tag:blogger.com,1999:blog-168581652024-03-23T20:27:59.780+02:00Cyber Στάνητσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comBlogger530125tag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-30178486078115658132008-02-11T16:25:00.000+02:002008-02-11T16:34:42.407+02:00Παύσατε Πυρ!<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#000099;">Το μπλογκ αυτό μας κουνάει το μαντήλι του, σφυρίζει κλέφτικα και χωρίς ντροπή παραχωρεί τη θέση του στο </span><a href="http://cyberstani.blogspot.com/"><span style="font-family:verdana;font-size:130%;color:#ff0000;">http://cyberstani.blogspot.com/</span></a><span style="font-family:verdana;color:#000099;"> το οποίο δυναμικά θα κάνει την εμφάνιση του τις προσεχείς ημέρες. Νέα φανταστικά σούπερ ποστ σε περιμένουν φίλε αναγνώστη για να απολαύσεις το καφεδάκι σου χαλαρώνοντας έπειτα από μία πιεστική (ή όχι και τόσο) μέρα. Ωρεβουαρ!</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-57187310252113645282008-02-04T15:11:00.001+02:002008-02-04T15:13:13.421+02:00Άμα ξεκινήσει στραβά η μέρα...<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#000099;">...είναι και μαθηματικά βέβαιο πως τίποτε δε θα μπορέσει να την αποτρέψει από το να γαμηθεί εντελώς. Θα το ρίξω στη γιόγκα μου φαίνεται γιατί αλλιώς δε με βλέπω να χαλαρώνω.</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-5620486781040669252008-02-04T02:05:00.000+02:002008-02-04T02:24:25.707+02:00Οι δηλώσεις του Ντέμη<div align="justify">Με τα μπλέ γράμματα είναι οι δηλώσεις του Ντέμη, με τα άλλα η μετάφραση:</div><div align="justify"><br /><span style="font-family:verdana;color:#000099;">"Σήμερα ήταν σκληρό το χτύπημα. <span style="color:#ff0000;">Αντίθετα με ότι συνήθως συνέβαινε η διαιτησία μας έπαιξε 50-50. Απαράδεκτες τακτικές. </span>Δεν ξέρω γιατί στενοχωριέμαι ενώ περιμένω να γίνει αυτό. Πάντα είχα λόγο αισιοδοξίας, έλεγα εντάξει θα παίξουμε καλύτερα, αλλά άλλοι λόγοι υπήρχαν και χάναμε. <span style="color:#ff0000;">Όταν υπήρχαν άλλοι λόγοι και κερδίζαμε δεν έβγαινα να κάνω δηλώσεις γιατί δεν ένιωθα ότι θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα αφού συνήθως στις νίκες μας τα λάθη είναι ανθρώπινα.</span> Σήμερα μετά από 3,5 χρόνια ήταν σκληρό το χτύπημα που θύμισε άλλες εποχές.<br />Δεν μπορώ να απευθυνθώ και κάπου. Που; Στην Πολιτεία; Ανύπαρκτη. <span style="color:#ff0000;">Ξέχασα βέβαια να πω ότι είναι μεγάλο καραγκιοζιλίκι που μπήκαμε στο άρθρο 44, από αυτήν την πουτάνα την πολιτεία. </span>Δεν είναι φαινόμενο μόνο του ποδοσφαίρου. <span style="color:#ff0000;">Όταν βγήκα και δήλωσα ότι δε χρωστάμε πουθενά παρά μόνο 3.000.000 ευρώ στην εφορία κανείς δε βγήκε να πει ότι οι άνθρωποι για πολύ μικρότερα χρέη χάνουν τις περιουσίες τους αλλά με 3 εκ. ευρώ δεν έχεις πρόβλημα. Με μικροποσά άλλωστε θα ασχολούμαστε. Και αφού ξόφλησα όλα τα χρέη (εκτός βεβαίως από τα 3) κανείς δεν αναρωτήθηκε που βρήκα λεφτά για να κάνω μεταγγραφές. </span>Ο καθένας στον τομέα του το ίδιο μπάχαλο θα βλέπει παντού. Στην ΕΠΟ; Στην Σούπερ Λίγκα; Που ήμουν ένας από τους πρώτους που τη δημιουργήσαμε. <span style="color:#ff0000;">Αυτό όπως καταλαβαίνετε το έκανα για να καλύψω τα νώτα μου. </span>Η ΑΕΚ δεν είναι μια προσωπική εταιρία. <span style="color:#ff0000;">Συμμετέχει και η Δέσποινα, η οποία με στηρίζει στην απόφαση μου αυτή όπως και στο Μπαρούζ που πάω και κάνω και τον Ντι Τζέι άμα έχω όρεξη. </span>Αφορά πολύ κόσμο. Στα 3,5 χρόνια δεν πρόλαβα να αγαπήσω το ποδόσφαιρο όπως θα ήθελα. Φέτος ρίξαμε βάρος στο μεταγραφικό κομμάτι, αφήνοντας λίγο πίσω τα οικονομικά προβλήματα.<span style="color:#ff0000;"> Τα είπαμε πιο πριν αυτά.</span> Ό,τι έκανα ως παίκτης κάνω και ως πρόεδρος. <span style="color:#ff0000;">Δηλαδή Θέατρο. </span>Νομίζω ότι θα έχουμε τύχη, θα νικάμε, και θα ξεπερνάμε και τις διαιτησίες και τη δικαιοσύνη. <span style="color:#ff0000;">Διότι αν δεν ξεπεράσουμε τη δικαιοσύνη τότε πως θα κυκλοφορούμε ελεύθεροι με ένα χρεός 3 εκ. ευρώ;</span><br />Το σίγουρο είναι ότι η ΑΕΚ από εδώ και πέρα θα παλεύει κάθε ματς με αξιοπρέπεια και στο τέλος θα δούμε. Γίνονται και θαύματα. Κοιτάμε μια βαθμολογία, η οποία είναι «ψεύτικη». Με αυτό το ποδόσφαιρο που παίζει η ΑΕΚ θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 7 πόντους μπροστά<span style="color:#ff0000;"> από τον Λεβαδειακό και χαίρομαι που πράγματι είμαστε μέσα στους στόχους μας</span>. Θα ξεχαστεί κι αυτή η διαιτησία και θα ασχολούμαστε γιατί δεν μπήκε πιο νωρίς ο Παππάς ή ο Καλόν. Γκρίνια, θα φταίει ο προπονητής και ο κόσμος θα φεύγει από το γήπεδο.