Sunday, June 24, 2007

Στην υγεια της αχάριστης

Έχοντας καταφέρει ένα γαμάτο εμπριμέ κάψιμο από τον ήλιο, με την αρχαία τεχνική τους ψεκασμού αντιηλιακού σε εντελώς τυχαία μέρη στο σώμα μου, αποφασίζω να μην καθίσω χθες ξανά στον ήλιο στρει θρου, αλλά να πάω στην παρακείμενη καφετέρια με τα μεγάλα τεντόπανα από πάνω και να αράξω εκεί βουτώντας όποτε και όταν το είχα ανάγκη. Οι άλλοι της παρέας όταν ένιωθαν αρκετά καμένοι ερχόταν σε μένα, αλλιώς ψηνόταν στον ήλιο κι έβλεπαν γκομενάκια να παίζουν ρακέτες ή να μαυρίζουν ή και τα δύο μαζί.

Αφού φρόντισα να μην επαναλάβω τα λάθη του παρελθόντος, τουτέστιν έβαλα παντού αντιηλιακό και το άφησα όση ώρα έπρεπε για ν’ απορροφηθεί, κατέβηκα νωχελικά τα σκαλοπάτια και βούτηξα στην κρύα σχετικά θάλασσα που όμως είχε διάφορα ζεστά ρεύματα τα οποία στην αρχή νόμισα ότι ήταν κάτουρα από άξεστους ελληνάρες αλλά τελικά η λογική και η ενημέρωση από ντόπιο φίλο με έπεισε ότι στο Διακοφτό δεν κατουράνε δέκα λίτρα τη ριξιά.

Εκεί λοιπόν που όλο χάρη τσαλαβουτούσα κι έριχνα τις απλωτές μου, ένας φίλος έφερε τη μπάλα του και αρχίσαμε το θαλάσσιο βόλευ στο οποίο περιττό να πω ότι είμαι ασυναγώνιστος και δε διστάζω να θυσιαστώ κάνοντας την υπερπροσπάθεια για να σώσω μια φαινομενικά χαμένη μπαλιά. Εκεί λοιπόν που παίζαμε σκάει ένα πιτσιρίκι από δίπλα, κάπως παχουλό και άσπρο από το αντιηλιακό το οποίο μας ρωτάει αν μπορεί να παίξει μαζί μας. Ο οκτάχρονος Φάνης λοιπόν ήταν φανερό ότι βάδιζε στα βήματα μου αφού βούταγε συνέχεια για να πιάνει τις μπαλιές που πήγαιναν στο βρόντο, τις περισσότερες δηλαδή.

Εκεί έκανε και την εμφάνιση της η μητέρα του με το λεοπαρ μαγιό της για να του φέρει ένα καπελάκι μην τον ψήσει ο ήλιος. Αντίθετα εκείνη φαινόταν ότι δε φοβόταν τον ήλιο, αφού το χρώμα της πρόδιδε αρκετή ηλιοθεραπεία ή έστω ένα πετυχημένο σολάριουμ. Όταν άρχισα να νιώθω τους ώμους μου να τσουρουφλίζουν έκανα την κίνηση ματ και με μια ανάποδη μπαλιά άρχισα να βγαίνω από το νερό με ύφος κάπως μπλαζέ. Πήγα ξανά στην καφετέρια όπου και απλώθηκα συνεχίζοντας να πίνω τον σκέτη αποτυχία φρέντο μου που είχε μεταμορφωθεί σε ένα νεροζούμι που μάλλον σε χυμό μπανάνας παρέπεμπε παρά σε οτιδήποτε άλλο που να έχει σχέση με καφέ ή τα παράγωγα του. Πάντως κάτι φραπέδες που πήρα μάτι σε διπλανά τραπέζια ήταν γαμάτοι και θα ξέρω για την επόμενη φορά να μην την ξαναπατήσω.

Διάβαζα μια αθλητική εφημερίδα και με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα γνωστό λεοπαρ μαγιό να έρχεται προς το μέρος μου. Ήταν η μαμά του Φάνη που ήθελε να πάρει ένα φυσικό χυμό για το γιόκα της κι ένα ανθρακούχο για την πάρτη της. Με κοιτάει και χαμογελώντας μου λέει «Σας ευχαριστώ που τον παίξατε». Έψαχνα την κατάλληλη απάντηση διότι η τύπισσα είχε πετάξει μεγάλη ατάκα και έπρεπε να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. «Όλοι στη θέση μου το ίδιο θα είχαν κάνει», της απάντησα για να την ακούσω να λέει ότι αυτήν την εποχή δεν έχει πολλά παιδάκια στο χωριό και δε βρίσκει να παίζει στη θάλασσα με αποτέλεσμα να βαριέται και να γκρινιάζει. Κατάλαβα τότε ότι προφανώς μιλάει για το Φάνη και προσφέρθηκα να κεράσω το χυμό που θα έπινε ενθυμούμενος τον Μάκη τον κουρέα που μια φορά είχαμε τον παρακάτω διάλογο:
- Τον τάδε τον ξέρεις;
- Ναι.
- Τον ξέρεις καλά;
- Ναι.
- Πολύ καλά;
- Ναι ρε Μάκη, συμμαθητές είμαστε στο σχολείο.
- Και δε μου λες, είναι καλός μαθητής;
- Ε, έτσι κι έτσι, μάλλον μέτριο τον λες.
- Το κωλόπαιδο, εγώ του πληρώνω τα φροντιστήρια ξέρεις, πηδάω τη μάνα του.
Ο Μάκης γενικά έχει γαμήσει όλη τη γειτονιά και τα περίχωρα αλλά έπιασε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με άλλον κι αυτό του κλόνισε κάπως το ηθικό.

