Wednesday, December 19, 2007

Άμυνα και Διπλωματία


Κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα. Μην το χάσετε!

Monday, December 10, 2007

Greed’s all gone now

there’s no question

Sunday, December 09, 2007

Come Home

Έχω μόλις φτάσει στο υπαίθριο parking και το κάλεσμα της μητέρας φύσης είναι τόσο έντονο που χώνομαι ανάμεσα σε 2 αυτοκίνητα κι έναν μαντρότοιχο για να ρίξω ένα απολαυστικό κατούρημα, κοιτάζοντας πάντα δεξιά – αριστερά για αδιάκριτα βλέμματα ή τυχαίους περαστικούς καθότι δεν είχε νυχτώσει ακόμη κι έτσι μπορούσα εύκολα να γίνω ρόμπα. Πράγματι κι ενώ βρισκόμουν στο τρίτο κατά σειρά τίναγμα άκουσα ένα σπινιάρισμα τροχών κι έτσι κουμπώθηκα βιαστικά και γλίτωσα από τα κακεντρεχή σχόλια περί μαλακίας και συναφών νοσηρών συνηθειών.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου το σπινιάρισμα συνοδεύτηκε από τη φωνή της Μαρινέλας στο γνωστό άσμα «Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα» γεγονός που με έκανε να νιώθω περισσότερο ανακουφισμένος που είχα προλάβει να κουμπωθώ πριν διασταυρωθεί η ματιά μου με εκείνη της νεαρής κορασίδας που βρισκόταν στο βολάν και τραγουδούσε με αμείωτο πάθος. Το κοράσιο ετούτο άνηκε στην κατηγορία εκείνη που είναι γνωστή και ως «σκυλιά». Η μοίρα μας έφερε λίγα λεπτά αργότερα στην ίδια αίθουσα όπου εγώ σιγοτραγουδούσα το άσμα για να την μπριζώσω, ενώ εκείνη δε μπορούσε να σιγοκατουρήσει κι έτσι μ’ ένα πλατύ χαμόγελο γιόρταζα το θρίαμβο μου.

Στη συνέχεια φρόντισα να εφαρμόσω με επιμέλεια όλα όσα είχα μάθει στην Καβάλα η οποία ναι μεν είναι ωραία πόλη αλλά η δουλειά δε με άφησε να τη χαρώ όπως θα ήθελα. Για να περάσω την ώρα μου λοιπόν πήγα σ’ ένα πρακτορείο τύπου όπου αγόρασα το Playboy και για ξεκάρφωμα τους τέσσερις τροχούς, το ραμ, το διπλωματία και άμυνα, το Ιδέες και λύσεις για το σπίτι και μερικά με σουντόκου και σκανδιναβικά κι αυτό γιατί στο Playboy είχε εξώφυλλο την Τζούλια Αλεξανδράτου, η οποία ξανθιά καθώς είναι παραπέμπει σε Βορειο-Ευρωπαία γκόμενα κι έτσι με τα σταυρόλεξα αυτά ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στα κάλλη της. Ο κυριότερος όμως λόγος για τον οποίον αγόρασα αυτό το ποικίλης ύλης περιοδικό ήταν το αφιέρωμα στα one night stand.

Ενημερωμένος λοιπόν καθώς ήμουν για τις τεχνικές και τα ζόρικα κόλπα που απαιτούνται για την πετυχημένη έκβαση μιας πεσιματικής προσέγγισα το σκυλί με χειρουργικό τρόπο και κανονίσαμε μετά τη δουλειά μας να πάμε να πιούμε μια καυτή σοκολάτα για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Λάθος κίνηση θα σκεφτεί ο αδαής αναγνώστης ο οποίος θα σταθεί στο γεγονός ότι η σοκολάτα λειτουργεί ως υποκατάστατο του σεξ και άρα εκμηδενίζεις τις πιθανότητες για να σου κάτσει η γκόμενα. Μια πιο εντελεχής μελέτη όμως φέρνει στο προσκήνιο το διεγερτικό ρόλο του κουταλακίου για το ανακάτεμα και συγκεκριμένα την ενεργό συμμετοχή του στα διάφορα παιχνίδια με τη γλώσσα.

Τελικά το κουταλάκι δεν το χρειαστήκαμε γιατί με την πρώτη γουλιά μου είπε ότι η σοκολάτα δεν πινόταν και φυσικά εκείνη ξέρει να φτιάχνει πολύ καλύτερη. Εγώ φυσικά το αντέκρουσα κι εκείνη φυσικά με κάλεσε σπίτι της για να το διαπιστώσω. Εκεί φυσικά βγάλαμε τα μάτια μας και φυσικά σοκολάτα δεν ήπιαμε. Όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο όπως ήταν φυσικό κουμπώθηκα βιαστικά για δεύτερη φορά την ίδια μέρα κι έφυγα από τις σκάλες για να μη γίνει καμιά μαλακία.

Μου φαίνεται ότι τελικά θα γραφτώ συνδρομητής στο Playboy.

Sunday, December 02, 2007

Θολά Νερά

Όποιος έχει να προτείνει κάτι για διασκέδαση στην πόλη της Καβάλας ας το κάνει τώρα αλλιώς ας σωπάσει για πάντα.

Saturday, December 01, 2007

Του Χαμού

Με το θάνατο σαν ιδέα τολμώ να πω ότι είμαι κάπως εξοικειωμένος. Είδα και πριν λίγες μέρες στο όνειρο μου, έναν πολύ καλό μου φίλο να πεθαίνει από το δάγκωμα ενός τοξικού σκυλιού και ενώ έκλαψα έχω τη γενική εντύπωση ότι ήμουν κουλ. Τώρα τελευταία νομίζω ότι βλέπω πολλά παράξενα όνειρα αλλά δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Πέρναγα από την Ομόνοια πριν λίγο και κοντοστάθηκα στο τεταρτημόριο με την Εθνική Τράπεζα και τον καφέ Βραζίτα όπου είχε στηθεί ένα βίντεο γουόλ κι ένα περίπτερο με ενημερωτικό υλικό για την παγκόσμια ημέρα κατά του AIDS με σήμα κατατεθέν βεβαίως τον κόκκινο φιόγκο. Εν τω μεταξύ έχω να πάω και σε έναν γάμο σήμερα κι έχω απορία αν θα έχουν καρφιτσωμένους φιόγκους ή προφυλακτικά πάνω στις μπομπονιέρες έτσι για να υπάρχει και το κοινωνικό μήνυμα διότι γάμος είναι, η λέξη από μόνη της λέει πολλά και το καλό παράδειγμα πρέπει να το δώσουν οι μελλόνυμφοι.

 

Δεν είχα ποτέ κάποιον φίλο που να έχασα από AIDS, είχαμε όμως έναν συνεργάτη σε μια παλαιότερη δουλειά μου που είχε ζήσει κάτι τέτοιο και κάναμε μια μέρα τη σχετική κουβέντα. Η όλη διαδικασία της διαδρομής του αρρώστου προς το θάνατο ήταν τραγική. Μου έλεγε ο Κώστας (ο συνεργάτης) ότι χίλιες φορές να πεθάνει ένας φίλος σου από τροχαίο παρά από έρωτα. Νομίζω ότι «φοράω προφυλακτικό» σημαίνει πάνω απ’ όλα σέβομαι και όχι προσέχω.

 

Είδα χθες το Λέοντες Αντί Αμνών κι έτσι έκλεισα τη μέρα μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την ξεκινώ. Σκεφτόμενος ότι πάμε κατά διαόλου κι ότι ο πάτος είναι πάντα πιο χαμηλά. Πάω να ετοιμαστώ γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.

Monday, November 26, 2007

Ένα κομμάτι μάλαμα

Αν και είχα βάλει το ξυπνητήρι μόλις δέκα λεπτά νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, η αέναη ανάγκη για κατούρημα, μ’ έκανε ν’ αναζητήσω κάπως πρόωρα τις μικρές αν και ζεστές κατά τ’ άλλα παντοφλίτσες μου με αποτέλεσμα να διακόψω ένα μάλλον συναρπαστικό όνειρο. Τώρα εδώ έχουμε ένα το ζήτημα με το ξυπνητήρι που έβαλα πιο νωρίς και γιατί το έκανα αυτό, βαθύτερα αίτια και κοινωνική ανάλυση δηλαδή, ενώ το δεύτερο θεματάκι έχει να κάνει με το όνειρο που όπως έχω ήδη πει έχει μείνει στη μέση αλλά είναι σε τέτοιο σημείο που μπορεί κάποιος να το πάρει σαν αυτοτελές επεισόδιο, αλληγορικό βέβαια κάπως, αυτοτελές όμως κι αναγκαστικά πρέπει κάποιος να το ερμηνεύσει καταλλήλως. Κοινώς να μου εξηγήσει το όνειρο.

 

Επειδή η ιστορία με το ξυπνητήρι δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον θα την αφήσω για το τέλος. Στο όνειρο λοιπόν συνέβησαν πάνω κάτω το εξής: Ήμουν εγώ λέει σε ένα μέρος όπου εκεί κοντά υπήρχε μια παραλία, σαν κόλπος μικρός, μπορεί να ήταν κάπου στο Μαϊάμι, μπορεί βέβαια και όχι, με αυτά ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Στο μέρος αυτό όμως δεν ήμουν μόνος, υπήρχε μπόλικος κόσμος εκ των οποίων όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν κι από ένα όπλο. Πιστόλια και ΑΚ-47 (Καλάζνικοφ) κυρίως και έπεφταν οι σφαίρες βροχή. Ένας κακός χαμός, έριξα κι εγώ μερικές, δε ξέρω αν πέτυχα κανέναν γιατί γενικώς δε θυμάμαι καθόλου νεκρούς και πτώματα. Ο κόσμος λιγόστευε μεν, δεν πέθαινε δε. Χωρίς να ξέρω πως έφυγα από αυτό το μέρος βρέθηκα στην κουζίνα του σπιτιού μου όπου ο πατέρας μου με κούφανε ρωτώντας με «Αυτή η ηθοποιός που πηδάς μήπως φόραγε τίποτα παρδαλά ρούχα χθες;». Δε θυμάμαι να του απαντώ και γενικώς δε θυμάμαι τίποτα άλλο απ’ το όνειρο γιατί είπαμε, άρχισαν οι έντονες διαμαρτυρίες της φούσκας μου.

 

Το πρωί τα ρούχα μου μυρίζανε φωτιά αλλά δε νομίζω ότι είχε κάποια σχέση με το όνειρο ή το ξυπνητήρι και σίγουρα δεν υπάρχει συσχετισμός με τους μαζεμένους γάμους που προέκυψαν και οφείλω να παραστώ. Ίσως οι πυροβολισμοί να έχουν να κάνουν και με τα σχετικά γλέντια. Αλλά άκου να δεις και το άλλο το κορυφαίο. Είμαι στο δρόμο για τη δουλειά και πετυχαίνω έναν τύπο τον οποίο ξέρω ότι έχουν πυροβολήσει και κυκλοφορεί με ένα νάρθηκα μόνιμα στο χέρι του το οποίο υπολειτουργεί και βασικά και που υπάρχει θαύμα είναι. Ήτανε και η διακοπή του πρωταθλήματος βέβαια, δικαιολογούμαι να είμαι κάπως ντεφορμέ στα όνειρα κι εδώ να σημειώσω ότι στον εσωτερικό μου εμφύλιο ΑΕΛ – ΠΑΟ, το Χ έκατσε λουκούμι. Ετοιμάζω διάφορα καλλιτεχνικά κολλάζ σχετικά με το σημαδεμένο για να τοποθετήσω ευλαβικά στους τοίχους του σπιτιού. Μια χαραμάδα αφήνουμε το φως για να περάσει.

Saturday, November 24, 2007

Αχ μυαλό τις τρέλες κόψε

Πολλά τα live που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας αλλά λίγα αυτά που συνοδεύονται κι από ένα κοινωνικό μήνυμα. Το πιο δυνατό σχήμα λοιπόν (από κοινωνικής άποψης) είναι αυτό του Σταμάτη Κόκκοτα και της Καιτούλας της Ντάλη που πραγματικά δίνουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος και της φωνής τους για τα τελευταία ένσημα της σύνταξης. Απορίας άξιο αν ο κύριος Αλογοσκούφης θα πάει να τους παρακολουθήσει. Να θυμίσουμε εδώ ότι πριν 8 χρόνια ο Σταματάκος έπαθε ένα ωραιότατο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ενώ βέβαια το γεγονός που πραγματικά συγκλονίζει είναι ότι φέτος έκλεισε 70 χρόνια ζωής. Ανεπιβεβαίωτες φήμες αναφέρουν ότι το σουξέ στο μαγαζί θα είναι το «Λίγα ένσημα του ΙΚΑ σου γυρεύω». Στο σχετικό ζήτημα του ασφαλιστικού οι δημοσιογράφοι ανακοίνωσαν ότι θα απεργήσουν την Τρίτη. Τι ωραία! Ευχή όλων είναι μια απεργία διαρκείας για να ξελαμπικάρουμε λιγάκι. Όσο σκέφτομαι ότι την Τρίτη δε θα έχει παράθυρα και μπαλκονόπορτες ανατριχιάζω. Θα επανέλθω με την ενότητα μαστορέματα.

Friday, November 16, 2007

Skid Row

Την πρώτη φορά κλείστε τον ήχο και μαντέψτε ποιό τραγούδι λέει :-)

Monday, November 12, 2007

Εγώ κι ο Πουφ

Πάντα ήθελα ν' ανοίξω ένα μπαρ με το όνομα "Τοξότης", όχι τόσο επειδή είναι το ζώδιο μου αλλά κυρίως γιατί παραπέμπει σε κωλόμπαρο ενώ θυμάμαι κι ένα σουβλατζίδικο στη γειτονιά με το ίδιο όνομα που όμως αργότερα έγινε "Ζυγός" κι έκτοτε ο ζωδιακός του κύκλος έχει μείνει αμετάβλητος όπως άλλωστε και ο δικός μου αν και γενικά σπάνια τρώω σουβλάκια από εκεί. Πάω για μπάνιο αλλά δε ξεχνώ ότι ήθελα να γράψω για το μωβ φόρεμα που δυσανασχετούσε στην προσπάθεια του να συγκρατήσει το στήθος της. Σκέφτομαι βέβαια πάλι πόσο διαφορετικά βλέπουμε ανθρώπους που δεν έχουν αλλάξει αλλά μάθαμε μια ακόμη μικρή λεπτομέρεια για τη ζωή τους. Έφαγα μια σπανακόπιτα που πρέπει να είχε λάδι μηχανής μέσα γιατί το στομάχι μου γκρινιάζει.

