Bring Back The Funk...

Γιατί και η μαλακία πρέπει να έχει ποιότητα. Αλλιώς ρε παιδί μου χάνει το νόημα της. Σε ξενερώνει το δίχως άλλο. Κάτι τέτοια σκεφτόμουν καθώς ο παπάρας έλεγε ότι θα πρέπει να διεξέλθουμε αυτό το φυλλάδιο. Τις άλλες φορές έπρεπε να διεξέλθουμε ένα paper, αυτή τη φορά ήταν φυλλάδιο. Όχι ότι είχε και μεγάλη διαφορά δηλαδή, μαλακία η μία, μαλακία και η άλλη, απλά η μία είναι πιο επιστημονική από την άλλη. Κάπου εδώ είναι που δικαιώνονται όσοι λένε πως αν πετύχει η μαλακία τύφλα να’χει το γαμήσι. Και μαθαίνεις για την πεθερά του τύπου η οποία άκουσον άκουσον σχετίζεται άμεσα με το αν είσαι κομπλεξικός. Ναι βέβαια, η πεθερά μπορεί να δημιουργήσει κόμπλεξ ειδικά αν σου κάνει δώρο ένα ρόλεξ. Τι λείπει εδώ θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης; Εμπιστοσύνη. Πως την αποκτάς; Μέσω της γνώσης. Αρχίζεις να διεξέρχεσαι από φυλλάδια και paper, πλακώνεσαι και στα διδακτορικά, γίνεσαι και γαμώ τους επιστήμονες, γυρίζεις και καμία ταινία γιατί το βλέπεις σκηνοθετικά το όλο θέμα και στη συνέχεια αποκτάς αυτό το self esteem. Ναι μάλιστα έτσι το είπε, σελφ εστίμ, όνομα και πράγμα, δεν είναι βόας δεν είναι κροταλίας και επειδή μιλάγαμε για μαλακία τόση ώρα ας αποτίσουμε το δέοντα φόρο τιμής στη Χουφταλία που μας έχει συντροφεύσει στα εφηβικά χρόνια με σθένος και αρωγή με τις απαραίτητες συνέπειες βέβαια όπως τριχοφυϊα στην παλάμη, προσωρινή ή και μόνιμη τύφλωση και άλλα τέτοια φοβερά και τρομερά που σίγουρα δημιουργούν ένα ενοχικό σύνδρομο στο νεανία που εκείνη την περίοδο μπορεί να χαρακτηρισθεί άνετα και ως αυνανίας καμία σχέση με τον ανανία αλλά σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έννοιες όπως περιβάλλον, ενέργεια, σκυρόδεμα, project management και τα λοιπά σε βοηθάν ν’αντιμετωπίσεις επιτυχώς την πεθερά σου για να μπορεί μετά να σε καμαρώνει και να λέει τι λεβέντη γαμπρό που έκανα. Όλα αυτά τα διανθίζουμε και λίγο για να μπορούμε να γελάσουμε. Αυτός το είπε όχι εγώ. Προσπάθησα, τ’ορκίζομαι αλλά δεν τα κατάφερα, δεν μπόρεσα όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν, λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι αλλά δε γινόταν, εγώ δε γέλασα. Ούτε και κανείς άλλος απ’ όσο θυμάμαι αλλά μικρή λεπτομέρεια αυτή τώρα, μπροστά στην αιωνιότητα. Έτσι είπε ο άλλος. Μ’ένα τόμο 1400 σελίδων στο χέρι και με υφάκι. Γιατί μεγάλο είναι; Σιγά ρε μεγάλε Κύκλωπα. Όλα τα βιβλιαράκια που βγαίνουν εκεί γύρω παίζουν, 1200 με 1400 σελίδες, βιβλία τσέπης για να τα διαβάζει κανείς στο λεωφορείο να περνά η ώρα του καθώς πηγαίνει από τη δουλειά σπίτι, Αλεξανδρούπολη ? Καλαμάτα έτσι για πλάκα. Κι έρχεται η άλλη και μετά και σου λέει να πάτε να γράψετε ένα σενάριο. Πας καλά μωρή; Τι σενάριο και κουραφέξαλα; Κάτσε και γράψε ότι θες να γίνεις και διάσημη, να χεστείς στα φράγκα, να σε δούμε και στην τιβί και να γελάμε όλοι μαζί. Εννοώ ότι θα είμαστε παρέα όταν θα το βλέπουμε αλλά θα γελάμε για διαφορετικό λόγο. Εσύ γι’αυτά που έγραψες, εμείς με σένα, οι άλλοι με μας που θα μας βλέπουν να γελάμε, έτσι θα υπάρχει μια ανακύκλωση γέλωτος και αναψυχής. Θα πίνουμε και αναψυκτικά εκείνη την ώρα για να ξεδιψάσει το πικραμένο από κάθε άποψη χειλάκι μας και είναι αυτό που λένε ότι θα γελάσει και ο κάθε πικραμένος. Σαν το γλυκό που έφαγα σήμερα με την πικρή σοκολάτα κι ύστερα γέλαγα όλη μέρα. Μα το Θεό, δε μπορούσα να κρατηθώ με τίποτα. Γέλιο να δεις αδερφάκι μου. Και μετά πάω να ψωνιστώ, όχι στη Συγγρού εκεί πάω μόνο βράδια, απόγευμα ήταν και πέρασα μια βόλτα από το