Το μινόρε της αυγής

Ξύπνησα με πονοκέφαλο και είναι ότι χειρότερο μου έχει συμβεί τις τελευταίες ημέρες, άρα μάλλον τα πράγματα πάνε καλά. Άλλαξα την ώρα στο ξυπνητήρι τέσσερις φορές και σκέφτομαι μήπως με πονάει το κεφάλι από τον πολύ ύπνο. Έκλεισα κανονικά 8ωρο και δε νομίζω ότι θα είχα πρόβλημα να κοιμηθώ γι’ άλλες δύο ωρίτσες. Άνοιξα τα παντζούρια να μπει ο ήλιος, ν’αεριστεί και το δωμάτιο και πήγα στο μπάνιο για το καθιερωμένο τελετουργικό. Η συνέχεια περιλαμβάνει μια κούπα με καφέ η οποία δυστυχώς ποτέ δε με περιμένει στο γραφείο μου έτοιμη και αχνιστή αλλά περιμένει από εμένα να πιάσω τ’ απαραίτητα σύνεργα και να την ετοιμάσω. Είναι κι αυτό μια απόλαυση βέβαια, διότι οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας κάνουν και τη διαφορά στη ζωή μας. Πάντως είναι μερικές μέρες που θα ευχόμουν να έρθει η κούπα σε μένα κι όχι εγώ σε αυτή. Έτσι γι’ αλλαγή. Κι αν συνήθιζα; Μπα, άσε καλύτερα, ας μείνουμε έτσι όπως είμαστε, δεν είναι καιρός για ριζοσπαστικές και καινοτομικές αλλαγές στη σχέση μας. Ο δεξιός μου ώμος είναι πιασμένος, μάλλον ξεσκεπάστηκα από αυτήν την πλευρά και δεν το κατάλαβα. Είναι πολύ σπαστικό να ξεσκεπάζεσαι το βράδυ και να κοιμάσαι κουλουριασμένος γιατί δεν έχεις καταλάβει τι ακριβώς έχει γίνει. Από αυτήν την άποψη στο στρατό με το σλίπιν μπαγκ δεν είχαμε τέτοια προβλήματα, χωνόμασταν ολόκληροι μέσα και κάναμε κάτι θεϊκούς ύπνους. Είχαμε τα ροχαλητά βέβαια τα οποία μπορούσαν να σου τσακίσουν την ψυχολογία αλλά δε μπορείς να τα έχεις και όλα σε αυτή τη ζωή. Ειδικά στο κέντρο θυμάμαι έναν τύπο που παρακάλαγα να με πάρει ο ύπνος πριν ξεκινήσει. Γιατί αν ξεκινούσε μετά δεν κοιμόμουν εγώ με την καμία. Μικρός δεν κοιμόμουν πολύ, νυχτοπούλι με φώναζαν γιατί είτε είχαμε σχολείο, είτε όχι εγώ λίγο μετά τις επτά ξυπνούσα. Για μεσημεριανό ύπνο ούτε λόγος, μαρτύριο σωστό. Όταν πήγαινα πρώτη λυκείου άρχισα να κοιμάμαι το μεσημέρι. Τι έχανα τόσα χρόνια! Υπάρχουν κάποιες μέρες που θα ήθελα να τη βγάλω στο κρεβάτι. Να σηκώνομαι μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Να έχω βιβλία δίπλα μου, μουσικούλα και να κάθομαι σαν το Βούδα ανακούρκουδα με τις πιτζάμες μου. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν περνάει μια έντονη από πλευράς εργασίας περίοδος. Δε μπορώ να διαβάσω στο κρεβάτι. Δηλαδή μπορώ αν μιλάμε για λογοτεχνικά κείμενα, εφημερίδες κλπ αλλά αν κάτι έχει σχέση με την εργασία δε γίνεται, αποσυντονίζομαι και συνήθως ρίχνω έναν υπνάκο. Νομίζω ότι είχε βγει κάποτε μια διαφήμιση για κρεβάτια ή για στρώματα που έλεγε τα στατιστικά της ζωής ενός ανθρώπου όπου ο ύπνος βέβαια κατέχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό γιατί είναι κάτι που το κάνουμε οι περισσότεροι σχεδόν καθημερινά. Αναρωτιόταν λοιπόν η φωνή της διαφήμισης για το αν είναι κρίμα να μη δίνουμε τη δέουσα προσοχή στο μέρος που περνάμε σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Μάλλον έτσι εξηγείται και το γιατί οι άνθρωποι είναι πολύ προσεκτικοί και με το φέρετρο τους, διότι όλο το υπόλοιπο θα το περάσουν εκεί. Μακάβριο επάγγελμα ο νεκροθάφτης αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει θα μου πείτε. Αν είναι νεκροθάφτης δεν έχεις και πολλές επιλογές όσον αφορά το ταίρι σου. Είναι σχεδόν μονόδρομος το επάγγελμα του ιατροδικαστή. Όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι ο ιατροδικαστής είναι κάτι σαν μυστικός ντέντεκτιβ που προσπαθεί να εξιχνιάσει το έγκλημα. Πίστευα ότι ήταν ένας δικαστής που μάθαινε και ιατρική. Μετά έμαθα ότι είναι ένας γιατρός που σ’όλη του τη ζωή θα σφάζει και θα ράβει. Και λέω μετά για τα ροχαλητά στο στρατό, άντε να κοιμηθείς μετά από μια νεκροψία. Μαθαίνω κιόλας ότι είναι ειδικότητα με πολύ μικρή αναμονή και σίγουρη επαγγελματική κατάσταση. Να δείτε τώρα που τα πράγματα τόσο οικονομικώς όσο και γενικώς έχουν ζορίσει θα πάνε όλοι να γίνουν ιατροδικαστές. Στον κλάδο αυτόν (των ιατρών) υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα με όσους έρχονται από τις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Μία λύση πιστεύω ότι θα ήταν όλοι αυτοί να παίρνουν υποχρεωτικά την ειδικότητα του ιατροδικαστή. Αφού ο άνθρωπος είναι νεκρός, δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα χειρότερο! Μας παρέχει μια ασφάλεια κάτι τέτοιο όπως και να το δει κανείς. Όταν υπηρετούσα τη θητεία μου, είχαν έρθει κάτι Ρουμάνοι αξιωματικοί για μια εκπαίδευση και είχα αναλάβει να είμαι συνοδός τους. Στη μονάδα είχαμε ένα στρατεύσιμο γιατρό που είχε σπουδάσει στη Ρουμάνια και μια μέρα που ένας Ρουμάνος δεν αισθανόταν καλά, τον πήγα στα ιατρεία να δούμε τι έχει. Μόλις είδε τον δικό του μου είπε να του ζητήσω καμία ασπιρίνη και να φύγουμε επειδή αυτός ο γιατρός έχει σπουδάσει στη χώρα του και ξέρει πως παίρνουν τα πτυχία εκεί. Ντράπηκα λίγο να πω την αλήθεια αλλά δυστυχώς ήταν η πικρή αλήθεια. Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι που έχουν προσπαθήσει και αξίζουν αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των χασάπηδων. Κοντά στο παλιό το σπίτι υπήρχε ένας χασάπης ο κυρ-Μήτσος ο οποίος ήταν συμπαθέστατος αλλά είχε τον καημό ότι δεν είχε ένα γιο να κληρονομήσει το επάγγελμα που είχε και σίγουρη πελατεία. Αντίθετα ο κυρ-Λεωνίδας ο άλλος χασάπης της περιοχής είχε γιο που ανέλαβε την επιχείρηση, παντρεύτηκε και μία που του τρώει όλα τα λεφτά κι όταν πηγαίναμε τα μεσημέρια του καλοκαιριού στο ψιλικατζίδικο των γονιών ενός φίλου μου για να του κάνουμε παρέα επειδή το κρατούσε μόνος του εκείνες τι ώρες, να παίξουμε και κανένα ταβλάκι, μαθαίναμε κι από ένα καινούριο κουτσομπολιό. Μετά βέβαια ο φίλος παντρεύτηκε, η γυναίκα του είναι έγγυος και καπνίζει και τότε θυμάμαι πόσο λυπόμασταν το γιο του χασάπη. Ε και μετά γελάω. Καλό μήνα!