Saturday, December 31, 2005

Sunrise

Όσο και να το ήθελα δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πάρα πολύ, τα πρώτα κουδούνια για τα κάλαντα σήμαναν και το πρωινό εγερτήριο και πολύ φοβάμαι ότι του χρόνου τέτοια μέρα θα έχω λιγότερους επισκέπτες αφού σίγουρα για τα μικρά κι αθώα παιδάκια δεν ήμουν και το καλύτερο θέαμα όντας αγουροξυπνημένος. Αυτή η μέρα συνήθως χαραμίζεται σε παντός είδους ανασκοπήσεις κάτι το οποίο έχει καταντήσει απίστευτα βαρετό γιατί αναλώνεται διαρκώς στα ίδια θέματα, πολιτικά, αθλητικά και δε συμμαζεύεται. Θα ήταν καλό λοιπόν να πρωτοτυπήσουμε και να κάνουμε μία ανασκόπηση λίγο πιο προχωρημένη έτσι ώστε και το κοινό ν’αρχίσει λίγο να δραστηριοποιείται. Τι θυμάμαι εγώ από τέτοιες μέρες; Ήμουν πιτσιρίκος και πήγαινα να παίξω σ’ένα φίλο μου σουμπουτέο όταν είδα μια κοπέλα να γράφει με σπρέι το εξής σύνθημα «Το πάθος των εραστών είναι για θάνατο» κάτι που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν στίχος ενός τραγουδιού. Με είχε προβληματίσει πάντως πολύ εκείνο το σύνθημα τότε κι έψαχνα να βρω το νόημα του. Θυμάμαι ότι ένα χρόνο αργότερα άκουσα το τραγούδι του Σιδηρόπουλου «Επειδή χωρίσαμε σαν Εραστές» και αναρωτιόμουν μήπως τελικά αυτός και η Νανά είχαν πεθάνει. Ο Σιδηρόπουλος βέβαια το ’91 που άκουσα εγώ το τραγούδι είχε πεθάνει αλλά όχι απ’ τη Νανά, η πρέζα ήταν αυτή που τον είχε σκοτώσει. Εννιά χρόνια αργότερα γνώρισα μία κοπέλα που μου είπε «Θέλω να γίνεις ο εραστής μου», φοβήθηκα ότι θα πεθάνω και της είπα «The passion of lovers is for death, said she» και τότε εκείνη πήδηξε πάνω μου κι ένιωσα σαν τον Πύρρο Δήμα που προσπαθεί να ισορροπήσει κάτω απ’τη μπάρα, ευτυχώς κρατήθηκα. Τι έχω να θυμηθώ εγώ από αυτή τη χρονιά; Πολλά πράγματα. Ευχάριστα κατά κύριο λόγο. Μια χρονιά που νομίζω με ωρίμασε αρκετά και συνέβαλε στο να πάρω κάποιες αποφάσεις που απέφευγα για καιρό. Τι ήταν και παραμένει το πιο ευχάριστο; Η Ελενίτσα που κάθε φορά καταφέρνει να με συγκινήσει περισσότερο από την προηγούμενη. Την Ελενίτσα βέβαια την έφερε το 2004 αλλά η χρονιά αυτή που πέρασε ήταν σημαντική και για τους δυο μας. Επαγγελματικά εξασφαλίστηκε μια σταθερότητα που επιτρέπει νέα σχέδια για το μέλλον ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη θριαμβευτική πορεία της ΑΕΛαρας! Άντε και του χρόνου!

Thursday, December 29, 2005

No Goodbyes

Μια ευγενική προσφορά του Λάκη Κομνηνού, το διαμάντι αυτό του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου ο οποίος όμως σαν άλλος Ροβινσώνας Κρούσος γνώρισε τη μεγάλη αποτυχία της ζωής να του ανοίγει διάπλατα την πόρτα και να τον υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, ίσως και με τα μπούτια αλλά τώρα ο Λάκης ούτε με βιάγκρα δεν μπορεί να κάνει το πουλάκι να πετάξει. Ποιός είναι Ντούρος; Όχι δεν είναι ο Στηβ Ντούζος, το αθώο παιδάκι με τα τατού και τα μούσια της Ρόδας, Τσάντας και Κοπάνας που το στυγνό κύκλωμα τον έχωσε άδικα στη φυλακή γιατί η κοκαΐνη δεν ήταν δική του. Ειλικρινά ένας φίλος του ο οποίος έμενε κάπου στο Κουκάκι, συνοικία γνωστή και για τις πολλές τραβεστί, θα έφευγε ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό, νομίζω προς Κολομβία μεριά αλλά μπορεί να ήταν και Βενεζουέλα θα σας γελάσω, το σίγουρο πάντως είναι πως ο άνθρωπος θα πήγαινε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού για κανα μήνα και είχε το εξής μεγάλο πρόβλημα με το σπίτι του. Έπιανε πολύ υγρασία και όπως αντιλαμβάνεστε δε μπορούσε να αφήσει υπό αυτές τις συνθήκες όλα αυτά τα βραχάκια που είχε συγκεντρώσει σπίτι του. Κλάφτηκε λοιπόν στον καλό του φίλο Στηβ, μαζί τους ξεσκατίζανε οι μάνες τους κι αυτός που τον είχε σαν αδερφό την κράτησε στο δικό του χώρο (όπως κάνουν και οι πουτάνες που λένε έλα στο χώρο μου γιατί αν έρθουν αυτές στο δικό σου είναι πιο ακριβά) κι εκεί την πάτησε παιδιά. Ήτανε παγίδα, μια λυκοφιλία προσχεδιασμένη από τα παιδικά τους χρόνια με σκοπό να κλειστεί ο καημένος ο Στηβ στη στενή. Είχε παχύνει τότε και τον στένευαν και κάτι ρούχα που είχε αγοράσει και ζοριζόταν όπως και να το δει κανείς. Ντούρος λοιπόν είναι ο Λάκης Γαβαλάς, ένας άνθρωπος τον οποίο θα ήθελα να είχα για κολλητό αλλά δεν είναι της γενιάς μου κι έτσι αναγκάζομαι να τη βρίσκω μ’ένα κολλητό μπλουζάκι που έχω απ’ τη δική του φίρμα. Πάντως αν τον βρω πρόχειρο θα τον «χώσω» να επιμεληθεί και το styling της στάνης έτσι για να πρωτοτυπήσουμε βρε αδερφέ, χρονιάρες μέρες που είναι. Έχω βγάλει από το μεσημέρι τις μπριζόλες για ξεπάγωμα και η θράκα κοντεύει να πέσει έτσι ώστε τα διάφορα καλούδια να πέσουν πάνω στη σχάρα και να περάσουμε εμείς καλά και όλοι οι άλλοι ακόμη καλύτερα. Ο καιρός μερικές φορές είναι καλός και μερικές χαλάει αλλά εγώ δε μπορώ να του χαλάσω το χατήρι διότι είναι μικρός ο αναστεναγμός του και δε χωράει στο ποτήρι μου το οποίο ειρήσθω εν παρόδω δε χωράει σε κανένα ντουλάπι επομένως αυτή η αγορά κρίνεται και λίγο μαλακισμένη και να δω τώρα που θα βάλω ολόκληρη την εξάδα που με τόσο κόπο και 12 μπύρες συγκέντρωσα σαν άλλος καλός σαμαρείτης ή αν προτιμάτε εκείνο το μέρος έξω από τα Τρίκαλα τη Σαμαρίνα, γνωστό χωριό, έχω πάει μερικές φορές αδυνατώ όμως ειλικρινά να θυμηθώ το λόγο για τον οποίο το έχω κάνει αυτό το ατόπημα, την αμαρτία τούτη τη μεγάλη αυτά μας τα’παν κι άλλοι και δε συμμαζεύεται. Ναι έγραψα και τεστ σήμερα αλλά δεν περιμένω τα αποτελέσματα, μόνο τη θράκα περιμένω και νομίζω πως ένας θρακιώτικος χορός ίσως να έδινε μια άλλη προοπτική στη βραδιά καθώς εγώ προβληματίζομαι για το αν θα πρέπει να πιω έναν καφέ τώρα ή μήπως απλά να ξαπλώσω για κανένα μισάωρο στον καναπέ με τα φώτα όλα σβηστά, νυσταγμένα και βαριά. Εγώ και ο ΟΤΕ έχουμε τέτοια σχέση και πολύ θα ήθελα τώρα να είχα μπροστά μου έναν τηλεφωνικό κατάλογο για να πετάξω στη φωτιά χωρίς κανένα σημαντικό λόγο έτσι για καφέ και κουβέντα όπως είχε γράψει κι εκείνη μετά την αξεπέραστη επιτυχία της όχι πια σεξ μόνο φίλοι η οποία ήταν κάποτε και καλή διαφημίστρια αλλά αποφάσισε να το γυρίσει κι εκεί τα γάμησε όλα. Τι θα γίνει από εδώ και μπρος; Ειλικρινά δε ξέρω.

Wednesday, December 28, 2005

Simply Irresistable

Ένα πραγματικά ωραίο πρωινό με το νοτιαδάκι να φέρνει ένα γλυκό κρύο με αποτέλεσμα να οφείλω να το συνοδεύσω μ’ένα γλυκό από τα διάφορα που υπάρχουν εν αφθονία στο μπουφέ μας και που αν συνεχίσω με τους ρυθμούς αυτούς θα καταφέρω να τα εξαφανίσω δια παντός ή για να χρησιμοποιήσω και τα σημάδια των καιρών μας να τα απαγάγω στα μυστικά υπόγεια του στομαχιού μου όπου τα γαστρικά οξέα μου θα τους αλλάξουν τα φώτα. Κανονικά και με το νόμο παρακαλώ και σκέφτομαι ότι θα ήταν και μια καλή ευκαιρία να πάω στο σινεμά να δω όλες τις ταινίες που δεν πρόλαβα όλο το φθινόπωρο αλλά και να ξαναδώ αυτές που μου άρεσαν όπως π.χ ο επίμονος κηπουρός με πρωταγωνιστή τον Γερμανό αξιωματικό που ερωτεύεται την Εβραία στη λίστα του Σίντλερ άρα να και μια καλή ευκαιρία για να ξαναδώ κι αυτήν την ταινία αλλά δυστυχώς όχι στον κινηματογράφο γιατί σίγουρα δε θα παίζεται πουθενά. Γενικά πάντως η ταινία δεν παίζεται γι’αυτό σπεύσατε στο video club της γειτονιάς σας. Τι ψάχνω; Ταινίες όπως «Τα τσακάλια», «Χούλιγκανς», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» σε ψηφιακή μορφή έτσι ώστε η αξιομνημόνευτη αυτή πολιτισμική κληρονομιά να περάσει αύριο στα παιδιά μου, μεθαύριο στα εγγόνια μου και γενικά να μη χαθεί η παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα και ακόμη καλύτερα να μη χαθεί και η μπάλα πράγμα που αν παίζεις με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα είναι πολύ πιθανό να συμβεί γι’αυτό κι εγώ τις έχω κόψει τις διεθνείς τις διοργανώσεις και αρκούμαι σε τοπικό επίπεδο έτσι ώστε να μη γίνω και στόχος. Όπως έχω προαναφέρει και σε σχετικό ποστ μερικές φορές μαζευόμαστε με τους φίλους για να παίξουμε στα γνωστά γηπεδάκια 5x5 αν κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να το κάνουμε και 6x6 ή ακόμα καλύτερα 7x7 διότι σ’έναν περιορισμένων τετραγωνικών χώρο η αύξηση του πλήθους συνεπάγεται μείωση του τρεξίματος και στην ηλικία που βρισκόμαστε δεν είμαστε για πειράματα αντοχής, καλό είναι να προσέχουμε γιατί τις προάλλες μία φορά πήγα κι εγώ ο καψερός να τρέξω και τραυματίστηκα σχεδόν θανάσιμα άλλο που τώρα βρίσκομαι εδώ σώος κι αβλαβής κάτι όμως που δε συνεπάγεται αναγκαστικά και έχοντας σώας τα φρένας ή όπως θα έλεγε και ο Γιαννάκης ο Πάριος με τα φρένα σπασμένα, θα σε θυμηθώ σαν τρελλό φορτηγό κοινώς δηλαδή θα σε πάρω παραμάζωμα. Αν κάτι με ενοχλεί στα παιχνίδια αυτά είναι το κόμπλεξ ορισμένων ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλα ταλέντα τα οποία χαραμίστηκαν, δεν είχαν την κατάλληλη προώθηση και τώρα βλέπεις να κάνουν καριέρα κάτι τύποι με ονόματα όπως Καραγκούνης, Βύντρα για να μην πάω και παλαιότερα με κάτι Καραγκιοζόπουλους, Γεωργαμλήδες και δε συμμαζεύεται. Οι αδικημένοι παιχταράδες λοιπόν φροντίζουν να προμηθεύονται εμφανίσεις σπουδαίων παικτών παύλα ειδώλων όπως ο Ζιντάν ή ο Ρονάλντο και να νομίζουν ότι και η αξία τους στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι παραπλήσια με τραγικό αποτέλεσμα αν επιθυμούν να παίξουν μόνο στη θέση την οποία κατέχει ο επί των αναγραφομένων στις εμφανίσεις παίκτης. Θέλω να είμαι φουνταριστός σου λέει ο άλλος, εκεί να παίζω μόνο μπροστά ε του πούστη θα βγάλω κι ένα γκολ αν κάθομαι συνέχεια δίπλα στο τέρμα. Ο στόχος λοιπόν ετέθη: Εμφάνιση από τη μπουτίκ της ΑΕΛ με το Γκαλίτσιο ή ακόμη καλύτερα αν βρω μία από τις παλιές με τον Βουτυρίτσα ή τον Βαλαώρα διότι ναι ήρθε η ώρα. Πάω να ξουριστώ, χο χο χο!

Tuesday, December 27, 2005

Θα το πάρει το κορίτσι;

Την δεσποινίδα Έλενα Παπαρίζου έχει καλεσμένη σήμερα στην εκπομπή του ο μεσιέ Χατζηνικολάου για να εξετάζουν το φλέγον ζήτημα της εξωτερικής πολιτικής του μνηστήρος της έτσι ώστε να μάθουμε αν το 2006 θα την βρει κυρία ή θα περιμένει το 2007 το άθροισμα των ψηφίων του οποίου σχηματίζει τον τυχερό αριθμό 9 που φορούσε και ο Βαζέχας, αγαπημένος ποδοσφαιριστής τόσο της εξέδρας όσο και του ?You are my lover, undercover? τον οποίον σκεφτόταν η μαντάμ Παπαρίζου όταν φόρτωνε τον κρατικό προϋπολογισμό μ’επιπλέον χαράτσια για να προβάλλουμε τον πολιτισμό μας σε ολάκερη την οικουμένη. Γιατί όπως και έλεγε η αγαπημένη σε όλους μας Λίτσα Διαμάντη ?Λίγο να σου στρίψει η βίδα / παραπάνω να λασκάρει / ψάξε ύστερα για να βρεις / τις γωνίες στο εικοσάρι? και όπως τα βλέπω δηλαδή τα πράγματα ο Νικολάκης εκεί πάει γιατί με τα βραβεία φέτος δεν τα πήγε και πολύ καλά παρόλο που επιμένει να φέρνει σταθερά καλεσμένους με εγνωσμένη αξία όπως η Πέγκυ Ζήνα, ο Αντώνης Ρέμος και τώρα η Έλενα, σπουδαίους καλλιτέχνες που ο Νικολάκης από μικρός τους θαύμαζε κι ήθελε να τους γνωρίσει όταν θα μεγάλωνε. Ας μη ξεχνάμε την αξέχαστη επιτυχία της Πεγκάρας η οποία σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες άρα και έγκυρες φήμες είχε και βιωματικές εμπειρίες τις οποίες μετέφερε στο παλκοσένικο με το κορυφαίο ?Αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι?. Μπήκε αμέσως στο πετσί της Ελληνίδας κερατωμένης ή έστω με υποψίες κι έκανε θραύση. Κι όταν ο λεγάμενος πήγαινε να κάνει την κουτσουκέλα του η κυρά του έχωνε στο τέρμα την Πέγκυ για να συμμαζέψει κάπως τα πράγματα. Ναι μάλιστα έτσι ακριβώς γινόταν. Η Πέγκυ Ζήνα η οποία γενικώς δε φημίζεται και για το πρώτο το μπόι της αρχικά πέρασε οντισιόν για την ομώνυμη ταινία που προέβαλλε το STAR Channel κόπηκε όμως επειδή ήταν πιο κοντή από τη βοηθό της εκείνη την ξανθούλα η οποία ήταν ένα πράγμα σαν την Αγγελική Νικολούλη πριν χωρίσει με τον Κώστα -Ο Μάκης είναι φίλος μου και κάνουμε ωραίες πλάκες ο ένας στον άλλον- Χαρδαβδέλλα και να μου το θυμηθείτε σε λίγα χρόνια θα την καμαρώσουμε στην μικρή ή και στη μεγάλη οθόνη ως πρωταγωνίστρια σε βουκολικές ταινίες όπως «Ο κρυφός πόθος του Φώτου Τζαβέλλα» ή «Ο Κόγκα-Δράκος στο χαρέμι του Σουλτάνου». Και οι δύο είναι υπερπαραγωγές τις οποίες θα γυρίσει στην Αμερική ο Νίκος Μαστοράκης και θα κυκλοφορήσουν σε διπλό συλλεκτικό dvd έκπληξη μαζί με αποκλειστικά σε πρώτη παγκόσμια προβολή αποσπάσματα από τα βασανιστήρια της Χούντας στα υπόγεια της τότε ΥΕΝΕΔ. Καταλυτική χαρακτηρίζεται και η συμμετοχή του Ιάπωνα σκηνοθέτη ΣουΓαμώΤοΚωλαράκιΚαιΜεΛεςΑνθυπασπιστήΠερράκη ο οποίος θα συνοδεύεται από τη μούσα του Βίκυ Καγιά η οποία ενώ ήταν σε γύρισμα κάπου στη Σαχάρα ή και πιο μακριά δε θυμάμαι ακριβώς γιατί είχα πιει και λίγο παραπάνω εκείνη τη μέρα, την έπιασε ένας μουσώνας άλλο πράγμα. Ξαναγίνε μούσα μετά αν τολμάς. Ο μουσώνας που γενικά τα είχε γαμήσει όλα εκείνη την εποχή τη ξέβρασε σε μια βραχονησίδα και η κανονική πρωταγωνίστρια που ήταν μια λουφαδόρισσα επικαλέστηκε πρόβλημα με μια παρανυχίδα, λούφαξε στη γωνιά της κι έτσι το Βικάκι που αν δεν της παρουσιαζόταν αυτή η ευκαιρία θα πέρναγε οντισιόν για το διαφημιστικό των αλλαντικών Βίκυ άρπαξε την ευκαιρία απ’τα μαλλιά. Τώρα αυτή άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά, η ευκαιρία άρπαξε τη Βίκυ από τα μαλλιά δε ξέρω πάντως το σαλαμάκι αέρος δεν έλειψε. Αγαπητέ αναγνώστα θα μου επιτρέψεις και μία διαφημισούλα (για να βγουν τα έξοδα πρώτα απ’όλα) η οποία μπορεί κάποια στιγμή και να σου φανεί χρήσιμη. Η νεαρά κορασίδα Ολυμπία άνοιξε το μαγαζάκι της στα Εξάρχεια επί της οδού Σπυρίδωνος Τρικούπη 22 και το βάφτισε rubbeRIZE επειδή καταπιάνεται με σαμπρέλες. Όχι δεν είναι βουλκανιζατέρ και μην πάτε να σας αλλάξουν τα λάστιχα αλλά με βάση αυτό το υλικό θα βρείτε από πορτοφολάκια μέχρι μαστίγια και διάφορες έξυπνες ιδέες για δώρα. Μέρες που είναι πάρτε κανένα πορτοφόλι στο διπλανό σας και που ξέρετε μπορεί και να εκτιμήσει το black humor σας. Στη χειρότερη να το γεμίζει με τίποτα φουντούκια για να περνάει η ώρα του.