<br />Θα πρέπει να παίζουμε καλά, να έχουμε πολύ κόσμο στο γήπεδο. Εμείς δεν θα πάρουμε ποτέ μέρος σε αυτό το σύστημα. Ημουν προβληματισμένος γιατί δεν είχαμε πολύ κόσμο στο γήπεδο. Μήπως δεν παίζαμε καλά; Εμένα μου φαίνονται λίγοι και οι 20 χιλιάδες που έρχονται φέτος<span style="color:#ff0000;"> αλλά τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν άλλοι</span>. Βάζουμε λεφτά<span style="color:#ff0000;"> τα οποία κανείς δε ξέρει που βρίσκουμε</span>, κάνουμε μεταγραφές, θέλουμε το πρωτάθλημα αλλά άλλοι είναι πιο δυνατοί σε άλλο επίπεδο. Και πάντα θα είναι όσο είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε υπερήφανοι. Οσο κάποιοι κάνουν δουλειές με τις κυβερνήσεις, δύσκολα θα αλλάξει το ποδόσφαρο. Αισθάνομαι συνυπεύθυνος σε όλο αυτό και αισθάνομαι ότι κι εγώ κοροϊδεύω τον κόσμο. Είμαι στενοχωρημένος, αλλά όχι απαισιόδοξος. Ας τελειώσει η χρονιά και το πώς θα συνεχίσουμε θα το δούμε στο τέλος. Θα τα δώσουμε όλα να πάρουμε το πρωτάθλημα, όσο δύσκολο κι αν είναι". </span></div><div align="justify"><span style="font-family:Verdana;color:#000099;"></span> </div><div align="justify"><span style="font-family:Verdana;color:#000099;">Δεν το μετέφρασα όλο το κείμενο γιατί βαρέθηκα, χαίρομαι πάντως που παραδέχεται ότι κοροϊδεύει τον κόσμο και απορώ που σκατά είδε καλή μπάλα από την ΑΕΚ φέτος. Στον ύπνο του; Κουράγιο και το παιδί που δε θα έχει δει πρωτάθλημα απ' την ΑΕΚ θα ενηλικιωθεί όπου να'ναι.</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-2032578445282012632008-01-28T19:18:00.000+02:002008-01-28T19:19:25.654+02:00Blue Water-Black Heart<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#000099;">Θυμάμαι τον καιρό που η θεία Μαίρη έκανε τις πρώτες προσπάθειες για εξωσωματική γονιμοποίηση και τη φιλοξενούσαμε σπίτι μας. Πίναμε σχεδόν όλη τη μέρα χυμό refresh σαγκουίνι τον οποίο και αγόραζε ο θείος Θέμης (άνδρας της θείας Μαίρης) από τον κυρ - Νώντα ο οποίος ήταν και ο μοναδικός με προϊόντα ΕΒΓΑ στη γειτονιά μας. Κοινώς, ο κυρ – Νώντας ήταν η ΕΒΓΑ της γειτονιάς μας αν και δεν τον είχα δει ποτέ σε καμία σχετική διαφήμιση και εδώ που τα λέμε δε νομίζω ότι θα είχε και καμιά ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία αφού η φάτσα του ήταν μονίμως ξινισμένη. Από την ΕΒΓΑ πάντως αγοράζαμε και τις πρώτες τσόντες στο λύκειο με φοβερό άγχος και τις πετάγαμε ύστερα από 3-4 μέρες, μάλλον καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του φρέσκου γάλατος που επίσης πετάγαμε ύστερα από το ίδιο χρονικό διάστημα.<br /><br />Η θεία Μαίρη τελικά δεν κατάφερε να δει φως (παιδί για την ακρίβεια) με τις εξωσωματικές αλλά έχει τώρα ένα κοριτσάκι που μάλιστα μοιάζει και πάρα πολύ στον πατέρα του, τον θείο Θέμη δηλαδή, γνωστό και σαν τον άρχοντα του σαγκουινιού ή αλλιώς τον οξύθυμο γεωργό. Αυτό βέβαια που θυμάμαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο είναι η τεράστια προέκταση στο καλώδιο του τηλεφώνου έτσι ώστε να μπορεί να καλύπτει όλο το σπίτι για να μην τρέχει η θεία Μαίρη για το τηλέφωνο αλλά να τρέχουμε εμείς το τηλέφωνο σε εκείνη.<br /><br />Κάτι άλλο που θυμάμαι είναι η θλίψη και η αγωνία τα οποία σαφέστατα ήταν πιο έντονα από το τηλέφωνο αλλά εγώ απλά τα παρατηρούσα ενώ τα τηλέφωνα τύχαινε να τα σηκώνω κιόλας. Όλα μας τα πλούτη είναι αυτό το μπούτι μας λέει η κλασσική συνταγή την οποία θυμόμουν το Σάββατο το βράδυ καθώς απολάμβανα εκείνο το σπέσιαλ ουίσκι πλάι στο τζάκι ψήνοντας κάστανα και πατάτες γεμιστές στη χόβολη.</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-42596908859456872522008-01-21T23:54:00.000+02:002008-01-21T23:56:33.734+02:00Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Σύνταγμα<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#009900;"><strong><span style="font-size:130%;">ΠΕΜΠΤΗ 24/1/08 ΣΤΗ 1 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ</span></strong>. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΕΛΙΔΑ. Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ. ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ. ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ. Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΣΟΥ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΓΝΟΕΙΣ.</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-47136712476395322572008-01-11T00:15:00.000+02:002008-01-11T00:22:44.279+02:00Υπόθεση Ζαχόπουλου<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#000099;"><strong>Υπότιτλος: Όλοι οι δημοσιογράφοι είναι κότες</strong><br /><br />Κάθονται όλοι και ασχολούνται με το ποιος έδωσε το dvd, ποιος το είδε και ποιος την έπαιξε βλέποντας το. Κανείς δε λέει πως αν η μανδάμ ήθελε απλά και μόνο ένα διορισμό για να κρατήσει το στόμα της κλειστό, ο μεσιέ θα της τον είχε εξασφαλίσει εύκολα και απλά χωρίς ν' ανοίξει ούτε ρουθούνι. Κανείς επίσης δε λέει για το σόι του μεσιέ.<br /><br />Ουφ, όταν ο Παναθηναϊκός μας βγάζει την ψυχή για να κερδίσει παρεκτρέπομαι (σα δε ντρέπομαι)...</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-5273732251837344812008-01-02T14:05:00.000+02:002008-01-02T14:25:27.930+02:00Αγνοώντας το χρόνο<div align="justify"><span style="font-family:verdana;color:#000099;">Έκλεισα το κινητό, συνήθεια που σκέφτομαι να εξασκήσω εντονότερα από δω και μπρος, άλλαξα πλευρό και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα με είχε πάρει ο ύπνος. Με μια δόση από high fidelity ονειρεύτηκα όχι τις τοπ-5 πρωτοχρονιές αλλά τις τελευταίες 5, τις πιο πρόσφατες δηλαδή.<br /><br />Ρεβεγιόν 2004: Στο στρατό. Με είχαν πάρει τα περισσότερα τηλεφωνήματα από ποτέ. Τελικά όταν είσαι φαντάρος σε λυπούνται.