μετρόπολις γιατί δεν ένιωθα καλά και ήθελα να ξεσπάσει το καταναλωτικό μου όργιο και έτσι αρκέστηκα σ’ένα cd που μου φάνηκε συμπαθητικό και θ’ακούσω οσονούπω, το νέο του Paul Weller , πλέον που με 15.70 ούτε να γαμήσεις δε μπορείς ας ακούσουμε και κανένα δίσκο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση μπορείς να δεις κιόλας διότι απ’ότι πήρε το μάτι μου έχει κι ένα dvd μέσα η συσκευασία. Χάρηκα στην αρχή, νόμιζα ότι θα ήταν με διαφημίσεις να δω να ξεχαστώ για λίγη ώρα αλλά τελικά τζίφος η δουλειά, κάτι δικά του είναι δε ξέρω τι ακριβώς θα το ανακαλύψω κάποια στιγμή, τώρα προς το παρόν ας αρκεστώ στο cd, να δούμε αν ψωνίσαμε από σβέρκο. Εκεί λοιπόν στο μετρόπολις συνάντησα παλαιό συμφοιτητή και τα είπαμε για λίγο. Τι μαλακία έκανα που δεν του ζήτησα το e-mail, το μετάνιωσα μετά αλλά θα ξαναπάω την άλλη εβδομάδα ίδια μέρα και ώρα μήπως τον πετύχω. Κισμέτ είναι αυτό ποτέ δε ξέρεις από που θα σου έρθει και πως. Γι’αυτό φύλαγε τα ρούχα σου για να’χεις τα μισά. Βολιώτης ο ψηλός, διότι είναι κοντά στα δύο μέτρα, μαλακία που δεν το έριξε στο μπάσκετ, θέλει λέει κάποια στιγμή να πάει εκεί. Μακάρι φίλε μου, μακάρι, του το ευχήθηκα δηλαδή κι από κοντά αλλά θέλει ρίσκο, θέλει και άτομα, έχουν γαμηθεί όλα τελικά. Αλλά αν δεν πάρεις και κανένα ρίσκο επίσης προκοπή δε θα δεις. Βέβαια μπορεί να το πάρεις και πάλι προκοπή να μη δεις αλλά να τον πάρεις αλλά θα το’χεις πάρει τουλάχιστον. Άσχετα αν στο τέλος θα τον έχεις πάρει. Μεγάλο αλισβερίσι γίνεται τελικά κι εγώ σκεφτόμουν ε ρε μανούλα μου τι θα γίνει με αυτό το ιντερνέτ, ο τόνος στη λήγουσα παρακαλώ, δε ξέρω γιατί ο άλλος το είπε και αφού διανθιζόμαστε γενικώς ας το διανθίσουμε κι αυτό έτσι για να γελάσουμε και λίγο, χα χα χα. Μπουκάρω λοιπόν μετά το δισκοπωλείο στον ηλεκτρικό και τσουπ δυο πρώην φοιτήτριες μου μπουκάρουν κι αυτές στην επόμενη στάση. Τρόμαξα να τις γνωρίσω. Αυτές τρόμαξαν όταν με γνώρισαν. Δίκαιο μου φαίνεται. Είπαμε τα νέα μας, τις φόρτωσα και μ’ένα κάρο χαιρετίσματα για τα υπόλοιπα παιδιά που θα συναντούσαν και τους έκανα πέρυσι και σκέφτηκα για δεύτερη φορά ότι θα έπρεπε να τους είχα δώσει το e-mail μου να πηγαίναμε καμία βόλτα όλοι μαζί σε τίποτα μπουζούκια για να τα πούμε με την ησυχία μας. Οι καφετέριες τώρα πια έχουν γίνει ντεμοντέ, στα μπουζούκια κάνεις κοινωνικές επαφές σαν άνθρωπος. Και μετά βγαίνεις και λες σε συνάντησα στην πλαζ και φορούσες τιρκουάζ αλλά σε είχα συναντήσει και στα Εξάρχεια μερικές φορές και φόραγες το ίδιο παντελόνι που φοράς κάθε Τρίτη. Εγώ φοράω το ίδιο κάθε μέρα οπότε μη χαλιέσαι, δεν το είπα για κακό, απλά σου δίνει στυλ όπως και να το κάνουμε. Αν διαβάσεις κάποιο προηγούμενο ποστ να πάρεις και κανένα κασκόλ θα σου πηγαίνει. Μπαγασάκο. Αυτά που μας είπες σήμερα ήταν και γαμώ τις κουλτούρες άσχετα αν αυτογειώθηκα και προσπαθούσα να σε φανταστώ σε στάση σούπερμαν αλλά να κρατάς ένα δίσκο σερβιρίσματος στο τεντωμένο χέρι στον οποίο δίσκο θα είχες πάνω ένα dry martini, στιρντ νοτ σέικεν για να το πιω στην υγεία σου, να φτιάξουμε και κεφάλι δηλαδή αφού φεύγω που φεύγω με πονοκέφαλο τουλάχιστον να έχω και μια αξιοπρεπή αιτία. Είδα και το Θόδωρο στο δρόμο, χαιρετηθήκαμε, συμπαθητικός τύπος αλλά χειμώνα καλοκαίρι φοράει σακάκι. Ε αυτή του τη μανία δεν την κατάλαβα ποτέ. Όχι κοστούμι, ποτέ δεν τον έχω δει με κάτι τέτοιο μην παρεξηγηθούμε. Σκέτο σακάκι σαν του Νταλάρα που λέει ότι το σακάκι του κι αν στάζει σου το λέω δε με νοιάζει και τα ρέστα. Στο λέω δε με νοιάζει για να μη λες μετά ότι δεν στο είπα.