Βγαίνοντας από το σταθμό συνάντησα το γνωστό σεκιουριτά που με είχε χαιρετίσει τις προάλλες. Του έκλεισα συνωμοτικά το μάτι, ανταπέδωσε με νεύμα του κεφαλιού, δε χρειαζόταν να πούμε περισσότερα, την επόμενη φορά θα μιλήσουμε κιόλας, τυπικές ερωτήσεις του στυλ «όλα καλά στο σπίτι;» ή «πως πάει η δουλειά;» θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Αδιέξοδο. Θυμάμαι να βρίζω όσες φορές έχω στρίψει σε αδιέξοδο με το αυτοκίνητο. Δε θυμάμαι να έχω διάθεση να μιλήσω όσες φορές έχω έλθει σε αδιέξοδο στη ζωή μου. Κι ας ήμουν και στις δύο περιπτώσεις εγώ υπεύθυνος για τη λάθος στροφή.
Στροφή. 180 μοιρών όταν πρόκειται για ανθρώπους που νιώθω ότι με περιορίζουν. Ότι χάνω το χρόνο μου μαζί τους. Δεν απέχω πολύ απ’αυτή τη στροφή. Και για να βγεις από το αδιέξοδο τέτοια στροφή πρέπει να κάνεις ή να πας με την όπισθεν.
Όπισθεν. Τη συνδυάζω με την υποχώρηση. Δειλά βηματάκια προς τα πίσω. Λες και είναι μπροστά σου ο σκύλος-φύλακας και σε αγριοκοιτάζει. Ένα βήμα δικό του προς τα εμπρός για κάθε βήμα δικό σου προς τα πίσω. Όπως και στην ταινία. Μία ερώτηση δική μου για κάθε ερώτηση δική σου. Ένα εγκεφαλικό παιχνίδι.
Παιχνίδι. Το πιάνω στα χέρια μου, το περιεργάζομαι και το βάζω πάλι πίσω στο κουτί του. Δεν υπάρχουν πια στρατιωτάκια για να παίξουμε, ούτε αυτοκινητάκια, χάθηκε κάθε ίχνος δημιουργικότητας. Μέχρι και με καπάκια μπουκαλιών παίζαμε κάποτε, τώρα τα παιδιά τα ρουφάει μια οθόνη.
Οθόνη. Σε μια τέτοια κάθομαι και γράφω. Σκέφτομαι και γράφω. Κάθε δάσκαλος έψαχνε τις στερεότυπες εκθέσεις-υποδείγματα διανθισμένες με ωραίες εκφράσεις και λέξεις. Κι έτσι χάναμε την ουσία, δε σκεφτόμασταν τι γράφουμε αλλά τι λέξεις θα χρησιμοποιήσουμε. Σιχαίνομαι τους γονείς που προωθούν τον ανταγωνισμό.
Ανταγωνισμός; Όχι ευχαριστώ δε θα πάρω. Κι όμως τον ανακαλύπτεις παντού, στο σχολείο, στη δουλειά, στη διασκέδαση ακόμα και στα blog. Ανθρωπάκια, με υπόσταση μικρότερη κι απ’αυτή ενός μυρμηγκιού μοχθούν καθημερινά για τα 15 λεπτά του Γουόρχολ. Γράφτε γιατί σας αρέσει ρε και όχι για τους άλλους, πείτε άντε γαμήσου στην κακομοιριά και βγείτε απ’το αδιέξοδο. Πάρτε τη σωστή στροφή για να μη βρεθείτε να προχωράτε με την όπισθεν. Σαν τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί έξω απ’ την οθόνη.
Αδιέξοδο. Θυμάμαι να βρίζω όσες φορές έχω στρίψει σε αδιέξοδο με το αυτοκίνητο. Δε θυμάμαι να έχω διάθεση να μιλήσω όσες φορές έχω έλθει σε αδιέξοδο στη ζωή μου. Κι ας ήμουν και στις δύο περιπτώσεις εγώ υπεύθυνος για τη λάθος στροφή.
Στροφή. 180 μοιρών όταν πρόκειται για ανθρώπους που νιώθω ότι με περιορίζουν. Ότι χάνω το χρόνο μου μαζί τους. Δεν απέχω πολύ απ’αυτή τη στροφή. Και για να βγεις από το αδιέξοδο τέτοια στροφή πρέπει να κάνεις ή να πας με την όπισθεν.
Όπισθεν. Τη συνδυάζω με την υποχώρηση. Δειλά βηματάκια προς τα πίσω. Λες και είναι μπροστά σου ο σκύλος-φύλακας και σε αγριοκοιτάζει. Ένα βήμα δικό του προς τα εμπρός για κάθε βήμα δικό σου προς τα πίσω. Όπως και στην ταινία. Μία ερώτηση δική μου για κάθε ερώτηση δική σου. Ένα εγκεφαλικό παιχνίδι.
Παιχνίδι. Το πιάνω στα χέρια μου, το περιεργάζομαι και το βάζω πάλι πίσω στο κουτί του. Δεν υπάρχουν πια στρατιωτάκια για να παίξουμε, ούτε αυτοκινητάκια, χάθηκε κάθε ίχνος δημιουργικότητας. Μέχρι και με καπάκια μπουκαλιών παίζαμε κάποτε, τώρα τα παιδιά τα ρουφάει μια οθόνη.
Οθόνη. Σε μια τέτοια κάθομαι και γράφω. Σκέφτομαι και γράφω. Κάθε δάσκαλος έψαχνε τις στερεότυπες εκθέσεις-υποδείγματα διανθισμένες με ωραίες εκφράσεις και λέξεις. Κι έτσι χάναμε την ουσία, δε σκεφτόμασταν τι γράφουμε αλλά τι λέξεις θα χρησιμοποιήσουμε. Σιχαίνομαι τους γονείς που προωθούν τον ανταγωνισμό.
Ανταγωνισμός; Όχι ευχαριστώ δε θα πάρω. Κι όμως τον ανακαλύπτεις παντού, στο σχολείο, στη δουλειά, στη διασκέδαση ακόμα και στα blog. Ανθρωπάκια, με υπόσταση μικρότερη κι απ’αυτή ενός μυρμηγκιού μοχθούν καθημερινά για τα 15 λεπτά του Γουόρχολ. Γράφτε γιατί σας αρέσει ρε και όχι για τους άλλους, πείτε άντε γαμήσου στην κακομοιριά και βγείτε απ’το αδιέξοδο. Πάρτε τη σωστή στροφή για να μη βρεθείτε να προχωράτε με την όπισθεν. Σαν τα παιχνίδια που παίζαμε μικροί έξω απ’ την οθόνη.
