Seven Days In Sunny June

Η Λώρα έτρωγε συνήθως κεμπάπ από το Μαλλιώρα, όχι τόσο επειδή της άρεσε αυτή η μοναδική γεύση αλλά κυρίως λόγω ονόματος, της άρεσε αυτή η ιδιότυπη ρίμα κι ας μην ήξερε να κλείνει ούτε ένα ρήμα, απόφοιτη δημοτικού καθώς ήτανε και με καθόλου νου για γράμματα, ήξερε όμως πολύ καλά να κλείνει σπίτια κι αυτό το γνώριζε προσωπικά και ο ίδιος ο Μαλλιώρας πριν αποφασίσει να την προσλάβει στο μαγαζί του για σερβιτόρα, χτύπησε κόκκινο βλέπετε το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και αυτή η ιδέα με τα ποίηματα και τα στιχάκια σύντομα θα έβρισκε το δρόμο της για το τυπογραφείο έτσι ώστε να τυπωθούν οι απαραίτητες αφίσες και φυλάδια ενώ σχεδίαζε και ραδιοφωνικά σποτάκι διότι ήταν και ακουστικός τύπος κοινώς την άκουγε πολύ εύκολα με αποτέλεσμα η Λώρα να μπορέσει να τον ξελογιάσει σχετικά εύκολα αν και δε θα λέγαμε ότι αποτελούσε το target group της άσχετα αν το όνειρο της ήταν να γίνει μία ημέρα γκρούπι ενός μεγάλου συγκροτήματος, δεν ήξερε ποιου ακριβώς πάντως σίγουρα ήθελε ένα μεγάλο συγκρότημα, ναι το ήθελε κι αφού δεν το έβρισκε αποφάσισε να κάτσει σ’ένα μεγάλο άντρα με συγκρότημα ψητοπωλείων έτσι ώστε το όνειρο της να γίνει κατά κάποιον τρόπο πραγματικότητα. Τι πίστευε ο ίδιος ο Μαλλιώρας γι’αυτήν τη σχέση η οποία τον γέμιζε ενοχές και τύψεις; Δεν είχε απολύτως κανένα πρόβλημα εκτός από το ξανθό καρέ μαλλί της Λώρας το οποίο δεν ταίριαζε σε καμία περίπτωση με την προσωπικότητα του καταστήματος και το σκουρόχρωμο κεμπάκ. Δεν πίστευε ότι η Λώρα ήταν η κλασσική χαζογκόμενα όσο κι αν αυτό διαδιδόταν εντόνως στους κόλπους τόσο της πλατείας ταχυδρομείου, όσο και της τρίγωνης, δύο διαφορετικά λόμπι με την ίδια όμως μεγάλη ιστορία, κοινές αναμνήσεις και βιώματα. Το δε ερώτημα αν κι εγώ ο ίδιος είχα φάει κεμπάκ στου Μαλλιώρα καταντά ρητορικό μην πω και προσβλητικό. Ρωτάτε αν σερβιρίστηκα από την ίδια τη Λώρα; Σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να έχω σχέσεις με το πονηρό θυληκό κατεργάρα γυναίκα και αρχόντισσα του κεμπάπ γι’ αυτό κι επέλεξα διαφορετικό υποκατάστημα έτσι ώστε να μη διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, κάτι που γνώριζα ότι θα είχε οδυνηρές συνέπειες, όχι τόσο για τη Λώρα και για εμένα αλλά για το μαγαζί το οποίο πραγματικά είναι ένα στολίδι μέσα σε αυτό το κοσμικό χάος το οποίο θα έλεγε κανείς ότι μπορεί να περιβάλλει με τη δέουσα σοβαρότητα χωρίς φυσικά να υπολογιστεί ο συνολικός χωροχρόνος μέσα από τον οποίο μπορεί κανείς να αναλογιστεί καταστάσεις οι οποίες εν πολλοίς έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες μέσω των οποίων η σύγχρονη βλάστηση θα οδηγήσει στην κατακεραύνωση των διαφόρων μα και αδιαφθόρων που απώτερος μα και ανώτερος σκοπός τους είναι η συντήρηση των αντίξοων πραγματώσεων υπό το πρίσμα φυσικά της πέμπτης διεθνούς. Κάτι τέτοια έλεγε η Λώρα στο Μαλλιώρα κι αυτός τράβαγε τα μαλλιά του. Όταν δε τη ρώταγε που τα έμαθε όλα αυτά εκείνη που δυσκολευόταν ακόμη και στην απλή πράξη της πρόσθεσης εκείνη του απαντούσε μονολεκτικά «Ριζοσπάστης» κι έτρεμε το φυλλοκάρδι του μην ορμήσουν μέσα στο μαγαζί τίποτα ΕΑΜίτες κι ανακαλύψουν την κορνίζα με τη φωτογραφία του βασιλιά που είχε πάνω από τα βαρέλια με το κρασί. Ίσως έτσι εξηγείται και η ονομασία στον κατάλογο «βασιλικό κρασί παραγωγής μας» ενώ κάποια στιγμή που προσπάθησε με το ίδιο κόλπο της κορνίζας και τοματοπολτό να φτιάξει βασιλικό πολτό για ν’αποκτήσει ένα έξτρα εισόδημα απέτυχε παταγωδώς κι έτσι κατέληξε ότι στον βασιλέα το μέλι δεν αρέσει κι επομένως δε θα μπορέσει έστω κι αν στο βαζάκι του χωρέσει. Στον ιερό αυτό τόπο της τουαλέτας βρέθηκα προσφάτως αγκαζέ με το γνωστό τηλεπεριοδικό που συνοδεύει το Βήμα της Κυριακής TV Guide, τίτλος εντελώς άκυρος γιατί ενώ θα περίμενες να σου παρέχει έναν οδηγό για το πως θα απαλλαγείς από τον εθισμό στην τηλεόραση ή ποια μέρα στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα έχει κάποια καλή ταινία το έντυπο τούτο αναλώνεται στα ίδια πράγματα με αυτά που υποτίθεται ότι κατακεραυνώνει, κουτσομπολιό και άγιος ο θεός δηλαδή. Τι με τράβηξε; Εξώφυλλο η Κατερίνα Παπουτσάση και φάτσα φόρα η ατάκα που σκοτώνει «Η υποκριτική είναι στάση ζωής». Εγώ θα έλεγα πως πλέον κοντεύει να γίνει στάση του μετρό αλλά ο πειρασμός ήταν μεγάλος και πέρασα στα ενδότερα. Αν και από την πρώτη απάντηση της μπορεί να καταλάβει κανείς για τι διαμάντι πρόκειται η δεύτερη ήταν αυτή που πραγματικά με ενθουσίασε και άρχισα να χειροκροτώ μόνος μου. Ερώτηση: Με ποιό κριτήριο επιλέγεις ρόλους; Απάντηση: Το ζητούμενο μου είναι να υπάρχει διαφορετικότητα από ρόλο σε ρόλο και να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά είδη. Πέρυσι και στο θέατρο και στην τηλεόραση έκανα κωμωδία. Φέτος κάνω κάτι δραματικό. Αυτό πάει να πει αυτογνωσία σε όλο της το μεγαλείο, προσκυνώ στη χάρη της. Πάντως όταν τη κοιτάω μία λέξη μου έρχεται να πω. «Σαχλοκούδουνο». Να με συμπαθάτε αλλά ήρθε η ώρα για να δικαιολογήσω και λίγο τη φοιτητική άδεια οπότε au revoir (το γνωστό στην Πατησίων).