Η μάνα του Φάνη λοιπόν επέμενε δήθεν ότι δεν είναι σωστό κι ότι εκείνη έπρεπε να κεράσει και τελικά συμβιβαστήκαμε με την πρόταση της να δεχτεί το κέρασμα, μόνο αν της επέτρεπα να καθίσει μαζί μου για να μου κάνει παρέα, που ήμουν μόνος μου αφού όλοι οι άλλοι ήταν στην παραλία ακόμη. Οι καλοί μου τρόποι δε μου επέτρεπαν να αρνηθώ κι έτσι ξεκινήσαμε να τα λέμε χαλαρά ενώ πήραμε κι ένα τάβλι για να περάσει η ώρα. Είχαν εκεί το εξοχικό τους και πήγαιναν σχεδόν κάθε σαβ/κο το καλοκαίρι γι’ αυτό και ο μικρός δεν είχε πολλές παρέες. Με ρώτησε αν θα πάμε με την παρέα μου στο Ζαζόπουλο το βράδυ και της απάντησα ότι δεν είχαμε κανονίσει τι ακριβώς θα κάναμε αλλά μάλλον θα προτιμούσαμε κάποιο μπαράκι από τα μπουζούκια. Είπε ότι κι εκείνη θα ήθελε να πιει ένα ποτό το βράδυ αλλά δεν είχε την κατάλληλη παρέα. Πήρα το θάρρος και τη ρώτησα για το μπαμπά του Φάνη, διότι απουσίαζε απ’ όλη τη συζήτηση μας. Μου είπε ότι ο άντρας της ήταν ναυτικός και πως ο Φάνης τον έχει δει ελάχιστες φορές στη ζωή του. Τη ρώτησα αν ο άντρας της είναι και ο μπαμπάς του Φάνη και μου είπε όχι. Εκείνη τη στιγμή έφερα εξάρες και της πήρα το παιχνίδι διπλό. «Είσαι καλός στο πλακωτό», σχολίασε κι εγώ χαμογέλασα με τον αέρα του νικητή. Πήρε την εφημερίδα και ζήτησε από τη σερβιτόρα ένα στυλό, μου έγραψε το τηλέφωνο της, μου φόρεσε στραβά το καπελάκι μου κι έφυγε την ώρα που ερχόταν η παρέα μου απ’ την παραλία.

Εγώ θα έφευγα έκτακτα για Αθήνα λίγες ώρες αργότερα ενώ η πικρή γεύση που θ’ άφηνα το βράδυ προερχόταν μάλλον από τις μελιτζάνες που είχα φάει το μεσημέρι.

Sunday, June 17, 2007

Τα μπάνια του λαού

Δε θα ήθελα ν’ αναφερθώ τόσο στο γεγονός ότι κάηκα ολόκληρος, αν και αυτό είναι που με πονάει περισσότερο, όσο στη διαδρομή πάντα ορμώμενος από την Ιθάκη του Καβάφη η οποία μας οδηγεί στην αξιοποίηση του ταξιδιού και όχι τόσο του προορισμού. Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αυτό το ποίημα δείχνει πως ο Καβάφης ήταν πολλά χρόνια μπροστά απ’ την εποχή του και σίγουρα είχε στο νου του μια εξόρμηση στις παραλίες της Αττικής κυρίως αλλά και όπου αλλού μπορούν να βρουν εφαρμογή οι στίχοι του έστω και υπό ένα σουρεαλιστικό πρίσμα. Μας λέει « ...να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.» κάτι δηλαδή που το ευχηθείς δεν το ευχηθείς αν ξεκινήσεις το σαβ/κο για μπάνιο ισχύει.

