Don't Come Around Here No More

Γιατί του άντρα του πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί και μην του μιλάτε γενικώς γιατί χαμένο πάει το σάλιο σας, κοινώς ούτε για φτύσιμο δεν κάνει κι ας σέρνεται σαν το σαλιγκάρι στη συνέχεια, διότι κάπως πρέπει κι αυτός να ρεφάρει το δίχως άλλο. Τύπος μοναχικός αλλά με μπόλικες παρέες κι επιλεκτικές εμφανίσεις κάθε φορά διότι όταν προσπαθείς να είσαι μποέμ δεν πρέπει να στιγματίζεσαι από απλές καθημερινές συνήθειες, ασχέτως αν οι μισές σου θείες είναι μετανάστριες στη Γερμανία κι άλλες ακόμα παλεύουν για την έξοδο του Μεσολλογγίου ή στα πολλά τσιμέντα του Αγρινίου, σιγά τη διαφορά, το χάλι παραμένει ίδιο, μόνο η σαπίλα παραμένει. Πέρασα το καλοκαίρι από το Αγρίνιο, να μια πόλη στην οποία θα έκανε καλό η ατομική βόμβα, διότι αν δεν τη γκρεμίσουν για να τη ξαναχτίσουν δεν υπάρχει σωτηρία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωση μας όμως δεν υπάρχει άλλος δρόμος κι έτσι από την Αμφιλοχία βρέθηκα εκεί, αφού προηγουμένως πέρασα από Άρτα ένα καλύτερο χάλι ομολογουμένως, Πρέβεζα ? κι εγώ αν έμενα εκεί θ’αυτοκτονούσα σύντροφε Κώστα και Λευκάδα με τις παραλίες που δε θα ξεχάσω ποτέ, για να καταλήξω στο γραφικό από κάθε άποψη Ρίο-Αντίριο με τη νέα γέφυρα που εγκαινίασε ο David Bowie μαζί με τον κολλητό του τον Ziggy Stardust ένα βράδυ με ολόγιομο φεγγάρι και φύλλα στα μαλλιά καθώς θα έλεγε και ο Παπάζογλου για την αγάπη τη δική του. Η αγάπη όμως του προαναφερθέντος κυρίου (αυτουνού του μάγκα που λέγαμε), δεν ήταν αυτό που θα έλεγε κανείς δική του. Ή για να λέμε και τα πράγματα με τ’όνομα τους δεν ήταν δική τους. Σίριαλ κίλερ, νέο σίριαλ του Παπακαλιάτη, της πουτάνας γενικώς, σίριαλ κατάντησε η αγάπη τους και άλλα τέτοια γλυκανάλατα, που καιρός για προσευχές, ας το κάνουμε Σαουδική Αραβία αλλά προς το ανάποδο. Hey jump! Όποιος είχε δει τους dEUS σ’εκείνο το rockwave κατάλαβε, όποιος δεν τους είδε είχε κάποιο φίλο για να του πει τι έγινε. Νεαρά κορασίδα με τη χάρη της οποίας έχει ασχοληθεί το πολυπαθές ετούτο blog το οποίο σήμερα έφαγε παστίτσιο, μπριζόλες, ήπιε έναν καπουτσίνο, δύο νες γλυκούς με γάλα και πρόλαβε να παίξει και μια παρτίδα με τον εαυτό του ενώ έκλεισε τη μεγάλη σκακιστική μάχη για την Πέμπτη το απόγευμα χωρίς όμως να λογαριάζει τον ξενοδόχο κι επίσης να μη ξεχνάμε και τις δύο βραδιές champions league που μας περιμένουν με amstel, πασατέμπο και το νέο σύνθημα που με χαρά έμαθα από το γνωστό ζυθολάγνο φίλο «ΑΕΛ ? σωλήνα / λουκάνικο ? ρετσίνα» και μπορεί λουκάνικο να μη φάγαμε σήμερα, ούτε να φορέσαμε