Μια δεύτερη ευκαιρία...

Περίμενα για ταξί χθες βράδυ όταν παρατήρησα ένα δέντρο στην πλατεία Εξαρχείων στολισμένο με φωτάκια. Η πλατεία έχει αλλάξει όψη τον τελευταίο χρόνο, δυστυχώς ή ευτυχώς όμως δεν έχει αλλάξει και χρώμα. Χάρηκα που ο δήμος δεν ξέχασε αυτήν τη χιλιοταλαιπωρημένη πλατεία μιας πρώην «αριστοκρατικής» συνοικίας. Στη συνέχεια έγινε αριστεροκρατική και γενικά εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο για να φτάσει στη σημερινή της μορφή, ένα ήσυχο μέρος που μόνο τα άρρωστα παιδιά έχουν μείνει να θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Θυμάμαι μια φορά έψαχνα να παρκάρω, ήταν πρωί και για τους γνωρίζοντες κάτι τέτοιο είναι μια αρκετά επίπονη διαδικασία. Βρίσκω μια θέση σε κάποια στιγμή αλλά ένας ταρίφας έρχεται κολλάει σχεδόν πίσω μου με αποτέλεσμα να ήταν σχεδόν αδύνατο να παρκάρω. Έρχεται τότε ένα από αυτά τα παιδιά παίρνει μια μηχανή που ήταν παρκαρισμένη στο σημείο που θα έμπαινε η μούρη του αυτοκινήτου μου, εγώ μπαίνω με ευκολία πλέον και επιστρέφει τη μηχανή στη θέση της. Πήγα να του δώσω χρήματα αλλά δε δέχτηκε, πήγε σ’ένα παγκάκι κι άραξε. Του πήγα ένα καφέ, μου χαμογέλασε...