Saturday, November 10, 2007

Διάφανες Αυλαίες

Ο Δημήτρης τα είχε με μια γκόμενα που τον κεράτωνε με πολλούς. Αυτό ενίοτε δημιουργούσε προβλήματα στην παρέα αν και τελικά φαίνεται ότι δεν πήγε ποτέ κανείς μαζί της. Η κοπέλα αυτή ήταν από την Κόρινθο και κατά πως φαίνεται κάτι τέτοια περιστατικά θα πρέπει να έπεσαν και στην αντίληψη του Αποστόλου Παύλου που έγραψε και τις σχετικές επιστολές προς τους Κορίνθιους. Οι Κορίνθιοι είχαν και τη μερίδα του λέοντος στα σχετικά στατιστικά που αφορούσαν τους μνηστήρες της λεγάμενης αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αυτό ως σοβινιστικό στοιχείο. Εκεί έμενε η κοπέλα, αυτούς έβρισκε, με αυτούς πήγαινε. Ποτέ δεν απέκλεισε κάποιον λόγω καταγωγής. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως να έπρεπε να γράψω μερικές επιστολές μαζεμένες ή έστω ένα ευαγγέλιο αλλά το μπλογκ το έχω πρόχειρο ετούτη τη στιγμή κι έτσι θα αρκεστώ σε αυτό, το οποίο και παρακαλώ να σημειωθεί ως μια στιγμή σεμνότητας.

Όταν ο Δημήτρης επιτέλους πήρε τη μεγάλη απόφαση να χωρίσει η παρέα ως δια μαγείας διασπάστηκε. Δύο έφυγαν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά (σε διαφορετική χώρα), δύο έφυγαν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους (σε διαφορετική πόλη) κι εγώ έμεινα εδώ. Αν και όπως προείπα κανείς δεν πήγε μαζί της, αποδεικνύεται ότι αυτή η κοπέλα ήταν συνδετικός κρίκος για την παρέα. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι τυχαία γεγονότα. Πάντως αν ο Μήτσος τα ξαναβρεί μαζί της και οι μετανάστες επιστρέψουν σίγουρα κάτι θα βρωμάει.

Χθες είχα πάει στους Χαΐνηδες, ενώ απόψε πρέπει να εμφανιστώ σε μια γιορτή εξ αναβολής, από την Πέμπτη δηλαδή που εκτός των άλλων γιόρταζε και η Πολεμική Αεροπορία, στη γιορτή της οποίας μικρός είχα βαρεθεί να πηγαίνω. Σκέφτομαι λοιπόν να φορέσω τα καλά μου γι’ αυτό έχω ήδη ετοιμάσει και τις κάλτσες με τον Ταζ. Την Πέμπτη βέβαια εγώ ήμουν στο Χαλκούτσι όπου άκουγα τις φοβερές και τρομερές διηγήσεις του Δήμου. Στην αρχή γελάς αλλά μετά πιάνεται η ψυχή σου. Σήμερα το κρύο στο Βύρωνα δεν παλευόταν και είναι κρίμα που ο χειμώνας δε φεύγει ποτέ από μερικούς ανθρώπους.

Monday, October 29, 2007

Βραβεία Αρίων ΙΙ

Δε χωρά αμφισβήτηση πως ο Πελέ ήταν μια παιχτούρα περιοπής. Επίσης πολλοί μπορούν να ισχυριστούν πως αν έπαιζε σε κάποιο τοπικό πρωτάθλημα όπως π.χ το διασυλλογικό ομάδων νομού Λαρίσης θα έβγαζε μάτια ακόμη. Αντ' αυτού ο άνθρωπος προτίμησε να σταματήσει. Όση μπάλα είχε να παίξει την έπαιξε. Έχει κι ένα άλλο κακό ο Πελέ. Όταν μικρά παιδάκια πάνε να του δώσουν ανθοδέσμες τις δέχεται. Κατάλαβες μανδάμ Μαρινέλα;

Βραβεία Αρίων

Ο σατανάς μπήκε μέσα μου και με οδήγησε προς το ψυγείο έτσι ώστε να πάρω μία παγωμένη κόκα κόλα. Στη διαδρομή άκουσα έναν τύπο να σκούζει και στρέφοντας την κεφαλή μου αριστερά πέτυχα τον Χρήστο Δάντη να κοπανιέται. Κοιτάω πιο προσεκτικά και βλέπω ότι πρόκειται για ένα εμφανέστατα αποτυχημένο πλέι μπακ. Αναρωτήθηκα πόσο περισσότερο θα τα σκάτωνε αν έλεγε το τραγούδι λάιβ. Γύρισα πίσω κι άρχισα να γράφω το ποστ αυτό. Τώρα σκέφτομαι να μην πιω κόκα κόλα αλλά ουίσκι. Ας όψεται το αστικό. Κόπηκα και στο ξύρισμα σήμερα αισχρά αλλά ευτυχώς άρχισα και αναρρώνω. Έφαγα και μια γαμάτη γραβιέρα. Δεν έχω θήκες για σιντί. Πάω στο ψυγείο επιτέλους.

Sunday, October 28, 2007

Ίωση

Πιστεύω ότι σήμερα θα βρικολακιάσω εκτός κι αν τα τσούξω οπότε και προκαλέσω τεχνηέντως τον ύπνο. Πέφτω χθες το μεσημεράκι γύρω στις τρεις παρά για ύπνο κι όταν άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν οκτώ. Η επιτομή του μεσημεριανού ύπνου. Δύο ώρες αργότερα κοιμόμουν ήδη για βράδυ. Το εξαντλητικό απόγευμα με έκανε να χρειαστώ λιγάκι ύπνο παραπάνω κι έτσι σηκώθηκα το πρωί γύρω στις δέκα και μισή. Με την καινούρια ώρα βεβαίως βεβαίως, άρα εξάγουμε το συμπέρασμα ότι κοιμήθηκα δεκατρείς γεμάτες και χορταστικές ωρίτσες. Αν βάλουμε και τις μεσημεριανές η σούμα μας κάνει δεκαοχτώ. Σήμερα το μεσημέρι κοιμήθηκα μόλις δυόμιση ώρες, δηλαδή το μισό του Σαββάτου, επομένως το βράδυ θα χρειαστεί να κοιμηθώ έξι ώρες και τριάντα λεπτά, που σημαίνει ότι στις δώδεκα ακριβώς πρέπει να κοιμηθώ. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι από την Πέμπτη και μετά τυγχάνω άρρωστος οπότε τη βγάζω με τσάι και ζεβασόφτ. Συνειδητοποιώ ότι δε βγήκα και από το σπίτι ολόκληρο σαβ/κο και γενικά πέρασε σαν να μην υπήρχε. Τελικά αυτή η αλλαγή της ώρας προκαλεί μεγάλες ανατροπές, σε αποδιοργανώνει χωρίς να το καταλάβεις. Περιμένω και το Νοέμβρη με αγωνία ενώ σκέφτομαι πως χρειάζομαι μασάζ γιατί νιώθω φοβερά πιασμένος. Αυτά για την ώρα.

Monday, October 22, 2007

Hey Boys, Hey Girls

Δε ξέρω πια για ποιο λόγο αγοράζω την Κυριακή εφημερίδες, νομίζω ότι από βδομάδα σε βδομάδα δεν έχει αλλάξει τίποτα και απλώς ανακυκλώνουν τις ίδιες ιστορίες, τις οποίες αποκαλούν νέα ή ειδήσεις. Οι δημοσιογράφοι έχουν καταντήσει χειρότεροι κι από δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως θα ήταν μια λύση να τους βάλουν στα βαρέα και ανθυγιεινά.

Σήμερα το μεσημέρι έβλεπα στον ύπνο μου μία γυναίκα που φορούσε manolo blahnik. Εγώ φορούσα τη μπλε (κάτω) - κόκκινη (πάνω) πιτζάμα μου. Αν τυχόν αυτή που είδα με διαβάζει ας επικοινωνήσει μαζί μου για να της εξηγήσω το όνειρο (χωρίς παρεξήγηση).

Με ενοχλεί φοβερά η επαναλαμβανόμενη ασυνέπεια ορισμένων ανθρώπων. Με εξοργίζει αφάνταστα η προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους. Μόνο μια περιγραφή μπορώ να βρω για τα λόγια τους. Παπαριές. Χθες στην ΕΤ3 είχε μια εκπομπή με φαγητά από ένα χωριό της Καβάλας. Ανάμεσα στα άλλα μια κυριούλα παρουσίασε και την παπάρα. Η δημοσιογράφος αν και άθελα της, είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Όλοι μεγαλώσαμε με παπάρες».

Γενικά μου αρέσει όταν βρέχει.

Tuesday, October 16, 2007

Η Μήδεια του Ποστ

Τις τελευταίες μέρες στη δουλειά βιώνω μια αθεράπευτα ρομαντική συμπεριφορά άνευ λόγου και αιτίας με αποτέλεσμα να φοβάμαι για το μέλλον και κυρίως για το τι πρόκειται να μου φορτώσουν. Γίνομαι καχύποπτος που σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι ένα καλόπιασμα και σίγουρα κακόπιασμα δεν το λες αλλά η εμπειρία έχει αφήσει ξινή γεύση από τις γλύκες. Φτάνω το λοιπόν πρωί πρωί στο κυλικείο και μετά χαράς ανακαλύπτω ότι με περιμένει ο καφές μου κι επομένως δε θα στηθώ στην ουρά η οποία κοντεύει να φτάσει στους ανελκυστήρες. Λίγο ο καφές που είχα πιει χθες αργά, λίγο οι κυριακάτικες εφημερίδες που έχουν τον ατελείωτο, λίγο και το πανόραμα αισθησιακού κινηματογράφου στο φιλμνετ υπ’ αριθμόν τρία (3) με έκαναν να ξενυχτήσω λιγάκι παραπάνω με αποτέλεσμα το πρωί να παραπαίω. Εκεί λοιπόν που μες στη θολούρα μου μόλις και μετά βίας ξεχώριζα ανθρώπους κι άρχισα να ανταλλάζω τις πρώτες καλημέρες (κάτι σαν τα χαρτάκια τα πανίνι ένα πράγμα, όλο το Λύσανδρο Γεωργαμλή πετύχαινα) τσουπ χέρι βοηθείας σηκώνει τον καφέ και μου το φέρνει στο στόμα. Γλυκάθηκα εγώ και μέχρι να φύγω από το κυλικείο καφέ δεν έπιασα στα χέρια μου. Ήταν βολικό γιατί με το κρύο είχα και τα χέρια στις τσέπες και δεν άφηνα εκτεθειμένα τα δαχτυλάκια μου. Εν συνεχεία κι αφού έχω καθίσει στην καρέκλα μου περιμένοντας τον υπολογιστή να ξεκινήσει σκάει μύτη μπροστά μου ένα πιάτο με κανταΐφι. Ελάχιστα λεπτά αργότερα ένα ολοστρόγγυλο πλεξουδάτο κουλούρι μου έκανε την τιμή να με επισκεφθεί ενώ δύο ώρες αργότερα κι ενώ είχα πάει σε ένα άλλο γραφείο βρέθηκα να μασουλάω μια μπαγκέτα. Α! Παραλίγο να ξεχάσω και κάτι πρωινά μπισκοτάκια μαζί με τον καφέ. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν δεν είχα φύγει νωρίς σήμερα από το γραφείο τώρα θα έτρωγα αρνί σούβλας ή εναλλακτικά κοκορέτσι. Επίσης με κεράσανε και μια γκαζόζα Έψα οπότε αν πάρουμε την αλληλουχία καφές – αναψυκτικό η συνέχεια θα είχε τουλάχιστον μια μπυρίτσα. Κάθε εμπόδιο για καλό.

Saturday, September 29, 2007

Genesis

Ο ήλιος πυροβολούσε ανελέητα κι εγώ δεν έκανα καμία προσπάθεια για να τον αποφύγω, με τύφλωνε κι ούτε το χέρι μου δεν έβαζα μπροστά, τον άφηνα να μου χαρακώνει το πρόσωπο με ρυτίδες, μορφασμοί πόνου, χαράς, λύπης και λύτρωσης. Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι έλεγε εκείνο το τραγουδάκι, μέρος που έμελλε να επισκέπτομαι συχνά τον τελευταίο καιρό, να βγαίνω στο μπαλκόνι ενός ρετιρέ και να χαζεύω τη θέα προς το κέντρο της πόλης, τα ενδότερα όπως θα λέγαμε, ενώ στα ενδότερα κεριά αναμμένα και ο καπνός από ένα τσιγάρο να τα τυλίγει και σαν ινδιάνικα σήματα να με καλούν να σβήσω τη φλόγα τους. Φτηνές διαδρομές με τον ηλεκτρικό, η πράσινη γραμμή αγκομαχάει και τα όνειρα γεννιούνται και πεθαίνουν κάτω από γέφυρες ή από πλακόστρωτα σοκάκια. Κι οι μάσκες οξυγόνου δεν πέφτουν ποτέ όταν τις θέλεις.

Wednesday, September 05, 2007

Σκόρπιες Σκηνές Μιας Γεμάτης Μέρας

Α'

Λίγο μετά τις εννιά το βράδυ στο Μελωδία ακούγεται το γνωστό τραγούδι του Ismael Lo από το soundtrack της ταινίας "Όλα για τη μητέρα μου". Είναι όμως η μέρα γενεθλίων της αδερφής σου και ξεχνιέσαι σ' ένα φανάρι αρμενίζοντας στο παρελθόν, χαμογελάς.

Β'

Συζήτηση off the record με θέα όλη την Αθήνα ενώ βλέπεις τον ήλιο να δύει στον οποίον και επικεντρώνεις την προσοχή σου. Ξεχνάς αυτά που άκουσες πριν προλάβουν να καταγραφούν από τη μνήμη και πληρώνεις με τα χρήματα των φιλοφρονήσεων.

