Λέγε ότι θες λέγε

Ή όπως θα έλεγε και ο Γιώργος ο Μαργαρίτης «...μου είπαν άστηνε μα εγώ τους είπα όχι, για τέτοια βήματα δεν είμαι δυνατός, τα χρόνια φύγαν δεν υπάρχουν άλλοι στόχοι, για μένα είναι ο τελευταίος πυρετός». Ο τελευταίος πυρετός, δηλαδή να βράσει το κεφάλι και το σώμα ολάκερο, να τηγανίσουμε και δυο αυγά που δε θα φάει κανείς λόγω της γνωστής επιδημίας που μας ταλαιπωρεί και με τη σειρά μας ταλαιπωρούμε τα πτηνάκια μας που θα γίνουν ντεμοντέ και θα καθιερωθεί πλέον και τα Χριστούγεννα το σουβλιστό αρνάκι με τις πατάτες στη γάστρα. Σήμερα που μας λούζει ο ήλιος και σίγουρα είναι και μια ωραία μέρα για λούσιμο έτσι κι αλλιώς, ήλθε η συζήτηση στο Ναύπλιο, τον αγαπημένο αυτό προορισμό για διάφορα ερωτοχτυπημένα ζευγαράκια αλλά και για διάφορους επισκέπτες με ιστορικές ανησυχίες στα διάφορα στενά σοκάκια με το λάθος μπαρ να κλέβει την παράσταση αλλά και τα τεράστια πρωινά τα οποία πέρυσι δεν είχα προλάβει να παραγγείλω αλλά κάποια στιγμή θα το κάνω το δίχως άλλο. Hey, That's No Way to Say Goodbye σιγοσφύριζα καθώς απολάμβανα ένα γεμιστό μπιφτέκι ή κάτι αντίστοιχο τελοσπάντων ώσπου ακούω την καθαρόαιμη εγγλέζικη προφορά «Ντάντιιιιιιιιι, ντάντιιιιιι, λουκ δε μπαλουυυυυυυυυυνζ, μπαι μι ουάν πλιιιιιιιιιιζ, πλιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιζ, πλιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιζ», ο ντάντι και η μάμι βέβαια δε χαμπαριάζανε οπότε αυτό το χαβά του «πλιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιζ» μ’ένα τεράστιο χαμόγελο που δε μπορούσε να κρύψει τα μικροσκοπιά δοντάκια που προφανώς άλλαζε το μικρό κοριτσάκι. Τι χαριτωμένο σχολιάσαμε μετα της συντρόφου και πόσο άκαρδοι οι γονείς που δεν του παίρνουν ένα μπαλονάκι να χαρεί κι αυτό το παιδάκι. Αυτό το μακρόσυρτο πλιζ έβγαζε μια γλυκύτητα που σε κέρδιζε. Αμέσως μετά σκέφτηκα την ίδια εικόνα με το ελληνόπουλο «Μπαμπάκα, μπαμπάκα, κοίτα τα μπαλόνια μπαμπούλη μου, πάρε με ένα σε παρακαλώ, έλα πάρε μου ένα, σε παρακαλωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω, σε παρακαλωωωωωωωωωωωωω, σε παρακαλωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω, σε παρακαλωωωωωωωωωωωωωωω σε παρακαλωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω». Κι εσείς το ίδιο πράγμα σκεφτήκατε ε; Το κακομαθημένο που μας σπάει με τις τσιρίδες του, που δεν του έχουν μάθει τρόπους οι γονείς του, που δεν κοιτάν να το μαζέψουν για να σταματήσει να μας ενοχλεί και πως κάνει έτσι λες και δεν έχει ξαναδεί μπαλόνια στη ζωή του κλπ. Κοινώς θα το στολίζαμε. Ενώ εκείνο το γλυκούλι εγγλεζάκι με το πλιζ, σα μελωδία ακουγόταν στ’αυτιά μας. Δε μου άρεσε καθόλου αυτή η διάκριση που έκανα διότι όπως θα έλεγε και ο μαλάκας (εδώ και χρόνια για τους γνωρίζοντες τον ιδιωτικό του βίο, εδώ και λίγες μέρες για όσους είδαν το φεστιβαλ τραγουδιού) ο Νιόνιος «πως να κρυφτείς απ’τα παιδιά...». Μιλώντας για παιδιά έχω να προτείνω τα βιβλία της Μαργαρίτας Καραπάνου, δοκιμάστε την Κασσάνδρα με το λύκο...