Wednesday, June 28, 2006

Θεατρικά Δρώμενα σε λα μινόρε

Μονόλογος της απελπισίας:

Μ’ αγαπάς; Χωρίς Όρους, χωρίς πως και γιατί, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς ήχο και εικόνα, χωρίς αιτία και αφορμή?;

Όλα λάθος? Λάθος κινήσεις, λάθος σκέψεις, λάθος διέξοδοι που αργά ή γρήγορα καταλήγουν σε αδιέξοδα? Λάθος εγώ και κάνω λάθη, πλήγωσα, με πλήγωσαν αλλά συνεχίζω να πληγώνω.. Η μεγαλύτερη ανάγκη μου είναι μια αγκαλιά, ίσως μια συγκεκριμένη, σήμερα όμως έχω τόσο ανάγκη να ξέρω ότι μ’ αγαπούν, ότι κάποιος μπορεί να μου δώσει κι ας μη ζητήσω εγώ? Μου λείπουν οι συζητήσεις μας. Αξίζω να μ’ αγαπούν; Δε μπορεί κάποια στιγμή θα μ’ αγαπήσει κάποιος που θ’ αγαπώ, έτσι δεν είναι;

Έχω αλλάξει τόσο! Μέσα, έξω.. Πίστευα, μου είπαν ότι ο έρωτας σε κάνει καλύτερο.. Νιώθω στα όρια μου, πίνα πια, καπνίζω, έχω κάνει τη νύχτα μέρα τον τελευταίο χρόνο, η επιμέλεια στις σπουδές μου χάθηκε, έσκασε σαν φούσκα? Πίστευα ότι όταν αγαπάς είσαι ο εαυτός σου. Εγώ μπροστά του νιώθω μικρή, λίγη? Μια αγκαλιά φαντάζει φάρμακο αλλά έχω γίνει δειλή, δεν τολμάω πια να ζητάω αυτά που θέλω, που χρειάζομαι! Δε με γνωρίζω πια!

Γκρέμισα την εικόνα του τέλειου αδαμάντινου χαρακτήρα μου; Μόνο όταν φτάνω στα όρια μου, απλά τον τελευταίο καιρό, φτάνω συχνά εκεί? Άλλαξα ή έθαψα καλά το Σοφάκι;

Μάλλον το έθαψα? Αν άλλαζα δεν θα πονούσα, ακόμα πονάω όμως, άρα? πόσο θα ’θελα να ’χα αλλάξει τόσο που να μην πονάω? Πάλι θα με προσπεράσει η ευκαιρία

Εσύ είσαι και θα είσαι πάντα το παπάκι? Για τα υπόλοιπα απλά θα αναρωτιόμαστε για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα. Κάποιος μου είπε ότι με ελκύει το ανέφικτο? Καληνύχτα

