Γνώρισα τον Κώστα σε κάποια δουλειά μέσω μιας συναδέλφου. Είχε έρθει ένα πρωινό απελπισμένος μ’ ένα φορητό στο ένα χέρι και μια σακούλα πράγματα στο άλλο. Τ’ ακούμπησε πάνω στο γραφείο μου κι αφού συστηθήκαμε άρχισε να μου εξηγεί τα προβλήματα του υπολογιστή τα οποία συνοψιζόταν στο εξής ένα: δεν άνοιγε. Καθώς του έριχνα μια ματιά να δω τι συμβαίνει και γιατί έχει κολλήσει άρχισε να μιλάει με τη συνάδελφο που μας έφερε σ’επαφή και ήταν στο διπλανό από μένα γραφείο. Μια επιβλητική παρουσία με σπάνιο τσαμπουκά για γυναίκα.
Κάποια στιγμή η Χ. τον ρώτησε τι κάνει ο Δημήτρης κι από τη συνέχεια της συζήτησης κατάλαβα ότι ο Κώστας ήταν ομοφυλόφιλος. Ευαισθητοποιήθηκα από τα όσα άκουσα σ’εκείνη τη συζήτηση. Κάποια στιγμή η Χ. τον ρώτησε για το πως είναι οι σχέσεις του με τους γονείς του. Εκείνος της απάντησε ότι έχει χάσει τον πατέρα του αρκετά χρόνια πριν τους αποκαλύψει το «μυστικό» αλλά ξεκίνησε να μας διηγείται το περιστατικό όπου το έμαθε η μητέρα του.
«...Είχαν περάσει και τα χρόνια, ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχε καταλάβει και θεώρησα πως όφειλα να της το πω. Να ξέρει ποιος είναι ο γιος της, να μην περιμένει μάταια κάτι που δε θα γίνει... Πήγα από το σπίτι της ένα απόγευμα να πιω καφέ, ήμουν μόνος και καθώς μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων τη διέκοψα και της είπα: Ξέρεις μαμά με το Δημήτρη δε συγκατοικούμε απλώς, είναι κάτι παραπάνω από φίλος μου. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, περίμενα το ξέσπασμα της μητέρας μου αλλά ήταν εκείνη που μ’έστειλε με όσα είχε να μου πει κι όχι εγώ με τα δικά μου. Δεν πειράζει παιδί μου, δεν είδες και ο γέρος ο Καραμανλής πόσα κατάφερε που ήταν τέτοιος;». Γελάσαμε όλοι μαζί. Φοβερή αντίδραση για μία γυναίκα μιας άλλης εποχής.
Τον υπολογιστή δεν κατάφερα τελικά να τον φτιάξω. Του συνέστησα να πάει στην αντιπροσωπεία αν δεν ήθελε να χαθούν τα δεδομένα του. Ο Κώστας κατέβηκε για λίγο κάτω και γύρισε με καφέδες και κουλουράκια για όλους. Η συζήτηση συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, οι απόψεις του όχι μόνο δεν ήταν ακραίες όπως ανα καιρούς έχουμε συνηθίσει ν’ακούμε αλλά θα μπορούσε κάποιος να τις χαρακτηρίσει και ως συντηρητικές.
Ο Κώστας λίγο πολύ μας εξέφρασε την ανησυχία του για όλο αυτό το gay κίνημα το οποίο τους υποβαθμίζει σαν ανθρώπους. «Μ’ ενοχλεί που σχεδόν σ’όλα τα gay bars πάνε για γνωριμίες της μιας βραδιάς, οι περισσότεροι ψάχνουν το πήδημα κι όχι κάτι παραπάνω, μ’ενοχλεί αυτή η τόσο έντονη προβολή της σεξουαλικότητας, λες και η μόνη μας διασκέδαση θα πρέπει να είναι να βλέπουμε έναν καλογυμνασμένο πορνοστάρ να κάνει στριπτίζ... Δεν έχω πολλές απαιτήσεις, θέλω μόνο να βγαίνω έξω με το φίλο μου και να μη με σχολιάζουν, δεν κάνω κανένα έγκλημα, δεν πηδιέμαι στο δρόμο, δεν αρχίζω τα γλωσσόφιλα στις καφετέριες, δεν, δεν, δεν...».
