Tuesday, January 31, 2006

Παραμόρφωση

Θα μου άρεσε να επισκεφθώ κάποια στιγμή ένα δωμάτιο γεμάτο με παραμορφωτικούς καθρέφτες και με αφορμή αυτή τη σκέψη, άρχισα να παρατηρώ γενικότερα το πόσοι καθρέφτες υπάρχουν στους χώρους που καθημερινά κινούμαστε. Το κλασικό μέρος είναι ο ανελκυστήρας το οποίο πολλές φορές γίνεται και δοκιμαστήριο, ειδικά όταν δεν υπάρχει μεγάλος και ολόσωμος καθρέφτης στο σπίτι. Με την παραμόρφωση όμως τίθεται κι ένα άλλο ζήτημα το οποίο με απασχόλησε εντόνως τις τελευταίες ημέρες και αφορμή δε στάθηκαν μόνο οι καθρέφτες αλλά και κάποιες συζητήσεις με φιλικά ή όχι και τόσο πρόσωπα. Όλοι οι άνθρωποι τριγύρω μου, το’ χουν ρίξει στις σπουδές, μεταπτυχιακά, διδακτορικά και δε συμμαζεύεται. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό (προ αμνημονεύτων ετών δηλαδή) που μία από τις κλασικές ερωτήσεις ήταν και το τι δουλειά κάνουν οι γονείς μας. Ε λέγαμε όλοι και μπορούσες ν’ακούσεις ένα σωρό επαγγέλματα. Τώρα τα δικά μας παιδιά θα λένε «Εμένα ο μπαμπάς μου έχει σπουδάσει οικονομικά, με μεταπτυχιακό στις χρηματιστηριακές αγορές και διδακτορικό στην επίπτωση της χαλαζόπτωσης στην καλλιέργεια της βαμβακοκαλλιέργειας σε συνδυασμό με τους νέους μικροεπεξεργαστές της Intel» και θα κουράζεσαι να το ακούς και μόνο. Είμαστε εμείς λοιπόν οι φωστήρες του τόπου; Διψάμε τόσο πολύ για μάθηση και γνώση και το ρίξαμε στις σπουδές; Μάλλον όχι. Επαγγελματικοί είναι οι λόγοι κυρίως διότι αδίκως πιστεύουμε ότι η τεράστια άνθηση των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από στελέχη τα οποία σπουδάζουν μέχρι τα 30-32, μετά φοράνε κι ένα κοστούμι και θέλουν να πιάσουν την καλή θέση. Όσο δεν την πιάνουν και κρατάνε σφιχτά κάτι άλλο είναι άνεργοι και παραπονεμένοι άσχετα αν οι εργολάβοι στις οικοδομές ζητάνε εργάτες. Εμείς δεν πάμε εκεί να δουλέψουμε, γιατί εμείς σπουδάσαμε και δε μπορεί η μαμά μας να μη μας καμαρώσει σε διευθυντική θέση τουλάχιστον. Έχουμε επιδοθεί σ’ένα ανελέητο κυνήγι προσόντων και μάλλον δε μπορούμε ν’αντιληφθούμε ότι εμείς οι ίδιοι γινόμαστε τα θηράματα. Θυμάμαι επίσης ότι στο σχολείο με το που γνώριζαν την οικογενειακή σου κατάσταση άρχισαν να σου συμπεριφέρονται και διαφορετικά. Καλό επάγγελμα ο μπαμπάς, καλό και το παιδί. Η συμπεριφορά είναι επίσης ένα άλλο κριτήριο για τους δασκάλους. Η αδερφή μου στο δημοτικό ήταν ένα ζωηρό παιδί, καμία σχέση με μένα που ήμουν φρόνιμος τότε και ζωηρός τώρα. Είχε και μία δασκάλα με την οποία δεν είχε καλές σχέσεις και η κυρα-δασκάλα σε μία συζήτηση της με τον δικό μου δάσκαλο του έλεγε από πόσο άσχημη οικογένεια πρέπει να είναι η αδερφή μου, πόσο παραμελημένη, σκορποχώρι κλπ. Της είπε τότε ο δάσκαλος ότι κάνει λάθος και οι άνθρωποι είναι σοβαροί και υπεύθυνοι και ότι απλά μερικά παιδιά είναι πιο ζωηρά από τα υπόλοιπα. Τότε η καριόλα άλλαξε συμπεριφορά και να με συμπαθάτε για το χυδαιολόγημα αλλά εκνευρίζομαι τόσο πολύ όταν σκέφτομαι πως αν όλοι μας κάναμε σωστά τη δουλειά μας θα είχαμε απαλλαγεί από πολλά προβληματα. Να πω και κάτι τελευταίο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και να πάω για τον ύπνο του δικαίου. Θέλουν τα πουλάκια μας να σπουδάσουν, δεν μπαίνουνε οπότε τα στέλνουμε όξω για την παραμόρφωση που λέγαμε. Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό το κεφάλαιο εδώ. Σπουδές δε θέλουν τα μαλακισμένα; Ας τα σκάσουν σε εμάς και να τα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα. Μπορεί όμως αυτός που θα ιδρύσει αυτά τα πανεπιστήμια να πει και στα παιδιά ότι ναι μεν θα σπουδάσετε αλλά δουλειά δεν έχει; Θες να μορφωθείς αγαπητέ; Να μορφωθείς αλλά εγώ δεν είμαι υποχρεωμένος να σου βρω και δουλειά γιατί δε χωράν άλλοι ρε αδερφέ, πήξαμε στους επιστήμονες. Και να πω και το άλλο πάλι για τα ιδιωτικά. Γιατί να μην μπουν δίδακτρα στα ήδη υπάρχοντα πανεπιστήμια; Μπαίνουν με τις πανελλήνιες π.χ στη Νομική 200 και υπάρχουν κι άλλοι 100 που δεν μπήκαν και θέλουν να το σπουδάσουν το αντικείμενο. Ε αυτοί οι 100 αντί να πάνε έξω να πληρώσουν δίδακτρα. Θα αποτύχει λέτε; Μα στην Ελλάδα ζούμε!

Monday, January 30, 2006

Χωρίς πολλά λόγια...