Γ'

Νιώθεις μια σκιά πίσω σου, δε γυρίζεις πριν να τελειώσεις και μια αυστηρή φιγούρα σου λέει ότι δε σε έχει ξαναδεί εκεί. Συνεχίζεις στα επόμενα βήματα και με θράσσος του λες "ούτε εγώ" για να εισπράξεις χαμόγελο. Σε ρωτάει αν ετοιμάζεσαι για την Κέρκυρα και απαντάς μονολεκτικά. Δέχεσαι μια πρόσκληση για στάση στην Άρτα και συνεχίζεις σαν να μη μίλησες ποτέ με κανέναν.

Δ'

Ακούς "You can go your own way" με τη φωνή της Dolores και χτυπάς ρυθμικά το πόδι σου στο ξύλινο πάτωμα ενώ περιμένεις όρθιος τη σειρά σου. Η συζήτηση είναι ολιγόλεπτη αλλά αρκετή για να καταλάβεις ότι το Φθινόπωρο ήρθε.

Ε'

Πίνεις τον καφέ σου και βλέπεις τον ήλιο ν' ανατέλλει. Πάντα η ίδια διαδρομή σκέφτεσαι και γυρίζεις την πλάτη.

Wednesday, August 29, 2007

Πρόσκληση Πρόκληση!!

H Κατερίνα με κάλεσε σ' ένα παιχνίδι που θα βρει κάποιος σε αρκετά μπλογκς αλλά λόγω συνθηκών απλά πιάνω το μπαλάκι χωρίς να το πετάξω κάπου. Σχολιάζω λοιπόν τις φράσεις της χωρίς να βάλω κάποιες δικές μου. Ίσως το κάνω μελλοντικά.

“Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο

Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα” Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα

Για πόσο ακόμη θα είναι νωρίς; Οι περισσότεροι προερχόμαστε από μια κοινωνία η οποία έχει μείνει πίσω, είχε άσχημη εφηβεία και κουβαλάει τα τραύματα του παρελθόντος, στιγματίζει και στιγματίζεται. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ν’ ανθίσει η κοινωνία μας και να προσφέρει χώρο και λόγο σε όλους μας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ρατσιστικές διαθέσεις, χωρίς ταμπέλες. Ας βοηθήσουμε τον άνθρωπο να γίνει άνθρωπος πριν μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά σε μηχανή.

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο σχέδιο υποβίβασης της παιδείας και στροφής των ανθρώπων προς εφήμερες ανάγκες με απώτερο σκοπό την χειραγώγηση των λαών, την εξάλειψη της κρίσης και της άποψης, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης….

Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι για ν’ αφήσεις έναν άνθρωπο στην αμάθεια αρκεί είτε να μην του προσφέρεις καμία γνώση, είτε να τον βομβαρδίσεις με αυτήν. Αρκεί μια απλή παρατήρηση για να δούμε ότι από παιδιά ακόμη τρέχουμε σε ξένες γλώσσες, φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες που μας αφαιρούν οξυγόνο ενώ στη συνέχεια η μάχη των σπουδών με τη συγκέντρωση χαρτιών και η καριέρα με το όνειρο των δώδεκα ωρών εργασίας την ημέρα, ενώ κάποτε κάποιοι πάλευαν για το 8ωρο. Και το μοναδικό πράγμα που μένει σε κάποιον, η διασκέδαση, να κοστολογείται πανάκριβα. Αποπροσανατολίζεται ο άνθρωπος από τα πραγματικά προβλήματα του, ξεχνάει την εσωτερική αναζήτηση και κυνηγάει το αμερικάνικο όνειρο. Το σύνθημα στον τοίχο παραμένει διαχρονικό: «Ο πολιτισμός τους χάνεται όταν κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα».

Monday, August 27, 2007

bird(s) on a wire

Saturday, August 25, 2007

Prostitute

This is not a noble game
It's also not the price of fame
Expect that I may lie
About the things you have to try
You always see me from behind
Always think that I am kind
Expect that I may see
Whatever you have planned for me

When all is sealed and signed
You prostitute your mind
When all is sealed and signed

This is not a noble game
And I am not the one to blame
Feel free to conquer me
But what you want I'll never be
The little things you want to know
Make me big and make me grow
Expect you'll never see
The face behind my decency

When all is sealed and signed
You prostitute your mind
When all is sealed and signed

Thursday, August 23, 2007

Loser

I'm sick and tired of people like you
You think you're clever but you haven't a clue
(what can you do?)

A two watt light bulb is brighter than you
I'm sick and tired of people like you

You want it, you got it
Come take it, it's over here
You want it, you got it
Come take it, is that not clear?
You want it, you got it
Come take it, I'll do it for you
You want it, you got it
Come take it, just cross the line

The moral of the adventure is this
Take me for granted you are taking the piss
(Who love is this?)

I'd rather wind up with nothing at all
Than take a loser like you through it all

You want it, you got it
Come take it, it's over here
You want it, you got it
Come take it, is that not clear?
You want it, you got it
Come take it, I'll do it for you
You want it, you got it
Come take it, just cross the line

Cross the line

Why loser, why?
Die Loser, die.

Monday, August 20, 2007

Ιμπεριαλισμός

Σηκώθηκα από καθήκον. Ούτε ήθελα, ούτε μπορούσα να ξυπνήσω μα το κυριότερο, περίμενα το τηλεφώνημα της που θα με έκανε να πεταχτώ επάνω, έπειτα από μια ολόκληρη ώρα ύπνου και δε ξέρω κι εγώ πόσα ποτήρια ουίσκυ, τα πρώτα σπέσιαλ, τα τελευταία απλά. Έριξα στο ποτήρι ένα αναβράζον ντεπόν από το μεγάλο μέγεθος που θα το βρεις στην αγορά και ως μαξιμουμ ενώ δοκίμασα κάτι γλυκά που βρήκα στο τραπέζι και πήρα μια φρυγανιά με μια φέτα γαλοπούλας αφού ένιωθα το στομάχι μου να με τραβάει. Φόρεσα τα πιο μαύρα γυαλιά ηλίου μου, αυτά που μου πηγαίνουν λιγότερο απ’ τα υπόλοιπα αλλά κρύβουν περισσότερα απ’ όλα τ’ άλλα και ξεκίνησα ακούγοντας στο σιντί τραγούδια από το Λυκαβηττό κι έχοντας τα παράθυρα ανοιχτά στο τέρμα για να με χτυπάει ο αέρας μπας και συνέλθω. Έφτασα στο παρκινγκ με μια διάθεση να φλερτάρω με το θάνατο κι έτσι σχεδόν μηχανικά οδηγήθηκα στην αγαπημένη μου χαγιαμπούζα. Έκανα μία βόλτα μέχρι το αεροδρόμιο κι ένιωθα λες και παρατηρούσα τον εαυτό μου σαν θεατής σε κερκίδα. Πιο κουρασμένος από πριν ανέβηκα στο γραφείο και το πρώτο μέλημα μου ήταν να εξασφαλίσω πως θα φύγω όσο το δυνατόν νωρίτερα μπορούσα. Άνοιξα τον υπολογιστή χωρίς όμως ιδιαίτερο λόγο αφού δε μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ. Η κόρη του στρατηγού μου έφερε καφέ και με λυπήθηκε για την άθλια κατάσταση μου αφού μόνο με νοήματα της αποκρινόμουν. Πήγα να παραλάβω και κάτι δωράκια από έναν πρώην εκπαιδευτή μου κι ένιωθα πως θα με πάρει ο ύπνος όπου κι αν γείρω το κεφάλι μου. Ένα τοστ δεν έκανε μεγάλη διαφορά στην κατάσταση μου κι έτσι έμεινα να ξύνω τις πληγές μου και να ουρλιάζω σαν αγρίμι. We won’t back down, we never have, we never will.

Friday, August 17, 2007

Κάνε Ντου

Porto Paradiso, Beach Bar Βρωμόλιμνος 2007.

Όλα τ' άλλα είναι ατμός. Σκιάθος uber alles.


Sunday, August 05, 2007

Παγωμένη η cpu μου τώρα καίει...

...άφοβα. Ίσως και άκοπα. Ίσως και τζάμπα. Τζάμπα καίει η λάμπα. Φθορίου. Μηδέν κατανάλωση. Τζάμπα καίει λέμε, βάλε κι εσύ μπάρμπα. Είχα να ξενυχτήσω τόσο από τη συναυλία της Νατάσας Θεοδωρίδου στο Ηρώδειο. Εντάξει δε θα το αρνηθώ αλλά τη Νατάσα δεν την έχω δει μόνο κάτω απ’ την Ακρόπολη. Ήταν πολύ πριν γίνει πρώτο όνομα, εκεί γύρω στο 1997, ούτε το Φουστάνο δεν είχε παντρευτεί για να τη σιάξει λίγο κι έκανε φοβερή και τρομερή εμφάνιση στη Γιορτή Κρασιού Αμπελώνα, θεσμό που πλέον δε διανύει και τις καλύτερες μέρες του αλλά κάποτε ήταν must. Βλέπαμε ως έφηβοι και Βασίλη Παπακωνσταντίνου ή Ενδελέχεια και γουστάραμε. Βασικά και το τζάμπα κρασί γουστάραμε και γυρνάγαμε σπίτια όλοι μ’ ένα βαρβάτο χαμόγελο ως τ’ αυτιά αλλά τώρα άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Τέλος πάντων, τότε είχε έρθει η Νατάσα μια μέρα μαζί με το Λάμπη το Λιβιεράτο που δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν θα γίνει ηθοποιός, τραγουδιστής ή γκουρού του ζεν και το σχήμα είναι κι ένα τρίτο τυπάκι που δε μπορώ να θυμηθώ με τίποτα τώρα. Να πω όμως που θυμήθηκα ότι στη γιορτή έχει εμφανιστεί με αξέχαστη επιτυχία ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και από την κοντινή Γιάννουλη (βλέπε Βιλανάκηδες παύλα κουμπαριά με Απόστολο Κομμουνιστή Γλέτσο) έχει συρρεύσει αμέτρητο πλήθος γύφτων. Αμέτρητο όμως, στα ταμεία τελειώσανε τα εισιτήρια και ο κόσμος σκαρφάλωνε ακόμα και σε δέντρα για μια θέση στον ήλιο ή για την ακρίβεια με θέα προς την εξέδρα. Συγκλονιστικός όσο ποτέ άλλοτε ο Μάκης δήλωσε «το αίμα νερό δε γίνεται» και ξέσπασε σε ζητωκραυγές το συνάφι του. Μεγάλες στιγμές δεν το συζητώ όπως τότε που πέτυχα εκείνο τον τύπο στο γυμναστήριο που είχε χωρίσει και το είχε ρίξει στα βάρη. Είχε φτιάξει ωραίο σωματάκι δε μπορώ να πω αλλά να τον βλέπεις στον πάγκο να σηκώνει τα υπερβολικά κιλά και να ακούγεται από τα ηχεία «τις δύσκολες στιγμές λα λα / θα κάνω υπερβολές τρα λα λα» είναι εμπειρία ζωής. Πάντως στη γιορτή κρασιού πηγαίναμε ακόμα και στα δημοτικά γιατί βγάζαμε το εβδομαδιαίο εισιτήριο που ήταν σε τιμή σχεδόν τσάμπα. Θυμάμαι δηλαδή κάτι τιμές δύο χιλιάρικα κι ανατριχιάζω. Εννοείται πως βγάζαμε και παιδικό διότι σημασία δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο νιώθεις και πόσο μπορείς να κρύψεις. Αν είχες και κανένα κονέ δεν έκρυβες τίποτα, έδινες τα λεφτά κι ερχόταν το παιδικό στην πόρτα σου. Αν και συνήθως το έπαιρνες από την πλατεία. Δε θυμάμαι αν είχα μεθύσει εκείνη τη βραδιά με τη Νατάσα ή κάποια άλλη, μάλλον κάποια άλλη ήταν, αλλά θυμάμαι να κάνω οχτάρια με το μηχανάκι και να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να φτάσω στο σπίτι ενώ είχα συμφωνήσει και με το Στέλιο να παίξουμε τάβλι την επόμενη μέρα το πρωί στο Εναλλάξ, γνωστό στέκι όπου σε μία γιορτή κάτι Παναγιώτηδων έχουν γίνει διάφορα ευτράπελα αλλά νομίζω πως τα έχω διηγηθεί σε προηγούμενο ποστ. Κι εντάξει πόσο αστείο είναι πια το ότι μπήκα στις γυναικείες τουαλέτες για να κατουρήσω; Αφού δεν έβλεπα μπροστά μου. Άντε και το θυμήθηκα και λέω κι εγώ πως μου έχει κάτσει η Νατάσα τόση ώρα και δε μπορώ ούτε καν να προσεγγίσω τόση ώρα το κυρίως θέμα. Ναι, ναι (όχι ο παίκτης που θα πάρει ο Θρήνος), τόση ώρα διαβάζαμε τον πρόλογο. Και κακά τα ψέματα η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Λοιπόν μετά τη βραδιά με τη Νατάσα, είχαμε φύγει σκαστοί με τα μηχανάκια για Πλαταμώνα και μας είχε βγει το λάδι. Όλα δικάβαλα, ν’ αγκομαχούν στην εθνική οδό, με στάση για καλαμπόκι στα Τέμπη, πέρασμα από Νέους Πόρους για να χαιρετίσουμε ξάδερφο που παραθέριζε εκεί κι έναν φίλο που δούλευε σ’ ένα φαστφουντάδικο και τον πρώτο φραπέ. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν και τι δε θα έδινα για ένα αντίστοιχο πρωινό σε αυτά τα μέρη, σε δωμάτια των ογδόντα ευρώ τώρα πια, με μια συννεφιά κι έναν αέρα και τρένα να περνάν και να μη σταματάνε σε άγριους προορισμούς. Φέτος δουλεύει ο ξάδερφος σε φαστφουντάδικο εκεί ενώ η σκέψη μου έχει καρφωθεί στις στροφές, όπως τότε που είχα λιποθυμήσει, ένα καλοκαίρι στη Β’ Λυκείου που πηγαίναμε από Σκοτίνα Πλαταμώνα κι ανέβηκα συνεπιβάτης στη μηχανή του πιο δολοφονικού οδηγού. Ότι προσευχή ήξερα την είπα. Να σφίγγω το ντεπόζιτο όσο μπορούσα ενώ και οι προσαγωγοί μου είχαν πιαστεί, μία ολόκληρη μέρα μετά την έβγαλα ξάπλα. Κι έτσι σκέφτομαι την Πέμπτη που πέρασε, την Τρίτη που έρχεται, το φθινόπωρο, το χειμώνα, την άνοιξη και φτάνω μέχρι τ’ άλλο καλοκαίρι σε μια κρουαζιέρα αυτοκινήτου ή μηχανής και προορισμό αυτόν που ζηλεύω σήμερα, αυτόν που τελικά δε θα εγκαταλείψω ποτέ.

