Thursday, September 28, 2006
Wednesday Night Call...
Posted by
τσέλιγκας
at
6:08 PM
Wednesday, September 27, 2006
Big Bar
Την είδα με στολή
Κόντεψα να τρακάρω
Από την ταραχή
Εκείνη χαμογέλασε και μου είπε ότι δε θα μπορούσε να κάνει και την τροχαία σε περίπτωση που είχαμε τρακάρισμα. Εγώ της είπα ότι επειδή είμαι σίγουρος ότι δεν έχει μαγειρέψει θα έπρεπε να μου επιτρέψει να την πάω για φαγητό. Εκείνη αν και δίστασε για λίγη ώρα, τελικά ενέδωσε στην κατά τ’άλλα ανήθικη πρόταση μου αφού πηγαίναμε για να φάμε καλά. Είχα στο νου μου ένα καλό ιταλικό όμως σκέφτηκα ότι στην περίσταση θα ταίριαζε κάτι πιο ελεγκαντ κι έτσι πήγαμε στα Βλάχικα για σουβλιστό αρνί και κοκορέτσι. Το αποτέλεσμα; Τρέχαμε όλο το απόγευμα στο λόφο του Στρέφη για να χάσουμε τις θερμίδες ώσπου τα έφτυσα σε κάποια φάση και άραξα για ένα φραπέ στην Καλλιδρομίου παρακολουθώντας την να περνάει κάθε δέκα λεπτά μπροστά από το περίπτερο στη γωνία με τη Μπενάκη. Κάποια στιγμή τα δέκα λεπτά έγιναν μισή ώρα και η μισή ώρα τρεις και αυτή δεν είχε φανεί. Εγώ από την αγωνία μου είχα πιει ήδη μισό μπουκάλι ουίσκι χωρίς όμως αξιοσημείωτα αποτελέσματα αφού και πάλι δεν κατόρθωσα να τη δω μπροστά μου. Σκέφτηκα να πάω στην αστυνομία για να δηλώσω την εξαφάνιση αλλά μου φάνηκε κάπως κουλό να πω ότι την ώρα που μια συνάδελφος σας έτρεχε κι εγώ την κοίταζα δε ξαναφάνηκε και πρέπει να τη βρείτε αμέσως γιατί έχω ακυρώσει και τη συγκέντρωση για τη μπάλα στο σπίτι με τα φιλαράκια. Όχι δεν ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω. Έβγαλα από την τσέπη μου ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο που είχα τυλίξει λίγο μεζέ για τη λιγούρα. Ανέβηκα προς το λόφο κουνώντας πέρα δώθε το μεζεκλίκι μπας και το μυρίσει και έρθει αφού όπως προηγουμένως είχα παρατηρήσει στο κοκορέτσι δε χαριζόταν. Και που είχα στην κατοχή μου αυτό το κομμάτι θαύμα ήταν και το καβάντζωσα σε μια ανύποπτη στιγμή που έκανε ένα σλάλομ στο τζατζίκι. Τίποτα, είχε εξαφανιστεί κι αυτή και ο μεζές, αφού ένα αδέσποτο μ’ένα σάλτο μορτάλε τσίμπησε το κρέας που για να πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν κρατούσα με τη δέουσα προσοχή. Ποια προσοχή δηλαδή που μάλλον αφηρημένος ήμουν αφού απελπισμένος καθώς ήμουν αποφάσισα να την πάρω τηλέφωνο να δω που βρίσκεται και γιατί σταμάτησε να κάνει κύκλους γύρω από το λόφο με αποτέλεσμα και τον καφέ μου να μην ευχαριστηθώ αλλά και να το ρίξω στο ποτό για να γίνει λίγο πιο δραματικό το όλο σκηνικό. Για κάτι τέτοιες φάσεις έχω και το Κύμα πικρό στην πλώρη μου κι αέρα στα πανιά μου όπου είναι ένα κι ένα για να χορέψεις το ζειμπέκικο σου και να ξεδώσεις όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω. Αφού άνοιξα το κινητό άρχισε ένας καταιγισμός από μηνύματα, τα περισσότερα από τους φίλους μου κυρίως όπου είχαν χάσει τη μπάλα με τη γυναίκα που τους είχα στείλει. Το δικό της έλεγε: «Έφτασα σπίτι και βρήκα τα παιδιά, μην αργήσεις και χάσεις τη μπάλα. Γκολ!».