Monday, January 23, 2006

Dead Man Walking

Πήγα χθες με το Σοφοκλή σ'ένα κοντινό cafe - bar - beer - darts club, ένα μέρος που συμπαθώ αρκετά και που ο ιδιοκτήτης παίζει όλη την ώρα τζαζ. Αν πας να του πεις ν'αλλάξει τη μουσική θα σου πει ότι παίζει την καλύτερη μουσική στην Αθήνα και η συζήτηση θα λήξει εκεί. Αν λείπει βέβαια όλο και κάτι ροκ σπόντες πέφτουν οπότε το πράγμα δε γίνεται τόσο μονότονο. Ο ιδιοκτήτης είναι 50-55 και πρόσφατα παντρεύτηκε και περιμένει και παιδί με μία 19χρονη η οποία μάλλον ακολουθεί την πορεία του Johnny Depp στο Dead Man ενώ ένα τραγουδάκι του Johnny Cash είθε να σας συντροφεύει όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή ακριβώς σε μένα και γενικά σε όλο τον περιβάλλοντα χώρο. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που είναι πόζεροι. Πολύ πόζεροι. Χθες ας πούμε στο darts club υπήρχε ένας τύπος που στηνόταν λες και θα έριχνε με μπαστούνι του γκολφ ενώ τέντωνε το χέρι το έφερνε μπροστά με μια μυσταγωγική διαδικασία και τελικά έριχνε τη βολή με το βελάκι. Ο Σοφοκλής αρνείται πεισματικά να μάθει βελάκια κι έχει αρχίσει να πειράζει μια φυσαρμόνικα. Εγώ τον κοροιδεύω ότι έτσι θα γίνει καλύτερος στις πίπες και αρνούμαι να βάλω οτιδήποτε στο στόμα μου που θα προϋποθέτει ότι θα ρουφάω και θα φυσάω εκτός κι αν μιλάμε για αργιλέ οπότε το πράγμα αλλάζει. Σχολιάζαμε λοιπόν τον τύπο ο οποίος έπαιζε μόνος του, ενώ έκανε και διάλλειμα για να στρίψει τσιγάρο και να τραβήξει μερικές ρουφηξιές. Από φωτογραφικής απόψεως και μόνο μπορούσες να τον φέρεις στο ίδιο πλάνο μ'εκείνη την ωραία γκομενίτσα που έπαιζε μόνη της εκεινο το παιχνίδι το φώτο play ή όπως αλλιώς λέγεται. Έκαναν μία ωραία αντίθεση και το κάδρο γέμιζε. Στη συνέχεια βέβαια αυτός θα έπαιζε μόνος του έτσι κι αλλιώς αλλά η γκομενίτσα ΑΝΣΚ δε θα του έριχνε ούτε μισό βλέφαρο. Γιατί; Επειδή ήταν θαμώνας του μαγαζιού και είχε δει ένα σωρό καλούς παίχτες να παίζουν πριν από αυτόν και θα έβλεπε κι ένα σωρό ακόμη μετά από αυτόν. Το δίχως άλλο, σίγουρα θα είχε παρατηρήσει πως πιάνουν το βελάκι. Τα καραγκιοζιλίκια λοιπόν με το τέντωμα, το άπλωμα, το λύγισμα, την ιεροτελεστία γενικώς μόνο το γέλιο μπορούσαν να προκαλέσουν διότι ο μάστορας (όχι ο γνωστός τον υπολογιστών) έκανε λάθος επί της βασικής αρχής του κρατήματος. Σα να τραβάς μαλακία και ο μεγάλος με τον αντίχειρα να βρίσκονται στη βάση του πέους (η κίνηση από μόνη της παραπέμπει σε χαρακτηρισμό ανθρώπων ως χέστηδων, ή σε κόψιμο, ή σε κλανιά, γενικά σε κάτι βρώμικο). Αυτές οι τακτικές δημοτικού πολύ μου τη δίνουν ώρες ώρες. Και τώρα που το σκέφτομαι είναι ώρα για μία παρτίδα βελάκια.

Sunday, January 22, 2006

Εκείνη η βόλτα...

Βλέπετε ο καθένας δικαιούται να κάνει τα όνειρα του όσο κι αν αυτά μερικές φορές μπορεί να τον χαρακτηρίζουν και ως ονειροπαρμένο ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο. Υπάρχει επίσης και το τραγουδάκι εκείνο που λέει πάρτε με σύννεφα μακριά και που μία παράφραση του θα μπορούσε να ήταν πάρτε με όνειρα μακριά, κάτι που συμβαίνει όμως έτσι κι αλλιώς εκτός κι αν πρόκειται για εφιάλτη οπότε και το ταξίδι δεν είναι τόσο ευχάριστο όσο θα νόμιζε κανείς. Τι άλλο θα μπορούσε να νομίζει κανείς; Πως έχει κάτσει σε μία γωνιά ενός παρακμιακού καφέ και πίνει μεσημεριάτικα μπύρες με τον Τζώνη Θάντερς γι’αυτό περάστε και μια βόλτα απ’της Μιραντολίνας την αυλή να σας πει τα μαντάτα για τον άλλο το Τζώνυ τον Κας κι ενώ ψάχνω την κούπα με τον καφέ διαπιστώνω ότι είναι η τρίτη ή τέταρτη κούπα που έχω αδειάσει από το μεσημέρι κι ευτυχώς που στο ψυγείο υπάρχουν κάτι πάστες από χθες το βράδυ τις οποίες και οφείλω να τσακίσω σε πρώτη ευκαιρία, μόνο που δεν έχω μπύρες, ίσως είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία να βγω έξω να δω και το χιονόνερο που πέφτει να κάνω την προσευχή μου σαν καλό παιδί για να χιονίσει και να ελπίζω ότι μέχρι αύριο θα έχει γίνει και το αυτοκινητάκι μου για να πάω στο καζίνο της Πάρνηθας και ν’αποκλειστώ κάτι που εικάζεται ότι θα γίνει αύριο το μεσημέρι. Θα πάρω τηλέφωνο λοιπόν στη δουλειά και θα τους πω αγαπητοί συνάδελφοι έχω μείνει μέσα στο τελεφερικ και δε μπορώ να το κουνήσω ρούπι, μην ανησυχείτε καθόλου είμαι με τον Τζον Τάραμας και μου μαθαίνει κάτι καινούρια κόπλα στο Μπλακ Τζακ. Ποιός άλλος θα είναι στην παρέα; Ο Αξλ των Γκανς εν Ρόουζες ο οποίος θα είναι λιώμα όλη μέρα αλλά κάποιος θα πρέπει να είναι και λιώμα τι να κάνουμε. Θέλω να πιω κι άλλο καφέ αλλά δεν πρόκειται να σηκωθώ από το δωμάτιο με τίποτα, βαριέμαι να ξεκουνηθώ, βαριέμαι ακόμη και να παίξω βελάκια αλλά θα το κάνω γιατί έχω αφήσει ανοιχτή μία μάχη με τον άλλο μου τον εαυτό και θυμάμαι τώρα εκείνη τη διαφήμιση της ΗΒΗ με την Αλέξια που έλεγε ξαναγεννημένη ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός, ε να, ένα τέτοιο πράγμα παθαίνω κι εγώ πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές όπως τώρα καλή ώρα που θέλω να παίξω μαζί του βελάκια αλλά βαριέμαι και θα χάσω οπότε έχω μπει σε τρομερό δίλλημα και νομίζω ότι ίσως θα ήταν καλό να συνεχίσω εκείνη την εφαρμογή με τις κάμερες και τη βιντεοεπιτήρηση για τη σχολή αλλά και πάλι ίσως να βγω ξανά για μπύρες δε θ’αλλάξει και κάτι τόσο δραματικά, έτσι νομίζω τουλάχιστον, μια δοκιμή θα σας πείσει που λέγαμε και στο χωριό μου και σε άλλα χωριά ένα χωριό που μάλλον θα επισκεφθώ σύντομα, τι σύντομα σε κανένα μήνα το βλέπω αλλά μήπως αυτό υπό συνθήκες δεν είναι σύντομα; Μάλλον είναι. Θα πάω και προς τα πάνω Θεσ/νικη, θα έχει τελειώσει και η εξεταστική, θα έχω και το νέο τουτού στα χέρια μου και πολύ θα το ευχαριστηθώ. Δε θα έχω πληρωθεί βέβαια αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας σε αυτόν τον κόσμο, κάτι πρέπει να πηγαίνει και στραβά και στη δεδομένη περίπτωση ας είναι αυτό που ξέρουμε και πως θα το αντιμετωπίσουμε. Μα τι γίνεται; Τίποτα, στασιμότητα κι αυτό είναι το χειρότερο όλων κι άντε να το αντιμετωπίσεις με τη χιονόπτωση που έρχεται η οποία αν μη τι άλλο θα φέρει μια γενικότερη πτώση, γουστάρω από τη μία, φοβάμαι από την άλλη, σκέτη καταστροφή είμαι και μάλλον θ’αρχίσω να με φωνάζω Φον Καταστρόφ έτσι για να βγάζουμε και κανένα γούστο που και που, νέα παιδιά άλλωστε είμαστε κάπως πρέπει να τη βγάζουμε κι εμείς κι αυτός είναι ένας τρόπος σίγουρα πολύ αποδοτικός. Πήρα τηλέφωνο σήμερα στο 11888, αποφεύγω το 11880 αφενός γιατί είναι για παππούδες κυρίως, αφετέρου γιατί η χρέωση του τσακίζει. Ίσως γι’αυτό να το έχουν προωθήσει μόνο για παππούδες και γιαγιάδες επειδή δε μπορούν να πάρουν εύκολα πρέφα το τι γίνεται και νομίζουν ότι παίρνουν το απλό αλλά ας σοβαρευτούμε ρε παιδιά, υπάρχει άνθρωπος της τρίτης ηλικίας ο οποίος χρησιμοποιούσε τόσο συχνά το 131; Ήμαρτον δηλαδή. Τα παιδιά του τι τα έχει; Για να του ψήνουν καφέ; Αν και αμφιβάλω δηλαδή αν κάνουν κι αυτό. Παράπονα ενός ξεμωραμένου γέρου; Πιθανόν. Τι είναι απίθανο; Να βγω σήμερα από το σπίτι. Ναι αποκλείεται, θα περιμένω εδώ μέχρι ν’αποκλειστώ.