Thursday, July 26, 2007

+

Βγήκα από το μπάνιο, σκουπίστηκα προσεκτικά για να μη γεμίσω νερά και κρέμασα την πετσέτα στη θέση της αφού φόρεσα τα ρούχα μου. Έπειτα πήγα και ρύθμισα τα δύο ξυπνητήρια της για να σηκωθεί το πρωί με μια συντονισμένη παύλα κυκλωτική ενέργεια που περιλάμβανε τηλεφώνημα στο σταθερό και το διπλό χτύπημα του κινητού της. Οκτώ παρά είκοσι πέντε τηλεφώνημα με παράκληση από την άλλη άκρη για ξύπνημα στις οκτώ ακριβώς. Παρά τέταρτο χτύπημα του κινητού απ’ το επαναλαμβανόμενο ξυπνητήρι, ενώ παρά πέντε σειρά του απλού. Ακριβώς ήρθε ξανά και η σειρά μου. Διαπιστώνω πως ακόμη και στο ξύπνημα είμαι η αρχή και το τέλος αλλά θα συνεχίσω με την ιστορία μου. Εξόν λοιπόν από τα ξυπνητήρια, πήγα να της βάλω ένα ποτήρι νερό να έχει στο κομοδίνο της, το ασύρματο σταθερό για να μην το ψάχνει και φορτιστής για το κινητό αφού η μπαταρία ομολογουμένως δε βρίσκεται στα χάι της ακόμη κι όταν είναι πλάι της. Τελικά, αφού ύστερα από πολλά χάδια κατάφερε να ανοίξει τα μάτια της για να με χαιρετίσει, την έβαλα για ένα μπανάκι και της έστρωσα το κρεβάτι, κάτι που γενικά είχα να κάνω από τότε που είχα πάει στρατό κι αυτό δηλαδή τις πρώτες μέρες μόνο γιατί μετά το θεώρησα ως κάτι περιττό άρα και ως μη γενόμενο. Θυμάμαι πάντως πως είχε πλάκα να φτιάχνουμε τον περιβόητο φάκελο και δράττομαι της ευκαιρίας για να αναφερθώ στο φάκελο που έλαβα σήμερα και βρήκα τοποθετημένο στο γραφείο μου με σαφείς οδηγίες όμως στο να μην διαβάσω το περιεχόμενο του, παρά μόνο υπό ειδικές συνθήκες τις οποίες φρόντισα και τήρησα άμεσα. Μιλώντας όμως, πάλι για το χθες, η λέξη που μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς είναι η περιποίηση. Ε σαν τη δική της καμία. Μα καμία όμως. Τέτοια αφοσίωση δε βρίσκει κανείς, δεν είναι λίγες οι φορές που απλά σκέφτομαι στιγμές μας και ανατριχιάζω. Κι όσο διώχνουμε μακριά όλα αυτά τα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας, τις ανασφάλειες, τις γουρουνιές, κ.λ.π. τόσο ανθίζει από μέσα ο καρπός. Κι αυτό το βλέμμα, το κρατώ σαν φυλαχτό, όρκοι, υποσχέσεις, γέλια, δάκρυα, πειράγματα, τσακωμοί, μα το βλέμμα ένα. Αυτό ποτέ δεν αλλάζει, σταθερό, αμετακίνητο, ευθύ. Είτε με μάτια λαμπερά, είτε με μάτια κουρασμένα, είτε με μάτια γελαστά, είτε με μάτια δακρυσμένα, το βλέμμα αυτό δεν αλλάζει. Ο δρόμος ένας, αλλάζει δύσκολα, περπατιέται εύκολα, ανάλαφρα, σε ξεκουράζει, είναι Σειρήνα που σου δείχνει το μονοπάτι της Αρετής. Είναι εκείνη.

Wednesday, July 25, 2007

Τσουνάμι


...καιρός να γίνει της καρακαριόλας.

Tuesday, July 17, 2007

I'm Finding It Harder To Be A Gentleman

Well I'm finding it harder
to be a gentleman every day
all the manners that I've been taught
have slowly died away
but if I held the door open for you
It would make your day

You think that I care
about me and only me
when every single girl needs help
climbing up a tree
well I know it don't take much
to satisfy me

Maybe it's whatever's in my mind
that's distracting me
but if i could find emotion
to stimulate devotion
well then you'd see

Well I'm finding it hard to say
that I need you twenty times a day
I feel comfortable so baby why
don't you feel the same?
have a doctor come and visit us
and tell us which one is sane

Well I never said I wouldn't
Throw my jacket in the mud for you
but my father gave it to me so
maybe I should carry you
then you said
"You almost dropped me"
so then I did
and I got mud on my shoes

Wednesday, July 11, 2007

Γελλάς - Τι θα γίνει φίλε μου μ' εμάς!


Στην αρχή ήταν απλά μια φήμη στη μπλογκόσφαιρα. Ήταν αρκετή όμως για να συνταράξει την πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του τόπου, που όπως ξέρουμε δεν ιδρώνει το αυτί της με τίποτα. Τα μεγαλοστελέχη της χώρας τηλεφωνιόντουσαν πανικόβλητοι «Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται στους διαδρόμους?». Οι απαντήσεις κατάφεραν μόνο να θολώσουν το τοπίο, που ήδη μετά την υπόθεση των ομολόγων δε βλέπεις ούτε τη μύτη σου.

Τελικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναγκάστηκε να προβεί σε δηλώσεις, γιατί έπρεπε να φύγει και για διακοπές.
- Πράγματι κυρίες και κύριοι, στις 15 Ιουλίου θα κυκλοφορήσει μια εφημερίδα που γράφεται αποκλειστικά από μπλόγκερς!

Ταραταντάν! Τέτοιο σούσουρο στην αίθουσα είχαμε να δούμε από την παραίτηση Τσιτουρίδη.
- Αληθεύει ότι θα σατιρίζει τους πάντες και τα πάντα? ρώτησε δημοσιογράφος μεγάλης εφημερίδας, ενώ έτρωγε πασατέμπο και τα νύχια του.
- Ακόμα και τους εαυτούς τους και με αυτό σίγουρα δεν μπορούμε να τα βάλουμε, έκανε ο Τεό με σκυμμένο το κεφάλι..

Δεν επέτρεψε άλλες ερωτήσεις. Πήρε αργά το βήμα του και βγήκε από την αίθουσα, γιατί τον περίμενε ο Κώστας στο Μαξίμου για ούζα και αν αργούσε θα τέλειωνε πάλι όλους τους μεζέδες.

Saturday, July 07, 2007

Πότε θα φύγει επιτέλους ο πούστης;

Έχουμε και πρωινό ξύπνημα.

Friday, July 06, 2007

Για σένα...


Οι Ολυμπιακές Αερογραμμές σας καλωσορίζουν στην πτήση 940 Αθήνα - Αλεξανδρούπολη και σας εύχονται καλά ξυπνητούρια διότι τι άλλο να ευχηθείς σε έναν άνθρωπο που χάρη σ’ εκείνη και την καλή της μνήμη, την οποία εδώ που τα λέμε δεν την έχει πάντα αλλά ευτυχώς που σήμερα την είχε και τώρα εγώ τρέχω και δε φτάνω. Να πάρω τηλέφωνο στη δουλειά, να βρω το τηλέφωνο του οδηγού και να του πω ότι η πτήση μου δεν είναι 7:30 αλλά 5:30 οπότε και το ραντεβού μας μετατίθεται για δύο ώρες αργότερα. Τώρα πως είναι δυνατόν, ένας άνθρωπος που δεν θυμάται τι ακριβώς λέγατε επί δύο σχεδόν ώρες (βλέπε και σχετική φώτο) αλλά θυμάται κάτι με το οποίο επίσης δεν έχει και την καλύτερη σχέση (βλέπε πρωινό ξύπνημα) είναι ένα μυστήριο. Αλλά επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο για τον άνθρωπο αυτό με τα μαργαριτάρια και δεν αναφέρομαι στα γλωσσικά σαρδάμ που ενίοτε κάνει. Και με τη συνοδεία των Snow Patrol « Light up, light up / As if you have a choice / Even if you cannot hear my voice / I'll be right beside you dear» για ν’ ακούει και να μη φοβάται. Και δεν εννοώ την πτήση. Ξέρει εκείνη. Με θέα το Καβούρι και τον ήχο της θάλασσας, με απροσδόκητες επισκέψεις από ζώα του δάσους και με εμφάνιση αεροσυνοδού αφού είχε προηγηθεί ένα ποτό στα γρήγορα στο Γκάζι και με τα πολλά χιλιόμετρα στο γυρισμό να φέρνουν στο νου της παλιές συνήθειες, καινούριες ομοιότητες μα πάντα την ίδια βάση, την αγάπη της. Ξαπλωμένος δίπλα της, για πρώτη φορά χωρίς βιασύνες, χωρίς να πρέπει να φύγω σαν τον κλέφτη μες στη νύχτα, χωρίς να μείνει με το παράπονο ότι θα ξυπνήσει και δε θα με βρει δίπλα της, χωρίς να ροχαλίζει, μόνο με κεριά να φωτίζουν το χώρο κι ένα ράδιο να παίζει σε χαμηλή ένταση όλο το βράδυ, τραγούδια που στην πλειονότητα τους ακούμε και λέμε ότι έχουν γραφεί όχι απλά για εμάς αλλά και για εκείνη τη στιγμή που ζούμε όταν τ’ ακούμε. Και το ξύπνημα μοναδικό, το καλύτερο όλων, με περιποίηση που περιελάμβανε από ντύσιμο μέχρι πλύσιμο, μοναδική αφοσίωση, μοναδική εμπειρία για μένα, υπόσχεση για τα επόμενα μαζί με πρωινά που δε θα έχουν μόνο χυμό και κορν φλέικς. Αυτά τα πρωινά λοιπόν είναι το φυλαχτό της κι η ανάσα της για τις μέρες που έρχονται. Και που θα περάσουν πιο γρήγορα απ’ όσο φαντάζεσαι.

Δεκαπέντε χρόνια πριν

Άκουσα αυτόν εδώ τον τύπο τότε, για πρώτη φορά και είχα συγκλονιστεί από το ταλέντο του. Απίστευτη μουσική από έναν μάλλον άγνωστο μουσικό στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι τον Οκτώβρη που της είχα αφιερώσει ένα τραγούδι του και δάκρυσε. Η αγάπη της είναι πιο οικουμενική κι από τη μουσική. Τώρα που φεύγω θα έχω μαζί μου όλα τα cd του, για να μου τη θυμίζουν.

Thursday, July 05, 2007

National Road

Ήταν ένα από εκείνα τα μαγαζιά που κάθε χρόνο αλλάζουν όνομα και σχήμα, μα η πελατεία μένει πάντα σταθερή. Εγώ το γνώρισα ως «caramela live» και από τότε δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να ξαναπάει. Η παρέα ήταν κάπως άκυρη, ένα ζευγάρι πρόσφατα αρραβωνιασμένο, ο ξάδερφος της κοπέλας κι εγώ σ’ ένα τραπέζι που για να το κλείσουμε χρειάστηκε η μεσολάβηση διάσημου γιατρού της πόλης. Η πρώτη τραγουδίστρια που εμφανίστηκε ήταν μια μετριότητα, τόσο από εμφάνιση, όσο και από φωνή. Ξανθό μαλλί, βυζί τούμπανο σιλικονάτο και άχαρη κίνηση.

Μόλις όμως βγήκε η δεύτερη χρειάστηκε να κατεβάσω μια γενναία γουλιά από το ουίσκι μου. Πράσινα μάτια που έβρισκαν στόχο με τη μία, μαύρα μαλλιά, ψηλή και με πολύ στητό στήθος μετρίου μεγέθους του οποίου τις ρώγες άρχισα να φαντάζομαι στο στόμα μου αυτόματα μόλις την είδα. Παρήγγειλα αμέσως δέκα πανέρια με λουλούδια και της τα έριξα. Μου χαμογέλασε και μου επέστρεψε μερικά. Αν ήμουν στο Φάληρο, ήξερα ότι θα μπορούσα να σπάσω και μερικά πιάτα, αλλά αυτή η επιλογή στο μαγαζί που ήμουν δεν υπήρχε κι έτσι μόνο με πανέρια μπορούσα να εκτονωθώ. Στη συνέχεια βγήκε το μεγάλο όνομα το μαγαζιού αλλά εμένα ο νους μου ήταν αλλού. Περίμενα τη δεύτερη εμφάνιση της και φανταζόμουν πως θα’ ναι το φόρεμα της.

Μαύρο όπως το περίμενα, μ’ ένα θανατερό σκίσιμο, η θέα από τα μπούτια της μέσα απ’ τις μαύρες κάλτσες με τρέλαινε όσο τίποτα άλλο. Όταν έφυγε απ’ την πίστα περίμενα πέντε λεπτά και πήγα να τη βρω στο καμαρίνι της. Πήρα από το μπαρ μια σαμπάνια και δύο ποτήρια και μπήκα χωρίς να περιμένω ν’ ακούσω τα καθιερωμένα ύστερα από ένα χτύπημα πόρτας. Φορούσε μόνο τις κάλτσες της, τις ψηλοτάκουνες γόβες της κι ένα στραπλες σουτιέν. Είχε βγάλει το φόρεμα και γύρισε τρομαγμένη να δει ποιος μπήκε χωρίς να προλάβει να κρύψει το κοντοκουρεμένο μουνάκι της. Άνοιξα τη σαμπάνια και σερβίρισα, ενώ εκείνη φόρεσε ένα κοντό και άνετα φορεματάκι που το είχε μάλλον για τα ενδιάμεσα του προγράμματος.