Posted by
τσέλιγκας
at
2:00 AM
Monday, September 25, 2006
White Shadow
Posted by
τσέλιγκας
at
9:50 PM
Sunday, September 24, 2006
All-inclusive
Posted by
τσέλιγκας
at
8:05 PM
Saturday, September 23, 2006
Άτακτος
Posted by
τσέλιγκας
at
8:39 PM
Να 'τος, πετιέται, πετιέται!
Posted by
τσέλιγκας
at
10:59 AM
Νυχτερινές Ανησυχίες
Posted by
τσέλιγκας
at
1:54 AM
Friday, September 22, 2006
Βαβαβουμ day
Posted by
τσέλιγκας
at
7:52 PM
Thursday, September 21, 2006
Το άστρο της βραδιάς
(δέκα λεπτά αργότερα)
Θα γράψω μεν ότι το ποστ συνεχίζεται αλλά ιδέα δεν έχω πότε θα συμβεί αυτό. Έκτακτο τηλεφώνημα απ’ τη δουλειά κι άντε να βγαίνω μέσα στη βροχή. Δε με πάει αυτή η βδομάδα, με βλέπω να παίρνω καμία άδεια την επόμενη.
Posted by
τσέλιγκας
at
8:29 PM
Wednesday, September 20, 2006
Άσμα ηρωϊκόν και άβγαλτον...
-Και που λες μπορεί να μην μένω κέντρο αλλά έχω όλες αυτές τις παροχές σε καινούριο διαμέρισμα δίνοντας μόνο 300 ευρώ.
-Καλά δίνεις στο ενοίκιο 300 ευρώ, εμένα θα μου δώσεις το τηλέφωνο σου γιατί πρέπει να φύγω;
-Σ’ έπιασε κόψιμο ε;
-Άσε κοντεύω να χεστώ πάνω μου, λοιπόν;
-69xxx, πάρε με όταν νιώσεις καλύτερα.
Σίγουρα μετά τις γκαζόζες δεν ένιωθα καλύτερα αλλά πήρα τα ρίσκα μου. Έτσι κι εκείνη ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο της για να πάμε στο κέντρο όπου εμφανιζόταν η γνωστή αοιδός Στέλλα Μπεζαντάκου. Στη συνέχεια με τράβηξε σ’ ένα στριπτιτζάδικο ενώ καταλήξαμε να τρώμε πατσά νωρίς τα ξημερώματα λίγο πριν χωρίσουν οι δρόμοι μας και πάει ο καθένας στη δουλειά του. Περιμένω τώρα πως και πως τα νέα σχήματα μπας και πάμε σε κανένα σωστό καλλιτέχνη.
Posted by
τσέλιγκας
at
9:06 PM
Tuesday, September 19, 2006
I Was Doing Alright
Posted by
τσέλιγκας
at
5:46 PM
Monday, September 18, 2006
Όπως μυστικά κι ανήθικα...
-Έχεις κανονίσει τίποτα για το μεσημέρι;
-Όχι, τίποτα απολύτως.
-Ωραία, θα έρθεις σπίτι να φάμε μαζί.
-Εντάξει (δε χωράν ντροπές σε αυτά).
-Παστίτσιο έχουμε, το τρως;
-Ε, είμαι λίγο αλλεργικός στη μπεσαμέλ αλλά δε θέλω να σε προσβάλλω.
