Τ’ απολεσθέντα

Δε ξέρω γιατί οι εταιρίες υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να φοράνε γραβάτα καθημερινά. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι τις έχουν καθιερώσει για να αισθάνονται τη θηλιά στο λαιμό και να μη χαλαρώνουν καθόλου ή ενδεχομένως να προσέχουν το σφίξιμο της γραβάτας και όχι το γενικότερο στη δουλειά. Ίσως πάλι ο απώτερος στόχος είναι να συνηθίσουν το σφίξιμο με αυτόν τον τρόπο και αν δεν τους αρέσει να πάνε να πνιγούνε αφού θα πνίγονται έτσι κι αλλιώς από τη δουλειά. Εγώ πάλι σε μια κουταλιά νερό τον τελευταίο καιρό και αν δεν ήταν η τονωτική ένεση ύπνου το σαβ/κο που μας πέρασε θα πήγαινα μια βόλτα προς την Πέτρα Ολύμπου που ζητάει και διευθυντή απ’ ότι άκουσα αν κι εγώ θα ζητούσα μια μόνιμη θέση χωρίς πολλές ευθύνες, αυτή του τροφίμου. Χθες πάλι είχαμε πάει σ’ ένα μεξικάνικο. Δεν είναι ότι πηγαίνουμε συχνά σε μεξικάνικα αλλά πέφτουν τρελές μασαμπούκες και δεν είναι πάντα εύκολο να ψάχνεις σόδες μεταμεσονύχτια ειδικά σε περιοχή που έχουν ληστέψει στο πρόσφατο παρελθόν ένα περίπτερο χρησιμοποιώντας περίστροφο και αναγκάζοντας και τα υπόλοιπα να κλείνουν με τις κότες. Υπάρχει βέβαια και ο Ντίνος ο Ξυδάκιας του οποίου το περίπτερο έχει γίνει μίνι μάρκετ αλλά πέφτει μακριά για να πας με τα πόδια τέτοια ώρα και το να βγάλεις το αυτοκίνητο από το γκαράζ είναι κάπως βαρετό. Ίσως όχι τόσο βαρετό όσο το να το βάλεις στο γκαράζ αλλά πάντως μια τεμπελιά έτσι όπως είσαι φουσκωμένος την έχεις. Έκλεισε και το ψιλικατζίδικο απέναντι όπου είχες την ευκαιρία αν ήθελες να ψωνίσεις από σβέρκο και μάλιστα το σβέρκο της ιδιοκτήτριας διότι συνηθίζεται τελοσπάντων να τοποθετείς την παλάμη σου πλησίον του σημείου τούτου αν και δεν είναι πάντοτε ευχάριστο ως διαδικασία. Από την άλλη δε μπορείς να πεις ότι ένα κανταΐφι είναι κάτι που θα μπορούσε να σε ανακουφίσει αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Εν ολίγης ακόμη και τις νύχτες που σκέφτεσαι ότι θα ξαπλώσεις νωρίς κάτι γίνεται και θα πάει τρισίμισι αναζητώντας απαντήσεις κι ερωτήματα.