Μπριάμ με πατάτες

Στον απόηχο του ντέρμπυ μεταξύ ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού ακούστηκε η γνωστή καραμέλα για τη διαιτησία και εν προκειμένω τον άρχοντα του αγώνα μεσιέ Μπριάκο ο οποίος σαν μέγας αληταράς που είναι διέκοψε τον αγώνα και δεν επέτρεψε στους οπαδούς του ΠΑΟΚ να πετάξουν και τα υπόλοιπα πλακάκια που είχαν μαζί τους ενώ στα πρακτικά έχουν καταγραφεί και 14 κινητά τα οποία δεν πρόλαβαν να πεταχτούν, τα οποία σύμφωνα με έγκυρες ανεπιβεβαίωτες φήμες είναι καρτοκινητά της vodafone που χρησιμοποιούνται για νόμιμες συνακροάσεις. Είμαι Παναθηναικός (και ΑΕΛ μη ξεχνιόμαστε) και η μπάλα που βλέπω από την ομάδα μου δε μου αρέσει, είναι για τα μπάζα, στις αλάνες βλέπεις περισσότερο θέαμα και δε γουστάρω η ομάδα που κερδίζει το πρωτάθλημα να παίζει τόσο χάλια κι αν δε σοβαρευτούν μερικοί άνθρωποι στη διοίκηση μη σώσουμε και πάρουμε ποτέ τον τίτλο. Θα μου πεις παίζει ο Ολυμπιακός καλή μπάλα; Όχι δεν παίζει καλή μπάλα κι ας τρελαίνονται όλοι κάθε Κυριακή με το θέαμα που βλέπουν (φαντάζομαι ότι τα μάτριξ του γηπέδου θα δείχνουν φάσεις από άλλα παιχνίδια) αλλά παίζει καλύτερα απ'όλους τους υπόλοιπους και γι'αυτό θα πάρει το πρωτάθλημα. Υπάρχουν φάσεις που βλέπουμε στο βίντεο ξανά και ξανά και δυσκολευόμαστε να αποφανθούμε, όμως χωρίς καμία δυσκολία παίρνουμε το κεφάλι του διαιτητή επειδή καταλόγισε δύο οφσάιντ ή ένα πέναλτι και σίγουρα τα έχει πάρει και μεροληπτεί. Κανένας διαιτητής δε δικαιούται να κάνει ανθρώπινα λάθη στην Ελλάδα, όλα μα όλα είναι σικέ, όλα στημένα και για τους διαιτητές και μόνο πρέπει να ισχύσει ξανά το μέτρο της κρεμάλας στο Σύνταγμα για παραδειγματισμό. Διότι όλοι εμείς στη δουλειά μας δεν έχουμε κάνει ποτέ και κανένα λάθος, είμαστε όλοι άψογοι. Αντί να κοιτάει ο καθένας τα χάλια της ομάδας του κάθεται και κλαίγεται σαν μυξοπαρθένα. Φτιάξε ομάδα κύριε η οποία να παίζει μπάλα και όταν αδικηθείς βγες και βροντοφώναξε το αλλά με τόση καχυποψία και φανατισμό είμαστε άξιοι για συνθήματα του τύπου "Υπάρχει μια κροτίδα για κάθε καρωτίδα"...

Δε γαμάς που δε γαμάς, δεν πας για ψάρεμα;

Πήγα χθες να δω το περιβόητο νέο-γουέστερν με τους gay καουμπόηδες έχοντας ακούσει πολύ καλά λόγια και από φίλους που την είχαν ήδη δει αλλά και από κριτικές που διάβασα σε διάφορα site. Δεν έμεινα ικανοποιημένος από το συνολικό αποτέλεσμα, κάτι που είχε συμβεί πρόσφατα και με την ταινία Cache (Κρυμμένος), την οποία ακολουθούσαν διθυραμβικές κριτικές. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί πρέπει να ψάχνουμε για αριστουργήματα σε μια εποχή όπου ο κινηματογράφος γενικά δεν διανύει και την καλύτερη εποχή του. Προσωπικά μιλώντας πάντα την τελευταία πενταετία δε θυμάμαι να έχω δει κάποιο αριστούργημα. Πολύ καλές ταινίες ναι, αλλά μέχρι εκεί.

Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι πολύ αργό. Οι απόψεις εδώ διίστανται για το αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό κι αυτό συμβαίνει επειδή το δεύτερο μέρος είναι εκρηκτικά γρήγορο με αποτέλεσμα μέσα σε πέντε λεπτά να έχουν περάσει μήνες ή ακόμη και χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο κατέληξε το πρώτο μέρος να γίνει βαρετό και το δεύτερο απαράδεκτο από πλευράς «ταχύτητας» πάντα. Η φωτογραφία είναι πάρα πολύ καλή και είναι εκείνο το στοιχείο της ταινίας το οποίο εγώ ξεχώρισα περισσότερο. Η μουσική μάλλον αδιάφορη χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορεί να χαρακτηριστεί κακή. Οι ερμηνείες ήταν επίσης καλές χωρίς όμως να έχουν κάτι το μοναδικό. Ο Χιθ Λέτζερ σε ρόλο ?δε λες κουβέντα, κρατάς κρυμμένα μυστικά (του Brokeback Mountain) και ντοκουμέντα? ξεχωρίζει αλλά δεν είναι για Όσκαρ όπως επίσης και η Μισέλ Γουίλιαμς, ο χαρακτήρας της οποίας θα μπορούσε να είχε δουλευτεί πολύ περισσότερο. Ο Τζέικ Τζίλενχαλ περίμενα να παίξει καλύτερα σ’ένα ρόλο που φαινομενικά τουλάχιστον του πήγαινε γάντι. Το σενάριο επίσης είχε αρκετές αδυναμίες τόσο στο πρώτο μέρος όπου η ερωτική επαφή μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι πολύ απότομη όσο και στο δεύτερο όπου αφήνει κάποια κενά. Στη θέση των Ennis Del Mar και Jack Fuckin’ Twist θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε ζευγάρι που δεν έχει την ευκαιρία να ζήσει τον έρωτα του όμως αυτό δεν κάνει την ταινία έναν ύμνο στον έρωτα, μη ξεχνάμε άλλωστε πως και ο Τιτανικός ένα love story ήταν που σάρωσε τα όσκαρ.

Εν κατακλείδι πιστεύω ότι είναι μία μέτρια προς το καλή ταινία που αξίζει να τη δει κάποιος, μετά λύπης μου όμως διαπιστώνω ότι η λέξη gay έγινε πουκάμισο που φορέθηκε πολύ και δε φυλάχτηκε με αγάπη και σεβασμό όπως θα έπρεπε.

Εγώ ειμαι Εγώ κι Εσύ είσαι Εσύ, ποιός είναι ο βλάκας;

Εγώ: Σκεφτόμαστε να πάμε σινεμά και λέμε για το τάδε έργο. Βρήκαμε αυτές τις ώρες προβολής που είναι πιο βολικές σε αυτούς τους κινηματογράφους.
Εσύ: Εντάξει, θα μιλήσω και με την Μ. και θα σου πω.

(μία ώρα αργότερα)

Εσύ με sms: Τελικά δε θα μπορέσουμε να έρθουμε σινεμά γιατί δεν προλαβαίνουμε επειδή πρέπει λίγο αργότερα να πάω να πάρω τα εισιτήρια για Ισπανία από ένα παιδί.

Για μια τρύπια πιτζάμα

Κατεβαίνω το πρωί στο ψιλικατζίδικο για ν’αγοράσω γάλα και εφημερίδα, κλειστό. Φτου σου γκαντεμιά σκέφτομαι, άντε να πάω τώρα μέχρι το επόμενο με τη σαγιονάρα, το λαμέ σορτσάκι που μας είχαν δώσει στο στρατό και το κόκκινο μπουφάν, μέχρι αύριο θα γελάει η γειτονιά αλλά ενέδωσα στον πειρασμό γιατί με είχε πιάσει και μια δυσκοιλιότητα και έπρεπε να βρω επειγόντως γάλα για τα all bran μου και φυσικά εφημερίδα για να έχω και κάτι να κάνω την ώρα της υπομονής. Φτάνω στο επόμενο κλειστό κι αυτό, θυμήθηκα τα σοφά λόγια του Μάκη, όχι δε γίνεται δεν είναι δυνατόν και στάθηκα απορημένος στην άκρη του πεζοδρομίου. Να πήγαινα μέχρι το σούπερ μάρκετ; Ίσως ήταν καλή ιδέα γιατί χρειαζόμουν και all bran λόγω μιας δυσκοιλιότητας που με είχε πιάσει το τελευταίο δωδεκάωρο με αποτέλεσμα μία ιδιάζουσα ανησυχία να την έχω. Πράγματι έτσι έγινε έφτασα στο σούπερ μάρκετ και βλέπω το φορτηγό-ψυγείο του Ολύμπου να ξεφορτώνει. Το σούπερ όμως κλειστό. Έριξα τα μούτρα μου και πλησίασα τον οδηγό.

-Ρε μάστορα, πέρασα από δύο ψιλικατζίδικα για να βρω γάλα τίποτα κλειστά, ήρθα κι εδώ τώρα πάλι τα ίδια, να πάρω ένα μπουκαλάκι να κάνω τη δουλειά μου;
-Σε μισή ώρα ανοίγουν, κάνε καμια βόλτα και ξαναέλα.
-Συγγνώμη αλλά τι ώρα είναι;
-7:30;
-Και με παραξένεψε αυτή η αδικαιολόγητη συννεφιά, οφείλω να το πω.
-Μπα μην ανησυχείς μια χαρά είναι ο καιρός απλά δε ξημέρωσε για τα καλά.
-Να’σαι καλά μάστορα.