Εντάξει το παστίτσιο ήταν θεϊκό και μαζί με τη ρετσίνα Κεφαλλονιάς έγινα για τα καλά. Ήρθαν και τα σταφύλια στο τέλος και είχα απλωθεί σ’ έναν καναπέ κάνοντας αναπνοές μην τυχόν και ξεχαστώ και πάθω καμιά ασφυξία. Αφού επανήλθα σ’ ένα βαθμό πήρα τα μπαγκάζια μου για να φτάσω στην Καμάρα στο σπίτι καλού φίλου που θα με φιλοξενούσε το πρώτο βράδυ. Αφού σαπίσαμε δεόντως με τον προβλεπόμενο τρόπο τον άφησα να διαβάσει για την τελευταία εξεταστική του και συναντήθηκα με έτερο Καππαδόκη παύλα ζυθολάγνο ο οποίος την επομένη με οδήγησε στον πασά-Πρασσά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία από μόνη της. Αφού περάσαμε σεντονάδικα ειδικευμένα για ανθρώπους με ακράτεια όπου η λέξη κατούρημα δέσποζε σε όλες τις γωνίες του μαγαζιού, κάναμε άλλη μία στάση σε διπλανό κατάστημα με ακόμη πιο κορυφαίες επιγραφές και τελικά την πέσαμε λίγο παρακάτω σε δύο ξανθιές. Στη συνέχεια καταλήξαμε σε δύο βάις όπου έφεραν αφροδισιακό μεζέ καβουρόψυχα αλλά ήταν από κονσέρβα κι έτσι δε φάγαμε γιατί ιδέα δεν έχω τι θα γινόταν μετά. Αργότερα πάντως κόντεψε να με πάρει ο ύπνος στην καρέκλα κι έτσι γύρω στις 3 αποσύρθηκα. Την επόμενη μέρα κι έπειτα από έναν καφέ πίσω από τη ροτόντα τέθηκε το ζήτημα του φαγητού. Το ίδιο ζήτημα τέθηκε και το βράδυ γι’ αυτό και θα αναφέρω εντελώς συνοπτικά που μπορεί να φάει κανείς και αν, λέω αν, βρεθεί κανείς προς τα εκεί μπορεί να επισκεφθεί χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Ο Πρασσάς με τα σουβλάκια του είναι απίθανος αλλά δεν είναι πολύ κοντά στο κέντρο οπότε το απορρίπτουμε. Στην Τούμπα εκτός από τον ΠΑΟΚ υπάρχει και η Άμπελος αλλά και σε αυτήν με ταξί θα πρέπει να πάει κανείς. Αξίζει όμως. Μετά υπάρχει πάντα το κουρδιστό γουρούνι το οποίο έχει φαγητό και μπύρες και αξίζει ν’ακούσεις τον τύπο να λέει χαρακτηριστικά «Είναι όλα τέλεια». Εκεί εγώ έβαλα λίγο Βικτώρια Χαλκίτη, τέλεια, τέλεια, τέλεια αλλά χωρίς κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα. Το πιο θρυλικό μαγαζί νομίζω ότι είναι το Μέλαθρο των Ούζων στο οποίο τρως φτηνά και καλά μέχρι σκασμού και είσαι έτοιμος και για την επόμενη μέρα. Αν της δεις φοιτητής με αμπέχονα κι έτσι πας στο Ντιπ για Ντιπ και Μπιτ Παζαρ. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Από τη μία η πλατεία Άθωνος, απ’ την άλλη το Πιτ Παζάρ και μερικά άλλα σκόρπια. Πάντως το Ούζου Μέλαθρον είναι μαστ κι όποιος πάει ξαναπάει. Στη συνέχεια υπάρχει και ο Χαντζής με τα γλυκά όπου μπορεί κάποιος να τραφεί άνετα ακόμη και για μία εβδομάδα χωρίς να παρουσιάσει ζάχαρο. Που θα φας άλλωστε Καζάν Ντιπί με γάλα από 100% αληθινό βουβάλι; Για το βράδυ Σαββάτου εσύ είσαι κάπου άραγε που δε θα πω και πολλά διότι ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με μια κατάφωρη αδικία της ζωής κι έτσι βαθύτατα προβληματισμένος θα το ρίξω στην περισυλλογή. Ήταν η μέρα όπου με φιλοξένησε εκλεκτός ζυθολάγνος με πραγματικές υπηρεσίες ρουμ σέρβις και όχι σελφ όπως στη δουλειά που είχα πάει την Παρασκευή. Είχαμε και την ευκαιρία να μελετήσουμε και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό και γενικώς να κάνουμε ένα brainstorming περιωπής. Πάμε τώρα να σπάσουμε μερικά πιάτα έτσι για να γουστάρουμε.
