Πήγα το απόγευμα να πιώ ένα καφεδάκι σαν άνθρωπος με τη φίλη μου την επικαιρότητα ενώ έμαθα και για μια ενδιαφέρουσα έκθεση που θα γίνει στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, στο Πάρκο Ελευθερίας με τα εγκαίνια αύριο 21 του μηνός, άρα υποθέτουμε ότι θα υπάρξουν κι εξελίξεις και στο γηπεδικό ζήτημα της ΑΕΚ διότι είναι γνωστή για την Original Θύρα 21 που κάποτε πήγαινε το Ντέμη αλλά τώρα την πάει ο Ντέμης στον εισαγγελέα γιατί κάνουν επεισόδια τα κακά παιδιά. Μπερδευτήκατε ε; Ναι είναι τα ίδια τα κακά τα παιδιά που είχε βάλει ο Ντέμης να τρομοκρατήσουν τους παίκτες επειδή δεν είχε να τους πληρώσει. Τότε ήταν μεν κακά παιδιά αλλά ήταν κι αγαπημένα. Όπως έλεγε και η Χαρούλα, όλα σε θυμίζουν, μικρά κι αγαπημένα. Ένα τέτοιο πράγμα στο πιο άγριο λίγο, στο πιο μπρουτάλ με τα λοστάρια και τους κασμάδες και το τατουάζ στο μπράτσο, σύμβολο αιώνιας πίστης. Και μετά ο Ντέμης έγινε πούστης! Πως αλλάζουν οι καιροί όμως. Τέτοια πράγματα σκεφτόμουν καθώς έκανα μπουρμπουλήθρες με το καλαμάκι μου και η επικαιρότητα μου έλεγε να κάτσω πιο φρόνιμος γιατί είμαι αρκετά ζωηρός για την ηλικία μου. Εγώ αυτό με την ηλικία μου δεν το πολυκατάλαβα διότι η τσελιγκιάδα απέχει μία εβδομάδα ακόμη και ως εκ τούτου δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός για να συζητήσουμε το θέμα των χρονολογιών. Αναλογικά βέβαια με τα όσα έχουν γίνει τις τελευταίες ημέρες ίσως να ήταν καλό να αναλογιστούμε τη μέγιστη επιρροή της γνωστής αοιδού που ξεσηκώνει κάθε βράδυ τα πλήθη με τα τσαλίμια της. «Που να φανταστώ, πως θα τρελαθείς / πως θα σου τη δώσει και θα εκραγείς / να παραμιλάς και να μου πουλάς / ψέματα για ότι αφορά εμάς». Λοιπόν στην τσελιγκιάδα θα κολλήσω Ειρήνη Μερκούρη με Paul Weller που έχουν και οι δύο νέο δίσκο. Μη σου πω ότι θα βάλω και ντουέτο bjork με Έλενα Παπαρίζου επειδή είναι και οι δύο βόρειες. Τι Ισλανδία, τι Σουηδία. Ψοφόκρυο παντού. «Τρελή καρδιά που δε μπορεί σε αμαρτίες ν’αντισταθεί και ψάχνεται μες στο βοριά και στα δίχτυα του έρωτα». Τι Ελύτης και μαλακίες, όταν μιλάει εδώ ο ποιητής. Συμπυκνωμένος λόγος, η υπέρτατη ουσία της ποίησης κατ’ εμέ , εδώ πραγματώνεται με μοναδική μαεστρία και τέχνη. Θα τα βάλω τα τσιφτετέλια μου, τ’ όμολογώ. Ένα ροκ ? ένα τσιφτετέλι για να αφήσω το κοινό μου ικανοποιημένο να έχουν να το λένε μετά για όλη τους τη ζωή. Πάσχα του 2003, Λάρισα μετά από πολλές μαργαρίτες παίρνω το δρόμο της επιστροφής με τις δύο τσελιγκοπούλες παύλα εξαδέλφες που με συνόδευαν στις κοσμικές εξόδους μου και βλέπουμε σε στύλο της ΔΕΗ αφίσα της Έφης Θώδη.
-Πως σταματάς έτσι απότομα παιδάκι μου;
-Κοίτα το στύλο γλυκιά μου.
-Να ένας στύλος.
-Μόνο αυτό έχεις να πεις;
-Μήπως θέλεις κανένα καφέ;
-Αυτό που θέλω είναι πάνω στο στύλο!