Lonely Planet Boy

Το οποίο πάει πακέτο σακέτο με το Subway Train αλλά σήμερα θα κάτσω σπίτι γιατί φυσάει κι ένας νοτιάς και δεν έχω όρεξη για πολλά σούρτα φέρτα. Τι συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις; Μία επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ μπορεί να φανεί απολύτως χρήσιμη έτσι ώστε να αγοράσεις όχι απαραιτήτως τ’απολύτως απαραίτητα, ειδικά αν κουβαλάς και λεφτά μαζί σου να επιδοθείς σ’ένα τρελό καταναλωτικό όργιο ξεκινώντας από το νέο μέριτο με τη λαβή και φτάνοντας στην καινούρια συσκευασία του Ballantines, ένα whiskey που ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πιεις ποτέ αλλά αυτό το φλασκοειδές μπουκάλι ένα κλικ στο έκανε οπότε μετά πρέπει να πάρεις και τις σχετικές μπύρες γιατί αφού δε θα πιεις το whiskey κάτι πρέπει να πιεις άρα να το συνοδεύσεις και γι’αυτό πετάγεσαι στους ξηρούς καρπούς και τα πατατάκια, βλέπεις και τα μπισκότα και λες δεν έχω τίποτα στο σπίτι για πρωινό και εκεί θυμάσαι ότι πρέπει να ξυριστείς το πρωί άρα πας να πάρεις αφρό γιατί σου τελείωσε, βλέπεις και τα νέα ξυραφάκια με το επαναστατικό design, αγοράζεις κι από δαύτα μιας και τα έχουνε σε προσφορά στα 4 συν ένα δώρο αλλά είναι σπουδαία ξυραφάκια με άρωμα λεβάντας και ειδική προστασία για να μην κοπείς οπότε θυμάσαι ότι ο καφές με γάλα σου προκαλεί κόψιμο και επειδή τα γαλατάκια τελείωσαν κάνεις κι εκεί μια ανανέωση κι αφού αποφεύγεις τον όροφο με τις ηλεκτρικές συσκευές φτάνεις στο ταμείο και βλέπεις την νεαρή υπάλληλο να σου χαμογελάει πρόστυχα όταν χτυπάει τα προφυλακτικά κι αυτά σε προσφορά στα δύο κουτιά τρία τεμάχια από το καλάθι με τροπικά φρούτα του δάσους δώρο. ?Θα γαμήσουμε απόψε;? σε ρωτάει με το λάγνο ύφος της κι εσύ της απαντάς ?Θα έρθεις σπίτι απόψε;? και γράφεις στο πίσω μέρος του λογαριασμού τη διεύθυνση σου και φεύγεις φορτωμένος μ’ένα κάρο σακούλες γεμάτες με μάλλον άχρηστα πράγματα που η ιδέα της τακτοποίησης τους και μόνο σε κάνει ν’ανεβάσεις τεταρταίο πυρετό ή όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος ο Μαργαρίτης εσύ είσαι για μένα ο τελευταίος πυρετός. Αφού έχεις κάνει τον Ταρζάν με τα διάφορα ράφια σκέφτεσαι ?Έχει γούστο να εμφανιστεί το βράδυ η μαντάμ? κι ανοίγεις την τηλεόραση στην ομώνυμη εκπομπή της μαντάμ Μπήλιως κι ως δια μαγείας πέφτεις πάνω στον Γεώργιο το Μάγγα με αποτέλεσμα να χρειάζεσαι επειγόντως το κατάλληλο κοστούμι για να υποδεχθείς το βράδυ τη νεαρά υπάλληλο η οποία από το όνομα και μόνο της επιχείρησης στην οποία εργάζεσαι δημιουργεί υποσχετικές φαντασιώσεις για μεταμόρφωση της σε μία σκλάβα του έρωτα χωρίς τιμή και όρια. Έδρασα αστραπιαία όπως θα έκανε και κάθε άλλος στη θέση μου. Ευτυχώς που έχω ένα φίλο στην ΕΡΤ εικονολήπτη ο οποίος έτυχε για καλή μου τύχη να έχει βάρδια εκείνη την ώρα και μου εξασφάλισε ακρόαση με το γνωστό κλαριντζή ο οποίος απέκτησε και εγγονάκι όπως μάθαμε ενώ φορούσε ένα καλοραμμένο καλοκαιρινό τραπεζομάντιλο σε πλήρες σετ εξαιρουμένων βεβαίως των υποδημάτων και πιθανότατα και των εσωρούχων αλλά όρκο δεν παίρνω για το τελευταίο, δε ξέρω, δεν είδα, δεν απαντώ σαν τα γκάλοπ κι εγώ. Ο ίδιος με παρέπεμψε στη γυναίκα του η οποία έχει κάνει όλους τους διεθνείς οίκους μόδας να χάσουν τον ύπνο τους με τα νέα μοντελάκια που λανσάρει στην καθημερινή της σχεδόν κολεξιόν. Η Μάγγισα είχε μαζί της δύο έξτρα κοστουμάκια για τον Ζώρζ και δέχθηκε να μου τα στείλει με την προϋπόθεση ότι αύριο πρωί πρωί θα τα πάω στο καθαριστήριο με χρέωση δική μου και θα τους τα έστελνα πριν την πρωτοχρονιά έτσι ώστε να μη λείπει κανένα συλλεκτικό κομμάτι από τη γκαρνταρόμπα του Γεώργιου, γεγονός το οποίο θα τον οδηγούσε σε βαθιά κατάθλιψη και κρίση πανικού ίσως και ταυτότητας με αποτέλεσμα το φιλοθεάμων κοινό του να στερηθεί τις εκπληκτικές ούτως ή άλλως εμφανίσεις του. Πράγματι με κούριερ ήρθαν τα ρουχαλάκια, μου ήταν λίγο τσίτα αλλά δε μπορούσα παρά να με καμαρώνω και να με φτύνω συνέχεια στον καθρέφτη του μπουφέ. Έτοιμος λοιπόν καθώς ήμουν έβαλα να πιω το αγαπημένο μου ποτό, ένα τζιν με τόνικ ενώ δε σταματούσα να πιάνω τον καβάλο ο οποίος γενικώς με στένευε αλλά γνωρίζοντας πως σε λίγο θα έφτανε η νεαρά έκανα υπομονή και έπινα σιγά σιγά το whiskey που προηγουμένως είχα βάλει. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις η γκόμενα δεν εμφανίστηκε κι έτσι έβαλα μία τελευταία βότκα για να μην τ’ανακατέψω κι έβαλα Χατζηνικολάου για να φτιαχτώ μόνος μου.

Monday, December 26, 2005

Μέρες Αγρύπνιας...

Κάθε χρόνο αυτή η εποχή σηματοδοτούσε την έναρξη του μεγάλου καθισιού και της ατελείωτης κραιπάλης όπου τα κρέατα και τα κρασιά έκαναν παρέλαση απ’τα διάφορα τραπέζια και ως συνήθως υπήρχε και το γλυκό το οποίο βοηθούσε την όλη κατάσταση. Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν και για να πω και την αλήθεια ζορίζομαι λιγάκι. Πρωτίστως οφείλω ν’απευθύνω θερμούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους συνδαιτυμόνες του blog αυτού και γενικά δηλαδή και στους υπόλοιπους αλλά όπως και να το κάνουμε σε αυτούς που «ξέρεις» θέλεις να ευχηθείς λίγο πιο ιδιαίτερα. Πότε άρχισα να ζορίζομαι; Όχι δεν ήταν το πρωί μετά τον καφέ με γάλα, ούτε χθες μετά το τρίτο πιάτο γαλοπούλας. Ξεφόρτωσα τα πράγματα, μπήκα στο σπίτι όλα θεοσκότεινα κι εκεί άρχισε το δράμα. Άντε ν’ανοίξεις τις μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα ν’αεριστεί το σπίτι, να βγάλεις τα πράγματα από τη βαλίτσα, να κουβαλήσεις ξύλα για το τζάκι, ν’ανάψεις το θερμοσίφωνα, να βάλεις τα κρέατα στην κατάψυξη και να μην ακούς μιλιά από πουθενά. Πάω ο καλός σου και στα υπόλοιπα δωμάτια, τίποτα, ούτε κρυμμένοι ήταν ούτε να εμφανιστούν υπήρχε περίπτωση. Τους είχα αφήσει όλους πίσω και γύρισα σπίτι γιατί αύριο δουλεύω. Κι όλη η εβδομάδα δηλαδή έτσι θα είναι. Θα γυρνάω σπίτι κι ούτε φωνή ούτε ακρόαση από κανέναν. Πρόβλημα. Και να φανταστείς κάποιοι είναι έτσι όλο το χρόνο. Έβαλα ήδη την πρώτη μπουγάδα και Bright Eyes στο στερεοφωνικό για να πέσει κι άλλο η διάθεση μου και να χορέψω κανένα βαλσάκι μόνος μου, μέρες που είναι να το γλεντήσω κι εγώ. Τι συνταρακτικό συνέβη τις μέρες που έλειψα; Εδώ στην Αθήνα μάλλον τίποτα θα το είχα μάθει άλλωστε, πρωτίστως από τις ειδήσεις, δευτερευόντως από κανένα φίλο, γενικά ψόφια πράγματα ακόμη και μία πατροπαράδοτη γιορτή στην οποία πήγαιναν όλοι κάθε χρόνο φέτος ήταν πιο υποτονική παρά ποτέ, ούτε χορός ούτε τίποτα. Είναι ο φίλος από το σχολείο που παντρεύτηκε, περιμένει παιδί η γυναίκα του η οποία και καπνίζει όπως έχουμε προαναφέρει οπότε με τόσες μαλακίες μαζεμένες που να βρεις διάθεση για γλέντι. Εγώ συνήθως λείπω στη γιορτή του αλλά όποτε έχει τύχει να μείνω στην Αθήνα (2-3 φορές όλες κι όλες) στο σπίτι του γινόταν το αδιαχώρητο και το γλέντι κρατούσε μέχρι πρωίας. Φέτος τίποτα. Η κίνηση στην εθνική οδό σήμερα ελαφρώς αυξημένη αλλά πουθενά δεν είχε μποτιλιάρισμα εκτός από τις Θερμοπύλες όπου ένας άρχισε να φωνάζει γιατί είδε έναν γυμνό μ’ένα κοντάρι. Αφού του εξήγησαν οι ψυχραιμότεροι ότι ήταν το άγαλμα του Λεωνίδα και δε θα τον εμβολίσει συνεχίσαμε την πορεία μας κανονικά, περάσαμε και τα Καμένα Βούρλα όπου είχα πετύχει εκείνο το καλοκαίρι τον παππού, γεγονός που δε με πτόησε, έκανα μία στάση και για ένα καφέ, μπήκα στον πειρασμό να πάρω και κάτι καραμέλες και σε 142 χιλιόμετρα δεν είχε μείνει ούτε μία. Ξεράθηκε ο λαιμός μου κι ας ήτανε και Halls που υποτίθεται ότι σε ξεφρακάρουνε, σε μαλακώνουν και σε γλυκαίνουν. Από γλύκα άλλο τίποτα, είμαι εντάξει για όλο το Γενάρη. Αυτό με τη γλύκα πάντως έχει αρχίσει και με ανησυχεί πάρα πολύ. Πάω την άλλη φορά για καφέ με το φίλο μου το Βαγγέλη, παραγγέλνει ένα φραπέ και διευκρινίζει στη σερβιτόρα «Να είναι γλυκός όπως το παλικάρι από εδώ παρακαλώ», χαμογελάει εκείνη κι αυτός επιμένει «Κοίταξε τον σε παρακαλώ πιο προσεκτικά, έτσι μπράβο, τόσο γλυκό τον θέλω με λίγο γάλα», ξαναχαμογέλασε εκείνη για περισσότερη ώρα αυτή τη φορά κι έτσι πήρα θάρρος εγώ, αρπάζω την πετσέτα που είχε για να σκουπίζει τα τραπέζια κι αρχίζω να σέρνω το χορό ενώ ο Βαγγέλης τραγουδούσε πρίμο σεγκόντο το Γλύκα-Γλύκα της Έφης Θώδη, η οποία όπου να’ναι βγάζει καινούριο δίσκο τον εκατοστό έκτο με τα ίδια τραγούδια, στις ίδιες αγαπημένες εκτελέσεις και την ίδια φωτογραφία στο εξώφυλλο την οποία είχε βγάλει όταν ήταν δεκαοχτώ χρονών κοριτσάκι και την οποία έχει κρεμάσει και σε όλους τους καθρέφτες στο σπίτι της για να κοιτιέται και να λέει φτου σου κοριτσάρα μου, να χαρώ τα νιάτα μου καλέ μία μέθοδος η οποία πιάνει, είναι άκρως αποτελεσματική αφού ακόμα και οι τηλεοπτικοί παραγωγοί μπερδεύονται καμια φορά και λένε να καλέσουμε κι αυτή τη νεαρή την Έφη που έχει βγάλει και νέο δίσκο. Τι έπαθε μια φορά η καημένη δε λέγεται. Βασικά έχει ατζέντη ο οποίος έχει και φωτογραφίες από τα δεκάξι της ακόμη που ήταν πιο νέα, δεν είχε και ακμή, τώρα την έβγαλε στα 65 της, είναι κι αυτό ένα σπάνιο ιατρικό φαινόμενο αλλά με τον πόνο του άλλου δεν πρέπει να γελάμε. Παίρνουν λοιπόν από γνωστό κανάλι την Έφη και τους λέει ότι θα πρέπει να μιλήσουν με τον ατζέντη της. Αυτοί παίρνουν στο 11 8 88, μαθαίνουν το νούμερο του τύπου και κανονίζουν τη συμφωνία για μια ζωντανή εμφάνιση με play back στα φωνητικά, το κλαρίνο και τα κρουστά. Πάει λοιπόν μετά από έξι μέρες η Εφούλα να κάνει την εμφάνιση της, λέει στην είσοδο του στούντιο ότι είναι καλεσμένη, ζητάει το γραφείο του υπεύθυνου παραγωγής και πάει να τον βρει. Εκείνος είχε πάει για καφέ όταν η Έφη έφτασε στο γραφείο κι έτσι εκείνη κάθισε σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και ενημέρωσε το μάνατζερ της ότι έφτασε κι όλα καλά. Δύο λεπτά αργότερα έρχεται κι ο υπεύθυνος τη βλέπει και παθαίνει από καρδιά. Τον πλακώνει η Έφη στα φιλιά της ζωής και τις μαλάξεις και αρχίζει να καλεί σε βοήθεια. Πλακώνουν μέσα κάτι τύποι, τεχνικοί ήτανε και τη βλέπουν από πάνω του να τον έχει καβαλήσει να τον φιλάει και να φωνάζει βοήθεια. Ήξεραν ότι ο υπεύθυνος την είχε μεγάλη αλλά δε μπορούσαν να φανταστούν ότι θα έφερνε μια γυναίκα σε τέτοια κατάσταση παραφροσύνης. «Σαβουρογάμης ο προϊστάμενος», είπε ο καμεραμάν στον ηχολήπτη και γελώντας έκλεισαν την πόρτα, κρέμασαν και τη σχετική ταμπέλα με το «Μην Ενοχλείτε» κι άρχισαν τα τηλέφωνα στην Τατιάνα και τη Λαμπίρη για να ενημερώσουν τις δημοσιογραφικές αυτές εκπομπές που μας χαρίζουν ενημέρωση κάθε μεσημέρι. Τελικά υπεύθυνος συνήλθε, το πρωινάδικο ξεκίνησε κανονικά αλλά εκείνο το κανάλι την Εφούλα δεν την ξανακάλεσε κι αυτό θέλω να το καταγγείλω γιατί χρονιάρες μέρες που είναι θα έπρεπε να την είχαν φωνάξει γιατί κι εμείς που καθόμαστε μόνοι στο σπίτι τι περιμένουμε; Την Εφούλα στην Τιβί κι ένα πιάτο με φακή. Άντε και του χρόνου με περισσότερη άδεια!

