Thursday, March 30, 2006

Λοβ μι

Η αξία της μπύρας αναμφισβήτητη, της δε μπυραρίας ακόμη μεγαλύτερη καθώς υπάρχουν τα διάφορα πλατώ με τους λαχταριστούς μεζέδες και θα ήταν ψέμμα αν λέγαμε ότι πάμε σε μπυραρίες μόνο για να πιούμε μια σπάνια μπύρα. Αυτά τα υπέροχα λουκάνικα είναι ένας επιπλέον λόγος για να μην προτιμήσουμε το κλασικό αμστελόζουμο. Ξεφύλιζα τον κατάλογο λοιπόν κι άκουγα το ζευγαράκι στο πίσω τραπέζι να συζητά.

Γυναίκα : -Δε μου'χεις πει τίποτα καλό.
Άνδρας : -Καλό; Τι θα μπορούσε να είναι καλό;
Α.: -Καλό. Ε καλό ας πούμε είναι ότι το καλοκαίρι...

(Είναι η στιγμή που σκέφτομαι ότι της ανακοινώνει διακοπές στη Χαβάη)

Α.: -Θεωρητικά μιλώντας πάντα, κατά πάσα πιθανότητα θα πάρω κι άλλη αύξηση.
Α.: -Δεν είναι καλό αυτό;

(Μερικά δευτερόλεπτα σιωπής και η κοπέλα καταρρέει με την ατάκα του τύπου, το αποτέλεσμα κλάμματα)

Α.: -Τι έπαθες αγάπη μου; Τι έγινε τώρα; Τι έχεις μωρό μου;

Απορίες που έχει ο κόσμος ε;

Thursday, March 23, 2006

Euro-Σοκ για Μενούνος

Μία δυσάρεστη έκπληξη περίμενε σήμερα το πρωί τους διοργανωτές της Eurovision αφού η κατά τα φαινόμενα συμπαρουσιάστρια του Σάκη Ρουβά δεν είναι πλέον σε θέση για να σταθεί στο πλευρό του. Συγκεκριμένα και σύμφωνα με το τελευταίο ανακοινωθέν του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων η Μαρία έπειτα από την κλήρωση από την οποία προέκυψε η σειρά με την οποία θα παρουσιαστούν τα τραγούδια στις βραδιές του ημιτελικού και τελικού του διαγωνισμού θέλησε να διασκεδάσει αλά ελληνικά κάτι το οποίο τελικά δεν της βγήκε σε καλό. Αν και έγινε προσπάθεια από την οργανωτική επιτροπή ν’αποσιωπηθεί το γεγονός τελικά φαίνεται ότι μάλλον θα μας απασχολήσει πολύ διότι έχουν προκύψει τα παρακάτω οξύτατα προβλήματα:

α) Ποια θα είναι η αντικαταστάτρια της Μενούνος; Φαβορί είναι η Έλενα Παπαρίζου της οποίας το πρόσωπο φιγουράρει στο site της Eurovision σε μία διαφήμιση για το fan club της αλλά κανείς δε μπορεί ν’αποκλείσει την ιδέα
για την παράδοση της σκυτάλης από την τραγουδίστρια που έφερε το θεσμό στην Ελλάδα. Το μεγάλο outsider ακούει στο όνομα Αλεξάνδρα Πασχαλίδου η οποία σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση και ψάχνει να βρει εύκολα 14.000 ευρώ που της λείπονται για μία πλαστική στον κουμπάρο της Ελένης Μενεγάκη και άντρα της Νατάσας Θεοδωρίδου, Αντρέα Φουστάνο. Το ενδεχόμενο ο Σάκης να έχει άντρα συμπαρουσιαστή υπάρχει σαν σκέψη όμως σε καμία περίπτωση αυτός δε θα είναι ο Αλέξης Κούγιας διότι συμμετέχει μαζί με τη γυναίκα του σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα εκμάθησης κλήσης τριψήφιων αριθμών σε καταστάσεις πανικού.

β) Το συμβόλαιο της Μενούνος. Τι θα γίνει με τη προκαταβολή που έχει ήδη κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό της Μαρίας; Θα ζητήσει η ελληνική οργανωτική επιτροπή «τα λεφτά μας πίσω»; Θα ενεργοποιήσει το νομικό τμήμα των διοργανωτών τη ρήτρα για διαφυγόντα κέρδη και αλλότριες ζημίες από την απροσεξία της Μενούνος η οποία με την ανώριμη συμπεριφορά της παραλίγο να τινάξει κυριολεκτικά το διαγωνισμό στον αέρα; Το ζήτημα έχει πολιτικές προεκτάσεις που δεν είναι ορατές δια γυμνού οφθαλμού όμως αν συνυπολογίσει κανείς το ταξίδι της Ελληνίδας υπουργού εξωτερικών κας Ντόρας Μπακογιάννη, τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και τις πρόσφατες αναταραχές στη Γαλλία αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τουλάχιστον φαίνονται.

Τι ακριβώς όμως έγινε με την Ελληνο-αμερικανίδα δημοσιογράφο με το λαμπερό χαμόγελο και το αβυσσαλέο ντεκολτέ; Αφού ήπιε τ’άντερα της για να γιορτάσει το μεγάλο αυτό γεγονός θέλησε χωρίς τη συνοδεία του προσωπικού ασφαλείας να επισκεφθεί ένα από τα παραδοσιακά πατσατζίδικα για να στρώσει στομάχι. «Ποιος είδε τη Μενούνος και δεν τη φοβήθηκε» δήλωσαν χαρακτηριστικά οι άντρες της εταιρίας Security που είχαν αναλάβει τη συνοδεία της παρουσιάστριας. Τελικά συμβιβάστηκε με τον όρο να την παρακολουθούν διακριτικά και από απόσταση όπως και έγινε. Δεν άργησε όμως και το κακό να γίνει αφού η ασυνήθιστη σε τέτοιες απολαύσεις Μενούνος καθώς ανέβαινε τα σκαλιά μιας εκκλησιάς στην οποία σταμάτησε κατά την επιστροφή της στο ξενοδοχείο για ν’ανάψει ένα κεράκι γκρεμοτσακίστηκε αφού ζαλισμένη καθώς ήταν ένιωσα σφόδρα την ανάγκη να ξαλαφρώσει ενώ και ο πατσάς της είχε φανεί λίγο ξινός και ανακατευόταν από ώρα όπως είχε δηλώσει και στον οδηγό της λιμουζίνας που έτρεξε να τη μαζέψει και να την πάρει σαν νύφη στην αγκαλιά του έξω από τον ιερό ναό. Η Μενούνος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο Κέντρο Υγείας Μαρκοπούλου έτσι ώστε να τη σιάξουν όσο μπορούν και μετά να τη στείλουν πακέτο με την πρώτη πτήση στην πατρίδα της την Αμερική πριν μαθευτεί η είδηση. Τελικά η διάγνωση ήταν ρήξη χιαστών και έτσι η άτυχη καλλονή δε θ’αποφύγει το χειρουργείο το οποίο θα πραγματοποιηθεί στις 20 Μαΐου, ημέρα του τελικού της Eurovision στην Αθήνα της Τζώρτζια. Από μας περαστικά Μαράκι κι ευχές για ταχεία ανάρρωση!

