It Doesn't Matter Anymore

Σήκωσα το κεφάλι μου προσπαθώντας ν’ανακαλύψω από που προέρχεται αυτός ο μυστήριος ήχος. Τελικά ήταν το τηλέφωνο κάτι που δε θα μπορούσε να με κάνει να σηκωθώ από το ζεστό κρεβατάκι μου κι έτσι κουκουλώθηκα καλά με μια βελέντζα που έχω πρόχειρη για τέτοιες περιπτώσεις η οποία είναι και κατά κάποιο τρόπο ηχομονωτική. Επίσης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως απομονωτική διότι αν μπεις από κάτω μπορεί άνετα να σε πιάσει η κλειστοφοβία της απομόνωσης ένα μέρος που δε μπορείς να το πεις άνετο αλλά τουλάχιστον έχεις την ησυχία σου. Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ χώθηκα κάτω από τη βελέντζα ελπίζοντας ότι ο διαφημιστής που έπαιρνε τηλέφωνο θα βαριόταν σχετικά εύκολα. Το άλλο το κολπάκι το πήρατε πρέφα; Ή μάλλον σας πήραν με το νέο το κολπάκι; Χτυπάει το τηλέφωνο κι εσύ έχεις βάλει μπουγάδα πίσω στη σκάφη, τρέχεις λοιπόν σκουπιζόμενος με τα διάφορα πεστιμάνια για να μην γεμίσεις και τη σάλα αφρούς και tide και προλαβαίνεις στο παρατσάκ το τηλέφωνο. Ακούς έναν ήχο σα να πέφτει κέρμα στις παλιές συσκευές ενώ στο εμπρός σου δεν απαντάει καμία γνώριμη φωνή. Μετά το κέρμα ακούς τον ήχο του τηλεφωνητή και πέφτει η διαφήμιση «Ακολουθεί ηχογραφημένο μήνυμα». Θεός ο τύπος που το έφτιαξε. Διότι άντε βρίσε τώρα αν θες αυτόν που παίρνει τηλέφωνο. Συνήθως ζητάνε τη νοικοκυρά του σπιτιού, αν είναι λογικές ώρες είμαι ευγενικός, διατηρώ την ψυχραιμία μου και αναβάλλω το ραντεβού μας επ’αόριστον. Αυτό που με καταστρέφει όμως είναι το μεσημέρι. Ειλικρινά αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση ν’αγοράσω αυτό που μου πουλάς θα το πάρω ενώ με έχεις ξυπνήσει από τον ύπνο ή στην καλύτερη ενώ μόλις έχω μπει στο σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά με μοναδικό αντικείμενο στον ορίζοντα το μεσημεριανό γεύμα; Όχι ρε ανόητε που βάζεις τις κακόμοιρες τις φοιτητριούλες να τηλεφωνούν μέρα νύχτα, το μεσημέρι δεν είναι καλή ώρα για πωλήσεις, δε χρειάζεται να σπουδάσεις marketing για να το καταλάβεις αυτό. Στις μεσημεριανές κλήσεις λοιπόν προσπαθώ να επιστρατεύσω το μακάβριο χιούμορ για ν’ανταποδώσω την ενόχληση. Είναι η παλιά δοκιμασμένη συνταγή «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
-Παρακαλώ;
-Καλησπέρα σας θα μπορούσα να μιλήσω με την κυρία <το επώνυμο πάντα τονισμένο λάθος>;
(Εδώ αρχίζω και βάζω τα κλάματα και με συντετριμμένη φωνή απαντώ)
-Αααααχ... μα... μάνα... έφυγες κι ακόμα σε ζητάνε... μαααανα μου...
-Συγγνώμη κύριε μου, ειλικρινά λυπάμαι, χίλια συγγνώμη.
Κάπου εκεί το τηλέφωνο κλείνει, η συγκεκριμένη εταιρία μας διαγράφει από τους καταλόγους της και η ζωή συνεχίζεται. Στο παρελθόν έχω δοκιμάσει κι άλλους τρόπους αλλά αυτός είναι ο πιο επιτυχημένος από κάθε άποψη. Εγώ χάνω τον ύπνο μου, η τηλεφωνήτρια κάτι άλλο, οπότε πατσίζουμε. Επίσης σήμερα που βρέχει βαριέμαι να βγω πάλι από το σπίτι αλλά πρέπει. Κι έχω να φτάσω και μέχρι τον Πειραιά, ωιμέ τι θα τραβήξω, πάω να ξεθάψω το καράβι των playmobil για να θαλασσοδαρθώ με αξιοπρέπεια τουλάχιστον πάνω στο κρις κραφτ μου.