Monday, June 26, 2006

Το πειρατικό του κάπτεν Ντριμ

Κυριακή πρωί και το δαιμονισμένο ξυπνητήρι δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπά. Όσο νευριασμένα και να το κοίταξα αυτό δεν ψάρωσε και συνέχισε το ομολογουμένως δύσκολο έργο του ξυπνήματος μου αφού ελάχιστες ώρες πιο πριν είχα γυρίσει σπίτι και ήμουν ένα πτώμα. Σκέφτηκα ότι το χιτ της εποχής «Ανέστησες τον πεθαμένο» θα ταίριαζε στην περίσταση αλλά τελικά προτίμησα κάποια πιο κλασική επιλογή κι έτσι έβαλα μία διασκευή του «Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί» ερμηνευμένο από την Έφη Θώδη και κολλητά Rush Rush από την Paula Abdul ενώ πήγα κι έβαλα το κεφάλι κάτω από τη βρύση την οποία και άφησα ανοιχτή για κανένα πεντάλεπτο. Αφού συνήλθα πήγα προς την κουζίνα για να φτιάξω καφέ αλλά σκέφτηκα ότι θα πάρω στην παραλία κι έτσι έβαλα ξανά τα σύνεργα πίσω στη θέση τους. Χτυπάει τηλέφωνο και βλέπω απόκρυψη, δε μου άρεσε αυτό αλλά το σήκωσα. «Είμαι Ομόνοια κι έέέέέέέέέέέέρχομαι» άκουσα και σκέφτηκα ότι δε θα γλιτώσω την αργοπορία. Αρχίζω να ετοιμάζομαι πιο γρήγορα αλλά ένα τέταρτο αργότερα το τηλέφωνο ξαναχτύπησε.
-Έφτασα!
-Περίμενε!
-Κάνει ζέστη!
-Περιμένω την Γ με την Κ και δεν έχουν φτάσει ακόμη.
-Καλάάάάά.
Και το αμέσως επόμενο λεπτό ήρθε και το τηλεφώνημα από την Γ.
-Δεν προλαβαίνουμε να έρθουμε σπίτι σου, που να βρεθούμε;
-Στον ΟΤΕ!
Ξεκινώ το λοιπόν και πάω να πάρω από την ηλεκτρικό την Α. Ένα ζευγάρι μπούτια μπαίνουν στο αυτοκίνητο και ακούω τον πρόλογο «Μη σχολιάσεις, αυτά είναι τα ρούχα της θάλασσας για μένα, άσε και με σφυρίζουν από την Ομόνοια μέχρι εδώ». Εδώ είμαι έτοιμος να σου σφυρίξω εγώ της λέω και πάμε στον ΟΤΕ όπου σταθμεύουμε με αλαρμ. Λίγο αργότερα τηλέφωνο από τη Γ που είχε παρκάρει ακριβώς από πίσω μας.
-Έλα φτάσαμε, που είσαι;
-Στο μπροστά αυτοκίνητο...
-Εντάξει σας ακολουθούμε.
Φτάνουμε Αττική Οδό και περιμένουμε πριν τα διόδια ακόμη δύο άτομα. Έρχονται με μηχανή.
-Λοιπόν θα μας βρει ένας φίλος με μηχανή κάπου στην Αττική οδό οπότε να μην τρέχουμε και πολύ γιατί δε ξέρω σε ποια έξοδο πρέπει να βγούμε, θα πηγαίνουμε όλοι μαζί.
Προφανώς και δε γίνεται να πάνε μαζί δύο αυτοκίνητα και μία μηχανή κι ως εκ τούτου πηγαίναμε όλοι σαν τις κότες σε εκνευριστικό σημείο αλλά πετύχαμε και τον ιχνηλάτη της παρέας σε κάποια φάση κι έτσι το κονβόι συνέχισε την πορεία του. Τελικά φτάσαμε στο τέλος της Αττικής Οδού στρίψαμε και σ’ένα φανάρι για να πάμε στην κοσμοπολίτικη Βραυρώνα. Δρόμο παίρναμε, δρόμο αφήναμε, φτάνουμε σ’ένα σημείο όπου είχε ένα καταστροφικό κατηφορικό κατέβασμα για ένα αυτοσχέδιο πάρκινγκ. Κατεβαίνουμε όλοι, παίρνουμε και τα πράγματα μας και πάμε προς την παραλία η οποία ως δια μαγείας είχε εξαφανιστεί. Βράχια και μόνο βράχια. Όχι βότσαλα, βράχια, όχι χαλίκια, βράχια, κοτρόνες, εκεί έπρεπε να καθίσουμε. Το σοκ ήταν μεγάλο και κανένας δεν έλεγε να προχωρήσει. Συν τοις άλλοις ήταν και ταραγμένη η θάλασσα αλλά είχε και μπόλικη βρωμιά. Βουτήξαμε λιγότερο από μια βάφτιση και καθίσαμε να σιγοψηθούμε ενώ φυσικά καφές δεν υπήρχε πουθενά. Ευτυχώς που βρήκαμε νερό. Αφού παρήλθε το χρονικό όριο της ντροπής για να εξαφανιστούμε κι αφού η Γ. είχε προλάβει να πατήσει κι έναν αχινό πήγαμε για καφέ στο Αυλάκι γεγονός το οποίο έσωσε κάπως την ημέρα. Τελικά η Κυριακή δεν είναι μέρα για μπάνιο.

Sunday, June 11, 2006

Περιμένοντας την επι-φοίτηση...