Thursday, January 19, 2006

Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;

Ο οποίος γιόρταζε κιόλας χθες, είχε την τιμητική του λοιπόν αλλά όχι μόνο αυτός, δε θα πρέπει να ξεχνάμε και τις Αθανασίες οι οποίες απαντώνται συχνά και ως Σούλες και μπορεί μεν συνειρμικά να σκεφτόμαστε όλοι τις τσούλες αλλά σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να εξάγουμε το εσφαλμένο από κάθε άποψη συμπέρασμα ότι μία Σούλα είναι Τσούλα άσχετα αν αυτό δεν απέχει πάντα πολύ από την πραγματικότητα. Κρίνεται απαραίτητο στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε το ότι μία Τσούλα μπορεί να έχει και παραπάνω του ενός ονομάτων και κανένα από δαύτα να μην είναι Σούλα. Και αναφέρω όλα τα παραπάνω με αφορμή το παρακάτω γεγονός. Επιστρέφω σπίτι από μία όχι και τόσο κουραστική ημέρα αλλά η προηγούμενη ήταν διότι λίγο η δουλειά, λίγο τα παρελκόμενα, λίγο οι γιορτές, από τις έξι το πρωί που σηκώθηκα για το άρμεγμα έφτασα σπίτι στη μία και κάτι το βράδυ και στις έξι ματασηκώθηκα και ήταν τότε που είχε ξημερώσει 19 του Γενάρη όπου έκλεισα ένα δωδεκάωρο έξω και στις έξι και κάτι φορούσα τις ωραίες πλουμιστές με τα κεντίδια τους πιτζαμούλες μου και πήγα ν’απολαύσω μία από τις καθημερινές χαρές του ανθρώπου. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι ότι έπρεπε να πάω σε αυτόν που με κάλεσε να πάρω μία υπεύθυνη δήλωση, να την πάω στην αστυνομία για να θεωρήσω το γνήσιο της υπογραφής και να του το ξαναεπιστρέψω και όλα αυτά μέχρι την ογδόη βραδυνή, χρόνος αρκετός για τις αποστάσεις αυτές. Ας παρακάμψουμε το υπόλοιπο μέρος της διήγησης κι ας φτάσουμε έξω από το αστυνομικό τμήμα όπου πάρκαρα και γεμάτος χαρά μπήκα για την επικύρωση. Αυτά τα πράγματα τα κάνει ο αξιωματικός υπηρεσίας που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ένας νεαρούλης, πιθανότατα πρόσφατα αποφοιτήσαντας από την αντίστοιχη σχολή χωρίς μεγάλη εμπειρία, χωρίς τα χρόνια να τον έχουν κάνει να βαρεθεί και τη ζωή του και λογικά χωρίς συντηρητικές ιδέες για την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών. Έτσι σκέφτηκα δηλαδή εγώ. Μπροστά μου υπήρχε μια ουρά για επικυρώσεις της τάξης των τριών ή τεσσάρων ατόμων η οποία υπομονετικά περίμενε για να εξυπηρετηθεί χωρίς να δυσανασχετεί ή οτιδήποτε άλλο. Και τότε έρχεται η έκρηξη του μάγκα. «Καλά το πρωί στο ΚΕΠ δε μπορείτε να πάτε για τις επικυρώσεις;». Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι ήμουν ο μικρότερος σε ηλίκια οπότε ενδεχομένως ο νεαρούλης να σκέφτηκε ότι δεν εργάζομαι και η μπάλα τους πήρε όλους. Εμείς του απαντήσαμε ευγενικά ότι το πρωί εργαζόμαστε και ότι σε κάθε περίπτωση δεν είναι σωστό να δυσανασχετεί επειδή κάνει τη δουλειά για την οποία πληρώνεται. Αυτός επέμεινε και ρώτησε αν δουλεύουμε όλοι κι εμείς του απαντήσαμε εξίσου ευγενικά ότι ναι όλοι δουλεύουμε αλλά και να μη δουλεύαμε δε θα είχε διαφορά γιατί καλώς ή κακώς είναι η δουλειά του. Κι εμένα δε μου αρέσει όταν έχει πέσει το ρεύμα στο κτίριο να με φωνάζουν για να τους φτιάξω τον υπολογιστή επειδή δεν ανοίγει, ούτε όταν ένα απλό βύσμα έχει φύγει από τη θέση του επειδή το πλακώνουν τσάντες, κορνίζες και ότι μπορεί να φανταστεί άνθρωπος και πρέπει μόνο ένας άνθρωπος με δύο διδακτορικά και πέντε μάστερ να το ξανασυνδέσει αλλά πρέπει να το κάνω και να χαμογελάω και ηλίθεια όταν λένε γι’αυτά τα παλιοπράγματα που τους έχουν κάνει τη ζωή δύσκολη και πόσο πιο εύκολα και απλά ήταν με τα χαρτιά και ότι εγώ δεν τα έχω ζήσει και δεν τα ξέρω. Και ούτε θέλω να τα μάθω μεταξύ μας αλλά όπως η δουλειά μου έχει τα ενδιαφέροντα κι ευχάριστα πράγματα έχει και τα ανιαρά. Τον τύπο χαλαρά κάποιος τον καταράστηκε γιατί όταν έφευγα πλάκωσε ένα μπούγιο για θεωρήσεις που θα τον κρατούσε απασχολημένο για μπόλικη ώρα. Τελικά μπάτσος γεννιέσαι και γίνεσαι όπως λέμε είσαι και φαίνεσαι.

Sunday, January 15, 2006

Ίσως να σου βγει σε καλό...

Διάβαζα στην Ελευθεροτυπία ότι όλοι οι βουλευτάδες μας πλην του βασικού τους μισθού παίρνουν κι ένα επίδομα για τηλεφωνήματα της τάξης των 1400 ευρώ και φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν κι άλλα τέτοιου είδους επιδόματα για τηλεγραφήματα, χαρτί υγείας και μπομπότα. Χαίρομαι ειλικρινά που το κράτος βοηθάει αυτούς τους άπορους ανθρώπους όπως παραλίγο να γίνει μ’εκείνο το νομοσχέδιο για την ενίσχυση των 3000 ευρώ για τους βουλευτές που δεν επανεκλέγονται επειδή έχουν χάσει τις δουλειές τους. Τα καημένα τα παιδιά. Μη ξεχνάμε βέβαια ότι κανείς δεν είπε ΟΧΙ στο επίδομα αυτό, είτε καθόταν αριστερά, είτε δεξιά. Μετά βέβαια φωνάζαν οι μισοί για το επίδομα πετρελαίου και τα άλλα αντιλαϊκά μέτρα αλλά αυτό ήταν δίκαιο και δεν έθιγε συμφέροντα, μην πεθάνουμε και από την πείνα. Λαμόγια όλου του κόσμου ενωθείτε. Τηλεφώνησε μου!