Με ευχαρίστησε για τα πολλά λουλούδια και κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της. Δεν την άφηνα να πάρει ανάσα κι έτσι εκείνη άφησε το ποτήρι με τη σαμπάνια να πέσει κι άρχισε να μου χτυπάει τους ώμους με τις γροθιές της ενώ εγώ την έσφιγγα με το ένα χέρι από τη μέση πάνω μου και το άλλο της κρατούσε σταθερά το κεφάλι. Χαλάρωσα την πίεση κι έφερε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου κι άρχισα να τη ρουφάω στο λαιμό. Έριξα την τιράντα από το φόρεμα της και η γλώσσα μου πήγε από το λαιμό στους ώμους της για να κατέβει ως το στήθος της που είχα προηγουμένως απελευθερώσει από τα δεσμά του σουτιέν. Οι ρώγες της σκλήρυναν κι εγώ τις πήρα αμέσως στο στόμα μου, δεν τις χόρταινα, τις ρουφούσα, τις έγλειφα, τις πιπιλούσα, τις δάγκωνα ενώ με τα χέρια μου πίεζα το στήθος της.

Το χέρι της διέτρεξε όλη την πλάτη μου και τελικά το έφερε μπροστά για να μου πιάσει τον πούτσο. Πάντα με το ένα χέρι μου κατέβασε το φερμουάρ και τον έβγαλε έξω. Άφησα τις ρώγες της κι εκείνη γλίστρησε προς τα κάτω και τον πήρε στο στόμα της. Τον έγλειφε με φρενήρη ρυθμό ενώ εγώ της έλεγα πως είναι η καλύτερη πουτάνα. Τη σήκωσα και την έβαλα πάνω στην τουαλέτα σπρώχνοντας τα καλλυντικά της. Έμπαινα γρήγορα και βίαια μέσα της ενώ εκείνη άφηνε τα σημάδια της στην πλάτη μου χρησιμοποιώντας τα νύχια της. Την χαστούκιζα στο πρόσωπο κι εκείνη προσπαθούσε να με δαγκώσει.

Την έβαλα να καθίσει στα τέσσερα σε μια πολυθρόνα που υπήρχε εκεί και μ’ ένα φουλάρι που είχε της έδεσα τα μάτια. Πήρα και μια λεπτή κόκκινη ζώνη που ήταν κρεμασμένη σ’ έναν καλόγερο και άρχισα να τη μαστιγώνω. Τινάχτηκε στην αρχή κι έτσι αναγκάστηκα να της δέσω και το στόμα μ’ ένα δεύτερο φουλάρι για να μην μπορεί να ουρλιάξει και ν’ ακούγονται μόνο τα βογκητά της. Το σώμα της γυάλιζε από τον ιδρώτα, άφησα τη ζώνη και τα χέρια μου πήγαν ξανά στο στήθος της. Τσιμπούσα και έτριβα τις ρώγες της και είχα έρθει τόσο κοντά της που ο πούτσος μου άγγιζε το μουνί της αλλά δεν της τον έβαζα.

Προσπαθούσε να μιλήσει αλλά το φουλάρι την εμπόδιζε, της χτυπούσα τα κωλομάγουλα και έβγαζε αναστεναγμούς ευχαρίστησης, της είπα ότι θα τη γαμήσω μόνο από κώλο έτσι στεγνά και πάλι κάτι προσπάθησε να πει αλλά η προσπάθεια της ήταν μάταιη. Τον ακούμπησα στον κώλο της κι άρχισε να κουνιέται προσπαθώντας ν’ αποφύγει το μοιραίο. Ξαναπήρα τη ζώνη στα χέρια μου και της έδωσα να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να τ’ αποφύγει γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να σταματήσει ν’ αντιστέκεται. Ελευθέρωσα το στόμα της και τα πρώτα της λόγια ήταν «γάμησε με σε παρακαλώ, χώσ’ τον μου αμέσως, σε ικετεύω». Έβαλα το χέρι μου στο μουνί της, έκαιγε, κι έσκυψα για να το γλείψω. Η κλειτορίδα της είχε πρηστεί και η γλώσσα μου έπαιρνε όλα τα υγρά της. Πήρα το φουλάρι και την σκούπισα κι ύστερα σηκώθηκα όρθιος και μπήκα απότομα μέσα της έτσι όπως ήταν σχεδόν στεγνή. Της τράβαγα τα μαλλιά και τη σφυροκοπούσα χωρίς οίκτο, χωρίς να με νοιάζει αν πονάει μέχρι που δεν κρατήθηκε άλλο κι έχυσε απανωτά δύο φορές.

Τότε, με τον πούτσο λουσμένο απ’ τα υγρά της και χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά τον κάρφωσα στον κώλο της και με το χέρι μου της έκλεισα το στόμα. Με δάγκωσε τόσο δυνατά που νόμισα ότι θα μου έχει κόψει τα μισά δάχτυλα. Με το χέρι μου πάντα μέσα στο στόμα της την εκθείαζα για τον κώλο της κι εκείνη τον κούναγε για να με φτιάξει περισσότερο. Έχυσα μέσα της αλλά δεν την άφησα να σηκωθεί γιατί ήθελα να κοιτάζω τα χύσια μου να στάζουνε και να κυλάν σιγά σιγά προς τα έξω. Τα πήρε με τα δάχτυλα της και τα έγλειψε. Στη συνέχεια κάθισα εγώ στην πολυθρόνα κι εκείνη γονατιστή ξεκίνησε να με γλείφει από τα πόδια μέχρι τον πούτσο. Την έβαλα να ξαπλώσει στο πάτωμα και ν’ αυνανιστεί. Με το ένα χέρι έτριβε την κλειτορίδα της και με το άλλο εναλλάξ τις ρώγες της. Μόλις έχυσε, μπήκα μέσα της και έσφιξε τα πόδια της γύρω από τη μέση μου. Τα τακούνια της με κάρφωναν αλλά αυτό μ’ έκανε να τη γαμάω πιο δυνατά και να τη βάζω να μου λέει πόσο καριόλα είναι και πόσο πολύ γουστάρει να πηδιέται.

Ήρθε από πάνω μου και κουνούσε τη μέση της δαιμονισμένα. Η ευλυγισία και η ταχύτητα της ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί σε όλη τη ζωή μου, ανεβοκατέβαινε απίστευτα γρήγορα ή κουνιόταν κυκλικά ενώ εγώ έπαιζα με το στήθος της ή την χαστούκιζα στον κώλο. Τα υγρά της δεν άργησαν να με πλημμυρίσουν. Έπεσε σχεδόν ξέπνοη πάνω μου και οδήγησα το κεφάλι της στον πούτσο μου. Τον ρούφηξε χωρίς δισταγμό και τη στιγμή που είχε στο στόμα της τ’ αρχίδια μου την έχυνα στο πρόσωπο κι εκείνη με κοίταζε με το πιο καυλιάρικο βλέμμα που είχα δει ποτέ. Έφυγα από την πίσω πόρτα του μαγαζιού έχοντας ως λάφυρο στην τσέπη μου τις κάλτσες της.

Tuesday, July 03, 2007

Στο γάμο του Καραγκιόζη

Όσο θέλεις βρόντα

Monday, July 02, 2007

Διαδρομές

- Φεύγεις για Αλεξανδρούπολη.
- Πότε;
- Το Σάββατο.
- Για πόσο;
- Όσο χρειαστεί να τους στρώσεις. Κλείσε εσύ ξενοδοχείο και αυτοκίνητο, θα πας απροειδοποίητα.
- Να φύγω Κυριακή τότε;
- Γιατί;
- Γιορτάζει η μάνα μου το Σάββατο.
- Θα της ευχηθείς το πρωί, πρέπει το Σάββατο να είσαι εκεί.

Μη με φιμώνεις

Είναι ο μόνος τρόπος για ν' ακούσεις όσα δεν πρόκειται να πω.

Sunday, July 01, 2007

givin' yourself to me can never be wrong If the love is true

Έτσι μου σιγοτραγούδησε εκείνο το πρωινό που με δυσκολία μπορούσα ν’ ανοίξω τα μάτια μου ενώ για να σηκωθώ ούτε λόγος. Ήρθε πλάι μου, με γύρισε μπρούμυτα κι άρχισε να με τρίβει. Είχα αρχίσει να χαλαρώνω κάπως και με γύρισε ανάσκελα για να με ντύσει. Έκανε όλες τις κινήσεις μόνη της, χωρίς την παραμικρή βοήθεια από εμένα και σε χρόνο ρεκόρ βρέθηκα με παντελόνι, μπλουζάκι και παπούτσια. Με βοήθησε να σηκωθώ και πήγαμε στο μπάνιο. Μου έπλυνε τα δόντια και με χτένισε. Πήγαμε στην κουζίνα και μου έφτιαξε πρωινό, το έφαγα βιαστικά και με πήγε ως το αυτοκίνητο. Όλη αυτήν την ώρα τα φιλιά και τα γλυκά της λόγια δεν είχαν σταματήσει. Μπήκα μέσα, κατέβασα το παράθυρο με φίλησε και ξεκίνησα. Το αεράκι που με χτυπούσε έφερνε το άρωμα της παντού κι εγώ θα έφτανα στο γραφείο ευδιάθετος, παρόλο που εκεί με περίμεναν ένα σωρό σκοτούρες.

Έτσι γίνεται κάθε φορά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, για τη μία ή την άλλη περίσταση. Κάθε φορά το απόλυτο δόσιμο, κάθε φορά να νιώθω ότι δε γίνεται περισσότερο κι όμως να με περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη την επόμενη φορά. Το κοίταγμα, το άγγιγμα της, η λατρεία της. Υποταγμένο το εγώ και τα θέλω της μπροστά στα δικά μου, ακόμη κι όταν είναι άρρωστη ρωτάει τι θέλω να μου φτιάξει, είναι έτοιμη ενώ δε μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι να φτάσει οπουδήποτε για να φέρει αυτό που θα της ζητήσω. Σαν τον Οβελίξ κι εγώ, έπεσα στο τσουκάλι της αγάπης της.


Sunday, June 24, 2007

Στην υγεια της αχάριστης

Έχοντας καταφέρει ένα γαμάτο εμπριμέ κάψιμο από τον ήλιο, με την αρχαία τεχνική τους ψεκασμού αντιηλιακού σε εντελώς τυχαία μέρη στο σώμα μου, αποφασίζω να μην καθίσω χθες ξανά στον ήλιο στρει θρου, αλλά να πάω στην παρακείμενη καφετέρια με τα μεγάλα τεντόπανα από πάνω και να αράξω εκεί βουτώντας όποτε και όταν το είχα ανάγκη. Οι άλλοι της παρέας όταν ένιωθαν αρκετά καμένοι ερχόταν σε μένα, αλλιώς ψηνόταν στον ήλιο κι έβλεπαν γκομενάκια να παίζουν ρακέτες ή να μαυρίζουν ή και τα δύο μαζί.

Αφού φρόντισα να μην επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος, τουτέστιν έβαλα παντού αντιηλιακό και το άφησα όση ώρα έπρεπε για ν’ απορροφηθεί, κατέβηκα νωχελικά τα σκαλοπάτια και βούτηξα στην κρύα σχετικά θάλασσα που όμως είχε διάφορα ζεστά ρεύματα τα οποία στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάτουρα από άξεστους ελληνάρες αλλά τελικά η λογική και η ενημέρωση από ντόπιο φίλο με έπεισε ότι στο Διακοφτό δεν κατουράνε δέκα λίτρα τη ριξιά.

Εκεί λοιπόν που όλο χάρη τσαλαβουτούσα κι έριχνα τις απλωτές μου, ένας φίλος έφερε τη μπάλα του και αρχίσαμε το θαλάσσιο βόλευ στο οποίο περιττό να πω ότι είμαι ασυναγώνιστος και δε διστάζω να θυσιαστώ κάνοντας την υπερπροσπάθεια για να σώσω μια φαινομενικά χαμένη μπαλιά. Εκεί λοιπόν που παίζαμε σκάει ένα πιτσιρίκι από δίπλα, κάπως παχουλό και άσπρο από το αντιηλιακό το οποίο μας ρωτάει αν μπορεί να παίξει μαζί μας. Ο οκτάχρονος Φάνης λοιπόν ήταν φανερό ότι βάδιζε στα βήματα μου αφού βούταγε συνέχεια για να πιάνει τις μπαλιές που πήγαιναν στο βρόντο, τις περισσότερες δηλαδή.

Εκεί έκανε και την εμφάνιση της η μητέρα του με το λεοπαρ μαγιό της για να του φέρει ένα καπελάκι μην τον ψήσει ο ήλιος. Αντίθετα εκείνη φαινόταν ότι δε φοβόταν τον ήλιο, αφού το χρώμα της πρόδιδε αρκετή ηλιοθεραπεία ή έστω ένα πετυχημένο σολάριουμ. Όταν άρχισα να νιώθω τους ώμους μου να τσουρουφλίζουν έκανα την κίνηση ματ και με μια ανάποδη μπαλιά άρχισα να βγαίνω από το νερό με ύφος κάπως μπλαζέ. Πήγα ξανά στην καφετέρια όπου και απλώθηκα συνεχίζοντας να πίνω τον σκέτη αποτυχία φρέντο μου που είχε μεταμορφωθεί σε ένα νεροζούμι που μάλλον σε χυμό μπανάνας παρέπεμπε παρά σε οτιδήποτε άλλο που να έχει σχέση με καφέ ή τα παράγωγα του. Πάντως κάτι φραπέδες που πήρα μάτι σε διπλανά τραπέζια ήταν γαμάτοι και θα ξέρω για την επόμενη φορά να μην την ξαναπατήσω.

Διάβαζα μια αθλητική εφημερίδα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα γνωστό λεοπαρ μαγιό να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν η μαμά του Φάνη που ήθελε να πάρει ένα φυσικό χυμό για το γιόκα της κι ένα ανθρακούχο για την πάρτη της. Με κοιτάει και χαμογελώντας μου λέει «Σας ευχαριστώ που τον παίξατε». Έψαχνα την κατάλληλη απάντηση διότι η τύπισσα είχε πετάξει μεγάλη ατάκα και έπρεπε να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. «Όλοι στη θέση μου το ίδιο θα είχαν κάνει», της απάντησα για να την ακούσω να λέει ότι αυτήν την εποχή δεν έχει πολλά παιδάκια στο χωριό και δε βρίσκει να παίζει στη θάλασσα με αποτέλεσμα να βαριέται και να γκρινιάζει. Κατάλαβα τότε ότι προφανώς μιλάει για το Φάνη και προσφέρθηκα να κεράσω το χυμό που θα έπινε ενθυμούμενος τον Μάκη τον κουρέα που μια φορά είχαμε τον παρακάτω διάλογο:
- Τον τάδε τον ξέρεις;
- Ναι.
- Τον ξέρεις καλά;
- Ναι.
- Πολύ καλά;
- Ναι ρε Μάκη, συμμαθητές είμαστε στο σχολείο.
- Και δε μου λες, είναι καλός μαθητής;
- Ε, έτσι κι έτσι, μάλλον μέτριο τον λες.
- Το κωλόπαιδο, εγώ του πληρώνω τα φροντιστήρια ξέρεις, πηδάω τη μάνα του.
Ο Μάκης γενικά έχει γαμήσει όλη τη γειτονιά και τα περίχωρα αλλά έπιασε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με άλλον κι αυτό του κλόνισε κάπως το ηθικό.