Προσωπικά μ’ενοχλεί να βλέπω ένα ζευγάρι να πηγαίνει για ένα καφέ και να ξεζουμίζονται, ειδικά δε όταν είναι και μέσα σε παρέα. Υποβαθμίζεις νομίζω τον έρωτα σου, δεν του δείχνεις τον πρέποντα σεβασμό. Δε λέω να κάθονται σαν παγοκολώνες, φυσικά και θ’αγκαλιαστεί ένα ζευγάρι και θα φιληθεί αλλά δε θα κάνει μόνο αυτό σε μια καφετέρια ή σ’ένα μπαρ. Έχω πετύχει τον Κώστα πολλές φορές στα Εξάρχεια με το φίλο του, σεμνότατοι και οι δύο, σχεδόν ντρέπονται που βγαίνουν.
Δεν είναι κρίμα τέτοιοι άνθρωποι να βιώνουν τον κοινωνικό ρατσισμό επειδή το gay κίνημα λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί; Ο Κώστας σπούδασε φυσικός, έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη φιλοσοφία και τα παράτησε όλα για να γίνει μεταφραστής επειδή αυτό του άρεσε. Δε ξέρω πολλούς straight που θα έκαναν κάτι τέτοιο, δυστυχώς τον τελευταίο καιρό όσοι ξέρω μάλλον να συμβιβαστούν προσπαθούν παρά να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.
Έγραψα αυτό το ποστ με αφορμή μια παράγραφο του προηγούμενου. Δε ξέρω πότε η κοινωνία μας θα τους ενσωματώσει ξέρω όμως τον τρόπο με τον οποίον μπορεί να γίνει αυτό. Ξεκρεμώντας τις ταμπέλες. Αν ξεκινήσουμε να συμπεριφερόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να σκεφτόμαστε τι κάνουν στο κρεβάτι τους θα είναι όλα πολύ καλύτερα και πιστεύω ότι θα σταματήσει και η περιθωριοποίηση τους. Αν τους δούμε σαν απλούς συνάνθρωπους, αν δούμε τα πρεζόνια σαν άρρωστους, αν... Να δω μετά ποιος θα βρεθεί να με ξυπνήσει.
Κάποια στιγμή η Χ. τον ρώτησε τι κάνει ο Δημήτρης κι από τη συνέχεια της συζήτησης κατάλαβα ότι ο Κώστας ήταν ομοφυλόφιλος. Ευαισθητοποιήθηκα από τα όσα άκουσα σ’εκείνη τη συζήτηση. Κάποια στιγμή η Χ. τον ρώτησε για το πως είναι οι σχέσεις του με τους γονείς του. Εκείνος της απάντησε ότι έχει χάσει τον πατέρα του αρκετά χρόνια πριν τους αποκαλύψει το «μυστικό» αλλά ξεκίνησε να μας διηγείται το περιστατικό όπου το έμαθε η μητέρα του.
«...Είχαν περάσει και τα χρόνια, ήμουν σίγουρος ότι κάτι είχε καταλάβει και θεώρησα πως όφειλα να της το πω. Να ξέρει ποιος είναι ο γιος της, να μην περιμένει μάταια κάτι που δε θα γίνει... Πήγα από το σπίτι της ένα απόγευμα να πιω καφέ, ήμουν μόνος και καθώς μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων τη διέκοψα και της είπα: Ξέρεις μαμά με το Δημήτρη δε συγκατοικούμε απλώς, είναι κάτι παραπάνω από φίλος μου. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, περίμενα το ξέσπασμα της μητέρας μου αλλά ήταν εκείνη που μ’έστειλε με όσα είχε να μου πει κι όχι εγώ με τα δικά μου. Δεν πειράζει παιδί μου, δεν είδες και ο γέρος ο Καραμανλής πόσα κατάφερε που ήταν τέτοιος;». Γελάσαμε όλοι μαζί. Φοβερή αντίδραση για μία γυναίκα μιας άλλης εποχής.