Friday, January 13, 2006

Lost in salvation

Δύο χρόνια μετά τη μετακόμιση στο καινούριο σπίτι και ήταν η περίοδος που έκανα μαθήματα για την απόκτηση διπλώματος, λίγο καθυστερημένα βέβαια αλλά ερχόταν η αλλαγή στο σύστημα εξέτασης κι έτρεχα για να προλάβω. Παράλληλα με τα μαθήματα έπαιζα και μανιωδώς «Need for Speed» έτσι ώστε να είμαι πανέτοιμος για να αντιμετωπίσω οποιαδήποτε δυσκολία θα μου παρουσιαζόταν στο δρόμο. Ο καιρός μάλλον ζεστός καθότι μήνας Σεπτέμβριος κι εγώ αφοσιωμένος στο παιχνίδι είχα πωρωθεί γιατί είχα φτάσει σε πίστα που δεν είχα ξανασυναντήσει τις προηγούμενες ημέρες. Την αγωνιστική μου αμφίεση άσπρο σώβρακο μινέρβα - λαστιχένια παντόφλα οικοδομής με το πόδι απ’ έξω συμπλήρωνε ο απαραίτητος φραπές. Τα χέρια μου κολλημένα στο πληκτρολόγιο, το είχαν σχεδόν λιώσει όταν πέφτει απότομα το ρεύμα ενώ χωρίς να έχω καμία διάθεση μεσημεριάτικα βρέθηκα να χορεύω στους ρυθμούς του εγκέλαδου. Τα ουρλιαχτά της μάνας μου δε με πτόησαν, ακόμη και στο μισό ρίχτερ έτσι θα έκανε αλλά όλη αυτή η βοή, η διάρκεια και κάτι πράγματα που άκουγα να πέφτουν στο σαλόνι χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω τι με έκαναν ν’ανησυχήσω. Εγώ με το ένα χέρι κρατούσα την οθόνη και τον εκτυπωτή, ενώ με το άλλο τα ηχεία και την κεντρική μονάδα. Ο σεισμός σταμάτησε προς στιγμήν και η μάνα μου έτρεξε κάτω σφαίρα φωνάζοντας σε μένα και την αδερφή μου να την ακολουθήσουμε. Εγώ φρόντισα να φτιάξω ένα ασφαλές καταφύγιο για τον υπολογιστή, έβαλα και κάτι μαξιλάρια και κουβέρτες για προστασία και πήγα να ντυθώ. Αφού αμφιταλαντεύτηκα για λίγο όσον αφορά το χρώμα της βερμούδας, φόρεσα και τα παπούτσια μου τα οποία ενώ γενικά τα φορούσα με άλυτα τα κορδόνια εκείνη την ημέρα κάθισα και τα έδεσα, ίσως ο φόβος για την καταστροφή να με οδήγησε σε αυτήν την κίνηση, δε ξέρω, ίσως. Μία ώρα αργότερα, στις τέσσερις δηλαδή είχα μάθημα με το δάσκαλο οδήγησης στον οποίο και τηλεφώνησα για να δούμε τι θα κάνουμε. Ως τότε δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος των ζημιών γιατί τα σπασίματα που άκουσα από το σαλόνι ήταν τελικά μερικά μπιμπελό πολύ μικρά που ακόμα και ο αέρας μπορεί να τα ρίξει κάτω. Μου είπε ότι όλοι οι υπόλοιποι το είχαν ακυρώσει αλλά εγώ του είπα να έρθει γιατί θα βαριόμουν στο σπίτι. Κατέβηκα κάτω και η μάνα μου ανακουφίστηκε ενώ λίγη ώρα αργότερα ήρθε και ο πατέρας μου που δεν είχε καταλάβει τίποτα γιατί περπατούσε. Γενικά ήταν όλος ο κόσμος έξω και μπορούσες να πεις ότι υπήρχε μια ομοψυχία που συνεχίστηκε μέχρι το βράδυ. Άλλοι έφτιαχναν καφέδες, άλλοι έψηναν λουκάνικα κι άλλοι δεν έκαναν τίποτα. Ένας φίλος που είχε ψιλικατζίδικο όλη εκείνη τη νύχτα πούλησε όλες τις προμήθειες που θα ανανέωνε το Σαββάτο. Κάναμε βόλτες στις γειτονιές, σπίτια με ρωγμές είδαμε αλλά γκρεμισμένο κανένα, υπήρχαν πάντως απλά δε μπορούσαμε να πάμε σε όλες τις γειτονιές. Είχε ενδιαφέρον όλη αυτή η αντίδραση του κόσμου που γίνεται ένα όπως μεγάλο ενδιαφέρον είχε και το μάθημα με το δάσκαλο, ένα νεαρούλη, μεγάλο αλάνι που πάθαινε αμόκ κάθε φορά που έβλεπε ωραία γυναίκα στο δρόμο. Ήρθε κατά τις τέσσερις και ξεκινήσαμε. Όλος ο κόσμος εκείνη τη στιγμή ήταν έξω γιατί είχε περάσει μόλις μία ώρα από το σεισμό ενώ υπήρχαν και οι μετασεισμικές δονήσεις και κανείς δε ρίσκαρε να μπει μέσα στους τοίχους. Ο δάσκαλος έπαθε την πλάκα της ζωής του. Όλες οι νεαρές ήταν στους δρόμους με ότι αμφίεση μπορούσες να σκεφτείς. Από πιτζάμες μέχρι νυχτικά και φουστανάκια. Κοινώς φόρεσαν ότι βρήκαν μπροστά τους και βγήκαν. Ή βγήκαν όπως ήταν, καμία διαφορά δεν έχει. Η πιο κλασική ατάκα της διαδρομής ήταν «Μα καλά είχαμε τέτοιες γυναίκες στη γειτονιά και δεν τις είχα πάρει πρέφα;» ενώ τα «ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω» έδιναν κι έπαιρναν. Εκείνη τη μέρα δε μου χρέωσε το μάθημα και φυσικά δύσκολα θα το ξεχάσει κάποιος από τους δύο μας. Όταν ο Άσιμος έλεγε ότι μόνο ένας σεισμός μας σώζει κάτι ήξερε.

Sunday, January 08, 2006

Σεισμός!

Και μας κούνησε για τα καλά παίδες! Εδώ στον 6ο χορέψαμε σέηκ σε τρελό ρυθμό! Πρέπει να ήταν μεγάλος. Ελπίζω να μην έχουμε ζημιές και θύματα.