Η μάνα του Φάνη λοιπόν επέμενε δήθεν ότι δεν είναι σωστό κι ότι εκείνη έπρεπε να κεράσει και τελικά συμβιβαστήκαμε με την πρόταση της να δεχτεί το κέρασμα, μόνο αν της επέτρεπα να καθίσει μαζί μου για να μου κάνει παρέα, που ήμουν μόνος μου αφού όλοι οι άλλοι ήταν στην παραλία ακόμη. Οι καλοί μου τρόποι δε μου επέτρεπαν να αρνηθώ κι έτσι ξεκινήσαμε να τα λέμε χαλαρά ενώ πήραμε κι ένα τάβλι για να περάσει η ώρα. Είχαν εκεί το εξοχικό τους και πήγαιναν σχεδόν κάθε σαβ/κο το καλοκαίρι γι’ αυτό και ο μικρός δεν είχε πολλές παρέες. Με ρώτησε αν θα πάμε με την παρέα μου στο Ζαζόπουλο το βράδυ και της απάντησα ότι δεν είχαμε κανονίσει τι ακριβώς θα κάναμε αλλά μάλλον θα προτιμούσαμε κάποιο μπαράκι από τα μπουζούκια. Είπε ότι κι εκείνη θα ήθελε να πιει ένα ποτό το βράδυ αλλά δεν είχε την κατάλληλη παρέα. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα για το μπαμπά του Φάνη, διότι απουσίαζε απ’ όλη τη συζήτηση μας. Μου είπε ότι ο άντρας της ήταν ναυτικός και πως ο Φάνης τον έχει δει ελάχιστες φορές στη ζωή του. Τη ρώτησα αν ο άντρας της είναι και ο μπαμπάς του Φάνη και μου είπε όχι. Εκείνη τη στιγμή έφερα εξάρες και της πήρα το παιχνίδι διπλό. «Είσαι καλός στο πλακωτό», σχολίασε κι εγώ χαμογέλασα με τον αέρα του νικητή. Πήρε την εφημερίδα και ζήτησε από τη σερβιτόρα ένα στυλό, μου έγραψε το τηλέφωνο της, μου φόρεσε στραβά το καπελάκι μου κι έφυγε την ώρα που ερχόταν η παρέα μου απ’ την παραλία.

Εγώ θα έφευγα έκτακτα για Αθήνα λίγες ώρες αργότερα ενώ η πικρή γεύση που θ’ άφηνα το βράδυ προερχόταν μάλλον από τις μελιτζάνες που είχα φάει το μεσημέρι.

Sunday, June 17, 2007

Τα μπάνια του λαού

Δε θα ήθελα ν’ αναφερθώ τόσο στο γεγονός ότι κάηκα ολόκληρος, αν και αυτό είναι που με πονάει περισσότερο, όσο στη διαδρομή πάντα ορμώμενος από την Ιθάκη του Καβάφη η οποία μας οδηγεί στην αξιοποίηση του ταξιδιού και όχι τόσο του προορισμού. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αυτό το ποίημα δείχνει πως ο Καβάφης ήταν πολλά χρόνια μπροστά απ’ την εποχή του και σίγουρα είχε στο νου του μια εξόρμηση στις παραλίες της Αττικής κυρίως αλλά και όπου αλλού μπορούν να βρουν εφαρμογή οι στίχοι του έστω και υπό ένα σουρεαλιστικό πρίσμα. Μας λέει « ...να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.» κάτι δηλαδή που το ευχηθείς δεν το ευχηθείς αν ξεκινήσεις το σαβ/κο για μπάνιο ισχύει.

Στη διαδρομή λοιπόν συναντήσαμε και πάρα πολλά οχήματα μάλλον της συνομοταξίας των ημιφορτηγών τα οποία στην καρότσα τους φιλοξενούσαν το μόνο φρούτο με πεντανόστιμη καρδιά, το καρπούζι, το οποίο αν πας στα Πριόνια Ολύμπου και το βάλεις μέσα σε μια λιμνούλα δε θέλει πάνω από ώρα για να γίνει κι έπειτα το απολαμβάνεις δροσερό δροσερό. Τα περισσότερα καρπούζια δεν είναι τυχαία. Έχουν και μια ποιότητα την οποία όλοι οι καρπουζάδες φρόντιζαν να διαφημίσουν αναρτώντας τις σχετικές ταμπέλες κάτι πολύ χρήσιμο διότι αν πηγαίνεις με παρέα για μπάνιο και είστε μοιρασμένοι στ’ αυτοκίνητα χρησιμοποιείτε τους καρπουζάδες ως σημείο αναφοράς οπότε και να χαθείτε δεν παίζει πρόβλημα. Με την κίνηση βέβαια δεν παίζει και να χαθείτε αλλά έστω ότι κάποιοι ξεκίνησαν πιο νωρίς ή έκαναν μια στάση για κατούρημα, καφέ, εφημερίδα ή σεξ.

Τα καρπούζια λοιπόν συνήθως είναι ΑΑΑ σε αντίθεση με τα γνωστά ξενοδοχεία τα οποία είναι ΧΧΧ, στην άλλη άκρη της αλφαβήτου δηλαδή. Τα ξενοδοχεία αυτά ως γνωστόν εξυπηρετούν δύο σκοπούς. Τα ερωτευμένα και μέσα στα ντουζένια ζευγαράκια που δεν έχουν ένα χώρο για να βγάλουν τα μάτια τους είναι ο πρώτος. Ο δεύτερος αφορά επίσης βγάλσιμο ματιών, ντουζένια και τα σχετικά απλά έχει να κάνει με παράνομα ζευγαράκια, τουτέστιν έστω και ένας πηδάει και αλλού ή ενδεχόμενα στο ίδιο ξενοδοχείο μπας και κερδίσει κάποια έκπτωση ή κάποια αναγνώριση ως γαμήκουλας αφού θα εμφανίζεται στο ίδιο μέρος με διαφορετικές γυναίκες. Το ενδεχόμενο να τον χαιρετίσει ο ρεσεψιονίστ θεωρείται σπάνιο και οπωσδήποτε όχι επιθυμητό. Το να έχεις χώρο αλλά να γουστάρεις ξενοδοχείο για τη φάση και μόνο σίγουρα κερδίζει μπόνους απλά τείνει να γίνει λίγο εξτριμ σπορ αφού το πιο πιθανό είναι να σου έρθει καμιά μέρα βιντεάκι με τη φάτσα σου ή ότι άλλο τελοσπάντων έχει πιάσει η κάμερα. Ας σταθούμε όμως σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που χαίρονται των έρωτα πολλά πρωινά κυρίως, την ώρα του μίτινγκ ή την ώρα που έχουν πάει στον τάδε πολύ καλό και απαιτητικό πελάτη που θα τον ξεζουμίσει στη δουλειά. Ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις ο σοφός λαός μας λέει ότι δε χωράν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη κι αν εξαιρέσουμε κάτι πολύ προοδευτικές φυλές που έχουν νομιμοποιήσει τις έξτρα συντρόφους, στον υπόλοιπο κόσμο πάντα ο παντρεμένος παρατάει τη γκόμενα και όχι τη γυναίκα του όπως πιστεύει η πρώτη, η δε παντρεμένη δεν παρατάει ποτέ τον άντρα της και είναι κάτι που δεν το περιμένει ο γκόμενος και μάλιστα είναι και ο μεγαλύτερος λόγος για να είναι μαζί της, ενώ σε περίπτωση που είναι και οι δύο με άλλους συντρόφους απλά κάποια στιγμή θα γίνουν τσακωτοί, ή θα ξενερώσουν και θα το διαλύσουν.

Ενώνοντας λοιπόν την ποιότητα των καρπουζιών με τα ξενοδοχεία μας προκύπτεί είτε το ΑΧ ΑΧ ΑΧ, είτε το ΧΑ ΧΑ ΧΑ, εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία που βλέπει κανείς το ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση πάντως τόσο τα βογγητά όσο και τα γέλια θα τα ακούσει κάποιος που θα στήσει αυτί στο δωμάτιο ενός ΧΧΧ ξενοδοχείου. Καλά θα τ’ ακούσει κι αλλού αλλά εμείς τώρα μιλάμε για αυτά τα συγκεκριμένα και μόνο. Η σειρά που θα τα ακούσει βέβαια έχει μεγάλη σημασία και ακόμη μεγαλύτερη έχει το χρονικό διάστημα που συνευρίσκονται οι εραστές. Άλλο ν’ακούσεις ΧΑ ΧΑ ΧΑ την πρώτη φορά κι άλλο μετά από ένα χρόνο. Αν το ζευγάρι τα ξαναπεί μετά από ένα χρόνο τότε και η δεύτερη μετράει για πρώτη. Αν τα λέει μία φορά το χρόνο τότε σίγουρα θα πρέπει να κάνουν μια αίτηση στην εκκλησία για θεσμοθέτηση της ημέρας αυτής ως ιερής το λιγότερο. Είναι μεγάλος πειρασμός να σταθώ στο ψυχολογικό προφίλ των εραστών αλλά σκέφτομαι ότι αφενός θα μας πάρει χρόνο, αφετέρου ίσως το προτείνω για θέμα διδακτορικού και κολλήσω κι ένα Dr. μπροστά από όλους τους άλλους τίτλους που κατέχω για να φτάσει πλέον το όνομα μου τα επίπεδο ενός λατινοαμερικάνικου κάτι που θα μου εξασφαλίσει μια μεγάλη καριέρα σε ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας στα μέσα περίπου της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου κάτι που οπωσδήποτε μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για κάποιες θυσίες ως τότε ή αν ενδιαφέρομαι για κάτι σε στιλ Μαραντόνα την έναρξη της κόκας σε καθημερινή βάση και το σεξ με πολλές γυναίκες έτσι ώστε παραπατώντας στο γήπεδο να μαγεύω το κοινό που δε θα ξέρει ότι απλά δεν μπορώ να κρατήσω ισορροπία γι’ αυτό και στροβιλίζομαι έτσι με την μπάλα την οποία και θα έχω ως ένα σημάδι προσανατολισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εν λόγω παίκτης συνήθως έπαιρνε τη μπάλα κι έφτανε με αυτή μέχρι τα δίχτυα. Παραπέρα δε μπορούσε να φτάσει και να το ‘θελε.

Κάπως έτσι πέρασε και η ώρα μέχρι την Ιθάκη - Ζούμπερι και βούτηξα κατευθείαν με το κεφάλι μπας και συνέλθω από τις περιπέτειες και τις γνώσεις με αβέβαια πάντα αποτελέσματα. Ήθελα κάτι να γράψω και τις βαφές φούρνου που εύκολα παραπέμπουν σε βάφλες φούρνου αλλά δε νομίζω ότι έχουν σχέση με τον τίτλο του ποστ οπότε τις αφήνω για μελλοντική χρήση.

Ζώδια

Την Παρασκευή το μεσημέρι ήρθε η αδερφή μου σπίτι με τη Lifo την οποία άρπαξα αμέσως όχι επειδή δεν χάνω με τίποτα κανένα τεύχος της αλλά γιατί με κάλεσε η μητέρα φύση και χρειαζόμουν κάτι για να διαβάσω. Ξεκινώντας την "από πίσω προς τα εμπρός" ανάγνωση πέφτω πάνω στα ζώδια. Συγκεκριμένα για τον Τοξότη λέει:

Τοξότης Κότα μου, παλιά μου κότα, που 'ναι τ' αβγά που 'κανες πρώτα; Το ακούς συνέχεια αυτό μέσα στο αυτί σου. Σε ποία κότα αναφέρονται λες; Και σε ποια αβγά; Το σύμπαν σου μιλάει με γρίφους, με στιχάκια και παροιμίες αλλά σου βγάζει και παιχνιδιάρικα τη γλώσσα. Γιατί σε κοροϊδεύει; Γιατί τελευταία ξέχασες να 'σαι Τοξότης και αυτό ήταν ότι χειρότερο μπορούσες να κανείς στο ζωδιακό σου είναι. Στις 15/6 η Νέα Σελήνη στους Διδύμους έρχεται να σου θυμίσει ότι μια φορά Δον Ζουάν, πάντα Δον Ζουάν. Γι' αυτό ρίξε πάνω σου κάτι καινούργιο, βάλε το ακαταμάχητο άρωμά σου, και πήγαινε να δαγκώσεις τρυφερή σάρκα. Όταν κυλιστείς στο πρώτο αμαρτωλό κρεβάτι, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο ούτε να βρεις τη φόρμα σου ούτε τον εαυτό σου.

Πουτάνα Νέα Σελήνη, άραγε θ' αγαπάς το Νέο Χόχο τώρα;

Saturday, June 16, 2007

Το πρώτο μπάνιο!

Βουρ για Σαρωνίδα...

Τα παιδιά στη γειτονιά μεγαλώσαν και κάνουν πάρτυ...

Τώρα έσβησαν τα φώτα και παίζουν τα λεγόμενα "μπλουζ", τις κλασσικές ροκ μπαλάντες. Γι' αυτό γλυκάθηκαν οι σκόρπιονς και το 'χουνε κάνει Κολιάτσου - Παγκράτι. Τι πράγματα θυμάται κανείς τέτοια μέρα.

Thursday, June 14, 2007

Όχι άλλο κάρβουνο...

