Θα έπρεπε να γνωρίζει κανείς πως αν βρεθεί στη Λάρισα, ίσως αξίζει να κάνει μια στάση στα περιβόητα τηγανάκια, μια μεζεδοπωλειακή απομίμηση του γνωστού Κουκλακίου με εδέσματα όπως αυτά που συνθέτουν τον τίτλο του ποστ με το οποίο σκοπεύω να διακριθώ ως μπλόγκερ και να καταφέρω επιτέλους να κερδίσω το χρυσό ποντίκι, βραβείο θεσμό στο χώρο που μόνο ίσως το μετάλλιο Φηλντς των μαθηματικών να το συναγωνίζεται σε χάρη ενώ δεν απέχουμε πολύ πιστεύω και από τη θέσπιση του ανάλογου νόμπελ για να βγάλουμε και κανένα φράγκο απ’ όλη την υπόθεση και να μη ξεροσταλιάζουμε άδικα πίσω από μια οθόνη, στην οποία όσο και ν’αυξήσεις τη φωτεινότητα δεν καταφέρνεις να διατηρήσεις το μαύρισμα του καλοκαιριού. Τι κάνουμε σε μια τέτοια περίπτωση; Η λύση είναι μονόδρομος.
«Αυτά που τόσο αγάπησα παίρνεις τώρα μαζί σου / κι είναι δεμένη η μοίρα μου στη μοίρα τη δική σου / μελαγχολία και γύρω βρέχει / στη μοναξιά μου παραμιλάω / σε ‘σένα απόψε ο νους μου τρέχει / μελαγχολία και γύρω βρέχει (δις)»
Θα βάλεις Βοσκόπουλο δε γίνεται αλλιώς. Ακραίο μεν, σωτήριο δε. Η συνταγή είναι κλασική και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Εγώ τη βρίσκω με τον Τόλη, ίσως όχι τόσο όσο με το Μάκη αλλά ειδικά εκείνο το κόλπο με το γαρίφαλο που είναι τίγκα στην κόκα και το μυρίζει που και που για ν’ανέβει το θεωρώ ασύγκριτα γαμάτο. Το δοκίμασα κι εγώ με ΕΨΑ κόλα αλλά κόλλαγε η μύτη και τα δάχτυλα μου και αναγκάστηκα να το πετάξω το γαρίφαλο και πολύ στενοχωρήθηκα γιατί το είχα πάρει από ένα στεφάνι το οποίο στη συνέχεια διαλύθηκε γιατί από την ατζαμοσύνη μου ξήλωσα μία κλωστή που είχε κι έσπασα κι ένα πλαστικό και καλύτερα θα ήταν να είχα πάρει όλο το στεφάνι μαζί μου αφού πλέον ήταν άχρηστο έτσι κι αλλιώς.
Το άλλο νεό της ημέρας είναι πως πρόσφατα πληροφορήθηκα το «Πως μπορείτε να χωρίσετε δύο φορές σε 24 ώρες» και μάλιστα βγαίνει από την ίδια σειρά που έχει όλα αυτά τα 24ωρα, από προγραμματισμό μέχρι ψάρεμα μπεκάτσας σε κορυφογραμμή φαραγγιού με ομίχλη και τηγανητό λαρδί για δόλωμα.
Συνεχίζεται (αν και το σωστό θα ήταν συνεχίζετε εσείς γιατί εγώ πάλι στη μέση θα το αφήσω)
«Αυτά που τόσο αγάπησα παίρνεις τώρα μαζί σου / κι είναι δεμένη η μοίρα μου στη μοίρα τη δική σου / μελαγχολία και γύρω βρέχει / στη μοναξιά μου παραμιλάω / σε ‘σένα απόψε ο νους μου τρέχει / μελαγχολία και γύρω βρέχει (δις)»
Θα βάλεις Βοσκόπουλο δε γίνεται αλλιώς. Ακραίο μεν, σωτήριο δε. Η συνταγή είναι κλασική και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Εγώ τη βρίσκω με τον Τόλη, ίσως όχι τόσο όσο με το Μάκη αλλά ειδικά εκείνο το κόλπο με το γαρίφαλο που είναι τίγκα στην κόκα και το μυρίζει που και που για ν’ανέβει το θεωρώ ασύγκριτα γαμάτο. Το δοκίμασα κι εγώ με ΕΨΑ κόλα αλλά κόλλαγε η μύτη και τα δάχτυλα μου και αναγκάστηκα να το πετάξω το γαρίφαλο και πολύ στενοχωρήθηκα γιατί το είχα πάρει από ένα στεφάνι το οποίο στη συνέχεια διαλύθηκε γιατί από την ατζαμοσύνη μου ξήλωσα μία κλωστή που είχε κι έσπασα κι ένα πλαστικό και καλύτερα θα ήταν να είχα πάρει όλο το στεφάνι μαζί μου αφού πλέον ήταν άχρηστο έτσι κι αλλιώς.
Το άλλο νεό της ημέρας είναι πως πρόσφατα πληροφορήθηκα το «Πως μπορείτε να χωρίσετε δύο φορές σε 24 ώρες» και μάλιστα βγαίνει από την ίδια σειρά που έχει όλα αυτά τα 24ωρα, από προγραμματισμό μέχρι ψάρεμα μπεκάτσας σε κορυφογραμμή φαραγγιού με ομίχλη και τηγανητό λαρδί για δόλωμα.
Συνεχίζεται (αν και το σωστό θα ήταν συνεχίζετε εσείς γιατί εγώ πάλι στη μέση θα το αφήσω)
