Days of Wine and Roses

Στάθηκα έξω από το αυτοκίνητο και περίμενα για αρκετή ώρα. Ο καιρός ήταν μάλλον κρύος κι έκανα βόλτες πάνω κάτω για να ζεσταθώ κάπως. Μπήκα στο σταθμό και από το κυλικείο πήρα έναν καφέ. Ρώτησα στα εκδοτήρια και μου είπαν ότι το λεωφορείο θα καθυστερούσε μισή ώρα ακόμη λόγω μηχανικής βλάβης. Πήγα πάλι πίσω στο αυτοκίνητο, άνοιξα το ραδιόφωνο και έπινα αργά αργά τον καφέ. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που σε γνώρισα. Πάλι ένα καφέ κρατούσα στα χέρια μου, προσπαθούσα να μείνω ξύπνιος εκείνη τη φορά κι εσύ είχες έρθει έκτακτα μ’ένα αεροπλάνο για δύο ή τρεις ώρες, δεν ήταν παραπάνω. Ένα μήνα αργότερα βρεθήκαμε στην ίδια πόλη, τη δική σου αυτή τη φορά. Εγώ έμενα στο φίλο μου το Βασίλη, εσύ λίγα σπίτια παρακάτω, στον ίδιο δρόμο κάτι που ανακαλύψαμε πολύ αργότερα. Κι ύστερα η Πάτρα. Λίγο πριν το Πάσχα σ’εκείνες τις τρεις μέρες που μας έφεραν κοντά και που χανόμασταν σ’αυτές τις ατέρμωνες συζητήσεις με φόντο το λιμάνι. Κι ύστερα τόσες άλλες φορές, κάθε φορά και πιο κοντά παρά τα χιλιόμετρα. Αθήνα ? Θεσσαλονίκη ? Χαλκιδική ? Κατερίνη ? Πάτρα και η διαδρομή ακόμη συνεχίζεται. Όπως τώρα που θα κατέβεις από το ΚΤΕΛ θα μπεις στ’αμάξι και θα φύγουμε. Χρόνια σου πολλά αδερφέ.