Tuesday, March 21, 2006

Τι θα δω απόψε

Νεοφιλελευθερισμός και αγροτική κουλτούρα

Από το εδώ και 27 χρόνια άπλυτο παράθυρο μπορούσες να ξεχωρίσεις σχετικά εύκολα την ηλιόλουστη μέρα ενώ σε τούτο συνέβαλλε τα μέγιστα και το αλκοόλ που κύλησε στις φλέβες μας μέρα μεσημέρι με αφορμή την προαγωγή του Κ.Ν. στο Δ.Σ ενώ χθες ήταν τα γενέθλια της Γεωργίας και ποτέ δε ξέρεις αύριο τι θα προκύψει έτσι ώστε να επιδοθούμε πάλι σε γλέντι περιωπής. Η ιδέα για το γυμναστήριο απορρίφθηκε λίαν συντόμως, είχαμε πάει και χθες μην πεθάνουμε δύο μέρες συνεχόμενες κι έτσι αποφασίσαμε να βολτάρουμε σε κάποιο παραλιακό στέκι. Αφού φτάσαμε λοιπόν στο Παγκράτι πήγαμε μία βόλτα προς την Κρητική εστία μήπως και βρούμε φρέσκο γαμοπίλαφο που ως γεύση είναι συναρπαστικό. Τι μπορείς να πάθεις όταν κοιτάς το ρολόι ανάποδα; Να είναι η ώρα δύο και είκοσι κι εσύ να νομίζεις ότι είναι οκτώ παρά δέκα. Έτσι λοιπόν κι αφού δε μπορούσαμε να εξηγήσουμε πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα γιατί ήμασταν σίγουροι ότι είχαμε φύγει μεσημέρι από τη δουλειά αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τη μηχανή για να φύγουμε ενώ αιτιολογήσαμε το λαμπερό του ηλίου από την επίσημη πρώτη της άνοιξης, περιοχή κοντά στη δροσιά γνωστή και για τα πεϊνιρλί της που για να λέμε και του στραβού το δίκιο μια μαλακία και μισή είναι κι αν πρόκειται να κουβαληθείς μέχρι εκεί πάνω για να φας ένα πεϊνιρλί το οποίο και εξ’ορισμού δεν είναι και η κολασμένη η γεύση καλύτερα να φτιάξεις ένα τοστάκι σπίτι σου και να έχεις και το κεφάλι σου ήσυχο. Εμένα το κεφάλι μου μέσα στο κράνος με πόναγε λίγο γιατί είχα πάρει κάτι κινέζικα σε προσφορά one size fits all αλλά τελικά αποδείχθησαν πολύ μικρά για το δικό μου το κεφάλι το οποίο αν και δεν είναι γεμάτο χρυσάφι που θα έλεγαν και οι Τρύπες εντελώς αδειανό δε μπορώ να πω πως είναι αλλά δε μπορώ να πω και με ακρίβεια τι έχει μέσα , πάντως σίγουρα κάτι πρέπει να έχει γιατί το ακούω που κάνει γκλίνκι γκλίνκι όταν το κουνάω όπως εκείνα τα αυγά τα κίντερ που όσες φορές έχω προσπαθήσει να τα κλωσήσω το αποτέλεσμα είναι ένας καφές λεκές στον ποπό μου λες κι έχω χεστεί πάνω μου ενώ στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί κι εγώ περιμένω αντί για δωράκι να σκάσει μύτη ένα σοκολατάκι πράγμα που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δε με πτοεί. Ειδικά τώρα με τη γρίπη των πτηνών καμία εμπιστοσύνη δεν έχω στα διάφορα αυγά που πηγαινοέρχονται γι’αυτό προτιμώ τα δικά μου τα οποία φροντίζω να μεγαλώνουν στο κατάλληλο το περιβάλλον χωρίς να τα βλέπει και πολύ το φως εκτός από αυτό του ψυγείου το οποίο όμως ωχρό καθώς είναι δεν τα τυφλώνει και πολύ και ως εκ τούτου έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα γυαλιά ηλίου δεν είναι ιδιαιτέρως απαραίτητα σε όλη αυτή τη διαδικασία παρόλο που σκέφτομαι πολύ σοβαρά την εγκατάσταση ενός υδραυλικού συστήματος τεντών αυτοπροσαρμοζόμενο στις απαιτήσεις της κάθε εποχής και ειδικά τώρα που μπήκε η άνοιξη για τα καλά θα πρέπει να λανσάρω και τη νέα κολεξιόν αυγών με έμφαση στα Πασχαλινά για τα οποία προορίζω ένα πρόστυχο κόκκινο σετάκι φουστάκι-μπουστάκι για να τους δώσω μια ώθηση μέρες που είναι. Φανταστείτε το Μέγα Σάββατο στην εκκλησιά κι όλο τον κόσμο που πέρυσι ήταν με τις λαμπάδες στο’να χέρι και τ’αυγά στο άλλο φέτος να έχει πρόβλημα διότι ποιος θα τολμήσει ν’αρχίσει να σπέρνει τον πανικό σπάζοντας και τσουγκρίζοντας αυγά μη υγειονομικώς ελεγμένα και πιθανούς φορείς του ιού Ζ38Τ61 κι όλα αυτά εν μέσω βεγγαλικών και κροτίδων και λίγο πριν τη μαγειρίτσα η οποία ρε παιδιά παράπονο το έχω ποτέ δεν έχει περισσέψει για να φάω και τέταρτο πιάτο, πάντα την καταβροχθίζουν, πέφτει όλο το σόι πάνω δεν αφήνει ούτε σταγόνα, σαν το Άλτις ένα πράγμα και μένω εγώ μετά να κοιτώ την κατσαρόλα σα χάνος. Έφαγες ρε άνθρωπε το πιάτο σου τι τρέχεις στα κρυφά μέσα στην κουζίνα τάχα μου να φέρεις χαρτοπετσέτες κι έρχεσαι με το πιάτο φίσκα; Αυτό δηλαδή είναι το νόημα της νηστείας; Άλλοι πάνε δήθεν και καλά να πλύνουν τα χέρια τους και τους βλέπεις με υπερχειλισμένα σαν το φράγμα του Μόρνου πιάτα και αναρωτιέσαι μετά πόσο αυτός ο υπερκαταναλωτισμός τους έχει επηρεάσει και δε μπορούν να δείξουν τη στοιχειώδη εγκράτεια ενώ ούτε με την ακράτεια έχουν γενικά πρόβλημα κι ας μη φοράνε και ούλτρα σλιπ παντ. Το πρωί βεβαίως θα σηκωθούμε όλοι με χαρά για να πάμε να φέρουμε τις γύρες μας γύρω από το αρνί που γυρίζει μπας και τσιμπήσουμε καμία πετσούλα ενώ οι πιο τολμηροί σαν και μένα προσπαθούν με το σουγιά να κόψουν κομματάκια από το κοκορέτσι γεγονός που εφτά στις δέκα ένα μικρό καψιματάκι ως σουβενίρ θα το αφήσει αλλά αν δεν πονέσεις δε θα μάθεις κιόλας. Σήμερα παγκόσμια μέρα του ύπνου και της ποίησης αντιστεκόμαστε, μαχόμαστε και τραγουδάμε Μαργαρίτα Ζορμπαλά «Φόρεσε τα Κόκκινα Πατίνια» σε δύο δόσεις άτοκες βεβαίως βεβαίως. Προσεχώς τα γυρίσματα της νέας μου επιτυχίας «Τσέλιγκας χωρίς αιτία», παρακαλείστε να αποστέλλετε τα βιογραφικά σας συνοδευόμενα από 2-3 φωτογραφίες χωρίς το μαγιό κατά προτίμηση για την οντισιόν.

