Αν πω ότι θυμάμαι πολλά πράγματα από την πρώτη δημοτικού θα είναι ψέμα. Σίγουρα είχαμε δασκάλα αλλά από εκεί και πέρα καμία πληροφορία για εκείνη δεν υπάρχει. Ίσως τώρα να είναι διευθύντρια. Το μόνο που μου είχε μείνει είναι ότι είχε πένθος για τον πατέρα της και ερχόταν με μαύρα. Στη δευτέρα δημοτικού είχαμε πάλι δασκάλα, διαφορετική αυτή τη φορά για την οποία επίσης δε θυμάμαι πολλά πράγματα εξόν από ένα περιστατικό. Χτιζόταν το καινούριο κτίριο για να μεγαλώσουν οι χώροι και όπως αντιλαμβάνεστε μια οικοδομή είναι το κατάλληλο μέρος για να παίξει κανείς κρυφτό και κυνηγητό. Κανείς δε μας πρόσεχε στα διαλείμματα για να μην πηγαίνουμε εκεί. Κανείς δεν είχε το νου του σε εμάς γενικά στα διαλείμματα. Μια μέρα έφαγα τα μούτρα μου κι έσκισα το σαγόνι μου το οποίο μάτωσε. Ειδοποιούν λοιπόν τους γονείς μου να έρθουν να με πάρουν και περίμενα στην τάξη μου σε άσχημη πραγματικά κατάσταση αφού εκτός από το σκισμένο σαγόνι είχα και το μπελά του πουλόβερ που καταναγκαστικά μου είχε φορέσει η μάνα μου και με τσίμπαγε. Ε η καριόλα με σήκωσε για μάθημα. Λες και δε θα έβρισκε άλλη ημέρα να με εξετάσει. Έπρεπε τότε που ήμουν μέσα στα αίματα και τον πόνο μου να πω και μάθημα. Στην τρίτη δημοτικού είχαμε έναν πολύ καλό δάσκαλο όπως έλεγαν όλοι και από αυτόν θυμάμαι ακόμη και το μορφή του εκτός από το ονοματεπώνυμο του. Θυμάμαι και την αίθουσα που κάναμε μάθημα και διάφορα περιστατικά ευχάριστα ή δυσάρεστα. Κάποια στιγμή λοιπόν με πιάνει μια οξεία σκωληκοειδίτιδα οπότε έκανα και την απαραίτητη εγχείριση. Έπαιζε ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη εκείνο το βράδυ και είχε έρθει ισοπαλία νομίζω. Είχα δει και μια αδέσποτη γάτα με φοβερά χρώματα στο νοσοκομείο. Γάτα με τέτοια χρώματα δηλαδή δεν είχα ξαναδεί. Δεν πρόλαβα να συνέλθω καλά καλά από την εγχείριση και κάνω και μια κήλη που αποφάσισε τόσο ξαφνικά και πρόωρα να εμφανιστεί στη ζωή μου. Περπατούσα σα χεσμένος και γενικά η ζωή ήταν μια κόλαση αφού δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Από παιχνίδια μόνο τα επιτραπέζια επιτρεπόταν και έβλεπα το ποδηλατάκι μου και τη μπάλα να σκουριάζουν απ’ την ακινησία που μας έδερνε ομαδικώς. Όχι απότομες κινήσεις, όχι βάρη, με πηγαινοέφερναν οι γονείς μου για να μου κουβαλάν τη τσάντα και οι εντολές προς το δάσκαλο ήταν σαφέστατες. Με προσοχή στο προαύλιο για να μην τον χτυπήσουν κατά λάθος τα άλλα παιδιά που παίζουν και όχι γυμναστική. Φανταστείτε το σοκ του πατέρα μου όταν με είδε να παίζω τέρμα και να κάνω βουτιά για να πιάσω τη μπάλα με αποτέλεσμα να μου έρθει και μια ξώφαλτση κλοτσιά στα μούτρα. Προφανώς ο δάσκαλος θεώρησε ότι ο γιατρός δεν ήξερε καλά τη δουλειά του κι εγώ έπρεπε να παίξω ποδόσφαιρο κανονικά. Και μην ακούσω μαλακίες του στιλ κι εσύ γιατί έπαιξες. Παιδάκι τρίτης δημοτικού ήμουνα και είχα βαρεθεί να κάθομαι τόσο καιρό. Ένιωσα καλύτερα και θέλησα να παίξω. Γι’ αυτό θα έπρεπε ο δάσκαλος να μη με αφήσει. Επειδή εγώ θα μπορούσα να τραυματιστώ επικίνδυνα με το παιχνίδι. Τελειώνοντας την τρίτη δημοτικού άλλαξα σχολείο διότι άλλαξα και σπίτι. Εκεί γνώρισα τον καλύτερο δάσκαλο που είχα ποτέ αλλά