Tuesday, December 20, 2005

Τρελαμένος

Ενδεχομένως όχι στο βαθμό που καταδεικνύει το γνωστό άσμα του τρισμέγιστου Τόλη Τσιμογιάννη ο οποίος γράφει τα τραγούδια του για τους νέους. Εμπνέεται από αυτούς ο άνθρωπος και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή η αλήθεια να λάμψει όπως και η γνωστή σειρά του Νίκο Φώσκωλου η οποία βρήκε τραγικό τέλος μια δροσερή ημέρα του Ιούλη, Παρασκευή ήταν θαρρώ ανάμεσα απ' του Αη Λιος και της Αγίας Παρασκευής και όσοι περνάτε από τα Τέμπη μη διστάσετε να κάνετε μία στάση εκεί, έχει και μια ωραία κρεμαστή γέφυρα γενικά αν είσαι εφοδιασμένος κάνεις ένα σούπερ πικ νικ. Για τους πιο τολμηρούς θα πρότεινα να εξοπλιστούν με σούβλες, φούρκες και τ’ανάλογα κλίματα έτσι ώστε να ρίξουν στη φωτιά τ’αρνιά και τα κοκορέτσια και να γίνει εκεί Πάσχα κανονικό. Άτιμο πράγμα η έμπνευση σου έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι είναι ύπουλη, σαν το μάγο το Χουντίνι σε υπνωτίζει πρώτα, εσύ δε χαμπαριάζεις τίποτα και πετάγεται σαν τη κόμπρα ή την οχιά (ανάλογα τα γούστα) σου τραβάει και μια δαγκωνιά και μην τον είδατε τον Παναή. Σε αφήνει εκεί να παιδεύεσαι μετά μερόνυχτα σαν την άδικη την κατάρα. Σκούζεις εσύ, φωνάζεις, βρίζεις, χειρονομείς, το ρίχνεις στο ποτό και το τσιγάρο εκεί αυτή επιμένει. Έχει κάτσει και δε φεύγει. Το χειρότερο βέβαια όλων είναι να σε βρει η έμπνευση στην τουαλέτα, καλά εκεί δεν το συζητώ γεννάται μεγάλο πρόβλημα οι στατιστικές όμως αναφέρουν ότι η βρωμιάρα η έμπνευση χτυπάει κι εκεί. Πόσοι μαθητές δε λύσανε εκεί τις δύσκολες ασκήσεις της χημείας, των μαθηματικών και της φυσικής; Να δεις ολοκληρώματα στο κωλόχαρτο να πάθει το μάτι σου. Κόρακας Κοράκου μάτι βγάζει; Κάπως έτσι βλέπω εγώ όλη αυτήν την κόντρα μεταξύ Μάκη και Ελευθεροτυπίας. Δηλαδή το πρόβλημα είναι ποιος είναι πιο βρώμικος; Στο τέλος θα βάλουν και το γνωστό άσμα «Παντρεμένοι κι οι δυο γύρνα σε παρακαλώ» και θα τα βρουν σα δυο καλά φιλαράκια. Αφού έτσι γίνεται στην τηλεόραση δε θα γίνει και στην πραγματική ζωή; Αφού εκεί από τη ζωή είναι όλα βγαλμένα μη λέμε κι ότι θέλουμε. Σήμερα θα προοδεύσουμε. Ο μεσιέ χερ προφεσόρ ντε λα προχεσόρ θέλει να δει την πρόοδο μας μ’ένα μιντ-τέρμ στην οποία θα εξεταστούμε σε πράγματα που ποτέ δε διδαχθήκαμε και με βάση τρία ερευνητικά paper θα γίνουμε και γαμώ τους project managers. Κούνια που σε κούναγε ρε φαφλατά, θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι πάλι όπως τότε που τρελαμένος καθώς ήμουνα από τη δουλειά, γυρνάω σπίτι δε βλέπω κανέναν και θυμάμαι ότι έχουν φύγει για διακοπές. Ανοίγω την τηλεόραση και δε βρίσκω τίποτα ενδιαφέρον οπότε αποφασίζω να φωνάξω μια πουτάνα σπίτι έτσι για να περάσει η ώρα, να χαλαρώσω κι εγώ λιγάκι αφού με είχαν γαμήσει δύο ολόκληρες εβδομάδες και κατά πως φαινόταν το πράγμα άδεια δε θα έπαιζε ε ας έριχνα κι εγώ έναν να λέω ότι κάτι έκανα ένα καλοκαίρι ολόκληρο. Τηλεφωνώ σ’ένα νούμερο που μας είχαν δώσει από τη δουλειά για τις δύσκολες ώρες και ζητάω τη Φανή έτσι ώστε όπως έλεγε και ο Καζούλης να την ξεχάσω μετά να γράψω και κανένα τραγούδι από την καψούρα, να γίνει ένας τζερτζελές τελοσπάντων. Φανή δεν είχαν εκεί αλλά μου είπαν ότι αν εγώ θέλω να τη φωνάζω Φανή δε θα υπάρχει κανένα πρόβλημα κι έτσι έγινε. Μπήκα να κάνω ένα μπανάκι και λίγα λεπτά αφότου είχα ντυθεί χτυπούσε το κουδούνι μου. Εγώ είχα φορέσει κάτι σέξυ καλοκαιρινές πιτζάμες με αρκουδάκια που είχα από το δημοτικό χρώματος μπλε με κίτρινα και κόκκινα ζωάκια τα οποία κρατούσαν και μπαλόνια ή γλειφιτζούρια και ήμουν σίγουρος πως ειδικά με το τελευταίο θα έπιανε το νόημα για τις ιδιαίτερες προτιμήσεις μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα μια φυσική ξανθιά η οποία ήταν Ελληνίδα μάλλον από Καλαμάτα αν κρίνω από το λιιι και το νιιι της.
-Γεια σου Φανή.
-Γεια σου μωρό μου.
(Με είδε κι έπαθε την πλάκα της)
-Τι κάνεις;
-Καλά είμαι, εσύ;
(Ενδιαφέρεται για μένα!)
-Καλά κι εγώ, θα ήθελες ένα νερό, ένα καφέ, ένα ποτό;
-Όχι να’σαι καλά.
(Δε θέλει να με βάλει σε κόπο κι έξοδα, τι γυναίκα!)
-...
-Εδώ θα μείνουμε;
(Σίγουρα ήρθε αγχωμένη)
-Ε στην κρεβατοκάμαρα θα ήταν καλύτερα πιστεύω.
-Ε τότε πάμε εκεί.
(Ξέρει τι θέλει και πως να το διεκδικήσει)
-Στο τέρμα του διαδρόμου αριστερά.
Καθώς γδυνόταν αποκαλύφθηκε μια μεγάλη ελιά στο αριστερό της μπούτι από την εξωτερική μεριά. Κατάλαβα ότι αυτή η γκόμενα θα μου έβγαζε το λάδι. Εγώ έμεινα μ’ένα μποξεράκι το οποίο είχε κάτι χριστουγεννιάτικα αγγελούδια, ήταν το μόνο καθαρό και δε μπορούσα να την υποδεχτώ ξεβράκωτος.
-Έλα βγάλτο κι αυτό, μη ντρέπεσαι.
(Είναι και λυσσάρα!)
Τότε άρχισε το κόλπο με το γλειφιτζούρι ώσπου ξάπλωσε με ανοιχτά τα πόδια της και όπως αντελήφθην μετά από 5 λεπτά περίμενε εμένα. Δεν έχασα την ευκαιρία και της όρμησα. Είχα πιάσει ένα φρενήρη ρυθμό κι εκείνη είχε όρεξη για κουβέντα.
-Πω πω, πολύ τριχωτός είσαι.
(Με παρατήρησε από την κορφή ως τα νύχια)
-Ε τι να κάνω δεν το διάλεξα.
-Καλά δε σκας το καλοκαίρι;
(Από ενδιαφέρον ρωτάει)
-Εντάξει δεν είναι και καμία βελέντζα.
-Θα πρέπει να ζεσταίνεσαι πολύ με τον καύσωνα.
(Η καημένη νοιάζεται για μένα)
-Άσε δεν έχω και κλιματιστικό.
-Α να βάλεις, είναι πολύ φτηνά τώρα.
(Και επιχειρηματικό μυαλό, πέτυχα διάνα μου φαίνεται)
-Είναι στα άμεσα σχέδια μου.
-Τελείωσες;
(Αυτό κι αν είναι ενδιαφέρον)
-Τσουκ.
-Τσουκ.
(Της άρεσε!)
-Να πιάσω το στήθος σου;
-Ναι, φαίνεσαι καλό παιδί.
(Έχει σοβαρό σκοπό)
Μερικά έξτρα αγκομαχητά και ένα θριαμβευτικό «Τελείωσα!».
-Ωραία, εγώ πάω να κάνω ένα ντουζάκι, όποτε θες ξαναπαίρνεις, θα μου φέρεις μία πετσέτα;
-Έχει καθαρή στο μπάνιο.
(Ψέματα είπα την ίδια είχα χρησιμοποιήσει κι εγώ αλλά ήθελα να μοιραστούμε και κάτι άλλο εκτός από το κρεβάτι)
-Ήρθε η ώρα να φύγω, πέρασες καλά;
-Ναι ευχαριστώ πολύ.
-Φιλάκια μωρό μου.
-Αντίο.

Αυτό ήταν. Ήξερα ότι δε θα τη ξανάβλεπα ποτέ. Έτσι ξαφνικά όπως ήρθε στη ζωή μου έφυγε μέσα σ’ένα Ρενώ Κλιό, αμάξι που ορκίστηκα να μην αγοράσω ποτέ.

Here comes the...

All is quiet on New Year's Day.
A world in white gets underway.
I want to be with you, be with you night and day.
Nothing changes on New Year's Day.
On New Year's Day.

I... will be with you again.
I... will be with you again.

Under a blood-red sky
A crowd has gathered in black and white
Arms entwined, the chosen few
The newspaper says, says
Say it's true, it's true...
And we can break through
Though torn in two
We can be one.

I... I will begin again
I... I will begin again.

Oh, oh. Oh, oh. Oh, oh.
Oh, maybe the time is right.
Oh, maybe tonight.
I will be with you again.
I will be with you again.

And so we are told this is the golden age
And gold is the reason for the wars we wage
Though I want to be with you
Be with you night and day
Nothing changes
On New Year's Day
On New Year's Day
On New Year's Day

Στο repeat...

Monday, December 19, 2005

Αρρώστησε ο Ιός;

Διαβάζοντας χθες στην Ελευθεροτυπία το ένθετο του Ιού ήμουν σίγουρος πως η εκπομπή Κίτρινος Τύπος του μεσιέ Μάκη θα είχε ως «Πρώτο Θέμα» το άρθρο του Ιού που είχε να κάνει με την αφεντομουτσουνάρα του και τις κρυφές κάμερες. Όλο (ή Όλα Χ αν προτιμάτε) το δημοσιογραφικό επιτελείο του Μάκη κατέστρωσε ένα φοβερό και τρομερό ρεπορτάζ για να αποδείξει ότι ο Ιός έπεσε σε άλλη μία (όπως άφησε να εννοηθεί) γκάφα ολκής. Πήραν λοιπόν αποσπαματικά κάποιες σειρές από το δημοσίευμα κι άρχισαν να τις αντικρούουν. Μία προς μία δεν άφησαν καμία από τις παράγραφους που επέλεξαν να μην τις ξεσκίσουν. Έλα όμως που το ρεπορτάζ είχε κι άλλες παραγράφους τις οποίες κι έκαναν γαργάρα διότι δε βόλευε ρε παιδί μου, δε μπορούσαν να μπουν, θα χαλούσαν την έρευνα και θα ήταν κρίμα κάτι τέτοιο.

Παρών στο στούντιο κι ένας από τους «άμεσα» θιγόμενους ο μεσιέ Χαρδαβδέλλας ο οποίος έπρεπε να υποστηρίξει το φίλο το Μάκη, το πρώτο το παλλικάρι και όλα τα σχετικά. Τι έκανα εγώ εκείνη την ώρα; Είχα βάλει εκείνο το ντοκιμαντέρ στο Filmnet και προσπαθούσα να βρω τις διαφορές στις δύο εκπομπές. Ως γνήσιο καταναλωτικό όν που είμαι άνοιξα και μία κόκα κόλα για να πιω επειδή ως γνωστόν πάει με όλα. Πραγματικά το αναψυκτικό πήγαινε και με το Μάκη και με την τσόντα, είχα το καλαμάκι μου και δεν έβλεπα καμία διαφορά.

Και μία ιστορία από τα παλιά. Όταν είχε πρωτογίνει το σχίσμα και η Νικολούλη τράβηξε τη δική της ρότα είχε αρχίσει να κερδίζει πόντους και ν’αφήνει πίσω το πρώην αφεντικό της. Είχε αποφασίσει μάλιστα η μαντάμ να αποκτήσει και μια σελίδα στο διαδίκτυο διότι ήταν πλέον φίρμα και έπρεπε να είναι πανταχού παρούσα. Είναι όμως κάτι βράδια που βαριέσαι, δε ξέρεις τι να κάνεις, όλοι οι φίλοι είναι στο σπίτι τους μέσα και βλέπουν φως στο τούνελ και γενικά η ώρα δεν περνάει. Λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος δεν αργεί το κακό να γίνει. Τα τα τα τζουυυυυυυυμ και η σελίδα της Νικολούλη βρίσκεται με τη φάτσα του Χαρδαβδέλλα και το ζευγάρι της χρονιάς που έχει χαθεί. Κώστας Σημίτης ? Τανσού Τσιλέρ. Και δώστου μετά τα τηλέφωνα στην εκπομπή για να γίνει η σχετική ερώτηση:
-Και ποιο είναι το site της εκπομπής;
-Εεεε, δε ξέρουμε.
Την ίδια μέρα είχαν γίνει κι άλλα ενδιαφέροντα στην εκπομπή του Κώστα Μυλωνά «τα παιδιά της νύχτας» αλλά δεν είναι της παρούσης.

Έχω κι ένα σφάχτη σήμερα...

Sunday, December 18, 2005

Uncertain Times

Χθες καθώς είχα βγει για τα πατροπαράδοτα ψώνια, σερπαντίνες, κομφετί, φρέσκα αυγά χωριάτικα καθώς επίσης και λουκάνικα από τα τελευταία ενώ δεν έλειψαν οι μουστάρδες, τα άψητα αμύγδαλα και τα καθαρισμένα δαμάσκηνα για τα περίφημα πλέον σοκολατάκια είδα στο τμήμα με τα γυναικεία εσώρουχα έναν τύπο να εμψυχώνει το γιο του λέγοντας του ?Αρχίζει το μααααατς? και να συμπληρώνει ?Μιχαλάκη πόσα λες να φάμε από το Αιγάλεω;? χωρίς φυσικά να παίρνει απάντηση από τον πολύ τρίχρονο γιο του ο οποίος προφανώς και χέστηκε για τον Παναθηναϊκό, ειδικά βρισκόμενος στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων.

Έτσι λοιπόν θυμήθηκα ότι είχαμε κανονίσει να παίξουμε μπάλα σήμερα κι έτσι ξεκίνησα προπονητική αγωγή κανονίζοντας να πάμε σ’ένα μεζεδοπωλείο το βράδυ έτσι ώστε να έχω μια σοβαρή δικαιολογία για το σημερινό αγώνα ?παίζω για να κάψω αυτά που έφαγα χθες? θα έλεγα. Φυσικά στον αγώνα που έδωσα στο μεζεδοπωλείο δεν ήταν οι συμπαίκτες μου διότι δε μπορούμε να έχουμε όλοι τον ίδιο σκοπό στο παιχνίδι. Παρ’όλα αυτά κανείς τους δεν ήρθε νηστικός, μερικοί μάλιστα είχαν πάρει και πρωινό ενώ εγώ την έβγαλα μόνο με καφέ και σύκα ξερά τα οποία γενικώς μια ευεξία την προσφέρουν καθώς και μια έντονη λειτουργία του πεπτικού και αποχετευτικού συστήματος.

Μαζευτήκαμε λοιπόν σήμερα στο καθιερωμένο γηπεδάκι της Αγίας Παρασκευής (μεγάλη η χάρη της) και αρχίσαμε το ζέσταμα. Είδαμε ότι ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός από μόνος του κι έτσι το παρατήσαμε γιατί είδαμε ότι ήτανε αρκετά κουραστικό από μόνο του. Αφού χωριστήκαμε σχετικά εύκολα έγινε η μάχη για το τέρμα. Σαν σωστά ψοφίμια που ήμασταν όλοι θέλαμε αυτή την προνομιούχα θέση η οποία έχει πάντα το λιγότερο τρέξιμο και τη λιγότερη ευθύνη καθώς τα ρίχνεις στην άμυνα και καθαρίζεις.