Στη διαδρομή λοιπόν συναντήσαμε και πάρα πολλά οχήματα μάλλον της συνομοταξίας των ημιφορτηγών τα οποία στην καρότσα τους φιλοξενούσαν το μόνο φρούτο με πεντανόστιμη καρδιά, το καρπούζι, το οποίο αν πας στα Πριόνια Ολύμπου και το βάλεις μέσα σε μια λιμνούλα δε θέλει πάνω από ώρα για να γίνει κι έπειτα το απολαμβάνεις δροσερό δροσερό. Τα περισσότερα καρπούζια δεν είναι τυχαία. Έχουν και μια ποιότητα την οποία όλοι οι καρπουζάδες φρόντιζαν να διαφημίσουν αναρτώντας τις σχετικές ταμπέλες κάτι πολύ χρήσιμο διότι αν πηγαίνεις με παρέα για μπάνιο και είστε μοιρασμένοι στ’ αυτοκίνητα χρησιμοποιείτε τους καρπουζάδες ως σημείο αναφοράς οπότε και να χαθείτε δεν παίζει πρόβλημα. Με την κίνηση βέβαια δεν παίζει και να χαθείτε αλλά έστω ότι κάποιοι ξεκίνησαν πιο νωρίς ή έκαναν μια στάση για κατούρημα, καφέ, εφημερίδα ή σεξ.

Τα καρπούζια λοιπόν συνήθως είναι ΑΑΑ σε αντίθεση με τα γνωστά ξενοδοχεία τα οποία είναι ΧΧΧ, στην άλλη άκρη της αλφαβήτου δηλαδή. Τα ξενοδοχεία αυτά ως γνωστόν εξυπηρετούν δύο σκοπούς. Τα ερωτευμένα και μέσα στα ντουζένια ζευγαράκια που δεν έχουν ένα χώρο για να βγάλουν τα μάτια τους είναι ο πρώτος. Ο δεύτερος αφορά επίσης βγάλσιμο ματιών, ντουζένια και τα σχετικά απλά έχει να κάνει με παράνομα ζευγαράκια, τουτέστιν έστω και ένας πηδάει και αλλού ή ενδεχόμενα στο ίδιο ξενοδοχείο μπας και κερδίσει κάποια έκπτωση ή κάποια αναγνώριση ως γαμήκουλας αφού θα εμφανίζεται στο ίδιο μέρος με διαφορετικές γυναίκες. Το ενδεχόμενο να τον χαιρετίσει ο ρεσεψιονίστ θεωρείται σπάνιο και οπωσδήποτε όχι επιθυμητό. Το να έχεις χώρο αλλά να γουστάρεις ξενοδοχείο για τη φάση και μόνο σίγουρα κερδίζει μπόνους απλά τείνει να γίνει λίγο εξτριμ σπορ αφού το πιο πιθανό είναι να σου έρθει καμιά μέρα βιντεάκι με τη φάτσα σου ή ότι άλλο τελοσπάντων έχει πιάσει η κάμερα. Ας σταθούμε όμως σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που χαίρονται των έρωτα πολλά πρωινά κυρίως, την ώρα του μίτινγκ ή την ώρα που έχουν πάει στον τάδε πολύ καλό και απαιτητικό πελάτη που θα τον ξεζουμίσει στη δουλειά. Ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις ο σοφός λαός μας λέει ότι δε χωράν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη κι αν εξαιρέσουμε κάτι πολύ προοδευτικές φυλές που έχουν νομιμοποιήσει τις έξτρα συντρόφους, στον υπόλοιπο κόσμο πάντα ο παντρεμένος παρατάει τη γκόμενα και όχι τη γυναίκα του όπως πιστεύει η πρώτη, η δε παντρεμένη δεν παρατάει ποτέ τον άντρα της και είναι κάτι που δεν το περιμένει ο γκόμενος και μάλιστα είναι και ο μεγαλύτερος λόγος για να είναι μαζί της, ενώ σε περίπτωση που είναι και οι δύο με άλλους συντρόφους απλά κάποια στιγμή θα γίνουν τσακωτοί, ή θα ξενερώσουν και θα το διαλύσουν.