παντελόνι σωλήνα αλλά ένα κρασάκι το οποίο δεν ήταν ρετσίνα το ήπιαμε, για να τιμήσουμε την άφιξη του Λαρισαίου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη που μας τηλεφώνησε σε προηγούμενο ποστ. Σαν τοστ λοιπόν έγινε η κατάσταση με τη νεαρά βλαχάρα που θα έλεγε και ο φίλτατος Σταμάτης Κραουνάκης ο οποίος είναι τεράστιος. Εγώ μια φορά τον είδα από κοντά, σε απόσταση βολής αλλά όχι και αναπνοής και μου κόπηκε η ανάσα. Ας όψεται, οι πληροφορίες λένε ότι φέτος θα συνεργαστεί με το Βασίλη Καρρά οπότε σίγουρα θα πάω να τον δω γιατί θα είναι από τα ντουέτα τα καλά όπως εκείνο που είχε κάνει πριν χρόνια με την Κωνσταντίνα και το δηλητήριο, δώσε μου τώρα να πιω και τα ρέστα. Κι εγώ θέλω να πιω το κατιτις μου αλλά ο καφές δεν έχει τελειώσει ακόμα, το μοχίτο θ’αποτύχει εδώ προσπαθήσαν άλλοι κι άλλοι που την λατινογενή κουλτούρα την κατέχουν και καλύτερα, διάβαζα και σήμερα στο Έψιλον για ένα αργεντίνικο εστιατόριο το οποίο άνοιξε στα βλάχικα! Λεωφόρος Βάρης-Κορωπίου 74 νομίζω, εκεί που έχουμε βάλει τους Αλβανούς με τις φουστανέλες για να προσελκύουν κόσμο σε μια ωδή στην παράδοση, σε μια σπονδή στο Γανυμήδη και λέγοντας για την Αλβανία θυμήθηκα τη Γερμανία διότι θυμόμαστε όλοι το ελληνοαλβανικό έπος, πυρ στην Αλαμάνα και φωτιά στον Γοργοπόταμο, το οποίο είναι από τον εμφύλιο βέβαια αλλά εντάξει δε θα τα χαλάσουμε εκεί σε καμία περίπτωση. Ο Γερμανός λοιπόν είναι μουφα-Γερμανός. Υπάρχει και ο οριτζινάλε αλλά ας τον αφήσουμε στην ησυχία του για την ώρα. Από τη φάμπρικα λοιπόν στη φαρμακευτική, προικισμένος στη φαντασία του και μόνο με το ταλέντο της μουσικής σύνθεσης και της ψηφιακής τέχνης με τη χρήση του δημοφιλούς προγράμματος Paint Shop Pro, ανεξαρτήτου έκδοσης ή όπως θα λέγαμε που καταφεύγει ο άνθρωπος σαν δε μπορεί να μάθει το photoshop. Μπορεί να του φαίνεται περίπλοκο δε θα πω εγώ όχι, εξάλλου όλα αυτά τα γαμωκουμπάκια και τα λέιερς που δεν έχουν καμία σχέση με τους Λος Άντζελες Λέικερς, πόσο είχα λυπηθεί όταν έμαθα ότι ο Μάτζικ έπασχε από AIDS αλλά είδες τι σου είναι το πρότυπο για την οικογένεια; Πας για Ολυμπιακούς αγώνες και καταλήγεις μ’ένα θανατηφόρο ιό. Πρέπει να προπονήθηκε για τα καλά κι ύστερα λέμε γιατί πάμε κατα διαόλου σαν πλανήτης. Είδες τελικά τι σου κάνει η έλλειψη στόχων; Όταν ξέρεις ότι έχεις πάρει το μετάλλιο πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση και το βλέπεις σαν μια καλή προπόνηση προσπαθείς αν μη τι άλλο να διεκδικήσεις άλλα τρόπαια, αναρωτιέμαι μάλιστα όταν ο Ματζικ βγήκε και δήλωσε ότι είναι φορέας του ιού, πόσοι συναθλητές του από