Η λογική πρυτάνευσε κι έτσι έγινα ο πρώτος τερματοφύλακας. Θυμάμαι πάντως πως όταν ήμασταν πιο μικροί η συγκεκριμένη θέση ήταν η λιγότερο επιθυμητή. Πως αλλάζουν έτσι οι αξίες του ανθρώπου σκέφτηκα όταν άκουσα έναν να φωνάζει γκολ και μερικούς άλλους να χειροκροτάνε. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ότι η μπάλα ήταν στα δίχτυα μας. Κακός οιωνός αυτός σκέφτηκα κι ευτυχώς δεν μπήκε γκολ. Γενικά στο σημείο αυτό αποφάσισα να μη σκέφτομαι και πολύ αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο καθώς έβλεπα έναν φίλο που έπαιζε πάντα κέντρο κι επίθεση να έχει γυρίσει στην άμυνα μόνιμα και να βήχει όλη την ώρα.

Σκέφτηκα ότι θα ήταν σωστό να του προτείνω να κάτσει αυτός στο τέρμα και τότε ήρθε ένας απέναντι μου, σουτάρει, αποκρούω ελαφρά, η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι πέφτει πάνω μου και σαδιστικά κυλάει προς τα δίχτυα. Γκαντεμιά σκέφτηκα ενώ από την αντίπαλη ομάδα έλεγαν ότι έτσι μπήκε το γκολ του Οκκά με τον Νταμπίζα στον πρόσφατο αγώνα που επίσης δε θέλω να σκέφτομαι και να θυμάμαι Ολυμπιακού - Λάρισας. Έτσι λοιπόν ήρθε ο Σπύρος κάτω από τα δοκάρια και ειλικρινά χωρίς να σκεφτώ τίποτα φάγαμε άλλα πέντε γκολ. Μη ξεχάσω να σημειώσω πως σε κάποια φάση το παιχνίδι είχε γίνει 1-1 αλλά τι τα θες, το αποτέλεσμα μετράει.

Τότε ήρθε ο φίλος Θανάσης για συμπαράσταση και εμείς γίναμε έξι ενώ οι άλλοι έμειναν πέντε καθώς περιμέναμε κι έναν ακόμη έτσι θα ήμασταν σε λίγο 6-6. Αρχίσαμε να μετράμε από το μηδέν κάτι που ήταν πολύ χρήσιμο γιατί το 9-1 δεν ανατρέπεται εύκολα. Πήραμε εύκολα κεφάλι στο σκορ και μάλιστα λίγο πριν τη λήξη του παιχνιδιού κερδίζαμε 6-4. Ήταν εκείνο το σημείο του αγώνα που μας πούλησαν τα πνευμόνια μας και οι αντίπαλοι έκαναν τη θεαματική ανατροπή στο σκορ. Τελικά ο αγώνας έληξε 13-6 υπέρ τους και δεν είμαι σίγουρος μήπως έβαλαν και 14ο. Πάντως όλοι κάτσαμε τέρμα σε αυτά τα 7 γκολ οπότε κανείς δεν έμεινε με το παράπονο.

Το μόνο παράπονο μου ήταν ότι τραυματίστηκα πολύ σε αυτό το παιχνίδι ενώ γενικά είναι κάτι που το αποφεύγω. Ένα σκισμένο χείλος, ένα μικρό αιμάτωμα, ένα κατεστραμμένο νύχι και μια οδυνηρή απόκρουση από αυτές που η μπάλα βρίσκει κέντρο και σε αφήνει χωρίς οικογένεια. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν τερματοφύλακας για να την πιάσω με τα χέρια κι έτσι μετά έμεινα στη στάση βαθύ κάθισμα κάτι που βοήθησε και το ρυθμό του παιχνιδιού γιατί οι άλλοι χάσανε τη φόρμα τους και για μερικά λεπτά δε μπορούσαν να βάλουν γκολ με τίποτα. Εμείς με τίποτα δε βάζαμε γκολ γενικά κι ας είναι καλά το δοκάρι που με σταμάτησε γιατί είμαι σίγουρος ότι θα τραυματιζόμουν και στους πανηγυρισμούς.

Ο επόμενος αγώνας θα γίνει σίγουρα του χρόνου κι ελπίζω να μας μπει καλύτερα η χρονιά.

Saturday, December 17, 2005

Ο σοφός και το μαρούλι

Ήτανε Δεκέμβριος του 1984 όταν επηρεασμένος από το μουσικό ρεύμα της εποχής σκέφτηκα ν’ανοίξω τον πρώτο μου πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Οι γνώσεις μου για τα ηλεκτρονικά ήταν λίγες αλλά είχα ένα φίλο το Θανάση που είχε μεράκι ν’ασχολείται με τέτοια πράγματα αλλά δεν τον ενδιέφερε καθόλου η μουσική. Είχε ξεκινήσει με αυτοσχέδιους συναγερμούς για το ντουλάπι του κι έφτασε να κατασκευάζει ενισχυτές για στερεοφωνικά από αυτούς τους ωραίους με τις λυχνίες. Αγοράσαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό, τσόνταρε κι ένας θείος με την παραχώρηση να παίζει παλιά λαϊκά κάθε βράδυ κι έτσι ξεκινήσαμε το στήσιμο με το Θανάση. Τότε νοίκιαζα ένα παράνομο δυάρι στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο Λυκαβηττό. Ο ιδιοκτήτης ένας συνταγματάρχης που πήρε σύνταξη 10 χρόνια πιο πριν, με τις οικονομίες που είχε μαζέψει έχτισε ένα οικόπεδο που βρήκε έρημο και παρατημένο το 1969 χρονιά σταθμό για πολλά πράγματα όπως και να το δει κανείς. Χρόνο με το χρόνο ανέβαζε και τους ορόφους κι όταν η πολεοδομία του έβαλε φρένο έκανε τα κουμάντα του κι έβγαλε ένα δυαράκι στην ταράτσα. Όταν με είδε με τα πράγματα του κακοφάνηκε λίγο αλλά τα χρόνια είχαν πια περάσει κι έτσι το κατάπιε κι αυτό όπως και τα πολλά πάρτυ που οργάνωνα στην ταράτσα, ειδικά τα καλοκαίρια. Τότε ήταν στο φόρτε της εκείνη η μεγάλη η ντισκοτέκ στη λεωφόρο Βουλιαγμένης λίγο πριν το Ελληνικό. Εκεί πήγαινε για καμάκι κυρίως αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που κατέληγα να τα πίνω παρέα με τον DJ ο οποίος ποτέ δεν παρέλειπε να μου αφιερώνει και το «Last Night A DJ Saved My Life». Έτσι λοιπόν κι εγώ ξεκινούσα την απογευματινή πεντάωρη εκπομπή μου με το τραγούδι αυτό. Είχα βρει και λογότυπο για την εκπομπή μου το οποίο στηριζόταν σε μία μούντζα η οποία αντιπροσώπευε επάξια τον αριθμό 5 κι επομένως τις ώρες της εκπομπής. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να εκπέμπουμε στα ραδιοκύματα αφού προηγουμένως λύσαμε όλα τα προβλήματα με τις διάφορες παρεμβολές και όπως αντιλαμβάνεστε έγινε ο πανικός διότι η μέρα ξεκινούσε με bravo αυτός είναι καφές κάτι που αργότερα η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια το έκανε εκπομπή με το όνομα bravo Ρούλα και επειδή αυτή ήταν ξανθή από φυσικού της ενώ ο καφές είναι καστανός από φυσικού του επίσης ο συνδυασμός ήταν ένα μάλλον ξενέρωτο καστανόξανθο θυμόμαστε όλοι ότι ήταν ο προπομπός της Νικολούλη και του Χαρδαβδέλλα που έψαχνα κόσμο ή έφερναν σε επαφή χαμένους συγγενείς χωρίς να ξέρουν αν θέλουν καν να βρεθούν. Μάλιστα τα χαστουκόψαρα του Λένου Χρηστίδη είναι ένα βιβλίο που με το δικό του τρόπο περιγράφει και μια τέτοια κατάσταση, εγώ θα σας έλεγα να το διαβάσετε χρονιάρες μέρες τώρα αλλά επίσης αν δε θέλετε μπορείτε να αρκεστείτε στο 1984 του Όργουελ μιας κι έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία σήμερα και αύριο και τώρα η πιο μεγάλη ώρα, η ώρα που αδειάζει η σκηνή και το στομάχι από τις περιπέτειες της νύχτας με το πρώτο φως της μέρας οδηγό για να βρεις το παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο σου στο πεζοδρόμιο όπως είχες κάνει και σε εκείνη την κοσμική εκδήλωση που πέτυχες και τον ιδιοκτήτη σου το συνταγματάρχη επειδή η γυναίκα του εργαζόταν στο Υπουργείο Πολιτισμού και έτρεχαν σε κάτι τέτοια. Πήγα από δίπλα του και άρχισα την κουβέντα, ήταν μέσα της δεκαετίας του 90. Με ρώτησε που θα μπορούσε να βρει κάτι ηλεκτρονικά και του είπα για ένα μαγαζί στην Πατησίων. Έχω 20 χρόνια να πάω στην Πατησίων μου είπε και ευγενικά τον ρώτησα «Από τότε που είχατε βγει βόλτα με το τανκ ε;». Ο πειρατικός σταθμός του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και πήγε στο Πολυτεχνείο, πήρε και δίπλωμα ηλεκτρολόγου μηχανικού και την είχε καταβρεί με τις εφευρέσεις. Ο σταθμός λειτούργησε συνολικά τέσσερα χρόνια. Μετά πήγα να κάνω το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες αλλά μου βγήκε λίγο παραπάνω κι έτσι δεν κάθισα να το γράψω σε βιβλίο δε θα είχε και νόημα πιστεύω. Τι έκανα σήμερα; Όχι πολλά πράγματα κυρίως κοιμόμουν όπως και τώρα δηλαδή απλά δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Αλλά που θα μου πάει!

Friday, December 16, 2005

Oρκίσου να μη χωρίσουμε...

...πΟΤΕ, πΟΤΕ, πΟΤΕ Ξανά! Η τελευταία τηλεφωνική συνδιάλεξη για τη μετατροπή της ISDN συνδρομής μου σε ADSL είχε την κορυφαία ατάκα που δείχνει γιατί όλοι στον ΟΤΕ τον παίζουν ακατάπαυστα. Έχοντας αγοράσει την ISDN συνδρομή από το ΠΟΤΕ-shop έπρεπε να κάνω σε αυτούς και τη μετατροπή της σε ADSL έτσι ώστε να γίνει και ο απαραίτητος συμψηφισμός χρημάτων. Όλα ωραία και καλά η δουλειά γίνεται και τηλεφωνικά ώσπου μια ωραία μέρα με παίρνει τηλέφωνο κάποιος από εκεί για να μου πει ότι έχουμε πρόβλημα. Τι πρόβλημα ρε μπαγάσα του λέω; Να μου λέει το επιστρεφόμενο ποσό είναι 140 ευρώ ενώ αυτό που θα πρέπει να πληρώσετε για μια 3μηνη συνδρομή 142. Ωραία λοιπόν θα χρεωθώ επιπλέον 2 ευρώ, γιατί δε βλέπω το γαμημένο πρόβλημα; Εξηγεί λοιπόν ο τυπάκος: Το σύστημα μας δεν επιτρέπει αυτήν την κίνηση γιατί το ποσό είναι 2 ευρώ, θα έπρεπε το επιπλέον ποσό να είναι μεγαλύτερο των 8 ευρώ! Εντάξει με κούφανε ο άνθρωπος, το συζητήσαμε σε μια όσο μπορούσα και γινόταν λογική βάση και καταλήξαμε ότι θα μου πέρναγε μία συνδρομή αορίστου χρόνου (όπου θα έπρεπε το σύστημα να μου επιστρέψει λεφτά κάτι που γίνεται ενώ το να πληρώσω 2 ευρώ δε γίνεται!) και στη συνέχεια εγώ μετά από κάποιες μέρες να τηλεφωνούσα και να ζητούσα τη μετατροπή της συνδρομής αυτής σε τρίμηνη. Της μετατροπής το κάγκελο λοιπόν. Παίρνω σήμερα τηλέφωνο στο 134 και μιλάω με τον ηλίθιο τηλεφωνητή νο248.

-Θέση τάδε παρακαλώ;
-Καλημέρα μπλα μπλα (όπου του εξηγώ την κατάσταση).
-...
(Κι εγώ θα απορούσα με αυτήν την ιστορία αλλά είδα ότι δε θα έβγαινε άκρη και έγινα πιο αποφασιστικός).
-Ξεχάστε ότι σας είπα. Έχω μια ADSL συνδρομή αορίστου χρόνου και θέλω να γίνει τρίμηνης διάρκειας.
-Για ποιό λόγο;
-Επειδή έτσι μου αρέσει, τι ερώτηση είναι αυτή; (τα συμπτώματα ηλιθιότητας άρχισαν να φουσκώνουν σαν κύματα από τσουνάμι)
-Εγώ για εσάς το λέω.
-Κι εγώ θέλω η συνδρομή μου να γίνει τρίμηνη.
-Τώρα θα κάνουμε μετατροπή ή ανανέωση;
-Με ρωτάτε;
-Ε ναι;
-Δε ξέρω πως λειτουργεί το σύστημα σας και με βάση την ιστορία που σας προανέφερα δε μπορώ να μαντέψω τη συμπεριφορά του, νομίζω όμως ότι πρόκειται για μετατροπή.
-Μισό λεπτό παρακαλώ.
(Εδώ είναι το σημείο που με έβαλε στην αναμονή μάλλον για να ζητήσει διευκρινίσεις)
-Εντάξει μετατροπή είναι (α γεια σου μεγάλε!).
-Ωραία.
-Πείτε μου το τηλέφωνο σας.
-210-xxxx
-Τηλεφωνείτε από το ίδιο νούμερο;
-Ναι.
-Σίγουρα;
-Ναι πρόκειται για isdn τηλεφωνική σύνδεση κι αυτό που βλέπετε είναι ένα msn νούμερο.
-A εντάξει.
-Πείτε μου και τ’όνομα του ιδιοκτήτη για τη μετατροπή.
-Θέλετε τ’όνομα του ιδιοκτήτη του τηλεφώνου ή της συνδρομής;
-ΤΙ, είναι διαφορετικά;
-Ναι.
-Έχουμε πρόβλημα τότε.
-Έχω κάνει ανανέωση αυτής της συνδρομής μέσω του 134 τρεις φορές και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα γιατί να δημιουργηθεί τώρα;
-Μήπως θα πρέπει να κάνουμε μετατροπή των στοιχείων;
-Δε νομίζω.
-Μισό λεπτό.
(Το απαραίτητο διάλειμμα για διευκρινίσεις)
-Ωραία, γνωρίζετε τα στοιχεία και των δύο;
-Ναι.
-Και τα πατρώνυμα;
-Ναι.
-Μου τα λέτε;
-Ταδόπουλος Δημήτριος του Ηλία, Ταδόπουλος Ηλίας του Δημητρίου.
-Εσείς είσαστε ο Δημήτριος έτσι;
-Ναι (Ο Ηλίας είμαι αλλά μη σε μπλοκάρω τώρα που πήρες και φόρα).
-Θα μου πείτε τον αριθμό ταυτότητας σας;
-Είναι στρατιωτική μισό λεπτό (που έχει ο φάδερ ρε γμτ το ντοσιέ με τους λογαριασμούς να δω, αρχίζουν να πέφτουν τα κλασέρ)
-Εντάξει πείτε μου το ΑΦΜ σας τότε (μα γιατί δεν ήθελε ν’ακούσει τη στρατιωτική ταυτότητα;)
-μπλα μπλα
-Πείτε μου και του Ταδόπουλου Ηλία, αλήθεια γιος σας είναι;
-μπλα μπλα , ναι(α ρε τσακάλι, γιος μου είναι ναι, μη σου πω ότι είναι και ο ίδιος που σου μιλάει).
-Πείτε μου και το όνομα χρήστη.
-τάδε.
-Ωραία, είμαστε εντάξει.
-Σας ευχαριστώ πολύ καλή σας μέρα.
-Επίσης.

Αντίο 134, εμείς οι δύο θα χωρίσουμε, πΟΤΕ, πΟΤΕ, πΟΤΕ ξανά μαζί.

Κατεδαφίζεται

Η δύσκολη κατάσταση στην οποία περιήλθα σήμερα το πρωί με αναγκάζει στη δημοσίευση ενός ποστ διαφορετικού απ’ όλα τα υπόλοιπα τα οποία ανα καιρούς έχουν παρελάσει από τη Στάνη. Ως γνωστόν υπάρχουν ένα σωρό οργανισμοί οι οποίοι φροντίζουν για διάφορα πράγματα, από τις χελώνες καρέτα - καρέτα μέχρι τα σπάνια ηλιοτρόπια της ανταρκτικής. Θέτω λοιπόν το εξής ερώτημα και παρακαλώ για την προσεκτική μεταχείριση του ζητήματος. Είναι 11:30 το πρωί και το μάτι δεν ανοίγει με τίποτα. Δε θες να καταφύγεις ούτε σε μια ένεση καφεϊνης που έχεις για τις δύσκολες ώρες ούτε φυσικά να πέσεις με τα μούτρα στην κόκα. Αποφασίζεις λοιπόν ότι θα βάλεις ένα κομμάτι στο στερεοφωνικό για να σε ξυπνήσει. Ποιό θα ήταν αυτό;

Thursday, December 15, 2005

Από καρδιάς

«Αγαπημένο μου περιοδικό, είμαι τακτική αναγνώστρια της στήλης, με λένε Μαρία, είμαι 29 ετών εμφανίσιμη με πολλές ατυχίες στο ενεργητικό μου και θα ήθελα να με συμβουλέψεις για το πως θα μπορέσει να λάμψει το άστρο μου τα φετινά Χριστούγεννα και ο καινούριος χρόνος να με βρει διπλή»

Η στήλη άλατος σας απαντά...