<br /><br />Ρεβεγιόν 2005: Σπίτι της Σταυρούλας. Γαστριμαργικό κυρίως γεγονός με μια μικρή εσάνς από χορό.<br /><br />Ρεβεγιόν 2006: Σπίτι της Αγγελικής. Χαρτοπαικτικό κυρίως γεγονός με λίγα κέρδη.<br /><br />Ρεβεγιόν 2007: Στη στάνη. Τσιμπούσι με μικρή σχετικά διάθεση για χορό και πολλές συμμετοχές στην τσόχα. Κλήρωση ενός Κάμα Σούτρα τσέπης κι ενός cd του Κυπουργού. Και τα δύο πήγαν στα πιο ακατάλληλα άτομα.<br /><br />Ρεβεγιόν 2008: Σπίτι του Κώστα. Παρεΐστικο κυρίως γεγονός με βότκα μέχρι το πρωί.<br /><br />Ώρα για λίγο ύπνο ακόμη...</span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-32016904187191762622007-12-19T13:02:00.001+02:002007-12-19T13:04:35.288+02:00Άμυνα και Διπλωματία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggpmzO55Gs4cqab8riyjwaXbJtla6kw-2kuMlYr-RT2ajpT04Y7hv_l2azRbdylEY8kUf9OfWm13EdA-5aG4bPkQ25g4UWXR89iwchswVAbAobdCoMsEqMc7k0FuqzsFJPH4-d/s1600-h/dekemvrioscover2007_big.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggpmzO55Gs4cqab8riyjwaXbJtla6kw-2kuMlYr-RT2ajpT04Y7hv_l2azRbdylEY8kUf9OfWm13EdA-5aG4bPkQ25g4UWXR89iwchswVAbAobdCoMsEqMc7k0FuqzsFJPH4-d/s400/dekemvrioscover2007_big.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5145637993868363442" /></a><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 238); text-decoration: underline;"><br /><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Κυκλοφορεί τώρα στα περίπτερα. Μην το χάσετε!</span></span><br /></div></span></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-3937305646302671352007-12-10T02:15:00.000+02:002007-12-10T02:16:14.288+02:00Greed’s all gone now<span style="color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;">there’s no question</span>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-77196691040989660322007-12-09T22:51:00.000+02:002007-12-09T22:53:28.883+02:00Come Home<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Έχω μόλις φτάσει στο υπαίθριο parking και το κάλεσμα της μητέρας φύσης είναι τόσο έντονο που χώνομαι ανάμεσα σε 2 αυτοκίνητα κι έναν μαντρότοιχο για να ρίξω ένα απολαυστικό κατούρημα, κοιτάζοντας πάντα δεξιά – αριστερά για αδιάκριτα βλέμματα ή τυχαίους περαστικούς καθότι δεν είχε νυχτώσει ακόμη κι έτσι μπορούσα εύκολα να γίνω ρόμπα. Πράγματι κι ενώ βρισκόμουν στο τρίτο κατά σειρά τίναγμα άκουσα ένα σπινιάρισμα τροχών κι έτσι κουμπώθηκα βιαστικά και γλίτωσα από τα κακεντρεχή σχόλια περί μαλακίας και συναφών νοσηρών συνηθειών.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Σε κλάσματα δευτερολέπτου το σπινιάρισμα συνοδεύτηκε από τη φωνή της Μαρινέλας στο γνωστό άσμα «Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα» γεγονός που με έκανε να νιώθω περισσότερο ανακουφισμένος που είχα προλάβει να κουμπωθώ πριν διασταυρωθεί η ματιά μου με εκείνη της νεαρής κορασίδας που βρισκόταν στο βολάν και τραγουδούσε με αμείωτο πάθος. Το κοράσιο ετούτο άνηκε στην κατηγορία εκείνη που είναι γνωστή και ως «σκυλιά». Η μοίρα μας έφερε λίγα λεπτά αργότερα στην ίδια αίθουσα όπου εγώ σιγοτραγουδούσα το άσμα για να την μπριζώσω, ενώ εκείνη δε μπορούσε να σιγοκατουρήσει κι έτσι μ’ ένα πλατύ χαμόγελο γιόρταζα το θρίαμβο μου.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Στη συνέχεια φρόντισα να εφαρμόσω με επιμέλεια όλα όσα είχα μάθει στην Καβάλα η οποία ναι μεν είναι ωραία πόλη αλλά η δουλειά δε με άφησε να τη χαρώ όπως θα ήθελα. Για να περάσω την ώρα μου λοιπόν πήγα σ’ ένα πρακτορείο τύπου όπου αγόρασα το Playboy και για ξεκάρφωμα τους τέσσερις τροχούς, το ραμ, το διπλωματία και άμυνα, το Ιδέες και λύσεις για το σπίτι και μερικά με σουντόκου και σκανδιναβικά κι αυτό γιατί στο Playboy είχε εξώφυλλο την Τζούλια Αλεξανδράτου, η οποία ξανθιά καθώς είναι παραπέμπει σε Βορειο-Ευρωπαία γκόμενα κι έτσι με τα σταυρόλεξα αυτά ήθελα να αποτίσω φόρο τιμής στα κάλλη της. Ο κυριότερος όμως λόγος για τον οποίον αγόρασα αυτό το ποικίλης ύλης περιοδικό ήταν το αφιέρωμα στα one night stand.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Ενημερωμένος λοιπόν καθώς ήμουν για τις τεχνικές και τα ζόρικα κόλπα που απαιτούνται για την πετυχημένη έκβαση μιας πεσιματικής προσέγγισα το σκυλί με χειρουργικό τρόπο και κανονίσαμε μετά τη δουλειά μας να πάμε να πιούμε μια καυτή σοκολάτα για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Λάθος κίνηση θα σκεφτεί ο αδαής αναγνώστης ο οποίος θα σταθεί στο γεγονός ότι η σοκολάτα λειτουργεί ως υποκατάστατο του σεξ και άρα εκμηδενίζεις τις πιθανότητες για να σου κάτσει η γκόμενα. Μια πιο εντελεχής μελέτη όμως φέρνει στο προσκήνιο το διεγερτικό ρόλο του κουταλακίου για το ανακάτεμα και συγκεκριμένα την ενεργό συμμετοχή του στα διάφορα παιχνίδια με τη γλώσσα. <o:p></o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Τελικά το κουταλάκι δεν το χρειαστήκαμε γιατί με την πρώτη γουλιά μου είπε ότι η σοκολάτα δεν πινόταν και φυσικά εκείνη ξέρει να φτιάχνει πολύ καλύτερη. Εγώ φυσικά το αντέκρουσα κι εκείνη φυσικά με κάλεσε σπίτι της για να το διαπιστώσω. Εκεί φυσικά βγάλαμε τα μάτια μας και φυσικά σοκολάτα δεν ήπιαμε. Όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο όπως ήταν φυσικό κουμπώθηκα βιαστικά για δεύτερη φορά την ίδια μέρα κι έφυγα από τις σκάλες για να μη γίνει καμιά μαλακία.