Ρόδα, τσάντα και κοπάνα...

...ή όπως εύστοχα θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς «Της Εθνικής Συμφιλίωσης» μέρα που είναι και σήμερα να μη ξεχνάμε και τις καταβολές μας και τις περιβολές μας και τη βολή μας γενικότερα καθότι νέοι και ωραίοι και τα μυαλά στα κάγκελα ή αλλιώς φωτιά στα σαββατόβραδα και ειδικά το συγκεκριμένο προβλέπεται να γίνει ο χαμός. Ο λόγος προφανής απλώς τον υπενθυμίζω για τους πιο ξεχασιάρηδες που θα πρέπει στις 4 τα ξημερώματα του Σαββάτου να γυρίσουν τα ρολόγια τους πίσω κατα μία ώρα όπερ σημαίνει μία ολάκερη ώρα περισσότερη διασκέδαση, οι τραγουδιστές στα κέντρα θα πανε να βγουν στις 4 αλλά εκείνη την ώρα θα γίνουν τα πάντα 3 και γενικά θα χορέψουμε και μία ώρα παραπάνω στα διάφορα μπαράκια που θα φιλοξενήσουν τους εορτασμούς του τριημέρου που μπορεί να μη θυμόμαστε τι ακριβώς γιορτάζουμε και γιατί αλλά είναι σίγουρα κάτι που όλοι το βρίζουμε όταν πέφτει Σάββατο ή Κυριακή ενώ επίσης και η Τετάρτη δεν είναι καλή μέρα αλλά τουλάχιστον δε χάνουμε την αργία. Η Τρίτη και η Πέμπτη είναι καλύτερες από Δευτέρα και Παρασκευή καθώς τις εμβόλιμες μέρες τις θεωρούμε αυτονόητες και πετυχαίνουμε ένα σούπερ τετραήμερο για να ξεκουραστεί το κοκκαλάκι μας και να προνοήσουμε και για το βαρύ χειμώνα που μας έρχεται και το κλίμα ακατάλληλο, εσύ εκεί κι εγώ στου πόνου το υπόγειο να σε γυρεύω, σε μια ψεύτικη υδρόγειο, εσύ εκεί κι ο έρωτας σου διαταγή και τελεσίγραφο κι εγώ εδώ όλη τη νύχτα αγκαλιά μ’ένα αντίγραφο δικό σου, εσύ εκεί. Κι εγώ να βάζω το δίσκο με το σουξέ «γκρέμιστα ? γκρέμιστα όλα πια» και να χορεύω στο μπαλκόνι μιας πολυκατοικίας κοιτώντας τ’απέναντι μπαλκόνια με τα μπριζολίδια στις ηλεκτρικές ψησταριές αλλά και σε μερικές με κάρβουνα και θυμάμαι τότε που είχα πάει με τον Έλβις Κοστέλο μια μπουρδελότσαρκα στο Μεταξουργείο ως αντάλλαγμα της δικής του ξενάγησης στην 4η λεωφόρο όπου συναντάς τις καλύτερες πόρνες. Βέβαια μετά καταλήξαμε να πίνουμε ακριβό ουίσκυ ακούγοντας τα παιδιά από την Πάτρα και τις αξέχαστες επιτυχίες του όπως όχι δεν έπρεπε να τον πικράνεις τον φαντάρο, γεια σου ρε αλέφαντε είσαι παλλικάρι, και πίνω μπύρες, φίλε η γυναίκα μου σ’ερωτεύτηκε και άλλα πολλά που μας έφεραν στο μεράκι ώσπου ο Έλβις μεράκλωσε και έπιασε το κλαρίνο για να μας παίξει κάτι τσάμικα και κάτι συρτά που είχε μάθει κάποτε σ’ένα μακρινό ταξίδι του ενώ σε άπταιστα ελληνικά τραγουδούσε «Βρε απ’τη γειτονιά μου βγαίνω / άιντε στην αγάπη μου πηγαίνω / Ώρε και τη βρίσκω λυπημένη / ώρε και βαριά βαλαντωμένη / ώρε μη σε μάλωσε η μαμά σου / που’ρχομαι στη γειτονιά σου / Ώρε μη σε μάλωσαν για μένα / Άιντε κι ειν τα μάτια σου κλαμμένα / Ωρε για το πείσμα της μαμάς σου / θα’ρχομαι εγώ στη γειτονιά σου / Ώρε και θα ρθω για να σε πάρω / άιντε με παπά και με κουμπάρο» ενώ σε κύκλο όλοι οι θαμώνες χόρευαν κι έκαναν και τις δικές τους φιγούρες κάτι που είναι σημάδι ολοφάνερο ότι η μουσική μας ενώνει κι όποιος δεν το κατάλαβε ακόμα θα έλεγα καμία βαριά κουβέντα αλλά είπαμε, ωδή στον τρισμέγιστο Μπίλια ο οποίος τώρα επιτέλους έβγαλε άκρη με την δικαιοσύνη για τις άδικες κατηγορίες για εμπορία ναρκωτικών που ακούστηκαν από κάποιους κακεντρεχείς και ζηλόφθονους κομπάρσους Β’ διαλογής. Θα μπορούσα να πω και κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τραίνο αλλά δεν είναι το μέσο που προτιμώ για να ταξιδεύω θ’αρκεστώ σε ένα ποτήρι σαμπάνια το οποίο και θα υψώσω στην υγειά σας ψελλίζοντας βοήθεια μας και ξεσκονίζοντας το τουφέκι μου. Στην ερώτηση του λατίνου φίλου μου από την Πρέβεζα Αλφόνσο αν θα βγω απάντησα ΟΧΙ αλλά θα πάω από εκεί για να παίξουμε την κατοχή και να καταλάβω τα εδάφη του μπας και καταλάβει κι αυτός τίποτα γιατί όλο χαζογελάει τον τελευταίο καιρό, σημάδι πως δεν ανάρρωσε ακόμα από το εγκεφαλικό αλλά τουλάχιστον μπορεί και περπατάει με το μπαστουνάκι του το οποίο ενίοτε χρησιμοποιεί και για να σηκώνει τις φούστες των κοριτσιών, κάτι βέβαια που πλέον έχει εξασθενήσει διότι τα κορίτσα έχουν προνοήσει και τα βγάζουν όλα φόρα παρτίδα για να μπορούμε να χαρούμε κι εμείς οι πορνόγεροι λιγάκι. Τόπο στα νιάτα λοιπόν!