Μου κορνάρισε κι έφυγε. Τι να πεις μετά. Τίποτα. Γύρισα σπίτι έφτιαξα ένα καφέ και ξάπλωσα για να χορτάσω τον ύπνο μου και είδα ένα παράξενο όνειρο. Είχα ξυπνήσει λέει από τ’άγρια χαράματα χωρίς να το καταλάβω φόρεσα το σορτσάκι που μας δώσαν στο στρατό, σαγιονάρες κι ένα κόκκινο μπουφάν, σα σημαδούρα δηλαδή ήμουνα και έψαχνα για ανοιχτό ψιλικατζίδικο ώστε να πάρω γάλα και εφημερίδα κι ότι τελικά το κατάλαβα όταν μου είπε την ώρα ο οδηγός ενός φορτηγού-ψυγείου έξω από το σούπερμάρκετ και μετά εγώ γύρισα σπίτι κι έφτιαξα έναν καφέ για να κοιμηθώ. Αγουροξυπνημένος καθώς ήμουν από τ’ όνειρο κοίταξα το ρολόι δίπλα μου και είδα ότι ήταν 7 και κάτι πολύ νωρίς ακόμη για Σαββατιάτικο ξύπνημα. Έριξα λίγο νερό στα μούτρα μου και πήγα στο ψυγείο. Βλέπω το μπουκάλι με το γάλα, δύο δάχτυλα είχε μέσα μόνο έπρεπε να βγω ν’αγοράσω. Πήγα στον καναπέ ξάπλωσα κι άνοιξα το ραδιόφωνο. Τεντωνόμουν και χουζούρευα όταν άκουσα το παρατεταμένο χτύπημα του κουδουνιού. Το ραδιόφωνο πρόδιδε ότι είμαι στο σπίτι αλλά βαριόμουν ελεεινά να πάω ν’ανοίξω. Το χτύπημα του κουδουνιού συνεχιζόταν και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Κοιτάω από το ματάκι και βλέπω τρία μικρά παιδάκια. Τους ανοίγω και αρχίζουν να μου λένε τα κάλαντα. Τα έχασα προς στιγμήν κι έτσι τα ρώτησα τι μέρα είναι. 13 Νοέμβρη μου απάντησαν εν χορώ και απόρησα με τον εαυτό μου που είχε ξεχάσει μία τόσο σημαντική ημερομηνία. Πήγα γρήγορα στο δωμάτιο μου για να τους δώσω μερικά χρήματα ενώ αυτά άρχισαν να ραπάρουν στο ρυθμό του «Πόσο μαλάκας είσαι». Τους ρώτησα μήπως είχαν στο ρεπερτόριο τους και τίποτα από Άντζελα Δημητρίου και τότε ο ένας άρχισε να φέρνει τις στροφές του ο άλλος να χτυπάει παλαμάκια και ο τρίτος να τραγουδάει «Ποιός είσαι που για σένα θα πονέσω / Ποιός είσαι και γιατί να σε πιστέψω / Ποιός είσαι που νομίζεις θα λυγίσω / Ποιός είσαι τελικά για ν’αγαπήσω / Ποιός είσαι». Εμφανέστατα συγκινημένος έβγαλα και τους έδωσα από 69 ευρώ και γύρισα στον καναπέ. Λίγο αργότερα άκουσα να χτυπάει το τηλέφωνο. Σηκώνομαι και κοιτάω την ώρα στο μεγάλο εκρεμές του σαλονιού και βλέπω ότι είναι μόλις 7. Ούτε ένα Σάββατο δε μ’αφήνουν να κοιμηθώ με την ησυχία μου μουρμούρισα, το έκλεισα και γύρισα πλευρό.

Πηγές Πληροφοριών

Τις τελευταίες μέρες έχω βρεθεί σε διάφορες συζητήσεις που λίγο η πολύ περιστρέφονται γύρω από την ενημέρωση, την πληροφόρηση, την παραπληροφόρηση ενδεχομένως και γενικότερα την αλλαγή ανάμεσα στις διάφορες δεκαετίες και τις ειδήσεις που μαθαίνει ο κόσμος πλέον. Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτές τις συζητήσεις έχει και το internet το οποίο έχει γίνει το ευαγγέλιο ή η καραμέλα αναλόγως την σκοπιά που θα το δεις. Το Internet είναι μία ανοιχτή πηγή πληροφοριών και ως εκ τούτου καθίσταται και μη αξιόπιστη. Σημαίνει αυτό πως ότι διαβάζουμε στο Internet είναι αναξιόπιστο, ψέμμα και δεν αξίζει μία ως είδηση; Όχι βέβαια. Ας δώσω όμως ένα απλό παράδειγμα για να γίνω κατανοητός. Ακόμη και σήμερα αν δοκιμάσει κάποιος να κάνει αναζήτηση για τη λέξη «ληστές» στο Google θα διαπιστώσει ότι το πρώτο αποτέλεσμα παραμένει ο ΟΤΕ. Αν αναλογιστεί κανείς τι ποσοστό χρηστών κατάφερε αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να φανταστεί ότι ανάλογα περιστατικά μπορεί να συμβούν και εν αγνοία μας. Τι συμβαίνει λοιπόν; Μαθαίνουμε ειδήσεις αλλά δεν ενημερωνόμαστε κι ας πιστεύουμε το δεύτερο. Τώρα τι είναι αυτές οι ειδήσεις, τι υπόσταση έχουν, πως και γιατί κάποιος άλλος το ξέρει και όχι εμείς. Ένα ακόμη παράδειγμα με αφορμή τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Κοκορευόταν διάφοροι δημοσιογράφοι για τις διασυνδέσεις τους, τις γνωριμίες, τα κονέ και τις έγκυρες πληροφορίες. Τι αποδείχτηκε; Ότι κανείς δεν ήξερε τίποτα. Ούτε την ακριβή ημέρα του ανασχηματισμού, ούτε και τη σύνθεση του η οποία για να λέμε και τα πράγματα με τ’όνομα τους ήταν έκπληξη για τους περισσότερους. Αν έβαζες κάτω όλες τις πιθανές συνθέσεις των δημοσιογράφων πάλι στην τελική σύνθεση δε θα έφτανες. Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει για το indymedia και για την ανεξάρτητη ενημέρωση που αυτό παρέχει. Ανεξάρτητη ναι αλλά δεν είναι πάντα έγκυρη. Και με τις κλειστές πηγές τι γίνεται; Και ποιές είναι τελικά αυτές οι κλειστές πηγές; Αν π.χ εγώ ακούσω με τα ίδια μου τ’αυτιά από τον πρωθυπουργό ότι αύριο θα γίνει ανασχηματισμός ε αυτό είναι πληροφορία από μία κλειστή πηγή και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Μπορεί να έχει πολύς κόσμος όμως πρόσβαση σε κλειστές πηγές; Σίγουρα όχι. Επομένως τι γίνεται; Όχι και πολλά πράγματα τελικά. Μαθαίνουμε ειδήσεις και αισθανόμαστε ήσυχοι ότι ενημερωθήκαμε, ότι δε μας πιάσαν κορόιδα και ίσως αυτό να μας αρκεί...

Hard to Imagine

Καθόμουν τις προάλλες σε μία στάση λεωφορείου ώσπου τσουπ σκάει μύτη φάντης μπαστούνης συμμαθητής από το λύκειο από αυτούς που νομίζεις ότι οι παρτίδες μαζί τους τελείωσαν τη μέρα που πήρατε μαζί τ’απολυτήριο αλλά φυσικά έχεις λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο, τον απρόβλεπτο παράγοντα τύχη που εν προκειμένω τον λες ατυχία. Βγάζω τα γυαλιά μου για να σιγουρευτώ ότι είναι όντως το πρόσωπο που θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια, τους ρίχνω κι ένα σκούπισμα με την ευκαιρία, τα ξαναφοράω πακέτο με χαμόγελο φονικό συνδυασμό έκπληξης-χαράς-τι θες εσύ εδώ-όχι δε θ’αλλάξουμε τηλέφωνα-που’ναι τα ωραία χρόνια του σχολείου όλα μαζί χτυπημένα στο μπλέντερ για τρία περίπου λεπτά μαζί με δύο ασπράδια αυγών από πτηνά που έχουν νοσήσει πρόσφατα με τον ιό ΗΝ23ΑΒ42CF6GX και μία κουταλιά της σούπας ζάχαρη άχνη.

Εδώ ακολουθεί η τριλογία «Μια φορά θυμάμαι μ’αγαπούσες τώρα σιωπή» η οποία αποτελείται από τα εξής έργα:

- Πόσα χρόνια έχω να σε δω, πες μου τι κάνεις και πως είσαι

- Θυμάσαι τον τάδε, τον δείνα και τον άλλον; Εσύ αλήθεια ποιους συναντάς ακόμη;

- Πότε θα συναντηθούμε όλοι μαζί;

Αβάσταχτα φιλοσοφικά ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα και τις υποκλοπές καθ’ όλη τη διάρκεια τόσο της αναμονής όσο και της διαδρομής ώσπου το πράγμα χοντραίνει και αρχίζει να μιλά για τον πατέρα του που έγινε διευθυντής στην τράπεζα και τα επιτεύγματα του και για όποιον δεν κατάλαβε όλα τα θετικά (αν μπορεί να βρει κανείς έστω και κάτι) της ελληνικής οικονομίας (εδώ γελάμε) τα χρωστάμε στον μπαμπά του Βασίλη, ναι μάλιστα μόνο αυτός μας σώζει. Η πολιορκία συνεχίζεται όταν αλλάζει παιχνίδι από τα δεξιά στ’αριστερά και πάμε στη μάνα του μία παρασκευάστρια η οποία όμως αυτοσυστηνόταν ως μικροβιολόγος και τα επιτεύγματα της οποίας εκθείαζε με πάθος ο Βασίλης και πάλι καλά που υπάρχει και η μάνα του δηλαδή γιατί οι νέοι γιατροί δε ξέρουν τη τύφλα τους και σώζει εκείνη τα πράγματα με την εμπειρία της και ουσιαστικά κάνει δουλειά γιατρού.

