On the highheeled road

Καθώς ερχόμουν χθες στη Λάρισα στα τελευταία 100 χιλιόμετρα ένιωθα ότι δεν οδηγώ εγώ αλλά απλώς παρακολουθώ τη διαδρομή και το αυτοκίνητο να πηγαίνει ακολουθώντας τις γραμμές που πρέπει χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Χαλάρωσα το σφίξιμο στο τιμόνι και χαμήλωσα λιγάκι την ένταση της μουσικής, μου φαινόταν ότι ο δρόμος ήταν άδειος κι έτσι απλά πήγαινα. Έχοντας ξυπνήσει από τις 6:30 κι έπειτα από ένα βράδυ μάλλον γεμάτο περιπέτεια κι ένταση ίσως ήταν και λάθος το να ξεκινήσω το απόγευμα για το συγκεκριμένο ταξίδι. Ίσως πάλι να μην το είχα κάνει και ποτέ. Σήμερα έπειτα από δώδεκα ώρες ύπνου βλέπω τη συννεφιά που απλόχερα μου χαρίζεται και προσπαθώ να σκεφτώ πως θα είναι αυτή η μέρα που κατ’ όνομα και μόνο θα την έλεγε κάποιος γρουσούζικη.