Monday, March 20, 2006

Τεκίλα Πορτοκάλι

Εκείνο το βράδυ στην Αρχιτεκτονική ήταν διαφορετικό απ’ όλα τα προηγούμενα κι όπως αποδείχθηκε με τον καιρό κι απ’ όλα τα επόμενα τα οποία όμως δεν ήταν και πολλά. Βλέπετε μερικές βραδιές κουβαλάν μαζί τους τον άνεμο της αλλαγής καθώς θα έλεγε και το γνωστό συγκρότημα των Σκορπιών το οποίο έμελλε να δοξαστεί για τις μπαλάντες του, ένα ιδιότυπο μουσικό είδος το οποίο και συνόδευσε αρκετά από τα δημοτικο-γυμνασιακά μας πάρτι για να χορέψουμε μπλουζ όπως λέγαμε τότε αυτόν τον μοντέρνο και τολμηρό χορό που επέτρεπε νόμιμα πλέον να την πέσουμε στα κορίτσα αφού είχαμε προηγουμένως φτιάξει κεφάλι με αρκετή ποσότητα κοκακόλας και σπράιτ γεγονός που μας έκανε ακαταμάχητους εραστές, σαν τον Καζανόβα ένα πράγμα ή τον Μικ Τζάγκερ, μεγάλο ίνδαλμα της εποχής για εμένα αν και τότε τα χρονάκια του τα είχε. Τελειώνοντας τη Δευτέρα γυμνασίου, αρχές της δεκαετίας του 90 δηλαδή κι αφού το πικάπ ξεφυσούσε λαχανιασμένο προειδοποιώντας μας ότι τέρμα ως εδώ έπειτα από τη σχετική παραγγελία ο κύριος Πέτρος μου έφερε το μαύρο μηχάνημα που σαν πιστό σκυλί παίζει ακόμα κι έχει βγάλει πάρτι και πάρτι. Ηχεία, ενισχυτής, κασετόφωνο και φυσικά cd-player όλα ξεχωριστά κομμάτια απολάμβαναν την καθημερινή φροντίδα μου έτσι ώστε να γυαλίζουν κι αυτά με αποζημιώνανε και με το παραπάνω. Έτρεξα στο Μετρόπολις και αγόρασα μία συλλογή του Jimi Hendrix που είχα βάλει στο μάτι από καιρό και σιγά σιγά άρχιζα να εμπλουτίζω τη συλλογή μου με αυτά τα μικρά πραγματάκια που πιάναν λιγότερο χώρο από τους δίσκους και είχαν και καλύτερη ποιότητα στον ήχο αν και οι λάτρεις του αναλογικού ποτέ δεν το παραδέχτηκαν το τελευταίο. Ως σωστός έφηβος λοιπόν δεν ήταν δυνατόν να μην ακούσω Deep Purple, Led Zeppelin κι όλα αυτά τα συγκροτήματα που μπορούσες να χαρακτηρίσεις τότε ως hard rock ενώ σήμερα κάποιοι επιμένουν να χρησιμοποιούν τον όρο «κλασικό ροκ» χωρίς να το έχω πολυκαταλάβει είναι η αλήθεια αυτό αλλά δε σκοτίζομαι και ιδιαιτέρως, αγάπες είναι αυτές και μην το γελάτε μπορεί να συμβεί και σε σας. Χρόνια αργότερα σαν φοιτητής έμαθα κι εγώ για το περιβόητο αυτό μαγαζί την Αρχιτεκτονική και είπα να το επισκεφτώ διότι υπήρχε και η παρέα που γουστάριζε τέτοια άσματα κι αν μη τι άλλο ο κόσμος συμμετείχε κάτι που μου αρέσει να το βλέπω στα μαγαζιά που πηγαίνω. Έτσι λοιπόν μία Πέμπτη που βαριόμουν να κάνω το οτιδήποτε με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος για να πάμε εκεί κι επειδή βαριόμουν περισσότερο να μείνω στο σπίτι πήρα την κούρσα πέρασα από το σπίτι του και ξεκινήσαμε ενώ στο δρόμο μοιραζόμασταν ένα φλασκί με βότκα σμιρνόφ ήταν θαρρώ η κόκκινη ενώ εγώ θα προτιμούσα να είχαμε και λίγο καρνέισον όχι όμως σε συνδυασμό με τη βότκα γιατί δε θα έλεγα ότι ταιριάζουν και πολύ. Φτάσαμε χωρίς να φάμε ιδιαίτερο πήξιμο στο δρόμο και αναζητήσαμε γρήγορα μία θέση στο μπαρ έτσι ώστε να προλάβουμε να παραγγείλουμε πριν αρχίσει το ζωντανό πρόγραμμα γιατί το έχω σε κακό να ξεκινήσει να παίζει η μπάντα κι εγώ να μην έχω αρχίσει το ποτό μου. Σύντομα αντιληφθήκαμε με το φίλο μου το πλήθος των νεαρών κορασίδων που μας κοιτούσαν μ’ένα περίεργο βλέμμα και δεν αργήσαμε να καταλάβουμε το γιατί, είχα μπερδέψει τα παπούτσια μου και φορούσα στο αριστερό πόδι ένα μαύρο all star ενώ στο δεξί ένα κόκκινο χρωματικός συνδυασμός που ταιριάζει μεν αλλά δεν είναι και για κάθε μέρα ή για κάθε νύχτα αν προτιμάτε. Με διάφορα τεχνάσματα πάνω στο σκαμπό προσπαθούσα να κρύψω το δεξί παπούτσι αλλά αυτό φαινόταν πεντακάθαρα από όποια οπτική γωνία κι αν το κοιτούσες. Ήταν ειδικά μία κοπέλα στο απέναντι τραπέζι η οποία είχε καταφανώς πεθάνει από τα γέλια με την καινοτόμα ενδυματολογική μου πρόταση. Πάω και της πιάνω κουβέντα με στόχο να της δημιουργήσω τύψεις.
-Απαίσιο τραγούδι δε συμφωνείς;
-Θα έλεγα ότι μου αρέσει.
-Χαίρομαι που συμφωνούμε, τι πίνεις;
-Γιατί θέλεις να με κεράσεις;
-Όχι! Πουτάνα είσαι;
-Καλά πως μου μιλάς έτσι;
-Κι εσύ πως με κοιτάς έτσι;
-Εεεεεε, δε ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά εντελώς ενημερωτικά σου λέω ότι φοράς διαφορετικό χρώμα παπούτσια.
-Το έχω παρατηρήσει, άσε δε γίνεται τίποτα.
-Τι εννοείς;
-Ε κάθε φορά το ίδιο μου συμβαίνει, πάντα την πατάω.
-Σοβαρά;
-Να’ταν αυτή η πρώτη φορά ευτυχισμένος θα’μουν.
-Να σου πω την αμαρτία μου εγώ το παθαίνω με κάλτσες καμια φορά.
-Όχι με κάλτσες νομίζω δεν το έχω πάθει ποτέ.
-Και να μην το πάθεις καλύτερα.
Μετά από λίγα ποτά καταλήξαμε στο σπίτι μου όπου έβαλα εκείνο το πρώτο cd του Jimi Hendrix και για την ακρίβεια το κομμάτι νούμερο δέκα. Λίγα λεπτά αργότερα ροχάλιζε σαν ιποππόταμος αλλά είχε κουρνιάσει σε μία γωνιά που δε μου έκανε καρδιά να την ξυπνήσω. Πήγα και την έπεσα στον καναπέ κι όταν ξύπνησα το πρωί ετοίμασα καφέ για δύο. Με ευχαρίστησε και μου ζήτησε συγγνώμη για τη χθεσινή νύχτα αλλά ήταν πολύ κουρασμένη. Της είπα ότι θα μπορούσε να επανορθώσει και μου απάντησε ότι αυτό ακριβώς περίμενε ν’ακούσει. Αργότερα όταν πίναμε τον δεύτερο καφέ που στην ουσία ήταν ο πρώτος με ρώτησε τι ήθελα να μάθω για εκείνη. Της απάντησα «τ’όνομα σου» και έφυγε.