(άνοιγμα πόρτας)
-Που πας παιδάκι μου;
(υποστολή αφίσας)
-Τη θέλω για το πάρτυ.
Είχε βγάλει και νέο δίσκο η Έφη τότε θυμάμαι με γενικό τίτλο «πρέπει να συναντηθούμε» και ταίριαζε πολύ στο ντεκόρ μαζί με την αφίσα του άλλου τρισμέγιστου του Τόλη του Τσιμογιάννη. «Μ’αρέσουνε τα τολμηρά κορίτσια / τρελαίνομαι / μ’αρέσουνε κι ας έχουνε και βίτσια / τρελαίνομαι / μ’αρέσουν που φλερτάρουν, δε κομπλάρουν». Σήμερα σας έχω ταράξει στον πολιτισμό αλλά κι εγώ για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύω αδέρφια, θα κάνουμε και την τσελιγκιάδα μη μπούμε και μέσα. Να βγουν πρώτα τα έξοδα όπως κάνει και ο σοφός συνάδελφος Νταλάρας και μετά έχει ο Θεός (κι η τσέπη μας). Πως θα γεφυρώσω τις διαφορές στη μουσική; Πάλι με Τόλη, προσέξτε στίχο παρακαλώ «Έντεκα χορεύεις μες στις ντίσκο / δύο στα μπουζούκια λες τη βρίσκω / λίγο πριν μου δήλωνες ροκάκι / τώρα μου δηλώνεις χανουμάκι». Και κάνεις και ζημιές. Τώρα όταν λέμε ζημιά τι εννοούμε. Ο καταναλωτής σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να κάνει ζημιά μεγαλύτερη των τριών χιλιάδων ευρώ για να θεωρηθεί ζημιάρης. Αλλιώς είναι Β’ εθνική, μαζί με το Αιγάλεω και την Προοδευτική. Πως αλλάξαν τα χρόνια, λέγαμε κάποτε αυτό το σύνθημα αλλά το Αιγάλεω ανέβηκε κατηγορία. Όλα πάνε καλά, όλα πάνε καλά και δεν έχω ανάγκη κανένα, όλα πάνε καλά, όλα πάνε καλά, αφού έχω κοντά μου εσένα και θα συνεχίσω μ’ένα tribute στο Μάκη ενώ δε θα παραλείψω ν’αναφερθώ και στο Γεώργιο Μαργαρίτη γνωστό και ως «Ανανέωση Θανάση μου, Ανανέωση». Εκεί να δείτε ζημιές, φεύγαν τα τραπέζια σαν τα f-16 με όλα τα πυρομαχικά φορτωμένα (πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα και τα παρελκόμενα). Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι όλα θα πάνε καλά και τα φαβορί δε θα κολώσουν τις δύσκολες στιγμές. Και δε θα πω εγώ όχι σε αυτό. Δύσκολες στιγμές περνάμε όλοι και σε αυτές φαίνονται οι φίλοι, φέρε μου έναν ώμο να κλάψω και τα σχετικά. Τι με απασχολεί τις τελευταίες ώρες; Η φιλοξενία. Και όχι δεν εννοώ τους γονείς του Θανασάξ που ήρθαν φορτωμένοι με αυγά, γλυκά και ουίσκυ. Τώρα πως τα συνδύασαν να σας πω την αλήθεια ούτε εγώ ξέρω αλλά θα τα τιμήσω και τα τρία. Το πρώτο για να ανεβάσω τη χοληστερίνη, το δεύτερο για να ανεβάσω το ζάχαρο και το τρίτο γιατί είναι Dimple κι αν το αφήσεις πολύ εκτός λαρυγγιού χαλάει. Θα πάω και για ποδόσφαιρο εντός της εβδομάδος και σκέφτομαι να κάτσω τέρμα για να μην κουραστώ πολύ. Μάλιστα θα το κάνω σαν το Νικοπολίδη που έχει βάλει το 71 στη φανέλα του για γούρι. Εγώ θα κοτσάρω το 79 και όλοι οι κακεντρεχείς θα πουν παρά 10 69 αλλά εγώ θα τους πω κάλλιο 5 και στο χέρι παρά 10 και καρτέρι. Στο