Πολύ έχω στενοχωρεθεί με όλες αυτές τις μικρές ατασθαλίες του καιρού όχι τόσο επειδή δεν μπορώ να πάω να κάνω το πρώτο μου μπάνιο αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι μήπως ματαιώσει την καθιερωμένη επίσκεψη του το Άγιο Πνεύμα όπως έχουν ήδη κάνει οι Rolling Stones, η Τζένιφερ Λόπεζ και ο Ρίκι Μάρτιν σε μία περίοδο που πραγματικά το έχω ανάγκη και ήθελα να συζητήσουμε για ορισμένα θεματάκια που με απασχολούν. Ελπίζω μόνο να μη μου έρθει από τις τέσσερις και μετά που αρχίζουν οι μεταδόσεις για το μουντιάλ και χάσω κανέναν αγώνα. Γιατί τι να του πεις σε μία τέτοια περίπτωση; Συγγνώμη κύριε Πνεύμα μου αλλά δεν περνάμε και από το σαλόνι να βλέπουμε και μπαλίτσα καθώς θα λέμε τα δικά μας; Να κεράσω μπυρίτσα; Προτιμάς σουβλάκι ή πιτσούλα; Άσχημη εποχή διάλεξε να έρθει αυτό το πνεύμα τελικά, χάθηκε να γίνει την προηγούμενη Δευτέρα που συνεδριάζαν και τόσες σχολές για το αν θα συνεχιστεί η φοίτηση ή όχι; Πραγματικά έχω μπερδευτεί λιγάκι και δεν το κρύβω νιώθω και κάπως αναστατωμένος. Ναι έχω άγχος. Απ’ την άλλη προσπαθώ να το σκέφτομαι και σαν μια συνδιάσκεψη κορυφής. Χθες το βράδυ πάλι είχαμε μια τραγική συνδιάσκεψη που μόνο κορυφής δε μπορείς να την πεις αλλά ήταν γιορτή και ως τέτοια όφειλα να την αντιμετωπίσω. Χαρωπά κι ευγενικά. Κι ας ήταν βαρετά μέχρι αηδίας. Τους κοίταζα χθες έναν έναν ενώ βούταγα μαρασκίνο από το μπωλάκι του μπάρμαν μπας και γλυκαθώ λιγάκι. Λες και μου δείχνανε φωτογραφίες για την αναγνώριση του θύτη. Θύματα φώναξα, θύματα όλοι του ίδιου τους του εαυτού. Χαμογελάσαν συγκαταβατικά και ο μπάρμαν μας κέρασε σφηνάκια. Ήταν κατόρθωμα βλέπεις που πήγαμε στο μαγαζί. Ναι αυτό ήταν τελικά. Μαζί με μία δόση τεκίλα σανράιζ...

Thursday, June 08, 2006

Let's Go


Επίσημη έναρξη θερινών διακοπών, πράξη πρώτη.

Saturday, June 03, 2006

I Don't Like Mondays

Διαβάζοντας την τραγική είδηση για τη δολοφονία του 11χρονου από τέσσερις συνομήλικους του έβαλα ν’ακούσω το Mad World από το soundtrack του Donnie Darko. Δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια εγκλήματα στην Ελλάδα και σίγουρα μας ξενίζει ίσως γι’αυτό να διάβασα και οργισμένες αντιδράσεις σε διάφορα blogs για εγκληματίες γονείς και δασκάλους. Δε γνωρίζω τις οικογένειες των παιδιών αυτών και ούτε μπορώ να έχω κάποια πληροφόρηση σχετικά με το περιβάλλον που μεγάλωσαν κ.λ.π. έχω όμως να σας πω την παρακάτω ιστορία: Η αδερφή μου μικρή ήταν πολύ ζωηρή, καμία σχέση με εμένα (τότε) με αρκετές αταξίες, ζημιές και σαφέστατα πιο απείθαρχη. Στην Τετάρτη δημοτικού είχα έναν δάσκαλο που εντελώς τυχαία τον είχε φαντάρο ο πατέρας μου κι επειδή τότε η θητεία ήταν και κάμποσους μήνες παραπάνω είχαν γνωριστεί καλά. Ο δάσκαλος αυτός είχε και την αδερφή μου οπότε ήξερε τι παιδί είναι. Συζητούσε λοιπόν κάποια στιγμή μία δασκάλα της με τον γνωστό δάσκαλο για την αδερφή μου και για την ανατροφή που έχει και τι σόι άνθρωποι είναι οι γονείς μας τους οποίους και στόλισε κανονικά. Το πρώτο πράγμα που της είπε ο κύριος Γιάννης ήταν το ότι είναι αδερφή μου, επειδή με ήξερε κουφάθηκε. Μετά της ανέφερε και την γνωριμία με τον πατέρα μου και την καθησύχασε ότι το παιδί μια χαρά μεγαλώνει απλά είναι ζωηρό. Με όλο αυτό δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω κανέναν, ούτε γονείς, ούτε παιδιά αλλά είναι άδικο να στήνουμε στον τοίχο ανθρώπους που ούτε ξέρουμε τίποτα γι’αυτούς αλλά ούτε φανταζόμαστε τον πόνο τους αυτή τη στιγμή που έχουν ακούσει ότι τα παιδιά τους κατηγορούνται για φόνο. Δε ξέρω αν τα παιδάκια αυτά είχαν σκοπό να σκοτώσουν τον μικρό Άλεξ ή αν το πράγμα ξέφυγε χωρίς να το καταλάβουν και δε ξέρω αν ακόμη και τώρα έχουν καταλάβει που έχουν βρεθεί και πως στιγματίστηκε η ζωή τους. Ερμηνευμένο από την Tori Amos το I don’t like Mondays για να μη ξεχνάμε ότι αυτά που μας σοκάρουν σήμερα έχουν συμβεί έξω από το σπίτι μας ουκ ολίγες φορές.