Κύριε είστε ανεπιθύμητος

Οι συγκυρίες με οδήγησαν χθες σ΄ένα μέρος όπου κυριολεκτικά βγήκα από τα ρούχα μου. Είχα πάει άλλη μία φορά, πιο νωρίς όμως κι έτσι δεν είχα παρατηρήσει τίποτα από τα μυστήρια που συνέβησαν χθες το βράδυ. Η πρώτη δυσάρεστη έκπληξη ήταν η τσουχτερή είσοδος των δεκαπέντε ευρώ για ένα ποτό με την επισήμανση της βασίλισσας της εισόδου ότι δεν σερβίρεται καφές σ’ένα μαγαζί που πριν τις 9 λειτουργεί σαν καφετέρια. Ε μετά το στιλάκι αλλάζει και γίνεται κυριλέ μπαράκι κατά πως φαίνεται. Βρίσκουμε λοιπόν την παρέα που μας περίμενε και καθόμαστε μαζί τους στο τραπέζι. Σερβιτόρο ψάχναμε, σερβιτόρο δε βρίσκαμε κι όταν κάποια στιγμή πετύχαμε έναν άρχισε ναι φαίνεται ότι η βραδιά δε θα συνεχιζόταν καλά. Ας κάνω όμως μια διευκρίνιση. Το συγκεκριμένο μαγαζί το βράδυ λειτουργεί με κρατήσεις στα τραπέζια και όλα τα υπόλοιπα που ήταν τριγύρω μας ήταν άδεια και περίμεναν τους ρεζερβάντηδες. Τα παιδιά που βρήκαμε στο μαγαζί δεν είχαν κάνει κράτηση απλά ξέμειναν εκεί από πιο νωρίς που πας ελεύθερα χωρίς πολλούς περιορισμούς (θέλω να ελπίζω). Του δίνουμε την παραγγελία κι έρχεται μετά από μισό λεπτό ο τύπος ο οποίος μας λέει ότι επειδή το τραπέζι είναι ρεζερβέ και θα μας σηκώσουν σε λίγο δε μπορεί να πάρει παραγγελία και φεύγει. Σκέφτηκα ότι αν μας έφερνε τα ποτά και μας έλεγε όταν θα μας σηκώνανε να μεταφερθούμε στο μπαρ με τα ποτά στο χέρι τι πρόβλημα θα υπήρχε αλλά δεν κατάφερα με το φτωχό μου το μυαλό να βρω κάτι. Υπήρξε μία ανησυχία κι ένας προβληματισμός για το τι θα κάνουμε και προχωρήσαμε στο σχέδιο Β. Πήγαμε και πήραμε τα ποτά από το μπαρ κι επιστρέψαμε στο τραπέζι. Είκοσι λεπτά αργότερα ήρθε η βασίλισσα των τραπεζιών να μας σηκώσει. Της λέμε ευγενικά ότι αφού όλα τα τραπέζια είναι άδεια και καμία κράτηση δεν έχει έρθει ακόμη, τι ενοχλούμε να κάτσουμε να τελειώσουμε τα ποτά μας εκεί σαν άνθρωποι; Κέρβερος αυτή, μας είπε ότι πρέπει να στρώσουνε το τραπέζι και είναι το μόνο άστρωτο και δε μπορεί να είναι έτσι. Πράγματι σοβαρή δικαιολογία όταν το στρώσιμο περιλαμβάνει ένα πέρασμα με το βιτέξ, τοποθέτηση ποτηριών κι ενός μπουκαλιού εμφιαλωμένου νερού. Μιλάμε για διαδικασία η οποία θέλει ένα μισάωρο χαλαρά κι αυτό από εκπαιδευμένους σερβιτόρους και μόνο. Δεν είναι δουλειά που μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε. Πάμε και καθόμαστε σε μία μπάρα λοιπόν η μία μεριά της οποίας ήταν γεμάτη, η άλλη η οποία έβλεπε προς τα τραπέζια ήταν πιο στριμόκωλη κι επομένως άδεια οπότε όπου μπορέσαμε καθίσαμε. Ε τι στο διάολο ελπίζαμε ότι μετά απ’όλα αυτά θα μπορούσαμε να πιούμε το ποτό μας άνετα. Αμ δε! Έρχεται σε κάποια φάση άλλη μία βασίλισσα του σερβιρίσματος να μας πει να πάρουμε τα μπουφάν από τη γωνία της μπάρας γιατί ενοχλούν. Εύλογη η απορία το ποιον ενοχλούν διότι μόνο εμείς καθόμασταν σ’εκείνο το σημείο. Μας έδειξε 4 άτομα τα οποία ήταν της παρέας μας και προφανώς δε μπορούσαν να χωρέσουν όλοι στο ίδιο σημείο της μπάρας. Όχι ενοχλούσαν και μετά από αυτή τη διευκρίνιση, άγνωστο ποιον, την απορία ακόμη την έχω όπως επίσης είχα και μία διάθεση να την πνίξω. Κι ακόμη την έχω δηλαδή. Τέλος ήρθε μια άλλη βασίλισσα να μας πει να περάσουμε από την έξω μεριά της μπάρας γιατί εκεί που καθόμασταν ήταν χώρος τραπεζιών. Άδειων τραπεζιών βέβαια αλλά μπορεί να ήμασταν σε φάση έκτης αίσθησης με πελάτες που δεν είχαμε αντιληφθεί. Όλοι όσοι ήρθαν να μας μιλήσουν είχαν μια μύτη μέχρι το ταβάνι και ήταν αγενέστατοι όσο δεν πάει άλλο. Λες και μας έκαναν και χάρη που πίναμε το ποτό μας στο μαγαζί που δουλεύουν. Γιατί αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι απλοί υπάλληλοι είναι αναλώσιμοι που το αφεντικό βάζει τα κοριτσάκια να ντύνονται αναλόγως για να τραβούν το μάτι του πελάτη και του χρόνου που ο πελάτης θα θέλει να βλέπει νέα πρόσωπα θα πάρουν πόδι από εκεί. Πάντως τώρα που το σκέφτομαι δε μας έκαναν παρατήρηση για το πόσο συχνά αναπνέουμε ή με τον τρόπο που κρατάμε τα ποτήρια, για τα τετραγωνικά που πιάνουμε αν έχουμε πολύ ανοιχτά τα πόδια μας άρα δεν δικαιούμαι να κάνω παράπονα. Δε με θες στο μαγαζί σου κύριε; Πες το μου από την αρχή γιατί εγώ με όλη αυτή τη συμπεριφορά δε μπορώ να καταλάβω κάτι άλλο παρά το ότι είμαι ανεπιθύμητος. Αν δε με θες εσύ μία δεν έρχομαι εγώ δέκα. Α ναι το μαγαζί ήταν το ENVY στην Πολιτεία, τόσος φθόνος πια!

Saturday, January 07, 2006

Θέλει ξύλο το σουβλί

Υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι που δε χωνεύω, οι περισσότεροι δηλαδή για να λέμε και την αλήθεια, όμως ακόμη και σ'αυτήν την περίπτωση υπάρχει ένας που ξεχωρίζει, ο αντιπαθέστατος όλων, ο king of the kings, ο πιο σιχαμερός με το αιώνιο βλέμμα του κακομοίρη ο οποίος και προκρίνεται γι'αντικαταστάτης του Βασιλάκη Καΐλα και δεν είναι άλλος από τον Πάνο Σόμπολο ο οποίος είναι μία αντίστοιχη περίπτωση με τον Παναγιώτη Τόκο του προηγούμενου ποστ. Ο άνθρωπος πιστεύει ότι επιτελεί κοινωνικό έργο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αντιμετωπίζει τον εαυτό του ωσάν αυθεντία και βγάζει πορίσματα. Αρκετές φορές έχει διαψευστεί αλλά αυτό δεν τον πτοεί. Σίγουρα στο σχολείο ήταν το γλειφτράκι που πήγαινε λουλούδια στη δασκάλα από την εξοχή, της έλεγε πόσο της πήγαινε ο κότσος στο μαλλί κι ότι αδυνάτισε μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Αφήστε που θα τους κάρφωνε και όλους στεγνά όμως. Άντε να'χεις συμμαθητή το Σόμπολο, κατάρα!

Υ.Γ. Ο ευρών την ταινία απ'όπου και η ατάκα την οποία δανείστηκα για τον τίτλο του ποστ κερδίζει δώρο - έκπληξη!

