Wednesday, August 29, 2007

Πρόσκληση Πρόκληση!!

H Κατερίνα με κάλεσε σ' ένα παιχνίδι που θα βρει κάποιος σε αρκετά μπλογκς αλλά λόγω συνθηκών απλά πιάνω το μπαλάκι χωρίς να το πετάξω κάπου. Σχολιάζω λοιπόν τις φράσεις της χωρίς να βάλω κάποιες δικές μου. Ίσως το κάνω μελλοντικά.

“Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο

Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα” Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα

Για πόσο ακόμη θα είναι νωρίς; Οι περισσότεροι προερχόμαστε από μια κοινωνία η οποία έχει μείνει πίσω, είχε άσχημη εφηβεία και κουβαλάει τα τραύματα του παρελθόντος, στιγματίζει και στιγματίζεται. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ν’ ανθίσει η κοινωνία μας και να προσφέρει χώρο και λόγο σε όλους μας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ρατσιστικές διαθέσεις, χωρίς ταμπέλες. Ας βοηθήσουμε τον άνθρωπο να γίνει άνθρωπος πριν μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά σε μηχανή.

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο σχέδιο υποβίβασης της παιδείας και στροφής των ανθρώπων προς εφήμερες ανάγκες με απώτερο σκοπό την χειραγώγηση των λαών, την εξάλειψη της κρίσης και της άποψης, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης….

Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι για ν’ αφήσεις έναν άνθρωπο στην αμάθεια αρκεί είτε να μην του προσφέρεις καμία γνώση, είτε να τον βομβαρδίσεις με αυτήν. Αρκεί μια απλή παρατήρηση για να δούμε ότι από παιδιά ακόμη τρέχουμε σε ξένες γλώσσες, φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες που μας αφαιρούν οξυγόνο ενώ στη συνέχεια η μάχη των σπουδών με τη συγκέντρωση χαρτιών και η καριέρα με το όνειρο των δώδεκα ωρών εργασίας την ημέρα, ενώ κάποτε κάποιοι πάλευαν για το 8ωρο. Και το μοναδικό πράγμα που μένει σε κάποιον, η διασκέδαση, να κοστολογείται πανάκριβα. Αποπροσανατολίζεται ο άνθρωπος από τα πραγματικά προβλήματα του, ξεχνάει την εσωτερική αναζήτηση και κυνηγάει το αμερικάνικο όνειρο. Το σύνθημα στον τοίχο παραμένει διαχρονικό: «Ο πολιτισμός τους χάνεται όταν κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα».

Monday, August 27, 2007

bird(s) on a wire

Saturday, August 25, 2007

Prostitute

This is not a noble game
It's also not the price of fame
Expect that I may lie
About the things you have to try
You always see me from behind
Always think that I am kind
Expect that I may see
Whatever you have planned for me

When all is sealed and signed
You prostitute your mind
When all is sealed and signed

This is not a noble game
And I am not the one to blame
Feel free to conquer me
But what you want I'll never be
The little things you want to know
Make me big and make me grow
Expect you'll never see
The face behind my decency

When all is sealed and signed
You prostitute your mind
When all is sealed and signed

Thursday, August 23, 2007

Loser

I'm sick and tired of people like you
You think you're clever but you haven't a clue
(what can you do?)

A two watt light bulb is brighter than you
I'm sick and tired of people like you

You want it, you got it
Come take it, it's over here
You want it, you got it
Come take it, is that not clear?
You want it, you got it
Come take it, I'll do it for you
You want it, you got it
Come take it, just cross the line

The moral of the adventure is this
Take me for granted you are taking the piss
(Who love is this?)

I'd rather wind up with nothing at all
Than take a loser like you through it all

You want it, you got it
Come take it, it's over here
You want it, you got it
Come take it, is that not clear?
You want it, you got it
Come take it, I'll do it for you
You want it, you got it
Come take it, just cross the line

Cross the line

Why loser, why?
Die Loser, die.