<o:p></o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Μου φαίνεται ότι τελικά θα γραφτώ συνδρομητής στο Playboy. <o:p></o:p></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-44914565791760375132007-12-02T14:24:00.000+02:002007-12-02T14:27:53.817+02:00Θολά Νερά<span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Όποιος έχει να προτείνει κάτι για διασκέδαση στην πόλη της Καβάλας ας το κάνει τώρα αλλιώς ας σωπάσει για πάντα.</span></span>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-6396873581808552832007-12-01T16:54:00.000+02:002007-12-01T16:55:52.249+02:00Του Χαμού<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Με το θάνατο σαν ιδέα τολμώ να πω ότι είμαι κάπως εξοικειωμένος. Είδα και πριν λίγες μέρες στο όνειρο μου, έναν πολύ καλό μου φίλο να πεθαίνει από το δάγκωμα ενός τοξικού σκυλιού και ενώ έκλαψα έχω τη γενική εντύπωση ότι ήμουν κουλ. Τώρα τελευταία νομίζω ότι βλέπω πολλά παράξενα όνειρα αλλά δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Πέρναγα από την Ομόνοια πριν λίγο και κοντοστάθηκα στο τεταρτημόριο με την Εθνική Τράπεζα και τον καφέ Βραζίτα όπου είχε στηθεί ένα βίντεο γουόλ κι ένα περίπτερο με ενημερωτικό υλικό για την παγκόσμια ημέρα κατά του </span></span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">AIDS</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"> με σήμα κατατεθέν βεβαίως τον κόκκινο φιόγκο. Εν τω μεταξύ έχω να πάω και σε έναν γάμο σήμερα κι έχω απορία αν θα έχουν καρφιτσωμένους φιόγκους ή προφυλακτικά πάνω στις μπομπονιέρες έτσι για να υπάρχει και το κοινωνικό μήνυμα διότι γάμος είναι, η λέξη από μόνη της λέει πολλά και το καλό παράδειγμα πρέπει να το δώσουν οι μελλόνυμφοι. </span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"> </span></span></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Δεν είχα ποτέ κάποιον φίλο που να έχασα από </span></span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">AIDS</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">, είχαμε όμως έναν συνεργάτη σε μια παλαιότερη δουλειά μου που είχε ζήσει κάτι τέτοιο και κάναμε μια μέρα τη σχετική κουβέντα. Η όλη διαδικασία της διαδρομής του αρρώστου προς το θάνατο ήταν τραγική. Μου έλεγε ο Κώστας (ο συνεργάτης) ότι χίλιες φορές να πεθάνει ένας φίλος σου από τροχαίο παρά από έρωτα. Νομίζω ότι «φοράω προφυλακτικό» σημαίνει πάνω απ’ όλα σέβομαι και όχι προσέχω.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"> </span></span></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Είδα χθες το Λέοντες Αντί Αμνών κι έτσι έκλεισα τη μέρα μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που την ξεκινώ. Σκεφτόμενος ότι πάμε κατά διαόλου κι ότι ο πάτος είναι πάντα πιο χαμηλά. Πάω να ετοιμαστώ γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα.</span></span></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-79629057656911255942007-11-26T22:01:00.000+02:002007-11-26T22:03:52.240+02:00Ένα κομμάτι μάλαμα<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);">Αν και είχα βάλει το ξυπνητήρι μόλις δέκα λεπτά νωρίτερα από τη συνηθισμένη ώρα, η αέναη ανάγκη για κατούρημα, μ’ έκανε ν’ αναζητήσω κάπως πρόωρα τις μικρές αν και ζεστές κατά τ’ άλλα παντοφλίτσες μου με αποτέλεσμα να διακόψω ένα μάλλον συναρπαστικό όνειρο. Τώρα εδώ έχουμε ένα το ζήτημα με το ξυπνητήρι που έβαλα πιο νωρίς και γιατί το έκανα αυτό, βαθύτερα αίτια και κοινωνική ανάλυση δηλαδή, ενώ το δεύτερο θεματάκι έχει να κάνει με το όνειρο που όπως έχω ήδη πει έχει μείνει στη μέση αλλά είναι σε τέτοιο σημείο που μπορεί κάποιος να το πάρει σαν αυτοτελές επεισόδιο, αλληγορικό βέβαια κάπως, αυτοτελές όμως κι αναγκαστικά πρέπει κάποιος να το ερμηνεύσει καταλλήλως. Κοινώς να μου εξηγήσει το όνειρο.</span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"> </span></span></span></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);">Επειδή η ιστορία με το ξυπνητήρι δεν παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον θα την αφήσω για το τέλος. Στο όνειρο λοιπόν συνέβησαν πάνω κάτω το εξής: Ήμουν εγώ λέει σε ένα μέρος όπου εκεί κοντά υπήρχε μια παραλία, σαν κόλπος μικρός, μπορεί να ήταν κάπου στο Μαϊάμι, μπορεί βέβαια και όχι, με αυτά ποτέ δε μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος. Στο μέρος αυτό όμως δεν ήμουν μόνος, υπήρχε μπόλικος κόσμος εκ των οποίων όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν κι από ένα όπλο. Πιστόλια και ΑΚ-47 (Καλάζνικοφ) κυρίως και έπεφταν οι σφαίρες βροχή. Ένας κακός χαμός, έριξα κι εγώ μερικές, δε ξέρω αν πέτυχα κανέναν γιατί γενικώς δε θυμάμαι καθόλου νεκρούς και πτώματα. Ο κόσμος λιγόστευε μεν, δεν πέθαινε δε. Χωρίς να ξέρω πως έφυγα από αυτό το μέρος βρέθηκα στην κουζίνα του σπιτιού μου όπου ο πατέρας μου με κούφανε ρωτώντας με «Αυτή η ηθοποιός που πηδάς μήπως φόραγε τίποτα παρδαλά ρούχα χθες;». Δε θυμάμαι να του απαντώ και γενικώς δε θυμάμαι τίποτα άλλο απ’ το όνειρο γιατί είπαμε, άρχισαν οι έντονες διαμαρτυρίες της φούσκας μου.