The man who talks alone...

Ψιλόβροχο στην Πανεπιστημίου, οι ομπρέλες να συγκρούονται η μία με την άλλη και να μπλέκονται μ'έναν τρόπο μάλλον κωμικοτραγικό, στάση πρώτη στο μετρόπολις για να μεριμνήσουμε όσον αφορά τη μουσική επένδυση της τσελιγκιάδας και μετά ξανά στο δρόμο και υπομονή στο φανάρι για να φτάσω στον ηλεκτρικό. Εκεί δώστου ξανά τσουγκρίσματα όταν άναψε ο γρηγόρης ώσπου ακούω μια φωνή δυνατά. Ένας άντρας γύρω στα τριάντα μιλούσε μόνος του και χειρονομούσε με τέτοιο τρόπο λες και απευθυνόταν σε κάποιον συγκεκριμένο. Σίγουρα όλοι σας έχετε πετύχει κάποιον τέτοιον άνθρωπο, τα συναισθήματα μπερδεύονται εκείνη την ώρα, τι να φταίει άραγε σκέφτομαι, μακάρι να μπορούσα να μπω στο μυαλό του, αυτός συνεχίζει, κρατάει κι ένα τσιγάρο, τον λυπάμαι, το ξέρει; μπορεί να το νιώσει; πιθανότατα όχι, ίσως μάλιστα να είναι και πιο ευτυχισμένος από εμένα και να με λυπάται όπως κι εγώ εκείνον. Ίσως...