Saturday, March 18, 2006

Σαν χθες...

H αβάσταχτη γοητεία ενός ξεριζωμένου...

Ήταν ακόμη μία βραδιά από αυτές που γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι θα πάει στράφι και με τέτοια διάθεση ξεκίνησα χθες από το σπίτι μου, λίγο καθυστερημένος κάτι όμως που βγήκε σε καλό γιατί τελικά άργησα λιγότερο απ’ όλους τους υπόλοιπους. Αφού λοιπόν έφτασα πρώτος έπρεπε να διαλέξω και σε ποιό τραπέζι από τα διαθέσιμα θα καθίσουμε. Τυχαία έπεσε το μάτι μου σ’ένα γωνιακό κολλητά σε μια τζαμαρία και πήγα ν’αφήσω τα πράγματα μου. «Αυτό είναι για καπνίζοντες κύριε» μου είπε ο σερβιτόρος και του είπα να μην ανησυχεί κι ότι θα πήγαινα αμέσως να προμηθευτώ ένα πακέτο τσιγάρα. Αφού επέστρεψα από το γωνιακό ψιλικατζίδικο με ρώτησαν αν ήθελα να μου φέρουν κάτι κι εγώ ζήτησα μία Κάιζερ σε κολωνάτο ποτήρι. Στο δίπλα τραπέζι παρατήρησα έκπληκτος την για χρόνια μούσα μου, γνωστή καλλιτέχνιδα Τζίνα Βαρώνη. «Κάθεσαι στο μπαλκονάκι σα λουλούδι αθάνατο / μα εγώ σαν τ’αηδονάκι παίζω με το θάνατο / δε με νοιάζει κι αν πεθάνω, δε με νοιάζει κι αν χαθώ / ένα μόνο με μαραίνει, που μ’αφήνεις μοναχό» τραγούδησα για πάρτη της κι εκείνη έβγαλε από τη τσάντα της ένα εισιτήριο τρένου με προορισμό όπως αργότερα είδα την Καλαμπάκα. «Αυτό το τσιγάρο που καίει είναι το τελευταίο / τα μάτια σου κλείσε δε θέλω να δεις ότι κλαίω / γιατί είναι μοιραίο να φύγω σε λίγο, σε λίγο, σε λίγοοοοοοοο / Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο / Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο / Αγκαλιάσε με, φίλησε με, μέσα στα χέρια σου τα δυο φυλάκισε με / Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο / Κάνε κάτι να χάσω το τρένο» ήταν το επόμενο τραγούδι που διάλεξα και εκείνη εμφανώς ταραγμένη έβαλε το εισιτήριο ξανά μέσα στην τσάντα της. Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα πήγαινε στα Μετέωρα για αναρρίχηση κάτι όμως που τελικά διαπίστωσα ότι δεν ίσχυε. Στην Καλαμπάκα θα πήγαινε για την έναρξη της ανοιξιάτικης περιοδίας της και όπως το έχει συνήθειο κάθε χρόνο, πετάγεται και στα μοναστήρια για να πάνε όλα καλά. Κάνω νόημα στο σερβιτόρο και του ψιθυρίζω κάτι στο αυτί ενώ ταυτόχρονα του έχωσα κι ένα εικοσάυερο στην τσέπη από αυτά τα πλαστά που έχω για κάτι τέτοιες περιπτώσεις έτσι ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημα μου το συντομώτερο δυνατόν. Πράγματι δεν είχε περάσει ένα λεπτό, όταν είδα το σερβιτόρο να κατευθύνεται με μία σαμπανιέρα προς το τραπέζι της Τζίνας. Εγώ κράτησα σφιχτά το ποτήρι μου με τα χέρια μου ιδρωμένα από το άγχος ετσι ώστε την κατάλληλη στιγμή να το υψώσω αλλά φρόντιζα τουλάχιστον να διατηρώ το ύφος «άντρας με αυτοπεποίθηση» κι ας πήγαινε η καρδούλα μου πέρα δώθε από την αγωνία. Σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες μου ο νεαρός σερβιτόρος έβγαλε από τη σαμπανιέρα μία Άμστελ και την άνοιξε μ’έναν αναπτήρα μπικ χρώματος λευκού έτσι ώστε να διατηρηθεί ο συμβολισμός των λευκών και αγνών περιστεριών. Ύψωσα το ποτήρι μου, χαμογέλασα πιο σίγουρος από ποτέ και τότε η Τζίνα άλλαξε σταυροπόδι με μία περίτεχνη κίνηση όπως η Σάρον Στόουν στο Βασικό Ένστικτο. Εκεί πραγματικά ένιωσα τα γόνατα μου να τρέμουν θαρρείς και τα είχε δονήσει ο εγκέλαδος ενώ εκείνο το παλιό τραύμα από τη μαχαιριά στο γόνατο άρχισε να με τσούζει ενώ συν τις άλλοις μ’έπιασε και κόψιμο μάλλον από τα μεσημεριανά φασόλια γίγαντες που είχα δεόντως τιμήσει. Ένιωθα λοιπόν πως εκείνη τη στιγμή μόνο ένα τραγούδι θα με έσωζε και αποφάσισα να το πω για να σώσω την κατάσταση «Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης / μέσα σε μια φάση τραγική / Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης / και η σωτηρία μου είσαι εσύ». Έφυγα σφαίρα για την τουαλέτα κι όταν επέστρεψα η Τζίνα δεν ήταν πια στο τραπέζι της. Βρήκα ένα ιδιόχειρο σημείωμα μ’ένα τηλέφωνο κι ένα κάλεσμα «Θα σε περιμένω λίγο μετά τη μία στο Ξενοδοχείο Όνειρα στα Εξάρχεια, δωμάτιο 23 Κολασμένα δική σου, Τζίνα».

Προαιρετικά συνοδεύετε την ιστορία με αυτό

Thursday, March 16, 2006

The Sky Is The Limit

Wednesday, March 15, 2006

When The Music Becomes A Passion


Γιατί η μουσική δε γνωρίζει από φραγμούς και σύνορα...

