Προσεχώς Οβελιστήριο...

Το χέρι μου μηχανικά κάνει να πιάσει κάτι από δίπλα, δεν υπάρχει ούτε κούπα με καφέ, ούτε ποτήρι, ούτε κάποιο αναψυκτικό, αναγκαστικά σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα, πετάω κάτι φλούδια από μανταρίνι και κοιτάω την καφετιέρα, απελπιστικά άδεια δεν υπάρχει περίπτωση να βάλω καφέ εκείνη την ώρα, είναι και το ψυχολογικό πως δε θα με παίρνει ο ύπνος, ανοίγω το ψυγείο με το ένα χέρι και το ντουλάπι, όλα τ’αναψυκτικά είναι εκεί ζεστά ζεστά και θέλουν τουλάχιστον μία ώρα για να γίνουν ?δροσερά?, κατεβάζω ένα ποτήρι ρίχνω μέσα δέκα παγάκια και επιστρέφω στο δωμάτιο, βάζω ένα ποτό έτσι για να υπάρχει δίπλα μου, ζήτημα είναι αν θα πιω δυο ή τρεις γουλιές αλλά μου αρέσει να αισθάνομαι ότι υπάρχει, ότι είναι εκεί στο κλασικό cd-σουβέρ και του ρίχνω κλεφτές ματιές ενώ μερικές φορές κολλάω τα δάχτυλα μου στο αλουμίνιο για να ζεσταθώ

