Περιμένοντας την επι-φοίτηση...

Πολύ έχω στενοχωρεθεί με όλες αυτές τις μικρές ατασθαλίες του καιρού όχι τόσο επειδή δεν μπορώ να πάω να κάνω το πρώτο μου μπάνιο αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι μήπως ματαιώσει την καθιερωμένη επίσκεψη του το Άγιο Πνεύμα όπως έχουν ήδη κάνει οι Rolling Stones, η Τζένιφερ Λόπεζ και ο Ρίκι Μάρτιν σε μία περίοδο που πραγματικά το έχω ανάγκη και ήθελα να συζητήσουμε για ορισμένα θεματάκια που με απασχολούν. Ελπίζω μόνο να μη μου έρθει από τις τέσσερις και μετά που αρχίζουν οι μεταδόσεις για το μουντιάλ και χάσω κανέναν αγώνα. Γιατί τι να του πεις σε μία τέτοια περίπτωση; Συγγνώμη κύριε Πνεύμα μου αλλά δεν περνάμε και από το σαλόνι να βλέπουμε και μπαλίτσα καθώς θα λέμε τα δικά μας; Να κεράσω μπυρίτσα; Προτιμάς σουβλάκι ή πιτσούλα; Άσχημη εποχή διάλεξε να έρθει αυτό το πνεύμα τελικά, χάθηκε να γίνει την προηγούμενη Δευτέρα που συνεδριάζαν και τόσες σχολές για το αν θα συνεχιστεί η φοίτηση ή όχι; Πραγματικά έχω μπερδευτεί λιγάκι και δεν το κρύβω νιώθω και κάπως αναστατωμένος. Ναι έχω άγχος. Απ’ την άλλη προσπαθώ να το σκέφτομαι και σαν μια συνδιάσκεψη κορυφής. Χθες το βράδυ πάλι είχαμε μια τραγική συνδιάσκεψη που μόνο κορυφής δε μπορείς να την πεις αλλά ήταν γιορτή και ως τέτοια όφειλα να την αντιμετωπίσω. Χαρωπά κι ευγενικά. Κι ας ήταν βαρετά μέχρι αηδίας. Τους κοίταζα χθες έναν έναν ενώ βούταγα μαρασκίνο από το μπωλάκι του μπάρμαν μπας και γλυκαθώ λιγάκι. Λες και μου δείχνανε φωτογραφίες για την αναγνώριση του θύτη. Θύματα φώναξα, θύματα όλοι του ίδιου τους του εαυτού. Χαμογελάσαν συγκαταβατικά και ο μπάρμαν μας κέρασε σφηνάκια. Ήταν κατόρθωμα βλέπεις που πήγαμε στο μαγαζί. Ναι αυτό ήταν τελικά. Μαζί με μία δόση τεκίλα σανράιζ...