Αγαπημένη μου Μαρία μέσα από το βήμα του αναγνώστη από καρδιάς μας εκμυστηρεύθηκες μια προσωπική σου κατάσταση και θέλεις να μάθεις πως αυτή θα αλλάξει, δηλαδή πως θα πετάξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και να κάνεις μια καινούρια αρχή τώρα στα 29 σου χρόνια, λίγο πριν διαβείς το κατώφλι των πρώτων -άντα στο λυκαυγές του νέου αιώνα που μόνο αισιοδοξία κουβαλάει για μια νέα, ωραία και γιατί όχι και μοιραία γυναίκα σαν κι εσένα. Είθισται την παραμονή του νέου έτους να διοργανώνουμε αυτό που έχει καθιερωθεί ως ρεβεγιόν παρόλο που η επίσημη ονομασία είναι «Πρόσεξε πως θα σου μπει». Εμείς θα εστιάσουμε σε αυτό το δεύτερο σκέλος έτσι ώστε να δεις κι εσύ επιτέλους χαρά κάτω από τα σκέλια σου κάτι το οποίο είναι και το ζητούμενο, νομίζω; Φέτος εσύ και η παρέα σου ΔΕΝ θα πάτε σε κάποιο μαγαζί για να γιορτάσετε τον ερχομό του νέου έτους αλλά ΕΣΥ θα γίνεις η πρωταγωνίστρια και θα διοργανώσεις ένα όμορφο και φιλικό σουαρέ σε δικό σου χώρο. Αν οι προδιαγραφές της οικείας σου δεν καλύπτουν τις απαιτήσεις μιας τέτοιας εκδήλωσης τότε πολύ απλά θα νοικιάσεις μια σουίτα στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» με θέα την πλατεία Συντάγματος έτσι ώστε να απολαύσετε το έτσι κι αλλιώς δωρεάν εορταστικό πρόγραμμα του Δήμου Αθηναίων με τα εξής συγκριτικά πλεονεκτήματα:

  • Συνταρακτικές ανατροπές εκτρέπουν την ευχάριστη και φιλική πάνω απ’ όλα ατμόσφαιρα σ’ένα μπουντουάρ όπου το φιλοσοφείτε όλοι με κάθε πιθανό τρόπο κι έτσι τα δευτερόλεπτα κυλούν χωρίς να καταλάβετε ότι πλησιάζει ο νέος χρόνος. Η Ντόρα θα είναι εκεί με την αντίστροφη μέτρηση της να σας διακόψει μεν αλλά να μη χάσετε και την αλλαγή δε. Τόσο στην «φιλοσοφία στο μπουντουάρ» κατάσταση όσο και στην αλλαγή να προσέξεις πολύ το πως θα σου μπει όπως προανέφερα.
  • Η Ντόρα! Από μόνη της είναι ένα πλεονέκτημα διότι αυτόματα θ’αποκτήσεις το τυχερό της. Πατέρα το Μητσοτάκη γνωστό και ως λαγοπόδαρο, άντρα δολοφονημένο από τη 17 Νοέμβρη, δηλαδή από την οικογένεια του παπα-Τριαντάφυλλου και της κυρα-Μοσχούλας, μονοεδρική στην Ευρυτανία με το Καρπενήσι που έχει γίνει πολύ χάι τον τελευταίο καιρό και αδερφό τον Κυριάκο! Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;

Δεν είναι ικανοί αυτοί οι λόγοι για να σε οδηγήσουν στην επιτυχία που ονειρεύεσαι; Μπλακ Τζακ! Αυτή τη χρονιά θα γίνεις το στούκι της βραδιάς! Θα αντικαταστήσεις όλα τα χρήματα με μάρκες οι οποίες θα έχουν πάνω χαραγμένη τη σιλουέτα σου. Στο τέλος της βραδιάς ο νικητής μένει μαζί σου στην σουίτα (ή το σπίτι σου) και οι υπόλοιποι παίρνουν τον πούλο. Τι πιο ωραίο από το να σου μείνει ο πιο έξυπνος παίκτης;

Μη ξεχνάμε και τον πολύ σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει η βασιλόπιτα στην προσπάθεια σου αυτή. Δε θα βάλεις φλουρί μέσα αυτή τη χρονιά αλλά θα ζητήσεις στο ζαχαροπλάστη να βάλει μέσα ένα προφυλακτικό τυλιγμένο σε χρυσόχαρτο. Δε θα ήθελες να μείνει στην αγκαλιά σου ο πιο τυχερός άντρας της χρονιάς;

Μαρία μου, αν όλα αυτά αποτύχουν υπάρχει πάντα η καλή σου η Ντόρα να φροντίσει και για σένα. Φοράς ότι πιο πρόστυχο έχεις και πετάγεσαι απέναντι στην πλατεία Συντάγματος όπου το κέφι είναι αστείρευτο και εμφανίζεσαι στη σκηνή ή και πλησίον αυτής δε θα τα χαλάσουμε εκεί. Ε του πούστη όλο και κάποιος θα βρεθεί για να τον πάρεις απέναντι μαζί σου στη σουίτα.

Ακολούθησε λοιπόν τις συμβουλές μου και δε θα χάσεις. Εύχομαι αυτά να είναι τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής σου κι επιτέλους ο νέος χρόνος να σε βρει διπλή, ελπίζω όχι από τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες.

Σοβαρότης Μηδέν

Κατά το Ορατότης Μηδέν, γνωστή ταινία με πρωταγωνιστή το Νίκο τον Κούρκουλο έναν ομορφάντρα καθώς αποδέχεται σύσσωμος ο ελληνικός γυναικείος πληθυσμός και ουδεμία σχέση με το μοιραίο άντρα του Λόγω Τιμής και γιο του προαναφερθέντος Άλκη. Ο πραγματικά σπουδαίος αυτός ηθοποιός (ο πατέρας και όχι ο γιος, μη λέμε κι ότι θέμε) μετά την πολύ επιτυχημένη του καριέρα στον νεομεταπολιτευτικό ελληνικό κινηματογράφο άρχισε να πρωταγωνιστεί σε μικρού μήκους τηλεοπτικές παραγωγές-παρεμβολές και ταυτίστηκε με το χαμόγελο της AIM, είτε αναφερόμαστε σε οδοντόπαστα, είτε σε οδοντόβουρτσα, διαφορά καμία δεν υπάρχει. Καβαντζώθηκε και στο Εθνικό διότι η όμορφη κυρία που συνοδεύει διακατέχεται από «λεφτά» αισθήματα και νε μεν ο Νικολάκης διαφημίζει οδοντονήματα, εκείνη όμως και ακόμη περισσότερο η οικογένεια της κινεί τα νήματα. Φυσικά (λόγω ονόματος και μόνο) δε μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη μοναδική σκηνή από την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» όπου ακούγεται και η κορυφαία ατάκα «Ήρθε η ώρα να λογαριαστούμε Λιάκο Μπουρνόβα» κάτι το οποίο στη συνέχεια το έκανα τρόπο ζωής, τύπωσα και τα σχετικά μπλουζάκια ενώ το έχω και σε γκράφιτι στον τοίχο του σπιτιού μου. Ίσως είναι δύσκολο μερικές φορές να κατανοήσεις τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από μία τέτοια ενέργεια όμως ο ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο σε αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποι σου πάνω απ’όλα σε τούτη την έρμη πόλη είναι μερικές φορές αξιοζήλευτη, αξιολάτρευτη και αξιαγάπητη τραγουδίστρια και δεν είναι άλλη από τη Μαντώ που για να πάρει τη Γιουρο-βύζιον πέταξε τους βύζους έξω κι όπως θα έλεγε κι εκείνος ο καθηγητής στο λύκειο που είχε λιώσει το ανέκδοτο με τη χημεία που γινότανε μοιχεία καθώς αναφερόταν στις αμμώδης παραλίες των Κανάριων νησιών, μακρινό προορισμό για τις σύντομες πάντα διακοπές του «Νάρκες τα βυζόμπαλα φίλε μου μαρκήσιε, νάρκες». Εγώ τότε τον χτυπούσα φιλικά στην πλάτη και του πάσαρα με τρόπο τον τύπο της χημικής αντίδρασης COONACOONACHOONACHOONA που διαβάζεται και ως «Κούνα Κούνα την Τσουτσούνα» ενώ είχα φροντίσει να διανθίσω το περιεχόμενο των σημειώσεων με φωτοτυπημένες σελίδες της φιλοσοφίας στο μπουντουάρ, βιβλίο το οποίο έκανε μεγάλη θράυση στο σχολείο μου διότι εξόν από το Χημικό το είχα δανείσει και στη Φυσικό μας τα μπούτια της οποίας ποτέ κανείς δεν ξέχασε ειδικά όταν έπαιζε τένις στις σχολικές μας εκδρομές με τον Μαθηματικό που ήταν πιο νευρικός κι από τον ίσκιο του κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του Λούκυ Λουκ που ήταν πιο γρήγορς κι από τον ίσκιο του ή του Ραντανπλάν που ήταν πιο χαζός από τον ίσκιο του. Αυτές μάλιστα, ήταν ωραίες εποχές όπου χαρούμενοι κι αμέριμνοι ακούγαμε Έλβις Κοστέλο ενώ κι ο Άμποτ κάπου εκεί θα τριγύρναγε δε γίνεται αλλιώς. Τα σέβη μου στη μαντάμ Σουσού και γενικότερα στην κοινωνία που φροντίζει για εμάς και τα παιδιά μας και τα δισέγγονα μας. Αληλούια αδέρφια που σημαίνει άλλοι αλλού είναι άλλοι αλλού τρώνε, αλλού πίνουν και αλλού παν και το δίνουν. Σα να λέμε δηλαδή ένα ζιγκουράτ γνώσης.

Χαμένο νησί

Το σύνθημα που στιγμάτισε μια ολάκερη γενιά μαζί και τη δική μου δεν ήταν άλλο από το ?Έξω οι Βάσεις, Μέσα ο Σαλαμπάσης? κάτι το οποίο επηρέασε την εν γένει πολιτιστική ανάπτυξη των δυτικών ακτών του Υμηττού και του Καρέα λίγο πριν από το σκοπευτήριο της Καισαριανής η οποία δεν έχει σχέση με τη γυναίκα του Καίσαρα όμως ήταν εκείνη η οποία πρώτη γέννησε με τη μέθοδο της καισαρικής τομής ενώ την ίδια στιγμή οι μαίες τραγουδούσαν για την καλή τύχη του μωρού την αξεπέραστη επιτυχία ?Κόκκινη κόλαση ο έρωτας αυτός / θύμα σου γίνομαι για σένα κι ας πεθάνω / Κόκκινη κόλαση ο έρωτας αυτός / κάθε λεπτό σ’αναζητώ και παραπάνω? σε λίγο πιο αργό τέμπο από το κανονικό γιατί και η γέννα αργούσε και θα έπρεπε να υπάρχει και ο απαραίτητος συγχρονισμός. Δε μπορώ επίσης να ξεχάσω τα λόγια του παππού μου όταν άρχισα να μεγαλώνω και να μπαίνω στην εφηβεία έτσι ώστε να έχω επιτυχία στις γυναίκες. Άρπαξε λοιπόν το κλαρίνο ο παππούς μου και άρχισε ?Για να σε θέλουν οι γυναίκες πρέπει να είσαι ασυναγώνιστος / Για να αρέσεις στις γυναίκες πρέπει να είσαι ασυμβίβαστος και άνετος / αμίλητος / πρέπει να είσαι (δις) ακαταμάχητος / Για να τρελαίνεις τις γυναίκες / ακαταμάχητος / Για να πεθαίνουν οι γυναίκες / ακαταμάχητος / Για να κερδίζεις το παιχνίδι πρέπει να είσαι ανεπανάληπτος / Ποτέ μη βάλεις δαχτυλίδι αν θες να είσαι περιζήτητος, ελεύθερος και γρήγορος / πρέπει να είσαι (δις) ακαταμάχητοοοοοοοοος? τραγούδι βέβαια που το πήρε αργότερα ο Κώστας ο Χαριτοδιπλωμένος και το έκανε σουξέ σε ένα πιο μπαροκ-μπλαζέ-πασέ-σιλβουπλέ υφάκι με τις τσαούσες από πίσω στα φωνητικά και με εξαίρετο βίντεο-κλιπ σχεδόν το ίδιο καλό όσο και αυτό του Γιάννη Ζουγανέλη στο ?Διώξε πια το Μακρυμάλλη για χατίρι καραφλού? με πρωταγωνιστή τον Ντανιέλ Μπατίστα μεγάλη δόξα του ελληνικού ποδοσφαίρου που έπαιξε και στην εθνική ομάδα χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Κυκλοφόρησε, η φήμη σου αγόρι μου προχώρησε, Κυκλοφόρησε , βουίζει η Ελλάδα κυκλοφόρησε όπως θα αφιέρωνε εξαιρετικά η αγαπημένη σε μένα Πωλίνα στον αξεπέραστο Αδάμ Ρεγκούζα ο οποίος χθες ένιωσε και θιγμένος από τα λόγια του άλλου του γελοίου λαϊκιστή μεσιέ Καστανίδη ο οποίος για άλλη μια φορά απέδειξε τη χρησιμότητα της παροιμίας ?Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα?.

Wednesday, December 14, 2005

Free Press με Code Dress

Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα σημερινά blog θα δει ότι πολύς ντόρος έχει γίνει και με την εφημερίδα Athens Voice, αφορμή δε για το ξέσπασμα αυτό ενδεχομένως να οφείλεται και στα σχετικά ποστ του πιτσιρίκου. Θυμάμαι τον ενθουσιασμό με τον οποίο μιλούσαν όλοι μικροί και μεγάλοι για την εφημερίδα αυτή όταν είχε πρωτοβγεί. Η απορία γεννήθηκε αμέσως: «Μα κανείς ποτέ δεν είχε διαβάσει ΚΛΙΚ;»

Μία ταινία και μία απεργία

Αλλάζει επιτέλους το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων και όλοι ανακουφισμένοι βγαίνουν στις σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις για να βροντοφωνάξουν ζήτω το νέο ωράριο, ζήτω. Οι δημόσιοι υπάλληλοι πρωτοπόροι και καινοτόμοι όπως πάντα άλλωστε έχουν ήδη ξεκινήσει την εφαρμογή του νέου ωραρίου εδώ και 15-20 χρόνια άσχετα αν αυτό επισήμως θα λανσαριστεί το ερχόμενο καλοκαιράκι που ως γνωστόν δεν εργάζεται κανείς οπότε θα μπορούμε να μιλήσουμε για μια ομαλή μετάβαση ακόμη και γι’ αυτούς που πεισματικά αρνούνται να τεμπελιάσουν και τηρούν ευλαβικά τα σημερινά, κρατικοκεντρικά και καταπιεστικά ωράρια εργασίας που μόνος του στόχος είναι να βεβηλώσουν την προσωπικότητα του ανθρώπου που ζητά μόνο ένα κομμάτι ψωμί για την οικογένεια του, ένα αυθαίρετο, σπίτι με δόσεις, αυτοκίνητο, κινητό και γλέντι μέχρι πρωίας στα μπουζούκια. Ειδικά για το τελευταίο σήμερα και ώρα τρεις το μεσημέρι οι απεργοί θα επιδοθούν στο πέταγμα χαρτοπετσέτας, κίνηση που θα έχει συμβολικό και διπλό μην πω και τρίδιπλο χαρακτήρα. Αφενός θα τονισθεί η οικολογική συνείδηση του δημοσίου υπαλλήλου αλλά και η προσοχή στον συνάνθρωπο καθώς θα απαγορεύονται αυστηρώς και δια ροπάλου τα πολύ επικίνδυνα πιάτα τα οποία εμπεριέχουν το ενδεχόμενο τραυματισμού και μάλιστα άσκοπου καθώς μιλάμε για γλέντι και όχι για πόλεμο. Αφετέρου με την επιλογή της συγκεκριμένης ώρας τονίζεται η έντονη διαμαρτυρία για το άλλο ωράριο που είχε θεσπίσει κάποια στιγμή ο γνωστός και από το ναυτικό Παπαθεμελής με το σύνθημα «Παπαθεμελή - Παπαθεμελή απόψε στο κορμί μου ένας ναύτης αμελεί», σύνθημα σταθμός στον κινηματογράφο καθώς από αυτό εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης και γύρισε τη μεγάλη του επιτυχία «Αμελί» η οποία έσπασε ταμεία όπου κι αν παίχτηκε με χαρακτηριστική σκηνή αυτή στο αυτόματο φωτογραφικό μηχάνημα η οποία γυρίστηκε στον σταθμό της Ομονοίας κι ας μη φαινόταν αφού ο σκηνογράφος έκανε καταπληκτική δουλειά. Η Ομόνοια επιλέχθηκε από εκατοντάδες άλλους υπόγειους σταθμούς διότι αφενός είναι το κέντρο της Αθήνας, αφετέρου το όνομα της και μόνο δείχνει μία από τις αρετές που πρεσβεύει η ταινία κι επομένως δε θα μπορούσε να υπάρξει καταλληλότερος σταθμός για μια ταινία σταθμό όπως αυτή. Τι είχε συνεπάρει το σκηνοθέτη που εκείνη την εποχή με τον Παπαθεμελή έκανε διακοπές στην Ελλάδα; Το σύστημα διασκέδασης που είχαν εφεύρει τα πολιτιστικά κέντρα (εδώ κάνω και μια αναφορά στον Ευάγγελο το Γιαννόπουλο) για να γλιτώσουν από την τσιμπίδα του νόμου. Έλεγε ο μεσιέ Στέλιος 3 η ώρα κλείνουν όλα, σταματάν μουσικές, ο κόσμος φεύγει, τα μαγαζιά αδειάζουν και κλειδαμπαρώνονται μέχρι την επόμενη βραδιά. Όντως λοιπόν εκεί γύρω στις τρεις όποιος ήθελε έφευγε σαν κύριος και γύριζε σπίτι του, το μαγαζί έκλεινε τα φώτα στη μαρκίζα και στους περιβάλλοντες χώρους, όλοι οι υπάλληλοι έμπαιναν μέσα, τα ρολά κατέβαιναν και το γλέντι μέσα συνεχιζόταν. Κάθε μισή ώρα άνοιγε η έξοδος κινδύνου που ήταν κάπου σε μια απίθανη γωνιά του μαγαζιού και όποιος ήθελε έφευγε τότε. Κι έτσι ήταν όλοι χαρούμενοι και τα μαγαζιά έκαναν και τρελό τζίρο γιατί όλοι τη γουστάρανε την παρανομία κι εκεί που ήταν να φύγουν στις τρεις κανονικά μένανε και μία ωρίτσα παραπάνω για να νιώσουν κι αυτοί υπεράνω του νόμου. Και ήρθε ο άλλος με τα δικά μας τα βιώματα για να κάνει διεθνή επιτυχία.

