Παρασκευή βράδυ σε μία υπερφορτωμένη από κόσμο Αθήνα, τριγυρνούσα προσπαθώντας να καλύψω το χρόνο μεταξύ ενός αναβληθέντος καφέ και μιας παράστασης στον κινηματογράφο και μπορώ να πω ότι έμεινα ευχαριστημένος με το τελικό αποτέλεσμα. Χάζεψα βιτρίνες με παπούτσια, η αγορά των οποίων ήταν στα άμεσα πλάνα μου και την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή) πήγα και αγόρασα ένα εντελώς διαφορετικό ζευγάρι αλλά αυτό δεν είναι μείζονος σημασίας στην παρούσα φάση.
Έκανα και μία περατζάδα από το metropolis όπου αγόρασα το νέο cd της Beth Orton. Αυτό το γλυκό και ζόρικο κοριτσάκι μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση το 2003 όταν την είχα δει στο Gagarin κι έτσι δε δίστασα ν’απλώσω το χέρι μου για να πιάσω το καλαίσθητο ομολογουμένως εξώφυλλο με το ουράνιο τόξο. Όπως επίσης δε δίστασα ν’ απλώσω το χέρι μου και στο dvd με την ταινία «Παραγγελιά» για συλλεκτικούς και μόνο λόγους καθώς και για οικιακές βραδιές cult ελληνικού κινηματογράφου στα πρότυπα του διεθνούς φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο υπό την εποπτεία του μεσιέ Τριανταφυλλίδη του νεοτέρου που όπως μαθαίνω καταφέρνει να μπαίνει και μέσα από τις συναυλίες που διοργανώνει η Astra. Opel Astra παρήγγειλε ένας φίλος πρόσφατα και το περιμένει τον Απρίλη να του έρθει αλλά κάτι τέτοιο με μουσική δεν έχει σχέση διότι ακόμη και ο ήχος του κινητήρα του Astra δε σε εμπνέει για κάτι, οτιδήποτε. Έπειτα κατευθύνθηκα προς το Ideal ν’αγοράσω εισιτήρια και πήγα μέχρι τα Goody’s στη Σόλωνος γιατί νηστικός καθώς ήμουν όλη μέρα ένιωσα το στομάχι μου να με τραβάει λίγο αν και κατά βάθος ήθελα απλώς να κάτσω κάπου και να χαζεύω το νεοαποκτηθέν dvd μου για το οποίο και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αφού πέρασε λίγο η ώρα πήγα προς τον κινηματογράφο ενώ μου έκανε εντύπωση ο κόσμος που ήταν μαζεμένος έξω από το Εθνικό. Κοίταξα το ρολόι μου και σκέφτηκα ότι η παράσταση θα έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει όταν συνειδητοποίησα πως ο λόγος ήταν άλλος και είχε το κωδικό όνομα Ρεξ. Τόσες γάμπες μαζεμένες μόνο σε παραλία βλέπει κανείς ενώ μπούτια ελαφρώς προστατευμένα από μίνι φουστίτσες και αβυσσαλέα ντεκολτέ έκαναν παρέλαση όχι όμως πάντα σε συνδυασμό. Είχα πιάσει κι εγώ μία γωνίτσα και καθόμουν κοιτάζοντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται νευρικά περιμένοντας το ΟΚ του πορτιέρη για να μπουν στο μαγαζί. Είδα πολλές ψηλοτάκουνες γόβες αλλά και καουμπόικες μπότες ενώ αξίζει να σημειωθέι ότι οι περισσότερες γυναίκες είχαν κάτι κατασκοπικές καπαρτίνες μακριές σαν κουρτίνες τις οποίες όταν άνοιγαν έβλεπες το μινιμαλισμό σε όλο του το μεγαλείο στην ενδυματολογική έκφραση του. Σωστή λοιπόν η επιλογή του πανωφοριού το οποίο λειτουργούσε και ως μία ασπίδα προστασίας για τα αδιάκριτα βλέμματα καλή ώρα όπως το δικό μου. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω λίγο άβολα και η αιτία σίγουρα δεν ήταν τα φασόλια της προηγούμενης ημέρας. Στο πεζοδρόμιο συγκεντρωμένοι άνθρωποι όλων των ηλικιών, φοιτητές, τριαντάρηδες, μεσήλικες όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, προσεγμένοι, αψεγάδιαστοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Έφυγα και πήγα έξω από το σινεμά. Το τοπίο άλλαξε αμέσως, περαστικοί στην αρχή, ο κόσμος που έβγαινε από την προηγούμενη παράσταση, εμείς που πηγαίναμε και μια χαλαρότητα στην ατμόσφαιρα που σε γλύκαινε. Πολύ θα ήθελα να δω τον κύριο Καπότε έξω από το Ρεξ.
