Βαβαβουμ day

Παγκόσμια ημέρα χωρίς αυτοκίνητο λοιπόν η σημερινή και χαίρομαι ειλικρινά που κανείς από εμάς δεν το χρησιμοποίησε. Βέβαια όποιος έχει μηχανή μπορούσε άνετα να την πάρει χωρίς τύψεις γιατί απ’ όσο ξέρω παγκόσμια ημέρα χωρίς μοτοσυκλέτα δεν έχουμε ακόμη και δε βλέπω το λόγο να φτιάξουμε κιόλας. Με τα πολλά χτες κατάφερα να κοιμηθώ στις τέσσερις και μισή μετά τα μεσάνυχτα και να έχω σηκωθεί από το κρεβάτι σε κάτι λιγότερο από δύο ώρες, δηλαδή στις έξι και είκοσι. Κάτι μου έλεγε πως αυτήν την Παρασκευή αν και ο μήνας δεν έχει 13 θα ήταν η μέρα συνουσίας του Δία. Ευτυχώς θυμήθηκα ότι έπρεπε να βγάλω χρήματα απ’ την τράπεζα και να βάλω και βενζίνη γεγονός που με ανάγκασε να επιταχύνω λίγο τον καθιερωμένα αργοπορημένο πρωινό ρυθμό μου, κοινώς τα κάνω όλα με το πάσο μου και συμφέρει. Εμπνευσμένη κίνηση αυτή διότι μέχρι το βενζινάδικο ήταν όλα καλά, γεγονός που επιβεβαιώνει και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη το συγκεκριμένο δίσκο της οποίας είχαν αγοράσει οι δικοί μου ως αφορμή για να φτιάξουν το πικάπ που είχε χαλάσει. Ε λοιπόν αυτός ο δίσκος δεν έπαιξε ποτέ και σε κανένα πικάπ αλλά νομίζω έκανε καλές πωλήσεις. Ε κάποια στιγμή που δεν την πάλευα άλλο με τις κασέτες αγοράσαμε και cd player αλλά όχι και cd της εν λόγω τραγουδίστριας. Δεύτερη στάση η τράπεζα όπου κι εκεί όλα καλά, γεγονός που το βρίσκω απόλυτα λογικό αφού είναι διαγώνια απέναντι από το βενζινάδικο. Εννοείται πως δεν άφησα το αυτοκίνητο για να βάλω βενζίνη κι εγώ να πεταχτώ να βγάλω χρήματα αλλά το έκανα απλά και κατανοητά σε δύο κινήσεις λες και παρέδιδα μαθήματα σε αρχαρίους. Και μετά αρχίσαν τα δύσκολα. Τέτοιο πήξιμο αυτήν την εβδομάδα δεν είχα ξανασυναντήσει. Λες και όλοι είχαμε καταλάβει λάθος και δεν υπολογίσαμε το χωρίς στην καμπάνια. Παγκόσμια ημέρα με αυτοκίνητο για εμάς λοιπόν και φροντίσαμε να ξεχυθούμε από νωρίς έτσι ώστε να προλάβουμε τη θέση την καλή, να γίνουμε το κερασάκι της τούρτας στην ώρα αιχμής και πάει λέγοντας. Δεν πήρα το αυτοκίνητο επειδή ήμουν κομμάτια και ήθελα να κερδίσω λίγη ώρα από τον ύπνο μου, και δωδεκάωρο να είχα κλείσει πάλι με τον ίδιο τρόπο θα πήγαινα στη δουλειά. Και δεν είναι ότι δε με βολεύουν τα ΜΜΜ, δίπλα είναι η στάση του μετρό. Όχι κοντά, δίπλα. Το επόμενο βήμα θα ήταν να είχε έξοδο στο γραφείο μου και μάλιστα με κυλιόμενο διάδρομο όπως αυτόν του αεροδρομίου για να μην κοπιάζω και πάρα πολύ. Πως βαυκαλίζομαι; Ε το χειμώνα με τα κρύα και τις βροχές, το καλοκαίρι με τη ζέστη και όλους τους άπλυτους, ας πάω με τ’αυτοκινητάκι μου κι ας πήξω και λιγάκι στην κίνηση. Ο κανόνας είναι ότι με το αυτοκίνητο το πρωί θα κάνω περίπου το 1/3 του χρόνου που θα χρειαστώ με το μετρό ενώ το μεσημέρι συνήθως θα χρειαστώ τα 2/3 και γενικά πολύ σπάνια θα ξεπεράσω τα 45-50 λεπτά που χρειάζομαι με τη συγκοινωνία. Είμαι πολύ μεγάλος τεμπέλης τελικά διότι αν εξαιρέσεις κάποιο Σαββάτο πρωί (και μόνο) που θα τύχει να κατέβω κέντρο τις συγκοινωνίες δεν τις χρησιμοποιώ ποτέ αν και συνήθως με βολεύουν αφού μένω κοντά σε σταθμό του ηλεκτρικού. Και τώρα λιθοβολήστε με ασύστολα :-)