Μια στάση εδώ

Από μικρός είχα παρατηρήσει ότι στο σταθμό του ηλεκτρικού της Αττικής κάτι παιζόταν. Εκεί τα τρένα σταματούσαν περισσότερο κάποιες φορές, έβλεπα και άλλα τρένα σε παρακείμενες γραμμές, ήταν λοιπόν ένας σταθμός με κάποια στρατηγική σημασία οπωσδήποτε. Αργότερα έμαθα ότι εκεί όντως είναι κάτι σαν κεντρικό σταθμαρχείο για τον ΗΣΑΠ και το συνδύασα με μια πληροφορία που έγινε γνωστή στα εφηβικά μου χρόνια. Στην Αττική ως περιοχή και όχι ως σταθμό αυτή τη φορά υπάρχουν πολλά μπουρδέλα. Ε δεν ήθελα και πολύ για να σκεφτώ ότι οι «τρενατζήδες» έχτισαν το σταθμαρχείο εκεί μόνο και μόνο για να πηδάνε αβέρτα. Μερικές φορές μάλιστα που το τρένο έκανε μια μεγάλη καθυστέρηση στο συγκεκριμένο σταθμό ήμουν σίγουρος πως ο υπάλληλος της αλλαγής (πως λέμε ο άνεμος της αλλαγής) είχε ξεχαστεί λίγο παραπάνω και αυτός πάντα για να με επιβεβαιώσει ερχόταν με γρήγορο βήμα και ήθελα να του φωνάξω «Άξιος - Άξιος» γιατί εν τω μεταξύ είχα μάθει πως όταν κουτούπωνε ο Γκουσγκούνης στο σινεμά όλοι από κάτω φωνάζαν αυτή τη λέξη ώσπου έγινε και ταινία με τίτλο «Ήταν Άξιος» αλλά μάλλον κωμωδία μπορείς να τη χαρακτηρίσεις και όχι τσόντα. Τέτοιες ταινίες μπορεί να απολαύσει κανείς στο κλασικό ραντεβού του Gagarin 205 με το ελληνικό πορνό στο αντίστοιχο φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο για να τιμηθούν οι δοξασμένοι ήρωες του παρελθόντος. Στο Gagarin που τώρα διοργανώνονται συναυλίες και παίζουν οι Madrugada γι’αυτό πάτε μια βόλτα το Σάββατο καλά θα είναι αλλά πιείτε μόνο μπύρα γιατί τα ποτά είναι ολίγον τι μπόμπες για να βγουν πρωτίστως τα έξοδα. Στο Gagarin λοιπόν σίγουρα έχετε παρατηρήσει όλοι το κεκλιμένο κάπως επίπεδο το οποίο όταν αρχίζουν και πέφτουν τα ποτά γλιστράει περισσότερο είναι επικίνδυνο και άλλα πολλά σε κάθε περίπτωση όμως μας θυμίζει σινεμά. Ε και σινεμά ήταν αλλά για ταινίες αμερικάνικες ή γαλλικές αυστηρά και μόνο για ενηλίκους. Ο γιος του Χάρυ Κλυν που δεν κληρονόμησε κανένα ταλέντο από τον πατέρα του είπε να γίνει παραγωγός συναυλιών και άρχισε ο Χάρυ να τσοντάρει (κάνει και ρίμα αυτό προσέξτε το). Γενικώς η Astra πάει κατά διαόλου αλλά οι συναυλίες ευτυχώς συνεχίζονται. Εκεί είχε γίνει και το τελευταίο πάρτυ της ομάδας Pure την οποία ειδικά η παλαιότεροι θα πρέπει να θυμούνται και να έχουν χορέψει και με τις μουσικές της. Βέβαια τον καιρό εκείνο πήγαινες και στο decadence και πέρναγες ωραία, τώρα ούτε απ’έξω δεν αξίζει να περάσεις αλλά τι να κάνουμε όλα τα πράγματα αλλάζουν. Τότε και το Θηρίο ήταν καλό, είχε και τον πιο παράξενο πορτιέρη, τώρα επίσης δεν αξίζει, είχα πετύχει κι έναν μπάρμαν στο νηπιαγωγείο ο οποίος δούλευε στο Θηρίο τις καλές εποχές και για να τις θυμηθούμε γίναμε τύφλα από τα σφηνάκια και τα ποτά. Μας ξετίναξε ο πούστης αλλά κι εμείς δεν ήταν δυνατόν να τον προσβάλλουμε με βάναυσο τρόπο, όχι δεν ήταν. Πάντα ένα πρόβλημα ήταν τι θα κάνουμε και την πρωτοχρονιά. Ε και πάντα υπήρχε η κλασική επιλογή για το πάρτυ των Πετραλώνων (σαν τον άνθρωπο ένα πράγμα) που πήγαινες το ποτό σου, έπαιρνες τα κουπόνια σου και μπορούσες να πιεις μετά δέκα ποτά. Μερικές φορές ανταλλάσσαμε κουπόνια μεταξύ μας, όχι ότι είχε και καμία ιδιαίτερη διαφορά αλλά έτσι για να γίνεται και λίγο ντόρος. Πάλι καλά δηλαδή που δεν τα παίζαμε και στο black jack το οποίο υπό συνθήκες θα μπορούσε να ήταν μια πάρα πολύ καλή ιδέα. Γενικώς από ιδέες άλλο τίποτα επομένως καλό θα ήταν να πίναμε ένα δροσερό κοκτέιλ για να χαρούμε τη γιορτή και τα διάφορα συμβάντα που έπονται έτσι κι αλλιώς ποτέ δε ξέρεις τι σου ξημερώνει αν και σήμερα που σηκώθηκα ο καιρός ήταν πιο κρύος απ’ ότι θα περίμενα και ανοίγοντας το παράθυρο για να αεριστεί το δωμάτιο έφυγα τρέχοντας για την κουζίνα να φτιάξω καφέ αφού άρχισα να κρυώνω επικίνδυνα. Τελικά ο καφές δε με έχει κάνει ακόμη να ξυπνήσω, πρέπει να φτιάξω και κάτι τσιπούρες σήμερα οπότε Αθηναίε αν έχεις καμία κατάλληλη συνταγή οφείλεις να την καταθέσεις πριν αρχίσω το καθάρισμα των ψαριών και τα πετσοκόψω. Τι άλλο; Το νέο άλμπουμ των strokes δε με ενθουσίασε.

Tuesday, December 13, 2005

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...






Dreams don't come easy

Με παίρνει πριν λίγο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Παυλάρας, ο οποίος είναι ο αδεφός του κολλητού μου και τον γουστάρω πολύ. Βγαίνουμε πολύ συχνά οι δυο μας και πάντοτε πέφτει το γέλιο της αρκούδας. Ήθελε να μου διηγηθεί λοιπόν το όνειρο που είδε χθες το βράδυ και που ακόμα γελάω. Υποτίθεται λοιπόν ότι τηλεφώνησε η αδερφή μου στον Παύλο...

ντριιιν, ντριιιιιιν, ντριιιν, ντριιιιιιν
Π: Παρακαλώ;
Αδ: Γεια σου Παύλο τι κάνεις;
Π: Καλά μωρέ, εσύ;
Αδ: Μια χαρά, να σου πω, τι θα κάνεις το Σάββατο;
Π: Δεν έχω κανονίσει κάτι, γιατί;
Αδ: Α ωραία! Μην κανονίσεις γιατί ο Ηλίας (σ.σ τσέλιγκας) έχει κανονίσει ένα πάρτυ με τραβεστί.
Π: Με τραβεστί; Καλά που τα βρήκε;
Αδ: Ε μωρέ, δεν τον ξέρεις τον Ηλία; Έχει τους γνωστούς του.
Π: Καλά ναι.
Αδ: Λοιπόν το πάρτυ θα ξεκινήσει γύρω στις 8 το βράδυ του Σαββάτου και θα κρατήσει μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι στις 3. Επειδή την Κυριακή γύρω στις 2 θα έρθουν και οι γονείς μας θέλαμε να το χαρούνε και αυτοί για μία ωρίτσα.
Π: Εντάξει, θα έρθω οπωσδήποτε!

Και βρείτε μου εσείς τώρα καζαμία να εξηγήσει τι σημαίνει να δεις στον ύπνο σου τραβεστί.

Μήπως...

...κυνηγάμε τελικά όλοι το Αμερικάνικο Όνειρο; Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω όλα τα σπίτια τιγκαρισμένα με λαμπάκια και στολισμένα από την κορφή ως τα νύχια. Λες και βγαίνουμε από τη γραμμή παραγωγής καλοκουρδισμένα παιχνίδια κι όποιος ξεφύγει από τη σειρά ουαί κι αλίμονο του. Ζούμε αποπροσανατολισμένοι από τα πραγματικά μας προβλήματα; Πιθανόν. Μπορεί ν'αλλάξει αυτό; Πιθανόν εις το τετράγωνο. Η απογοήτευση σίγουρα δεν είναι λύση όσο κι αν δε μπορείς να την αποφύγεις ειδικά όταν πρόκειται για κοντινούς σου ανθρώπους που πίστευες ότι θα ξεφύγουν από τη μάζα. Ευχαριστώ το φίλο Πάνο για την παραπάνω εικόνα που σχεδίασε για να χρησιμοποιηθεί σε μια αφίσα ενός κινηματογραφικού μίνι φεστιβάλ που έγινε το Σεπτέμβριο. Στα περισσότερα μαγαζιά των Εξαρχείων δε δέχθηκαν να τη φιλοξενήσουν δίπλα στις τόσες άλλες βιβλίων, ταινιών, κ.λ.π. γιατί οκ είμαστε ανεξάρτητοι αλλά κι εμείς για ένα όνειρο ζούμε ας μην το χλευάζουμε στις βιτρίνες μας δεν κάνει...

Ο Θου-Λου σε νέες περιπέτειες

Διάβασα πριν από λίγο ένα γαμάτο ποστ σχετικά με τον Θανάση Λάλα, το οποίο όταν είχα δει στο μόνιτορ δεν είχα πάρει χαμπάρι γιατί ο τίτλος του ήταν παραπλανητικός και δεν του έδωσα την πρέπουσα σημασία. Έχω κόψει και το ΒΗΜΑgazino όσο μπορώ με αποτέλεσμα οι λέξεις κλειδιά να μου ξεφεύγουν πιο εύκολα. Ενδιαφέρον λοιπόν έχει και η παρακάτω σύντομη ιστοριούλα η οποία δε θίγει υπολήψεις και συνειδήσεις αλλά ότι μπορεί κάνει. Ας αρχίσουμε πρώτα με το σκηνικό. Κοπή πίτας γύρω στο Φεβρουάριο όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Το τμήμα δημοσίων σχέσεων κανονίζει τα καθέκαστα και μαζευόμαστε μια ωραία Κυριακή μεσημέρι για να φάμε και να πιούμε σ’ένα ωραίο εστιατόριο των Αθηνών. Αντιλαμβάνεστε ότι η άφιξη του αφεντικού θα σηματοδοτήσει και την έναρξη για το τρελό φαγοπότι και τα παρελκόμενα. Ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις μια μικρή καθυστέρηση υπάρχει η οποία έναν εκνευρισμό τον προκαλεί και είμαστε όλοι έτοιμοι με τα πιρούνια και τα μαχαίρια ανα χείρας να αρχίσουμε το ταμπουρλέ-χτύπημα πιάτων σε ρυθμό «πεινάμε - βάλτε μας να φάμε». Εκεί λοιπόν που δεν έχει μείνει ούτε ψίχουλο από το ψωμί σκάει μύτη και ο αφεντικός συνοδευόμενος από το μεσιέ Θου-Λου. Χαιρέτισε; Όχι δε μας ήξερε και σίγουρα δεν ήμασταν υποψήφιοι για συνέντευξη. Σαν γνήσιο κυνηγετικό λαγωνικό ανίχνευσε το χώρο με τη μουσούδα του και βρήκε το κάθισμα του. Το οποίο βέβαια έγινε τότε κάθισμα του γιατί κανείς δεν ήξερε ότι θα έρθει. Ήταν αυτό που λέμε απρόσκλητος επισκέπτης. Θα μου πείτε μα για να έρθει κάποιος τον κάλεσε. Κι αυτός ήταν ο αφεντικός και μαγκιά του να καλέσει όποιον θέλει, αυτός πληρώνει, αυτός κερνάει αλλά αφού ο καλεσμένος είναι γκάου θα έπρεπε να τον πιάσει από το χεράκι και να του πει «Θανασάκη μου εκεί που θα πάμε, όταν θα μπούμε όλοι θα γυρίσουν προς το μέρος μας κι εμείς θα πούμε τις καθιερωμένες πια ευχές για καλή χρονιά, δεν κοστίζει τίποτα μην ανησυχείς». Ο Θανασάκης προφανώς τα ξέχασε όλα αυτά αλλά θυμήθηκε τους καλούς του τους τρόπους την αμέσως επόμενη στιγμή και για να μην κάθεται όρθιος πήγε και κάθισε όπου βρήκε αναγκάζοντας κάποιους να μετακινηθούν γιατί αφού κάθισε εκεί ο μεσιέ θα έπρεπε να καθίσει δίπλα του και ο αφεντικός κι επομένως μια αναστάτωση προκλήθηκε αλλά αυτή είναι ασήμαντη μπροστά στο επόμενο γεγονός. Ο μεσιέ λοιπόν σερβιρίστηκε πρώτος απ’όλους (αναμενόμενο και ουδεμία ένστασις επί του γεγονότος), ντερλίκωσε και έφυγε το ίδιο σιωπηρά κι αθόρυβα όσο ήρθε. Πόσο του πήρε να φάει ένα πιάτο φαΐ; 15; 20 λεπτά; Δεν κάθισε παραπάνω. Μπορεί να πήγαινε σε τίποτα εγκαίνια μετά ποτέ δε ξέρεις. Κι έλεγα γιατί έχει παχύνει αυτός ο άνθρωπος, αν σε καλούν συνέχεια τι να κάνεις; Να προσβάλεις τους φίλους σου;

Προσεχώς Οβελιστήριο...