Posted by
τσέλιγκας
at
10:49 PM
Saturday, September 16, 2006
Μπουγάτσα με ρακή
Posted by
τσέλιγκας
at
1:27 PM
Wednesday, September 13, 2006
Σαν παλιό σινεμά
-Τι να σφέρω; (Τι να σου φέρω)
-Σύκου. (Σύκο)
-Τι σήκου α; (Τι σήκω ρε)
-Σύκου ε λέου (Σύκο ρε λέω)
-Σίκουελ;
Εδώ το γράπωσε για τα καλά ο παραγωγός και έτσι έχουμε σήμερα τα γνωστά σε όλους μας σίκουελ. Αλλά νομίζω ότι ξεφύγαμε από το θέμα. Την επόμενη μέρα η σερβιτόρα δούλευε πάλι βράδυ κι έτσι ακούγοντας μια φιλική συμβουλή έριξα την πρόταση για σινεμά θερινό κατά προτίμηση έτσι ώστε να έχω μαζί μου έξτρα ζακέτα και φιδάκι για τα κουνούπια. Έπρεπε να βρεθεί μια μεταμεσονύχτια παράσταση την οποία όσο κι αν έψαχνα δε μπορούσα να βρω. Άντε το πολύ πολύ να άρχιζε στις 11 καμία, θερινό μετά τη μία δεν έπαιζε. Το είχα τάξει όμως και δε μπορούσα να πάρω τα λόγια μου πίσω. Μία λύση έμενε και την ξεστόμισα αμέσως μόλις συναντηθήκαμε και με ρώτησε ποιο έργο θα δούμε.
-Βασικά είναι δύο έργα με το ίδιο εισιτήριο, ένα γαλλικό κι ένα αμερικάνικο.
-Που θα με πας βρε κουλτουριάρη, σε καμιά κινηματογραφική λέσχη;
-Δεν το είχα σκεφτεί έτσι, μπορείς να το πεις και κινηματογραφική λέσχη.
-Ε δε θα μου πεις που θα πάμε;
-Σε ντράιβ ιν.
-Σε ντράιβ ιν; Ξέχασε το.
-Πως κάνεις έτσι, αφού σου έταξα σινεμά και δε μπορούσα να βρω παράσταση την ώρα που σχολάς.
-Μα εσύ έχεις μηχανή, τι να κάνουμε στο ντράιβ ιν, σούζες;
-Έχω κανονίσει να πάμε ν’αφήσουμε το μηχανάκι σπίτι του φίλου μου του Μίμη και να πάρουμε το διπλοκάμπινο αγροτικό του πατέρα του, έχει και δερμάτινα καθίσματα.
Στραβωμένη ανέβηκε στη σέλα και ξεκινήσαμε. Έδωσα το μηχανάκι στο Μίμη κι αυτός μου έφερε τα κλειδιά του πατέρα του. Έβαλα μπρος και ξεκινήσαμε. Το όχημα ήταν σούπερ. Είχε σιμπί μέσα και γενικά έσπερνε. Εγώ έπιασα κουβέντα με κάτι άλλους που βρήκα σε μια συχνότητα ενώ η σερβιτόρα προσπαθούσε να διαλέξει ανάμεσα σε cd του Βασίλη Τερλέγκα και του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Φτάσαμε στο μέρος όπου μπήκα με κόρνες και χειρόφρενα έχοντας πάντα κρεμασμένο ένα λευκό μαντίλι στην κεραία του οχήματος. Ποιος να το περίμενε ότι το μαντίλι αυτό θα βαφόταν κόκκινο. Εμπνευσμένη από την ταινία σκύβει προς τα κάτω κι εγώ τεντώνω τα χέρια μου προς τα πάνω για να πιάσω τον ουρανό στη στάση εκείνη που είναι ωσάν και εξυμνώ τον ύψιστο για το θείο δώρο. Που να φανταστώ ότι το χέρι μου θα βρει πάνω στο σιμπί θα το σπρώξει από τη βάση του και θα της έρθει καρακεντρισμένο πάνω στη μύτη; Αρπάζω το μαντίλι απ’ την κεραία κι αρχίζω να τη σκουπίζω. Φύγαμε άρον άρον γιατί η μύτη δε σταμάταγε και χάσαμε και το σίκουελ της ταινίας!
Posted by
τσέλιγκας
at
6:04 PM
Tuesday, September 12, 2006
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του...
-Πιάσε, της λέω.
-Δε γίνεται, μου απαντάει.
-Όχι πιάσε, επέμενα εγώ.
-Διστακτικά άπλωσε το δάχτυλο της.
-Τι ακριβώς κάνουμε;
-Δε βλέπεις ότι αυτό που μόλις μου έφερες να φάω είναι πιο κρύο κι απ’ το θάνατο του Φασμπίντερ της είπα όλο αγάπη και αυτή ξανάπλωσε το δάχτυλο της χωρίς να της το προτείνω εγώ αυτή τη φορά.
