Saturday, December 10, 2005

Last One Standing

Είναι κάτι μέρες που νομίζεις ότι δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω το οποίο θα μπορούσε να σου χαρίσει λίγη χαρά ή κάτι που θα μπορούσε να σε κάνει να χαμογελάσεις τελοσπάντων. Είναι κάποια πράγματα που δεν τα ξεπερνάς εύκολα, κάποια άλλα που δεν τα ξεπερνάς καθόλου και κάποια που μαθαίνεις και συμβιβάζεσαι μαζί τους. Τι είναι το καλύτερο από τα τρία δε ξέρω και σίγουρα η μία κατηγορία μπαίνει στα χωράφια της άλλης και γίνεται ένα μεγάλο μπέρδεμα, ένας αχταρμάς θα λέγαμε σκέψεων και συναισθημάτων, περιτύλιγμα θαρρείς για το μεγάλο δώρο της ζωής. Η ζωή μας πλαισιώνεται από ανθρώπους και καταστάσεις με τους οποίους αναπτύσσουμε σχέσεις και φροντίζουμε έτσι ώστε να συμβιώνουμε όσο περισσότερο αρμονικά γίνεται. Η πράξη έχει δείξει ότι αυτό δεν το καταφέρνουμε πάντα διότι υπάρχουν και τα ελαττωματικά μοντέλα που διαθέτουν υπεραυξημένες τις προδιαγραφές για ιμπεριαλισμό, κατανάλωση, ματαιοδοξία και άλλα τέτοια. Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι αυτά τα άτομα δεν έχουν μια ισορροπία η οποία θα ήταν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να εξασφαλίσουμε την ομαλότητα. Στη ζωή μας διανύουμε διάφορες φάσεις τις οποίες καλό θα είναι να διακρίνουμε για πολλούς λόγους ένας εκ των οποίων είναι για να βιώνουμε το συναίσθημα ότι προχωράμε, ότι κάνουμε ένα βήμα παραπέρα κι ότι εν γένει εξελισσόμαστε. Η εξέλιξη αυτή δεν συνεπάγεται αυστηρά ότι περνώντας π.χ από τη φάση Α στη φάση Β είμαστε καλύτερα, σίγουρα όμως σηματοδοτεί μία αλλαγή κι ενεργοποιεί τις διαδικασίες για να πάμε λίγο ακόμη παραπέρα σε μία νέα φάση, καλύτερη ή χειρότερη δεν έχει σημασία. Έτσι λοιπόν κλείνουν διαδοχικά οι διάφοροι κύκλοι-φάσεις άρα δε θα ήταν αδόκιμο να πούμε ότι έτσι σχηματίζεται και μια αλυσίδα στην οποία μόνο να προσθέσουμε κρίκους μπορούμε. Κι αν κάποιος κρίκος δεν ήταν και πολύ πετυχημένος θα ενισχύσουμε τους επόμενους για να διατηρήσουμε τη σταθερότητα και την ασφάλεια της αλυσίδας. Ενδεχομένως να υπάρξει και μία περίοδος κατά την οποία εμείς θα μπορούμε να παράγουμε μόνο ισχνούς κρίκους, εύθραυστους κύκλους και να πανικοβληθούμε από το γεγονός ότι η αλυσίδα μας μπορεί να σπάσει κι εμείς να χαθούμε. Σε αυτήν την περίπτωση ξεκινάμε να φτιάχνουμε μικρότερους κύκλους-κρίκους με απώτερο σκοπό να αρχίσει να ενδυναμώνεται σιγά σιγά η αλυσίδα και προοδευτικά να μεγαλώνουν και οι φάσεις μας. Ξεκινάμε ας πούμε από μία ωραία εκδρομή η οποία μπορεί από μόνη της να αποτελέσει μια ωραία και δυνατή φάση. Ένα τριήμερο μπορεί να είναι μια άλλη φάση που επίσης θα ενισχύσει την αλυσίδα μας. Στη συνέχεια πάμε σε ολοένα και μεγαλύτερες φάσεις κι έτσι επανερχόμαστε στην ηρεμία μας. Κι έτσι λοιπόν ανεβαίνουμε κλίμακα!