My Generation

Συννεφιά έχει απλωθεί σήμερα στον Αττικό ουρανό και σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες σε διάβημα διαμαρτυρίας θα προβεί η κυβέρνηση προς την ΕΜΥ διότι στα δελτία ειδήσεων που βγαίνουν οι ξανθιές ή και μελαχρινές αναλόγως το κανάλι μοντέλες μας είπαν ότι η κακοκαιρία θα ξεκινήσει από την Κυριακή κι επομένως δε μπορούν να κοροϊδεύουν τον κοσμάκη που ξεσηκώθηκε να φύγει για τριήμερο και τώρα δε θα καταφέρει να το ευχαριστηθεί. Η αναλγησία της ΕΜΥ είναι τουλάχιστον αχαρακτήριστη κι εγώ αισθάνομαι τυχερός που κρύωσα και δεν κατάφερα να ξεφύγω από το κλεινόν άστυ, όπου άστυ λεγόταν και προφανώς λέγεται ακόμα μια καφετέρια η οποία βρίσκεται μέσα σε μια στοά στις αρχές της Ακαδημίας λίγο πιο πάνω από την Κάνιγγος. Για την ακρίβεια είναι πριν τη διασταύρωση της Ακαδημίας με την Θεμιστοκλέους και μάλλον είναι και η πιο μικρή στοά της Αθήνας. Στον ίδιο χώρο υπάρχει και το πρώην μέγαρο ελληνικού κινηματογράφου το οποίο ούτε και ξέρω σε τι έχει μετατραπεί τώρα. Πάντως σίγουρα έχουν ξεπουληθεί αρκετοί από τους ορόφους του κι έχουν γίνει φροντιστήρια και γραφεία. Από αυτήν λοιπόν την καφετέρια πέρναμε καφέ ή σοκολάτα για να πιούμε όταν πηγαίναμε στο φροντιστήριο το οποίο ήταν σε κάτι στενά πιο δίπλα. Ήταν και ο χώρος στον οποίο ξεκινούσαμε κρυφά τα πρώτα τσιγάρα, κάτι Prince ήταν θυμάμαι που σου έκαναν το λαιμό καινούριο αλλά επηρεασμένοι από τα παιδικά μας ινδάλματα κι επειδή τα μάλμπορο παραήταν φτηνιάρικα και μπανάλ για τα γούστα μας προσπαθούσαμε να βρούμε τη μάρκα εκείνη που θα μας έκανε ξεχωριστούς αν μη τι άλλο. Τελικά οι περισσότεροι δε βρήκαμε ποτέ αυτή τη μάρκα και το κόψαμε, ενέργεια που τώρα τη βρίσκω πέρα για πέρα σωστή αν και σε ορισμένες περιπτώσεις ένα τσιγαράκι τραβιέται και με εκλεκτή παρέα θα τιμήσω ένα δύο κάτι όμως που συμβαίνει σπάνια και σίγουρα δεν έχει συμβεί τον τελευταίο ένα χρόνο απ’όσο θυμάμαι και θυμάμαι καλά. Τα σύννεφα του καπνού με τα σύννεφα του ουρανού δεν έχουν και μεγάλη σχέση αναμετάξυ των αλλά όπως θα λέγαμε για κάτι που είναι φτιαγμένο από μετάξι έτσι κι εγώ προσπαθώ να πλέξω όχι ένα πουλόβερ αλλά το εγκώμιο χωρίς όμως να διαθέτω τις απαραίτητες βελόνες οι οποίες θα επέτρεπαν κι έναν βελονισμό πρώτης τάξεως έτσι ώστε να ενεργοποιηθούν οι τα τεμπέλικα νεύρα κάτι βεβαίως που δεν έχω δοκιμάσει και ποτέ αλλά κάπως έτσι το περιγράφουν αν κι εγώ μ’ένα μασάζ μάλλον θα την έβρισκα καλύτερα. Πρέπει να βρεις έναν φυσιοθεραπευτή να σε βάλει κάτω και να σου αλλάξει τα φώτα, να δεις τι πάει να πει χαλάρωση, όπως σ’εκείνες τις παραλίες της Βραζιλίας που πηγαίναμε με τον Αντώνη να βγάλουμε φωτογραφίες κάτι γυμνά μοντέλα και βλέπαμε υπαίθρεια μασαζτζίδικα σε πολύ προσιτές τιμές κι όχι όπως στα πιασοκώλικα σπα που πας σήμερα για να ταίσεις τους αεριτζήδες. Αυτούς δηλαδή που πουλάν αέρα κοπανιστό και τον χρεώνουν κι ακριβά. Κι είναι και βρώμικος ρε γαμώτο ο Αττικός ουρανός, τίγκα στο νέφος, σκάρτο αέρα μας πουλάν γι’αυτό φωνάζουν τα σύννεφα μερικές φορές για να κρύψουν λίγο το χάλι κι εμείς να πούμε χαλάλι και να γίνουμε χαλί να μας πατήσουν κι αυτοί το κάνουν με περισσή ευχαρίστηση. Η ευχαρίστηση που σου προσφέρει ένα τσιγάρο από την άλλη ίσως δεν είναι τόσο υγιεινή όσο ένα σπα αλλά τουλάχιστον είναι πιο φτηνή και με εγγυημένα αποτελέσματα ενώ με το σπα μπορεί να κλαις και τα λεφτά σου. Με το τσιγάρο κι ένα καλό ουίσκυ βέβαια μπορείς να κλαις έτσι γενικά αφήνοντας τη σκέψη σου να ταξιδέψει αλλά τα ταξίδια δεν πρέπει να συνοδεύονται από τα ξύδια διότι τότε δημιουργούνται προβλήματα όπως εγώ ας πούμε τώρα που θέλω να φάω οπωσδήποτε σοκολάτα και ξέρω ότι έχω επηρεαστεί από τον Τσάρλι και το εργοστάσιο, ταινία που είδα πρόσφατα και τη βρήκα συμπαθητική, καλές ερμηνείες αλλά μέχρι εκεί. Για να μην πω κιόλας ότι ο Τζόνι Ντεπ δεν ταίριαζε γι’ αυτό το ρόλο. Μια χαρά έπαιξε αλλά πως λέγαν οι Τζέθρο Ταλ too old to rock’n’roll, too young to die, ε κάτι αντίστοιχο που θα μπορούσε να παραφραστεί ώς not enough old to play Γουίλυ Γουάνκα, διότι όταν διαβάζεις το βιβλίο και ξέρεις ότι ο παππούς δούλευε σε αυτό το εργοστάσιο για κάμποσα χρόνια και μετά αυτό το εργοστάσιο έκλεισε για κάμποσα χρόνια επίσης περιμένεις ένα Γουίλυ Γουάνκα με μια κάποια ρυτίδα, μ’ένα σπάσιμο στο πρόσωπο με το κατι τις του τέλοσπάντων. Θα μου πείτε εικαστική παρέμβαση του σκηνοθέτη και δικιά του άποψη για το έργο. Πάω πάσο. Για την ακρίβεια πάω στο Ελ Πάσο και τον προκαλώ σε μονομαχία για να αποφασίσουμε δίκαια ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο κι επειδή στο σημάδι ήμουν από μικρός καλός δεν έχει καμία ελπίδα ο γνωστός παραμυθάς κι όχι δεν εννοώ τον Νίκο τον Πυλάβιο. Από το μακρινό Leeds όπου οι Who όπως τότε, έτσι και τώρα τραγουδάν για τη γενιά μου και τα ιδανικά μου, για τη Cyber Στάνη Ονούφριος Μπιφτεκίδης.