Το χέρι μου μηχανικά κάνει να πιάσει κάτι από δίπλα, δεν υπάρχει ούτε κούπα με καφέ, ούτε ποτήρι, ούτε κάποιο αναψυκτικό, αναγκαστικά σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα, πετάω κάτι φλούδια από μανταρίνι και κοιτάω την καφετιέρα, απελπιστικά άδεια δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω καφέ εκείνη την ώρα, είναι και το ψυχολογικό πως δε θα με παίρνει ο ύπνος, ανοίγω το ψυγείο με το ένα χέρι και το ντουλάπι, όλα τ’αναψυκτικά είναι εκεί ζεστά ζεστά και θέλουν τουλάχιστον μία ώρα για να γίνουν ?δροσερά?, κατεβάζω ένα ποτήρι ρίχνω μέσα δέκα παγάκια και επιστρέφω στο δωμάτιο, βάζω ένα ποτό έτσι για να υπάρχει δίπλα μου, ζήτημα είναι αν θα πιω δυο ή τρεις γουλιές αλλά μου αρέσει να αισθάνομαι ότι υπάρχει, ότι είναι εκεί στο κλασικό cd-σουβέρ και του ρίχνω κλεφτές ματιές ενώ μερικές φορές κολλάω τα δάχτυλα μου στο αλουμίνιο για να ζεσταθώ
καθώς η λάμπα φθορίου στο φωτιστικό δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα με τις παλιές συμβατικές χρώματος μπλε συνήθως ενώ ούτε ο Κώστας Καφάσης μπορεί να σώσει αυτήν την παρτίδα καθώς το ?Γέλα Κυρία μου, Γέλα Μαζί μου? δε με κάνει πια να χαμογελάω, είναι από εκείνες τις νύχτες που προσπαθείς να γελάσεις με ξεροκαταπίνεις και τότε δροσίζεσαι με άλλη μια γουλιά απ’το ποτό που έβαλες για συντροφιά κι όπου να’ναι θα ξαναγεμίσεις το ποτήρι. Σπάνιες οι στιγμές τούτες προσπαθείς να τις ταξινομήσεις κάπως μα κι αυτό ακόμη φαντάζει αδύνατο, δε γίνεται είναι μοναδικές όλες τους κι έτσι μοναδικά πρέπει να συμπεριφερθείς και συ στην καθεμια τους για να’χεις και τα ανάλογα αποτελέσματα. Ανοίγω το παράθυρο, κάνει κρύο και δεν έχει και τίποτα σημαντικό να δω έξω, αφήνω το παντζούρι ανοιχτό, έξω φωτάκια σε διάφορα χρώματα και ρυθμούς προσπαθούν να χτίσουν αυτό που λέμε γιορτινό κλίμα κι εγώ σκέφτομαι πως το γιορτινό κλάμα είναι απείρως καλύτερο άσχετα αν δεν έχει πάντα κι ένα όμορφο τέλος όπως συνήθως συμβαίνει στις γιορτές, ο Χριστός γεννιέται, ο καινούριος χρόνος έρχεται, ντυνόμαστε, βαφόμαστε, μασκαρευόμαστε με άλλα λόγια και γιορτάζουμε τις Απόκριες δύο μήνες αργότερα σε ξεχωριστή τελετή μάλλον για να μην παραδεχτούμε ότι τα έχουμε μπερδέψει κάπως τα πράγματα και ύστερα περιμένουμε πάλι το Πάσχα γιατί είναι της λαμπρής και βάφουμε τα κόκκινα αυγά ενώ πολύ θα θέλαμε να τα πετάξουμε ο ένας στον άλλον κι όχι ευγενικά ν’ανταλλάσσουμε ευχές και υπονοούμενα για κώλους και σπασίματα διανθισμένα πάντα με αλήθειες, κύριους και αναστάσεις. Τη λέξη διανθίζω την κατοχυρώνω ως επίσημη λέξη της Στάνης και για το λόγο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το γνωστό λέκτορα που τη χρησιμοποιεί κατά κόρον για να μας πείσει ότι ξέρει να μιλάει σωστά ελληνικά και μάλλον μοιάζει με τους σπορτσκάστερ του προηγούμενου ποστ. Ναι και οι 19 μαλάκα σε λέμε κύριε καθηγητά και βαριόμαστε αφόρητα. Για να φανταστείτε εγώ κάθομαι και κάνω σχέδια στο τετράδιο κι εσείς νομίζετε ότι κρατάω σημειώσεις. Το παράδοξο ξέρετε ποιό είναι; Ότι εγώ δε ξέρω να σχεδιάζω, είμαι άσχετος, τα παιδάκια της πρώτης δημοτικού κάνουν πιο «σωστά» ανθρωπάκια από εμένα αλλά πλέον δεν έχω άλλη λύση. Σχεδιάζω και σας βάζω συννεφάκια με τις διανθισμένες μαλακίες από τις οποίες οφείλουμε να διεξέλθουμε και μετά πετάτε κι εκείνο το «μαλακία μου» ή «με περνάν για μαλάκα» κι εγώ βεβαίως δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με όλα τούτα όμως το γαμάτε εντελώς το θέμα. Εντελώς όμως. Και ποια η σχέση η δική σας με το Πάσχα που έθιξα προηγουμένως; Όση και αυτή των όσων μας λέτε με το μάθημα που υποτίθεται ότι θα πρέπει να διδασκόμαστε. Ναι Καμία είναι η απάντηση και χαίρομαι που το βρήκατε με τη μία αν και δεν είναι και πολύ τιμητικό αυτό εκ μέρους σας. Πως είπατε; Να το συζητήσουμε; Ίσως να πίναμε ένα ποτό όλοι μαζί φιλικά; Μα βέβαια, να πάμε σ’ένα κωλόμπαρο για να πέσουν οι μάσκες. Θα μπορούσαμε να πάμε και στο Dark Sun θα σας ταίριαζε πιστεύω σαν χώρος, λίγο σκοτεινός αλλά συνηθίζει το μάτι μετά από λίγο. Εδώ έχει συνηθίσει το δικό μας το αυτί. Ειλικρινά πάντως δεν ξεκίνησα να γράψω για εσάς, αυθόρμητα μου βγήκε καθώς άκουγα λίγο Πασχάλη Τερζή σε λα μινόρε και φα ματζόρε με κάτι τρομπόνια και βιολιά. «Τι να κάνω πες μου, σβήνω απ’ τον καημό μου / μόνο η νύχτα ακούει το παράπονο μου» που θα έλεγε και ο μαέστρος αλλά σίγουρα αυτά δεν ταιριάζουν με τη ξύλινη γλώσσα έτσι; Ή μήπως ταιριάζουν; Δε γαμιέται, με αυτά θ’ασχολούμαστε τώρα, υπάρχει και κρίση στην ομάδα, έχασε και η Λάρισα, είχα εναποθέσει κάποιες ελπίδες κι εκεί όχι για να κόψει βαθμούς από τον Ολυμπιακό αλλά ως επίσημος υποστηρικτής της ήλπιζα για ότι καλύτερο αν και το παιχνίδι το είχα χαμένο. Αλλά όχι και με τέσσερα ρε γαμώτο, τόσα τρώει και ο Παναθηναϊκός, ποια η διαφορά; «Μα όταν πονέσεις και κλάψεις μια μέρα / που δε θα το’θελα ποτέ ποτέ αυτό / στα χέρια του κόσμου να βάλεις τη βέρα / να μοιραστείτε τον καημό». Έτσι δε σου λέει η πεθερά σου χερ προφεσόρ; Άντε γιατί πολύ την έχεις διαπομπεύσει τη γυναικούλα σου και ψυλλιάζομαι ότι σπίτι πέφτει πολύ παντόφλα, μα πολύ παντόφλα αδερφάκι μου. Κι έβαλα και πρόγραμμα να κοιμηθώ νωρίς σήμερα για να σηκωθώ και νωρίς αλλά διάβασα το φίλο το Μαίανδρο και ταραχεύτηκα, γιατί όπως είπε κι εκείνος
«Υπάρχουν τόσοι και τόσοι σαν εσένα...

Όχι άλλο κάρβουνο!»

Monday, December 12, 2005

Δε χορταίνω να σε ακούω...

Βλέπω τον αγώνα της Λάρισας με τον Ολυμπιακό και ακούω τ'απίστευτα από τον τύπο που περιγράφει. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι θεμιτό σ'ένα κανάλι ένας Ολυμπιακός να περιγράφει τους αγώνες της αγαπημένης του ομάδας, ένας Παναθηναϊκός το αυτόν κ.λ.π. κ.λ.π. αλλά προς Θεού, ας μην είναι αγράμματος ιντελεκτουάλ αυτός ο άνθρωπος. Ας ξέρει τουλάχιστον να μιλήσει. Τι είπε μέχρι στιγμής ο άνθρωπος:
Ότι ο Ολυμπιακός εκμεταλεύθηκε με κυνισμό τις αδυναμίες της Λάρισας.
Ότι ο Κυπαρίσσης φλέρταρε με τη δεύτερη κίτρινη κάρτα.
Άρχισε να λέει σε κάποα φάση για την καταπληκτική πορεία του Ολυμπιακού και την παραγωγική του επίθεση η οποία είναι πρώτη στο πρωτάθλημα και συνεχίζοντας είπε μετά από αυτήν της ΑΕΚ. Αλλά είναι πρώτη όμως ε; Συνεχίζοντας την ανασκόπηση αυτή χωρίς να περιγράφει τον αγώνα και χωρίς να υπάρχει κάποια διακοπή αλλά αφού ήθελε να μιλήσει ο άνθρωπος να τον κόψουμε; Λέει λοιπόν για την καταπληκτική πορεία του Ολυμπιακού με τις πολλές τις νίκες και φτάνει στο σημείο ν'αναφερθεί και στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ όπου λέει ότι αυτή ήταν η πρώτη ήττα και μοναδική βεβαίως του Ολυμπιακού. Στη συνέχεια λέει ότι ακολούθησε και η ήττα από τον ΟΦΗ. Αλλά ή ήττα από τον ΠΑΟΚ ήταν η πρώτη και μοναδική. Προφανώς ο άνθρωπος ήθελε να πει ότι ήταν η μοναδική ήττα στο Καραϊσκάκη αλλά το ξέχασε. Εξάλλου τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, έτσι δεν είναι; Είναι γενική τακτική όλων των δημοσιογράφων παρουσιαστών αθλητικογράφων να προσπαθούν να επιδείξουν το γλωσσικό τους πλούτο με αποτέλεσμα να καταφέρνουν να πηδήξουν κανονικά και με το νόμο την ελληνική γλώσσα. Πρωταθλητής βέβαια παραμένει ο μεγάλος Βασίλης Σκουντής ενώ και οι παρεμβάσεις του Μένιου του Σακελλαρόπουλου συνιστούν φαρσοκωμωδία από μόνες τους. Ο Τροντ Σόλιντ λέει παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εξέλιξη της αναμέτρησης! Ήμαρτον! Ο προπονητής της ομάδας είναι τι θα έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να ρίξει κανέναν υπνάκο στον πάγκο ή να λύνει sudoku?

White Light Generation

Σίγουρα ο καιρός δε θα μπορούσε να είχε σταθεί εμπόδιο στην από μέρες προγραμματισμένη εκδρομή του Σάββατου η οποία περιελάμβανε πολλές στάσεις και είχε μπόλικες προεκτάσεις, διαδρομές με άλλα λόγια είτε νοητές είτε σε φυσικό επίπεδο μ’ένα χάρτη απλωμένο στα πόδια μας, τραπεζομάντιλο σκέτο, κουβέρτα απαλή που και οι δυο μας προσπαθούσαμε ν’απλώσουμε όσο καλύτερα μπορούσαμε μέα από μια διαδικασία που οδηγούσε σ’ένα γενικό κι αόριστο τέλος, κάτι που θα μπορούσα να είχα φανταστεί ίσως και να επιθυμήσει αν οι συνθήκες βέβαια ήταν διαφορετικές και ο χρόνος δε συνηγορούσε υπέρ σου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σε κοίταξα και σε αποκάλεσα φίλε όπως τότε, γέλασες όπως τότε, κλάψαμε μαζί όπως τότε, νιώσαμε όπως τότε γαμημένο παρελθόν κατάφερες να σκιάσεις το σήμερα κι ας παλεύαμε πάντοτε για το αντίθετο, μια νίκη που όπως φαίνεται δεν κατορθώσαμε ποτέ και μείναμε έτσι πιστοί θεατές στον υπέρ πάντων αγώνα όπως τότε που ακούγαμε την υπερμάχω ή την άλλη φορά στο σχολείο που κουβαλούσαμε τον επιτάφιο και μας πονούσε ο ώμος μια βδομάδα, έπρεπε να γίνει έτσι θα σε ρωτούσα χρόνια αργότερα κι ακόμη δε θα ήξερες αν μου απαντήσεις χαμένο στη δική σου έρημο έχοντας σταματήσει να ψάχνεις για οάσεις, γερασμένος χωρίς πίστη στα μάτια, χωρίς δύναμη στη ψυχή, χωρίς τίποτα που να σε κρατάει ζωντανό. Και το ασφαλές παρατηρητήριο μας τι έγινε; Σ’εκείνο το στενό το ταρατσάκι που μπορούσαμε να έχουμε πρόσβαση και στα δύο σπίτια, μαζευόμασταν πολλές φορές εκεί, δε μας έφταναν εκεί, ήταν η δικιά μας ιδιοκτησία, θα πάω τώρα τα Χριστούγεννα εκεί, θα πάω και θα κάτσω μες στο κρύο μόνος μου για να σκεφτώ όπως και τότε. Να κάνω το μεγάλο άλμα, εκείνο που φοβόμασταν εκείνο τον καιρό, ποιος ξέρει τι μας τρόμαζε τόσο πολύ. Θυμάσαι τη ντάνα με τα λάστιχα; Κλέβαμε κανένα για να βάλουμε φωτιές εκείνη τη μέρα και μετά τις πηδούσαμε κι αυτές. Τ’αποκριάτικα τα πάρτυ του ερασιτεχνικού ραδιοφωνικού σταθμού; Που τον είχε ο τύπος με το μουστάκι παλιός φίλος του θείου μου στην αρχή έκανε πειρατικές εκπομπές από το σπίτι του, τώρα έχει πάρει και άδεια, έκοψε και το μουστάκι σαν το Φαίδωνα το Γεωργίτση, είχε και το πρώτο πικάπ και σκοτωνόταν όλοι στον καιρό του να πάνε στα πάρτυ που διοργάνωνε για να χορέψουν λίγο. Τώρα κάνει εκπομπές η αδερφή του το πρωί, μια ξοφλημένη σαρανταπεντάρα από αυτές που κοιτάει ο κόσμος στο χωριό και γυρνάν αλλού το κεφάλι τους, μοντέρνα κάποτε, τώρα απλά υπάρχει κι αυτή κάνοντας εκπομπή για να επικοινωνεί με τον κόσμο κάπως, την άκουγα πολλά πρωινά για μια περίοδο, έπαιζε και την κορυφαία διαφήμιση με τα αρμεχτήρια και τους δήθεν βλάχους, είχα σκεφτεί να πάω να κάνω καμία εκπομπή αλλά το πρόγραμμα δεν ήταν σταθερό, το δικό μου δηλαδή όχι του σταθμού κι έτσι την εγκατέλειψα την ιδέα, είχα και κονέ τον μπάρμπα μου, θυμάμαι στο γάμο του που μοιράζαμε το προσκλητήρια και είχα μπει σε αυτό το μεγάλο σπίτι για να το αφήσω, μέχρι να περάσω όλη την αυλή και να φτάσω στο σπίτι η νεκρική σιγή μου είχε σπάσει τα νεύρα, ούτε φύλλο δε κουνιόταν ώσπου άκουσα τους δυο γερμανικούς ποιμενικούς να μ’έχουν πάρει στο κυνήγι και έτρεξα να σκαρφαλώσω την πανύψηλη ειδικά για τα δεδομένα παιδιού δημοτικού μάντρα με αποτέλεσμα να χάσω τη μία παντόφλα και να κερδίσω μια δαγκωνιά στη φτέρνα κι ας μη με λέγαν Αχιλλέα, άρα μάλλον γι’αυτό τη γλίτωσα αν και με έναν Αχιλλέα είχα μαλώσει κάποτε και πολύ άσχημα και το θυμάμαι ακόμη κι ας ήμουν μικρός και τότε αλλά έτσι είναι τα παιδιά μαλώνουν και είναι μια διαδικασία κι αυτή απαραίτητη για τη σωστή μετέπειτα κοινωνικοποίηση τους. Αλλά ναι θα τσακωθούν τα παιδιά κι αυτό κάναμε κι εμείς κάθε μέρα σχεδόν. Αλλά το βράδυ πάντα μαζί καθόμασταν στο πεζουλάκι για να φάμε τα αυτοσχέδια σάντουιτς που μας έφτιαχναν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας και παίρναμε ιδέες για νέες γεύσεις. Ένα μόνο σιχάθηκα μια φορά, εκείνο που μέσα στο ψωμί είχες βάλει καρπούζι και τυρί. Αυτό το συνδυασμό ποτέ δεν τον κατάλαβα και ειδικά μαζί με ψωμί αλλά περί ορέξεως τα γνωστά. Τέτοια κάναμε τότε. Τώρα;

Driving Away from Home

Πηγαίνοντας στο φούρνο για καμία τυρόπιτα τέθηκε αυτόματα το δίλλημα για κορν-φλέικς από το απέναντι σουπερ-μάρκετ ή και καμία βοτκίτσα ενδεχομένως ποτέ δε θα μπορούσα να πω όχι σ’ένα πλήρες πρωινό. Τελικά θυμήθηκα ότι βότκα είχα και σπίτι επομένως πετάχτηκα στην κάβα για να πάρω ξηρούς καρπούς και γύρισα σπίτι για τη σχετική προετοιμασία. Ευτυχώς υπήρχαν και παγάκια κι έτσι έβαλα ένα ουίσκυ τελικά και κάθισα στο σαλόνι να το απολαύσω δίπλα στο τζάκι το οποίο δεν είχα ανάψει αλλά μου άρεσε να το κοιτάω γιατί θυμόμουν τα λουκάνικα που είχα ψήσει εκεί την προηγούμενη μέρα κι ένα χαμόγελο ευδαιμονίας απλωνόταν στα χείλη μου. Θυμήθηκα ότι ήθελα να κουρευτώ κιόλας αλλά δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ για να πάω στο Γιάννη το Σφαγέα Δευτεριάτικα όπου θα έπρεπε ν’ακούσω και τι έκανε ολόκληρο το Σαβ/κο. Από αυτήν την άποψη η Τρίτη είναι σίγουρα μια καλύτερη μέρα για να πας κι έτσι έδωσα μια αναβολή στο εγχείρημα για να σκεφτώ κιόλας τη μεταμοντερνιστική τεχνοτροπία θα ήθελα να εφαρμόσω αυτή τη φορά στο μαλλί μου κοινώς αν θα τα πάρω με την ψιλή ή όχι. Έβαλα μουσική κι άρχισα να χορεύω ένα όμορφο βαλσάκι μόνος μου έτσι για να διατηρηθώ σε φόρμα, ένα από τα πολλά πράγματα που πρέπει να κάνω αλλά διαρκώς ξεχνώ. Μιλώντας για μνήμη θυμήθηκα όταν είχα δει τον άνθρωπο ελέφαντα μια ταινία που σίγουρα μου άρεσε και είναι και αρκετά διδακτική και θα έπρεπε ο καθένας από εμάς να την έχει δει κι απ’ότι μαθαίνω τώρα κυκλοφορεί και σε dvd επομένως δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ένας υπνάκος τώρα θα ήταν ότι πρέπει αλλά σκέφτομαι ότι πριν μία ώρα σηκώθηκα οπότε δε θα ήταν και πολύ καλή ιδέα αλλά εγώ τον έριχνα ευχαρίστως. ζζζζζζ...ζζζ...ζζ...ζζζζζζζζζζ...ζζζ...ζζζζζ...ζ....ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ

Sunday, December 11, 2005

Proceed with care ;-)