Όλα με Τόκο

Έχοντας την αίσθηση πως είναι Κυριακή, έφτιαξα το καφεδάκι μου, έκατσα και δίπλα στο τζάκι να το απολαύσω και πιάσαμε κουβέντα με τη γιαγιά που έχει έρθει στην Αθήνα για το γνωστό καταρράκτη που δείχνει προτίμηση σε τέτοιες ηλικίες. Η γιαγιά έχοντας χάσει τον άντρα της εδώ και τρία χρόνια έχει γίνει αχώριστη με την τηλεόραση. Ήταν φανατική του Φωσ-κώλου αλλά τώρα της έχει μείνει μόνο η «Καλημέρα Ζωή» να βλέπει και να χαίρεται. Μία άλλη σειρά που την καθηλώνει είναι το Κωλοκοτρωνίτσι του Χάρη Ρώμα κι αυτό είναι ένα πρώτο δείγμα ότι η γεροντική άννοια της χτύπησε την πόρτα. Η γιαγιά λοιπόν είναι φανατική του ΑΝΤ1, στη ζωή της δε βάζει κανάλι άλλο κανένα κι έτσι σήμερα έβλεπε μία εκπομπή σ΄ένα στούντιο σαν σπίτι με οικοδεσπότη τον Μάκη Πουνέντη αν δεν κάνω λάθος και μία που δεν τη ξέρω, όμορφο πρόσωπο είχε αλλά ήταν ντυμένη για τις απόκριες ενώ σήμερα είναι του Άη-Γιαννιού, επομένως τα μπέρδεψε λιγάκι η οικοδέσποινα αλλά μέρες που είναι θα της το συγχωρήσουμε δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς. Καλεσμένος ήταν ο γνωστός δημοσιοκάφρος Θέμος Αναστασιάδης το καυστικό χιούμορ του οποίου τώρα τελευταία έχει αναλωθεί στο να παρουσιάζει την ίδια ακριβώς εκπομπή, ένα πράγμα σαν τη Λάμψη δηλαδή που όλα τα επεισόδια ήταν ίδια ενώ καλύτερα ας μη μιλήσουμε για τις εφημερίδες «Πρώτο Θέμα» και «Πρωταθλητής» διότι θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Ως συνηθίζεται σε τέτοιες εκπομπές φέρνουν άτομα τα οποία έχουν κάποια σχέση ή κοινό με τον καλεσμένο κι έτσι παρέλασαν από το στούντιο βουλευτές, μοντέλα και συνεργάτες. Τώρα εμφανίζεται και ο Μάκης έκτακτα, μπας και σώσει την κατάσταση. Θα ήθελα να σταθώ όμως στο κεφάλαιο συνεργάτες. Έσκασε μύτη λοιπόν σε ρόλο παπαράτσι ο Παναγιώτης ο Τόκος τον οποίο θα μπορούσαν να λένε και Παναγιώτη Στόκο (Τελαμώνα no offence). Επειδή έχω πολύ καιρό να δω το ΟΛΑ δε γνώριζα ότι ο τύπος αυτός συμμετέχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην εκπομπή του Θέμου. Αφού του πήρε λίγη ώρα να βρει την πόρτα για να μπει, έβγαλε και μια φωτογραφία κι έμεινε στο στούντιο τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που του αναλογούν. Δε χρειάζεται ιατρική εξέταση για να καταλάβεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν είναι και ο εξυπνότερος του κόσμου αλλά ανήκει σε αυτήν την κατηγορία που θα χαρακτήριζε κάποιος ως αφελής, αγαθός, χαζούλης. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος είναι κάτω από το μέσο όρο, ήταν το παιδάκι που του έριχναν σφαλιάρες στο σχολείο, που δεν είχε φίλους, που δεν, δεν, δεν... Τώρα τριγυρίζει τις καφετέριες και τα μαγαζιά της νύχτας για να κάνει ρεπορτάζ, κοινώς για να κάνει μπανιστήρι και αλλαλάζει στις κοπέλες ότι αγγίζουν την τελειότητα, ότι του ανεβαίνει η αδρεναλίνη (προφανώς και κάτι άλλο μαζί) και διάφορα άλλα συναφούς περιεχομένου. Τελικά ο πάτος είναι πάντα πιο χαμηλά κι ο μεσιε Αναστασιάδης έχει βαλθεί να τον ανακαλύψει. Αυτός ο ανθρωπάκος με το φτωχό του το μυαλό μπορεί και να νομίζει ότι είναι κανένας Λάρυ Κινγκ και δεν αποκλείεται να τον δούμε με κανένα μπλουζάκι «Συνεργάτης του Όλα» ή «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ». Κάτι τέτοια τα κάνει η μαντάμ Πάνια στα παρατράγουδα φωνάζοντας ανθρώπους με πρόβλημα αλλά φαίνεται πως στο βωμό της τηλεθέασης μας τρώει όλους η μαύρη τρύπα...

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

Ενώ ο θόρυβος απ’την αυτοκτονία του Μαξίμ Ζιλίν δεν έχει κοπάσει ακόμη, δαιμονισμένα τα κανάλια έτρεχαν στην Κέρκυρα για να πάρουν δηλώσεις από την οικογένεια της Αγγελικής Σελλά την οποία φέρεται να έχει δολοφονήσει ο αυτόχειρ δραπέτης. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ήταν ο Ζιλίν ο πραγματικός δολοφόνος της γυναίκας; Ή μήπως του τα φόρτωσαν; Διάφορα τέτοια ερωτήματα έθεσε ο γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός Γρηγόρης Ψαριανός, τ’όνομα του οποίου τόσο έντονα είχε απασχολήσει τα blog και τα media λίγο καιρό πριν όταν το ΕΣΡ επενέβη για να αποκαταστήσει την τάξη και την ηθική. Ο μεσιε Γρηγόρης συμμετείχε στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων του Αντέννα όπου δήλωσε πως τα ερωτήματα τούτα πηγάζουν βάσει των διαφόρων ιστορικών στοιχείων που έχουμε στη διάθεση μας για άλλες υποθέσεις όπου η δικαιοσύνη τα έριξε σε κάποιον. Μπορεί δηλαδή να μην ήταν ο Μαξίμ ο δολοφόνος αλλά κάποιος άλλος. Το ότι δεν κλάπηκε τίποτα από την άτυχη γυναίκα ενισχύει τις υποψίες. Μήπως είχε σχέση η Σελλά με τον Ζιλίν; Το άκουσα κι αυτό. Κάποια χρόνια πιο πριν αυτό θα ήταν ίσως ένα πιθανό ενδεχόμενο. Σήμερα τα κινητά τηλέφωνα έχουν βοηθήσει πολύ την αστυνομία να εξιχνιάσει διάφορα εγκλήματα. Δε βρέθηκε λοιπόν κανένα στοιχείο που να δείχνει ότι η Σελλά είχε επικοινωνία με κάποιο άγνωστο νούμερο το οποίο θα μπορούσε ν’ανήκει στον Ζιλίν. Του τα φόρτωσαν; Μπορεί. Αυτή τη φορά όμως οι ενδείξεις συνηγορούν για το αντίθετο. Θα πρέπει λοιπόν να είμαστε εφησυχασμένοι; Κι αν του τα φόρτωσαν; Κι αν, λέω αν, σκοτώσανε τον Μαξίμ μία ημέρα πριν αυτοκτονήσει; Άλλο σενάριο πάλι και τούτο. Μπορούν αυτά τα δύο να συνδέονται; Αυτοκτόνησε για να του κλείσουν το στόμα ή καθαρά για λόγους εκδίκησης; Νομίζω ότι ο Ζιλίν ήταν ο δολοφόνος της Σελλά. Και με το άλλο σενάριο τι γίνεται; Εκεί δε θα χρησιμοποιούσα το ρήμα νομίζω...