την Ντριμ Τιμ πήγαν την επόμενη μέρα για εξετάσεις αίματος. Εγώ πάντως πήγα κι ας μην συμμετείχα στην Ολυμπιακή ομάδα τόσο των Αμερικανών, όσο και γενικά κάποιας χώρας. Είχα μια αφίσα του μικρός στο δωμάτιο αν και πάντα υποστήριζα τους Detroit Pistons, επιλογή που με έκανε να συμπαθώ και τους Detroit Cobras με τις πολλές διασκευές και το cha-cha twist, ένα χιτάκι που ακούστηκε πολύ το 2003 αλλά τώρα αγνοείται η τύχη του. Έτσι που λέτε ο φέικ-Τζέρμαν μπόι. Όπως θα έλεγε και ο John Spencer με τους Blues Explosion, ο τυπάκος την είδε Lovin’ Machine πανελλαδικής εμβέλειας κι άρχισε τις στενές επαφές τρύπιου τοίχου με τη νεαρά κορασίδα χρησιμοποιώντας στο έπακρο την τεχνολογία που παρέχει το διαδίκτυο ενώ υπήρξαν και οι φήμες ότι κάποιος τους υποκλέπτει τις συνομιλίες, κάτι που είναι ανυπόστατο βέβαια αλλά αν ο άνθρωπος είναι μαλάκας πως να του αφαιρέσεις τον κάλο από το κεφάλι. Οι συζητησούλες με τον καιρό έγιναν ολοένα και πιο τρυφερές, πιο ρομαντικές και κάποιες στιγμές ολίγον τι και καυτερές (μπουκωσε με τσολιά μου, θέλω να μου δείξεις την ένεση σου, πες μου τι είσαι; - είμαι το φαρμακάκι σου και τα λοιπά, και τα λοιπά). Ε αφού τα λέγανε στο τσατ τα παιδιά αμαρτία δεν είναι να μην τα κάνουν και πραγματικότητα; Φτάνει το λοιπόν ο φαρμακοτρίφτης στη συμπρωτεύουσα για να πει στον κοινό μας φίλο ότι ήρθε για μερικές μέρες κι ότι ευχαρίστως θα τον φιλοξενήσει η κοπέλα του. Τον ζώσανε τα φίδια τον φίλο αλλά αντί να της ρίξει μια χριστοπαναγία κι ένα χέρι ξύλο στον άλλον, με πήρε τηλέφωνο κι εγώ τον έκαψα αλλά παρόλο που διαβάζω Ντε Σαντ από μικρός το διεστραμμένο μυαλό μου δε λειτούργησε. Όχι ρε φίλε, σιγά μην τρέχει τίποτα, τυχαίο γεγονός. Έδρασε λοιπόν πολιτισμένα ο φίλος, βολτίτσες όλη μέρα μαζί, κεράσματα το βράδυ κι όταν αυτός κατέληγε στο σπίτι, ο άλλος ανταπέδιδε το κέρασμα στο σπίτι της άλλης. Κέρασε φαρμάκι το λοιπόν ο φαρμακοτρίφτης και η άλλη η σουλτάνα (για να μην την πω πουτάνα) έβγαινε κι έλεγε από ‘δω ο αντρούλης μου κι από ‘δω το αίσθημα μου κι άντε στην υγειά μας. Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι εκείνη την εποχή η σουλτάνα διατηρούσε στενές επαφές και με τον ορίτζιναλ Γερμανό που σα μαλάκας μετακόμισε, τι μετακόμισε δηλαδή, μετανάστης έγινε ο άνθρωπος αλλά εκτός αυτού υπήρχε και τρίτος από την ίδια παρέα (αυτή με τον φαρμακοτέτοιο και τον επίσημο) τον οποίο σα χταπόδι προσπάθησε να τυλίξει με τα πλοκάμια της αλλά ο τύπος δεν ήταν μαλάκας και βοήθησε και στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Άσε που πόρνη την ανεβάζει, πόρνη την