Sunday, March 12, 2006

Κάποτε στο Ρεξ

Παρασκευή βράδυ σε μία υπερφορτωμένη από κόσμο Αθήνα, τριγυρνούσα προσπαθώντας να καλύψω το χρόνο μεταξύ ενός αναβληθέντος καφέ και μιας παράστασης στον κινηματογράφο και μπορώ να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Χάζεψα βιτρίνες με παπούτσια, η αγορά των οποίων ήταν στα άμεσα πλάνα μου και την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή) πήγα και αγόρασα ένα εντελώς διαφορετικό ζευγάρι αλλά αυτό δεν είναι μείζονος σημασίας στην παρούσα φάση. Έκανα και μία περατζάδα από το metropolis όπου αγόρασα το νέο cd της Beth Orton. Αυτό το γλυκό και ζόρικο κοριτσάκι μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση το 2003 όταν την είχα δει στο Gagarin κι έτσι δε δίστασα ν’απλώσω το χέρι μου για να πιάσω το καλαίσθητο ομολογουμένως εξώφυλλο με το ουράνιο τόξο. Όπως επίσης δε δίστασα ν’ απλώσω το χέρι μου και στο dvd με την ταινία «Παραγγελιά» για συλλεκτικούς και μόνο λόγους καθώς και για οικιακές βραδιές cult ελληνικού κινηματογράφου στα πρότυπα του διεθνούς φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο υπό την εποπτεία του μεσιέ Τριανταφυλλίδη του νεοτέρου που όπως μαθαίνω καταφέρνει να μπαίνει και μέσα από τις συναυλίες που διοργανώνει η Astra. Opel Astra παρήγγειλε ένας φίλος πρόσφατα και το περιμένει τον Απρίλη να του έρθει αλλά κάτι τέτοιο με μουσική δεν έχει σχέση διότι ακόμη και ο ήχος του κινητήρα του Astra δε σε εμπνέει για κάτι, οτιδήποτε. Έπειτα κατευθύνθηκα προς το Ideal ν’αγοράσω εισιτήρια και πήγα μέχρι τα Goody’s στη Σόλωνος γιατί νηστικός καθώς ήμουν όλη μέρα ένιωσα το στομάχι μου να με τραβάει λίγο αν και κατά βάθος ήθελα απλώς να κάτσω κάπου και να χαζεύω το νεοαποκτηθέν dvd μου για το οποίο και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αφού πέρασε λίγο η ώρα πήγα προς τον κινηματογράφο ενώ μου έκανε εντύπωση ο κόσμος που ήταν μαζεμένος έξω από το Εθνικό. Κοίταξα το ρολόι μου και σκέφτηκα ότι η παράσταση θα έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει όταν συνειδητοποίησα πως ο λόγος ήταν άλλος και είχε το κωδικό όνομα Ρεξ. Τόσες γάμπες μαζεμένες μόνο σε παραλία βλέπει κανείς ενώ μπούτια ελαφρώς προστατευμένα από μίνι φουστίτσες και αβυσσαλέα ντεκολτέ έκαναν παρέλαση όχι όμως πάντα σε συνδυασμό. Είχα πιάσει κι εγώ μία γωνίτσα και καθόμουν κοιτάζοντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται νευρικά περιμένοντας το ΟΚ του πορτιέρη για να μπουν στο μαγαζί. Είδα πολλές ψηλοτάκουνες γόβες αλλά και καουμπόικες μπότες ενώ αξίζει να σημειωθέι ότι οι περισσότερες γυναίκες είχαν κάτι κατασκοπικές καπαρτίνες μακριές σαν κουρτίνες τις οποίες όταν άνοιγαν έβλεπες το μινιμαλισμό σε όλο του το μεγαλείο στην ενδυματολογική έκφραση του. Σωστή λοιπόν η επιλογή του πανωφοριού το οποίο λειτουργούσε και ως μία ασπίδα προστασίας για τα αδιάκριτα βλέμματα καλή ώρα όπως το δικό μου. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω λίγο άβολα και η αιτία σίγουρα δεν ήταν τα φασόλια της προηγούμενης ημέρας. Στο πεζοδρόμιο συγκεντρωμένοι άνθρωποι όλων των ηλικιών, φοιτητές, τριαντάρηδες, μεσήλικες όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, προσεγμένοι, αψεγάδιαστοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Έφυγα και πήγα έξω από το σινεμά. Το τοπίο άλλαξε αμέσως, περαστικοί στην αρχή, ο κόσμος που έβγαινε από την προηγούμενη παράσταση, εμείς που πηγαίναμε και μια χαλαρότητα στην ατμόσφαιρα που σε γλύκαινε. Πολύ θα ήθελα να δω τον κύριο Καπότε έξω από το Ρεξ.

Wednesday, March 08, 2006

Διπλοφουρνιστός

Μ' έψησε. Ναι το έκανε ο καριόλης μ'έψησε. Μία τα ταξίδια, την επόμενη τα ξύδια, κάτι οι άδειες και τα τσαλίμια, δεν το παίρναμε απόφαση αλλά το συζητούσαμε καθημερινά.

-Αύριο;
-Λες;
-Με τι θα έρθεις;
-Ε αν είναι να πάμε με αυτοκίνητο.
-Ναι δε λέει με μετρό που να τα κουβαλάμε.
-Αύριο λοιπόν;
-Τι έχουμε να κάνουμε αύριο;

Και πήγαινε λέγοντας η συζήτηση, ομηρικό έπος είχε καταντήσει. Όμως αύριο θα πάμε μετά τη δουλειά στο γυμναστήριο για να κρατηθούμε και σε φόρμα. Υπολογίστε να είμαι πιασμένος μέχρι την Κυριακή που θα πάω για 5x5, άλλο πιάσιμο εκεί άρα ο Μάρτης ολάκερος θα' ναι γεμάτος από μυικούς πόνους.

Don't Hold Your Breath

This day is dead
This day is dead
Catch him by the tongue until He says:
???I've wasted it...???

If I could tell You, I would

All I know is I thought I saw You come back for more

It's like You said
Just like You said
I'll hold my breath for You instead
But don't count on it.

If I could catch You, I would
If I could tell You, I would

All I know is I thought I saw You come back for more

Tuesday, March 07, 2006

Ωδή στην Πρωτοχρονιάτικη Σκοπιά

Λίγο πριν τη σέντρα κι αφού προέκυψε και σχετική συζήτηση με φίλο παραθέτω την πέτρα του σκανδάλου αλλά η ιστορία θ'ακολουθήσει μετά το σφύριγμα της λήξης.

Πάει ο παλιός φρουρός,
Τώρα είναι η σειρά μου
Και θα μείνω μοναχός
Πάλι δίχως τη δικιά μου

Έχει ‘ρθει ο νέος χρόνος
Μα όχι και ο αλλαγής
Τι βαρύς που είναι ο πόνος
στη σκοπιά σαν καρτερείς

Καλή σκοπιά, καλή σκοπιά
Θα ’μαστε όλοι μέσα την πρωτοχρονιά

Στέλνει ευχούλες ο ΑΚΕΦ
Στον ασύρματο καλώντας
Θα γλεντάνε όλοι στο ΚΕΦ
Πίνοντας και τραγουδώντας

Τι να κάνω ο καημένος
Θα ανοίξω το φλασκί
Στις γιορτές δυστυχισμένος
Για να πιω λίγο κρασί

Καλή σκοπιά, καλή σκοπιά
Θα ’μαστε όλοι μέσα την πρωτοχρονιά

Κι ο ΑΞΕΦ σαν θα περάσει
«Κακώς» θα γράψει στο χαρτί
Κι έτσι δώρο θα μου κάνει
Δέκα μέρες φυλακή

Απ’ το κρύο έχω κουρνιάσει
Μόνος μέσα στη σκοπιά
Το μυαλό μου έχω χάσει
Μ’ ένα G3 αγκαλιά

Καλή σκοπιά, καλή σκοπιά
Θα ’μαστε όλοι μέσα την πρωτοχρονιά

Στον ορίζοντα κοιτώντας
Βλέπω τα βεγγαλικά
Μα εγώ το ΜΑΟ τραβώντας
Ταξιδεύω πιο μακριά

Με τη σημαία σκεπασμένος
Δεν κρυώνω τώρα πια
Πέταξα ευτυχισμένος
Στ’ ουρανού την αγκαλιά

Καλή σκοπιά, καλή σκοπιά
Δε θα γιορτάσω πια άλλη πρωτοχρονιά!