Friday, January 06, 2006

Middle of Nowhere

Δε θυμάμαι ποτέ να είχα ιδιαίτερο πρόβλημα με το ξύπνημα και ειδικότερα στο παρελθόν με τον ύπνο δεν είχα και πολύ καλή σχέση. Ακόμη και με λίγες ώρες ύπνο ξυπνούσα άνετα πολύ πρωί μόνος μου και φυσικά η μεσημεριανή ανάπαυση ήταν κάτι το αδιανόητο για μένα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει περισσότερο βέβαια και δε θεωρώ αρρώστεια το να κοιμάται κάποιος το μεσημέρι αλλά και πάλι δεν αρχίζω να χασμουριέμαι από τις δέκα το βράδυ αν δεν την έχω πέσει μετά τη δουλειά. Κλασσικός τρόπος ξυπνήματος, κινηματογραφικός κυρίως σε κωμωδίες είναι ο κουβάς με το νερό. Ποτέ δεν έχω υποστεί αυτήν τη ψυχρολουσία όμως έχω πεταχτεί απάνω από αγιασμό. Κλασσικά τέτοια μέρα θα πάει η μάνα μου να φέρει αγιασμό και να πιτσιλίσει όλο το σπίτι. Ειδικά όταν κοιμάσαι πρέπει να ρίξει διπλή δόση για να μη σε βρει ο αγιασμός κοιμισμένο, δε θα πιάσει αλλιώς η φώτιση. Των φώτων. Το λέει και τ’όνομα. Στον ύπνο σου δε χρειάζεσαι φώτιση, στο ξύπνιο είναι που μετράει. Έτσι λοιπόν κι εγώ εκείνη τη χρονιά θυμάμαι ότι είχα πεταχτεί γιατί της μάνας μου της είχε ξεφύγει ακόμη μεγαλύτερη ποσότητα. Αυτό πάει να πει φώτιση! Ενισχυμένη! Διάβασα σήμερα στα νέα (όχι την εφημερίδα, γενικά μιλώντας πάντα) για έναν τύπο που πνίγηκε στην προσπάθεια του να πιάσει το σταυρό. Μακάβριο έτσι; Έχω ακούσει ιστορίες όπου λένε ότι το κυνήγι του σταυρού είναι σαν αγώνας πόλο, πέφτει τρελό σπρωξίδι και ξύλο για να θριαμβεύσει κανείς κι όλα αυτά βέβαια αγιασμένα, μην ξεχνιόμαστε. Άνθρωποι περασμένης γενιάς σου λένε ότι οι νέοι σήμερα δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν τηρούν τα ήθη και τα έθιμα και διακρίνουν γενικώς μια παρακμή. Οι νέοι απ’την άλλοι διακρίνουν μια παρακμή σε αυτά τα ήθη και τα έθιμα. Δε μπορείς να βλέπεις όλη αυτή τη διαφθορά στην εκκλησία και να μην προβληματίζεσαι. Νομίζω πως σήμερα είναι Παρασκευή κι αυτό είναι δείγμα ότι έχει αρχίσει η δουλειά να με τυλίγει στους ρυθμούς της. Μέχρι και η Ελενίτσα με ρώτησε όταν γύρω στη μία την είχα πάρει τηλέφωνο πως και σχόλασα τόσο νωρίς. Σιγουρεύτηκα ότι ήταν αργία γιατί προς στιγμήν μία αμφιβολία ήρθε και κάθισε σαν το περιστέρι πάνω στο κεφάλι μου. Λοιπόν αυτό το βιολογικό ρολόι παρουσιάζει αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον. Ίσως σήμερα να ήταν και μία καλή ημέρα για να νοικιάσω μπόλικες ταινίες. Ίσως πάλι να μην είναι καλή μέρα για τίποτα.

Wednesday, January 04, 2006

Aldrich Hazen Ames

Ο ή αλλιώς το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία της CIA. Ποιός είναι ο Ames; Ο πιο καλοπληρωμένος κατάσκοπος σε όλο τον κόσμο. Ακούγοντας αυτό κάποιος θα νομίζει ότι έχει να κάνει μ'έναν άνθρωπο των δυνατοτήτων του James Bond τουλάχιστον. Αμ δε! Ο Ames ήταν μακράν ο πιο άχρηστος υπάλληλος της CIA ο οποίος σε ολόκληρη την καριέρα του δεν κατάφερε ν'αποσπάσει ούτε ένα τοσοδά μυστικό. Τι τον κάνει λοιπόν τόσο ξεχωριστό; Εδώ πραγματικά η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ο Ames αφού πήγε σε διάφορα μέρη όπου σημείωσε αξιοθαύμαστη αποτυχία στο έργο του, κόπηκε από τις προαγωγές, άρχισε να πίνει, τον παράτησε και η γυναίκα του, δημιούργησε και κάποια χρέη και γενικώς πήγαινε από το κακό στο χερότερο. Σε κάποια μετάθεση του γνώρισε τη Ροζάριο η οποία ήταν μια Κολοβιανή στο Μεξικό (όπως λέμε Englishman in New York) αλλά όταν γύρισε στις Η.Π.Α της εξήγησε που δουλεύει και ότι είναι παντρεμένος. Η καλή του τύχη έφερε ένα φίλο του στα ψηλά κλιμάκια της διοίκησης κι έτσι ορίσθηκε προϊστάμενος των επιχειρήσεων στη Σοβιετική Ένωση. Πήγε λοιπόν εκεί για να στρατολογήσει κόσμο αλλά πάλι απέτυχε και το μόνο που κατάφερε ήταν να τον στρατολογήσουν εκείνοι. Ο Ames γνώριζε ποιοι Ρώσσοι συνεργαζόταν με τη CIA αλλά και ποιοι Αμερικάνοι δρούσαν κρυφά στη χώρα τους. Ξεκίνησε τη συνεργασία με την KGB (GRU ) το 1985 και το 1986 "έδωσε" 25 άτομα. Τα 10 εκτελέστηκαν αμέσως και η CIA άρχισε να ψάχνεται. Πάει λοιπόν ένα μυστικός στην Κολομβία για να μάθει τι εστί Ροζάριο κι από έναν πάστορα θείο της μαθαίνει ότι έχει μεγάλη περιουσία. Ο συγκεκριμένος ιερωμένος όμως δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ροζάριο κι έτσι η πληροφορία αυτή ήταν εντελώς λανθασμένη. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ο Ames ν'απαλλαχθεί από κάθε υποψία γιατί τότε με τα πρώτα λεφτά (συνολικά πήρε πάνω από 2.000.000 δολλάρια) άρχισε να κάνει και τη μεγάλη ζωή. Η ιστορία τράβηξε μέχρι το 1994 όταν μια φίλη της Ροζάριο επισκέφθηκε το σπίτι τους και έπαθε πλάκα γιατί ήξερε ότι ήταν απένταρη. Τότε ξεκίνησε έλεγχος όπου διεπιστώθηκε πολύ εύκολα ότι ο Ames ήταν το "καρφί". Είδαν ότι κάθε ημερομηνία κατάθεσης σε τράπεζα συνέπιπτε και με κάθε συνάντηση του με του Ρώσσους συνδέσμους, τον συνέλαβαν ομολόγησε και είναι τώρα στη φυλακή ισόβια. Η ιστορία από το FBI είναι εδώ ενώ γενικά στο δίκτυο μπορείτε να βρείτε περισσότερα στοιχεία ακόμη και συνεντεύξεις του Ames.

