Αποφασιστικός όπως πάντα, βάζω στο πρωινό μου εγερτήριο το μεγάλο άσμα του Νίκου Καρβέλα σε ντουέτο με την Αννούλα τη Βίσση «... κι έτσι όπως παίζει δυνατά η μουσική, η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, boom boom boom, θέλω για ‘σένα πάλι ν’αρρωστήσω, boom boom boom, θέλω σε εσένα πάλι να γυρίσω, boom boom boom, θέλω ο χρόνος πίσω να μου φέρει ξανά το πρώτο μας το καλοκαίρι...» και πετάγομαι χαράματα από το κρεβάτι μου, γύρω στις 11:30 δηλαδή για να προλάβω να πάω και σε καμία τράπεζα να κάνουμε καμία δουλειά.
Μπαίνω λοιπόν στο ασανσέρ όπου πετυχαίνω την αντιπαθητική γειτόνισσα του 4ου ορόφου και αρχίζω να της σιγοτραγουδάω την αξέχαστη επιτυχία του αείμνηστου Τόλη Τσιμογιάννη
«Μην το πεις χαρά μου μη / ότι συναντιόμαστε
μην το πεις χαρά μου μη / πως κρυφά βλεπόμαστε»
Την είδα εμφανώς συγκινημένη, ποιος ξέρει ποια παλιά αγάπη της θύμισα και της έφερα το δάκρυ στα μάτια κι έτσι με το βουρκωμένο βλέμμα την άφησα ν’ ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους σ’ ένα πάνω ? κάτω χωρίς σκοπό αφού προετοιμαζόταν να πάει στη λαϊκή και κρατούσε σφιχτά το άδειο της καρότσι και το κόκκινο χρώμα των νυχιών της ανακατευόταν με το κόκκινο αίμα της που έβγαινε επειδή έσφιγγε τα χέρια της πολύ δυνατά.
Τότε ήταν που μου ήρθε στο μυαλό ο τρισμέγιστος ΛεΠα με τις αξέχαστες επιτυχίες και σκέφτηκα να της αφιερώσω το:
Και νιώθω - νιώθω - νιώθω ? νιώθω
Ταραχή στην καρδιά μου να φέρνει
Ταραχή να με παρασέρνει
Ταραχή, η μορφή της θεέ μου με απειλεί
Αλλά και πάλι δεν ήταν σωστό κι έτσι αποφάσισα να πάω να κουρευτώ.
Δε γαμιέται και η τράπεζα πρωί πρωί με τα σοκολατάκια της.
Φάγαμε και πέντε χθες, άντε να χωνέψεις μετά
Μπαίνω λοιπόν στο ασανσέρ όπου πετυχαίνω την αντιπαθητική γειτόνισσα του 4ου ορόφου και αρχίζω να της σιγοτραγουδάω την αξέχαστη επιτυχία του αείμνηστου Τόλη Τσιμογιάννη
«Μην το πεις χαρά μου μη / ότι συναντιόμαστε
μην το πεις χαρά μου μη / πως κρυφά βλεπόμαστε»
Την είδα εμφανώς συγκινημένη, ποιος ξέρει ποια παλιά αγάπη της θύμισα και της έφερα το δάκρυ στα μάτια κι έτσι με το βουρκωμένο βλέμμα την άφησα ν’ ανεβοκατεβαίνει τους ορόφους σ’ ένα πάνω ? κάτω χωρίς σκοπό αφού προετοιμαζόταν να πάει στη λαϊκή και κρατούσε σφιχτά το άδειο της καρότσι και το κόκκινο χρώμα των νυχιών της ανακατευόταν με το κόκκινο αίμα της που έβγαινε επειδή έσφιγγε τα χέρια της πολύ δυνατά.
Τότε ήταν που μου ήρθε στο μυαλό ο τρισμέγιστος ΛεΠα με τις αξέχαστες επιτυχίες και σκέφτηκα να της αφιερώσω το:
Και νιώθω - νιώθω - νιώθω ? νιώθω
Ταραχή στην καρδιά μου να φέρνει
Ταραχή να με παρασέρνει
Ταραχή, η μορφή της θεέ μου με απειλεί
Αλλά και πάλι δεν ήταν σωστό κι έτσι αποφάσισα να πάω να κουρευτώ.
Δε γαμιέται και η τράπεζα πρωί πρωί με τα σοκολατάκια της.
Φάγαμε και πέντε χθες, άντε να χωνέψεις μετά
