Καθόμουν την προηγούμενη εβδομάδα στο γραφείο και σκεφτόμουν τι τραγική ημέρα επρόκειτο να είναι η Δευτέρα αφού είχα να συνεργαστώ με μία 100% ηλίθια, οι ερωτήσεις της οποίας είναι ικανές να σε οδηγήσουν στο φρενοκομείο. Κι ενώ σκεφτόμουν τρόπους διαφυγής για να κάνω μόνος τη δουλειά χτυπάει το τηλέφωνο και μια νεαρά φωνή με ζήτησε:
-Ο κύριος τσέλιγκας;
-Ο ίδιος.
-Σας τηλεφωνώ για το τάδε σεμινάριο που είχατε διαλέξει και το οποίο θα πραγματοποιηθεί από 3 μέχρι 14 Ιουλίου. Θα το παρακολουθήσετε τελικά;
-Βεβαίως.
-Ωραία δώστε μου τον αριθμό του φαξ σας για να σας στείλω τ’απαραίτητα έγγραφα.
Η από μηχανής Θεός μου άξιζε σίγουρα ένα κουτί εκλαιράκια και μία ανθοδέσμη με γλαδιόλες κι έτσι προετοιμάστηκα τη Δευτέρα με εμφάνιση γαμπρού, asics tiger, παντελόνι σωλήνα, φανελάκι αμάνικο με τυπωμένο το σύνθημα «ΑΕΛ και κόκα, σε βλέπω σαν μπόκα (τζούνιορς)». Δεν ήξερα πόση κίνηση θα συναντούσα στο ποτάμι κι έτσι έφτασα εκεί καμια ώρα νωρίτερα. Σχολιάσαμε για λίγο με το θυρωρό το μουντιάλ κι έπειτα ανέβηκα στο κυλικείο. Ήπια ένα καφέ και έψαξα για την αίθουσα που έγραφε το χαρτί που είχα στα χέρια μου. Κάθισα κάπου στη μέση και περίμενα να μαζευτούμε σιγά σιγά. Σε κάποια φάση ήρθε ένας τύπος ο οποίος πρέπει να ήταν Λαρισαίος και υπό συνθήκες θα μπορούσε να ήταν και θείος μου ο οποίος όμως δεν ήταν ο εισηγητής κι έλεγε διάφορα πράγματα γενικού ενδιαφέροντος ενώ σε κάποια φάση ήρθε κι ο τύπος που θα μας έκανε το μάθημα και έπειτα από μερικά λεπτά φιλοφρονήσεων αρχίσαμε τις συστάσεις. Ψυχοθεραπευτική ομάδα κανονικά, είμαι ο τάδε, δουλεύω εκεί, αγαπώ τη ζωή και στο μουντιάλ υποστηρίζω την Ιταλία. Κατάλαβα ότι ο τύπος ήταν άσχετος ενώ και ο διπλανός μου εκ δεξιών ήταν άτομο περιορισμένης αντίληψης γενικά. Το ζήτημα απέκτησε ενδιαφέρον όταν έφτασε μια καθυστερημένη (μόνο ως προς την ώρα) νεαρά η οποία φορούσε ένα αμάνικο μπλουζάκι με τη στάμπα Ροντέο Γκερλ, τις εντυπώσεις όμως κέρδιζαν τα μάτια της τα οποία είχαν ένα γαλαζοπράσινο χρώμα σαν νερά τροπικής παρθένας παραλίας. Στο διάλειμμα τη ρώτησα αν είχε καταγωγή από τη Νότια Καρολάινα ή αν είχε συγγενείς στο Τέξας αλλά τελικά έμαθα ότι ήταν απ’ τους εξωτικούς Καρδιτσίους Νήσους και ήτο αστυφύλακας γι’ αυτό και θεώρησα καλό να την ενημερώσω για το τεράστιο χιτ του Απόστολου του Σουγκλάκου «Αστυνομικίνα» από το πρώτο του cd Ραπ-ίσματα. Κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι αυτή τη συγκεκριμένη είχε στο νου του όταν έγραφε το άσμα πιάσαμε μία κουβέντα περί καταγωγών κι έτσι ξεκίνησα να εξηγώ για το Ρωσοπόντιο θείο ενός Κρητικού παιδιού από το σεμινάριο που είχε φύγει μετανάστης στη Γερμανία πολλά χρόνια πριν το μουντιάλ και είχε παντρευτεί μια ανηψιά του Μπενζ, αυτού του γνωστού με τις Μερτσεντές η οποία για να τον τιμήσει άλλαξε το όνομα της σε Μπενζαμίδου γεγονός που δεν της το συγχώρησε ποτέ η οικογένεια της. Λέγοντας λοιπόν αυτές τις μαλακίες οι οποίες όμως επ’ ουδενί δεν υπερίσχυαν αυτών που έβγαιναν από το στόμα του εισηγητή τις οποίες βαφτίζαμε και σεμινάριο βλέπω τη νεαρά κορασίδα βουρκωμένη από το κλάμα να τρέχει μακριά. Κανα πεντάλεπτο αργότερα τη βλέπω να έρχεται.
-Μην τολμήσεις να ξαναμιλήσεις παραλίγο να χάσω το φακό μου! Κάνει και 32 ευρώ.
-Ημερήσιοι είναι;
-Όχι μηνιαίοι.
-Σε κλέψανε, 12 κάνουν.
-Είναι και έγχρωμοι.
-Δηλαδή αυτό δεν είναι το φυσικό σου;
-Όχι.
-Και ποιό είναι;
-Σαν το δικό σου.
-Πλάκα κάνεις.
-Όχι.
-Μάλιστα, ωραία.
Στη συνέχεια έμαθα ότι είχε μόλις 1.25 βαθμό μυωπίας και κατάλαβα ότι ο μόνος λόγος για τον οποίον φορούσε τους φακούς ήταν το χρώμα.
Βάλε χρώμα στη ζωή σου λοιπόν το καλοκαιρινό μας σύνθημα, εγκαταλείπω διότι με καλούν για φαγητό.
