Μέρες Αν-εργίας...

Είναι κι αυτή δηλαδή μια προσωρινή κατάσταση που πρέπει να επωφεληθεί κανείς για να υποδεχτεί την επόμενη φάση με την κατάλληλη ας πούμε διάθεση η οποία μπορεί να θεωρηθεί και ως προδιάθεση αναλόγως βέβαια με την προοπτική που θέτει ο καθένας για τα μελλοντικά του τα σχέδια. Κάπως έτσι έκανα κι εγώ λοιπόν και είχαμε τις χαιρετούρες μας σήμερα, σταυρωτά φιλιά, σεξ στα πεταχτά για να μη χαθούμε και μερικά σφηνάκια κίτρινη τεκίλα χοσέ κουέρβο γιατί μόνο τέτοια είχε το διπλανό παντοπωλείο αν κι εγώ θα προτιμούσα μερικά σφηνάκια βότκα Ποτέμκιν σαν το θωρηκτό για να πάω μετά στη σχολή με κεφάλι γεμάτο χρυσάφι όπως θα έλεγαν και οι Τρύπες ο τραγουδιστής των οποίων είχε συμπράξει κάποια στιγμή με έναν άλλον τύπο από το γκρουπ και βγάλανε το υπέροχο τίποτα ένα δίσκο (cd για την ακρίβεια) που έχω δανειστεί εδώ και κάτι χρόνια από την Άννα την αναρχική με τον τυφλό υιοθετημένο γιο Μανώλη που κυριολεκτικά με άφησε μαλάκα όταν εν πρώτοις ετοίμασε μακαρονάδα, εν δευτεροις που θα έλεγε και η Δήμητρα Ματσούκα στη γνωστή τηλεοπτική σειρά με το καραόκε (κι εγώ καριόλες σκέφτομαι όταν λέω αυτή τη λέξη, μην ανησυχείτε δεν είστε ανώμαλοι) γύρω στις 11 το βράδυ πήρε το μπαστουνάκι του και μας λέει πάω στη συγκέντρωση που έχει το σχολείο! Ο Μανώλης δεν πήγαινε σε αυτό το σχολείο αλλά μάθαινε τα νέα επειδή γενικώς και ειδικώς κυκλοφορούσε στη γειτονιά. Τόσο αυτός όσο και τα νέα οπότε κάπου τα βρίσκανε. Ήτανε εκείνη τη νυχτιά που με γύρισε σπίτι ο ναύτης πριν πάει σε μια φοιτητική συγκέντρωση ή πάρτυ δε θυμάμαι καλά τι απ’τα δύο ήτανε πάντως σίγουρα πέρασε καλά γιατί δεν τον ξαναείδα από τότε εκτός κι αν εξαιρέσεις τις πορείες για τη 17 Νοέμβρη που είτε κατέληγαν στην Αμερικάνικη Πρεσβεία αν μιλούσαμε κυριολεκτικά, είτε στη Βουλή για να απελευθερωθούν από τα λευκά κελιά οι κρατούμενοι παύλα όμηροι της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη που εξαρθρώθηκε με μια επιχείρηση αστραπή από την Ελληνική Αστυνομία πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες και γίναμε μια ασφαλέστατη χώρα. Σκάει η παιδικά φτιαγμένη βόμβα στα χέρια του έμπειρου Σάββα (κι εκεί κινέζικο ρολόι είχαν και την πατήσαν, θυμηθείτε και προηγούμενο ποστ), βρίσκουν τα κλειδιά του και σε μισή ώρα είχαν φτάσει στη γιάφκα. Αλλά εντάξει το πιστέψαμε ναουμε γιατί έπρεπε να ασφαλιστεί η χώρα, ο Κοντομηνάς με την Ιντεραμέρικαν δεν αναλάμβανε, οι Αμέρικαν τσίναγαν γενικώς, οι Εγγλέζοι τα είχαν πάρει λίγο κρανίο αλλά τον ήπιανε με το μετρό και μας έμεινε το Ελλάς ? Γαλλία ? συμμαχία που κι αυτό δηλαδή το καταργήσαμε το φοβερό αυτό καλοκαίρι του 2004 καθώς φωνάζαμε «κλάσε μας τ’αρχίδια ζινεντίν Ζίνταν» και «πάρε μου μια πίπα σιλβουπλε ? τρεζεκέ» και τρεζολί κι ας μη μιλήσω για το σύνθημα με τη ψωλή θα με πείτε και χυδαίο και θα έχετε και δίκιο. Μπούκοβο στο στόμα για να μάθω να λέω κακές κουβέντες και να χαμογελάω μετά με όλα τούτα, δηλαδή με αυτά και μ’εκείνα προσπάθησα το δίχως άλλο μα χωρίς αποτελέσματα και πως ν’αντέξω τον καημό, σκοτώσανε το νιο από το soundtrack του Αστραπόγιαννου, το θυμάστε φαντάζομαι, εμένα προσωπικά μου άλλαξε επαγγελματική κατεύθυνση αυτή η ταινία αλλά έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις και φέξε μου να πιω να ξημερωθώ εγώ πληρώνω τα μάτια π’αγαπώ. Ήρθε η ώρα να λογαριάσουμε Λιάκο Μπουρνόβα από το αίμα βάφτηκε κόκκινο, χρώμα εξαιρετικά πετυχημένο. Έτσι πιστεύω δηλαδή και δεν είναι εύκολο να μου αλλάξεις τη γνώμη διότι είναι κοινή. Κοινή γνώμη ναι μάλιστα τόσο κοινή και τόσο φτηνή που θαρρείς μπορείς να την αγοράσεις παντού σήμερα. Βγες μια βόλτα έξω στον κόσμο της αρπαχτής για να χαρείς. Ήτανε το 1988 που ο θεσσαλικός κάμπος γιόρτασε την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α’ εθνικής από τη Λαρισινή ομάδα με αμίμητους παίκτες όπως Γκαλίτσιο, Βουτυρίτσα, Μητσιμπόνα, Καραπιάλη και άλλους. Εκείνη τη χρονιά λοιπόν στην πορεία της 17Ν ακούστηκε και το «Εμπρός Ανδρέα για μια κομπίνα νέα» που αν αλλάξεις το Ανδρέα παραμένει διαχρονικό και επίκαιρο. Εκείνα τα χρόνια βέβαια όλος ο κόσμος χέστηκε και το γύρισε στα πάμπερς εξού και το «Κοσκωτάς, Κοσκωτάς ολέ, πρασίνησε ο κουμπαράς που είχε γίνει μπλε». Το «Τσοβόλα δώστα όλα» είναι μεταγενέστερο και δεν πρέπει να το μπερδεύουμε με τα γεγονότα του πολυτεχνείου. Ξεφτίλες, σαρκία γεμάτα πόνο και δίψα για εξουσία γλεντάμε και δε ξεχνάμε. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Πέγκυ Ζήνα, ο λαός απαιτεί τον Τερλέγκα στη Βουλή κι εγώ θα γελάσω ξανά απ’την αρχή.