Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Κάπως έτσι ένιωσα χθες το απόγευμα που βρέθηκα σε ένα χώρο που τους τελευταίους τρεις μήνες είχα ξεχάσει. Πρόσωπα, συζητήσεις, καταστάσεις. Όλα ίδια. Μα που θα πάει αυτή η κατάσταση; Να φταίει η νόσος των πουλερικών; Να φταίει ότι μεγαλώνει η νύχτα; Είναι ένα θέμα προς εξερεύνηση αν μη τι άλλο. Θ'αρχίσω να βλέπω κι εγώ Τριανταφυλόπουλο, δε γίνεται αλλιώς, αισθάνομαι μειονεκτικά με την αμορφωσιά που με δέρνει. Ξαναείδα τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται. Όποιος δεν το έχει δει να σπεύσει στο πλησιέστερο video/dvd club προς ενοικίαση. Είχα δεν την ταινία το '96 όταν είχε πρωτοβγει και με τάραξε πολύ. Ο χριστιανικός τίτλος σίγουρα θα ήταν Κάιν και Άβελ. Τόσο άδικα χαμένο αίμα (πόσες φιάλες θα μπορούσαμε να είχαμε γεμίσει). Ελληνικός εμφύλιος, Ισπανικός εμφύλιος, Γιουγκοσλαβικός εμφύλιος και οι πόλεμοι ακόμη συνεχίζονται απλά σε μερικές χώρες δεν έχουμε πιάσει ακόμα τα όπλα. Βιώνω καθημερινά σχεδόν ένα παρανοϊκό κλίμα ανταγωνισμού και επιδεικτικότητας. Ετοιμάζω paper, η Ελευθεροτυπία δημοσίευσε ένα άρθρο μου, ο κύριος καθηγητής με συμπαθεί και με θέλει (ερωτικά μήπως;), γράφω java για mobile devices, είμαι ο γαμάω (αλλά δε δέρνω γιατί είμαι πολιτισμένος). So fucking what? Κι εγώ ρίχνω βελάκια με κλειστά τα μάτια και σημαδεύω τον τοίχο με την ίδια ευστοχία που το κάνω και με ανοιχτά. Πάω τώρα γιατί με περιμένει και η καθηγήτρια. Καταλαβαίνετε τώρα εσείς, δε μπορώ να την κάνω να περιμένει, με συμπαθεί κιόλας...