Εγωισμός, μια αλησμόνητη προσδοκία

Σημαντικό πρόβλημα δημιουργήθηκε σήμερα με τη λιακάδα στο λεκανοπέδιο της Αττικής καθώς οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν με τις ομπρέλες ανα χείρας περιμένοντας τις χοντρές σταγόνες να πέσουν πάνω τους με μανία. Τίποτα από αυτά όμως δε συνέβη κι έτσι αναγκάστηκαν οι περισσότεροι να στήσουν υπαίθρια ριγκ για ξιφασκία με ομπρέλα, ένα καινούριο σπορ το οποίο ενώ θα μπορούσε να καθιερωθεί στην Αγγλία που οι βροχές είναι και πιο συχνό φαινόμενο, εδραιώθηκε στη χώρα μας από το πολυμήχανο και εφευρετικό μυαλό του Έλληνα καταναλωτή που στην προσπάθεια του να πρωτοτυπήσει και να φέρει την επανάσταση ακόμη και στον αθλητισμό, μετατρέπει τον καθημερινό αγώνα για τη βιοπάλη σ’ένα ευχάριστο αν μη τι άλλο και ψυχαγωγικό σπορ που ο πρόεδρος του συλλόγου των Ολυμπιονικών κύριος Μινώταυρος Κυριακού σκέφτεσαι σοβαρά να προωθήσει για Ολυμπιακό Σπορ. Ο κύριος Μίνως Κυριακού είναι Ταύρος στο ζώδιο αλλά και στη φάτσα (ταύροι όλου του κόσμου να με συμπαθάτε, η σύγκριση σας αδικεί) γι’ αυτό έχει προκύψει και ο φιλικός χαρακτηρισμός του Μινώταυρου και όχι επειδή ζει και βασιλεύει μέσα στον λαβύρινθο της Ε.Ο.Ε και του ΑΝΤ1. Επίσης από μικρός είχε μια φιλοδοξία: Να τον λατρεύουν σαν κάτι ιερό. Έψαξε λοιπόν τα κιτάπια του και είδε ότι στις μακρινές Ινδίες (εκεί που κάνουν τα κόλπα τα ζόρικα) οι αγελάδες λατρεύονται ωσάν Ιερά Ζώα κι επομένως αυτό με τον ταύρο δεν του κάθισε άσχημα τελικά αν και μεγάλη κόντρα είχε με το γνωστό κανάλι του Ταύρου και η κυρία Λίτσα Πατέρα δεν του τα λέει και πολύ καλά τελευταία αλλά όπως και να το κάνουμε δε μπορείς να τα έχεις κι όλα σε αυτή την έρμη τη ζωή. Για τη ζωή μπορούμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα αλλά ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά της είναι κι αυτό που σχετίζεται με τον πόνο. Άπονη καθώς είναι η ζωή δεν έχει γνωρίσει τον πόνο μέσα της και δικαίως αναρωτιόμαστε όλοι εμείς μα καλά σαν παιδάκι κι αυτή δεν έπεσε μια φορά από το ποδήλατο; Δεν μαλλιοτραβήχτηκε με κανένα άλλο κοριτσάκι στο σχολείο; Καμία σφαλιάρα δεν έφαγε από τους δικούς της; Τίποτα; Δεν πονάει παιδιά η ζωή και γι’ αυτό έχει βαλθεί να πονέσει εμάς για να έρθει μια ισορροπία διότι εδώ έρχεται και κάθεται αυτό που λέμε ότι η φύση προνοεί για όλα. Έχει μια τεράστια ζυγαριά η φύση, όχι σαν αυτή με την παλάντζα που έχω εγώ όταν σφάζω τ’αρνιά, είναι μια άλλη σαν διπλή πλάστιγγα να φανταστείτε και μας πετάει όλους εκεί πάνω. Σκέπτεται λοιπόν η μητέρα φύση η οποία ξέρει από πόνο διότι όποια είναι μάνα έχει γεννήσει και του τοκετού οι πόνοι δε συγκρίνονται με τίποτα. Οι νευροεπιστήμες μάλιστα μας λένε ότι υπάρχουν κάτι ειδικές συνάψεις στον εγκέφαλο οι οποίες κάνουν τις απαραίτητες διεργασίες έτσι ώστε να μπορεί να αντέξει η γυναίκα αυτόν τον πόνο και ότι έναν αντίστοιχο πόνο ένας άνδρας δε θα μπορούσε να τον αντέξει. Μητέρα λοιπόν η φύση αλλά και ολίγον τι βλαμμένη γιατί αντί να παραδειγματιστεί από τον εντονότατο πόνο των γυναικών τις βάζει στη ζωή να πονάν ακόμη περισσότερο σε ισομοιρασμένες δόσεις, σα μετοχές ένα πράγμα. Έτσι έχει από τη μία τη ζωή που δεν πονάει κι από την άλλη πετάει όλους εμάς και έρχεται έτσι η αρμονία. Η αρμονία είναι απαραίτητη για τα διπλώματα του πιάνου και γι’ αυτό οι γυναίκες με γαλλικά και πιάνο ήταν προτιμητέες σε προγενέστερες εποχές διότι ο κόσμος ήξερε ότι αυτές είχαν μια εσωτερική αρμονία και δε σου έσπαγαν τα νεύρα με το παραμικρό. Τώρα αν τις έπιανε να παίξουν πιάνο στις τρεις τα ξημερώματα πήγαινε κατά διαόλου η δικιά σου η αρμονία αλλά μπορούσες να αρμενίσεις ελεύθερος στα πέλαγα ή να μπαρκάρεις κατά το γνωστό ρητό «γιε μου που πας ? μάνα θα πάω στα καράβια».