Ο Θεός όμως είναι μεγάλος και μου στέλνει στην επόμενη στάση νεαρά κορασίδα με το κλασικό πλέον βιβλίο των Ψηφιακών του Mano ανά χείρας οπότε κι εγώ διακόπτω το Βασίλη για να πάω να χαιρετίσω τη γνωστή μου και με το ρίσκο να φάω τσαντιά προχωρώ στο σύστημα γιουρούσι:

-Σου φτιάχνω όσους χάρτες Καρνώ θες αρκεί να υποδυθείς τη γνωστή μου για να ξεφορτωθώ εκείνον τον τύπο στο βάθος.
-Δίνω σήμερα κι ούτε ένα πασάλειμμα δεν έχω κάνει, πες μου τι να διαβάσω μπας και πάρω κανένα πενταράκι.

Ξεκινάμε λοιπόν το διάβασμα όταν βλέπω το Βασίλη να πλησιάζει, θα τον διώξω εύκολα σκέφτομαι με τη δικαιολογία ότι η κοπέλα δίνει, θέλει βοήθεια κ.λ.π. όμως η τύχη που λέγαμε έριξε το σαρκαστικό της γέλιο και ακούω το Βασίλη να λέει:

-Μαρία τι κάνεις;
-Ορίστε;
-Η Μαρία η φίλη της Κικής δεν είσαι; Εγώ είμαι ο αδερφός της.
-Ωχ ναι, σ’έχω δει μια φορά σπίτι σας, καλά είσαι;
-Ε ξέρεις τώρα μεταπτυχιακά, ετοιμάζομαι να πάω και στρατό, εσύ δίνεις;
-Ναι έχω κάτι μαθηματάκια ακόμη.
-Και το φίλο μου από εδώ που τον γνωρίζεις; Ήμασταν συμμαθητές ξέρεις.
-Α δε μου είπε τίποτα, που να ξέρει και ο άνθρωπος ότι γνωρίζω την αδερφή σου.
-Ναι αλλά εσύ που τον γνώρισες;
-Που να σου λέω τώρα μεγάλη ιστορία, η Μαρία καλά;
-Η Μαρία καλά είναι αλλά νομίζω ότι κάτι μου κρύβετε εσείς οι δύο.
-Τίποτα δε σου κρύβουμε καλέ, τι να σου κρύψουμε;
-Το πως γνωριστήκατε!

Πετάγομαι εκεί για να σώσω λίγο την κατάσταση

-Στη συναυλία των Stereo MC’s το 2003 ρε Βασίλη γνωριστήκαμε, δεν είναι κανένα κρατικό μυστικό.
-Συγκρότημα είναι αυτό;
-Ε ναι.
-Ε εγώ δεν το ξέρω.

Η κοπέλα σκύβει συνωμοτικά στ’ αυτί μου και μου ψιθυρίζει «μεταξύ μας ούτε κι εγώ, μήπως πέταξες καμία μπαρούφα;»

Ήταν μία από τις περιπτώσεις όπου χρειάζεσαι δραστικά μέτρα έτσι λοιπόν κι εγώ πατάω το κουμπί της στάσης, τους χαιρετάω βιαστικά και κατεβαίνω στην επόμενη νομίζοντας ότι γλίτωσα. Μέσα στη φούρια όμως ξέχασα ότι κρατούσα το βιβλίο της για να της δείξω κάτι πραγματάκια οπότε ω τι συμφορά θα έπρεπε να περιμένω στη στάση μπας και γυρίσει πίσω να της το δώσω. Πετάγομαι σε παρακείμενο τυροπιτάδικο να πάρω έναν καφέ και κάθομαι στη στάση για να περιμένω. Αρχίζω να ξεφυλλίζω και το βιβλίο μπας και βρω κανένα τηλέφωνο για να γίνει η συνεννόηση πιο ανθρώπινη, όνομα δεν είχε πουθενά γραμμένο ούτε από τον ΟΤΕ θα μπορούσα να τη βρω, απελπισία σκέτη θα έπρεπε να περιμένω. Ένα μισάωρο αργότερα κι αφού είχα σκυλοβαρεθεί σκέφτομαι να πάω να αγοράσω κάτι cd που ήθελα και μετά να πάω στο πανεπιστήμιο να βρω την αίθουσα που γράφουν και να την περιμένω εκεί. Ξεκινάω λοιπόν όταν δέκα μέτρα παρακάτω ακούω από το απέναντι πεζοδρόμιο «Τσέέέέέέέλιγκααααααααααα» και βλέπω τη νεαρή φοιτήτρια ευτυχώς μόνη. Της κάνω νόημα να περιμένει κι ότι θα περάσω απέναντι ενώ το ίδιο νόημα μου κάνει και αυτή. Συναντηθήκαμε τελικά στη διαχωριστική γραμμή του δρόμου, σημείο που δεν το θεώρησα ιδανικό για συζήτηση, περάσαμε ξανά απέναντι στη μεριά της κι άρχισε να μου λέει για την προσπάθεια της να μάθει τα στοιχεία μου από το Βασίλη ώστε να με βρει και να πάρει πίσω το βιβλίο της. Φυσικά του είπε όλη την αλήθεια αλλά μου ζήτησε ένα τεράστιο συγγνώμη και με προσκάλεσε για καφέ αφού το μάθημα το είχε χάσει έτσι κι αλλιώς. Της είπα ότι εκείνη την ώρα το μόνο που ήθελα ήταν να παίξω ένα στοίχημα εκείνη όμως επέμενε και κατσικώθηκε δίπλα μου. Πήγαμε στο πρακτορείο μαζί και τη ρωτάω τι προβλέπει για το Ρεάλ ? Άρσεναλ. Μου λέει ότι επειδή ο Μπέκαμ είναι Άγγλος αυτή θα το έπαιζε διπλό, σκέφτομαι ότι δεν πάει με τα καλά της και βάζω στάνταρ άσο. Φυσικά κέρδισε εκτός έδρας η Άρσεναλ...

Are you talking to me?

Διότι αν δεν παινέψεις και το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Είναι γνωστό ότι όλοι μας λίγο πολύ κάνουμε παράπονα για την εξυπηρέτηση από τις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, ΔΕΚΟ, τράπεζες κ.λ.π. ειδικά δε αν πρόκειται για τηλεφωνική εξυπηρέτηση δεν είναι λίγες οι φορές που σου έρχεται κυριολεκτικά να σπάσεις το τηλέφωνο. Το τελευταίο τρίμηνο το κινητό μου άρχισε να τα παίζει, θέλει φόρτιση καθημερινά ενώ και η ποιότητα λήψης του πάει από το κακό στο χειρότερο ακόμη και σε περιοχές που όπως λέμε έπιανε ?καμπάνα?. Εδώ και μερικές μέρες όμως το κακό παράγινε κι έτσι η αντικατάσταση που γενικά και αόριστα σκόπευα να κάνω έγινε ένα από τα θέματα της επικαιρότητας με αποτέλεσμα να μπω στη διαδικασία αναζήτησης συσκευής. Ξεχώρισα μερικά μοντελάκια που μου άρεσαν και τηλεφώνησα στον ΟΤΕ της περιοχής έτσι ώστε να πληροφορηθώ τιμές και διαθεσιμότητα διότι το site τους στις τιμές αφενός δεν ενημερώνεται και πολύ συχνά για τη δε διαθεσιμότητα ούτε λόγος. Ο παρακάτω διάλογος είναι πέρα για πέρα αληθινός αν και μπήκα στον πειρασμό για να τον επεκτείνω λιγουλάκι.

-ΟΤΕ, παρακαλώ;
-Καλημέρα σας, θα ήθελα να με συνδέσετε με το ΟΤΕshop παρακαλώ.
-Τι ακριβώς θέλετε;
-Να ρωτήσω για τη διαθεσιμότητα κάποιων συσκευών.
-Μισό λεπτό, παρακαλώ.
-Ευχαριστώ.
(Και εγένετο η σύνδεση)
-Παρακαλώ;
-Καλημέρα σας, θα ήθελα να ρωτήσω για τη διαθεσιμότητα των παρακάτω μοντέλων blah blah...
-Α, θέλετε το τμήμα κινητής τηλεφωνίας, περιμένετε λιγάκι.
(Ακούω μια μίνι συνεννόηση κι έρχεται μία γυναίκα στο τηλέφωνο)
-Μπορείτε αν έχετε την καλοσύνη να ξανακαλέσετε στο τάδε νούμερο;
-210-blah blah είπατε;
-Ναι.
-Σας ευχαριστώ πολύ.
-Ωραία φωνή έχετε.
-Ευχαριστώ (με εμφανή τα σημάδια του κοκκινίσματος στα μάγουλα).
-Γεια σας.
-Καλημέρα σας.

Αν είχαν και τις συσκευές που ήθελα θα μιλούσαμε για το πρότυπο της εξυπηρέτησης ?

Street Fighting Man

Έλαβα την πρόσκληση με τηλεγράφημα. Θα προτιμούσα ένα ταχυδρομικό περιστέρι αλλά μέρες που είναι ας φυλάμε τα νώτα μας, ποτέ δε ξέρεις τι γίνεται, είναι μολυσματικά από τη φύση τους τα συγκεκριμένα πουλιά μην το ρισκάρουμε τόσο πολύ.

ΖΟΥΡΛΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΠΑΡΤΙ ΣΤΟΠ. ΠΕΣ ΣΕ ΠΑΛΙΟΠΑΡΕΑ, ΗΛΙΑ ΚΑΙ ΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΘΑ’ΧΕΙ ΑΙΔΙΟΚΡΑΤΕΙΑ ΣΤΟΠ. ΦΕΤΟΣ ΝΤΥΝΟΜΑΣΤΕ ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟΠ. ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟΠ.