Αρχές της δεκαετίας του 70 και αποφασίσαμε με κάτι φίλους να φτιάξουμε μια ροκ μπάντα γιατί τότε δε μπορούσες να φτιάξεις και κάτι άλλο. Το παλκοσένικο δε μας χώραγε για μια λαϊκή κομπανία αν και γουστάραμε λίγο τα ρεμπέτικα γι’αυτό μείναμε πιστοί και στα ακούσματα μας και όπως κάθε σοβαρό συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του κάναμε και τα βαφτίσια του γκρουπ με κάθε επισημότητα σε μια σεμνή κατά τ’άλλα τελετή. Κουμπάρα και νονά ήταν η γκόμενα του Τάσου η οποία σε μία άκρως αποκαλυπτική προσωπική στιγμή σκαρφίστηκε το όνομα «Προικοθήρες». Ο Τάσος φοιτητής στο Μαθηματικό τότε, συνδικαλιστής με την ΟΛΜΕ σήμερα φώναζε τη Γιάννα Χριστίνα με κοροϊδευτικό πάντα χαρακτήρα. Γιατί Χριστίνα; Λόγω της κόρης του Ωνάση με αυτό το όνομα η οποία είχε μια τεράστια περιουσία. Για τα δικά μας δεδομένα έτσι ήταν και η Γιάννα. Πάντως σήμερα αν τη γκόμενα μου τη λέγανε Χριστίνα και είχε πολλά λεφτά θα την κορόιδευα Γιάννα από τη γνωστή φάρα των Δασκαλάκηδων-Αγγελοπουλαίων που στηρίζουν την αναδάσωση και γι’αυτό κάνουν πάρτυ που βάζουν φωτιά στα δεντράκια της Φιλοθέης. Και το πολύ πράσινο μερικές φορές κάνει κακό. Στα βαφτίσια λοιπόν η Γιάννα είχε έρθει μ’ένα πολύ αποκαλυπτικό μίνι κι έκανε δώρο στον Τάσο μια κιθάρα ενώ σε όλους τους υπόλοιπους βιβλία με παρτιτούρες για κιθάρα κι έτσι καταλάβαμε ποιος θα έπαιζε αυτό το όργανο στη μπάντα. Ένα μείζον πρόβλημα είναι πως κι εμείς έπρεπε να παίξουμε κάποιο όργανο εκτός από το πουλόφωνο και το κόντρα-φλαπούτσο στο οποίο είχαμε εξασκηθεί ιδιαιτέρως κατά τη διάρκεια της εφηβείας αλλά και μετέπειτα στη μεταπολίτευση, στο στρατό, στο μιλένιουμ και γενικά σε σοβαρές και μεγαλοπρεπέστατες κοινωνικές στιγμές που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μας στιγμάτισαν. Να φανταστείτε για τύμπανα είχαμε κάτι κατσαρόλια ίσα ίσα για να πιάνουμε το ρυθμό ενώ ένα παιδικό αρμόνιο πάσχιζε μάταια να προσδώσει λίγη ψυχεδέλεια στον ήχο μας. Ο Τάσος εντωμεταξύ πάσχιζε να μάθει πως κουρδίζουν μια κιθάρα κάτι το οποίο η Γιάννα δε μπορούσε να το αγοράσει αλλιώς θα ήταν το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Φυσικά το κόστος για έναν κουρδιστή κιθάρας ήταν απαγορευτικό ακόμη κι εκείνη την εποχή. Ο Κυριάκος πούλησε ένα μηχανάκι το οποίο με το ζόρι πήγαινε κι αγόρασε τα πρώτα μας ντραμς. Έκτοτε κυκλοφορούσε με μια μπαντάνα στο κεφάλι για τον ιδρώτα και καλά όλοι ξέραμε όμως ότι ήταν κυρίως για τη μόστρα διότι όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο τα ντραμς όσο καλά κι αν ακούγονται έχουν τη χειρότερη θέση επί σκηνής κι έτσι αν δεν έχεις και κάτι για να ξεχωρίζεις σε τρώει η μαρμάγκα. Ίσως επί τούτου να ήταν πιο φρόνιμο να φόραγε κανένα ζευγάρι με κεραίες για να προσδίδει κάτι σε space στην όλη φάση αλλά μία φορά που του το πρότεινα μου ήρθαν οι μπαγκέτες στο κεφάλι κι έτσι στην επόμενη γιορτή του τσοντάραμε όλοι για να του αγοράσουμε μία μπαντάνα από μετάξι να έχει τουλάχιστον να καυχιέται για κάτι διότι ο ήχος του ήταν χειρότερος κι από τα κατσαρολικά που έπαιζε πιο πριν ο Μανώλης. Ο Μανώλης ψυχράνθηκε πολύ από τότε με τον Κυριάκο γιατί ήταν αυτός ο οποίος επιθυμούσε διακαώς να γίνει ντράμερ αλλά την κατάσταση έσωσε κάπως ο Γιάννης ο Γιοκαρίνης με το αξεπέραστο άσμα «κιθαρίστας ή ντράμερ;» κι έτσι ο Μανώλης με τα λεφτά που είχε ξεκινήσει να μαζεύει αγόρασε την κιθάρα του κι έτσι είχαμε δυο κιθαρίστες κι έναν ντράμερ επομένως μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι ο κορμός είχε σχηματιστεί. Σε κάτι μικρές αγγελίες βρήκα ένα μπάσο μεταχειρισμένο κι αποφάσισα να το αγοράσω γιατί ακόμη κι εγώ να μην έπαιζα έναν μπασίστα τον χρειαζόμασταν και θα ήταν οπωσδήποτε μια πρόοδος ένα τέτοιο βήμα. Ο Γιάννης που πάλευε με το μικρό αρμόνιο όταν είδε το μπάσο ξετρελάθηκε κι έτσι αποφάσισα να το χορηγήσω στην μπάντα χωρίς να έχω σκεφτεί κάποιο αντάλλαγμα αν και δεν το κρύβω πως μου πέρναγε από το μυαλό να διεκδικήσω τη θέση του frontman αφού έγραφα έτσι κι αλλιώς πιασάρικα στιχάκια τα οποία θα μπορούσαν να παιχτούν και σε εκτέλεση ραπ κάτι πολύ μοντέρνο για την εποχή εκείνη. Ακόμα μετανιώνω που δεν προώθησα ένα σπουδαίο τραγούδι με το παρακάτω ρεφρέν: «Έβαλα στ’αμάξι μου πινακίδες ΡΙΤ / κι όλοι μες στη Λάρισα με φωνάζουν ΚΙΤ». Τελικά επειδή δε θέλαμε να μας μπερδέψουν με τους doors και τους hawkwind αποφασίσαμε να μην βάλουμε συνθεσάιζερ στο κόλπο αλλά να το προσθέταμε σε τρία τέσσερα χρονάκια για να κάναμε και μια στροφή στο ρεπερτόριο μας καθώς θα σηματοδοτούσε και το τέλος των σπουδών μας που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είχε πραγματοποιηθεί σ’ένα τέτοιο χρονικό διάστημα συνυπολογίζοντας βέβαια και το χρόνο που θα χάναμε με τα γνωστά γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 κάτι που βέβαια δεν ήταν δυνατό να το γνωρίζουμε από το 71, είχαμε προγραμματίσει όμως τον εξωτερικό παράγοντα της αβεβαιότητας που θα είχε ως αποτέλεσμα μια μικρή σχεδόν ανεπαίσθητη (μπορεί και αναίσθητη) καθυστέρηση στις σπουδές μας. Αναγκαστικά λοιπόν έγινα ο τραγουδιστής του συγκροτήματος γι’αυτό αρκεστήκαμε κυρίως σε ορχηστρικά κομμάτια όπου είχα το διπλωματικό ρόλο ή αυτό του διασκεδαστή αν προτιμάτε. Έπαιζα με τις αέρινες κιθάρες που είναι αόρατες και δεν έχεις πρόβλημα με το βάρος τους, κουνιόμουν πέρα δώθε, έβγαζα και κάτι κραυγές σαν τον Γκίλαν κι όλα αυτά σ’ένα τοπικό φεστιβάλ του Παπάγου όπου όλοι οι στρατηγοί δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις συναυλίες μας διότι μας θεωρούσαν κακοποιά και ταραχοποιά στοιχεία επικίνδυνα για την αποπλάνηση των κορασίδων τους και φυσικά το τραύμα της διακόρρευσης και άντε να βγάλεις σεντόνι με σφαγμένο κόκορα μετά, κάνει μπαμ από πενήντα μέτρα. Εγώ πάντως σε μια συναυλία κι εκεί που πήγα να πηδήξω από τη σκηνή μπερδεύτηκα με τα καλώδια έφαγα τα μούτρα μου και ήρθε να με βοηθήσει μια φοιτήτρια της Ιατρικής κόρη αξιωματικού κι αυτή αλλά ευτυχώς όταν ήρθε ο πατέρας της στο νοσοκομείο να την πάρει εμένα μου είχαν κουρέψει τα μαλλιά λόγω του τραύματος κι έτσι με συμπάθησε γιατί ούτε και μούσια είχα εκείνο τον καιρό λόγω μιας δερματίτιδας που με ταλαιπωρούσε. Με βοήθησε ο άνθρωπος και με το στρατιωτικό μου δε μπορώ να πω, έβγαλα θητεία ζάχαρη αφού με είχε κάνει οδηγό του, στο Πολυτεχνείο μόνο τα είχαμε χαλάσει για λίγο αλλά όταν το πράγμα σοβάρεψε για λίγο τα ξεχάσαμε κι αυτά. Τι απέμεινε απ’όλα αυτά; Μια αγγελία για ένα μεταχειρισμένο συνθεσάιζερ που δεν αγοράστηκε ποτέ και βρήκα σήμερα ξεσκονίζοντας τα συρτάρια μου.

Worst Case Scenario



Πήγαμε! Και περάσαμε ωραία! Δεν ήταν όπως τις προηγούμενες φορές αλλά παραμένουν καλοί. Δεν ήταν ένα promo απλώς του νέου δίσκου, είπαν και πολλά από τ'αγαπημένα μας κι έκλεισαν με μια όμορφη εκτέλεση του Suds & Soda, γιατί κάπως έτσι άρχισαν όλα. Viva dEUS!

Saturday, December 10, 2005

Last One Standing

Είναι κάτι μέρες που νομίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω το οποίο θα μπορούσε να σου χαρίσει λίγη χαρά ή κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να χαμογελάσεις τελοσπάντων. Είναι κάποια πράγματα που δεν τα ξεπερνάς εύκολα, κάποια άλλα που δεν τα ξεπερνάς καθόλου και κάποια που μαθαίνεις και συμβιβάζεσαι μαζί τους. Τι είναι το καλύτερο από τα τρία δε ξέρω και σίγουρα η μία κατηγορία μπαίνει στα χωράφια της άλλης και γίνεται ένα μεγάλο μπέρδεμα, ένας αχταρμάς θα λέγαμε σκέψεων και συναισθημάτων, περιτύλιγμα θαρρείς για το μεγάλο δώρο της ζωής. Η ζωή μας πλαισιώνεται από ανθρώπους και καταστάσεις με τους οποίους αναπτύσσουμε σχέσεις και φροντίζουμε έτσι ώστε να συμβιώνουμε όσο περισσότερο αρμονικά γίνεται. Η πράξη έχει δείξει ότι αυτό δεν το καταφέρνουμε πάντα διότι υπάρχουν και τα ελαττωματικά μοντέλα που διαθέτουν υπεραυξημένες τις προδιαγραφές για ιμπεριαλισμό, κατανάλωση, ματαιοδοξία και άλλα τέτοια. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν μια ισορροπία η οποία θα ήταν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να εξασφαλίσουμε την ομαλότητα. Στη ζωή μας διανύουμε διάφορες φάσεις τις οποίες καλό θα είναι να διακρίνουμε για πολλούς λόγους ένας εκ των οποίων είναι για να βιώνουμε το συναίσθημα ότι προχωράμε, ότι κάνουμε ένα βήμα παραπέρα κι ότι εν γένει εξελισσόμαστε. Η εξέλιξη αυτή δεν συνεπάγεται αυστηρά ότι περνώντας π.χ από τη φάση Α στη φάση Β είμαστε καλύτερα, σίγουρα όμως σηματοδοτεί μία αλλαγή κι ενεργοποιεί τις διαδικασίες για να πάμε λίγο ακόμη παραπέρα σε μία νέα φάση, καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία. Έτσι λοιπόν κλείνουν διαδοχικά οι διάφοροι κύκλοι-φάσεις άρα δε θα ήταν αδόκιμο να πούμε ότι έτσι σχηματίζεται και μια αλυσίδα στην οποία μόνο να προσθέσουμε κρίκους μπορούμε. Κι αν κάποιος κρίκος δεν ήταν και πολύ πετυχημένος θα ενισχύσουμε τους επόμενους για να διατηρήσουμε τη σταθερότητα και την ασφάλεια της αλυσίδας. Ενδεχομένως να υπάρξει και μία περίοδος κατά την οποία εμείς θα μπορούμε να παράγουμε μόνο ισχνούς κρίκους, εύθραυστους κύκλους και να πανικοβληθούμε από το γεγονός ότι η αλυσίδα μας μπορεί να σπάσει κι εμείς να χαθούμε. Σε αυτήν την περίπτωση ξεκινάμε να φτιάχνουμε μικρότερους κύκλους-κρίκους με απώτερο σκοπό να αρχίσει να ενδυναμώνεται σιγά σιγά η αλυσίδα και προοδευτικά να μεγαλώνουν και οι φάσεις μας. Ξεκινάμε ας πούμε από μία ωραία εκδρομή η οποία μπορεί από μόνη της να αποτελέσει μια ωραία και δυνατή φάση. Ένα τριήμερο μπορεί να είναι μια άλλη φάση που επίσης θα ενισχύσει την αλυσίδα μας. Στη συνέχεια πάμε σε ολοένα και μεγαλύτερες φάσεις κι έτσι επανερχόμαστε στην ηρεμία μας. Κι έτσι λοιπόν ανεβαίνουμε κλίμακα!

Πολεμικές Τέχνες με κιθάρες

Και δεν εννοώ βεβαίως μόνο το κλασικό ?αυτοί τα σπάσανε? το οποίο έχει γίνει με διάφορα συγκροτήματα ανά καιρούς π.χ. Sonic Youth σε κάποιο rockwave παλαιότερα, το λυπηρό βέβαια είναι όταν κάποιοι τα σπάνε και μετά δεν τα ξανασπάνε π.χ. Placebo αλλά σίγουρα όλοι θυμόμαστε ευχάριστα το εκ Βελγίου ορμώμενο συγκρότημα το οποίο δε φέρνει στις αποσκευές του τις κατά γενική ομολογία υπέροχες πραλίνες αλλά ένα νέο δίσκο ο οποίος σίγουρα δε φτάνει στα υψηλά επίπεδα των προηγούμενων αλλά όλοι ελπίζουμε σήμερα να ακούσουμε και τις παλιές επιτυχίες τους και να μην αρκεστούν απλά και μόνο σε μία παρουσίαση. Έπαιξαν και χθες οπότε θα μάθουμε και κάποιες λεπτομέρειες για να πάμε προετοιμασμένοι τουλάχιστον αν και τέτοια ώρα τα εισιτήρια δεν επιστρέφονται. Ακούγοντας λοιπόν το γνωστό πλέον κομμάτι Suds & Soda στα νιάτα μου υπήρχε ένα μπέρδεμα και το όλο φασαριόζικο σκηνικό στην έναρξη εμένα προσωπικώς μου ακουγόταν σαν ?Καράτε, Καράτε, Καράτε? ενώ στην πραγματικότητα ήταν ?Your head come on is dead and gone it might as well be said so long / It's suds and soda a brain decoder and can I wait for my decoder? αλλά εντάξει την άκρη τη βρήκα κι έτσι ο Μπρους Λι μπορεί ν’αναπαύεται εν ειρήνη. Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 90, τότε δηλαδή που έκαναν καριέρα οι dEUS άρχισε να κινείται στην Ελλάδα όλο αυτό που λέμε demoscene και όπως αντιλαμβάνεστε μιλάμε για ανθρώπου που φτιάχνουν demos. Τα Demos στα οποία αναφέρομαι, δεν έχουν καμία σχέση με demos συγκροτημάτων που προωθούν τη μουσική τους, ή με προωθητικές εκδόσεις προγραμμάτων και παιχνιδιών. Προέρχεται από τη λέξη ?Demonstration? και είναι ουσιαστικά μία επίδειξη. Πρόκειται λοιπόν για ένα πρόγραμμα/software, το οποίο αποτελείται από προγραμματισμένα γραφικά που σχεδιάζονται σε πραγματικό χρόνο στην οθόνη, ζωγραφισμένα γραφικά και μουσική, συνδυασμένα και συγχρονισμένα αρμονικά μεταξύ τους με σκοπό να επιδείξουν τόσο τις δυνατότητες του υπολογιστή στον οποίο τρέχουν, όσο και τις ικανότητες των ανθρώπων που το έφτιαξαν τόσο ως μονάδες, όσο και σαν ομάδα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ένα demo θυμίζει σε πολλούς τομείς ένα video clip, μία παραγωγή προς τέρψη του θεατή (by aMUSIC/ASD). Οι ομάδες αυτές που τα φτιάχνουν λέγονται demogroups κι ένα από αυτά το πιο διάσημο τον καιρό εκείνο είχε επίσης την ονομασία dEUS με αποτέλεσμα να το μυριστούν οι Βέλγοι σε κάποια φάση και να κάνουν μήνυση στους δικούς μας οι οποίοι στη συνέχεια μετονομάστηκαν σε pEUS εξίσου εμπνευσμένο όνομα το οποίο τους χάρισε τη δόξα. Εν αναμονή του κοντσέρτου λοιπόν στολίζουμε το δεντράκι μας!