Calling back

Πέρασα την κεντρική είσοδο και είδα ένα τύπο να μου κάνει νόημα με το χέρι του. Τον πλησίασα και ξαφνικά άρχισε να τσιρίζει ένα μηχάνημα. «Φτου γαμώτο, ξέχασα να βγάλω τη ζώνη αγνότητας και με τσίμπησε ο ανιχνευτής μετάλλων» σκέφτηκα καθώς ο τύπος πλησίαζε στο αυτί προφανώς για να μου ψιθυρίσει κάτι. Τουλάχιστον έχουνε τακτ είπα από μέσα μου ενώ εκείνος με ρώτησε αν έχω μαζί μου κινητό. Ξαλαφρωμένος από την ερώτηση του είπα πως στις μέρες μας όλοι έχουν από ένα κινητό εγώ γιατί ν’αποτελώ εξαίρεση, μερικοί μάλιστα έχουν και δύο και του έδειξα το φούσκωμα στο παντελόνι του. Είναι της δουλειάς αυτά μου είπε και μου ζήτησε να του παραδώσω το δικό μου. Εγώ το αποχαιρέτισα, έσβησα από μέσα όλες τις γυμνές φωτογραφίες που είχα τραβήξει ανα καιρούς και για καλό και κακό πάτησα κι ένα σβήσιμο για να περισώσω την τιμή μου. Μετά ήρθε ένας άλλος επίσης κοστουμαρισμένος και με πήρε αλαμπρατσέτα. Πήγαμε σε κάτι διαδρόμους, σε κάτι ασανσέρ, πλάκα είχε αλλά 13 ορόφους πάνω απ’τη γη το πάρτυ σταμάτησε. Θα επαναληφθεί όμως και θα έχουμε νέα επεισόδια στη διάθεση μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να επιληφθούμε ως των επί γινομένων αλλά και ανώριμων γεγονότων τα οποία έχουν διανθιστεί με πλήθος ομογενών τραγουδιστών που έχουν δηλώσει συμμετοχή εις το φέιμ στόρι, μωρό μου σόρι αλλά και σεξ το νέο χιτ της Έλλης, παλιό καράβι του Πολεμικού μας Ναυτικού, τωρινή τραγουδίστρια με εμφανίσεις στους ναύτες μιμούμενη την αξέχαστη Βίκυ Μοσχολιού «Ναύτης βγήκε στη στεριά κλπ κλπ». Ήταν ωραία τα χρόνια εκείνα που πίναμε τα ποτάκια μας κάτω από την ήλιο του μεσημεριού και από το μεσημεριανό ύπνο στη συνέχεια πηγαίναμε να παίξουμε μπάλα ένα παιχνίδι που θα παίζαμε και σήμερα στη σύγχρονη μορφή του πέντε επί πέντε αλλά ευτυχώς βρέχει διότι εγώ βαριόμουν πολύ αλλά δε μπορούσα από τη μία να χαλάσω τη σύνθεση της υπερ-ομάδας από την άλλη έπρεπε να βρω και μια πιστευτή δικαιολογία για να μην παραστώ εις την comdex μεγάλη έκθεση πληροφορικής που λαμβάνει χώρα αυτό το τριήμερο στην Ανθούσα, που γενικά είναι ένας ξερότοπος και δεν ανθίζει τίποτα, είναι και δίπλα στην Αττική Οδό η οποία τα πρωινά θα πρέπει να ξέρετε ότι σε αρκετά σημεία μποτιλιάρει αλλά βέβαια ο καημένος ο κύριος Λαλιώτης εδώ και 30 χρόνια μένει στο νοίκι σ’ένα ταπεινό διαμέρισμα στο Λυκαβηττό αλλά δε μας λέει πόσα έχει στην Ελβετία γιατί αυτά δεν τα πιάνει το πόθεν έσχες. Εγώ πάντως αν ήμουν τώρα πιτσιρικάς και με ρωτάγαν τι δουλειά θα ήθελες να κάνεις όταν μεγαλώσεις θα έλεγα Λαλιώτης. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν μεγάλωνα βέβαια θα το άλλαζα γιατί θα καταλάβαινα τι εστί βερίκοκο όμως όταν είσαι μικρός και τα υλικά αγαθά συνήθως καθορίζουν τη ζωή σου σε μεγαλύτερο βαθμό «μπαμπά θέλω το καράβι των πλέιμομπιλ» σίγουρα θες να γίνεις ένας μικρός Λαλιώτης. Ο καφές μου σιγά σιγά κρυώνει κι εγώ νομίζω πως έχω πονοκέφαλο όμως δε θα ήθελα να κάνω κάτι γι’αυτό εξόν από το να ρίξω έναν υπνάκο ακόμη γιατί βλέπω ότι τα πράγματα αλλάζουν δραματικά τριγύρω και μάλλον κάποιος πρέπει να φύγει από το παιχνίδι. Η κατάσταση έχει βαλτώσει και δε νομίζω ότι υπάρχει γυρισμός. Θα πρέπει να παρθούν οριστικές αποφάσεις, να γίνουν και οι συγκρούσεις που λέγαμε ένοπλες ή μη για να προχωρήσουμε μπροστά κι εμείς και οι άλλοι γιατί άδικα μου φαίνεται ότι κουραζόμαστε και το κουράζουμε τόσο καιρό. Λυπάμαι παιδιά, δε γίνεται άλλο, την επόμενη φορά στην καφετέρια θα είσαστε μόνοι σας γιατί βαριέστε να ξεπαρκάρετε γιατί ίσως έχει έρθει και ο καιρός για να μπαρκάρετε και να μας σνομπάρετε γιατί όχι μπορείτε να το δείτε κι έτσι αν σας βολεύει. Αλλά εδώ θα έρθει το τέρμα γιατί φτάσαμε στο τέλμα και δεν έχει παραπέρα. Τα έλεγε και ο Άσιμος σ’ένα τραγουδάκι του «Βαρέθηκα τη μίζερη μου φύση, κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει», έτσι δεν είναι αδέρφια; Κανένας! Υπάρχει πάντα η θρησκεία και η οικογένεια για να πορεύονται οι φιλικές μας συζητήσεις, τα υπαρξιακά ζητήματα που θέτουμε στον εαυτό μας επειδή σοβαρεύουμε, ωριμάζουμε, ουαου, πολύ το γουστάρω αυτό θα το λανσάρω και ως καινούριο ανέκδοτο. Ρε άντε χτυπήστε το κεφάλι σας στον τοίχο μπας και συνέλθετε γιατί τη βλέπω την ομαδική αυτοκτονία εκεί γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε. Μην περιμένεις πια, όλα τελειώσανε γιατί ο κοστουμαρισμένος κύριος σας έχει συνοδεύσει από καιρό στο δικό σας λευκό κελί.