Το μεσημέρι καθώς γυρνούσα σπίτι παραλίγο να πατήσω έναν ποδηλάτη χωρίς όμως να ευθύνεται γι’ αυτό το ManHunt που παίζω τελευταία και το οποίο σήμερα αποφάσισα να απεγκαταστήσω από τον υπολογιστή ειδικά μετά και το χθεσινό βράδυ που ο εφιάλτης και η κατάσταση του «τώρα αυτό το βλέπω στον ύπνο μου ή συμβαίνει στην πραγματικότητα;» πήγε σύννεφο. Στατιστικά και μόνο θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έπειτα από τον παππού στα Καμένα Βούρλα ένας ποδηλάτης δε θα ήταν μια άσχημη συνέχεια και ενδεχομένως αν ήμουν συνοδηγός να είχα απλώσει το χέρι μου για να τον σπρώξω λιγάκι όμως δυστυχώς οδηγούσα μόνο και αντί να τον στριμώξω έκανα και ελιγμό για να τον αποφύγω. Ανέβαινε μια ανηφόρα αγκομαχώντας ο καψερός, είχε και ζέστη το μεσημέρι κι άρχισε να κάνει κάτι περίεργα ζιγκ ζαγκ χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι προφανώς ότι δε βρίσκεται στο ποδηλατοδρόμιο αλλά σε δρόμο όπου περνάνε λεωφορεία, αυτοκίνητα, μηχανές και αφού οι καθρέφτες στα ποδήλατα δε συνηθίζονται καλό είναι να έχουμε το νου μας. Μεγάλο πακέτο τελικά το να θες να κυκλοφορήσεις με ποδήλατο στην Αθήνα. Έχω παρατηρήσει ότι τις περισσότερες φορές που πετυχαίνω ποδήλατο στο δρόμο είναι στο τσακ για να γίνει η μαλακία, αυτή η πόλη απαγορεύει την ποδηλασία αλλά και με τις μηχανές τα πράγματα δεν είναι καθόλου ρομαντικά. Χθες ήρθα σε επαφή με ένα ΚΤΜ τα αρχικά του οποίου δε σημαίνουν Κάθε Τετάρτη Μάστορα όπως απαιτεί η συγκεκριμένη μηχανή της οποίας η αίσθηση είναι και γαμώ. Λόγω των προβλημάτων που βγάζουν δεν τα χώνευα αλλά είναι γρήγορα και δυνατά τα σκασμένα για το είδος τους. Ειδικά σε κάτι ανηφόρες χθες έδωσε ρέστα κι ευτυχώς που έχει καλή κόρνα γιατί τρεις φορές πήγαν να πεταχτούν κάτι αμαξάτοι τύποι. Είχε βγάλει και τους καθρέφτες ο ιδιοκτήτης κι έπρεπε να είσαι συνέχεια με το κεφάλι πίσω. Πολύ φοβάμαι δηλαδή ότι μπορεί να σου μείνει και κανένα τικ απ’ την όλη ιστορία. Συναντήθηκα με παλιούς συναδέλφους χθες κι όλο αυτό εντελώς εκτός απροόπτου αφού κατέβηκα κέντρο από το πουθενά κι έμεινα μέχρι το απόγευμα. Για την ώρα θα αποσυρθώ σε μάταιη συγκέντρωση.