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα ποστ σχετικά με ένα μπλογκ που είχα διαβάσει, στο οποίο ο ιδιοκτήτης παρίστανε τον αναγνώστη, ο οποίος υποτίθεται ότι έστειλε ένα μέιλ για μια ιστορία που έζησε και ζητούσε τη γνώμη του μεσιέ αυτού. Ο ίδιος λοιπόν ο μεσιέ αυτός έγραψε και την απάντηση παύλα σχόλιο στο γράμμα του (Δε σας λέω ποιος, πληροφορίες μόνο εντός).
Εξίσου κορυφαίο είναι να γράφεις σχόλια στο μπλογκ σου με άλλο ψευδώνυμο για να μη γίνεις αντιληπτός από τους αναγνώστες σου και να περάσεις τα μηνύματα που θέλεις "στα κρυφά".-

Wednesday, June 13, 2007

Κωλ - γκερλ

Με το θερμόμετρο καρφωμένο στους 32 και τα νεύρα ολίγον τεντωμένα από ένα πρόβλημα της τελευταίας στιγμής, ο υπέροχος κώλος μέσα στο γήινου χρώματος ταγεράκι που προπορευόταν στο δρόμο πίσω από το πεντάγωνο μ’ έκανε ν’ ανακουφιστώ προς στιγμήν αν και δευτερόλεπτα αργότερα άρχισα να χαίρομαι με την κίνηση στο δρόμο αφού έτσι απολάμβανα το θέαμα για περισσότερη ώρα. Ανοίγω το παράθυρο και προτείνω φιλοξενία στο δροσερό σαλόνι του αυτοκινήτου μου με ενδιάμεσο προορισμό τη λεωφόρο Κηφισίας και τερματικό σταθμό το Γαλάτσι. Η χαμογελαστή άρνηση ήταν μάλλον αναμενόμενη κι έτσι συνέχισα απλά να την παρακολουθώ να ξεφεύγει λίγα μέτρα αφού ως πεζή που ήταν γλίτωνε το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων.

Ελάχιστα μέτρα παρακάτω κι αφού είχε ήδη επιβιβαστεί ο πατέρας μου επανήλθα με νέα πρόταση, έχοντας πάντα τον ίδιο σκοπό μα και προορισμό. Αντικρίζοντας τον ένστολο άντρα στο κάθισμα του συνοδηγού προφανώς αναθεώρησε για την ασφάλεια της κι έτσι άνοιξε την πόρτα κι ευχαρίστησε που της κάνουμε αυτήν την εξυπηρέτηση. Εμείς αποκριθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε και πολλά να πούμε κι ένα τρίτο πρόσωπο ήταν ότι πρέπει για να σπάσει η μονοτονία. Βόλευε να την αφήσουμε στην Καποδιστρίου, δρόμο που θα παίρναμε έτσι κι αλλιώς και σε μία κίνηση εντυπωσιασμού έριξα τη θερμοκρασία λίγο ακόμη αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να σπάσει ο πάγος παρά να δημιουργηθεί.

Η επόμενη ερώτηση μου αφορούσε τ’ όνομα της κι όταν απάντησε Αναστασία κοιταχτήκαμε με νόημα με τον πατέρα μου αφήνοντας το πλατύ χαμόγελο ν’ αυλακώσει τα μάγουλα μας ενθυμούμενοι και οι δύο προφανώς την ομώνυμη σειρά που όσο να το πεις υπήρξε καινοτόμα αφού παρουσίασε μια πτυχή της ελληνικής κοινωνίας αδικημένη μέχρι τότε από την ελληνική τηλεόραση. Εγώ θέλησα να φωνάξω ρυθμικά «Έτσι γαμάει ο Χατζησάββας» αλλά ο πατέρας μου που έπιασε την πρόθεση μου αυτή φρόντισε να ανακόψει τον ειρμό μου ρωτώντας με όχι για το πως παν στην πόλη αλλά για την επίσκεψη του Μολδαβού παράγοντα στη χώρα μας ενώ εγώ απάντησα κάτι αόριστο για το έντερο του Χριστόδουλου απλά και μόνο για να προσπαθήσω να εκμαιεύσω την πληροφορία που αφορούσε τον κώλο της Αναστασίας τον οποίον προηγουμένως είχα θαυμάσει και κυρίως αν τον δίνει για να μη χάνουμε και άδικα τον καιρό μας.

Εκείνη, θρήσκα γαρ, έκανε το σταυρό της και μια δέηση υπέρ του εντέρου του Χριστοδούλου κι εγώ θυμήθηκα τον μεγάλο μπέμπη τον Φάνη ή αλλιώς το ταλέντο που έμεινε ταλέντο, φράση που θα μπορούσε κανείς να προσάψει σε πολλούς Έλληνες αθλητές αλλά κυρίως στο Φάνη για τον οποίον μαθαίνουμε ότι έχει γίνει επιχειρηματίας κι έτσι δεν αγχώνεται για το αν θα χάσει κιλά αλλά για το αν θα πάρει διότι το μέγεθος κάνει πάντα τη διαφορά και ο καλός ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει τη μπάκα του καλοζωισμένη για να συμπληρώνει το στάτους του ή αν προτιμάτε για να εκτινάσσει στα δυσθεώρητα ύψη το κύρος του με προσοχή όμως στο πολύ αλκοόλ διότι ελλοχεύει κύρωση του ύπατος, η εκτίναξη του οποίου γενικά δεν συνίσταται αν και νιώθω ότι κάτι βραδιές του έχω αλλάξει πραγματικά τα φώτα χωρίς πραγματικά καμία σπουδαία αφορμή παρά μόνο τη λαγνεία για ενδοβλέφια ζυθομεθανόλη έτσι ώστε να μεθάνε όλοι.

Το τέλος υπήρξε μακάβριο όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, αφού ναι μεν τα νέα για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν καλά η Αναστασία όμως έπαθε μια κρίση κολικού που πρωτοεμφανίστηκε στα δεκαοχτώ της γεγονός που με προβλημάτισε εντόνως για τον κώλο της που όπως προείπα υπήρξε το αρχικό αντικείμενο θαυμασμού μου. Μην αντέχοντας να τη βλέπω να υποφέρει έτσι την πυροβόλησα τρεις φορές στον κώλο γεγονός που βοήθησε την κατάσταση αφού έπαψε να φωνάζει και να κλαίει αν και λέρωσε κάπως τ’ αυτοκίνητο. Ευτυχώς που είχα κανονίσει σήμερα να το πάω για πλύσιμο.

Tuesday, June 12, 2007

Ιδεαλισμός

Ακούω το Idealism από Digitalism. Το άλμπουμ σπέρνει.
Και περιμένω να πάω και για ποτάκι απόψε.
Όσοι πιστοί προσέλθετε κερνάω.
Φυσικά και δε λέω που, αν είναι γραφτό παιδιά θα συναντηθούμε.

Νυχτερινοί Διάλογοι

- Όχι πες μου, ποια σ' αγαπάει πιο πολύ απο εμένα αγάπη μου ποια;
- Η μάνα μου.


Monday, June 11, 2007

Απορίες Μανάδων

"Με ποιον πήγες για ψώνια;"

Sunday, June 10, 2007

Πως πέρασα το Σάββατο


Πριν τρία χρόνια περίπου είχα προσπαθήσει να διηγηθώ ένα αγαπημένο Σάββατο σαν να ήταν έκθεση ενός μικρού παιδιού. Το ξετρύπωσα σήμερα και το ανεβάζω.

Εγώ σηκώθηκα το πρωί και πήγα να νιφτώ και είδα ότι η ώρα είχε πάει δώδεκα και πετάχτηκα απότομα και πήρα τηλέφωνο το κορίτσι μου που μόλις είχε ξυπνήσει και κανονίσαμε να συναντηθούμε για να πάμε να αγοράσουμε ρούχα. Δηλαδή εγώ θα αγόραζα κι εκείνη θα τα διάλεγε. Είναι σαν την παροιμία που λέει ο άντρας βασιλεύει η γυναίκα κυβερνά. Τόσο δίκαια πράγματα.

Ύστερα από δύο ώρες βρεθήκαμε στον ηλεκτρικό σταθμό και επειδή κανείς μας δεν είχε φάει σκεφτόμασταν ότι θα έπρεπε να ψωνίσουμε γρήγορα γρήγορα χωρίς όμως να κάνουμε κάποια κακή επιλογή και να πάμε να φάμε. Για τα ψώνια ήρθε και μια φίλη της μαζί για να μη μάθει ο μπαμπάς της ότι έχει αγόρι και τη βάλει τιμωρία.

Πήγαμε σ’ ένα εμπορικό κέντρο και μπαίναμε σε όλα τα μαγαζιά και κάναμε και πλάκες και δοκίμαζα εγώ ρούχα αλλά δοκιμάζανε κι αυτές και ήθελαν να τους πάρω και δώρο μετά και γενικά μας έβλεπε ο κόσμος και μας χαιρόταν, μερικοί μάλιστα γελούσαν κιόλας κι εμείς από ευγένεια και μόνο τους γελούσαμε πίσω ή τους κάναμε να γελάσουν πιο πολύ.

Ήμουνα πολύ περήφανος που το κορίτσι μου ήθελε να μου πάρει ωραία ρουχαλάκια και τα δοκίμαζα όλα μπροστά της και μάλιστα της έπιανα και τον πισινό κι αυτή κοκκίνιζε κι εγώ ένιωθα πολύ ωραία και πήγαινα και σε άλλα δοκιμαστήρια για να την πάρω μαζί μου και κατάλαβα γιατί πραγματικά μπαίνουν δυο δυο πίσω από το παραβάν. Σε πολλά όμως μπαίναν και μόνο γυναίκες δυο δυο και είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως είναι να τσιμπάει η μία τον πισινό της άλλης.

Μετά τα ψώνια πήγαμε να φάμε και εγώ είχα 3 τσάντες μεγάλες με πράγματα και τις κουβαλούσα με πολύ χαρά. Πήγαμε σ’ ένα μαγαζί που βρήκαμε ανοιχτό εκεί κοντά και κάναμε μεγάλη πλάκα με τους σερβιτόρους και ήρθαν και δύο φίλοι μου και γελάγαμε όλοι μαζί και γενικά ήταν πολύ ωραία και μάλλον πρέπει να πηγαίνουμε πιο συχνά για ψώνια.

Εμένα το κορίτσι μου όλο με πείραζε και μου κράταγε και μούτρα και φώναζε και φώναζα κι εγώ και της έδινα πολλά φιλιά αλλά εκείνη μου έδινε περισσότερα και ήταν πολύ ζουμπουρλή και γλυκιά και τη χαιρόμουν να τη βλέπω και βασικά χαιρόταν όλοι να τη βλέπουν και ήθελα να την πιάνω κι όλη την ώρα εκεί που βάζει το σουτιέν και την έπιανα κι εκείνη ήθελε αλλά όχι μπροστά σε όλο τον κόσμο αλλά της άρεσε που το έκανα κι αυτό και με εμπόδιζε όμως να το κάνω και μαλώναμε και μετά φιλιόμασταν και όποτε μπορούσε με γαργαλούσε εκεί που μου αρέσει πιο πολύ.

Μετά πήγαμε όλοι σπίτια μας όπου δεν έγινε τίποτα το σημαντικό και απλά πέρασε η μέρα και εγώ σκεφτόμουν αυτά που έγιναν και πήρα και τα ρούχα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ μαζί τους αγκαλιά και να τη σκέφτομαι.


Friday, June 08, 2007

που ήταν αταξίδευτο

Η Βάσω έπιασε τη φίλη της τη Μαρία απ’ το χέρι και προχώρησαν προς την οδό Ομήρου. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση αλλά έκανε ζέστη και ίδρωνες εύκολα κάτι που γενικά δεν ήταν επιθυμητό. Θέλανε να πάνε σ’ ένα μαγαζί με βραχιολάκια και διάφορα άλλα μπλιμπλίκια για να σκοτώσουν κάπως την ώρα τους από το θανάσιμο οκτάωρο που γι’ άλλη μία φορά δεν έλεγε να τελειώσει. Δεν ήξεραν αν ήθελαν ν’ αγοράσουν κάτι για το χέρι ή για το πόδι πάντως η Βάσω έπιανε τη φίλη της τη Μαρία από το χέρι με τρόπο ιδιαίτερα μπερδεμένο και της το έσφιγγε με νεύρο κάθε που έβλεπε έναν ωραίο γκόμενο στο δρόμο μονολογώντας «Αχ γιατί να μην έχουμε έναν τέτοιο στο γραφείο; Να μη θες να σχολάσεις, να μη θες να έρθει σαβ/κο, να θες να κάτσεις υπερωρία, αααααααααχ» ενώ αν έβλεπε κανένα μπάζο έλεγε «Τέρατα, τέρατα, τέρατα» ακολουθώντας πιστά την τριαδική αρχή του Ομήρου, οδό στην οποία θα κατέληγαν έπειτα από δέκα λεπτά σύμφωνα με το αρχικό τους πλάνο παύλα σχέδιο το οποίο από κανένα απρόοπτο γεγονός δεν άλλαξε κι έτσι σαράντα λεπτά αργότερα βρισκόταν ξανά η κάθε μία στη θέση της και χάζευε τα ψώνια της Παρασκευής, πράξη η οποία είναι πάντα γουρλίδικη διότι κλείνει ευχάριστα η εβδομάδα.

Ο Μήτσος φόρεσε τα ρούχα της γυμναστικής που έχει μόνιμα παρατημένα στο ντουλάπι του και πήγε να βάλει λίγο ραδιόφωνο για να μην είναι μέσα στη μούγγα. Ο μαύρος σάκος μπροστά του θα τις έτρωγε για τα καλά εκείνη την ημέρα. Έγινε μούσκεμα η φανέλα του μ’ αυτός δεν έλεγε να σταματήσει. Μπουνιές και κλοτσιές σε καταιγιστικό ρυθμό, ζαλιζόσουν να τον παρακολουθείς ενώ ο Κωστάρας του φώναζε για να τον ενθαρρύνει να χτυπά πιο δυνατά ώσπου να ματώσουν οι γροθιές του. Είχαν πρηστεί τα χέρια του και όπως σκούπιζε τον ιδρώτα στο μέτωπο του, άφηνε κόκκινες γραμμές και το αίμα στεκόταν στις ρυτίδες του. Όσο ο Κωστάρας αύξανε την ένταση της φωνής του, ο Μήτσος αύξανε την ένταση των χτυπημάτων. Την επόμενη ημέρα τα χέρια του ενός θα πονούσαν φριχτά ενώ ο άλλος δε θα μπορούσε να μιλήσει.

