«...τι νόημα έχουν όλα αυτά, τι τρέχω να προλάβω...»

Καταλήψεις στα σχολεία και χαμός για το αν είναι νόμιμες ή όχι οι γενικές συνελεύσεις τους και οι ψηφοφορίες και διάφορα τέτοια. Κουνάτε το κεφάλι σας ρε, για κατάληψη μιλάμε, τι νομιμότητα να διεκδικήσει μια κατάληψη; Ας σοβαρευτούμε κι εμείς κι εσείς που κάθεστε στα σχολεία κι έτσι για την αλλαγή βγαίνετε και στα παράθυρα. Οργισμένα νιάτα, υποχείρια μιας κατάστασης την οποία μεθαύριο θα στελεχώσετε επάξια, χωρίς φόβο και πάθος. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η βάση του δέκα, ούτε του εκατό κι ούτε του Λεωνίδα οι τριακόσιοι. Θες να σπουδάσεις πουλάκι μου; Ναι. Γιατί; Επειδή σπουδάζουν όλοι; Επειδή αυτό θέλει ο πατέρας και η μάνα σου; Για να πας να κάνεις φοιτητική ζωή και να χαρείς τη ζελίτα σου; Διότι δε γίνεται ρε πούστη μου κάθε χρόνο 80.000 άτομα να θέλουν να γίνουν επιστήμονες, κάτι δεν πάει καλά, δε μπορεί όλοι αυτοί να έχουν τόσα όνειρα και μετά να καταλήγουμε καθώς κάνουμε το λογαριασμό να λέμε τι ωραίο μπουρδέλο που είμαστε να το χαιρόμαστε. Άκουσα κάποτε μια σοφή κουβέντα «Θελήσαμε να κάνουμε τα παιδιά μας πρίγκιπες χωρίς οι ίδιοι να είμαστε βασιλιάδες». Έτσι ακριβώς είναι. Κλείνουν τα στρατόπεδα και πάμε και ανοίγουμε Πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι. κι ύστερα γκρινιάζουν οι τοπικές κοινωνίες για τον οικονομικό μαρασμό αφού με τη νέα βάση δεν πατάει κανείς εκεί. Αν πάλι πάταγε κάποιος εκεί μετά θα γκρίνιαζε επειδή υπάρχει μεγάλη ανεργία. Δε διαθέτουμε τις υποδομές απορρόφησης όλων αυτών των επιστημόνων και κανείς μας δε ξεκουνάει να πάει να γίνει υδραυλικός. Μόνο να γκρινιάζουμε ξέρουμε όταν του κλείνουμε ραντεβού κι έρχεται μετά από τρεις μέρες. Απ’ το 90 και μετά κάναμε κάθε χρόνο κατάληψη. Κάτι σαν έθιμο έχει καταντήσει. Νομίζω πως όλοι περνάμε καλύτερα όσο υπάρχει το πρόβλημα, έχουμε και κάτι να ασχολούμαστε δηλαδή οπότε που να τρέχουμε να βρίσκουμε λύσεις;