Δυο χαρές και δυο κουμπάρες

Εκείνο το πρωινό έβαλα στο στερεοφωνικό τον αγαπημένο μου τροβαδούρο της αγάπης Γιάννη Πάριο κι ανακάτευα τον πρώτο καφέ της ημέρας ενώ τα τζάμια έτριζαν υπό τους ήχους του τρελού φορτηγού, τραγούδι που οπωσδήποτε ξυπνάει αναμνήσεις, γεγονός που γίνεται εύκολα αντιληπτό από τους στίχους του και μόνο. Στο απέναντι διαμέρισμα η καινούρια γειτόνισσα άπλωνε την καθημερινή της μπουγάδα όπως συνήθιζε να κάνει τις τελευταίες δύο εβδομάδες που την παρακολουθούσα με το τηλεσκόπιο. Στην αρχή νόμιζα πως επρόκειτο περί σπείρας ξεπλύματος βρώμικου χρήματος όμως παρακολούθησα και την παράσταση με την ομάδα Σπείρα Σπείρα του Σταμάτη του Κραουνάκη κι έτσι κάθε υποψία μου διαλύθηκε ενώ είχα ρίξει κι ένα αναβράζων ντεπόν σ’ένα ποτήρι με πορτοκαλάδα γιατί με είχε πιάσει ένας φοβερός πονοκέφαλος από το ξενύχτι της προηγούμενης ημέρας, κατάσταση που όπως αντιλαμβάνεστε δε μπορούσε να συνεχιστεί για ολόκληρη την υπόλοιπη μέρα αν και γενικά έχω την τάση ίσως και το βίτσιο όπως θέλετε πέστε το να κάθομαι με τον πονοκέφαλο σε στάση διαλογισμού ώσπου να εξαφανιστεί τελείως. Είναι ένα από τα ζόρικα κόλπα των Ινδιών αυτά όπως θα έλεγαν και οι αδερφοί Κατσιμίχα ή οι αδερφοί Κατσάμπα δε θυμάμαι τώρα ακριβώς ποιοι το είπαν πρώτοι αλλά σιγά τη διαφορά, το κομμάτι παραμένει κλασικό και με αφορμή αυτή μου τη σκέψη τσίμπησα κι ένα κομμάτι από το κέικ της προηγούμενης εβδομάδας που είχε γίνει σκληρό σαν πέτρα κι άρχισα να το ροκανίζω λες και ήταν βελανίδι ενώ μία άλλη χρήση θα μπορούσε να είναι και αυτή της ελαφρόπετρας κάτι όμως που το σκέφτηκα με μία καθυστέρηση, σχεδόν τόση όση χρειάστηκε και η ΑΕΚ για να πετύχει γκολ με τον Ιωνικό όμως εγώ στάθηκα λιγότερο τυχερός κι έτσι όλα τα προγνωστικά μ’έφεραν σε μία δεινή θέση κάτι που δε θα μπορούσα να παραδεχτώ όντας επηρεασμένος από το Jimi Hendrix, τον Bob Dylan και τον MC Hammer, γνωστούς συντρόφους στα μεγάλα όργια που διοργανώναμε υπό την αιγίδα του υπουργείου πολιτισμού ενώ μια βραδιά με καταιγίδα ο σύντροφος Αντύπας τραγούδησε για εμάς κι εμείς τον αποθεώσαμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο όπως ακριβώς θα έλεγε και ο Πασχάλης «Αγαπώ τον τρόπο που χτυπά η καρδιά σου και τα δύο στρογγυλά όμορφα γλυκά νεφρά σου» ενώ η Άννα Καλουτά σε μια ακαπέλα εμφάνιση στο σαλούν ακαπούλκο τραγουδούσε «Στην αγκαλιά μου απόψε σαν άστρο κοιμήσου» και ο Μάρκος Βαμβακάρης έκανε τη δεύτερη φωνή παραφράζοντας λίγο τους στίχους και τραγουδώντας «Στην αγκαλιά μου απόψε σαν βόδι κοιμήσου, έφαγες δύο μπριζόλες και μια νεφρεμιά» μ’ένα κοινό το οποίο κυριολεκτικά παραληρούσε, παραμιλούσε και εύκολα έβγαζε κανείς το συμπέρασμα ότι παραγνωριστήκαμε. Ήταν τότε που άλλαξα τον Πάριο κι έβαλα το Tune Up του Sonny Rollins και στο καπάκι Αννούλα Βίσση Όσο έχω φωνή θα στο τραγουδάω με απώτερο σκοπό να πάω να κουρευτώ στο Γιάννη το Σφαγέα, φήμη που επιβεβαίωσε γι’άλλη μία φορά και με έκανε να μοιάζω σα νεοσύλλεκτο. Λοιπόν αυτός ο άνθρωπος σε κουρεύει σωστά μία στις τρεις. Γιατί κρατάει αυτό το ρεκόρ; Λειτουργεί με τον εξής τρόπο: Έστω ότι έχεις πάει μία φορά και δε σου έχει κάνει και το καλύτερο κούρεμα αλλά ούτε και το χειρότερο. Αποδεδειγμένα την επόμενη φορά θα σε ρωτήσει «Όπως και την προηγούμενη;», εσύ θα απαντήσεις «Ναι αλλά μην τα πάρεις πολύ» και στο τέλος φεύγεις με το χαρτί της κατάταξης και σε περιμένουν στην πύλη για να χρεωθείς ρουχισμό και τα λοιπά. Την επόμενη φορά λοιπόν η οποία είναι και η τρίτη στη σειρά πας και του τα ψέλνεις του τα χώνεις κοινώς και σε φτιάχνει γαμάτο. Ε μετά αρχίζει πάλι το σκηνικό με «όπως την προηγούμενη φορά;» και πάει λέγοντας. Μετά σειρά είχε ο οδοντίατρος για τον καθιερωμένο εξαμηνιαίο καθαρισμό ο οποίος τυγχάνει και εραστής πρώτης εξαδέλφης οπότε τον προτιμάω διότι και με προσέχει παραπάνω αλλά κυρίως δίπλα από το ιατρείο έχει μια μπυραρία κι ενώ στην αρχή σκεφτόμουν να πηγαίνω πριν το καθαρισμό εκεί, θεώρησα πως δεν είναι ευγενικό κι έτσι φροντίζω και πηγαίνω πάντα μετά. Στον ίδιο όροφο με το οδοντιατρείο είναι και ένα φροντιστήριο και κάθε μέρα βρίσκει μηνύματα μάλλον από μαθητές και μαθήτριες του στυλ «Γιατρέ το αγόρι μου θέλει να τα καταπίνω, πείτε μου το σπέρμα χαλάει τα δόντια μου;» ή «Γιατρέ όταν κάνω τσιμπούκι με πονάν τα δοντάκια μου τι να κάνω;» και είναι κάτι τέτοιες περιπτώσεις που αντιλαμβάνομαι το τεράστιο χρέος μα και συνάμα την ανυπολόγιστη ευθύνη του για τη νεολαία μας την οποία βασανίζουν βαθύτατα υπαρξιακά ζητήματα γι’αυτό κι εγώ του βάζω στο στέρεο την αγαπημένη του Νατάσα (Θεοδωρίδου όχι Παζαΐτη) και χτυπάω παλαμάκια για να ρίξει την ζεμπεκιά του ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που για να του ανεβάσω την ψυχολογία πετάω ένα Born to be Alive και παίρνει η πίστα φωτιά. Τα κλαρίνα ο φλώρος δεν τα πολυγουστάρει αλλά έχω οργανώσει πρόγραμμα ταχύρρυθμης εκμάθησης σαρακατσάνικων ασμάτων και πιστεύω ότι σύντομα θα τον πάω και στα κλαρίνα για να καταλάβει κι αυτός ο καψερός τι πάει να πει διασκέδαση. Στο τέλος για να πέσουν οι τόνοι το γυρνάμε σε Εντιθ Πιαφ και πίνουμε από ένα ωραίο λικεράκι που έχει φέρει από τη Γαλλία για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας αλλά κυρίως για να κάνω εγώ προσωπικά ένα ζέσταμα πριν τη μπυραρία διότι δε λέει να πάω απροπόνητος θα πάθω καμία κράμπα στο λάρυγγα και δε λέει να μείνω εκτός γηπέδων. Ρίξε στο λαρύγγι μπύρα να πυρποληθώ λοιπόν και κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου στον οραματιστή, τον ιδεολόγο, τον άνθρωπο και καθοδηγητή στη ζωή Γιάννη Βαλαώρα.