Friday, June 02, 2006

Μπλέξαν οι γραμμές μας

Η Kim Wilde τραγουδούσε Kids in America κι εγώ είχα ανακατευτεί με τόσα καλώδια που αποφάσισα να βάλω μία τάξη στο χάος. Τω καιρώ εκείνω λοιπόν η μία και μοναδική γραμμή τηλεφώνου στο σπίτι αποδείχθηκε ανεπαρκέστατη για τις ανάγκες κι έτσι τσίμπησα και μία δεύτερη από τον ΟΤΕ έτσι για να βρίσκεται. Έρχεται ο ΟΤΕτζής σπίτι, κάνει τα μαστορέματα του και μου δείχνει τη γραμμή μου. Τον ρώτησα τι να τα κάνω αυτά τα καλώδια που μου έδειξε και ενώ θα περίμενα μία απάντηση του στυλ "να τα βάλεις εκεί που ξέρεις" μου είπε να φωνάξω έναν ηλεκτρολόγο για να μου κάνει τα καλώδια πρίζα. Έκανα λοιπόν εγώ τα δικά μου μαστορέματα κα η γραμμή απέκτησε σάρκα και οστά. Ώσπου εγέννετω το ISDN. Κάποια στιγμή αποφασίζω να κόψω τη μία γραμμή και να μετατρέψω την άλλη σε isdn. Δεν ήθελα όμως το NT στην κεντρική πρίζα και υπήρχε πρόβλημα. Ευτυχώς είχα μελετήσει λίγο το ζήτημα και με τον ΟΤΕτζη κάναμε μία πατέντα αλλά έμεινα μ'ένα καλώδιο να διασχίζει ένα ολόκληρο δωμάτιο και να δημιουργεί προβλήματα. Ήρθε και το dsl οπότε το κακό με τα καλώδια έγινε ανυπόφορο. Ρώτησα από εδώ, ρώτησα από εκεί όλο κάτι πράγματα για ηλεκτρολόγους άκουγα. Γνωρίζω λοιπόν έναν τύπο στη δουλειά που γενικώς κατέχει τα του ΟΤΕ, του εκθέτω και την κατάσταση όπως ακριβώς έχει. Χρειάστηκαν μόνο δέκα λεπτά για να μου πει τι θα κάνω κι άλλα 10 να πάμε στο γραφείο του να μου δώσει κάτι όργανα για να τεστάρω τα καλώδια στις πρίζες έτσι ώστε να δω ποιο πάει που. Οπότε από αύριο έχω μαστορέματα ενώ με περιμένουν και τα κάγκελα του μπαλκονιού για ένα βάψιμο και με βλέπω αύριο το απόγευμα μετά την πάλη με τα καλώδια να τρίβω. Και το χειρότερο όλων; Γουστάρω μαστορέματα!