Τον υπολογιστή δεν κατάφερα τελικά να τον φτιάξω. Του συνέστησα να πάει στην αντιπροσωπεία αν δεν ήθελε να χαθούν τα δεδομένα του. Ο Κώστας κατέβηκε για λίγο κάτω και γύρισε με καφέδες και κουλουράκια για όλους. Η συζήτηση συνεχίστηκε για λίγο ακόμα, οι απόψεις του όχι μόνο δεν ήταν ακραίες όπως ανα καιρούς έχουμε συνηθίσει ν’ακούμε αλλά θα μπορούσε κάποιος να τις χαρακτηρίσει και ως συντηρητικές.
Ο Κώστας λίγο πολύ μας εξέφρασε την ανησυχία του για όλο αυτό το gay κίνημα το οποίο τους υποβαθμίζει σαν ανθρώπους. «Μ’ ενοχλεί που σχεδόν σ’όλα τα gay bars πάνε για γνωριμίες της μιας βραδιάς, οι περισσότεροι ψάχνουν το πήδημα κι όχι κάτι παραπάνω, μ’ενοχλεί αυτή η τόσο έντονη προβολή της σεξουαλικότητας, λες και η μόνη μας διασκέδαση θα πρέπει να είναι να βλέπουμε έναν καλογυμνασμένο πορνοστάρ να κάνει στριπτίζ... Δεν έχω πολλές απαιτήσεις, θέλω μόνο να βγαίνω έξω με το φίλο μου και να μη με σχολιάζουν, δεν κάνω κανένα έγκλημα, δεν πηδιέμαι στο δρόμο, δεν αρχίζω τα γλωσσόφιλα στις καφετέριες, δεν, δεν, δεν...».
Προσωπικά μ’ενοχλεί να βλέπω ένα ζευγάρι να πηγαίνει για ένα καφέ και να ξεζουμίζονται, ειδικά δε όταν είναι και μέσα σε παρέα. Υποβαθμίζεις νομίζω τον έρωτα σου, δεν του δείχνεις τον πρέποντα σεβασμό. Δε λέω να κάθονται σαν παγοκολώνες, φυσικά και θ’αγκαλιαστεί ένα ζευγάρι και θα φιληθεί αλλά δε θα κάνει μόνο αυτό σε μια καφετέρια ή σ’ένα μπαρ. Έχω πετύχει τον Κώστα πολλές φορές στα Εξάρχεια με το φίλο του, σεμνότατοι και οι δύο, σχεδόν ντρέπονται που βγαίνουν.
Δεν είναι κρίμα τέτοιοι άνθρωποι να βιώνουν τον κοινωνικό ρατσισμό επειδή το gay κίνημα λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί; Ο Κώστας σπούδασε φυσικός, έκανε μεταπτυχιακό και διδακτορικό στη φιλοσοφία και τα παράτησε όλα για να γίνει μεταφραστής επειδή αυτό του άρεσε. Δε ξέρω πολλούς straight που θα έκαναν κάτι τέτοιο, δυστυχώς τον τελευταίο καιρό όσοι ξέρω μάλλον να συμβιβαστούν προσπαθούν παρά να κυνηγήσουν τα όνειρα τους.
Έγραψα αυτό το ποστ με αφορμή μια παράγραφο του προηγούμενου. Δε ξέρω πότε η κοινωνία μας θα τους ενσωματώσει ξέρω όμως τον τρόπο με τον οποίον μπορεί να γίνει αυτό. Ξεκρεμώντας τις ταμπέλες. Αν ξεκινήσουμε να συμπεριφερόμαστε σε αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να σκεφτόμαστε τι κάνουν στο κρεβάτι τους θα είναι όλα πολύ καλύτερα και πιστεύω ότι θα σταματήσει και η περιθωριοποίηση τους. Αν τους δούμε σαν απλούς συνάνθρωπους, αν δούμε τα πρεζόνια σαν άρρωστους, αν... Να δω μετά ποιος θα βρεθεί να με ξυπνήσει.
