Tuesday, February 07, 2006

The Life Pursuit

Θα το στρώσει; Δε θα το στρώσει; Μ’αγαπά; Δε μ’αγαπά; Αν το στρώσει δε θα πάω αύριο για δουλειά. Αν δεν το στρώσει επίσης δε θα πάω αύριο στη δουλειά γιατί έτσι κι αλλιώς έχω άδεια. Τι είναι αυτό όμως που με προβληματίζει εντόνως τον τελευταίο καιρό; Ο πυρετός του server. Ο τίτλος δανεισμένος από το νέο album των Belle & Sebastian το οποίο ακούω τώρα και μετά έχει σειρά αυτό των Saint Etienne ενώ δεν πρέπει να ξεχάσω και το soundtrack του ταξιδιού της Παρασκευής. Αθήνα, Λάρισα ή Σαλονίκη κατά τα πρότυπα του Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο ή αν ακόμη προτιμάτε Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία κάτι που είναι και πάλι επίκαιρο με όλες αυτές τις υποκλοπές και τις διάφορες παγαποντιές. Το λογισμικό, το software, ο server, το e-mail αλλά και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο έγιναν ψωμοτύρι στα χείλη των δημοσιογράφων και έχω την αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν να ησυχάσουν με τίποτα, σε λίγο θα μας βγάλουν και οδηγίες για το πως θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τα pc μας (καλά συγγνώμη μπερδεύτηκα, τα macintosh μας ήθελα να πω) οπότε κι εγώ όσο προλαβαίνω στέλνω e-mails αβέρτα κουβέρτα σε φίλους και γνωστούς γράφοντας μπούρδες. Παλιά το κάναμε αυτό γράφοντας λέξεις ύποπτες όπως 17 Νοέμβρη ή και προσευχές γιατί όπως αποδείχθηκε η τρομοκρατία στηρίζει ή στηρίζεται και σε κάθε περίπτωση σχετίζεται και με το χριστιανισμό, αναφορά στον οποίο γίνεται και στην ταινία millions του γνωστού Ντάνι Μπόυλ την οποία και είδα σε dvd αλλά θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι μου άρεσε. Εχει πέσει ο κινηματογράφος, όσο κι αν θεωρώ μερικές ταινίες καλές μονίμως έχω την αίσθηση ότι κάτι έλειπε, σίγουρα δηλαδή την τελευταία τετραετία δεν έχει υπάρξει ταινία η οποία να με ενθουσιάσει. Καλές ταινίες ναι, ενθουσιαστικές όχι. Ο χωρισμός του χρόνου σε τετραετίες ήταν σκόπιμος κι έτσι περνάω κι ένα πολιτικό μήνυμα, όποιος κατάλαβε κατάλαβε, δε θα καθόμαστε ν’αναλύουμε και κάθε μαλακία που γράφουμε. Σ’έχω γραμμένο στα παλιά μου τα παπούτσια είναι μια πολύ διάσημη έκφραση η οποία βέβαια έχει γνωρίσει και διάφορες παραλλαγές όπου τα παπούτσια έγιναν αρχίδια ή το μέρος στο οποίο δεν πιάνει μελάνι, είναι ένα σύνθημα όμως που κατα βάση απέκτησε μια σεξουαλική χροιά έντονο δείγμα της φανερής αγαμησιάς που επικρατεί σήμερα σε πολλά κοινωνικά στρώματα διότι όπως έλεγε και η Αλίκη είναι το στρώμα μου μονό μα έλα εσύ προς τα ‘δω και κάπου εγώ θα βολευτώ. Τσακάλια οι δημοσιογράφοι επί 11 μήνες δεν είχαν καταλάβει τίποτα και τώρα που αποκαλύφθηκε το ζήτημα μόνο του πήραν φωτιά οι κώλοι τους κι άρχισαν να τρέχουν για ν’ανακαλύψουν το server και τον ένοχο και να δουν σε ποιά κυψέλη έγινε η μεταγωγή του πακέτου ή μήπως ήταν κυκλώματος και σε ποιό HLR ήταν γραμμένα τα καρτοκινητά και από ποιό MSC περάσαν ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε και ν’αγνοούμε και τον ρόλο τόσο του BSC όσο και του BTS και όλα αυτά φυσικά με την προϋπόθεση ότι δεν είχαμε και GPRS γιατί τότε θα έρθει το SGSN και το GGSN κι άντε μετά να βγάλεις άκρη με το PDP Context, το PDN αλλά και το APN κι αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήτανε πατίνι γι’ αυτό κι εμείς στην πρέφα κρατάμε πατινί για να μην πάρουν πρέφα τις συνομιλίες μας αλλά και γενικότερα ότι αρπάξει ο κώλος τους. Να’ναι καλά οι εξετάσεις, έχω την ευκαιρία να ξεκουραστώ και λίγο. Που να το φανταζόμουν ότι θα χαιρόμουν να δίνω εξετάσεις; Κι όμως να που έγινε. Και λίγο πριν κοιμηθώ ότι πρέπει για να χαλαρώσω, μία ταινία με τον τρισμέγιστο Σουγκλάκο κι ένας χυμός καρότο για το μαύρισμα.