Ο σοφός και το μαρούλι

Ήτανε Δεκέμβριος του 1984 όταν επηρεασμένος από το μουσικό ρεύμα της εποχής σκέφτηκα ν’ανοίξω τον πρώτο μου πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Οι γνώσεις μου για τα ηλεκτρονικά ήταν λίγες αλλά είχα ένα φίλο το Θανάση που είχε μεράκι ν’ασχολείται με τέτοια πράγματα αλλά δεν τον ενδιέφερε καθόλου η μουσική. Είχε ξεκινήσει με αυτοσχέδιους συναγερμούς για το ντουλάπι του κι έφτασε να κατασκευάζει ενισχυτές για στερεοφωνικά από αυτούς τους ωραίους με τις λυχνίες. Αγοράσαμε τον απαραίτητο εξοπλισμό, τσόνταρε κι ένας θείος με την παραχώρηση να παίζει παλιά λαϊκά κάθε βράδυ κι έτσι ξεκινήσαμε το στήσιμο με το Θανάση. Τότε νοίκιαζα ένα παράνομο δυάρι στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο Λυκαβηττό. Ο ιδιοκτήτης ένας συνταγματάρχης που πήρε σύνταξη 10 χρόνια πιο πριν, με τις οικονομίες που είχε μαζέψει έχτισε ένα οικόπεδο που βρήκε έρημο και παρατημένο το 1969 χρονιά σταθμό για πολλά πράγματα όπως και να το δει κανείς. Χρόνο με το χρόνο ανέβαζε και τους ορόφους κι όταν η πολεοδομία του έβαλε φρένο έκανε τα κουμάντα του κι έβγαλε ένα δυαράκι στην ταράτσα. Όταν με είδε με τα πράγματα του κακοφάνηκε λίγο αλλά τα χρόνια είχαν πια περάσει κι έτσι το κατάπιε κι αυτό όπως και τα πολλά πάρτυ που οργάνωνα στην ταράτσα, ειδικά τα καλοκαίρια. Τότε ήταν στο φόρτε της εκείνη η μεγάλη η ντισκοτέκ στη λεωφόρο Βουλιαγμένης λίγο πριν το Ελληνικό. Εκεί πήγαινε για καμάκι κυρίως αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που κατέληγα να τα πίνω παρέα με τον DJ ο οποίος ποτέ δεν παρέλειπε να μου αφιερώνει και το «Last Night A DJ Saved My Life». Έτσι λοιπόν κι εγώ ξεκινούσα την απογευματινή πεντάωρη εκπομπή μου με το τραγούδι αυτό. Είχα βρει και λογότυπο για την εκπομπή μου το οποίο στηριζόταν σε μία μούντζα η οποία αντιπροσώπευε επάξια τον αριθμό 5 κι επομένως τις ώρες της εκπομπής. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να εκπέμπουμε στα ραδιοκύματα αφού προηγουμένως λύσαμε όλα τα προβλήματα με τις διάφορες παρεμβολές και όπως αντιλαμβάνεστε έγινε ο πανικός διότι η μέρα ξεκινούσε με bravo αυτός είναι καφές κάτι που αργότερα η γνωστή τηλεπαρουσιάστρια το έκανε εκπομπή με το όνομα bravo Ρούλα και επειδή αυτή ήταν ξανθή από φυσικού της ενώ ο καφές είναι καστανός από φυσικού του επίσης ο συνδυασμός ήταν ένα μάλλον ξενέρωτο καστανόξανθο θυμόμαστε όλοι ότι ήταν ο προπομπός της Νικολούλη και του Χαρδαβδέλλα που έψαχνα κόσμο ή έφερναν σε επαφή χαμένους συγγενείς χωρίς να ξέρουν αν θέλουν καν να βρεθούν. Μάλιστα τα χαστουκόψαρα του Λένου Χρηστίδη είναι ένα βιβλίο που με το δικό του τρόπο περιγράφει και μια τέτοια κατάσταση, εγώ θα σας έλεγα να το διαβάσετε χρονιάρες μέρες τώρα αλλά επίσης αν δε θέλετε μπορείτε να αρκεστείτε στο 1984 του Όργουελ μιας κι έτσι ξεκίνησε αυτή η ιστορία σήμερα και αύριο και τώρα η πιο μεγάλη ώρα, η ώρα που αδειάζει η σκηνή και το στομάχι από τις περιπέτειες της νύχτας με το πρώτο φως της μέρας οδηγό για να βρεις το παράνομα σταθμευμένο αυτοκίνητο σου στο πεζοδρόμιο όπως είχες κάνει και σε εκείνη την κοσμική εκδήλωση που πέτυχες και τον ιδιοκτήτη σου το συνταγματάρχη επειδή η γυναίκα του εργαζόταν στο Υπουργείο Πολιτισμού και έτρεχαν σε κάτι τέτοια. Πήγα από δίπλα του και άρχισα την κουβέντα, ήταν μέσα της δεκαετίας του 90. Με ρώτησε που θα μπορούσε να βρει κάτι ηλεκτρονικά και του είπα για ένα μαγαζί στην Πατησίων. Έχω 20 χρόνια να πάω στην Πατησίων μου είπε και ευγενικά τον ρώτησα «Από τότε που είχατε βγει βόλτα με το τανκ ε;». Ο πειρατικός σταθμός του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και πήγε στο Πολυτεχνείο, πήρε και δίπλωμα ηλεκτρολόγου μηχανικού και την είχε καταβρεί με τις εφευρέσεις. Ο σταθμός λειτούργησε συνολικά τέσσερα χρόνια. Μετά πήγα να κάνω το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες αλλά μου βγήκε λίγο παραπάνω κι έτσι δεν κάθισα να το γράψω σε βιβλίο δε θα είχε και νόημα πιστεύω. Τι έκανα σήμερα; Όχι πολλά πράγματα κυρίως κοιμόμουν όπως και τώρα δηλαδή απλά δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Αλλά που θα μου πάει!