-Ξέρετε ακυρώθηκε μία παραγγελία και θα ήταν κρίμα να τα πετάξουμε, να σας φέρω άλλα;
-Όχι, είμαι σε δίαιτα, από συνήθεια θα τα έτρωγα κι αυτά.
-Τι να κάνω τότε;
-Δε μπορείς να σχολάσεις να πάμε για κανένα ποτό;
-Ναι αμέ, φύγαμε!
Ήταν απίστευτό, όλα όσα έβλεπα στις τσόντες τόσα χρόνια είχε έρθει ο καιρός να γίνουν πραγματικότητα και για εμένα. Μάσησα για λίγα δευτερόλεπτα μια τσίχλα με γεύση δυόσμο, μύρισα τις μασχάλες μου για να δω ότι είναι όλα εντάξει και κοίταξα τα νύχια στα δάχτυλα των χεριών μου. Ήταν όλα εντάξει, παπούτσια δε θα έβγαζα ότι και να γινόταν, ήμουν έξω από το πρωί και δεν είχα αλλάξει κάλτσες, μέχρι και ποντίκι θα σκότωνε η μπόχα. Ήρθε και η Αφροδίτη και ανεβήκαμε μαζί στο γέρικο DT μου.
-Καλέ αυτό είναι δίχρονο, θα βρωμάω λάδια, παραπονέθηκε.
-Πάλι καλά που δεν έχετε λάδια εκεί που δουλεύεις.
-Αυτό που λες με προσβάλλει!
-Μη δοκιμάσεις να πηδήξεις, θα πέσουμε και οι δύο και θα κάψεις και το πόδι σου στην εξάτμιση.
-Είσαι, είσαι, τι να σου πω, τι είσαι!
-Κρατήσου!
Τρέχαμε στην άδεια Καποδιστρίου και περίμενα όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις να πάρει τα χέρια της από τη μέση μου και να τα βάλει λίγο πιο χαμηλά. Είχαμε φτάσει στο Μαραθώνα όταν με ρώτησε αν ξέρω που πηγαίνουμε. Κατά διαόλου της απάντησα αλλά μάλλον δεν είχε μπει ακόμη στο νόημα. Είναι αυτό που λέμε θα φτάσω στου διαόλου τη μάνα μέχρι να με χουφτώσεις. Αποφάσισα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα κι έτσι άπλωσα το χέρι μου για να της πιάσω τη γάμπα. Προσπάθησε να μ’ εμποδίσει αλλά ήμουν σβέλτος κι έτσι κατάλαβα γρήγορα το λάθος μου. Η αρκουδότριχα συγκρινόταν άνετα με τη δική μου γι’ αυτό δεν ξαναπήρα τα χέρια μου απ’ το τιμόνι, άσε που το απαγορεύει και ο ΚΟΚ. Την πήγα στο Μπουρνάζι στην Παγωτομανία μπας και της το φέρω απέξω απέξω κι ενώ γλείφαμε χωνάκι με δύο μπάλες εκείνη, κυπελλάκι με τρεις εγώ μου λέει «Ωραίο το κόκκαλο club ε;». Κόκκαλο εγώ την κοιτούσα αποσβολωμένος και τρομαγμένη με ρώτησε αν μου στάθηκε κανένα κόκκαλο στο λαιμό. Αφού της υπενθύμισα ότι παγωτό τρώμε και όχι ψάρια άπλωσε το χέρι της και μου χάιδεψε το μάγουλο. Ενστικτωδώς έπιασα το απλωμένο χέρι της κι έκανα μια λαβή τζουντόκα και να σου το γκομενάκι ξαπλωμένο φαρδύ πλατύ στο πάτωμα.
-Αυτό δε μου το έχει ξανακάνει κανένας!
-Δεν είμαι όποιος κι όποιος κοριτσάκι μου.
Της έδωσα το χέρι μου για να σηκωθεί αλλά αυτή με τράβηξε κι έπεσα πάνω της.
-Δεν είναι το κατάλληλο μέρος.
-Το ξέρω, πάμε σπίτι μου.
-Καλά μόνη σου μένεις και δεν το λες τόση ώρα;
-Γιατί με ρώτησες;
-Πάμε.
Posted by
τσέλιγκας
at
5:19 PM
Monday, September 11, 2006
Η αλήθεια βρίσκεται στο λόγο του Θεού...
Posted by
τσέλιγκας
at
8:06 PM