Έπρεπε λοιπόν να κανονίσω τα σχετικά όπως να πάω στο μόδιστρο μου για το καθιερωμένο αποκριάτικο κοστουμάκι μου, να κατέβω στο κελάρι για να βρω το καλό το κρασί αλλά και να πήξω λίγη γιαούρτη και να ετοιμάσω από το μανούρι το καλό μαζί με δύο σούβλες κοκορέτσι. Δεν παρέλειψα να ξεθάψω και τη σχετική περούκα με το φούξια μαλλί η οποία είναι πλέον διαχρονική αξία στους καρνιβαλισμούς μας κι έτσι έπιασα τη συζήτηση με το γνωστό μου ράφτη του Παναμά ο οποίος κατά κοινή ομολογία είχε την καλύτερη βελόνα.

Για να μην τα πολυλογώ αποφάσισα να ντυθώ Φέθρυ Ντακ και μαζί με το δισάκι μου ροβόλησα προς τη στάνη του φίλου μου, ένα μάλλον στενόχωρο τριάρι κάπου κοντά στην πλατεία Βικτωρίας το οποίο είχε νοικιάσει για να είναι κοντά στα μπουρδέλα της Φυλής ενώ για τα μάτια του κόσμου έλεγε πως ήθελε να είναι κοντά στον ηλεκτρικό. Ως συνήθως ένα από τα μεγάλα προβλήματα του συγκεκριμένου πάρτι ήταν τα παγάκια γι’αυτό προνόησα και μεταμφιεσμένος καθώς ήμουν όρμησα στα παρακείμενα Goody’s της Πλατείας Βικτωρίας, αρπάζω για όμηρο τη μία κοπέλα από το ταμείο την οποία και απειλούσα με μία φαλτσέτα, κληρονομιά από τον παππού μου, που ατρόχιστη τόσα χρόνια ούτε πλαστελίνη δεν κόβει. Πετάω σε μία άλλη υπάλληλο τρία τσουβάλια και της λέω να τα γεμίσει ως απάνω με όλα τα παγάκια. Την έβαλα να τα βγάλει έξω στην είσοδο του καταστήματος κι αφού πέταξα ένα καπνογόνο που είχα αγοράσει για το ντέρμπι ΑΕΛ ? ΠΑΟΚ εξαφανίστηκα με τα τσουβάλια, το δισάκι και την γκλίτσα ανά χείρας.

Στην είσοδο του πάρτι αφού ξεκαθάρισα πως δεν έχω ντυθεί Άγιος Βασίλης και τα τσουβάλια δε θα πρέπει να ξεγελούν λοιπόν τον καθένα, πόνο πως δεν έχω κανένα που έλεγε και η Μαρινέλλα συστήθηκα ως Φέθρυ και κινήθηκα με άνεση στον γνωστό και οικείο πια χώρο ο οποίος ήταν γεμάτος κατά το ήμισυ. Δε θα έλεγα πως η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική όμως έπρεπε με κάποιο τρόπο να δροσίσω το λαρύγγι μου κι έτσι κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για να βρω το ξινόγαλα που είχα φέρει μπας και φτιάξω κανένα κοκτέιλ της προκοπής. Κουνούσα το σέικερ γρήγορα και δυνατά στο ρυθμό της μαλακίας όταν στο κατώφλι ξεπρόβαλλε νεαρά κορασίδα, άγνωστη σε εμένα και σίγουρα απούσα σε όλες τις προηγούμενες αποκριάτικες συναθροίσεις μας.

Έσπασε πρώτη τον πάγο ανοίγοντας την κατάψυξη και ρωτώντας με πόσα θέλω στο ποτήρι μου. Σκέφτηκα ότι ήταν κρίμα που δεν είχα έναν παγοκόφτη μαζί μου και της απάντησα πως τρία ήταν ότι πρέπει. Θέλησα βλέπετε να διατηρήσω την τριαδική αρχή του Ομήρου.
-Σου πάει η στολή του Ντόναλντ.
-Φέθρυ έχω ντυθεί.
-Φέθρυ; Πρώτη φορά ακούω αυτό το όνομα.
-Είναι ένας ξάδερφος του Ντόναλντ, όχι ιδιαίτερα γνωστός.
-Πρωτότυπος ε;
-Όσο πρωτότυπη μπορεί να είναι μια μεταποίηση στολής Ντόναλντ, εσύ αλήθεια τι έχεις ντυθεί;
-Ούτε εσύ το κατάλαβες ε; Είμαι η διάσημη κοπέλα του Carnation.
-Αυτό κι αν είναι πρωτότυπη αμφίεση.
-Όσο πρωτότυπος μπορεί να είναι ένας συνδυασμός παλιών ρούχων της μαμάς. Δε συστηθήκαμε όμως. Εμένα με λένε Τζιλιάνα αλλά μπορείς να με φωνάζεις Ιουλία αν δεν το θυμάσαι.

Με το γνωστό ιπποτισμό που με διακρίνει σκύβω ελαφρά για το καθιερωμένο χειροφίλημα και της λέω το όνομα μου, εκείνη εμφανώς εντυπωσιασμένη κοκκινίζει λίγο, με ρωτάει αν έχω δει Ντραμπούι πουθενά κι ενώ της γεμίζω το ποτήρι συνεχίζει την κουβέντα.

-Είσαι γνωστός του Πάνου ή άσχετος;
-Ήμασταν συμφοιτητές κι έτσι έχω έρθει πολλές φορές στο συγκεκριμένο πάρτι, εσένα όμως πρώτη φορά σε βλέπω.
-Ναι δεν έμενα εδώ τα προηγούμενα χρόνια.
-Στην Πάτρα μήπως;
-Όχι καμία σχέση, έρχομαι από το Βορρά. Γεννήθηκα στην Καβάλα, για κάποια χρόνια έμεινα στην Τυφλίδα και ύστερα στη Ξάνθη όπου μένουν οι γονείς μου μέχρι και σήμερα.
-Η Τυφλίδα πως προέκυψε;
-Λόγω της μητέρας μου, έχει καταγωγή από εκεί. Θ’αναρωτιέσαι βέβαια τώρα τι δουλειά έχω εγώ εδώ ε;
-Αν πω ότι κατάλαβα πως γνωριστήκατε με τον Πάνο θα ήταν ψέμμα.
-Α ούτε και ξέρω ποιός είναι ο Πάνος, εγώ με παρέα ήρθα. Πάντως εδώ ασχολούμαι με μεταφράσεις και μαθήματα.
-Σε ποια γλώσσα;
-Ε λόγω Τυφλίδας τα Ρώσικα είναι αυτά που ξέρω πολύ καλά.
-Σου αρέσει εδώ;
-Ναι δεν έχω πρόβλημα, τώρα που θα πάρω και το δίπλωμα της μουσικής ελπίζω ότι θα μου ανοιχτούν και άλλοι δρόμοι.
-Εγώ πάντως σκέφτομαι να πάρω δίπλωμα μηχανής για ν’ανοίξουν οι δρόμοι.
-Έχεις και χιούμορ!
-Και 1500 πρόβατα, βασικό. Κι όταν λες δίπλωμα μουσικής; Τι ακριβώς;
-Φωνητική κυρίως, έχω σπουδάσει στη Ρωσία στο Πανεπιστήμιο και θα μπορέσω να γίνω καθηγήτρια.
-Μόνο φωνητική ή παίζεις και κάποιο όργανο;
-Πιάνο και τσέλο αλλά η φωνητική με ενδιαφέρει περισσότερο.
-Αφού ασχολείσαι με μουσική ίσως να μπορείς να με βοηθήσεις, ψάχνω πληροφορίες για ένα μουσικό όργανο, το ματσακόνι, ξέρεις καμία σχολή ή τίποτα σχετικό;
-Ματσακόνι; Πρώτη φορά το ακούω, θέλεις να ψάξω για πληροφορίες;
-Μα δεν έχεις ακούσει την έκφραση «το δουλεύεις το ματσακόνι;», πνευστό πρέπει να είναι.
-Τι να σου πω θα ψάξω για να βρω πληροφορίες κι αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μου δώσεις και το τηλέφωνο σου για να στις δώσω.
-Μην ανησυχείς, δε χανόμαστε, θα σε φιλοξενήσω και στη στάνη...

Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ

Χθες το βράδυ όποιος πέρασε από την πλατεία Κλαυθμώνος ενδεχομένως να παρατήρησε μια διαφορετική εκδήλωση απ’όλες τις υπόλοιπες που συνήθως γίνονται στο χώρο αυτό. Αν και καθυστερημένα αντιγράφω το δελτίο τύπου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο Μ.Κ.Ο. ΚΛΙΜΑΚΑ ΣΑΣ ΚΑΛΕΙ «ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ?»


Ελάτε να μετρήσουμε μια νύχτα τα αστέρια?

Θα μπορούσε να είναι ένα ρομαντικό κάλεσμα, όμως δεν είναι παρά μια πρόσκληση ανθρώπινης αλληλεγγύης

Ο Μ.Κ.Ο. ΚΛΙΜΑΚΑ σας καλεί να βιώσουμε για μια νύχτα την εμπειρία του να κοιμάται κάποιος στο δρόμο, συμμετέχοντας στην εκδήλωση ευαισθητοποίησης που για πρώτη φορά πραγματοποιείται στην Αθήνα.
Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στην Πλατεία Κλαυθμώνος το βράδυ της Παρασκευής 17/2/2006 από τις 20:00 έως τις 08:00 το πρωί της επόμενης.
Οι πολίτες καλούνται να περάσουν μια νύχτα στην πλατεία εφοδιασμένοι με τον υπνόσακο τους, κουβέρτα και χαρτόκουτα που θα μπορούν να παραλάβουν επιτόπου, ώστε να βιώσουν πραγματικά τι σημαίνει να περνάει κανείς μια χειμωνιάτικη νύχτα στο δρόμο. Παράλληλα, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να ενισχύσουν το έργο της ΚΛΙΜΑΚΑΣ αναφορικά με τη στήριξη των άστεγων συμπολιτών μας.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας θα προσφέρεται καφές και άλλα ζεστά ροφήματα, ενώ παράλληλα θα υπάρχει και η δυνατότητα παραμονής όσων το επιθυμούν στο ειδικά διαμορφωμένο περίπτερο που θα έχει στήσει για το σκοπό αυτό η ομάδα της ΚΛΙΜΑΚΑΣ.