Monday, August 20, 2007

Ιμπεριαλισμός

Σηκώθηκα από καθήκον. Ούτε ήθελα, ούτε μπορούσα να ξυπνήσω μα το κυριότερο, περίμενα το τηλεφώνημα της που θα με έκανε να πεταχτώ επάνω, έπειτα από μια ολόκληρη ώρα ύπνου και δε ξέρω κι εγώ πόσα ποτήρια ουίσκυ, τα πρώτα σπέσιαλ, τα τελευταία απλά. Έριξα στο ποτήρι ένα αναβράζον ντεπόν από το μεγάλο μέγεθος που θα το βρεις στην αγορά και ως μαξιμουμ ενώ δοκίμασα κάτι γλυκά που βρήκα στο τραπέζι και πήρα μια φρυγανιά με μια φέτα γαλοπούλας αφού ένιωθα το στομάχι μου να με τραβάει. Φόρεσα τα πιο μαύρα γυαλιά ηλίου μου, αυτά που μου πηγαίνουν λιγότερο απ’ τα υπόλοιπα αλλά κρύβουν περισσότερα απ’ όλα τ’ άλλα και ξεκίνησα ακούγοντας στο σιντί τραγούδια από το Λυκαβηττό κι έχοντας τα παράθυρα ανοιχτά στο τέρμα για να με χτυπάει ο αέρας μπας και συνέλθω. Έφτασα στο παρκινγκ με μια διάθεση να φλερτάρω με το θάνατο κι έτσι σχεδόν μηχανικά οδηγήθηκα στην αγαπημένη μου χαγιαμπούζα. Έκανα μία βόλτα μέχρι το αεροδρόμιο κι ένιωθα λες και παρατηρούσα τον εαυτό μου σαν θεατής σε κερκίδα. Πιο κουρασμένος από πριν ανέβηκα στο γραφείο και το πρώτο μέλημα μου ήταν να εξασφαλίσω πως θα φύγω όσο το δυνατόν νωρίτερα μπορούσα. Άνοιξα τον υπολογιστή χωρίς όμως ιδιαίτερο λόγο αφού δε μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ. Η κόρη του στρατηγού μου έφερε καφέ και με λυπήθηκε για την άθλια κατάσταση μου αφού μόνο με νοήματα της αποκρινόμουν. Πήγα να παραλάβω και κάτι δωράκια από έναν πρώην εκπαιδευτή μου κι ένιωθα πως θα με πάρει ο ύπνος όπου κι αν γείρω το κεφάλι μου. Ένα τοστ δεν έκανε μεγάλη διαφορά στην κατάσταση μου κι έτσι έμεινα να ξύνω τις πληγές μου και να ουρλιάζω σαν αγρίμι. We won’t back down, we never have, we never will.

Friday, August 17, 2007

Κάνε Ντου

Porto Paradiso, Beach Bar Βρωμόλιμνος 2007.

Όλα τ' άλλα είναι ατμός. Σκιάθος uber alles.


Sunday, August 05, 2007

Παγωμένη η cpu μου τώρα καίει...