Monday, March 06, 2006

The Terminal

Χειρόγραφες σημειώσεις που βρέθηκαν στο ταγάρι του τσέλιγκα και αποκρυπτογραφήθηκαν στα ειδικά εργαστήρια της στάνης μας φέρνουν στο φως και τα παρακάτω ιστορικά από κάθε άποψη γεγονότα:

«1η Μαρτίου του 2006

Η χθεσινή βραδιά ήταν το κάτι άλλο. Γιάννης Φλωρινιώτης και υιός, Γωγουλίνι και Απόστολος Σουγκλάκος φρόντισαν για μία βραδιά υψηλού επιπέδου την οποία ευλαβικά παρακολουθήσαμε και εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς το Λευκό Πύργο και τα παρακείμενα εις αυτόν μπαρ για μία φιλολογική συζήτηση και σχολιασμό στην απόδοση των ερμηνευτών, της ορχήστρας και των χορευτών ενώ με την ευκαιρία καταβρέξαμε και με λίγο αμστελόζουμο τα λαρύγγια μας έτσι ώστε να καταπραϋνουμε τις καταπονημένες, από την ενεργή συμμετοχή μας στο σόου, αμυγδαλές. Σήμερα ξύπνησα στις 7:28 ακριβώς ενώ είχα προγραμματίσει το ξυπνητήρι για τις 7:32 ενώ στις 7:30 δέχθηκα και το τηλεφώνημα από τη ρεσεψιόν και άρχισα να συγκεντρώνω τα πράγματα μου στον τεραστίων διαστάσεων σάκο μου, ένα σάκο που όμοιο του ούτε ο Άι-Βασίλης δεν έχει και αναρωτιόμουν που θα βρω κλωστή να πλέξω ένα βραχιόλι γνωστό με την κωδική ονομασία μάρτης έτσι ώστε να προφυλαχθώ από την υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου. Κόκκινη κλωστή δεμένη δε βρήκα τελικά κι έτσι αποφάσισα να πάω να πάρω το πρωινό μου έχοντας θέα το Θερμαϊκό. Διαμαρτυρήθηκα έντονα στη διεύθυνση του ξενοδοχείου επισημαίνοντας του ταυτόχρονα την τεράστια έλλειψη τόσο σε πρόβειο γάλα όσο και σε γιαούρτι με πέτσα κι έτσι αρκέστηκα σε καφέ, χυμό κι ένα κρουασανάκι βουτύρου. Πήγα στη ρεσεψιόν για να εξοφλήσω κάτι ροζ τηλέφωνα που έκανα επειδή δε με έπαιρνε ο ύπνος και μου είπαν ότι ήταν κερασμένα από τον υπάλληλο της νυχτερινής βάρδιας ο οποίος υπέκλεπτε τις συνομιλίες μου για να περάσει πιο ευχάριστα βραδιά. Προς στιγμήν κοκκίνισα αλλά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος αφού τη γκόμενα κυριολεκτικά την είχα ξετινάξει. Βγήκα στο δρόμο και βρήκα τον οδηγό να με περιμένει. Έβαλε star fm 97.1 και με πήγε στον προορισμό μου όπου ήπια άλλον έναν καφέ και στρώθηκα με τα μούτρα στη δουλειά ενώ στο πίσω μέρος του μυαλού μου δύο λέξεις με βασάνιζαν: Τερκενλής και Χατζής. Έφτασα στην Καμάρα καμαρωτός καμαρωτός και συναντήθηκα μ’ένα φίλο για ν’απολαύσουμε τι άλλο, ακόμη έναν καφέ. Πραγματοποιήθηκε λοιπόν μια διάσκεψη κορυφής στην οποία λίγο αργότερα έσπευσε να παρευρεθεί και ο συνδαιτυμόνας της χθεσινής επιτυχημένης από κάθε άποψη βραδιάς. Η σερβιτόρα έκανε λάθος τα ρέστα, μας έφερε εμφιαλωμένο νερό επειδή το άλλο που είχαν ήταν από ψύκτη και δεν το συνιστούσε και υπήρχε και μια γαμημένη πόρτα που βροντούσε όλη την ώρα. Αυτό με το εμφιαλωμένο ήταν που με χάλασε πιο πολύ απ’όλα αλλά δεν πτοήθηκα καθόλου και οδηγήθηκα στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό. Τερκενλής με τ’όνομα διάσημος για τα τσουρέκια του και στη συνέχεια βουρ για Χατζή. Εκεί κάναμε και στάση για να φάμε κι ένα Καζάν Ντιπί με ντοντουρμά ενώ φρόντισα να εφοδιαστώ και με τις απαραίτητες προμήθειες για το γυρισμό. Τσεκ-ιν και ο υπάλληλος μας ενημερώνει ότι θα υπάρξει μία καθυστέρηση δεκαπέντε περίπου λεπτών στην πτήση οπότε ορμάω στα duty free μήπως βρω κανένα καλό malt για το δρόμο. Τζίφος αλλά προμηθεύτηκα με το νέο άρωμα του μεσιέ Μιγιάκι το οποίο είναι ολίγον τι πιπεράτο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα, εγώ το φοράω μετά το άρμεγμα και μοσχοβολάω. Η Ολυμπιακή σίγουρα δεν πάει καλά ως εταιρία γιατί ο υπάλληλος του τσεκ ιν ήταν αυτός που μας έλεγξε τα εισιτήρια πριν επιβιβαστούμε στο λεωφορειάκι ενώ τον είδαμε και στη σκάλα να κάνει ακόμη έναν έλεγχο.
-Τρίτη φορά που σε βλέπω σήμερα, του λέω.
-Αρρώστησε μία συνάδελφος κι έχω εγώ και τα δύο πόστα, μου απάντησε.
Και τότε άρχισαν τα προβλήματα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ κρατούσα τα πράγματα μου με κάπως ανορθόδοξο τρόπο αλλά θα έπρεπε οι πόρτες να είναι λίγο μεγαλύτερες. Δεν κόλλησα στην κεντρική πόρτα αλλά στην αμέσως επόμενη για να διασχίσω τη business class και να φτάσω στη θέση μου. Η αεροσυνοδός με κοίταζε με μάτια γουρλωμένα.
-Μπορείτε να με βοηθήσετε λίγο με τα γλυκά;
-Τι ακριβώς θέλετε;
-Σκεφτόμουν μήπως τα τρώγαμε αφού δε χωράν να περάσουν.
-Απαγορεύεται το φαγητό εν ώρα εργασίας.
-Η πτήση είναι που είναι καθυστερημένη, ψυχικό θα κάνετε.
-Σας λέω δε μπορώ, μη με πιέζετε.
-Έχω και κουρκουμπίνια.
-Αχ, κουρκουμπίνια! Τ’αγαπημένα μου!
-Λοιπόν;
-Να τ’ανοίξω;
-Κάτσε κράτα εσύ αυτήν την σακούλα και θα τ’ανοίξω εγώ που ξέρω σε ποιό κουτί είναι.
-Α δεν είναι κουρκουμπίνια σε όλα τα κουτιά;
-Ε όχι, πάντα φροντίζω για την ποικιλία.
Της έδωσα λοιπόν την τσάντα. Ξεσφηνώνω εγώ και περνάω από την πόρτα και της ζητάω πίσω τα τσουρέκια διότι αυτά της είχα πασάρει. Στη συνέχεια σαν κύριος προχώρησα προς τη θέση μου ενώ εκείνη ακόμη προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε γίνει. Ήμουν σίγουρος πως θα μου έχυνε πάνω μου ότι κι αν ζητούσα για να πιω κι έτσι είχα αποφασίσει να μην πάρω τίποτα αλλά έπρεπε να πείσω τ’άλλα άτομα στη σειρά να μην πάρουν καφέ γιατί θα με έκαιγε. Τελικά μας σέρβιραν δύο τύποι κι έτσι γλίτωσα την ψυχρολουσία. Τα γλυκά ακόμη και χωρίς τη βοήθεια της αεροσυνοδού δύο ημέρες αργότερα είχαν εξαφανιστεί»