Γιατί να μην κάνουμε κάτι διαφορετικό για μια νύχτα που να αξίζει τον κόπο βοηθώντας παράλληλα στην ευαισθητοποίηση για ένα σημαντικό κοινωνικό ζήτημα, όπως αυτό της έλλειψης στέγης?

Μέσα από την Ελενίτσα έχω μάθει πολλές ιστορίες ανθρώπων που είχαν κάποτε ζωή σαν τη δική μας κι όμως βρεθήκαν στο δρόμο. Ενδεχομένως όλοι να έχουμε μία συγκεκριμένη αντίληψη για τα συγκεκριμένα άτομα, το μορφωτικό τους επίπεδο και γενικά να έχουμε ένα στερεότυπο ανθρώπου από αυτούς που δεν έχουμε συχνά σε υπόληψη. Θ’ απορούσε λοιπόν κανείς όταν συνομιλούμε τον άνθρωπο που έχει δύο μεταπτυχιακά κι όμως κοιμάται στο δρόμο ή και μ’ένα σωρό άλλους που κάποια στιγμή είδαν ότι με κόπο και ιδρώτα είχαν χτίσει να καταρρέει σαν χάρτινος πύργος. Θυμάμαι την εκστρατεία για τον εθελοντισμό στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τι κρίμα που και οι εθελοντές χάνονται όταν τα φώτα σβήνουν...

Λευκό μου γιασεμί

Την ώρα που σκεφτόμουν να γράψω ένα ποστ το οποίο θα ξεκινάει με την εξής φράση "Απόψε στον ύπνο μου θα φορέσω φόρμα, ετοιμάζομαι για μεγάλο όνειρο" γίνομαι δέκτης της φράσης "Κι αν είμαι τυχερή θα σε δω στον ύπνο μου" και σκέφτηκα να ξεκινήσω ένα ποστ με αυτή τη νέα φράση. Τελικά χώρεσα δύο φράσεις σ'ένα ποστ έτσι σε πείσμα των καιρών μας που τόσο πολύ έχουν απαξιώσει τις συσκευασίες 2 σε 1 που κάποτε ήτανε τόσο της μοδός. Δε θα ψάξω γι' άλλες αλήθειες σήμερα και όπως με βλέπω ούτε τα καθιερωμένα βελάκια δε θα ρίξω, δεν είναι τόσο το γεγονός ότι νυστάζω, δε νυστάζω καθόλου θα έλεγα, ούτε με απασχολεί το πρωινό ξύπνημα των 6:32 αλλά θέλω να καθίσω στο κρεββάτι και να κοιτάω το ταβάνι έτσι αόριστα κι αφηρημένα και ν'αφήσω το iTunes να διαλέγει μόνο του κομμάτια για μένα, το δοκίμασα και λίγο το απόγευμα αυτό το κόλπο κι εξεπλάγην όταν τα Ξύλινα Σπαθιά άρχισαν να τραγουδάνε, θυμήθηκα τα χρόνια τα παλιά τότε που τους άκουγα κι εγώ, τότε που ονειρευόμουν με αυτά τα τραγούδια, τώρα απλά λίγο αίμα έσταξε απ' τα χείλη μου κι εγώ νόμισα πως ήταν τα ζουμιά απ'τις φράουλες μα η αλήθεια ήταν πως είχα δαγκωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά περιμένοντας ίσως το επόμενο τραγούδι για να επέλθει η ισορροπία και η μνήμη να επιστρέψει στη φυσική κατάσταση της, τη μόνιμη λήθη δηλαδή, προσέχοντας πάντα τις σκιές που σχηματίζει το απαλό θρόισμα της κουρτίνας. Και τώρα με συγχωρείτε έχω να πάρω το αεροπλάνο μου για να πετάξω αλλά σκέφτομαι πιο πριν να σας χαρίσω κι ένα τραγουδάκι. Για μισό για να διαλέξω κάτι. Κι ενώ περιμένουμε να γίνει το σχετικό upload στο yousendit εγώ το έχω βάλει στο repeat όχι γιατί είναι κάποιο σπουδαίο ή ένα αριστούργημα που όλοι πρέπει να έχετε στη συλλογή σας αλλά νομίζω πως αυτή ακριβώς τη στιγμή είναι ότι πρέπει για μένα, κυριαρχεί μια θλιμμένη απαλότητα που με συντροφεύει και παραδόξως βοηθά και στο να μη σκέφτομαι και πολλά πράγματα ή να σκέφτομαι τόσα πολλά που να φρακάρω και να μου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι δεν σκέφτομαι τίποτα. Φτάσαμε λοιπόν και στις 15 Φλεβάρη, μη ξεχάσω να τονίσω το αισίως το οποίο ταιριάζει σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αλλά και να βγω για λίγο στο μπαλκόνι να κοιτάξω έξω τον ουρανό και γρήγορα πάλι να μπω μέσα στο σπίτι καθώς θα είμαι με το φανελάκι και θα έχω κρυώσει. Μελλοντικές κινήσεις σε μία σκακιέρα που χτίζω μόνος μου και προσπαθώ να επεκτείνω χωρίς όρια με όσες κινήσεις θέλω. Ε το iTunes γαμιέται γιατί τώρα μου έφερε τα Υπόγεια Ρεύματα, το αντίπαλον δέος. Ε λοιπόν θ'ακούσω και Διάφανα Κρίνα και το καρέ θα ολοκληρωθεί. Τι λέγαμε; Α ναι, για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, για τις αλήθειες και τα ψέμματα μας που μας χορταίνουν και μας συντηρούν. Άκουσα σήμερα ότι η όλη ιστορία με τη γρίπη των πτηνών είναι πλαστή, μούφα, απάτη και γίνεται φυσικά για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Και για να με πείσει το ειδικό ιατρικό επιστημονικό προσωπικό της δουλειάς μου έφερε το ατράνταχτο επιχείρημα "Μα είναι δυνατόν άρρωστα πουλιά να πετάξανε και να φτάσανε μέχρι εδώ;". Εδώ θα ταίριαζε ο στίχος "Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά" με τη μοναδική ερμηνεία του Τόλη αλλά έπαιξε πολύ στα κανάλια τις τελευταίες μέρες και δε θέλω να τον προμοτάρω περισσότερο. Δεν πήρε και υπουργείο η Άντζελα και πολύ θα στενοχωρήθηκε ο καψερός. Α είναι του ΠΑΣΟΚ αυτή, συγγνώμη δεν κατάλαβα τη διαφορά. Να λοιπόν και το τραγουδάκι που σας υποσχέθηκα, ήρθε η ώρα για το φρούριο.