Έκανα και μία περατζάδα από το metropolis όπου αγόρασα το νέο cd της Beth Orton. Αυτό το γλυκό και ζόρικο κοριτσάκι μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση το 2003 όταν την είχα δει στο Gagarin κι έτσι δε δίστασα ν’απλώσω το χέρι μου για να πιάσω το καλαίσθητο ομολογουμένως εξώφυλλο με το ουράνιο τόξο. Όπως επίσης δε δίστασα ν’ απλώσω το χέρι μου και στο dvd με την ταινία «Παραγγελιά» για συλλεκτικούς και μόνο λόγους καθώς και για οικιακές βραδιές cult ελληνικού κινηματογράφου στα πρότυπα του διεθνούς φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο υπό την εποπτεία του μεσιέ Τριανταφυλλίδη του νεοτέρου που όπως μαθαίνω καταφέρνει να μπαίνει και μέσα από τις συναυλίες που διοργανώνει η Astra. Opel Astra παρήγγειλε ένας φίλος πρόσφατα και το περιμένει τον Απρίλη να του έρθει αλλά κάτι τέτοιο με μουσική δεν έχει σχέση διότι ακόμη και ο ήχος του κινητήρα του Astra δε σε εμπνέει για κάτι, οτιδήποτε. Έπειτα κατευθύνθηκα προς το Ideal ν’αγοράσω εισιτήρια και πήγα μέχρι τα Goody’s στη Σόλωνος γιατί νηστικός καθώς ήμουν όλη μέρα ένιωσα το στομάχι μου να με τραβάει λίγο αν και κατά βάθος ήθελα απλώς να κάτσω κάπου και να χαζεύω το νεοαποκτηθέν dvd μου για το οποίο και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Αφού πέρασε λίγο η ώρα πήγα προς τον κινηματογράφο ενώ μου έκανε εντύπωση ο κόσμος που ήταν μαζεμένος έξω από το Εθνικό. Κοίταξα το ρολόι μου και σκέφτηκα ότι η παράσταση θα έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει όταν συνειδητοποίησα πως ο λόγος ήταν άλλος και είχε το κωδικό όνομα Ρεξ. Τόσες γάμπες μαζεμένες μόνο σε παραλία βλέπει κανείς ενώ μπούτια ελαφρώς προστατευμένα από μίνι φουστίτσες και αβυσσαλέα ντεκολτέ έκαναν παρέλαση όχι όμως πάντα σε συνδυασμό. Είχα πιάσει κι εγώ μία γωνίτσα και καθόμουν κοιτάζοντας τον κόσμο να πηγαινοέρχεται νευρικά περιμένοντας το ΟΚ του πορτιέρη για να μπουν στο μαγαζί. Είδα πολλές ψηλοτάκουνες γόβες αλλά και καουμπόικες μπότες ενώ αξίζει να σημειωθέι ότι οι περισσότερες γυναίκες είχαν κάτι κατασκοπικές καπαρτίνες μακριές σαν κουρτίνες τις οποίες όταν άνοιγαν έβλεπες το μινιμαλισμό σε όλο του το μεγαλείο στην ενδυματολογική έκφραση του. Σωστή λοιπόν η επιλογή του πανωφοριού το οποίο λειτουργούσε και ως μία ασπίδα προστασίας για τα αδιάκριτα βλέμματα καλή ώρα όπως το δικό μου. Κάποια στιγμή άρχισα να νιώθω λίγο άβολα και η αιτία σίγουρα δεν ήταν τα φασόλια της προηγούμενης ημέρας. Στο πεζοδρόμιο συγκεντρωμένοι άνθρωποι όλων των ηλικιών, φοιτητές, τριαντάρηδες, μεσήλικες όλοι ντυμένοι με τα καλά τους, προσεγμένοι, αψεγάδιαστοι για να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Έφυγα και πήγα έξω από το σινεμά. Το τοπίο άλλαξε αμέσως, περαστικοί στην αρχή, ο κόσμος που έβγαινε από την προηγούμενη παράσταση, εμείς που πηγαίναμε και μια χαλαρότητα στην ατμόσφαιρα που σε γλύκαινε. Πολύ θα ήθελα να δω τον κύριο Καπότε έξω από το Ρεξ. 
