Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι...

Καθάριζα ένα μανταρίνι που είναι και της εποχής και παρατηρούσα ένα καναρίνι το οποίο έτρωγε πίτσα τέσσερις εποχές και σκέφτηκα ότι τα ωδικά αυτά πτηνά είναι σίγουρα επηρεασμένα από την ομώνυμη μουσική που θα λέγαμε ότι ανήκει στο μεγάλο και αμφιλεγόμενο κατά πολλούς είδος της κλασικής κάτι που δε θα πρέπει να μας προβληματίζει ιδιαιτέρως διότι εμείς ως πιστοί ακροατές του ροκ ‘εν’ ρολ δε κάνουμε τέτοιες διακρίσεις γιατί και ο Μπαχ ήτανε ροκ κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι που λέει ο όχι και τόσο ροκ Παπακωνσταντίνου και να μη ξεχνάμε και τον Άσιμο που εισήγαγε το κροκ καμία σχέση με τον κρόκο του αυγού άλλα άμεση σχέση με την ομελέτα που φτιάχνουν τα αυγά απ’ τις κοτούλες μας ζώα παρεξηγημένα τη σήμερον ημέρα ιδιαιτέρως λόγω της γρίπης τους. Ενώ λοιπόν όταν βλέπουμε έναν γριπωμένο άνθρωπο τρέχουμε να τον περιθάλψουμε και πέφτουμε όλοι από πάνω του, ε με τα κοτόπουλα γίνεται το αντίθετο. Όπου φύγει φύγει, αρπάζουμε και τη μονόκανη την καραμπίνα και χτυπάμε στο ψαχνό. Και μετά το ρίχνουμε και στις απολυμάνσεις, γίνεται ένας κακός χαμός και για να ηρεμήσουμε στο τέλος ακούμε και λίγο Βιβάλντι με σουβλάκι χωρίς σως κι άλλες αηδίες διότι θα εκπέμψουμε μετά σήμα σος και ποιος να μας ακούσει μέρες που είναι και άλλα τέτοια σχετικά με την αηδία μας παραδείγματα καθώς αναφέραμε και στο προοίμιο του δοκιμίου τούτου για τους Βαλκανικούς Αγώνες και την επιρροή τους στη σύγχρονη μαγειρική τέχνη κατά τη Βέφα Αλεξιάδου τις κόρες της και τα δισέγγονα της τα οποία θα βλαστήσουν σαν τα κρεμμυδάκια του κήπου της. Ένας κήπος για τον οποίον δε θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει με αυτόν της Γεσθημανής αλλά και γενικότερα με κανέναν άλλον στη Μάνη, παραδοσιακό πλέον οικισμό με έμφαση στους γάμους διότι στην Κρήτη και τη Μάνη το πληρώνεις με στεφάνι και αν θυμηθώ από τα στεφάνια που καταθέτουμε κάθε χρόνο σε διάφορες επετείους γνωστές και μη θα πρέπει να βγαίνει ένα αρκετό καλό χρηματικό ποσό οπότε ας το αφήσουμε καλύτερα για την ώρα. Είναι μια ώρα δύσκολη δε θα πω όχι εγώ σε αυτό το οποίο μας κρατάει δεμένους, όμηρους θα έλεγε κανείς σε μια οδύσσεια η οποία δεν έχει σχέση με τον πολυμήχανο και τους δούρειους ίππους και σκέφτομαι πως τα αλογάκια τρώνε χορταράκι και τα λεφτά μας στον ιππόδρομο γιατί ως γνωστόν τα τσιγάρα, τα ποτά, τα ξενύχτια και ο τζόγος έχουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια, φιλική συμβουλή λοιπόν για να μένει το σπίτι σας πάντα ανοιχτό να μην παίζετε πολλά χαρτιά αλλά να προτιμάτε τα βελάκια το οποίο είναι σαφέστατα ένα πιο εξευγενισμένο σπορ με φαντασία και ολίγον τι από κακοκαιρία. Προς Θεού μην το μπερδέψετε αυτό με τη γνωστή ευχή που λέμε «τον κακό σου τον καιρό» η οποία έχει μεγάλη ιστορία αλλά βαριέμαι σήμερα να σας τη διηγηθώ διότι σκοπεύω να βγάλω τουλάχιστον 5 επεισόδια εκμεταλλευόμενος όλο το ζουμί που έχει καθώς βέβαια και τις ίντριγκες, τα πάθη, τη βία και το σεξ που όπως ήδη έχουμε αναφέρει είναι το νέο χιτάκι της Έλλης Κοκκίνου, προστάτιδας του Πολεμικού μας Ναυτικού αφού εκτός από την ομώνυμη μαούνα που έχει περάσει στην ιστορία τώρα πια, η Έλλη έχει κάνει πριβέ εμφανίσεις σε χορούς της σχολής Ναυτικών Δοκίμων και απανταχού μούτσων. Ε, όπου μούτσος και η Έλλη, με το συμπάθιο κιόλας που λέμε και σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά εγώ θα μπορούσα να θυμηθώ και τον Τάκη τον Κατσάνη με το μεγάλο του το άσμα «Για θύμισε μου τ’όνομα σου πρώτα πρώτα / να μη μιλάω με μια άγνωστη στην πόρτα / για θύμισε μου τ’όνομα σου για να δω / αν είσαι αυτή που φέρνω τώρα στο μυαλό». Αξέχαστη επιτυχία σχεδόν τόσο μεγάλη όσο και του Κώστα Καφάση «Γέλα κυρία μου, γέλα μαζί μου» το οποίο τώρα που το σκέφτομαι μου δίνει και μια καλή ιδέα για δώρο σε μια πονεμένη ψυχή που γουστάρει κι ακούει συντονισμένος στους 95.8 και μπορεί να τον λέμε και μαλάκα. Γουστάρω I’m so excited από Pointer Sisters ίσως γιατί μεγάλωσα σ’ένα σόι που είχα μόνο ξαδέρφες και δεν είχα έναν τύπο να πλακωθούμε στο ξύλο όπως κάνουν όλα τα φυσιολογικά παιδάκια της ηλικίας μας. Βλέπω τώρα την ηλικία μας και αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι μεγάλωσαν τόσο πολύ; Περισσότερο κι από τους γονείς μου; Αφού το έτος γεννήσεως παραμένει το ίδιο για όλου μας. Ποιος νόμος της φυσικής άραγε κάνει τα δικά του σκέρτσα; Θα γίνει τελικά του νόμου το κάγκελο μου φαίνεται και θα έχουμε και δίκιο για την επανάσταση αυτή. Όπως έλεγαν και οι Θίβερι λοιπόν The Time We Lost Our Way και μια τρύπια σημαία, λάβαρο της αποτυχίας.