Seven Days In Sunny June

Η Λώρα έτρωγε συνήθως κεμπάπ από το Μαλλιώρα, όχι τόσο επειδή της άρεσε αυτή η μοναδική γεύση αλλά κυρίως λόγω ονόματος, της άρεσε αυτή η ιδιότυπη ρίμα κι ας μην ήξερε να κλείνει ούτε ένα ρήμα, απόφοιτη δημοτικού καθώς ήτανε και με καθόλου νου για γράμματα, ήξερε όμως πολύ καλά να κλείνει σπίτια κι αυτό το γνώριζε προσωπικά και ο ίδιος ο Μαλλιώρας πριν αποφασίσει να την προσλάβει στο μαγαζί του για σερβιτόρα, χτύπησε κόκκινο βλέπετε το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και αυτή η ιδέα με τα ποίηματα και τα στιχάκια σύντομα θα έβρισκε το δρόμο της για το τυπογραφείο έτσι ώστε να τυπωθούν οι απαραίτητες αφίσες και φυλάδια ενώ σχεδίαζε και ραδιοφωνικά σποτάκι διότι ήταν και ακουστικός τύπος κοινώς την άκουγε πολύ εύκολα με αποτέλεσμα η Λώρα να μπορέσει να τον ξελογιάσει σχετικά εύκολα αν και δε θα λέγαμε ότι αποτελούσε το target group της άσχετα αν το όνειρο της ήταν να γίνει μία ημέρα γκρούπι ενός μεγάλου συγκροτήματος, δεν ήξερε ποιου ακριβώς πάντως σίγουρα ήθελε ένα μεγάλο συγκρότημα, ναι το ήθελε κι αφού δεν το έβρισκε αποφάσισε να κάτσει σ’ένα μεγάλο άντρα με συγκρότημα ψητοπωλείων έτσι ώστε το όνειρο της να γίνει κατά κάποιον τρόπο πραγματικότητα. Τι πίστευε ο ίδιος ο Μαλλιώρας γι’αυτήν τη σχέση η οποία τον γέμιζε ενοχές και τύψεις; Δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα εκτός από το ξανθό καρέ μαλλί της Λώρας το οποίο δεν ταίριαζε σε καμία περίπτωση με την προσωπικότητα του καταστήματος και το σκουρόχρωμο κεμπάκ. Δεν πίστευε ότι η Λώρα ήταν η κλασσική χαζογκόμενα όσο κι αν αυτό διαδιδόταν εντόνως στους κόλπους τόσο της πλατείας ταχυδρομείου, όσο και της τρίγωνης, δύο διαφορετικά λόμπι με την ίδια όμως μεγάλη ιστορία, κοινές αναμνήσεις και βιώματα. Το δε ερώτημα αν κι εγώ ο ίδιος είχα φάει κεμπάκ στου Μαλλιώρα καταντά ρητορικό μην πω και προσβλητικό. Ρωτάτε αν σερβιρίστηκα από την ίδια τη Λώρα; Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να έχω σχέσεις με το πονηρό θυληκό κατεργάρα γυναίκα και αρχόντισσα του κεμπάπ γι’ αυτό κι επέλεξα διαφορετικό υποκατάστημα έτσι ώστε να μη διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, κάτι που γνώριζα ότι θα είχε οδυνηρές συνέπειες, όχι τόσο για τη Λώρα και για εμένα αλλά για το μαγαζί το οποίο πραγματικά είναι ένα στολίδι μέσα σε αυτό το κοσμικό χάος το οποίο θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να περιβάλλει με τη δέουσα σοβαρότητα χωρίς φυσικά να υπολογιστεί ο συνολικός χωροχρόνος μέσα από τον οποίο μπορεί κανείς να αναλογιστεί καταστάσεις οι οποίες εν πολλοίς έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες μέσω των οποίων η σύγχρονη βλάστηση θα οδηγήσει στην κατακεραύνωση των διαφόρων μα και αδιαφθόρων που απώτερος μα και ανώτερος σκοπός τους είναι η συντήρηση των αντίξοων πραγματώσεων υπό το πρίσμα φυσικά της πέμπτης διεθνούς. Κάτι τέτοια έλεγε η Λώρα στο Μαλλιώρα κι αυτός τράβαγε τα μαλλιά του. Όταν δε τη ρώταγε που τα έμαθε όλα αυτά εκείνη που δυσκολευόταν ακόμη και στην απλή πράξη της πρόσθεσης εκείνη του απαντούσε μονολεκτικά «Ριζοσπάστης» κι έτρεμε το φυλλοκάρδι του μην ορμήσουν μέσα στο μαγαζί τίποτα ΕΑΜίτες κι ανακαλύψουν την κορνίζα με τη φωτογραφία του βασιλιά που είχε πάνω από τα βαρέλια με το κρασί. Ίσως έτσι εξηγείται και η ονομασία στον κατάλογο «βασιλικό κρασί παραγωγής μας» ενώ κάποια στιγμή που προσπάθησε με το ίδιο κόλπο της κορνίζας και τοματοπολτό να φτιάξει βασιλικό πολτό για ν’αποκτήσει ένα έξτρα εισόδημα απέτυχε παταγωδώς κι έτσι κατέληξε ότι στον βασιλέα το μέλι δεν αρέσει κι επομένως δε θα μπορέσει έστω κι αν στο βαζάκι του χωρέσει. Στον ιερό αυτό τόπο της τουαλέτας βρέθηκα προσφάτως αγκαζέ με το γνωστό τηλεπεριοδικό που συνοδεύει το Βήμα της Κυριακής TV Guide, τίτλος εντελώς άκυρος γιατί ενώ θα περίμενες να σου παρέχει έναν οδηγό για το πως θα απαλλαγείς από τον εθισμό στην τηλεόραση ή ποια μέρα στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα έχει κάποια καλή ταινία το έντυπο τούτο αναλώνεται στα ίδια πράγματα με αυτά που υποτίθεται ότι κατακεραυνώνει, κουτσομπολιό και άγιος ο θεός δηλαδή. Τι με τράβηξε; Εξώφυλλο η Κατερίνα Παπουτσάση και φάτσα φόρα η ατάκα που σκοτώνει «Η υποκριτική είναι στάση ζωής». Εγώ θα έλεγα πως πλέον κοντεύει να γίνει στάση του μετρό αλλά ο πειρασμός ήταν μεγάλος και πέρασα στα ενδότερα. Αν και από την πρώτη απάντηση της μπορεί να καταλάβει κανείς για τι διαμάντι πρόκειται η δεύτερη ήταν αυτή που πραγματικά με ενθουσίασε και άρχισα να χειροκροτώ μόνος μου. Ερώτηση: Με ποιό κριτήριο επιλέγεις ρόλους; Απάντηση: Το ζητούμενο μου είναι να υπάρχει διαφορετικότητα από ρόλο σε ρόλο και να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά είδη. Πέρυσι και στο θέατρο και στην τηλεόραση έκανα κωμωδία. Φέτος κάνω κάτι δραματικό. Αυτό πάει να πει αυτογνωσία σε όλο της το μεγαλείο, προσκυνώ στη χάρη της. Πάντως όταν τη κοιτάω μία λέξη μου έρχεται να πω. «Σαχλοκούδουνο». Να με συμπαθάτε αλλά ήρθε η ώρα για να δικαιολογήσω και λίγο τη φοιτητική άδεια οπότε au revoir (το γνωστό στην Πατησίων).

Όπως τα χιόνια

Όπως λέει και ο σοφός μας ο λαός θα τριτώσει το κακό οπότε πλέον μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος γιατί μία τριλογία έκλεισε και αναμένω την επόμενη με καλύτερα όμως αποτελέσματα. Το ταξιδάκι Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο δυστυχώς δεν είναι καθόλου Βερολίνο, ούτε Μπερλίν αλλά μόνο Λάρισα καθότι λίγο μια γρίπη που παιδεύει, λίγο κάτι οικογενειακές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να φτάσω μόλις 1.5 ώρα πιο μακριά στον παράδεισο του ζυθολάγνου για νέες εμπειρίες. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι ένα ταξίδι που σκοπεύω να επαναλάβω χωρίς ενδιάμεσους προορισμούς έτσι ώστε να έχουμε και τα νώτα μας καλυμμένα. Κι αν αναρωτιέστε αν αυτό είναι το κακό τότε έρχομαι ευθύς εξαρχής να σας βγάλω από αυτήν την πλάνη. Το ζήτημα είναι άκρως κινηματογραφικό όπως θα λέγαμε και άκρως απόρρητο και καθότι διαβαθμισμένο άτομο έχω τη δυνατότητα χειρισμού τέτοιων θεμάτων κι επομένως μπαίνω στο ψητό. Το σόι της μητρός μου με φιλοδώρησε και με δύο εξαδέλφια (ένα κι ένα όπως τα έπιπλα πειραιώς και πέτρου ράλλη) τα οποία λυσσάξανε να βγούμε έξω. Ουδέν κακόν αμιγές καλού θα μπορούσε να πει κάποιος βέβαια η ψυχοσύνθεση ειδικά του ξαδέρφου είναι κάτι που χρήζει ολόκληρης επιστημονικής ανάλυσης και γι’αυτό το προσπερνάω. Η εξαδέλφη πήγε να σώσει την κατάσταση με την επιλογή της κι αυτή ήταν το σινεμά. Ωραία λοιπόν σκέφτομαι, το σινεμά είναι μια χαρά, θα δούμε και κανένα ταινιάκι. Έχοντας δει πρόσφατα τα Underworld και Λούφα είχα πραγματικά ανάγκη να δω μία ταινία της προκοπής. Εκείνο το Σάββατο λοιπόν (χθες για την ακρίβεια) που ο Τόλης ήταν στη Σεμίνα έπαιζε το γλυκά πονούσε το μαχαίρι για πάρτη μου και όπως θα έλεγε και η Πολυξένη «Την έπεσες στη φίλη μου στο πάρτυ μου και θέλω όλους τους φίλους σου για πάρτη μου». Τι διάλεξε η εξαδέλφη; Το Rumor Has It με την Τζένιφερ και τον Κέβιν, μία ταινία που μας εξηγεί πως είναι δυνατόν ένας άντρας να πηδήσει μάνα, κόρη και γιαγιά ευτυχώς όχι ταυτόχρονα. Η Τζένιφερ Άνιστον λοιπόν μαθαίνει για την περιπέτεια της μάνας της με τον Κέβιν Κόστνερ και αρχίζει ν’αμφιβάλει για τον πατέρα της και ποιος πραγματικά είναι. Με τα πολλά το μυστήριο λύνεται αφού της εξηγεί ο μεσιέ ότι είναι στείρος και άρα δεν. Κάποια στιγμή λοιπόν αργότερα στην ταινία η Τζένιφερ γνωρίζει το γιο του Κέβιν και παθαίνει σοκ. Το ίδιο, μην πω και μεγαλύτερο, σοκ έπαθε και μια σινεφίλ παρουσία 2 θέσεις πιο δεξιά από εμένα η οποία πέταξε τη μακράν πιο κορυφαία ατάκα της ταινίας. Ποια ήταν αυτή; «Καλέ αφού αυτός δε γκαστρώνει!». Βεβαίως μάθαμε ότι ο γιος έγινε με δωρητή κι απλά δεν έμαθε ποτέ την αλήθεια κι έτσι η ισορροπία αποκαταστάθηκε και όλα έλαβαν ένα αίσιο τέλος. Οι φονικές ατάκες καθώς βγαίναμε από την αίθουσα «Καλό ήταν» με τρόμαξαν λίγο αλλά το συνήθισα. Την επόμενη φορά βεβαίως το Match Point δε θα μου ξεφύγει οπότε ο κινηματογραφικός κατήφορος θα λάβει και το τέλος του. Προς το παρόν ετοιμάζομαι για το 5x5 της επόμενης Κυριακής όπου στο πείσμα των καιρών και των εμφανίσεων των μεγάλων παικτών εγώ θ’αντιπαρατάξω τη δική μου της ΑΕΛάρας αγορασμένη από το διάσημο Vissini Store.

Ακάκιε, τα μακαρόνια να'ναι Μίσκο...

