Wednesday, October 11, 2006

set me on fire

Είχε μόλις σκοράρει η Εθνική όταν εγώ έβαζα το δέκατο τέταρτο κατά σειρά ρακόμελο, όχι τόσο για να πανηγυρίσω τη σπουδαία κατά τα φαινόμενα επιτυχία αλλά κυρίως επειδή ένα προσωπικό μου όνειρο είχε γίνει πια πραγματικότητα. Μπορούσα σχεδόν να το δω από εκεί που καθόμουν, ηφαίστειο θαρρείς που με προκαλούσε με κάθε του κίνηση να ενεργοποιήσω τους μηχανισμούς του για τη μεγάλη έκρηξη ένα νέο διαφορετικό Bing bang όχι σαν του Χώκινγκ αλλά κάπως πιο τολμηρό θα μπορούσα να πω με ριζοσπαστικές και καινοτόμες θεωρίες σχετικά με την απαρχή του κόσμου και του σύμπαντος γενικότερα. Τέλεια η υφή του, μοναδική την ένιωθα να στέκεται πάνω μου, τόσο άμεση η επαφή κι όμως δίχως να καταφέρνω να απολαύσω ούτε ένα κυβικό εκατοστό από τη λάβα που είχε να μου προσφέρει. Γεγονός που κάποιος θα θεωρούσε τελείως παράλογο ειδικά αν μπορούσα να του αφηγηθώ με το νι και με το σίγμα κάθε λεπτομέρεια αυτής της βασανιστικής μα και συνάμα απολαυστικής πορείας προς την κορυφή με όλες τις απαραίτητες στάσεις, απογοητεύσεις και εξωφρενικές ενδεχομένως καταστάσεις που σχημάτιζαν το περιτύλιγμα όλου αυτού που μπορούσα πλέον να θαυμάσω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντοτε σταθερός, πάντοτε ανήσυχος, πάντα μπροστά στο μπλε ιριδίζουν φως το οποίο ίσα ίσα μπορούσε να καλύψει κάθε κρυφή πτυχή μιας ανομολόγητης δράσης που ούτε τα 17 ρακόμελα δε μπορούσαν να χαρίσουν ποτέ όμως υπό την επήρεια μιας κατάστασης που φαινομενικά τουλάχιστον δε μπορούσα να ελέγξω, όχι τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή που όλες μου οι αισθήσεις είχαν παραδοθεί σε αυτόν τον τυφώνα που μπήκε για να με παρασύρει, χωρίς ούτε ο ίδιος να γνωρίζει τι και πως ακριβώς και πως θα μπορούσε κιόλας να το κάνει αυτό αν και το μονοπάτι ήταν σχεδόν μονοσήμαντα ορισμένο από όλες τις προαναφερθείσες συνθήκες. Κι έπειτα η γλυκειά κατάκτηση-παράδοση, μια διαδικασία που ποτέ δε ξέρεις αν είναι μόνο κατάκτηση ή μόνο παράδοση και σίγουρα δε μπορείς να ξεκαθαρίσεις αν ο κατακτώμενος δε μπορεί να γίνει παραδωμένος ή και το αντίστροφο. Κι έτσι σαν γλυκό του κουταλιού σταφύλι ήρθε χωρίς να με λιγώσει για να παραδοθώ και για να κατακτήσω, για να με κατακτήσουν και για να παραδώσω. Κι έτσι το ηφαίστειο ακολούθησε τη φυσιολογική του πορεία έπειτα από μία διαδρομή που είχε άσκοπες βόλτες στα στενά, κύκλους γύρω από στρογγυλές πλατείες αλλά και άνισες μάχες στις επάλξεις του καναπέ.