καρτέρι βγαίνω με τους κυνηγούς αλλά φοράω και κάτι ροζ μαντίλια για να με ξεχωρίζουν. Υπάρχει πρόβλημα παιδιά. Πάμε πίσω από κάτι θάμνους και με αυτές τις παραλλαγές δε ξεχωρίζεις από τη φύση. Πας να κουνηθείς λίγο και μπαααααααααμ σε βαράει ο άλλος στο ψαχνό. Πας μετά να δεις το αγριογούρουνο και βλέπεις το παιδοβούβαλο το φίλο σου να σφαδάζει με τα φυσίγγια στα κωλομέρια του. Γι’ αυτό έχω εγώ το μαντηλάκι μου το ροζ, έχω πάρει μάλιστα ένα που το ξετυλίγεις σαν χαρτί υγείας και είναι πρακτικό για τρεις λόγους. Αν χαθώ βρίσκω εύκολα το δρόμο γιατί εφαρμόζω την τεχνική «μίτο της Αριάδνης», αν με πιάσει κόψιμο έχω μπόλικο πράμα να σκουπιστώ και βεβαίως δεν κινδυνεύω να με χτυπήσουν κατά λάθος. Εντάξει γίνεται όλο το βουνό σαν αποκριάτικο πάρτι αλλά κομφετί δεν παίρνω μαζί μου το ορκίζομαι. Δεν έχει και νόημα δηλαδή, το πετάξεις δεν το πετάξεις αποτέλεσμα δε βλέπεις. Η έκθεση αυτή που σας έλεγα στην αρχή γίνεται με την υποστήριξη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ γι’αυτό αν δεν πάτε να τη δείτε, υπάρχει και στο σινεμά ο επίμονος κηπουρός που σίγουρα αξίζει δυο μεγάλες κοκα-κολες χωρίς πάγο και ένα μεγάλο ποπ-κορν για να πετάτε στους μπροστινούς. Ως τότε ας κουνηθούμε όλοι στους ρυθμούς του Βασίλη Σερμπέζη!
-Πως σταματάς έτσι απότομα παιδάκι μου;
-Κοίτα το στύλο γλυκιά μου.
-Να ένας στύλος.
-Μόνο αυτό έχεις να πεις;
-Μήπως θέλεις κανένα καφέ;
-Αυτό που θέλω είναι πάνω στο στύλο!
(άνοιγμα πόρτας)
-Που πας παιδάκι μου;
(υποστολή αφίσας)
-Τη θέλω για το πάρτυ.
Είχε βγάλει και νέο δίσκο η Έφη τότε θυμάμαι με γενικό τίτλο «πρέπει να συναντηθούμε» και ταίριαζε πολύ στο ντεκόρ μαζί με την αφίσα του άλλου τρισμέγιστου του Τόλη του Τσιμογιάννη. «Μ’αρέσουνε τα τολμηρά κορίτσια / τρελαίνομαι / μ’αρέσουνε κι ας έχουνε και βίτσια / τρελαίνομαι / μ’αρέσουν που φλερτάρουν, δε κομπλάρουν». Σήμερα σας έχω ταράξει στον πολιτισμό αλλά κι εγώ για ένα κομμάτι ψωμί δουλεύω αδέρφια, θα κάνουμε και την τσελιγκιάδα μη μπούμε και μέσα. Να βγουν πρώτα τα έξοδα όπως κάνει και ο σοφός συνάδελφος Νταλάρας και μετά έχει ο Θεός (κι η τσέπη μας). Πως θα γεφυρώσω τις διαφορές στη μουσική; Πάλι με Τόλη, προσέξτε στίχο παρακαλώ «Έντεκα χορεύεις μες στις ντίσκο / δύο στα μπουζούκια λες τη βρίσκω / λίγο πριν μου δήλωνες ροκάκι / τώρα μου δηλώνεις χανουμάκι». Και κάνεις και ζημιές. Τώρα όταν λέμε ζημιά τι εννοούμε. Ο καταναλωτής σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να κάνει ζημιά μεγαλύτερη των τριών χιλιάδων ευρώ για να θεωρηθεί ζημιάρης. Αλλιώς είναι Β’ εθνική, μαζί με το Αιγάλεω και την Προοδευτική. Πως αλλάξαν τα χρόνια, λέγαμε κάποτε αυτό το σύνθημα αλλά το Αιγάλεω