Θεατρικά Δρώμενα σε λα μινόρε

Μονόλογος της απελπισίας:

Μ’ αγαπάς; Χωρίς Όρους, χωρίς πως και γιατί, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς ήχο και εικόνα, χωρίς αιτία και αφορμή?;

Όλα λάθος? Λάθος κινήσεις, λάθος σκέψεις, λάθος διέξοδοι που αργά ή γρήγορα καταλήγουν σε αδιέξοδα? Λάθος εγώ και κάνω λάθη, πλήγωσα, με πλήγωσαν αλλά συνεχίζω να πληγώνω.. Η μεγαλύτερη ανάγκη μου είναι μια αγκαλιά, ίσως μια συγκεκριμένη, σήμερα όμως έχω τόσο ανάγκη να ξέρω ότι μ’ αγαπούν, ότι κάποιος μπορεί να μου δώσει κι ας μη ζητήσω εγώ? Μου λείπουν οι συζητήσεις μας. Αξίζω να μ’ αγαπούν; Δε μπορεί κάποια στιγμή θα μ’ αγαπήσει κάποιος που θ’ αγαπώ, έτσι δεν είναι;

Έχω αλλάξει τόσο! Μέσα, έξω.. Πίστευα, μου είπαν ότι ο έρωτας σε κάνει καλύτερο.. Νιώθω στα όρια μου, πίνα πια, καπνίζω, έχω κάνει τη νύχτα μέρα τον τελευταίο χρόνο, η επιμέλεια στις σπουδές μου χάθηκε, έσκασε σαν φούσκα? Πίστευα ότι όταν αγαπάς είσαι ο εαυτός σου. Εγώ μπροστά του νιώθω μικρή, λίγη? Μια αγκαλιά φαντάζει φάρμακο αλλά έχω γίνει δειλή, δεν τολμάω πια να ζητάω αυτά που θέλω, που χρειάζομαι! Δε με γνωρίζω πια!

Γκρέμισα την εικόνα του τέλειου αδαμάντινου χαρακτήρα μου; Μόνο όταν φτάνω στα όρια μου, απλά τον τελευταίο καιρό, φτάνω συχνά εκεί? Άλλαξα ή έθαψα καλά το Σοφάκι;

Μάλλον το έθαψα? Αν άλλαζα δεν θα πονούσα, ακόμα πονάω όμως, άρα? πόσο θα ’θελα να ’χα αλλάξει τόσο που να μην πονάω? Πάλι θα με προσπεράσει η ευκαιρία

Εσύ είσαι και θα είσαι πάντα το παπάκι? Για τα υπόλοιπα απλά θα αναρωτιόμαστε για πολύ καιρό, ίσως και για πάντα. Κάποιος μου είπε ότι με ελκύει το ανέφικτο? Καληνύχτα