Η Αντωνία πήρε άδεια για να πάει στο κομμωτήριο και την αισθητικό της. Φουλ αποτρίχωση, χτένισμα, βάψιμο διότι το βράδυ θα συναντούσε το πρόσωπο για πρώτη φορά τετ-α-τετ. Ο τυχερός, ένας νεαρός της σχολής Ευελπίδων είχε προετοιμάσει το έδαφος στο σπίτι του και είχε τοποθετήσει το ξιφίδιο σε περίοπτη θέση έτσι ώστε εκείνη να το πιάσει κι αυτός να της πει μετά τον απαράβατο νόμο στη σχολή που επιβάλλει να γαμήσεις τη γυναίκα που θα πιάσει το ξίφος σου. Η Αντωνία φοβισμένη πήγε κι απ’ την εκκλησία ν’ ανάψει ένα κεράκι για να μην πάει άπατη κι αυτή της η σχέση. Μ’ αυτόν μιλούσαν πέντε φορές τη μέρα στο τηλέφωνο κι όπως έλεγε αισθανόταν πολύ άνετα μαζί του χωρίς να πρέπει να σκεφτεί τι θα πει και πως. Απλά το έλεγε. Ίσως κι εκείνος να της έλεγε ότι θέλει να παντρευτούν, δεν έπρεπε ν’ απογοητευτεί και να το δείξει.

Thursday, June 07, 2007

Οργή και Πόνος


Tuesday, June 05, 2007

152

Εκείνη τη μέρα ντύθηκα λίγο καλύτερα όχι για την γιορτή που είχα να πάω αλλά επειδή θα τη συναντούσα αργότερα κι ας ήξερα ότι ξένα χέρια θα είχαν προσπαθήσει να τη μαγαρίσουν. Την είδα να βγαίνει από το αυτοκίνητο της και με μάγεψε, τα χρώματα της, η αύρα της, το είναι της. Δεν ήταν απλώς ποθητή, είχε εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο, η υπόσταση της είχε πάψει να είναι γήινη, άνοιξε την πόρτα κι έμοιαζε πιο λαμπερή κι απ’ την Πανσέληνο.

Μόνο σαν ταξίδι πάνω απ’ τα σύννεφα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τη διαδρομή ως το καταφύγιο και τα φώτα της πόλης ιχνηλάτες, το ξημέρωμα θα μας έβρισκε με ανακατωμένα αρώματα κι όμως δε χάναμε την πορεία μας, παίρναμε βαθιά ανάσα και κάναμε βουτιά στη λεωφόρο που απλωνόταν μπροστά μας σε μια πορεία ανεξάντλητη.

Κατεβήκαμε τις σκάλες και μόλις κλείσαμε την πόρτα παραδόθηκε ο ένας στον άλλον άνευ όρων, σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας και υποταγής, πόνου και ηδονής. Η ατμόσφαιρα έγινε όσο διακριτική χρειαζόταν κι αυτό ήταν το τελευταίο ίχνος ρομαντισμού. Τα βαμμένα κόκκινα νύχια στα πόδια της σήμαναν την αφετηρία που άπαξ και περάσεις δεν έχεις τερματισμό.

Η κατάκτηση ήταν θέμα αρχής. Με το ένα μου χέρι κρατούσα πισθάγκωνα τα δικά της ενώ το άλλο ξεκινούσε απ’ το λαιμό της κι έφτανε μέχρι εκεί που την έκανε να παλεύει για την ελευθερία της, να βιώνει τον πόνο, να τον νιώθει να μεταμορφώνεται σε ηδονή, να λικνίζεται, να παρακαλάει, να λυτρώνεται.

Η πρώτη μάχη είχε τελειώσει, μα οι πρώτες ανάσες της ήρθαν μαζί μ’ ένα ανεξήγητο πόνο και το άγχος της για τη βραδιά που άλλαζε έτσι αυθαίρετα ρότα. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, η εντατική θεραπεία με αγκαλιές, χάδια και φιλιά έδιωξε τις κακές σκιές.

Ο χορός που ξεκίνησε ήταν σαν ένα ξέσπασμα, οι ανάσες κοφτές, η ένταση υπέροχη, μεταδόθηκε σαν σεισμικό κύμα σ’ όλο το δωμάτιο με τις ανάλογες καταστροφές. Το δυνατό αίσθημα των πολλαπλών οργασμών της, πρωτόγνωρο στην μέχρι τώρα πορεία μας, δεν την εμπόδισε να στολιστεί με το λάβαρο του κατακτητή.

Monday, June 04, 2007

Silver Days



Friday, June 01, 2007

Για την Αμαλία


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)


«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών. Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com , η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
* ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Thursday, May 31, 2007

Παράπλευρες σκέψεις συγγραφής μιας διπλωματικής

Αυτή δεν είναι μια πίπα.


Αυτή όμως είναι.


Η φωνή της Αθήνας - Η μαλακία του Έλληνα

Αυτήν την εξόχως τελομαγιάτικη ημέρα με την όχι και τόσο υψηλή θερμοκρασία αλλά την ιδανική θα λέγαμε για να πάρεις τον ηλεκτρικό για Πειραιά κι ας είναι να κατέβεις λίγες στάσεις πιο πριν βρέθηκα στο ίδιο βαγόνι με τα πιο πορτοκαλί βαμμένα νύχια που έχω δει στη ζωή μου και θεώρησα τουλάχιστον ανησυχητικό το γεγονός ότι κι εγώ φορούσα μια πορτοκαλί μπλούζα, την ίδια με χθες δηλαδή αφού όταν δεν κοιμάσαι σπίτι σου δεν έχεις και πολλά περιθώρια για γκαρνταρόμπες, ειδικά όταν όλα τα διαθέσιμα μπλουζάκια προορίζονται για ένα ιδανικό ντεκολτέ στήθους φυλακισμένου σε γνωστό αξεσουάρ μεγέθους τέσσερα και να λείπουν παρακαλώ οι όποιοι συνειρμοί με το γνωστό και μη εξαιρετέο πολιτισμικό κέντρο.

Είχα να διεκπεραιώσω μια δουλειά της οποίας η ουρά και η ταλαιπωρία φάνταζε ωσάν κάτι το τρομακτικό αλλά οπλισμένος με τ’ ακουστικά μου κι όλη τη δισκογραφία του Πασχάλη Τερζή πίστευα το δίχως άλλο πως δεν πάω ξυπόλυτος στο λάκκο με τ’ αγκάθια. Φτάνω λοιπόν στο βρόμικο κτίριο, βλέπω ότι το ένα ασανσέρ είναι χαλασμένο ενώ το άλλο δεν εξυπηρετεί τον όροφο που ήθελα διότι είχαν το σύστημα μονά - ζυγά, το χαλασμένο ασανσέρ πήγαινε 1ο - 3ο - 5ο και το καλό 2ο - 4ο - 6ο κι έτσι ακολούθησα το δύσκολο μονοπάτι της Αρετής, πήρα δηλαδή τις σκάλες για να βρεθώ στον πρώτο όροφο.

Κοιτάζω μία αίθουσα αναμονής και βλέπω μπόλικο κόσμο, δε μου άρεσε και πολύ το γεγονός αυτό αλλά δεν πτοήθηκα και προχώρησα στο πρώτο γραφείο, αυτό δηλαδή που είχε γραμμένο τον αριθμό ένα σε μια κόλλα Άλφα τέσσερα (καμία σχέση με το στήθος προηγούμενης παραγράφου) η οποία ήταν κολλημένη στην κάσα της πόρτας. Θυμήθηκα ότι και πριν δύο χρόνια που είχα ξαναπάει ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα και αυτό μου έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια υπηρεσία το δίχως άλλο σταθερών αρχών και αντιλήψεων.

Προς μεγάλη μου έκπληξη έδωσα τα χαρτιά μου κι ενώ περίμενα ν’ ακούσω περιμένετε στην αίθουσα και θα σας φωνάξουμε άρχισα να τρίβω τ’ αυτιά μου διότι η κυρία απέναντι μου που μέχρι τότε δεν είχα αποφασίσει αν θα τη μισούσα ή όχι μου είπε να πάω στο καλό κι ότι όλα είναι εντάξει. Ρώτησα άλλη μία φορά για επιβεβαίωση, είπα μια γλυκιά καλημέρα και εξαφανίστηκα κάνοντας συνολικό χρόνο μέσα στο βρώμικο κτίριο μικρότερο από πέντε λεπτά. Αν φανταστείτε ότι μιλάμε για δημόσια υπηρεσία ήταν σίγουρα ένα θαύμα.

Για το γυρισμό τσιμπάω και μια άθενς βόις από κάτι Έβερεστ χωρίς όμως να δυσκολευτώ ιδιαίτερα στο ανέβασμα και πέφτω πάνω στο γράμμα της εβδομάδος, μια μεγαλούτσικη θα έλεγε κανείς επιστολή με τίτλο μην πας για διαβατήριο Παρασκευή κάτι που αρχικά μου έδωσε την εντύπωση πως πρόκειται για μια ιστορία με απίστευτη ταλαιπωρία και ουρές και άρχισα να φορτώνω έχοντας ως αντιπαράδειγμα την πολύ πρόσφατη αμεσότατη εξυπηρέτηση μου.

Τα γεγονότα έχουν ως εξής: Η αναγνώστρια πήγε να βγάλει διαβατήριο, εκεί μέσα από τα αρχεία φάνηκε ότι είχε καταδικαστεί ερήμην για δυο παραβάσεις του ΚΟΚ. Αυτό συνέβη επειδή είχε μετακομίσει οπότε και οι ειδοποιήσεις πήγαν στο βρόντο. Έκπληκτη λοιπόν η φίλη μας βρέθηκε στο κρατητήριο, μεταγωγή σε άλλο τμήμα με γυναικεία κρατητήρια και διανυκτέρευση εκεί, μεταγωγή στην Ασφάλεια την επόμενη μέρα όπου στις 2 η ώρα το μεσημέρι τέλειωσε η περιπέτεια της. Διερωτάται η αναγνώστρια για ποιο λόγο μεταφέρθηκε η Διεύθυνση Διαβατηρίων, για την προστασία των προσωπικών και ατομικών δικαιωμάτων, ποιος διαχειρίζεται τις βάσεις δεδομένων, τι χωρίζει τις αρμοδιότητες Εφορίας και Αστυνομίας και τι σόι νόμος είναι αυτός που στέλνει όλους τους κατηγορούμενους στην Ασφάλεια Αττικής. Προηγουμένως αναφέρει ότι μέρος των οικονομικών αδιεξόδων της σημερινής κυβέρνησης λύνεται μέσω της είσπραξης των προστίμων αυτών και ότι τα σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης και συγκέντρωσης προσωπικών δεδομένων χρησιμοποιούνται προς όφελος των εκάστοτε κυβερνήσεων και όχι προς όφελος της δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας των πολιτών.

Να με συμπαθάει το λοιπόν η φίλη αλλά πραγματικά θέλει θράσος για να στείλεις αυτήν την επιστολή. Φυσικά και έχει απόλυτο δίκιο σε όσα γράφει σχετικά με την ταλαιπωρία των μετακινήσεων της και τις χειροπέδες που θέλησαν να της βάλουν, είναι τουλάχιστον γελοίο να σου φοράν χειροπέδες για μεταγωγή σε άλλο τμήμα επειδή χρωστάς δυο κλήσεις και είναι απαράδεκτο που όλες οι κλήσεις έχουν καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα γι’ αυτό άλλωστε και βλέπουμε σωρεία τέτοιων για παράνομη στάθμευση αλλά καμία για επικίνδυνη οδήγηση. Και τώρα με τα νέα πρόστιμα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι ο απλός υπάλληλος που παίρνει 700 ευρώ μισθό άπαξ και περάσει ένα κόκκινο τη γάμησε ενώ κάποιος που έχει 3-4 χιλιάδες δε θα το πολυσκεφτεί για να κάνει την παρανομία. Αν όμως ήξεραν και οι δυο ότι υπάρχει σωστό point system και με το κόκκινο αντίο δίπλωμα για ένα μήνα το εισόδημα τους δε θα άλλαζε την κατάσταση.

Θα πείτε τώρα ποια είναι η ένσταση μου. Οι κλήσεις που παίρνεις αν δεν έχεις μαζί σου το δίπλωμα ή την ασφάλεια του αυτοκινήτου, είναι κλήσεις που στις δίνει ο μπάτσος ιδιοχείρως την ώρα που κάνεις την παράβαση. Δεν είναι σαν τη στάθμευση όπου μπορείς να πεις ότι η κλήση χάθηκε από τον αέρα, τη βροχή ή ότι την πήρε ένας μανιακός και την πέταξε γι’ αυτό και δεν παίρνει προσαύξηση. Που σημαίνει ότι η φίλη αναγνώστρια ως ίση ανάμεσα στους πολίτες δεν πήγε να πληρώσει τις δύο κλήσεις αυτές. Και δε ξέρω εγώ για ποιο λόγο θεώρησε ότι δεν πληρώνω και όλα καλά οπότε και δεν αναρωτήθηκε ποτέ τι μπορεί να έγινε με εκείνη την οφειλή της. Δε γνωρίζω πως παραδίδονται τα ειδοποιητήρια για τα δικαστήρια σε περιπτώσεις παραβίασης του ΚΟΚ αλλά έχω την αίσθηση πως έρχεται μία ειδοποίηση από το ταχυδρομείο, εγώ πάντως ότι έρχεται προς το γείτονα του κάτω ορόφου που έχει φύγει και το βλέπω στο ταχυδρομικό κουτί του κάνω ένα τηλεφώνημα για να έρθει να το πάρει. Και μιλάμε για δύο κλήσεις και όχι μία. Αλλά επειδή ακριβώς δε γνωρίζω πως γίνεται η όλη διαδικασία δε μπορώ να ξέρω και ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Σίγουρα όμως έχει άδικο η φίλη που διαμαρτύρεται για δύο οφειλές της που αγνόησε επειδή σχεδόν δέκα χρόνια μετά την τσιμπήσανε. Δεν αναφέρει κάτι για κακομεταχείριση ή παρανομία, οι άνθρωποι έκαναν απλώς τη δουλειά τους, αυτό που θα έπρεπε να κάνουν. Δεν παιζόμαστε ρε παιδιά, τα γράφουμε όλα στ’ αρχίδια μας, γίνεται ένα μπάχαλο εξαιτίας μας και ζητάμε έπειτα και τα ρέστα επειδή αποκαλύφθηκε η παρανομία μας. Κι έλεγα θα απολαύσω τη μέρα σήμερα. Συγχύστηκα πάλι.