Σοβαρότης Μηδέν

Κατά το Ορατότης Μηδέν, γνωστή ταινία με πρωταγωνιστή το Νίκο τον Κούρκουλο έναν ομορφάντρα καθώς αποδέχεται σύσσωμος ο ελληνικός γυναικείος πληθυσμός και ουδεμία σχέση με το μοιραίο άντρα του Λόγω Τιμής και γιο του προαναφερθέντος Άλκη. Ο πραγματικά σπουδαίος αυτός ηθοποιός (ο πατέρας και όχι ο γιος, μη λέμε κι ότι θέμε) μετά την πολύ επιτυχημένη του καριέρα στον νεομεταπολιτευτικό ελληνικό κινηματογράφο άρχισε να πρωταγωνιστεί σε μικρού μήκους τηλεοπτικές παραγωγές-παρεμβολές και ταυτίστηκε με το χαμόγελο της AIM, είτε αναφερόμαστε σε οδοντόπαστα, είτε σε οδοντόβουρτσα, διαφορά καμία δεν υπάρχει. Καβαντζώθηκε και στο Εθνικό διότι η όμορφη κυρία που συνοδεύει διακατέχεται από «λεφτά» αισθήματα και νε μεν ο Νικολάκης διαφημίζει οδοντονήματα, εκείνη όμως και ακόμη περισσότερο η οικογένεια της κινεί τα νήματα. Φυσικά (λόγω ονόματος και μόνο) δε μπορώ να ξεχάσω εκείνη τη μοναδική σκηνή από την ταινία «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» όπου ακούγεται και η κορυφαία ατάκα «Ήρθε η ώρα να λογαριαστούμε Λιάκο Μπουρνόβα» κάτι το οποίο στη συνέχεια το έκανα τρόπο ζωής, τύπωσα και τα σχετικά μπλουζάκια ενώ το έχω και σε γκράφιτι στον τοίχο του σπιτιού μου. Ίσως είναι δύσκολο μερικές φορές να κατανοήσεις τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν από μία τέτοια ενέργεια όμως ο ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο σε αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποι σου πάνω απ’όλα σε τούτη την έρμη πόλη είναι μερικές φορές αξιοζήλευτη, αξιολάτρευτη και αξιαγάπητη τραγουδίστρια και δεν είναι άλλη από τη Μαντώ που για να πάρει τη Γιουρο-βύζιον πέταξε τους βύζους έξω κι όπως θα έλεγε κι εκείνος ο καθηγητής στο λύκειο που είχε λιώσει το ανέκδοτο με τη χημεία που γινότανε μοιχεία καθώς αναφερόταν στις αμμώδης παραλίες των Κανάριων νησιών, μακρινό προορισμό για τις σύντομες πάντα διακοπές του «Νάρκες τα βυζόμπαλα φίλε μου μαρκήσιε, νάρκες». Εγώ τότε τον χτυπούσα φιλικά στην πλάτη και του πάσαρα με τρόπο τον τύπο της χημικής αντίδρασης COONACOONACHOONACHOONA που διαβάζεται και ως «Κούνα Κούνα την Τσουτσούνα» ενώ είχα φροντίσει να διανθίσω το περιεχόμενο των σημειώσεων με φωτοτυπημένες σελίδες της φιλοσοφίας στο μπουντουάρ, βιβλίο το οποίο έκανε μεγάλη θράυση στο σχολείο μου διότι εξόν από το Χημικό το είχα δανείσει και στη Φυσικό μας τα μπούτια της οποίας ποτέ κανείς δεν ξέχασε ειδικά όταν έπαιζε τένις στις σχολικές μας εκδρομές με τον Μαθηματικό που ήταν πιο νευρικός κι από τον ίσκιο του κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του Λούκυ Λουκ που ήταν πιο γρήγορς κι από τον ίσκιο του ή του Ραντανπλάν που ήταν πιο χαζός από τον ίσκιο του. Αυτές μάλιστα, ήταν ωραίες εποχές όπου χαρούμενοι κι αμέριμνοι ακούγαμε Έλβις Κοστέλο ενώ κι ο Άμποτ κάπου εκεί θα τριγύρναγε δε γίνεται αλλιώς. Τα σέβη μου στη μαντάμ Σουσού και γενικότερα στην κοινωνία που φροντίζει για εμάς και τα παιδιά μας και τα δισέγγονα μας. Αληλούια αδέρφια που σημαίνει άλλοι αλλού είναι άλλοι αλλού τρώνε, αλλού πίνουν και αλλού παν και το δίνουν. Σα να λέμε δηλαδή ένα ζιγκουράτ γνώσης.