</span></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"> </span></span></span></o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana;"><span class="Apple-style-span" style=""><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);">Το πρωί τα ρούχα μου μυρίζανε φωτιά αλλά δε νομίζω ότι είχε κάποια σχέση με το όνειρο ή το ξυπνητήρι και σίγουρα δεν υπάρχει συσχετισμός με τους μαζεμένους γάμους που προέκυψαν και οφείλω να παραστώ. Ίσως οι πυροβολισμοί να έχουν να κάνουν και με τα σχετικά γλέντια. Αλλά άκου να δεις και το άλλο το κορυφαίο. Είμαι στο δρόμο για τη δουλειά και πετυχαίνω έναν τύπο τον οποίο ξέρω ότι έχουν πυροβολήσει και κυκλοφορεί με ένα νάρθηκα μόνιμα στο χέρι του το οποίο υπολειτουργεί και βασικά και που υπάρχει θαύμα είναι. Ήτανε και η διακοπή του πρωταθλήματος βέβαια, δικαιολογούμαι να είμαι κάπως ντεφορμέ στα όνειρα κι εδώ να σημειώσω ότι στον εσωτερικό μου εμφύλιο ΑΕΛ – ΠΑΟ, το Χ έκατσε λουκούμι. Ετοιμάζω διάφορα καλλιτεχνικά κολλάζ σχετικά με το σημαδεμένο για να τοποθετήσω ευλαβικά στους τοίχους του σπιτιού. Μια χαραμάδα αφήνουμε το φως για να περάσει.</span></span></span></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-89480735956727387642007-11-24T14:57:00.000+02:002007-11-24T15:09:11.505+02:00Αχ μυαλό τις τρέλες κόψε<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">Πολλά τα </span></span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language:EN-US"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;">live</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(0, 0, 153);"><span class="Apple-style-span" style="font-family: verdana;"> που μπορεί να δει κάποιος στις μέρες μας αλλά λίγα αυτά που συνοδεύονται κι από ένα κοινωνικό μήνυμα. Το πιο δυνατό σχήμα λοιπόν (από κοινωνικής άποψης) είναι αυτό του Σταμάτη Κόκκοτα και της Καιτούλας της Ντάλη που πραγματικά δίνουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος και της φωνής τους για τα τελευταία ένσημα της σύνταξης. Απορίας άξιο αν ο κύριος Αλογοσκούφης θα πάει να τους παρακολουθήσει. Να θυμίσουμε εδώ ότι πριν 8 χρόνια ο Σταματάκος έπαθε ένα ωραιότατο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου ενώ βέβαια το γεγονός που πραγματικά συγκλονίζει είναι ότι φέτος έκλεισε 70 χρόνια ζωής. Ανεπιβεβαίωτες φήμες αναφέρουν ότι το σουξέ στο μαγαζί θα είναι το «Λίγα ένσημα του ΙΚΑ σου γυρεύω». Στο σχετικό ζήτημα του ασφαλιστικού οι δημοσιογράφοι ανακοίνωσαν ότι θα απεργήσουν την Τρίτη. Τι ωραία! Ευχή όλων είναι μια απεργία διαρκείας για να ξελαμπικάρουμε λιγάκι. Όσο σκέφτομαι ότι την Τρίτη δε θα έχει παράθυρα και μπαλκονόπορτες ανατριχιάζω. Θα επανέλθω με την ενότητα μαστορέματα.</span></span></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-58423791895974109392007-11-16T18:23:00.000+02:002007-11-16T18:26:15.869+02:00Skid Row<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><object height="355" width="425">Την πρώτη φορά κλείστε τον ήχο και μαντέψτε ποιό τραγούδι λέει :-)<param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/l_gAVffqjkA&rel=1"><param name="wmode" value="transparent"></object></div><object height="355" width="425"><embed src="http://www.youtube.com/v/l_gAVffqjkA&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" height="355" width="425"></embed></object>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-28796079590857632122007-11-12T17:42:00.000+02:002007-11-12T17:57:39.263+02:00Εγώ κι ο Πουφ<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;">Πάντα ήθελα ν' ανοίξω ένα μπαρ με το όνομα "Τοξότης", όχι τόσο επειδή είναι το ζώδιο μου αλλά κυρίως γιατί παραπέμπει σε κωλόμπαρο ενώ θυμάμαι κι ένα σουβλατζίδικο στη γειτονιά με το ίδιο όνομα που όμως αργότερα έγινε "Ζυγός" κι έκτοτε ο ζωδιακός του κύκλος έχει μείνει αμετάβλητος όπως άλλωστε και ο δικός μου αν και γενικά σπάνια τρώω σουβλάκια από εκεί. Πάω για μπάνιο αλλά δε ξεχνώ ότι ήθελα να γράψω για το μωβ φόρεμα που δυσανασχετούσε στην προσπάθεια του να συγκρατήσει το στήθος της. Σκέφτομαι βέβαια πάλι πόσο διαφορετικά βλέπουμε ανθρώπους που δεν έχουν αλλάξει αλλά μάθαμε μια ακόμη μικρή λεπτομέρεια για τη ζωή τους. Έφαγα μια σπανακόπιτα που πρέπει να είχε λάδι μηχανής μέσα γιατί το στομάχι μου γκρινιάζει.<br /></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-75767458704248559342007-11-10T21:07:00.001+02:002007-11-10T21:07:56.772+02:00Διάφανες Αυλαίες<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Ο Δημήτρης τα είχε με μια γκόμενα που τον κεράτωνε με πολλούς. Αυτό ενίοτε δημιουργούσε προβλήματα στην παρέα αν και τελικά φαίνεται ότι δεν πήγε ποτέ κανείς μαζί της. Η κοπέλα αυτή ήταν από την Κόρινθο και κατά πως φαίνεται κάτι τέτοια περιστατικά θα πρέπει να έπεσαν και στην αντίληψη του Αποστόλου Παύλου που έγραψε και τις σχετικές επιστολές προς τους Κορίνθιους. Οι Κορίνθιοι είχαν και τη μερίδα του λέοντος στα σχετικά στατιστικά που αφορούσαν τους μνηστήρες της λεγάμενης αλλά δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αυτό ως σοβινιστικό στοιχείο. Εκεί έμενε η κοπέλα, αυτούς έβρισκε, με αυτούς πήγαινε. Ποτέ δεν απέκλεισε κάποιον λόγω καταγωγής. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως να έπρεπε να γράψω μερικές επιστολές μαζεμένες ή έστω ένα ευαγγέλιο αλλά το μπλογκ το έχω πρόχειρο ετούτη τη στιγμή κι έτσι θα αρκεστώ σε αυτό, το οποίο και παρακαλώ να σημειωθεί ως μια στιγμή σεμνότητας. </p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Όταν ο Δημήτρης επιτέλους πήρε τη μεγάλη απόφαση να χωρίσει η παρέα ως δια μαγείας διασπάστηκε. Δύο έφυγαν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακά (σε διαφορετική χώρα), δύο έφυγαν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους (σε διαφορετική πόλη) κι εγώ έμεινα εδώ. Αν και όπως προείπα κανείς δεν πήγε μαζί της, αποδεικνύεται ότι αυτή η κοπέλα ήταν συνδετικός κρίκος για την παρέα. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι τυχαία γεγονότα. Πάντως αν ο Μήτσος τα ξαναβρεί μαζί της και οι μετανάστες επιστρέψουν σίγουρα κάτι θα βρωμάει.</p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Χθες είχα πάει στους Χαΐνηδες, ενώ απόψε πρέπει να εμφανιστώ σε μια γιορτή εξ αναβολής, από την Πέμπτη δηλαδή που εκτός των άλλων γιόρταζε και η Πολεμική Αεροπορία, στη γιορτή της οποίας μικρός είχα βαρεθεί να πηγαίνω. Σκέφτομαι λοιπόν να φορέσω τα καλά μου γι’ αυτό έχω ήδη ετοιμάσει και τις κάλτσες με τον Ταζ. Την Πέμπτη βέβαια εγώ ήμουν στο Χαλκούτσι όπου άκουγα τις φοβερές και τρομερές διηγήσεις του Δήμου. Στην αρχή γελάς αλλά μετά πιάνεται η ψυχή σου. Σήμερα το κρύο στο Βύρωνα δεν παλευόταν και είναι κρίμα που ο χειμώνας δε φεύγει ποτέ από μερικούς ανθρώπους.</p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-54710481852937211002007-10-29T22:23:00.000+02:002007-10-29T22:31:10.309+02:00Βραβεία Αρίων ΙΙ<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;">Δε χωρά αμφισβήτηση πως ο Πελέ ήταν μια παιχτούρα περιοπής. Επίσης πολλοί μπορούν να ισχυριστούν πως αν έπαιζε σε κάποιο τοπικό πρωτάθλημα όπως π.χ το διασυλλογικό ομάδων νομού Λαρίσης θα έβγαζε μάτια ακόμη. Αντ' αυτού ο άνθρωπος προτίμησε να σταματήσει. Όση μπάλα είχε να παίξει την έπαιξε. Έχει κι ένα άλλο κακό ο Πελέ. Όταν μικρά παιδάκια πάνε να του δώσουν ανθοδέσμες τις δέχεται. Κατάλαβες μανδάμ Μαρινέλα;</div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-6094554875145713822007-10-29T22:11:00.000+02:002007-10-29T22:20:03.161+02:00Βραβεία Αρίων<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;">Ο σατανάς μπήκε μέσα μου και με οδήγησε προς το ψυγείο έτσι ώστε να πάρω μία παγωμένη κόκα κόλα. Στη διαδρομή άκουσα έναν τύπο να σκούζει και στρέφοντας την κεφαλή μου αριστερά πέτυχα τον Χρήστο Δάντη να κοπανιέται. Κοιτάω πιο προσεκτικά και βλέπω ότι πρόκειται για ένα εμφανέστατα αποτυχημένο πλέι μπακ. Αναρωτήθηκα πόσο περισσότερο θα τα σκάτωνε αν έλεγε το τραγούδι λάιβ. Γύρισα πίσω κι άρχισα να γράφω το ποστ αυτό. Τώρα σκέφτομαι να μην πιω κόκα κόλα αλλά ουίσκι. Ας όψεται το αστικό. Κόπηκα και στο ξύρισμα σήμερα αισχρά αλλά ευτυχώς άρχισα και αναρρώνω. Έφαγα και μια γαμάτη γραβιέρα. Δεν έχω θήκες για σιντί. Πάω στο ψυγείο επιτέλους.<br /></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-6570899305700784772007-10-28T20:28:00.000+02:002007-10-28T20:53:56.440+02:00Ίωση<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Πιστεύω ότι σήμερα θα βρικολακιάσω εκτός κι αν τα τσούξω οπότε και προκαλέσω τεχνηέντως τον ύπνο. Πέφτω χθες το μεσημεράκι γύρω στις τρεις παρά για ύπνο κι όταν άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν οκτώ. Η επιτομή του μεσημεριανού ύπνου. Δύο ώρες αργότερα κοιμόμουν ήδη για βράδυ. Το εξαντλητικό απόγευμα με έκανε να χρειαστώ λιγάκι ύπνο παραπάνω κι έτσι σηκώθηκα το πρωί γύρω στις δέκα και μισή. Με την καινούρια ώρα βεβαίως βεβαίως, άρα εξάγουμε το συμπέρασμα ότι κοιμήθηκα δεκατρείς γεμάτες και χορταστικές ωρίτσες. Αν βάλουμε και τις μεσημεριανές η σούμα μας κάνει δεκαοχτώ. Σήμερα το μεσημέρι κοιμήθηκα μόλις δυόμιση ώρες, δηλαδή το μισό του Σαββάτου, επομένως το βράδυ θα χρειαστεί να κοιμηθώ έξι ώρες και τριάντα λεπτά, που σημαίνει ότι στις δώδεκα ακριβώς πρέπει να κοιμηθώ. Βέβαια ξέχασα να αναφέρω ότι από την Πέμπτη και μετά τυγχάνω άρρωστος οπότε τη βγάζω με τσάι και ζεβασόφτ. Συνειδητοποιώ ότι δε βγήκα και από το σπίτι ολόκληρο σαβ/κο και γενικά πέρασε σαν να μην υπήρχε. Τελικά αυτή η αλλαγή της ώρας προκαλεί μεγάλες ανατροπές, σε αποδιοργανώνει χωρίς να το καταλάβεις. Περιμένω και το Νοέμβρη με αγωνία ενώ σκέφτομαι πως χρειάζομαι μασάζ γιατί νιώθω φοβερά πιασμένος. Αυτά για την ώρα. <span style=""> </span><span style=""> </span><span style=""> </span></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-44551658754852550952007-10-22T20:50:00.000+03:002007-10-22T20:51:33.451+03:00Hey Boys, Hey Girls<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Δε ξέρω πια για ποιο λόγο αγοράζω την Κυριακή εφημερίδες, νομίζω ότι από βδομάδα σε βδομάδα δεν έχει αλλάξει τίποτα και απλώς ανακυκλώνουν τις ίδιες ιστορίες, τις οποίες αποκαλούν νέα ή ειδήσεις. Οι δημοσιογράφοι έχουν καταντήσει χειρότεροι κι από δημόσιοι υπάλληλοι. Ίσως θα ήταν μια λύση να τους βάλουν στα βαρέα και ανθυγιεινά. </p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Σήμερα το μεσημέρι έβλεπα στον ύπνο μου μία γυναίκα που φορούσε manolo blahnik. Εγώ φορούσα τη μπλε (κάτω) - κόκκινη (πάνω) πιτζάμα μου. Αν τυχόν αυτή που είδα με διαβάζει ας επικοινωνήσει μαζί μου για να της εξηγήσω το όνειρο (χωρίς παρεξήγηση).