ανέβηκε κατηγορία. Όλα πάνε καλά, όλα πάνε καλά και δεν έχω ανάγκη κανένα, όλα πάνε καλά, όλα πάνε καλά, αφού έχω κοντά μου εσένα και θα συνεχίσω μ’ένα tribute στο Μάκη ενώ δε θα παραλείψω ν’αναφερθώ και στο Γεώργιο Μαργαρίτη γνωστό και ως «Ανανέωση Θανάση μου, Ανανέωση». Εκεί να δείτε ζημιές, φεύγαν τα τραπέζια σαν τα f-16 με όλα τα πυρομαχικά φορτωμένα (πιάτα, ποτήρια, μαχαιροπίρουνα και τα παρελκόμενα). Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι όλα θα πάνε καλά και τα φαβορί δε θα κολώσουν τις δύσκολες στιγμές. Και δε θα πω εγώ όχι σε αυτό. Δύσκολες στιγμές περνάμε όλοι και σε αυτές φαίνονται οι φίλοι, φέρε μου έναν ώμο να κλάψω και τα σχετικά. Τι με απασχολεί τις τελευταίες ώρες; Η φιλοξενία. Και όχι δεν εννοώ τους γονείς του Θανασάξ που ήρθαν φορτωμένοι με αυγά, γλυκά και ουίσκυ. Τώρα πως τα συνδύασαν να σας πω την αλήθεια ούτε εγώ ξέρω αλλά θα τα τιμήσω και τα τρία. Το πρώτο για να ανεβάσω τη χοληστερίνη, το δεύτερο για να ανεβάσω το ζάχαρο και το τρίτο γιατί είναι Dimple κι αν το αφήσεις πολύ εκτός λαρυγγιού χαλάει. Θα πάω και για ποδόσφαιρο εντός της εβδομάδος και σκέφτομαι να κάτσω τέρμα για να μην κουραστώ πολύ. Μάλιστα θα το κάνω σαν το Νικοπολίδη που έχει βάλει το 71 στη φανέλα του για γούρι. Εγώ θα κοτσάρω το 79 και όλοι οι κακεντρεχείς θα πουν παρά 10 69 αλλά εγώ θα τους πω κάλλιο 5 και στο χέρι παρά 10 και καρτέρι. Στο καρτέρι βγαίνω με τους κυνηγούς αλλά φοράω και κάτι ροζ μαντίλια για να με ξεχωρίζουν. Υπάρχει πρόβλημα παιδιά. Πάμε πίσω από κάτι θάμνους και με αυτές τις παραλλαγές δε ξεχωρίζεις από τη φύση. Πας να κουνηθείς λίγο και μπαααααααααμ σε βαράει ο άλλος στο ψαχνό. Πας μετά να δεις το αγριογούρουνο και βλέπεις το παιδοβούβαλο το φίλο σου να σφαδάζει με τα φυσίγγια στα κωλομέρια του. Γι’ αυτό έχω εγώ το μαντηλάκι μου το ροζ, έχω πάρει μάλιστα ένα που το ξετυλίγεις σαν χαρτί υγείας και είναι πρακτικό για τρεις λόγους. Αν χαθώ βρίσκω εύκολα το δρόμο γιατί εφαρμόζω την τεχνική «μίτο της Αριάδνης», αν με πιάσει κόψιμο έχω μπόλικο πράμα να σκουπιστώ και βεβαίως δεν κινδυνεύω να με χτυπήσουν κατά λάθος. Εντάξει γίνεται όλο το βουνό σαν αποκριάτικο πάρτι αλλά κομφετί δεν παίρνω μαζί μου το ορκίζομαι. Δεν έχει και νόημα δηλαδή, το πετάξεις δεν το πετάξεις αποτέλεσμα δε βλέπεις. Η έκθεση αυτή που σας έλεγα στην αρχή γίνεται με την υποστήριξη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ γι’αυτό αν δεν πάτε να τη δείτε, υπάρχει και στο σινεμά ο επίμονος κηπουρός που σίγουρα αξίζει δυο μεγάλες κοκα-κολες χωρίς πάγο και ένα μεγάλο ποπ-κορν για να πετάτε στους μπροστινούς. Ως τότε ας κουνηθούμε όλοι στους ρυθμούς του Βασίλη Σερμπέζη!