Ενώνοντας λοιπόν την ποιότητα των καρπουζιών με τα ξενοδοχεία μας προκύπτεί είτε το ΑΧ ΑΧ ΑΧ, είτε το ΧΑ ΧΑ ΧΑ, εξαρτάται πάντα από την οπτική γωνία που βλέπει κανείς το ζήτημα. Σε κάθε περίπτωση πάντως τόσο τα βογγητά όσο και τα γέλια θα τα ακούσει κάποιος που θα στήσει αυτί στο δωμάτιο ενός ΧΧΧ ξενοδοχείου. Καλά θα τ’ ακούσει κι αλλού αλλά εμείς τώρα μιλάμε για αυτά τα συγκεκριμένα και μόνο. Η σειρά που θα τα ακούσει βέβαια έχει μεγάλη σημασία και ακόμη μεγαλύτερη έχει το χρονικό διάστημα που συνευρίσκονται οι εραστές. Άλλο ν’ακούσεις ΧΑ ΧΑ ΧΑ την πρώτη φορά κι άλλο μετά από ένα χρόνο. Αν το ζευγάρι τα ξαναπεί μετά από ένα χρόνο τότε και η δεύτερη μετράει για πρώτη. Αν τα λέει μία φορά το χρόνο τότε σίγουρα θα πρέπει να κάνουν μια αίτηση στην εκκλησία για θεσμοθέτηση της ημέρας αυτής ως ιερής το λιγότερο. Είναι μεγάλος πειρασμός να σταθώ στο ψυχολογικό προφίλ των εραστών αλλά σκέφτομαι ότι αφενός θα μας πάρει χρόνο, αφετέρου ίσως το προτείνω για θέμα διδακτορικού και κολλήσω κι ένα Dr. μπροστά από όλους τους άλλους τίτλους που κατέχω για να φτάσει πλέον το όνομα μου τα επίπεδο ενός λατινοαμερικάνικου κάτι που θα μου εξασφαλίσει μια μεγάλη καριέρα σε ποδοσφαιρική ομάδα της Ελλάδας στα μέσα περίπου της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου κάτι που οπωσδήποτε μπορεί να αποτελέσει κίνητρο για κάποιες θυσίες ως τότε ή αν ενδιαφέρομαι για κάτι σε στιλ Μαραντόνα την έναρξη της κόκας σε καθημερινή βάση και το σεξ με πολλές γυναίκες έτσι ώστε παραπατώντας στο γήπεδο να μαγεύω το κοινό που δε θα ξέρει ότι απλά δεν μπορώ να κρατήσω ισορροπία γι’ αυτό και στροβιλίζομαι έτσι με την μπάλα την οποία και θα έχω ως ένα σημάδι προσανατολισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εν λόγω παίκτης συνήθως έπαιρνε τη μπάλα κι έφτανε με αυτή μέχρι τα δίχτυα. Παραπέρα δε μπορούσε να φτάσει και να το ‘θελε.

Κάπως έτσι πέρασε και η ώρα μέχρι την Ιθάκη - Ζούμπερι και βούτηξα κατευθείαν με το κεφάλι μπας και συνέλθω από τις περιπέτειες και τις γνώσεις με αβέβαια πάντα αποτελέσματα. Ήθελα κάτι να γράψω και τις βαφές φούρνου που εύκολα παραπέμπουν σε βάφλες φούρνου αλλά δε νομίζω ότι έχουν σχέση με τον τίτλο του ποστ οπότε τις αφήνω για μελλοντική χρήση.

Ζώδια

Την Παρασκευή το μεσημέρι ήρθε η αδερφή μου σπίτι με τη Lifo την οποία άρπαξα αμέσως όχι επειδή δεν χάνω με τίποτα κανένα τεύχος της αλλά γιατί με κάλεσε η μητέρα φύση και χρειαζόμουν κάτι για να διαβάσω. Ξεκινώντας την "από πίσω προς τα εμπρός" ανάγνωση πέφτω πάνω στα ζώδια. Συγκεκριμένα για τον Τοξότη λέει:

Τοξότης Κότα μου, παλιά μου κότα, που 'ναι τ' αβγά που 'κανες πρώτα; Το ακούς συνέχεια αυτό μέσα στο αυτί σου. Σε ποία κότα αναφέρονται λες; Και σε ποια αβγά; Το σύμπαν σου μιλάει με γρίφους, με στιχάκια και παροιμίες αλλά σου βγάζει και παιχνιδιάρικα τη γλώσσα. Γιατί σε κοροϊδεύει; Γιατί τελευταία ξέχασες να 'σαι Τοξότης και αυτό ήταν ότι χειρότερο μπορούσες να κανείς στο ζωδιακό σου είναι. Στις 15/6 η Νέα Σελήνη στους Διδύμους έρχεται να σου θυμίσει ότι μια φορά Δον Ζουάν, πάντα Δον Ζουάν. Γι' αυτό ρίξε πάνω σου κάτι καινούργιο, βάλε το ακαταμάχητο άρωμά σου, και πήγαινε να δαγκώσεις τρυφερή σάρκα. Όταν κυλιστείς στο πρώτο αμαρτωλό κρεβάτι, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο δύσκολο ούτε να βρεις τη φόρμα σου ούτε τον εαυτό σου.

Πουτάνα Νέα Σελήνη, άραγε θ' αγαπάς το Νέο Χόχο τώρα;

Saturday, June 16, 2007

Το πρώτο μπάνιο!

Βουρ για Σαρωνίδα...

Τα παιδιά στη γειτονιά μεγαλώσαν και κάνουν πάρτυ...

Τώρα έσβησαν τα φώτα και παίζουν τα λεγόμενα "μπλουζ", τις κλασσικές ροκ μπαλάντες. Γι' αυτό γλυκάθηκαν οι σκόρπιονς και το 'χουνε κάνει Κολιάτσου - Παγκράτι. Τι πράγματα θυμάται κανείς τέτοια μέρα.

Thursday, June 14, 2007

Όχι άλλο κάρβουνο...

Πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα ποστ σχετικά με ένα μπλογκ που είχα διαβάσει, στο οποίο ο ιδιοκτήτης παρίστανε τον αναγνώστη, ο οποίος υποτίθεται ότι έστειλε ένα μέιλ για μια ιστορία που έζησε και ζητούσε τη γνώμη του μεσιέ αυτού. Ο ίδιος λοιπόν ο μεσιέ αυτός έγραψε και την απάντηση παύλα σχόλιο στο γράμμα του (Δε σας λέω ποιος, πληροφορίες μόνο εντός).
Εξίσου κορυφαίο είναι να γράφεις σχόλια στο μπλογκ σου με άλλο ψευδώνυμο για να μη γίνεις αντιληπτός από τους αναγνώστες σου και να περάσεις τα μηνύματα που θέλεις "στα κρυφά".-

Wednesday, June 13, 2007

Κωλ - γκερλ

Με το θερμόμετρο καρφωμένο στους 32 και τα νεύρα ολίγον τεντωμένα από ένα πρόβλημα της τελευταίας στιγμής, ο υπέροχος κώλος μέσα στο γήινου χρώματος ταγεράκι που προπορευόταν στο δρόμο πίσω από το πεντάγωνο μ’ έκανε ν’ ανακουφιστώ προς στιγμήν αν και δευτερόλεπτα αργότερα άρχισα να χαίρομαι με την κίνηση στο δρόμο αφού έτσι απολάμβανα το θέαμα για περισσότερη ώρα. Ανοίγω το παράθυρο και προτείνω φιλοξενία στο δροσερό σαλόνι του αυτοκινήτου μου με ενδιάμεσο προορισμό τη λεωφόρο Κηφισίας και τερματικό σταθμό το Γαλάτσι. Η χαμογελαστή άρνηση ήταν μάλλον αναμενόμενη κι έτσι συνέχισα απλά να την παρακολουθώ να ξεφεύγει λίγα μέτρα αφού ως πεζή που ήταν γλίτωνε το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων.

Ελάχιστα μέτρα παρακάτω κι αφού είχε ήδη επιβιβαστεί ο πατέρας μου επανήλθα με νέα πρόταση, έχοντας πάντα τον ίδιο σκοπό μα και προορισμό. Αντικρίζοντας τον ένστολο άντρα στο κάθισμα του συνοδηγού προφανώς αναθεώρησε για την ασφάλεια της κι έτσι άνοιξε την πόρτα κι ευχαρίστησε που της κάνουμε αυτήν την εξυπηρέτηση. Εμείς αποκριθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχαμε και πολλά να πούμε κι ένα τρίτο πρόσωπο ήταν ότι πρέπει για να σπάσει η μονοτονία. Βόλευε να την αφήσουμε στην Καποδιστρίου, δρόμο που θα παίρναμε έτσι κι αλλιώς και σε μία κίνηση εντυπωσιασμού έριξα τη θερμοκρασία λίγο ακόμη αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο να σπάσει ο πάγος παρά να δημιουργηθεί.

Η επόμενη ερώτηση μου αφορούσε τ’ όνομα της κι όταν απάντησε Αναστασία κοιταχτήκαμε με νόημα με τον πατέρα μου αφήνοντας το πλατύ χαμόγελο ν’ αυλακώσει τα μάγουλα μας ενθυμούμενοι και οι δύο προφανώς την ομώνυμη σειρά που όσο να το πεις υπήρξε καινοτόμα αφού παρουσίασε μια πτυχή της ελληνικής κοινωνίας αδικημένη μέχρι τότε από την ελληνική τηλεόραση. Εγώ θέλησα να φωνάξω ρυθμικά «Έτσι γαμάει ο Χατζησάββας» αλλά ο πατέρας μου που έπιασε την πρόθεση μου αυτή φρόντισε να ανακόψει τον ειρμό μου ρωτώντας με όχι για το πως παν στην πόλη αλλά για την επίσκεψη του Μολδαβού παράγοντα στη χώρα μας ενώ εγώ απάντησα κάτι αόριστο για το έντερο του Χριστόδουλου απλά και μόνο για να προσπαθήσω να εκμαιεύσω την πληροφορία που αφορούσε τον κώλο της Αναστασίας τον οποίον προηγουμένως είχα θαυμάσει και κυρίως αν τον δίνει για να μη χάνουμε και άδικα τον καιρό μας.