κατεβάζει κι αν το συνδυάσω με το ποστ για τον ταξιτζή καταλήγω ότι το συμπέρασμα πως οι φοιτήτριες κάνουν βίζιτες είναι σωστό. Έλα όμως που αυτή δεν πληρωνόταν! Κι εδώ ερχόμαστε για να πούμε πως αν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς αλλά θα με παρεξηγήσουν οι New York Dolls και ο Johnny Thunders αυτοπροσώπως κι εγώ θα γίνω αντιπρόσωπος της κολάσεως με αυτά που βλέπω κι ακούω γιατί εκεί τουλάχιστον τη σήψη την περιμένεις δε σου πετάγεται από το στενό με κόκκινο, ένα στενό μια ιστορία ολόκληρη και ποιος να την πιστέψει. Κι όμως αγαπητοί συνδαιτημόνες είναι πέρα για πέρα αληθινή. Κι όλα αυτά τα τρέφω ένα φίδι στον κόρφο μου, σωστά κι αυτά αλλά η σουλτάνα μας κι ο εραστής της αποκαλύφθηκαν από την και καλά κολλητή της, δηλαδή σα να λέμε και γαμώ τις παρέες ε; Όνομα και πράγμα. Ναι τα γουστάρω εγώ αυτά τα περίεργα σχήματα και συμπλέγματα γιατί όσο να’ναι σπάει η μονοτονία και ανανεώνεσαι σαν άνθρωπος άσε που σαν προσωπικότητα γίνεσαι και πιο σύνθετη γιατί όπως και να το κάνεις, άμα το κάνεις με το γιώργο, με τον τάκη, με το λάκη, με το σάκη, με το μιχάλη, με το μανώλη, με το σπύρο, με τον κώστα, με το βασίλη, με το λευτέρη και με το γιάννη θέλει αρετή και τόλμη να μην μπερδέψεις ονόματα συνήθειες και παραδόσεις. Ας μείνω λοιπόν εγώ στα παραδοσιακά γιατί θα υποστώ κανένα υπαρξιακό σοκ και θα χαθώ μες στην ανυπαρξία του μέλλοντος το οποίο δύο χρόνια μετά προδιαγράφεται το ίδιο ζοφερό. Γιατί όταν την κάνεις την μαλακία, βάζεις και όρια και λες. Εντάξει την έκανα τη σουλτιανιά μου (για να μην πω πουτανιά) αλλά κι εσύ ρε αγόρι δύο χρόνια μετά ακόμα το θυμάσαι; Θα έπρεπε να το’χεις ξεπεράσει κι εγώ δε θέλω να είμαστε έτσι ψυχραμένοι, θέλω να έχουμε καλύτερες σχέσεις, πιο αλανιάρικες, να μου τον σφυρίξεις και καμία φορά και δεν πειράζει για τη νέα σου κοπέλα που τα πάτε καλά και σ’αγαπάει, εδώ ο άλλος δεν μπόρεσε να πεταξει τέσσερα χρόνια (από άλλη ιστορία αλλά κι αυτός το σαββατοκύριακο στο μεσολλόγγι ήταν για να δει την έτσι, ωχ! Λέτε να του τη φάει ο φαρμακοτρίφτης; Θα τους γνωρίσω μου φαίνεται!) εσύ θα πεταξεις ολόκληρη ίντριγκα, ένα βίο και πολιτεία; Κι ότι έμαθα ότι ο Νίκος ο Φώσκωλος ζητάει συνεργάτες για τη νέα σαπουνόπερα που ετοιμάζει. Τελειώνοντας τον καφέ μου θα ήθελα να ευχαριστήσω το γνωστό γιδοβοσκό ο οποίος στάθηκε αφορμή γι’αυτό το ποστ και επίσης θα ήθελα να συμπληρώσω πως οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις έχει άμεση σχέση με την πραγματικότητα. Θα έλεγα συνεχίζεται αλλά θα ξημερώσουμε γι’αυτό ας μείνουμε στην παραπάνω περίληψη.