Αμάρτησα για το παιδί μου ή κοινώς εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται. Το γνωρίζω η τσελιγκειάδα απέχει μερικά 24ωρα ακόμη, είπα όμως κι εγώ να το ρίξω λίγο έξω, να χορτάσει κουλτούρα το τομάρι μου έτσι ώστε να μπορέσω μετά να εξαγριωθώ σαν άνθρωπος με σκοπό να επανέλθει η φυσική ισορροπία το δίχως άλλο κάτι που μόνο η ικανοποιητική ποσότητα ζυθοκατανάλωσης 100 οκτανίων μπορεί να επιφέρει. Τετάρτη βράδυ λοιπόν κι ενώ κανονικά θα έπρεπε να ήτο βραδιά τσάμπιονς λιγκ μ’αυτά κι μ’αυτά ούτε για τον καναπέ δεν είμαστε κι ενώ γνώριζα πως στο σπίτι θα έπαιζε τζάκι με πιθανό συνοδευτικό τα λουκάνικα προτίμησα να πεταχτώ στο οικείο πλησίον του εξεταστικού κέντρου κινηματογραφικό συγκρότημα με την κωδική ονομασία «Σουρέντη». Η αρχική ονομασία ήταν «Στου Ρέντη», ένα εντελώς κακόηχο πράγμα που παρέπεμπε στη γνωστή ελληνική πορνοταινία «Οι γκόμενες του Ρέντη» με πρωταγωνιστή έναν ταξιτζή και κάτι άλλες ξεκωλιάρες που δε νηστεύουν, κάνουν προγαμιαίο σεξ και γενικά είναι βουτηγμένες μέσα στην αμαρτία και την ακολασία, είναι όπως θα έλεγε και ο μέγας εμπνευστής μου μαρκήσιος ντε σαντ, ελευθέριες, ως προς τα ήθη κυρίως αλλά όπως και ο ταξιτζής ελεύθερος ως προς τις διαδρομές ε και αυτές χωρίς ιδιαίτερη χρέωση παρέχουν τις υπηρεσίες τους προς πας Έλλην, αυνάν και μη. Έτσι λοιπόν για να γίνει και ο άμμεσος συσχετισμός με τη λέξη σουρρεάλ, δηλαδή υπερεαλισμός που βγάζει και κάτι από υπερήρωα προτιμήθηκε το Σουρέντη κι αμέσως μετά η περιοχή αναβαθμίστηκε, απέκτησε και Λούνα Παρκ ενώ μη ξεχνάμε και τις αθλητικές εγκαταστάσεις της ποδοσφαιρικής ομάδος του Ολυμπιακού, χώρος προσκυνήματος με κορνέδες κυρίως αλλά και διάφορα ζαχαρωτά που χαλάνε τα δόντια. Διότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού έχουν οργανωμένο σχέδιο, πετάν γλυκά έτσι ώστε να θριαμβεύσει η τερηδόνα και η ουλίτιδα, δύο σπάνιες αρρώστειες και μεταδοτικές σαν τη σύφιλη και τη βλενόρροια ένα πράγμα. Ήθελα να δω το Match Point το έπαιζε αργά, είχα δει πρόσφατα και τον τελικό με τον Κύπριο στο Παρίσι από Λιβανέζο μπαμπά στο Αυστραλιανό Όπεν και έψαξα για εναλλακτική ταινία με τίτλο Set Point αλλά δεν τη βρήκα πουθενά. Τι βρήκα διαθέσιμο που θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή μου; Οι αναμνήσεις μιας γκέισας και το δικό μας Λούφα και Παραλλαγή. Και ναι πολύ καλά καταλάβατε έκανα τη μαλακία και πήγα να δω το δικό μας στο οποίο με τόσο κόπο είχα αντισταθεί μέχρι στιγμής. Μεταξύ μας για να δοκιμάσω αυτά τα στικ τσακίρις μέσα στο χωνί πήγα αλλά έπρεπε να τα συνοδεύσω και με μία ταινία οπότε διάλεξα τη χειρότερη. Απορία πρώτη: Είναι δυνατόν να παίζεται ακόμη αυτή η μπούρδα; Απορία δεύτερη συμπληρωματική: Και να είναι γεμάτη κατά τα 5/8 η αίθουσα; Απορία τρίτη εξίσου συμπληρωματική: Τετάρτη βράδυ; Απορία πέμπτη και φαρμακερή: Και σε καιρό εκπτώσεων; Σκέφτηκα ν’αρχίσω να ροχαλίζω αλλά σκέφτηκα ότι θ’άρχιζαν και οι άλλοι μετά και θα μου θύμιζε το θάλαμο των νεοσυλλέκτων, κάτι δηλαδή που θα είχε σχέση με την στρατιωτική πραγματικότητα. Μαλακία κάνουμε πάντως που δεν στέλνουμε την ταινία για Όσκαρ, θα έπαιρνε πολλά βραβεία. Όσκαρ ανύπαρκτου σεναρίου, Όσκαρ αντιπρωταγωνιστή και γενικά θα εγκαινιάζαμε ένα σωρό καινούρια βραβεία. Ανατρίχιασα (και πρέπει να το πω αυτό) στις ερωτικές σκηνές του μεσιέ Τσιμιτσέλη με τη μαντάμ Καργιά. Τι ρεσιτάλ ηθοποιίας ήταν αυτό αγόρι μου; Σε βλέπω για ριμέηκ Τελευταίο Τανγκο στο Παρίσι και θα σε ψηφίσω και στο Ντριμ Σόου. Έτη φωτός μπροστά ο άνθρωπος. Σήκουελ δεν ήθελες Περράκη μου; Αμ τι το ήθελες; Πέρασες κανένα πολιτικό μήνυμα μήπως; Τι είπες; Προσπάθησες; Δεν πειράζει, μετά την εισπρακτική επιτυχία κάτι μου λέει ότι θα βγάλεις και τρίτη για τη σύνταξη. Ούτε τον εαυτό σου δεν κατάφερες ν’αντιγράψεις σωστά. Για τέτοια αποτυχία μιλάμε. Ευτυχώς στις εξετάσεις εγώ πήγα καλύτερα, αν και οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν για μη επαφή του καθηγητή με την πραγματικότητα. Τον συμπαθώ πάντως κι ο φόβος του ήταν πως αν χαρακτηρίσουμε τα θέματα δύσκολα θα έχει αποτύχει. Ε να του πούμε ότι απέτυχε; Δεν κάνει, ντροπή. Και όντως δηλαδή τα θέματα δεν ήταν δύσκολα αλλά όταν με πας και γράφεις καλά με δύο ώρες διάβασμα να το πούμε επιτυχία;

The Life Pursuit

Θα το στρώσει; Δε θα το στρώσει; Μ’αγαπά; Δε μ’αγαπά; Αν το στρώσει δε θα πάω αύριο για δουλειά. Αν δεν το στρώσει επίσης δε θα πάω αύριο στη δουλειά γιατί έτσι κι αλλιώς έχω άδεια. Τι είναι αυτό όμως που με προβληματίζει εντόνως τον τελευταίο καιρό; Ο πυρετός του server. Ο τίτλος δανεισμένος από το νέο album των Belle & Sebastian το οποίο ακούω τώρα και μετά έχει σειρά αυτό των Saint Etienne ενώ δεν πρέπει να ξεχάσω και το soundtrack του ταξιδιού της Παρασκευής. Αθήνα, Λάρισα ή Σαλονίκη κατά τα πρότυπα του Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο ή αν ακόμη προτιμάτε Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία κάτι που είναι και πάλι επίκαιρο με όλες αυτές τις υποκλοπές και τις διάφορες παγαποντιές. Το λογισμικό, το software, ο server, το e-mail αλλά και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο έγιναν ψωμοτύρι στα χείλη των δημοσιογράφων και έχω την αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν να ησυχάσουν με τίποτα, σε λίγο θα μας βγάλουν και οδηγίες για το πως θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τα pc μας (καλά συγγνώμη μπερδεύτηκα, τα macintosh μας ήθελα να πω) οπότε κι εγώ όσο προλαβαίνω στέλνω e-mails αβέρτα κουβέρτα σε φίλους και γνωστούς γράφοντας μπούρδες. Παλιά το κάναμε αυτό γράφοντας λέξεις ύποπτες όπως 17 Νοέμβρη ή και προσευχές γιατί όπως αποδείχθηκε η τρομοκρατία στηρίζει ή στηρίζεται και σε κάθε περίπτωση σχετίζεται και με το χριστιανισμό, αναφορά στον οποίο γίνεται και στην ταινία millions του γνωστού Ντάνι Μπόυλ την οποία και είδα σε dvd αλλά θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι μου άρεσε. Εχει πέσει ο κινηματογράφος, όσο κι αν θεωρώ μερικές ταινίες καλές μονίμως έχω την αίσθηση ότι κάτι έλειπε, σίγουρα δηλαδή την τελευταία τετραετία δεν έχει υπάρξει ταινία η οποία να με ενθουσιάσει. Καλές ταινίες ναι, ενθουσιαστικές όχι. Ο χωρισμός του χρόνου σε τετραετίες ήταν σκόπιμος κι έτσι περνάω κι ένα πολιτικό μήνυμα, όποιος κατάλαβε κατάλαβε, δε θα καθόμαστε ν’αναλύουμε και κάθε μαλακία που γράφουμε. Σ’έχω γραμμένο στα παλιά μου τα παπούτσια είναι μια πολύ διάσημη έκφραση η οποία βέβαια έχει γνωρίσει και διάφορες παραλλαγές όπου τα παπούτσια έγιναν αρχίδια ή το μέρος στο οποίο δεν πιάνει μελάνι, είναι ένα σύνθημα όμως που κατα βάση απέκτησε μια σεξουαλική χροιά έντονο δείγμα της φανερής αγαμησιάς που επικρατεί σήμερα σε πολλά κοινωνικά στρώματα διότι όπως έλεγε και η Αλίκη είναι το στρώμα μου μονό μα έλα εσύ προς τα ‘δω και κάπου εγώ θα βολευτώ. Τσακάλια οι δημοσιογράφοι επί 11 μήνες δεν είχαν καταλάβει τίποτα και τώρα που αποκαλύφθηκε το ζήτημα μόνο του πήραν φωτιά οι κώλοι τους κι άρχισαν να τρέχουν για ν’ανακαλύψουν το server και τον ένοχο και να δουν σε ποιά κυψέλη έγινε η μεταγωγή του πακέτου ή μήπως ήταν κυκλώματος και σε ποιό HLR ήταν γραμμένα τα καρτοκινητά και από ποιό MSC περάσαν ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε και ν’αγνοούμε και τον ρόλο τόσο του BSC όσο και του BTS και όλα αυτά φυσικά με την προϋπόθεση ότι δεν είχαμε και GPRS γιατί τότε θα έρθει το SGSN και το GGSN κι άντε μετά να βγάλεις άκρη με το PDP Context, το PDN αλλά και το APN κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήτανε πατίνι γι’ αυτό κι εμείς στην πρέφα κρατάμε πατινί για να μην πάρουν πρέφα τις συνομιλίες μας αλλά και γενικότερα ότι αρπάξει ο κώλος τους. Να’ναι καλά οι εξετάσεις, έχω την ευκαιρία να ξεκουραστώ και λίγο. Που να το φανταζόμουν ότι θα χαιρόμουν να δίνω εξετάσεις; Κι όμως να που έγινε. Και λίγο πριν κοιμηθώ ότι πρέπει για να χαλαρώσω, μία ταινία με τον τρισμέγιστο Σουγκλάκο κι ένας χυμός καρότο για το μαύρισμα.

