Hello comrades!

...και πριν από λίγο τα ίδια και ο Αργύρης ο Μπακιρτζής! Ω τι κόσμος μπαμπά!

Φτάνοντας σπίτι κάθισα λίγο να σκεφτώ τις εναλλακτικές για το χθεσινό βράδυ, όσο και αν εφεύρισκα ισχυρά επιχειρήματα για να τ’αποφύγω όλο και κάτι με τσίγκλαγε και μ’έσπρωχνε προς τα εκεί. Δεν ήμουν σίγουρος αν ήθελα να δω περισσότερο τους Mogwai ή τους Χειμερινούς Κολυμβητές, ή και τους δύο μαζί στη σκηνή να συνεργάζονται αρμονικά διότι ως γνωστόν οι Mogwai δε λένε πολλά, οι Χειμερινοί Κολυμβητές από την άλλη είναι λαλίστατοι κι αν τον αφήσεις τον Αργύρη μπορεί να μιλάει όλη την ώρα κι όταν πιάνεται η φωνή του να κάνει κι ένα διάλλειμα με τραγουδάκια. Σίγουρα λοιπόν θα έκαναν ένα φοβερό ντουέτο επί σκηνής αλλά ποιος να βρεθεί να τους παντρέψει; Οι Mogwai επί σκηνής δε μου αρέσουν, δεν τους ευχαριστιέμαι, και την άλλη φορά που τους είχα ξαναδεί (στον ορισμό της συναυλίας-αρπαχτής) δεν είχα περάσει καλά. Έφταιγαν βέβαια και οι συνθήκες αλλά γενικώ πιστεύω πως ενώ η ένταση βγαίνει πάνω στη σκηνή η μουσική χάνεται. Δεν είχα την ίδια αίσθηση βέβαια όταν άκουσα τους Godspeed You Black Emperor!, συγκρότημα το οποίο πολλοί κατατάσουν στην ίδια κατηγορια με τους Mogwai. Αν σας αρέσουν αυτοί θα σας έλεγα να ψάξετε και τους Έλληνες Misuse.

Όσο πέρναγε η ώρα τα φλας στον ουρανό έκαναν ολοένα και πιο τακτικά την εμφάνιση τους αλλά τελικά το φεστιβάλ δεν το γλίτωσα. Κάνω τον πρώτο κύκλο στο πεδίον του Άρεως, δε βρίσκω κάποια ικανοποιητική θέση, έχω ξεκινήσει τον δεύτερο και πετυχαίνω μερικές θέσεις σε μακρινή απόσταση και σε δρόμο με απαγορευτικό σήμα, άσχετα αν τα 7/8 του φιλοξενούσαν αυτοκίνητα. Μου έχουν πάρει πινακίδες σε τέτοιο δρόμο μουρμουρίζω και συνεχίζω, διαλέγω ένα διαφορετικό δρομάκι και πέφτω πάνω σε 3-4 θέσεις που χώραγε μέχρι και νταλίκα. Να εδώ, κι εδώ, κι εδώ ακόμα, ακούγεται η φωνή από δίπλα. Ε δεν πρόλαβα λέω αλλά η επόμενη θέση νομιμότατη και μεγάλη με περιμένει, με φωνάζει θαρρείς κ εγώ δε μπορώ να την αποφύγω.

[...]

Φτάνουμε στην είσοδο του Φεστιβάλ, το τοπίο κόκκινο, ο ουρανός συννεφιασμένος, ένα θολό πράγμα πάνω από τα κεφάλια μας, ευτυχώς που έχουμε ομπρέλα μαζί. Πετυχαίνουμε δύο γνωστούς, ακολουθεί περιπλάνηση ώσπου ακούω έναν τύπο να δίνει την τέλεια περιγραφή για το Φεστιβάλ.

«Είμαστε εδώ σ’ένα πανυγήρι με λουκουμάδες, καλαμπόκες, μαλλί της γριάς, γλειφιτζούρια και τα σχετικά αλλά παίζουν και οι Mogwai»

[...]

Έπιασε βροχή. Άλλοτε πιο δυνατά, άλλοτε λιγότερο, τρέχουν όλοι να πάνε κάπου να προφυλαχθούν, άλλοι αψηφούν τις σταγόνες, κάποιοι πιστοί παραμένουν κοντά στη σκηνή. Κάνει μερικά τσαλιμάκια ο καιρός και τελικά αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να εμφανιστεί ο Αγγελάκας και η παρέα του. Καλοί οι πειραματισμοί με τη μουσική αλλά όχι όταν είσαι κουρασμένος, υπήρχε και η δυσπιστία όσον αφορά τον αν θα εμφανιστούν τελικά οι Mogwai οπότε αποφασίζουμε να φύγουμε. Το Au Revoir πάντα μας περιμένει για ένα ποτό. Φεύγοντας από το απλωμένο δίχτυ της Σκηνής Α, ρίχνω την ιδέα να πάμε μήπως προλάβουμε λίγο τους Χειμερινούς. Κάνουμε στάση για λουκουμάδες και καλαμπόκες, από περιέργεια παίρνουμε και μια τυρόπιτα τηγανισμένη επειδή όλοι κρατούσαν από μία στο χέρι και φτάνουμε στη σκηνή Β’, ο χώρος της οποίας ήταν γνωστός και με το κωδικό όνομα «Ταβέρνα». Οι Χειμερινοί ξεκινάν, ο Μπακιρτζής γι’ άλλη μια φορά δίνει ρέστα. Πετάει δύο ατάκες φονικές, μία για τους συντρόφους και μία για τη νομαρχιακή όπου σίγουρα τα χείλη πολλών μουδιάσαν. Όταν πασχίζεις ακόμη να βρεις την ταυτότητα σου, αυτά να τα περιμένεις. Η ώρα περνάει και σκέφτομαι ότι αν είναι να εμφανιστούν οι Mogwai θα πρέπει να γίνει από λεπτό σε λεπτό. Ξεκινάμε λοιπόν για τη Σκηνή Α’ όπου όντως 2-3 λεπτά αργότερα ακούμε το «Hello Comrades!» και ξεραινόμαστε στα γέλια. Ακούσαμε λίγα τραγούδια και φύγαμε, είπαμε η μουσική των Mogwai στα live πάντα χάνει, το κοινό μάλλον ετερόκλητο δεν είχε αποφασίσει για ποιό λόγο ακριβώς είχε έρθει.

[...]

Τελικά δεν περάσαμε κι άσχημα αλλά η απαξίωση του κόσμου ήταν εμφανέστατη και χωρίς τους Mogwai δε θα υπήρχε και κανείς για ν’απαξιώσει το γεγονός.