</p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Με ενοχλεί φοβερά η επαναλαμβανόμενη ασυνέπεια ορισμένων ανθρώπων. Με εξοργίζει αφάνταστα η προσπάθεια τους να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους. Μόνο μια περιγραφή μπορώ να βρω για τα λόγια τους. Παπαριές. Χθες στην ΕΤ3 είχε μια εκπομπή με φαγητά από ένα χωριό της Καβάλας. Ανάμεσα στα άλλα μια κυριούλα παρουσίασε και την παπάρα. Η δημοσιογράφος αν και άθελα της, είπε μια μεγάλη αλήθεια: «Όλοι μεγαλώσαμε με παπάρες».</p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Γενικά μου αρέσει όταν βρέχει.</p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-19378386266809030802007-10-16T15:40:00.000+03:002007-10-16T15:42:08.713+03:00Η Μήδεια του Ποστ<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal">Τις τελευταίες μέρες στη δουλειά βιώνω μια αθεράπευτα ρομαντική συμπεριφορά άνευ λόγου και αιτίας με αποτέλεσμα να φοβάμαι για το μέλλον και κυρίως για το τι πρόκειται να μου φορτώσουν. Γίνομαι καχύποπτος που σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι ένα καλόπιασμα και σίγουρα κακόπιασμα δεν το λες αλλά η εμπειρία έχει αφήσει ξινή γεύση από τις γλύκες. Φτάνω το λοιπόν πρωί πρωί στο κυλικείο και μετά χαράς ανακαλύπτω ότι με περιμένει ο καφές μου κι επομένως δε θα στηθώ στην ουρά η οποία κοντεύει να φτάσει στους ανελκυστήρες. Λίγο ο καφές που είχα πιει χθες αργά, λίγο οι κυριακάτικες εφημερίδες που έχουν τον ατελείωτο, λίγο και το πανόραμα αισθησιακού κινηματογράφου στο φιλμνετ υπ’ αριθμόν τρία (3)<span style=""> </span>με έκαναν να ξενυχτήσω λιγάκι παραπάνω με αποτέλεσμα το πρωί να παραπαίω. Εκεί λοιπόν που μες στη θολούρα μου μόλις και μετά βίας ξεχώριζα ανθρώπους κι άρχισα να ανταλλάζω τις πρώτες καλημέρες (κάτι σαν τα χαρτάκια τα πανίνι ένα πράγμα, όλο το Λύσανδρο Γεωργαμλή πετύχαινα) τσουπ χέρι βοηθείας σηκώνει τον καφέ και μου το φέρνει στο στόμα. Γλυκάθηκα εγώ και μέχρι να φύγω από το κυλικείο καφέ δεν έπιασα στα χέρια μου. Ήταν βολικό γιατί με το κρύο είχα και τα χέρια στις τσέπες και δεν άφηνα εκτεθειμένα τα δαχτυλάκια μου. Εν συνεχεία κι αφού έχω καθίσει στην καρέκλα μου περιμένοντας τον υπολογιστή να ξεκινήσει σκάει μύτη μπροστά μου ένα πιάτο με κανταΐφι. Ελάχιστα λεπτά αργότερα ένα ολοστρόγγυλο πλεξουδάτο κουλούρι μου έκανε την τιμή να με επισκεφθεί ενώ δύο ώρες αργότερα κι ενώ είχα πάει σε ένα άλλο γραφείο βρέθηκα να μασουλάω μια μπαγκέτα. Α! Παραλίγο να ξεχάσω και κάτι πρωινά μπισκοτάκια μαζί με τον καφέ. Ειλικρινά πιστεύω ότι αν δεν είχα φύγει νωρίς σήμερα από το γραφείο τώρα θα έτρωγα αρνί σούβλας ή εναλλακτικά κοκορέτσι. Επίσης με κεράσανε και μια γκαζόζα Έψα οπότε αν πάρουμε την αλληλουχία καφές – αναψυκτικό η συνέχεια θα είχε τουλάχιστον μια μπυρίτσα. Κάθε εμπόδιο για καλό.</p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-28099989441834183732007-09-29T12:57:00.000+03:002007-09-29T12:58:10.690+03:00Genesis<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;">Ο ήλιος πυροβολούσε ανελέητα κι εγώ δεν έκανα καμία προσπάθεια για να τον αποφύγω, με τύφλωνε κι ούτε το χέρι μου δεν έβαζα μπροστά, τον άφηνα να μου χαρακώνει το πρόσωπο με ρυτίδες, μορφασμοί πόνου, χαράς, λύπης και λύτρωσης. Χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι έλεγε εκείνο το τραγουδάκι, μέρος που έμελλε να επισκέπτομαι συχνά τον τελευταίο καιρό, να βγαίνω στο μπαλκόνι ενός ρετιρέ και να χαζεύω τη θέα προς το κέντρο της πόλης, τα ενδότερα όπως θα λέγαμε, ενώ στα ενδότερα κεριά αναμμένα και ο καπνός από ένα τσιγάρο να τα τυλίγει και σαν ινδιάνικα σήματα να με καλούν να σβήσω τη φλόγα τους. Φτηνές διαδρομές με τον ηλεκτρικό, η πράσινη γραμμή αγκομαχάει και τα όνειρα γεννιούνται και πεθαίνουν κάτω από γέφυρες ή από πλακόστρωτα σοκάκια. Κι οι μάσκες οξυγόνου δεν πέφτουν ποτέ όταν τις θέλεις.</p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-52877900539143433142007-09-05T19:20:00.000+03:002007-09-05T19:58:54.706+03:00Σκόρπιες Σκηνές Μιας Γεμάτης Μέρας<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdl7OSUO433C6nxkPZbWLe2sWXjE36HDooydRewlu4UCqYXAPU2Rxi_Bam7ltLUezJGUeVE88Km_K7kS1XiR1DMGzuvNRoOSmWLiCu_6LBg8nMZ_q4xnGcOTzYdpJl3Gk0FKV/s1600-h/DSC00155.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdl7OSUO433C6nxkPZbWLe2sWXjE36HDooydRewlu4UCqYXAPU2Rxi_Bam7ltLUezJGUeVE88Km_K7kS1XiR1DMGzuvNRoOSmWLiCu_6LBg8nMZ_q4xnGcOTzYdpJl3Gk0FKV/s400/DSC00155.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5106756125759509778" border="0" /></a><span style="font-size:130%;">Α'</span><br /></div><br />Λίγο μετά τις εννιά το βράδυ στο Μελωδία ακούγεται το γνωστό τραγούδι του Ismael Lo από το soundtrack της ταινίας "Όλα για τη μητέρα μου". Είναι όμως η μέρα γενεθλίων της αδερφής σου και ξεχνιέσαι σ' ένα φανάρι αρμενίζοντας στο παρελθόν, χαμογελάς.