Sunday, December 18, 2005

Uncertain Times

Χθες καθώς είχα βγει για τα πατροπαράδοτα ψώνια, σερπαντίνες, κομφετί, φρέσκα αυγά χωριάτικα καθώς επίσης και λουκάνικα από τα τελευταία ενώ δεν έλειψαν οι μουστάρδες, τα άψητα αμύγδαλα και τα καθαρισμένα δαμάσκηνα για τα περίφημα πλέον σοκολατάκια είδα στο τμήμα με τα γυναικεία εσώρουχα έναν τύπο να εμψυχώνει το γιο του λέγοντας του ?Αρχίζει το μααααατς? και να συμπληρώνει ?Μιχαλάκη πόσα λες να φάμε από το Αιγάλεω;? χωρίς φυσικά να παίρνει απάντηση από τον πολύ τρίχρονο γιο του ο οποίος προφανώς και χέστηκε για τον Παναθηναϊκό, ειδικά βρισκόμενος στο τμήμα γυναικείων εσωρούχων.

Έτσι λοιπόν θυμήθηκα ότι είχαμε κανονίσει να παίξουμε μπάλα σήμερα κι έτσι ξεκίνησα προπονητική αγωγή κανονίζοντας να πάμε σ’ένα μεζεδοπωλείο το βράδυ έτσι ώστε να έχω μια σοβαρή δικαιολογία για το σημερινό αγώνα ?παίζω για να κάψω αυτά που έφαγα χθες? θα έλεγα. Φυσικά στον αγώνα που έδωσα στο μεζεδοπωλείο δεν ήταν οι συμπαίκτες μου διότι δε μπορούμε να έχουμε όλοι τον ίδιο σκοπό στο παιχνίδι. Παρ’όλα αυτά κανείς τους δεν ήρθε νηστικός, μερικοί μάλιστα είχαν πάρει και πρωινό ενώ εγώ την έβγαλα μόνο με καφέ και σύκα ξερά τα οποία γενικώς μια ευεξία την προσφέρουν καθώς και μια έντονη λειτουργία του πεπτικού και αποχετευτικού συστήματος.

Μαζευτήκαμε λοιπόν σήμερα στο καθιερωμένο γηπεδάκι της Αγίας Παρασκευής (μεγάλη η χάρη της) και αρχίσαμε το ζέσταμα. Είδαμε ότι ο καιρός ήταν αρκετά ζεστός από μόνος του κι έτσι το παρατήσαμε γιατί είδαμε ότι ήτανε αρκετά κουραστικό από μόνο του. Αφού χωριστήκαμε σχετικά εύκολα έγινε η μάχη για το τέρμα. Σαν σωστά ψοφίμια που ήμασταν όλοι θέλαμε αυτή την προνομιούχα θέση η οποία έχει πάντα το λιγότερο τρέξιμο και τη λιγότερη ευθύνη καθώς τα ρίχνεις στην άμυνα και καθαρίζεις.

Η λογική πρυτάνευσε κι έτσι έγινα ο πρώτος τερματοφύλακας. Θυμάμαι πάντως πως όταν ήμασταν πιο μικροί η συγκεκριμένη θέση ήταν η λιγότερο επιθυμητή. Πως αλλάζουν έτσι οι αξίες του ανθρώπου σκέφτηκα όταν άκουσα έναν να φωνάζει γκολ και μερικούς άλλους να χειροκροτάνε. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα ότι η μπάλα ήταν στα δίχτυα μας. Κακός οιωνός αυτός σκέφτηκα κι ευτυχώς δεν μπήκε γκολ. Γενικά στο σημείο αυτό αποφάσισα να μη σκέφτομαι και πολύ αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο καθώς έβλεπα έναν φίλο που έπαιζε πάντα κέντρο κι επίθεση να έχει γυρίσει στην άμυνα μόνιμα και να βήχει όλη την ώρα.

Σκέφτηκα ότι θα ήταν σωστό να του προτείνω να κάτσει αυτός στο τέρμα και τότε ήρθε ένας απέναντι μου, σουτάρει, αποκρούω ελαφρά, η μπάλα χτυπάει στο δοκάρι πέφτει πάνω μου και σαδιστικά κυλάει προς τα δίχτυα. Γκαντεμιά σκέφτηκα ενώ από την αντίπαλη ομάδα έλεγαν ότι έτσι μπήκε το γκολ του Οκκά με τον Νταμπίζα στον πρόσφατο αγώνα που επίσης δε θέλω να σκέφτομαι και να θυμάμαι Ολυμπιακού - Λάρισας. Έτσι λοιπόν ήρθε ο Σπύρος κάτω από τα δοκάρια και ειλικρινά χωρίς να σκεφτώ τίποτα φάγαμε άλλα πέντε γκολ. Μη ξεχάσω να σημειώσω πως σε κάποια φάση το παιχνίδι είχε γίνει 1-1 αλλά τι τα θες, το αποτέλεσμα μετράει.

Τότε ήρθε ο φίλος Θανάσης για συμπαράσταση και εμείς γίναμε έξι ενώ οι άλλοι έμειναν πέντε καθώς περιμέναμε κι έναν ακόμη έτσι θα ήμασταν σε λίγο 6-6. Αρχίσαμε να μετράμε από το μηδέν κάτι που ήταν πολύ χρήσιμο γιατί το 9-1 δεν ανατρέπεται εύκολα. Πήραμε εύκολα κεφάλι στο σκορ και μάλιστα λίγο πριν τη λήξη του παιχνιδιού κερδίζαμε 6-4. Ήταν εκείνο το σημείο του αγώνα που μας πούλησαν τα πνευμόνια μας και οι αντίπαλοι έκαναν τη θεαματική ανατροπή στο σκορ. Τελικά ο αγώνας έληξε 13-6 υπέρ τους και δεν είμαι σίγουρος μήπως έβαλαν και 14ο. Πάντως όλοι κάτσαμε τέρμα σε αυτά τα 7 γκολ οπότε κανείς δεν έμεινε με το παράπονο.

Το μόνο παράπονο μου ήταν ότι τραυματίστηκα πολύ σε αυτό το παιχνίδι ενώ γενικά είναι κάτι που το αποφεύγω. Ένα σκισμένο χείλος, ένα μικρό αιμάτωμα, ένα κατεστραμμένο νύχι και μια οδυνηρή απόκρουση από αυτές που η μπάλα βρίσκει κέντρο και σε αφήνει χωρίς οικογένεια. Εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν τερματοφύλακας για να την πιάσω με τα χέρια κι έτσι μετά έμεινα στη στάση βαθύ κάθισμα κάτι που βοήθησε και το ρυθμό του παιχνιδιού γιατί οι άλλοι χάσανε τη φόρμα τους και για μερικά λεπτά δε μπορούσαν να βάλουν γκολ με τίποτα. Εμείς με τίποτα δε βάζαμε γκολ γενικά κι ας είναι καλά το δοκάρι που με σταμάτησε γιατί είμαι σίγουρος ότι θα τραυματιζόμουν και στους πανηγυρισμούς.

Ο επόμενος αγώνας θα γίνει σίγουρα του χρόνου κι ελπίζω να μας μπει καλύτερα η χρονιά.