καθώς η λάμπα φθορίου στο φωτιστικό δεν έχει τα ίδια αποτελέσματα με τις παλιές συμβατικές χρώματος μπλε συνήθως ενώ ούτε ο Κώστας Καφάσης μπορεί να σώσει αυτήν την παρτίδα καθώς το ?Γέλα Κυρία μου, Γέλα Μαζί μου? δε με κάνει πια να χαμογελάω, είναι από εκείνες τις νύχτες που προσπαθείς να γελάσεις με ξεροκαταπίνεις και τότε δροσίζεσαι με άλλη μια γουλιά απ’το ποτό που έβαλες για συντροφιά κι όπου να’ναι θα ξαναγεμίσεις το ποτήρι. Σπάνιες οι στιγμές τούτες προσπαθείς να τις ταξινομήσεις κάπως μα κι αυτό ακόμη φαντάζει αδύνατο, δε γίνεται είναι μοναδικές όλες τους κι έτσι μοναδικά πρέπει να συμπεριφερθείς και συ στην καθεμια τους για να’χεις και τα ανάλογα αποτελέσματα. Ανοίγω το παράθυρο, κάνει κρύο και δεν έχει και τίποτα σημαντικό να δω έξω, αφήνω το παντζούρι ανοιχτό, έξω φωτάκια σε διάφορα χρώματα και ρυθμούς προσπαθούν να χτίσουν αυτό που λέμε γιορτινό κλίμα κι εγώ σκέφτομαι πως το γιορτινό κλάμα είναι απείρως καλύτερο άσχετα αν δεν έχει πάντα κι ένα όμορφο τέλος όπως συνήθως συμβαίνει στις γιορτές, ο Χριστός γεννιέται, ο καινούριος χρόνος έρχεται, ντυνόμαστε, βαφόμαστε, μασκαρευόμαστε με άλλα λόγια και γιορτάζουμε τις Απόκριες δύο μήνες αργότερα σε ξεχωριστή τελετή μάλλον για να μην παραδεχτούμε ότι τα έχουμε μπερδέψει κάπως τα πράγματα και ύστερα περιμένουμε πάλι το Πάσχα γιατί είναι της λαμπρής και βάφουμε τα κόκκινα αυγά ενώ πολύ θα θέλαμε να τα πετάξουμε ο ένας στον άλλον κι όχι ευγενικά ν’ανταλλάσσουμε ευχές και υπονοούμενα για κώλους και σπασίματα διανθισμένα πάντα με αλήθειες, κύριους και αναστάσεις. Τη λέξη διανθίζω την κατοχυρώνω ως επίσημη λέξη της Στάνης και για το λόγο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω το γνωστό λέκτορα που τη χρησιμοποιεί κατά κόρον για να μας πείσει ότι ξέρει να μιλάει σωστά ελληνικά και μάλλον μοιάζει με τους σπορτσκάστερ του προηγούμενου ποστ. Ναι και οι 19 μαλάκα σε λέμε κύριε καθηγητά και βαριόμαστε αφόρητα. Για να φανταστείτε εγώ κάθομαι και κάνω σχέδια στο τετράδιο κι εσείς νομίζετε ότι κρατάω σημειώσεις. Το παράδοξο ξέρετε ποιό είναι; Ότι εγώ δε ξέρω να σχεδιάζω, είμαι άσχετος, τα παιδάκια της πρώτης δημοτικού κάνουν πιο «σωστά» ανθρωπάκια από εμένα αλλά πλέον δεν έχω άλλη λύση. Σχεδιάζω και σας βάζω συννεφάκια με τις διανθισμένες μαλακίες από τις οποίες οφείλουμε να διεξέλθουμε και μετά πετάτε κι εκείνο το «μαλακία μου» ή «με περνάν για μαλάκα» κι εγώ βεβαίως δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με όλα τούτα όμως το γαμάτε εντελώς το θέμα. Εντελώς όμως. Και ποια η σχέση η δική σας με το Πάσχα που έθιξα προηγουμένως; Όση και αυτή των όσων μας λέτε με το μάθημα που υποτίθεται ότι θα πρέπει να διδασκόμαστε. Ναι Καμία είναι η απάντηση και χαίρομαι που το βρήκατε με τη μία αν και δεν είναι και πολύ τιμητικό αυτό εκ μέρους σας. Πως είπατε; Να το συζητήσουμε; Ίσως να πίναμε ένα ποτό όλοι μαζί φιλικά; Μα βέβαια, να πάμε σ’ένα κωλόμπαρο για να πέσουν οι μάσκες. Θα μπορούσαμε να πάμε και στο Dark Sun θα σας ταίριαζε πιστεύω σαν χώρος, λίγο σκοτεινός αλλά συνηθίζει το μάτι μετά από λίγο. Εδώ έχει συνηθίσει το δικό μας το αυτί. Ειλικρινά πάντως δεν ξεκίνησα να γράψω για εσάς, αυθόρμητα μου βγήκε καθώς άκουγα λίγο Πασχάλη Τερζή σε λα μινόρε και φα ματζόρε με κάτι τρομπόνια και βιολιά. «Τι να κάνω πες μου, σβήνω απ’ τον καημό μου / μόνο η νύχτα ακούει το παράπονο μου» που θα έλεγε και ο μαέστρος αλλά σίγουρα αυτά δεν ταιριάζουν με τη ξύλινη γλώσσα έτσι; Ή μήπως ταιριάζουν; Δε γαμιέται, με αυτά θ’ασχολούμαστε τώρα, υπάρχει και κρίση στην ομάδα, έχασε και η Λάρισα, είχα εναποθέσει κάποιες ελπίδες κι εκεί όχι για να κόψει βαθμούς από τον Ολυμπιακό αλλά ως επίσημος υποστηρικτής της ήλπιζα για ότι καλύτερο αν και το παιχνίδι το είχα χαμένο. Αλλά όχι και με τέσσερα ρε γαμώτο, τόσα τρώει και ο Παναθηναϊκός, ποια η διαφορά; «Μα όταν πονέσεις και κλάψεις μια μέρα / που δε θα το’θελα ποτέ ποτέ αυτό / στα χέρια του κόσμου να βάλεις τη βέρα / να μοιραστείτε τον καημό». Έτσι δε σου λέει η πεθερά σου χερ προφεσόρ; Άντε γιατί πολύ την έχεις διαπομπεύσει τη γυναικούλα σου και ψυλλιάζομαι ότι σπίτι πέφτει πολύ παντόφλα, μα πολύ παντόφλα αδερφάκι μου. Κι έβαλα και πρόγραμμα να κοιμηθώ νωρίς σήμερα για να σηκωθώ και νωρίς αλλά διάβασα το φίλο το Μαίανδρο και ταραχεύτηκα, γιατί όπως είπε κι εκείνος
«Υπάρχουν τόσοι και τόσοι σαν εσένα...

Όχι άλλο κάρβουνο!»