Εκείνη, θρήσκα γαρ, έκανε το σταυρό της και μια δέηση υπέρ του εντέρου του Χριστοδούλου κι εγώ θυμήθηκα τον μεγάλο μπέμπη τον Φάνη ή αλλιώς το ταλέντο που έμεινε ταλέντο, φράση που θα μπορούσε κανείς να προσάψει σε πολλούς Έλληνες αθλητές αλλά κυρίως στο Φάνη για τον οποίον μαθαίνουμε ότι έχει γίνει επιχειρηματίας κι έτσι δεν αγχώνεται για το αν θα χάσει κιλά αλλά για το αν θα πάρει διότι το μέγεθος κάνει πάντα τη διαφορά και ο καλός ο επιχειρηματίας πρέπει να έχει τη μπάκα του καλοζωισμένη για να συμπληρώνει το στάτους του ή αν προτιμάτε για να εκτινάσσει στα δυσθεώρητα ύψη το κύρος του με προσοχή όμως στο πολύ αλκοόλ διότι ελλοχεύει κύρωση του ύπατος, η εκτίναξη του οποίου γενικά δεν συνίσταται αν και νιώθω ότι κάτι βραδιές του έχω αλλάξει πραγματικά τα φώτα χωρίς πραγματικά καμία σπουδαία αφορμή παρά μόνο τη λαγνεία για ενδοβλέφια ζυθομεθανόλη έτσι ώστε να μεθάνε όλοι.

Το τέλος υπήρξε μακάβριο όπως πολύ σωστά φαντάζεστε, αφού ναι μεν τα νέα για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν καλά η Αναστασία όμως έπαθε μια κρίση κολικού που πρωτοεμφανίστηκε στα δεκαοχτώ της γεγονός που με προβλημάτισε εντόνως για τον κώλο της που όπως προείπα υπήρξε το αρχικό αντικείμενο θαυμασμού μου. Μην αντέχοντας να τη βλέπω να υποφέρει έτσι την πυροβόλησα τρεις φορές στον κώλο γεγονός που βοήθησε την κατάσταση αφού έπαψε να φωνάζει και να κλαίει αν και λέρωσε κάπως τ’ αυτοκίνητο. Ευτυχώς που είχα κανονίσει σήμερα να το πάω για πλύσιμο.

Tuesday, June 12, 2007

Ιδεαλισμός

Ακούω το Idealism από Digitalism. Το άλμπουμ σπέρνει.
Και περιμένω να πάω και για ποτάκι απόψε.
Όσοι πιστοί προσέλθετε κερνάω.
Φυσικά και δε λέω που, αν είναι γραφτό παιδιά θα συναντηθούμε.

Νυχτερινοί Διάλογοι

- Όχι πες μου, ποια σ' αγαπάει πιο πολύ απο εμένα αγάπη μου ποια;
- Η μάνα μου.


Monday, June 11, 2007

Απορίες Μανάδων

"Με ποιον πήγες για ψώνια;"

Sunday, June 10, 2007

Πως πέρασα το Σάββατο


Πριν τρία χρόνια περίπου είχα προσπαθήσει να διηγηθώ ένα αγαπημένο Σάββατο σαν να ήταν έκθεση ενός μικρού παιδιού. Το ξετρύπωσα σήμερα και το ανεβάζω.

Εγώ σηκώθηκα το πρωί και πήγα να νιφτώ και είδα ότι η ώρα είχε πάει δώδεκα και πετάχτηκα απότομα και πήρα τηλέφωνο το κορίτσι μου που μόλις είχε ξυπνήσει και κανονίσαμε να συναντηθούμε για να πάμε να αγοράσουμε ρούχα. Δηλαδή εγώ θα αγόραζα κι εκείνη θα τα διάλεγε. Είναι σαν την παροιμία που λέει ο άντρας βασιλεύει η γυναίκα κυβερνά. Τόσο δίκαια πράγματα.

Ύστερα από δύο ώρες βρεθήκαμε στον ηλεκτρικό σταθμό και επειδή κανείς μας δεν είχε φάει σκεφτόμασταν ότι θα έπρεπε να ψωνίσουμε γρήγορα γρήγορα χωρίς όμως να κάνουμε κάποια κακή επιλογή και να πάμε να φάμε. Για τα ψώνια ήρθε και μια φίλη της μαζί για να μη μάθει ο μπαμπάς της ότι έχει αγόρι και τη βάλει τιμωρία.

Πήγαμε σ’ ένα εμπορικό κέντρο και μπαίναμε σε όλα τα μαγαζιά και κάναμε και πλάκες και δοκίμαζα εγώ ρούχα αλλά δοκιμάζανε κι αυτές και ήθελαν να τους πάρω και δώρο μετά και γενικά μας έβλεπε ο κόσμος και μας χαιρόταν, μερικοί μάλιστα γελούσαν κιόλας κι εμείς από ευγένεια και μόνο τους γελούσαμε πίσω ή τους κάναμε να γελάσουν πιο πολύ.

Ήμουνα πολύ περήφανος που το κορίτσι μου ήθελε να μου πάρει ωραία ρουχαλάκια και τα δοκίμαζα όλα μπροστά της και μάλιστα της έπιανα και τον πισινό κι αυτή κοκκίνιζε κι εγώ ένιωθα πολύ ωραία και πήγαινα και σε άλλα δοκιμαστήρια για να την πάρω μαζί μου και κατάλαβα γιατί πραγματικά μπαίνουν δυο δυο πίσω από το παραβάν. Σε πολλά όμως μπαίναν και μόνο γυναίκες δυο δυο και είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως είναι να τσιμπάει η μία τον πισινό της άλλης.