Thursday, March 02, 2006

Στο τμήμα

Μπορεί οι αδερφοί Κατσιμίχα να τραγουδούσαν για τη μία βραδιά στο λούκι όμως δε θα πρέπει να παραβλέψουμε ένα ακόμη δυσάρεστο ή ίσως όχι και τόσο γεγονός το οποίο μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας και αυτό δεν είναι άλλο από τη μία βραδιά στο τμήμα. Και μπορεί να φωνάξουμε αθώος κύριε πρόεδρε τι θα συμβεί όμως όταν ένας λόγος, μια αιτία θα μας ξαναφέρει στο τμήμα και μάλιστα χωρίς να έχουμε παρανομήσει καθ’οιονδήποτε τρόπο. Τότε τι, εύλογα θ’αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Στο τμήμα, στο τμήμα για σένα αστυνομικίνα με την υπέροχη φωνή του πάνω απ’όλα ερμηνευτή και ανθρώπου και καλλιτέχνη γενικότερα Απόστολου όχι Καλδάρα αλλά αυτού που δέρνει με την καρδάρα Σουγκλάκου. Επαγγελματικό ταξίδι με οδήγησε στην αγαπημένη πόλη της Θεσσαλονίκης όπου την ημέρα της αφίξεως μου έριχνε αυλαία το Φεστιβάλ Καλτ Ελληνικού Κινηματογράφου το οποίο φέτος για πρώτη χρονιά διοργανώθηκε και στη Θεσ/νικη, ένας θεσμός ο οποίος ξεκίνησε από το 2003 και μεγαλουργεί ως τις ημέρες μας με πλούσιο αρχειακό, μουσειακό και εκπαιδευτικό υλικό. Για να θυμόμαστε δηλαδή και το παρελθόν μας, κουλτούρα π.χ. η μαντάμ Δανδουλάκη αλλά κι έναν Λεσβιακό Αύγουστο τον έχει γυρίσει και ο κατάλογος είναι μακρύς. Εντάξει στις συγκεκριμένες ταινίες δεν είναι μόνο ο κατάλογος μακρύς αλλά δεν αξίζει να ρίξουμε τόσο πολύ το επίπεδο, ειδικά μέσα από αυτό το blog, συνήθως οι καταστάσεις below level έχουν χάρη μόνο στο ζωντανό καθώς οποιαδήποτε διήγηση δε μπορεί ν’αντικατοπτρίσει τα όσα πραγματικά έχει ζήσει ο θεατής. Λόγω της εργασίας δεν μπόρεσα να παραστώ στις προβολές ίσως και προσβολές της τέχνης όμως στο καθιερωμένο πια Pop Porn Party έδωσα το βροντερό παρών και παρακολούθησα επί σκηνής το μέγα δάσκαλο Γιάννη Φλωρινιώτη με το ταλέντο του και το μπαλέτο του καθώς επίσης τον υιό Φλωρινιώτη σε παλιές και νέες επιτυχίες ενώ το γνωστό και από το τηλεοπτικό ριάλιτι Γωγουλίνι έδωσε έναν άλλον παλμό στο όλο σόου. Όσοι αναρωτιέστε για την Αννούλα Φλωρινιώτη, τη μονάκριβη κόρη του Ιωάννη, όχι δεν τα τσούγκρισε με τον πατέρα της αλλά γκαστρώθηκε η κοπέλα, προβάρει και το νυφικό κι όπως λέει και η παροιμία θ’αφήσουμε το γάμο να πάμε για πουρνάρια; Ε όχι. Έτσι λοιπόν το Γωγουλίνι αφενός ανέλαβε το βαρύ χρέος και τη μεγάλη ευθύνη να αντικαταστήσει επί σκηνής τη μαντάμ Αννούλα όμως για το φινάλε της βραδιάς ακόμη κι αυτός ο τόσο σκληρός άντρας, ο Απόστολος ο Σουγκλάκος, υπέκυψε όχι στα τραύματα του αλλά στη λαϊκή απαίτηση να πει μερικά τραγουδάκια ενώ αυτός είχε προετοιμάσει απλά και μόνο έναν λόγο για την αποφώνηση του φεστιβάλ. Μας την έκανε την τιμή όμως ο μπαγάσας και αποθεώθηκε δεόντως ενώ όταν τραγούδησε μία από τις καινούριες σχετικά επιτυχίες του, το τσιφτετέλι «Ευλυγισία» πλήθος νεαρόκοσμου και των δύο φύλων ανέβηκε στη σκηνή του Μύλου και ανέδειξε τις χορευτικές του ικανότητες στο belly dance ενώ επίσης όποιος προλάβαινε χούφτωνε τις μέτριες από πλευράς εμφάνισης κατά κοινή ομολογία κοπέλες οι οποίες όμως ότι μπορούσαν έκαναν και αυτό οφείλουμε να τους το αναγνωρίσουμε. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό θα έχω σύντομα στα χέρια μου οπότε και το αφιέρωμα θα συνεχιστεί. Το επεισόδιο θα συνεχιστεί με μία καθυστερημένη πτήση, μία αεροσυνοδό και τον τσέλιγκα...