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;">Β'</span><br /></div><br />Συζήτηση off the record με θέα όλη την Αθήνα ενώ βλέπεις τον ήλιο να δύει στον οποίον και επικεντρώνεις την προσοχή σου. Ξεχνάς αυτά που άκουσες πριν προλάβουν να καταγραφούν από τη μνήμη και πληρώνεις με τα χρήματα των φιλοφρονήσεων.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;">Γ'</span><br /></div><br />Νιώθεις μια σκιά πίσω σου, δε γυρίζεις πριν να τελειώσεις και μια αυστηρή φιγούρα σου λέει ότι δε σε έχει ξαναδεί εκεί. Συνεχίζεις στα επόμενα βήματα και με θράσσος του λες "ούτε εγώ" για να εισπράξεις χαμόγελο. Σε ρωτάει αν ετοιμάζεσαι για την Κέρκυρα και απαντάς μονολεκτικά. Δέχεσαι μια πρόσκληση για στάση στην Άρτα και συνεχίζεις σαν να μη μίλησες ποτέ με κανέναν.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;">Δ'</span><br /></div><br />Ακούς "You can go your own way" με τη φωνή της Dolores και χτυπάς ρυθμικά το πόδι σου στο ξύλινο πάτωμα ενώ περιμένεις όρθιος τη σειρά σου. Η συζήτηση είναι ολιγόλεπτη αλλά αρκετή για να καταλάβεις ότι το Φθινόπωρο ήρθε.<br /><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size:130%;">Ε'</span><br /></div><br />Πίνεις τον καφέ σου και βλέπεις τον ήλιο ν' ανατέλλει. Πάντα η ίδια διαδρομή σκέφτεσαι και γυρίζεις την πλάτη.<br /></div>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-16858165.post-82123146353900049532007-08-29T19:42:00.000+03:002007-08-29T19:47:18.247+03:00Πρόσκληση Πρόκληση!!<div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 9pt;">H <a href="http://boulitsa.wordpress.com/">Κατερίνα </a>με κάλεσε σ' ένα παιχνίδι που θα βρει κάποιος σε αρκετά μπλογκς αλλά λόγω συνθηκών απλά πιάνω το μπαλάκι χωρίς να το πετάξω κάπου. Σχολιάζω λοιπόν τις φράσεις της χωρίς να βάλω κάποιες δικές μου. Ίσως το κάνω μελλοντικά.</span><br /><span style="font-size: 9pt;"></span><br /><span style="font-size: 9pt;"></span></span></div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><strong><span style="font-size: 9pt;">“Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο</span></strong><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><strong><span style="font-size: 9pt;">Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς</span></strong><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><strong><span style="font-size: 9pt;">Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου</span></strong><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><strong><span style="font-size: 9pt;">Να μιλώ για σένα και για μένα” Οδυσσέας Ελύτης, Το μονόγραμμα</span></strong><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 9pt;">Για πόσο ακόμη θα είναι νωρίς; Οι περισσότεροι προερχόμαστε από μια κοινωνία η οποία έχει μείνει πίσω, είχε άσχημη εφηβεία και κουβαλάει τα τραύματα του παρελθόντος, στιγματίζει και στιγματίζεται. Αρκεί να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ν’ ανθίσει η κοινωνία μας και να προσφέρει χώρο και λόγο σε όλους μας χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ρατσιστικές διαθέσεις, χωρίς ταμπέλες. Ας βοηθήσουμε τον άνθρωπο να γίνει άνθρωπος πριν μεταλλαχθεί ολοκληρωτικά σε μηχανή.<o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><strong><span style="font-size: 9pt;">Θεωρώ ότι υπάρχει ένα παγκόσμιο σχέδιο υποβίβασης της παιδείας και στροφής των ανθρώπων προς εφήμερες ανάγκες με απώτερο σκοπό την χειραγώγηση των λαών, την εξάλειψη της κρίσης και της άποψης, της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης….</span></strong><span style="font-size: 9pt;"><o:p></o:p></span></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="line-height: 13.5pt; text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-size: 9pt;"></span>Πολλοί υποστηρίζουν την άποψη ότι για ν’ αφήσεις έναν άνθρωπο στην αμάθεια αρκεί είτε να μην του προσφέρεις καμία γνώση, είτε να τον βομβαρδίσεις με αυτήν. Αρκεί μια απλή παρατήρηση για να δούμε ότι από παιδιά ακόμη τρέχουμε σε ξένες γλώσσες, φροντιστήρια και άλλες δραστηριότητες που μας αφαιρούν οξυγόνο ενώ στη συνέχεια η μάχη των σπουδών με τη συγκέντρωση χαρτιών και η καριέρα με το όνειρο των δώδεκα ωρών εργασίας την ημέρα, ενώ κάποτε κάποιοι πάλευαν για το 8ωρο. Και το μοναδικό πράγμα που μένει σε κάποιον, η διασκέδαση, να κοστολογείται πανάκριβα. Αποπροσανατολίζεται ο άνθρωπος από τα πραγματικά προβλήματα του, ξεχνάει την εσωτερική αναζήτηση και κυνηγάει το αμερικάνικο όνειρο. Το σύνθημα στον τοίχο παραμένει διαχρονικό: «Ο πολιτισμός τους χάνεται όταν κόβεται το ηλεκτρικό ρεύμα».<o:p></o:p></span></p><div style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;"> </div><p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153); font-family: verdana;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><o:p> </o:p></span></p>τσέλιγκαςhttp://www.blogger.com/profile/02983911346186605975noreply@blogger.com