Μετά τα ψώνια πήγαμε να φάμε και εγώ είχα 3 τσάντες μεγάλες με πράγματα και τις κουβαλούσα με πολύ χαρά. Πήγαμε σ’ ένα μαγαζί που βρήκαμε ανοιχτό εκεί κοντά και κάναμε μεγάλη πλάκα με τους σερβιτόρους και ήρθαν και δύο φίλοι μου και γελάγαμε όλοι μαζί και γενικά ήταν πολύ ωραία και μάλλον πρέπει να πηγαίνουμε πιο συχνά για ψώνια.

Εμένα το κορίτσι μου όλο με πείραζε και μου κράταγε και μούτρα και φώναζε και φώναζα κι εγώ και της έδινα πολλά φιλιά αλλά εκείνη μου έδινε περισσότερα και ήταν πολύ ζουμπουρλή και γλυκιά και τη χαιρόμουν να τη βλέπω και βασικά χαιρόταν όλοι να τη βλέπουν και ήθελα να την πιάνω κι όλη την ώρα εκεί που βάζει το σουτιέν και την έπιανα κι εκείνη ήθελε αλλά όχι μπροστά σε όλο τον κόσμο αλλά της άρεσε που το έκανα κι αυτό και με εμπόδιζε όμως να το κάνω και μαλώναμε και μετά φιλιόμασταν και όποτε μπορούσε με γαργαλούσε εκεί που μου αρέσει πιο πολύ.

Μετά πήγαμε όλοι σπίτια μας όπου δεν έγινε τίποτα το σημαντικό και απλά πέρασε η μέρα και εγώ σκεφτόμουν αυτά που έγιναν και πήρα και τα ρούχα στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ μαζί τους αγκαλιά και να τη σκέφτομαι.


Friday, June 08, 2007

που ήταν αταξίδευτο

Η Βάσω έπιασε τη φίλη της τη Μαρία απ’ το χέρι και προχώρησαν προς την οδό Ομήρου. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση αλλά έκανε ζέστη και ίδρωνες εύκολα κάτι που γενικά δεν ήταν επιθυμητό. Θέλανε να πάνε σ’ ένα μαγαζί με βραχιολάκια και διάφορα άλλα μπλιμπλίκια για να σκοτώσουν κάπως την ώρα τους από το θανάσιμο οκτάωρο που γι’ άλλη μία φορά δεν έλεγε να τελειώσει. Δεν ήξεραν αν ήθελαν ν’ αγοράσουν κάτι για το χέρι ή για το πόδι πάντως η Βάσω έπιανε τη φίλη της τη Μαρία από το χέρι με τρόπο ιδιαίτερα μπερδεμένο και της το έσφιγγε με νεύρο κάθε που έβλεπε έναν ωραίο γκόμενο στο δρόμο μονολογώντας «Αχ γιατί να μην έχουμε έναν τέτοιο στο γραφείο; Να μη θες να σχολάσεις, να μη θες να έρθει σαβ/κο, να θες να κάτσεις υπερωρία, αααααααααχ» ενώ αν έβλεπε κανένα μπάζο έλεγε «Τέρατα, τέρατα, τέρατα» ακολουθώντας πιστά την τριαδική αρχή του Ομήρου, οδό στην οποία θα κατέληγαν έπειτα από δέκα λεπτά σύμφωνα με το αρχικό τους πλάνο παύλα σχέδιο το οποίο από κανένα απρόοπτο γεγονός δεν άλλαξε κι έτσι σαράντα λεπτά αργότερα βρισκόταν ξανά η κάθε μία στη θέση της και χάζευε τα ψώνια της Παρασκευής, πράξη η οποία είναι πάντα γουρλίδικη διότι κλείνει ευχάριστα η εβδομάδα.

Ο Μήτσος φόρεσε τα ρούχα της γυμναστικής που έχει μόνιμα παρατημένα στο ντουλάπι του και πήγε να βάλει λίγο ραδιόφωνο για να μην είναι μέσα στη μούγγα. Ο μαύρος σάκος μπροστά του θα τις έτρωγε για τα καλά εκείνη την ημέρα. Έγινε μούσκεμα η φανέλα του μ’ αυτός δεν έλεγε να σταματήσει. Μπουνιές και κλοτσιές σε καταιγιστικό ρυθμό, ζαλιζόσουν να τον παρακολουθείς ενώ ο Κωστάρας του φώναζε για να τον ενθαρρύνει να χτυπά πιο δυνατά ώσπου να ματώσουν οι γροθιές του. Είχαν πρηστεί τα χέρια του και όπως σκούπιζε τον ιδρώτα στο μέτωπο του, άφηνε κόκκινες γραμμές και το αίμα στεκόταν στις ρυτίδες του. Όσο ο Κωστάρας αύξανε την ένταση της φωνής του, ο Μήτσος αύξανε την ένταση των χτυπημάτων. Την επόμενη ημέρα τα χέρια του ενός θα πονούσαν φριχτά ενώ ο άλλος δε θα μπορούσε να μιλήσει.

