Π.Π.Υ.Ε (aka Αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο)

Ξυπνάς με ωραία διάθεση το πρωί, βλέπεις ότι έξω δεν έχει χιονίσει αλλά έναν ήλιο με τα δοντάκια του τον έχει και προσπαθείς να φανείς αισιόδοξος για το εγχείρημα που ετοιμάζεσαι ν' αποτολμήσεις. Ετοιμάζεσαι με το πάσο σου, μπαίνεις στο αυτοκίνητο και ξεκινάς με χαλαρή διάθεση χωρίς να σ'ενοχλεί η τεράστια ουρά στην οποία βρίσκεσαι μποτιλιαρισμένος. Κάποια στιγμή βρίσκεσαι στον προορισμό σου και πατάς το κατώφλι της Νομαρχίας. Φτάνεις στην υπάλληλο έχοντας μαζί σου την αίτηση κι όλα τ'απαραίτητα χαρτιά, εκείνη στον κόσμο της ακόμη, ψάχνει σφραγίδες κι έγγραφα αλλά δε σε νοιάζει, το παίρνεις κι αυτό χαλαρά. Πόσο μπορεί άλλωστε ν'αργήσει ένα γαμημένο Πιστοποιητικό Πρωτοβάθμιας Υγιειονομικής Επιτροπής; Χαμογελάς εσύ, ξεφυσά εκείνη, δώστου χαμόγελα εσύ ώσπου έρχεται η σειρά να χαμογελάσει εκείνη και να ξεφυσήξεις εσύ. 20 Ιανουαρίου του 2006 είναι το ραντεβού σας μου λέει και με στέλνει. Χαίρομαι που διευκρίνησε και το έτος, θα μπορούσε να μου κλείσει κανένα ραντεβού για το 2008 μαζί με τους Ολυμπιακούς στο Πεκίνο. Μα, ξέρετε, το επείγομαι, μήπως θα μπορούσε να κανονιστεί για λίγο πιο νωρίς; Είμαστε γεμάτοι μου λέει, παντού τα ίδια γίνονται και μου 'ρχεται να τη στραγγαλίσω. Να ζήσουν οι Μαρίες οι παρθένες που γιορτάζουν σήμερα.