Τα κακώς κείμενα

Ενδεχομένως να μπορούσα να χρησιμοποιήσω για τίτλο και τη φράση «Τα κακά κείμενα» κατά την ίδια λογική με το τα κακά κορίτσια πάνε παντού, τα καλά μόνο στον παράδεισο ο οποίος μαθαίνω ότι έχει αδειάσει από γυναίκες αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα μιας και η κρυπτο-ομοφυλοφυλία που μεταφράζεται ως ο κόσμος το έχει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι στους κόλπους της εκκλησίας επιτέλους βρίσκει την αναγνώριση που θα ήθελε, κάνει το μπιντέ της πάει και κρουαζιέρα συνήθως σε Μύκονο και Σαντορίνη σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι ενίοτε δε και στην Καραιβική έτσι ώστε ο άνθρωπος ν’αλλάζει και παραστάσεις γιατί και ο αντιπρόσωπος του Θεού πρέπει αν μη τι άλλο να φροντίζει και για τις ιδιαίτερες ανάγκες των πιστών. Τι συμβαίνει όμως τώρα με αυτά τα κακά κείμενα και ποιά είναι τελοσπάντων, γιατί πήραν αυτήν την ονομασία, τι σχέση έχουν με τη φέτα και τι θα γίνει αύριο στη φέτα στο δεξί είναι ερωτήματα το βάρος των οποίων καλούμαι να επωμιστώ. Πρώτα θ’αρχίσουμε με μια απλή εισαγωγή στην προτασιακή λογική, αντικείμενο των μακροχρόνιων ερευνών μου επομένως ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Ξεκινάμε:

Ο Λαμπράκης είναι διαπλεκόμενος άνθρωπος.

Η διαπλοκή είναι κάτι κακό.

Άρα Ο Λαμπράκης είναι κακός άνθρωπος. (Σ1)

Προσέξτε εδώ σε τι σφάλμα θα μπορούσε να υποπέσει κανείς. Αντί για την πρόταση « Η διαπλοκή είναι κάτι κακό» θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την «Η διαπλοκή είναι γκόμενα του Καραμανλή» στηριζόμενος στο γεγονός ότι όλο γι’ αυτήν μιλάει. Το λογικό συμπέρασμα το οποίο προκύπτει είναι ότι «Ο Λαμπράκης είναι γκόμενος» κάτι το οποίο είναι προφανώς λανθασμένο διότι ο άνθρωπος έχει και μία ηλικία που δε μας επιτρέπει να τον πούμε και τζόβενο. Συνεχίζουμε λοιπόν από εκεί που μείναμε.

Ο Λαμπράκης έχει Τα Νεα.

Άρα Τα Νέα είναι μια κακή εφημερίδα. (Σ2)

Μερικοί μπλόγκερς γράφουν καλά.

Μερικοί μπλόγκερς έγραψαν στα Νέα.

Άρα Μερικοί μπλόγκερς είναι κακοί. (Σ3)

Εδώ θέλει ιδιαίτερη προσοχή διότι αν δεν είμαστε άριστοι γνώστες της προτασιακής λογικής μπορούμε να εξάγουμε τα προφανώς εσφαλμένα συμπεράσματα «Μερικοί μπλόγκερς είναι διαπλεκόμενοι», «Μερικοί μπλόγκερς έχουν Τα Νέα» και «Μερικοί μπλόγκερς γράφουν εφημερίδα». Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το τελευταίο ταιριάζει με τη Lifo κι επομένως ότι δεν είναι και λανθασμένο όμως δε νομίζω ότι πραγματικά εκεί στη Λείφω πιστεύουν ότι βγάζουν μία εφημερίδα.

Έκαναν καλά οι μπλόγκερς που έγραψαν στα Νέα; Μήπως έκαναν άσχημα που έγραψαν εκεί; Θα ισχυριστεί κάποιος «μα δε μπορείς να χτυπάς το κατεστημένο και μετά να συνεργάζεσαι μαζί του» ενώ κάποιος άλλος θα του αντιγυρίσει «ναι, μα ο μπόγκερ δεν άλλαξε, ο ίδιος άνθρωπος μένει, τα ίδια κείμενα γράφει». Τίθεται λοιπόν ένα ζήτημα ας πούμε περί ασυμβίβαστου. Θα σας μιλήσω λοιπόν και γι’αυτό. Κάποτε στην Κοζάνη μεγάλωσε ένας πιτσιρικάς που τον έλεγαν Νικόλα. Ακολούθησε μια πορεία η οποία τον οδήγησε τελικά στην αυτοκτονία. Ναι ήταν ασυμβίβαστος. Ακόμη κι όταν έβγαλε τα τραγούδια του σε δισκογραφική αυτοσαρκάστηκε όσο κανείς άλλος. Τι κανείς άλλος που σήμερα όλοι για δίσκο τρέχουν. Ακόμη και στην εκκλησία που λέγαμε στην αρχή σε κάθε παράσταση τον αραδιάζουν όπως ο αρκουδιάρης το ντέφι...

Συμβάσεις όλοι κάνουμε, από εργασίας μέχρι μαλακίας και δεν είναι πάντοτε και αορίστου χρόνου. Αναπτύσσονται διάφοροι προβληματισμοί και ο καθένας έχει το δίκιο και και τα σωστά επιχειρήματα του για να στηρίξει την άποψη του. Μπορεί να βγει κάποιο συμπέρασμα; Όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις όχι. Κι επειδή σας γουστάρω πολύ θα σας βάλω κι ένα τραγουδάκι που μου αρέσει, είναι το Έργο Αρ.1 σε MIb για τσεκούρι και τηλεόραση του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Για τον άλλον, το Βασίλη θα μπορούσαμε να κάνουμε την ίδια κουβέντα που πιάσαμε και για τους μπλόγκερς, αν δηλαδή ξεπουλήθηκε και τα ρέστα.

Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος ?
έγυρε το χάος ν' ακουμπήσει ?
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος ?
για ζωή ?
Και μιλάν την ώρα που άλλος ?
ένοιωθε το φως που πάει να σβύσει ?
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου ?
αυτό θα τη χαρεί ?
Οι συντεταγμένοι, μετέωρη λογική ?
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί ?
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω ?
το σκοτάδι ?
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα 'ναι η σαρκική επαφή ?
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει ?
το ρόλο του πατέρα ?
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα ?
η ανθρώπινη φωνή ?
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί ?
Η γλώσσα μας απ' αύριο ?
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής

Monday, January 02, 2006

Το High Fidelity του 2005



Η ταινία γνωστή και όποιος την έχει δει σίγουρα θυμάται τα διάφορα top-5 από χυλόπιτες μέχρι τραγούδια. Κάτι ανάλογο γίνεται και στο τέλος κάθε χρονιάς για βιβλία, ταινίες και δίσκους. Περιοδικά, ραδιοφωνικοί σταθμοί και εσχάτως διάφορα online μέρη πληροφόρησης καταρτίζουν τις δικές τους λίστες. Όσον αφορά τη μουσική δεν είναι λίγες οι χρονιές που έχουμε πει κάθε πέρυσι και καλύτερα όμως φέτος κυκλοφόρησε ένα πραγματικό διαμαντάκι το οποίο αξίζει να προσθέσετε στη συλλογή σας. Το καταπληκτικό artwork στο εξώφυλλο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή ενώ και η μουσική σε ταξιδεύει όποτε κι αν το ακούσεις. Μικρό δείγμα μπορείτε να βρείτε εδώ. Προσοχή δεν κυκλοφορεί στα δισκοπωλεία!