Η Αντωνία πήρε άδεια για να πάει στο κομμωτήριο και την αισθητικό της. Φουλ αποτρίχωση, χτένισμα, βάψιμο διότι το βράδυ θα συναντούσε το πρόσωπο για πρώτη φορά τετ-α-τετ. Ο τυχερός, ένας νεαρός της σχολής Ευελπίδων είχε προετοιμάσει το έδαφος στο σπίτι του και είχε τοποθετήσει το ξιφίδιο σε περίοπτη θέση έτσι ώστε εκείνη να το πιάσει κι αυτός να της πει μετά τον απαράβατο νόμο στη σχολή που επιβάλλει να γαμήσεις τη γυναίκα που θα πιάσει το ξίφος σου. Η Αντωνία φοβισμένη πήγε κι απ’ την εκκλησία ν’ ανάψει ένα κεράκι για να μην πάει άπατη κι αυτή της η σχέση. Μ’ αυτόν μιλούσαν πέντε φορές τη μέρα στο τηλέφωνο κι όπως έλεγε αισθανόταν πολύ άνετα μαζί του χωρίς να πρέπει να σκεφτεί τι θα πει και πως. Απλά το έλεγε. Ίσως κι εκείνος να της έλεγε ότι θέλει να παντρευτούν, δεν έπρεπε ν’ απογοητευτεί και να το δείξει.

Thursday, June 07, 2007

Οργή και Πόνος


Tuesday, June 05, 2007

152

Εκείνη τη μέρα ντύθηκα λίγο καλύτερα όχι για την γιορτή που είχα να πάω αλλά επειδή θα τη συναντούσα αργότερα κι ας ήξερα ότι ξένα χέρια θα είχαν προσπαθήσει να τη μαγαρίσουν. Την είδα να βγαίνει από το αυτοκίνητο της και με μάγεψε, τα χρώματα της, η αύρα της, το είναι της. Δεν ήταν απλώς ποθητή, είχε εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο, η υπόσταση της είχε πάψει να είναι γήινη, άνοιξε την πόρτα κι έμοιαζε πιο λαμπερή κι απ’ την Πανσέληνο.

Μόνο σαν ταξίδι πάνω απ’ τα σύννεφα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος τη διαδρομή ως το καταφύγιο και τα φώτα της πόλης ιχνηλάτες, το ξημέρωμα θα μας έβρισκε με ανακατωμένα αρώματα κι όμως δε χάναμε την πορεία μας, παίρναμε βαθιά ανάσα και κάναμε βουτιά στη λεωφόρο που απλωνόταν μπροστά μας σε μια πορεία ανεξάντλητη.

Κατεβήκαμε τις σκάλες και μόλις κλείσαμε την πόρτα παραδόθηκε ο ένας στον άλλον άνευ όρων, σ’ ένα παιχνίδι εξουσίας και υποταγής, πόνου και ηδονής. Η ατμόσφαιρα έγινε όσο διακριτική χρειαζόταν κι αυτό ήταν το τελευταίο ίχνος ρομαντισμού. Τα βαμμένα κόκκινα νύχια στα πόδια της σήμαναν την αφετηρία που άπαξ και περάσεις δεν έχεις τερματισμό.

Η κατάκτηση ήταν θέμα αρχής. Με το ένα μου χέρι κρατούσα πισθάγκωνα τα δικά της ενώ το άλλο ξεκινούσε απ’ το λαιμό της κι έφτανε μέχρι εκεί που την έκανε να παλεύει για την ελευθερία της, να βιώνει τον πόνο, να τον νιώθει να μεταμορφώνεται σε ηδονή, να λικνίζεται, να παρακαλάει, να λυτρώνεται.

Η πρώτη μάχη είχε τελειώσει, μα οι πρώτες ανάσες της ήρθαν μαζί μ’ ένα ανεξήγητο πόνο και το άγχος της για τη βραδιά που άλλαζε έτσι αυθαίρετα ρότα. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, η εντατική θεραπεία με αγκαλιές, χάδια και φιλιά έδιωξε τις κακές σκιές.

Ο χορός που ξεκίνησε ήταν σαν ένα ξέσπασμα, οι ανάσες κοφτές, η ένταση υπέροχη, μεταδόθηκε σαν σεισμικό κύμα σ’ όλο το δωμάτιο με τις ανάλογες καταστροφές. Το δυνατό αίσθημα των πολλαπλών οργασμών της, πρωτόγνωρο στην μέχρι τώρα πορεία μας, δεν την εμπόδισε να στολιστεί με το λάβαρο του κατακτητή.

Monday, June 04, 2007

Silver Days



Friday, June 01, 2007

Για την Αμαλία


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)


«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών. Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com , η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.» (Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ: «Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
* ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