Another Sunny Day

Κάτι τέτοιες μέρες συγκροτήματα όπως οι Ψόφιοι Κοριοί και οι Πράκτορες του Χάους γίνονται επίκαιροι όσο ποτέ άλλοτε και είναι κρίμα που δεν βγαίνουν στα κανάλια ν’αποκαλύψουν την πραγματική αλήθεια, αυτή δηλαδή που ποτέ δε θα μάθουμε και ίσως να μη θέλουμε να ξέρουμε κιόλας. Πήγα και είδα χθες το Μόναχο, εντάξει δεν ήταν λίστα του Σίντλερ, ούτε όμως και πατάτα, τη βλέπεις δηλαδή ευχάριστα, ούτε τα λεφτά σου κλαις οπότε αν αυτόν τον καιρό έχετε ήδη δει το Match Point και το Cache. Παίζει και ο Έλληνας Μιχάλης Γιαννάτος στα εν Αθήναις γυρίσματα κι αυτή δεν η μόνη ελληνική αναφορά στην ταινία. Σε κάποια φάση γίνεται αναφορά ότι Παλαιστίνιοι σκότωσαν 130 ανθρώπους στην Αθήνα κάτι που δε μου άρεσε και ιδιαιτέρως αλλά είπαμε μυθοπλασία είναι αυτή και σίγουρα ο Σπίλμπεργκ δεν είχε στο μυαλό του τα γεγονότα του καλοκαιριού οπότε αυτή η τρομολαγνεία για την Ελλάδα ήταν κάπως αλλά ας μην επεκταθούμε σε λεπτομέρειες διότι τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Θα κλείσει η vodafone? Να ένα ερώτημα το οποίο βασανίζει πολλούς συνανθρώπους μας την τελευταία μέρα, διότι ως συνδρομητές έχουν και το άγχος τους, να πάνε από τώρα σε νέα εταιρία ή να περιμένουν τις εξελίξεις; Από μάρκετινγκ δε σκαμπάζω αλλά αν cosmote και tim εκμεταλλευθούν το γεγονός προβλέπω κλάμματα στην κόκκινη εταιρία. Μας παρακολουθούν; Είμαστε ασφαλείς; Μας κοροϊδεύουν; Τι σκατά γίνεται; Ε λίγο απ’ όλα! Σκανδαλιζόμαστε γενικώς και ειδικώς αλλά εγώ προς το παρόν αυτό που ξέρω είναι ότι ετοιμάζω την επόμενη τσελιγκιάδα εις τη συμπρωτεύουσα το ερχόμενο ΣΚ. Θα επανέλθω όμως δριμύτερος.

Εντυπώσεις από το Πάσχα...

Third Uncle

Τράβηξα την κουρτίνα κι έκλεισα απότομα τα μάτια μου, έπρεπε να τα προφυλάξω από το φως του ήλιου, ένας ήλιος που είχε κρυφτεί μία εβδομάδα τώρα και τον περίμενα πως και πως, δεν το περίμενα όμως πως δε θα μπορούσα να τον υποδεχτώ όπως έπρεπε, δεν το περίμενα πως θα του έκλεινα κατάφατσα τα μάτια, και τα δυο, όχι μια παιχνιδιάρικη ματιά, όχι τίποτα τέτοιο, τ’άνοιξα ξανά άλλη μία φορά το φως πιο δυνατό από πριν, δε μπορούσα να το συνηθίσω με τίποτα. Κι έτσι με κλειστά τα μάτια έκλεισα και τα παντζούρια, αφού δε μπορούσα να τον βλέπω εγώ ας μη με βλέπει κι εκείνος για να είμαστε πάτσι κι ας ακούμε το τραγούδι του Άσιμου ένας απάτσι στις παμπς, κλειστές κι αυτές τώρα πια, άντε να’χει ξεμείνει καμία που να ψάχνει μάταια το λόγο της ύπαρξης της. Εν αρχή ην ο λόγος λοιπόν και ήμουν τότε μαθητής στο λύκειο που έκανα δώρο στο Σπύρο το δίσκο αυτό. Με το Σπύρο δεν είχαμε και πολλά πολλά, γείτονας μεν, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος δε, είχαμε βρεθεί σε κάτι κοινές διακοπές όταν εγώ πήγαινα πρώτη λυκείου όπου κάναμε βόλτες με τ’αμάξι, πίναμε μπύρες, κάναμε βουτιές και κάναμε ατέρμονες συζητήσεις καπνίζοντας κανένα τσιγάρο στα κρυφά. Φανέρωσε μου τα χαρτιά σου, δείξτα μου κι εγώ θα προσπαθήσω να καταλάβω, ειλικρινά θα προσπαθήσω, δεν έχω πια άλλο λόγο να μην το κάνω, δεν έχω πια κάτι άλλο να κάνω, δεν παίζω άλλο πια κι ας μ’αρέσει να χάνω. Φοράω τ’ακουστικά μου και δυναμώνω την ένταση, μια διασκευή από τα μωρά στη φωτιά, συγκρότημα που ποτέ δε γούσταρα, ήταν όμως ένα τραγούδι καλό, θέλω ένταση, τη θέλω τώ-τώρα αμέσως, θέλω ένταση, τη θέλω τώ-τώρα αμέσως, θέλω ένταση την παίρνω τώ-τώρα αμέσως, θέλω ένταση την παίρνω τώ-τώρα αμέσως και πως να την αντέξεις μέσα σ’αυτά τα βρωμο-υπόγεια που όλο κοιτάς και τίποτα δε βλέπεις γιατί δεν υπάρχει κάτι να δεις αλλά πρέπει να κοιτάς, στο τέλος χαζεύεις από το πολύ κοίταγμα και τότε είσαι αναγκασμένος ν’ακούς. Και ακούς, ακούς, ακούς, την ακούς κανονικά και δε σε ακούει κανείς όσο κι αν φωνάζεις απελπισμένος, όσο κι αν ουρλιάζεις σακαταμένος. Κι αντί να ξεσπάσεις σε κλάμματα ξεσπάς σε γέλια τρανταχτά κι ελπίζεις για κάτι καλύτερο, δε σταματάς να ελπίζεις, σταματάς όμως να ζεις, σταματάς να υπάρχεις και τότε σταματάνε όλα και μπορείς ν’ακούσεις ξανά κανονικά, μπορείς να δεις κανονικά αλλά δε θέλεις πια, γιατί έχεις συνηθίσει αλλιώς, άλλαξε και ο Μανωλιός και από σήμερα και μπρος θα ντυθώ γαμπρός και θα πετάω κουφέτα από την ταράτσα της πολυκατοικίας ακούγοντας sisters of mercy αλλά και mercy mercy me από τον marvin gaye ενώ δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ μόνος με τον dj απέναντι να προσπαθούμε να κρατήσουμε ανοιχτά τα μάτια μας και ν’ακούμε το let’s get it on, έπειτα εγώ γύρισα σπίτι κι εκείνος πήγε στο Φάληρο σε μια παλιά του αγάπη, εγώ τότε δεν είχα μια παλιά αγάπη για να πάω ξημερώματα κυριακής δεν παρέλειπα όμως ν’αγοράσω εφημερίδες και κουλούρια που θα έτρωγα καθώς θα διάβαζα όταν ξυπνούσα και αφού είχα φτιάξει τον πρώτο τον καφέ της μέρας, η κυριακή ήταν πάντα μέρα που έπρεπε να πιεις έναν καφέ παραπάνω, τώρα η καφείνη έχει επιβληθεί σε καθημερινή βάση και αυξημένη ποσότητα αλλά συνεχίζεις να διατηρείς το ύφος του κοιμισμένου γιατί έτσι βολεύει ή γιατί έτσι περνάς απαρατήρητος ή γιατί έτσι έχεις καταλήξει τελικά και δεν το έχεις καταλάβει με τα χρόνια. Κατάληψη. Μάλιστα αυτό γίνεται, αυτό συμβαίνει και βλέπω στα όνειρα μου ότι γίνομαι οδηγός μιας νεκροφόρας και τρομάζω, ναι διάολε προσπαθώ να τρομάζω, έτσι για να δω ότι αισθάνομαι κάτι ακόμα κι ας είναι αυτό το κάτι έστω και ο φόβος του θανάτου που έχω βιώσει από καιρό.