ήρθα αντιμέτωπος με την αμάθεια μου. Στην προηγούμενη τάξη δεν είχαμε καλύψει ούτε τη μισή ύλη από αυτήν που γνώριζαν οι νέοι συμμαθητές μου. Ο άνθρωπος αυτός με βοήθησε πάρα πολύ, κάλυψα όλα τα κενά μου και προχώρησα χωρίς κανένα πρόβλημα. Που και που περνάω και τον βλέπω και τα λέμε. Νομίζω ότι είναι το πρότυπο δασκάλου με πραγματικό αίσθημα ευθύνης για το λειτούργημα του. Στην πέμπτη είχαμε μία αναπληρώτρια η οποία θεωρούσε καλό να μας κάνει προπαγάνδα για τον κομουνισμό. Ε όχι ρε μαντάμ, άντε γαμήσου κι εσύ και τα πιστεύω σου όποια κι αν είναι αυτά. Προπαγάνδα απαγορεύεται να κάνεις στα παιδιά που σου φέρνουν για να μάθεις γράμματα. Ο δάσκαλος της έκτης ήταν καφενείο. Τόσο απλά. Και μια βόλτα στο σήμερα. Με το που άνοιξαν τα ολοήμερα και είδε ο κόσμος ότι θα βρει μια θέση εύκολα στο δημόσιο έτρεξαν στα παιδαγωγικά τμήματα. Πόσοι από αυτούς τους αυριανούς δασκάλους έχουν το μεράκι της διδασκαλίας; Ένα 5% και πολύ μου φαίνεται ότι λέω. Κοινώς απαξιώνουν οι ίδιοι αυτό που αποκαλούν λειτούργημα αφού το κάνουν να φαίνεται μια θέση στο δημόσιο και τίποτα παραπάνω. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν ζητάν βασικό μισθό 1400 ευρώ. Αγνοούν φυσικά πως αν πάρουν αυτοί 1400 ευρώ μισθό θα πρέπει το ίδιο να δοθεί και σε όλους τους καθηγητές, σε όλους τους πολιτικούς υπαλλήλους πανεπιστημιακής εκπαίδευσης του υπουργείου παιδείας, εθνικής άμυνας, δημόσιας τάξης, εσωτερικών, τουρισμού, υγείας, αγροτικής ανάπτυξης καθώς και σε όλους τους γιατρούς κλπ κλπ. Διότι δε μπορεί να τα δώσει σε έναν κλάδο και όχι σε κάποιον άλλον και δεν είναι σοβαρά επιχειρήματα τα εμείς εκτελούμε λειτούργημα και οι άλλοι κάθονται και ξύνονται στις καρέκλες τους διότι και οι δε τα ίδια λένε για τους μεν. Το 70% των δημοσίων υπαλλήλων παίρνει περίπου τα ίδια χρήματα και έχει τις ίδιες ανάγκες. Κι εγώ θα ήθελα μεγαλύτερο μισθό αλλά αντιλαμβάνομαι ότι πρακτικά αυτό το πράγμα δε μπορεί να γίνει. Κι αλήθεια πέρυσι αυτά τα προβλήματα δεν υπήρχαν; Μόνο φέτος που αλλάξαν τα βιβλία έγιναν τα πράγματα σκατά; Η κοινή γνώμη έχει αρχίσει και αγανακτεί με τους δασκάλους, οι συνάδελφοι στη δουλειά που δεν έχουν παιδιά τα οποία αναγκαστικά μένουν μόνα στο σπίτι δε λένε γιατί δεν τους δίνουν τα χρήματα που ζητάνε αλλά ότι είναι παράλογοι ζητώντας 1400 ευρώ βασικό μισθό. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πλειονότητα των δασκάλων δεν αξίζει τα χρήματα που διεκδικεί και η άποψη ότι αν έπαιρναν καλύτερα χρήματα θα έκαναν καλύτερα και τη δουλειά τους δεν ευσταθεί γιατί με την ίδια λογική και όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι αν έπαιρναν καλύτερα χρήματα θα έκαναν καλύτερα τη δουλειά τους άρα δικαιολογημένα κανείς στο δημόσιο δεν κάνει τίποτα καλά και όποιος το κάνει θα πρέπει να τιμωρείται με λιθοβολισμό για παραδειγματισμό και να περιμένει την αύξηση. Άρα και όλοι εμείς δεν πρέπει να ξανακάνουμε παράπονα όταν ταλαιπωρηθούμε σε κάποια δημόσια υπηρεσία, έτσι;
Υ.Γ. Τα ανωτέρω δεν ισχύουν για τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών.
Υ.Γ. Τα ανωτέρω δεν ισχύουν για τα υπουργεία Εξωτερικών και Οικονομικών.