...άφοβα. Ίσως και άκοπα. Ίσως και τζάμπα. Τζάμπα καίει η λάμπα. Φθορίου. Μηδέν κατανάλωση. Τζάμπα καίει λέμε, βάλε κι εσύ μπάρμπα. Είχα να ξενυχτήσω τόσο από τη συναυλία της Νατάσας Θεοδωρίδου στο Ηρώδειο. Εντάξει δε θα το αρνηθώ αλλά τη Νατάσα δεν την έχω δει μόνο κάτω απ’ την Ακρόπολη. Ήταν πολύ πριν γίνει πρώτο όνομα, εκεί γύρω στο 1997, ούτε το Φουστάνο δεν είχε παντρευτεί για να τη σιάξει λίγο κι έκανε φοβερή και τρομερή εμφάνιση στη Γιορτή Κρασιού Αμπελώνα, θεσμό που πλέον δε διανύει και τις καλύτερες μέρες του αλλά κάποτε ήταν must. Βλέπαμε ως έφηβοι και Βασίλη Παπακωνσταντίνου ή Ενδελέχεια και γουστάραμε. Βασικά και το τζάμπα κρασί γουστάραμε και γυρνάγαμε σπίτια όλοι μ’ ένα βαρβάτο χαμόγελο ως τ’ αυτιά αλλά τώρα άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Τέλος πάντων, τότε είχε έρθει η Νατάσα μια μέρα μαζί με το Λάμπη το Λιβιεράτο που δεν είχε αποφασίσει ακόμη αν θα γίνει ηθοποιός, τραγουδιστής ή γκουρού του ζεν και το σχήμα είναι κι ένα τρίτο τυπάκι που δε μπορώ να θυμηθώ με τίποτα τώρα. Να πω όμως που θυμήθηκα ότι στη γιορτή έχει εμφανιστεί με αξέχαστη επιτυχία ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος και από την κοντινή Γιάννουλη (βλέπε Βιλανάκηδες παύλα κουμπαριά με Απόστολο Κομμουνιστή Γλέτσο) έχει συρρεύσει αμέτρητο πλήθος γύφτων. Αμέτρητο όμως, στα ταμεία τελειώσανε τα εισιτήρια και ο κόσμος σκαρφάλωνε ακόμα και σε δέντρα για μια θέση στον ήλιο ή για την ακρίβεια με θέα προς την εξέδρα. Συγκλονιστικός όσο ποτέ άλλοτε ο Μάκης δήλωσε «το αίμα νερό δε γίνεται» και ξέσπασε σε ζητωκραυγές το συνάφι του. Μεγάλες στιγμές δεν το συζητώ όπως τότε που πέτυχα εκείνο τον τύπο στο γυμναστήριο που είχε χωρίσει και το είχε ρίξει στα βάρη. Είχε φτιάξει ωραίο σωματάκι δε μπορώ να πω αλλά να τον βλέπεις στον πάγκο να σηκώνει τα υπερβολικά κιλά και να ακούγεται από τα ηχεία «τις δύσκολες στιγμές λα λα / θα κάνω υπερβολές τρα λα λα» είναι εμπειρία ζωής. Πάντως στη γιορτή κρασιού πηγαίναμε ακόμα και στα δημοτικά γιατί βγάζαμε το εβδομαδιαίο εισιτήριο που ήταν σε τιμή σχεδόν τσάμπα. Θυμάμαι δηλαδή κάτι τιμές δύο χιλιάρικα κι ανατριχιάζω. Εννοείται πως βγάζαμε και παιδικό διότι σημασία δεν έχει πόσο είσαι αλλά πόσο νιώθεις και πόσο μπορείς να κρύψεις. Αν είχες και κανένα κονέ δεν έκρυβες τίποτα, έδινες τα λεφτά κι ερχόταν το παιδικό στην πόρτα σου. Αν και συνήθως το έπαιρνες από την πλατεία. Δε θυμάμαι αν είχα μεθύσει εκείνη τη βραδιά με τη Νατάσα ή κάποια άλλη, μάλλον κάποια άλλη ήταν, αλλά θυμάμαι να κάνω οχτάρια με το μηχανάκι και να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να φτάσω στο σπίτι ενώ είχα συμφωνήσει και με το Στέλιο να παίξουμε τάβλι την επόμενη μέρα το πρωί στο Εναλλάξ, γνωστό στέκι όπου σε μία γιορτή κάτι Παναγιώτηδων έχουν γίνει διάφορα ευτράπελα αλλά νομίζω πως τα έχω διηγηθεί σε προηγούμενο ποστ. Κι εντάξει πόσο αστείο είναι πια το ότι μπήκα στις γυναικείες τουαλέτες για να κατουρήσω; Αφού δεν έβλεπα μπροστά μου. Άντε και το θυμήθηκα και λέω κι εγώ πως μου έχει κάτσει η Νατάσα τόση ώρα και δε μπορώ ούτε καν να προσεγγίσω τόση ώρα το κυρίως θέμα. Ναι, ναι (όχι ο παίκτης που θα πάρει ο Θρήνος), τόση ώρα διαβάζαμε τον πρόλογο. Και κακά τα ψέματα η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Λοιπόν μετά τη βραδιά με τη Νατάσα, είχαμε φύγει σκαστοί με τα μηχανάκια για Πλαταμώνα και μας είχε βγει το λάδι. Όλα δικάβαλα, ν’ αγκομαχούν στην εθνική οδό, με στάση για καλαμπόκι στα Τέμπη, πέρασμα από Νέους Πόρους για να χαιρετίσουμε ξάδερφο που παραθέριζε εκεί κι έναν φίλο που δούλευε σ’ ένα φαστφουντάδικο και τον πρώτο φραπέ. Δέκα χρόνια μετά λοιπόν και τι δε θα έδινα για ένα αντίστοιχο πρωινό σε αυτά τα μέρη, σε δωμάτια των ογδόντα ευρώ τώρα πια, με μια συννεφιά κι έναν αέρα και τρένα να περνάν και να μη σταματάνε σε άγριους προορισμούς. Φέτος δουλεύει ο ξάδερφος σε φαστφουντάδικο εκεί ενώ η σκέψη μου έχει καρφωθεί στις στροφές, όπως τότε που είχα λιποθυμήσει, ένα καλοκαίρι στη Β’ Λυκείου που πηγαίναμε από Σκοτίνα Πλαταμώνα κι ανέβηκα συνεπιβάτης στη μηχανή του πιο δολοφονικού οδηγού. Ότι προσευχή ήξερα την είπα. Να σφίγγω το ντεπόζιτο όσο μπορούσα ενώ και οι προσαγωγοί μου είχαν πιαστεί, μία ολόκληρη μέρα μετά την έβγαλα ξάπλα. Κι έτσι σκέφτομαι την Πέμπτη που πέρασε, την Τρίτη που έρχεται, το φθινόπωρο, το χειμώνα, την άνοιξη και φτάνω μέχρι τ’ άλλο καλοκαίρι σε μια κρουαζιέρα αυτοκινήτου ή μηχανής και προορισμό αυτόν που ζηλεύω σήμερα, αυτόν που τελικά δε θα εγκαταλείψω ποτέ.